१६७. सावत्थिनिदानम्। अथ खो चाला भिक्खुनी पुब्बण्हसमयं निवासेत्वा…पे॰… अञ्ञतरस्मिं रुक्खमूले दिवाविहारं निसीदि। अथ खो मारो पापिमा येन चाला भिक्खुनी तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा चालं भिक्खुनिं एतदवोच – ‘‘किं नु त्वं, भिक्खुनि, न रोचेसी’’ति? ‘‘जातिं ख्वाहं, आवुसो, न रोचेमी’’ति।
‘‘किं नु जातिं न रोचेसि, जातो कामानि भुञ्जति।
को नु तं इदमादपयि, जातिं मा रोच [मा रोचेसि (सी॰ पी॰)] भिक्खुनी’’ति॥
‘‘जातस्स मरणं होति, जातो दुक्खानि फुस्सति [पस्सति (सी॰ पी॰)]।
बन्धं वधं परिक्लेसं, तस्मा जातिं न रोचये॥
‘‘बुद्धो धम्ममदेसेसि, जातिया समतिक्कमम्।
सब्बदुक्खप्पहानाय, सो मं सच्चे निवेसयि॥
‘‘ये च रूपूपगा सत्ता, ये च अरूपट्ठायिनो।
निरोधं अप्पजानन्ता, आगन्तारो पुनब्भव’’न्ति॥
अथ खो मारो पापिमा ‘‘जानाति मं चाला भिक्खुनी’’ति दुक्खी दुम्मनो तत्थेवन्तरधायीति।