१६६. सावत्थिनिदानम्। अथ खो उप्पलवण्णा भिक्खुनी पुब्बण्हसमयं निवासेत्वा…पे॰… अञ्ञतरस्मिं सुपुप्फितसालरुक्खमूले अट्ठासि। अथ खो मारो पापिमा उप्पलवण्णाय भिक्खुनिया भयं छम्भितत्तं लोमहंसं उप्पादेतुकामो समाधिम्हा चावेतुकामो येन उप्पलवण्णा भिक्खुनी तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा उप्पलवण्णं भिक्खुनिं गाथाय अज्झभासि –
‘‘सुपुप्फितग्गं उपगम्म भिक्खुनि,
एका तुवं तिट्ठसि सालमूले।
न चत्थि ते दुतिया वण्णधातु,
बाले न त्वं भायसि धुत्तकान’’न्ति॥
अथ खो उप्पलवण्णाय भिक्खुनिया एतदहोसि – ‘‘को नु ख्वायं मनुस्सो वा अमनुस्सो वा गाथं भासती’’ति? अथ खो उप्पलवण्णाय भिक्खुनिया एतदहोसि – ‘‘मारो खो अयं पापिमा मम भयं छम्भितत्तं लोमहंसं उप्पादेतुकामो समाधिम्हा चावेतुकामो गाथं भासती’’ति। अथ खो उप्पलवण्णा भिक्खुनी ‘‘मारो अयं पापिमा’’ इति विदित्वा मारं पापिमन्तं गाथाहि पच्चभासि –
‘‘सतं सहस्सानिपि धुत्तकानं,
इधागता तादिसका भवेय्युम्।
लोमं न इञ्जामि न सन्तसामि,
न मार भायामि तमेकिकापि॥
‘‘एसा अन्तरधायामि, कुच्छिं वा पविसामि ते।
पखुमन्तरिकायम्पि, तिट्ठन्तिं मं न दक्खसि॥
‘‘चित्तस्मिं वसीभूताम्हि, इद्धिपादा सुभाविता।
सब्बबन्धनमुत्ताम्हि, न तं भायामि आवुसो’’ति॥
अथ खो मारो पापिमा ‘‘जानाति मं उप्पलवण्णा भिक्खुनी’’ति दुक्खी दुम्मनो तत्थेवन्तरधायीति।