०२ २ उपट्ठानसुत्तम्

२२२. एकं समयं अञ्ञतरो भिक्खु कोसलेसु विहरति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे। तेन खो पन समयेन सो भिक्खु दिवाविहारगतो सुपति। अथ खो या तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता तस्स भिक्खुनो अनुकम्पिका अत्थकामा तं भिक्खुं संवेजेतुकामा येन सो भिक्खु तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा तं भिक्खुं गाथाहि अज्झभासि –
‘‘उट्ठेहि भिक्खु किं सेसि, को अत्थो सुपितेन [सुपिनेन (सी॰)] ते।
आतुरस्स हि का निद्दा, सल्लविद्धस्स रुप्पतो॥
‘‘याय सद्धाय पब्बजितो [याय सद्धापब्बजितो (सी॰ स्या॰ कं॰)], अगारस्मानगारियम्।
तमेव सद्धं ब्रूहेहि, मा निद्दाय वसं गमी’’ति॥
‘‘अनिच्चा अद्धुवा कामा, येसु मन्दोव मुच्छितो।
बद्धेसु [खन्धेसु (सी॰)] मुत्तं असितं, कस्मा पब्बजितं तपे॥
‘‘छन्दरागस्स विनया, अविज्जासमतिक्कमा।
तं ञाणं परमोदानं [परियोदातं (सी॰ पी॰), परमोदातं (स्या॰ कं॰), परमवोदानं (सी॰ अट्ठ॰)], कस्मा पब्बजितं तपे॥
‘‘छेत्वा [भेत्वा (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)] अविज्जं विज्जाय, आसवानं परिक्खया।
असोकं अनुपायासं, कस्मा पब्बजितं तपे॥
‘‘आरद्धवीरियं पहितत्तं, निच्चं दळ्हपरक्कमम्।
निब्बानं अभिकङ्खन्तं, कस्मा पब्बजितं तपे’’ति॥