०९ ९ वज्जिपुत्तसुत्तम्

२२९. एकं समयं अञ्ञतरो वज्जिपुत्तको भिक्खु वेसालियं विहरति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे। तेन खो पन समयेन वेसालियं वज्जिपुत्तको सब्बरत्तिचारो होति। अथ खो सो भिक्खु वेसालिया तूरिय-ताळित-वादित-निग्घोससद्दं सुत्वा परिदेवमानो तायं वेलायं इमं गाथं अभासि –
‘‘एकका मयं अरञ्ञे विहराम,
अपविद्धंव [अपविट्ठंव (स्या॰ कं॰)] वनस्मिं दारुकम्।
एतादिसिकाय रत्तिया,
को सु नामम्हेहि [नाम अम्हेहि (सी॰ पी॰)] पापियो’’ति॥
अथ खो या तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता तस्स भिक्खुनो अनुकम्पिका अत्थकामा तं भिक्खुं संवेजेतुकामा येन सो भिक्खु तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा तं भिक्खुं गाथाय अज्झभासि –
‘‘एककोव त्वं अरञ्ञे विहरसि, अपविद्धंव वनस्मिं दारुकम्।
तस्स ते बहुका पिहयन्ति, नेरयिका विय सग्गगामिन’’न्ति॥
अथ खो सो भिक्खु ताय देवताय संवेजितो संवेगमापादीति।