०८ ८ कुलघरणीसुत्तम्

२२८. एकं समयं अञ्ञतरो भिक्खु कोसलेसु विहरति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे। तेन खो पन समयेन सो भिक्खु अञ्ञतरस्मिं कुले अतिवेलं अज्झोगाळ्हप्पत्तो विहरति। अथ खो या तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता तस्स भिक्खुनो अनुकम्पिका अत्थकामा तं भिक्खुं संवेजेतुकामा या तस्मिं कुले कुलघरणी, तस्सा वण्णं अभिनिम्मिनित्वा येन सो भिक्खु तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा तं भिक्खुं गाथाय अज्झभासि –
‘‘नदीतीरेसु सण्ठाने, सभासु रथियासु च।
जना सङ्गम्म मन्तेन्ति, मञ्च तञ्च [त्वञ्च (क॰)] किमन्तर’’न्ति॥
‘‘बहूहि सद्दा पच्चूहा, खमितब्बा तपस्सिना।
न तेन मङ्कु होतब्बं, न हि तेन किलिस्सति॥
‘‘यो च सद्दपरित्तासी, वने वातमिगो यथा।
लहुचित्तोति तं आहु, नास्स सम्पज्जते वत’’न्ति॥