२२७. एकं समयं आयस्मा नागदत्तो कोसलेसु विहरति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे। तेन खो पन समयेन आयस्मा नागदत्तो अतिकालेन गामं पविसति, अतिदिवा पटिक्कमति। अथ खो या तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता आयस्मतो नागदत्तस्स अनुकम्पिका अत्थकामा आयस्मन्तं नागदत्तं संवेजेतुकामा येनायस्मा नागदत्तो तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा आयस्मन्तं नागदत्तं गाथाहि अज्झभासि –
‘‘काले पविस नागदत्त, दिवा च आगन्त्वा अतिवेलचारी।
संसट्ठो गहट्ठेहि, समानसुखदुक्खो॥
‘‘भायामि नागदत्तं सुप्पगब्भं, कुलेसु विनिबद्धम्।
मा हेव मच्चुरञ्ञो बलवतो, अन्तकस्स वसं उपेसी’’ति [वसमेय्याति (सी॰ पी॰), वसमेसीति (स्या॰ कं॰)]॥
अथ खो आयस्मा नागदत्तो ताय देवताय संवेजितो संवेगमापादीति।