०७ ७ उपचालासुत्तम्

१६८. सावत्थिनिदानम्। अथ खो उपचाला भिक्खुनी पुब्बण्हसमयं निवासेत्वा…पे॰… अञ्ञतरस्मिं रुक्खमूले दिवाविहारं निसीदि। अथ खो मारो पापिमा येन उपचाला भिक्खुनी तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा उपचालं भिक्खुनिं एतदवोच – ‘‘कत्थ नु त्वं, भिक्खुनि, उप्पज्जितुकामा’’ति? ‘‘न ख्वाहं, आवुसो, कत्थचि उप्पज्जितुकामा’’ति।
‘‘तावतिंसा च यामा च, तुसिता चापि देवता।
निम्मानरतिनो देवा, ये देवा वसवत्तिनो।
तत्थ चित्तं पणिधेहि, रतिं पच्चनुभोस्ससी’’ति॥
‘‘तावतिंसा च यामा च, तुसिता चापि देवता।
निम्मानरतिनो देवा, ये देवा वसवत्तिनो।
कामबन्धनबद्धा ते, एन्ति मारवसं पुन॥
‘‘सब्बो आदीपितो [सब्बोव आदित्तो (स्या॰ कं॰)] लोको, सब्बो लोको पधूपितो।
सब्बो पज्जलितो [पज्जलितो (सब्बत्थ)] लोको, सब्बो लोको पकम्पितो॥
‘‘अकम्पितं अपज्जलितं [अचलितं (सी॰ स्या॰ कं॰ पी॰)], अपुथुज्जनसेवितम्।
अगति यत्थ मारस्स, तत्थ मे निरतो मनो’’ति॥
अथ खो मारो पापिमा ‘‘जानाति मं उपचाला भिक्खुनी’’ति दुक्खी दुम्मनो तत्थेवन्तरधायीति।