१६३. सावत्थिनिदानम्। अथ खो सोमा भिक्खुनी पुब्बण्हसमयं निवासेत्वा पत्तचीवरमादाय सावत्थिं पिण्डाय पाविसि। सावत्थियं पिण्डाय चरित्वा पच्छाभत्तं पिण्डपातपटिक्कन्ता येन अन्धवनं तेनुपसङ्कमि दिवाविहाराय। अन्धवनं अज्झोगाहेत्वा अञ्ञतरस्मिं रुक्खमूले दिवाविहारं निसीदि। अथ खो मारो पापिमा सोमाय भिक्खुनिया भयं छम्भितत्तं लोमहंसं उप्पादेतुकामो समाधिम्हा चावेतुकामो येन सोमा भिक्खुनी तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा सोमं भिक्खुनिं गाथाय अज्झभासि –
‘‘यं तं इसीहि पत्तब्बं, ठानं दुरभिसम्भवम्।
न तं द्वङ्गुलपञ्ञाय, सक्का पप्पोतुमित्थिया’’ति॥
अथ खो सोमाय भिक्खुनिया एतदहोसि – ‘‘को नु ख्वायं मनुस्सो वा अमनुस्सो वा गाथं भासती’’ति? अथ खो सोमाय भिक्खुनिया एतदहोसि – ‘‘मारो खो अयं पापिमा मम भयं छम्भितत्तं लोमहंसं उप्पादेतुकामो समाधिम्हा चावेतुकामो गाथं भासती’’ति। अथ खो सोमा भिक्खुनी ‘‘मारो अयं पापिमा’’ इति विदित्वा मारं पापिमन्तं गाथाहि पच्चभासि –
‘‘इत्थिभावो किं कयिरा, चित्तम्हि सुसमाहिते।
ञाणम्हि वत्तमानम्हि, सम्मा धम्मं विपस्सतो॥
‘‘यस्स नून सिया एवं, इत्थाहं पुरिसोति वा।
किञ्चि वा पन अञ्ञस्मि [अस्मीति (स्या॰ कं॰ पी॰)], तं मारो वत्तुमरहती’’ति॥
अथ खो मारो पापिमा ‘‘जानाति मं सोमा भिक्खुनी’’ति दुक्खी दुम्मनो तत्थेवन्तरधायीति।