१६२. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। अथ खो आळविका भिक्खुनी पुब्बण्हसमयं निवासेत्वा पत्तचीवरमादाय सावत्थिं पिण्डाय पाविसि। सावत्थियं पिण्डाय चरित्वा पच्छाभत्तं पिण्डपातपटिक्कन्ता येन अन्धवनं तेनुपसङ्कमि विवेकत्थिनी। अथ खो मारो पापिमा आळविकाय भिक्खुनिया भयं छम्भितत्तं लोमहंसं उप्पादेतुकामो विवेकम्हा चावेतुकामो येन आळविका भिक्खुनी तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा आळविकं भिक्खुनिं गाथाय अज्झभासि –
‘‘नत्थि निस्सरणं लोके, किं विवेकेन काहसि।
भुञ्जस्सु कामरतियो, माहु पच्छानुतापिनी’’ति॥
अथ खो आळविकाय भिक्खुनिया एतदहोसि – ‘‘को नु ख्वायं मनुस्सो वा अमनुस्सो वा गाथं भासती’’ति? अथ खो आळविकाय भिक्खुनिया एतदहोसि – ‘‘मारो खो अयं पापिमा मम भयं छम्भितत्तं लोमहंसं उप्पादेतुकामो विवेकम्हा चावेतुकामो गाथं भासती’’ति। अथ खो आळविका भिक्खुनी ‘‘मारो अयं पापिमा’’ इति विदित्वा मारं पापिमन्तं गाथाहि पच्चभासि –
‘‘अत्थि निस्सरणं लोके, पञ्ञाय मे सुफुस्सितं [सुफस्सितं (सी॰ पी॰)]।
पमत्तबन्धु पापिम, न त्वं जानासि तं पदं॥
‘‘सत्तिसूलूपमा कामा, खन्धासं अधिकुट्टना।
यं त्वं कामरतिं ब्रूसि, अरति मय्ह सा अहू’’ति॥
अथ खो मारो पापिमा ‘‘जानाति मं आळविका भिक्खुनी’’ति दुक्खी दुम्मनो तत्थेवन्तरधायीति।