११ ११ अकुसलवितक्कसुत्तम्

२३१. एकं समयं अञ्ञतरो भिक्खु कोसलेसु विहरति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे। तेन खो पन समयेन सो भिक्खु दिवाविहारगतो पापके अकुसले वितक्के वितक्केति, सेय्यथिदं – कामवितक्कं, ब्यापादवितक्कं, विहिंसावितक्कम्। अथ खो या तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता तस्स भिक्खुनो अनुकम्पिका अत्थकामा तं भिक्खुं संवेजेतुकामा येन सो भिक्खु तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा तं भिक्खुं गाथाहि अज्झभासि –
‘‘अयोनिसो मनसिकारा, सो वितक्केहि खज्जसि।
अयोनिसो [अयोनिं (पी॰ क॰)] पटिनिस्सज्ज, योनिसो अनुचिन्तय॥
‘‘सत्थारं धम्ममारब्भ, सङ्घं सीलानि अत्तनो।
अधिगच्छसि पामोज्जं, पीतिसुखमसंसयम्।
ततो पामोज्जबहुलो, दुक्खस्सन्तं करिस्ससी’’ति॥
अथ खो सो भिक्खु ताय देवताय संवेजितो संवेगमापादीति।