०९ ९ कोण्डञ्ञसुत्तम्

२१७. एकं समयं भगवा राजगहे विहरति वेळुवने कलन्दकनिवापे। अथ खो आयस्मा अञ्ञासिकोण्डञ्ञो [अञ्ञाकोण्डञ्ञो (सी॰ स्या॰ कं॰)] सुचिरस्सेव येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवतो पादेसु सिरसा निपतित्वा भगवतो पादानि मुखेन च परिचुम्बति, पाणीहि च परिसम्बाहति, नामञ्च सावेति – ‘‘कोण्डञ्ञोहं, भगवा, कोण्डञ्ञोहं, सुगता’’ति। अथ खो आयस्मतो वङ्गीसस्स एतदहोसि – ‘‘अयं खो आयस्मा अञ्ञासिकोण्डञ्ञो सुचिरस्सेव येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवतो पादेसु सिरसा निपतित्वा भगवतो पादानि मुखेन च परिचुम्बति, पाणीहि च परिसम्बाहति, नामञ्च सावेति – ‘कोण्डञ्ञोहं, भगवा, कोण्डञ्ञोहं, सुगता’ति। यंनूनाहं आयस्मन्तं अञ्ञासिकोण्डञ्ञं भगवतो सम्मुखा सारुप्पाहि गाथाहि अभित्थवेय्य’’न्ति।
अथ खो आयस्मा वङ्गीसो उट्ठायासना एकंसं उत्तरासङ्गं करित्वा येन भगवा तेनञ्जलिं पणामेत्वा भगवन्तं एतदवोच – ‘‘पटिभाति मं, भगवा, पटिभाति मं, सुगता’’ति। ‘‘पटिभातु तं, वङ्गीसा’’ति भगवा अवोच। अथ खो आयस्मा वङ्गीसो आयस्मन्तं अञ्ञासिकोण्डञ्ञं भगवतो सम्मुखा सारुप्पाहि गाथाहि अभित्थवि –
‘‘बुद्धानुबुद्धो सो थेरो, कोण्डञ्ञो तिब्बनिक्कमो।
लाभी सुखविहारानं, विवेकानं अभिण्हसो॥
‘‘यं सावकेन पत्तब्बं, सत्थुसासनकारिना।
सब्बस्स तं अनुप्पत्तं, अप्पमत्तस्स सिक्खतो॥
‘‘महानुभावो तेविज्जो, चेतोपरियायकोविदो।
कोण्डञ्ञो बुद्धदायादो [बुद्धसावको (पी॰)], पादे वन्दति सत्थुनो’’ति॥