०६ ६ सारिपुत्तसुत्तम्

२१४. एकं समयं आयस्मा सारिपुत्तो सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। तेन खो पन समयेन आयस्मा सारिपुत्तो भिक्खू धम्मिया कथाय सन्दस्सेति समादपेति समुत्तेजेति सम्पहंसेति पोरिया वाचाय विस्सट्ठाय अनेलगलाय [अनेळगलाय (सी॰ क॰), अनेलगळाय (स्या॰ कं॰ पी॰)] अत्थस्स विञ्ञापनिया। ते च भिक्खू अट्ठिं कत्वा मनसि कत्वा सब्बचेतसा समन्नाहरित्वा ओहितसोता धम्मं सुणन्ति। अथ खो आयस्मतो वङ्गीसस्स एतदहोसि – ‘‘अयं खो आयस्मा सारिपुत्तो भिक्खू धम्मिया कथाय सन्दस्सेति समादपेति समुत्तेजेति सम्पहंसेति पोरिया वाचाय विस्सट्ठाय अनेलगलाय अत्थस्स विञ्ञापनिया। ते च भिक्खू अट्ठिं कत्वा मनसि कत्वा सब्बचेतसा समन्नाहरित्वा ओहितसोता धम्मं सुणन्ति। यंनूनाहं आयस्मन्तं सारिपुत्तं सम्मुखा सारुप्पाहि गाथाहि अभित्थवेय्य’’न्ति।
अथ खो आयस्मा वङ्गीसो उट्ठायासना एकंसं उत्तरासङ्गं करित्वा येनायस्मा सारिपुत्तो तेनञ्जलिं पणामेत्वा आयस्मन्तं सारिपुत्तं एतदवोच – ‘‘पटिभाति मं, आवुसो सारिपुत्त, पटिभाति मं, आवुसो सारिपुत्ता’’ति। ‘‘पटिभातु तं, आवुसो वङ्गीसा’’ति। अथ खो आयस्मा वङ्गीसो आयस्मन्तं सारिपुत्तं सम्मुखा सारुप्पाहि गाथाहि अभित्थवि –
‘‘गम्भीरपञ्ञो मेधावी, मग्गामग्गस्स कोविदो।
सारिपुत्तो महापञ्ञो, धम्मं देसेति भिक्खुनं॥
‘‘संखित्तेनपि देसेति, वित्थारेनपि भासति।
साळिकायिव निग्घोसो, पटिभानं उदीरयि [उदीरियि (स्या॰ कं॰) उदीरियति (सामञ्ञफलसुत्तटीकानुरूपं)]॥
‘‘तस्स तं देसयन्तस्स, सुणन्ति मधुरं गिरम्।
सरेन रजनीयेन, सवनीयेन वग्गुना।
उदग्गचित्ता मुदिता, सोतं ओधेन्ति भिक्खवो’’ति॥