२२३. एकं समयं आयस्मा कस्सपगोत्तो कोसलेसु विहरति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे। तेन खो पन समयेन आयस्मा कस्सपगोत्तो दिवाविहारगतो अञ्ञतरं छेतं ओवदति। अथ खो या तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता आयस्मन्तं कस्सपगोत्तं संवेजेतुकामा येनायस्मा कस्सपगोत्तो तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा आयस्मन्तं कस्सपगोत्तं गाथाहि अज्झभासि –
‘‘गिरिदुग्गचरं छेतं, अप्पपञ्ञं अचेतसम्।
अकाले ओवदं भिक्खु, मन्दोव पटिभाति मं॥
‘‘सुणाति न विजानाति, आलोकेति न पस्सति।
धम्मस्मिं भञ्ञमानस्मिं, अत्थं बालो न बुज्झति॥
‘‘सचेपि दस पज्जोते, धारयिस्ससि कस्सप।
नेव दक्खति रूपानि, चक्खु हिस्स न विज्जती’’ति॥
अथ खो आयस्मा कस्सपगोत्तो ताय देवताय संवेजितो संवेगमापादीति।