०१ १ विवेकसुत्तम्

२२१. एवं मे सुतं – एकं समयं अञ्ञतरो भिक्खु कोसलेसु विहरति अञ्ञतरस्मिं वनसण्डे। तेन खो पन समयेन सो भिक्खु दिवाविहारगतो पापके अकुसले वितक्के वितक्केति गेहनिस्सिते। अथ खो या तस्मिं वनसण्डे अधिवत्था देवता तस्स भिक्खुनो अनुकम्पिका अत्थकामा तं भिक्खुं संवेजेतुकामा येन सो भिक्खु तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा तं भिक्खुं गाथाहि अज्झभासि –
‘‘विवेककामोसि वनं पविट्ठो,
अथ ते मनो निच्छरती बहिद्धा।
जनो जनस्मिं विनयस्सु छन्दं,
ततो सुखी होहिसि वीतरागो॥
‘‘अरतिं पजहासि सतो, भवासि सतं तं सारयामसे।
पातालरजो हि दुत्तरो, मा तं कामरजो अवाहरि॥
‘‘सकुणो यथा पंसुकुन्थितो [पंसुकुण्ठितो (क॰), पंसुकुण्डितो (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)], विधुनं पातयति सितं रजम्।
एवं भिक्खु पधानवा सतिमा, विधुनं पातयति सितं रज’’न्ति॥
अथ खो सो भिक्खु ताय देवताय संवेजितो संवेगमापादीति।