१० १० वजिरासुत्तम्

१७१. सावत्थिनिदानम्। अथ खो वजिरा भिक्खुनी पुब्बण्हसमयं निवासेत्वा पत्तचीवरमादाय सावत्थिं पिण्डाय पाविसि। सावत्थियं पिण्डाय चरित्वा पच्छाभत्तं पिण्डपातपटिक्कन्ता येन अन्धवनं तेनुपसङ्कमि दिवाविहाराय। अन्धवनं अज्झोगाहेत्वा अञ्ञतरस्मिं रुक्खमूले दिवाविहारं निसीदि। अथ खो मारो पापिमा वजिराय भिक्खुनिया भयं छम्भितत्तं लोमहंसं उप्पादेतुकामो समाधिम्हा चावेतुकामो येन वजिरा भिक्खुनी तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा वजिरं भिक्खुनिं गाथाय अज्झभासि –
‘‘केनायं पकतो सत्तो, कुवं सत्तस्स कारको।
कुवं सत्तो समुप्पन्नो, कुवं सत्तो निरुज्झती’’ति॥
अथ खो वजिराय भिक्खुनिया एतदहोसि – ‘‘को नु ख्वायं मनुस्सो वा अमनुस्सो वा गाथं भासती’’ति? अथ खो वजिराय भिक्खुनिया एतदहोसि – ‘‘मारो खो अयं पापिमा मम भयं छम्भितत्तं लोमहंसं उप्पादेतुकामो समाधिम्हा चावेतुकामो गाथं भासती’’ति। अथ खो वजिरा भिक्खुनी ‘‘मारो अयं पापिमा’’ इति विदित्वा, मारं पापिमन्तं गाथाहि पच्चभासि –
‘‘किं नु सत्तोति पच्चेसि, मार दिट्ठिगतं नु ते।
सुद्धसङ्खारपुञ्जोयं, नयिध सत्तुपलब्भति॥
‘‘यथा हि अङ्गसम्भारा, होति सद्दो रथो इति।
एवं खन्धेसु सन्तेसु, होति सत्तोति सम्मुति [सम्मति (स्या॰ कं॰)]॥
‘‘दुक्खमेव हि सम्भोति, दुक्खं तिट्ठति वेति च।
नाञ्ञत्र दुक्खा सम्भोति, नाञ्ञं दुक्खा निरुज्झती’’ति॥
अथ खो मारो पापिमा ‘‘जानाति मं वजिरा भिक्खुनी’’ति दुक्खी दुम्मनो तत्थेवन्तरधायीति।
भिक्खुनीसंयुत्तं समत्तम्।
तस्सुद्दानं –
आळविका च सोमा च, गोतमी विजया सह।
उप्पलवण्णा च चाला, उपचाला सीसुपचाला च।
सेला वजिराय ते दसाति॥