४७३. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। तत्र खो भगवा भिक्खू आमन्तेसि – ‘‘भिक्खवो’’ति। ‘‘भदन्ते’’ति ते भिक्खू भगवतो पच्चस्सोसुम्। भगवा एतदवोच – ‘‘येभुय्येन, भिक्खवे, सत्ता एवंकामा एवंछन्दा एवंअधिप्पाया – ‘अहो वत अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा परिहायेय्युं, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा अभिवड्ढेय्यु’न्ति। तेसं, भिक्खवे, सत्तानं एवंकामानं एवंछन्दानं एवंअधिप्पायानं अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा परिहायन्ति। तत्र तुम्हे, भिक्खवे, कं हेतुं पच्चेथा’’ति? ‘‘भगवंमूलका नो, भन्ते, धम्मा, भगवंनेत्तिका, भगवंपटिसरणा। साधु वत, भन्ते, भगवन्तञ्ञेव पटिभातु एतस्स भासितस्स अत्थो; भगवतो सुत्वा भिक्खू धारेस्सन्ती’’ति। ‘‘तेन हि, भिक्खवे, सुणाथ, साधुकं मनसि करोथ, भासिस्सामी’’ति। ‘‘एवं, भन्ते’’ति खो ते भिक्खू भगवतो पच्चस्सोसुम्। भगवा एतदवोच –
४७४. ‘‘इध, भिक्खवे, अस्सुतवा पुथुज्जनो, अरियानं अदस्सावी अरियधम्मस्स अकोविदो अरियधम्मे अविनीतो, सप्पुरिसानं अदस्सावी सप्पुरिसधम्मस्स अकोविदो सप्पुरिसधम्मे अविनीतो, सेवितब्बे धम्मे न जानाति असेवितब्बे धम्मे न जानाति, भजितब्बे धम्मे न जानाति अभजितब्बे धम्मे न जानाति। सो सेवितब्बे धम्मे अजानन्तो असेवितब्बे धम्मे अजानन्तो, भजितब्बे धम्मे अजानन्तो अभजितब्बे धम्मे अजानन्तो, असेवितब्बे धम्मे सेवति सेवितब्बे धम्मे न सेवति, अभजितब्बे धम्मे भजति भजितब्बे धम्मे न भजति। तस्स असेवितब्बे धम्मे सेवतो सेवितब्बे धम्मे असेवतो, अभजितब्बे धम्मे भजतो भजितब्बे धम्मे अभजतो अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा परिहायन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं अविद्दसुनो।
‘‘सुतवा च खो, भिक्खवे, अरियसावको, अरियानं दस्सावी अरियधम्मस्स कोविदो अरियधम्मे सुविनीतो, सप्पुरिसानं दस्सावी सप्पुरिसधम्मस्स कोविदो सप्पुरिसधम्मे सुविनीतो, सेवितब्बे धम्मे जानाति असेवितब्बे धम्मे जानाति, भजितब्बे धम्मे जानाति अभजितब्बे धम्मे जानाति। सो सेवितब्बे धम्मे जानन्तो असेवितब्बे धम्मे जानन्तो, भजितब्बे धम्मे जानन्तो अभजितब्बे धम्मे जानन्तो, असेवितब्बे धम्मे न सेवति सेवितब्बे धम्मे सेवति, अभजितब्बे धम्मे न भजति भजितब्बे धम्मे भजति। तस्स असेवितब्बे धम्मे असेवतो सेवितब्बे धम्मे सेवतो, अभजितब्बे धम्मे अभजतो भजितब्बे धम्मे भजतो, अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा परिहायन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं विद्दसुनो।
४७५. ‘‘चत्तारिमानि, भिक्खवे, धम्मसमादानानि। कतमानि चत्तारि? अत्थि, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खञ्चेव आयतिञ्च दुक्खविपाकं; अत्थि, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखं आयतिं दुक्खविपाकं; अत्थि, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खं आयतिं सुखविपाकं; अत्थि, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखञ्चेव आयतिञ्च सुखविपाकम्।
४७६. ‘‘तत्र, भिक्खवे, यमिदं [यदिदं (सी॰)] धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खञ्चेव आयतिञ्च दुक्खविपाकं, तं अविद्वा अविज्जागतो यथाभूतं नप्पजानाति – ‘इदं खो धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खञ्चेव आयतिञ्च दुक्खविपाक’न्ति। तं अविद्वा अविज्जागतो यथाभूतं अप्पजानन्तो तं सेवति, तं न परिवज्जेति। तस्स तं सेवतो, तं अपरिवज्जयतो, अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा परिहायन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं अविद्दसुनो।
‘‘तत्र, भिक्खवे, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखं आयतिं दुक्खविपाकं तं अविद्वा अविज्जागतो यथाभूतं नप्पजानाति – ‘इदं खो धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखं आयतिं दुक्खविपाक’न्ति। तं अविद्वा अविज्जागतो यथाभूतं अप्पजानन्तो तं सेवति, तं न परिवज्जेति। तस्स तं सेवतो, तं अपरिवज्जयतो, अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा परिहायन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं अविद्दसुनो।
‘‘तत्र , भिक्खवे, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खं आयतिं सुखविपाकं, तं अविद्वा अविज्जागतो यथाभूतं नप्पजानाति – ‘इदं खो धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खं आयतिं सुखविपाक’न्ति। तं अविद्वा अविज्जागतो यथाभूतं अप्पजानन्तो तं न सेवति, तं परिवज्जेति। तस्स तं असेवतो, तं परिवज्जयतो, अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा परिहायन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं अविद्दसुनो।
‘‘तत्र, भिक्खवे, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखञ्चेव आयतिञ्च सुखविपाकं, तं अविद्वा अविज्जागतो यथाभूतं नप्पजानाति – ‘इदं खो धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखञ्चेव आयतिञ्च सुखविपाक’न्ति। तं अविद्वा अविज्जागतो यथाभूतं अप्पजानन्तो तं न सेवति, तं परिवज्जेति। तस्स तं असेवतो, तं परिवज्जयतो, अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा परिहायन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं अविद्दसुनो।
४७७. ‘‘तत्र, भिक्खवे, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खञ्चेव आयतिञ्च दुक्खविपाकं तं विद्वा विज्जागतो यथाभूतं पजानाति – ‘इदं खो धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खञ्चेव आयतिञ्च दुक्खविपाक’न्ति। तं विद्वा विज्जागतो यथाभूतं पजानन्तो तं न सेवति, तं परिवज्जेति। तस्स तं असेवतो, तं परिवज्जयतो, अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा परिहायन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं विद्दसुनो।
‘‘तत्र, भिक्खवे, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखं आयतिं दुक्खविपाकं तं विद्वा विज्जागतो यथाभूतं पजानाति – ‘इदं खो धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखं आयतिं दुक्खविपाक’न्ति। तं विद्वा विज्जागतो यथाभूतं पजानन्तो तं न सेवति, तं परिवज्जेति। तस्स तं असेवतो, तं परिवज्जयतो , अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा परिहायन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं विद्दसुनो।
‘‘तत्र , भिक्खवे, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खं आयतिं सुखविपाकं तं विद्वा विज्जागतो यथाभूतं पजानाति – ‘इदं खो धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खं आयतिं सुखविपाक’न्ति। तं विद्वा विज्जागतो यथाभूतं पजानन्तो तं सेवति, तं न परिवज्जेति। तस्स तं सेवतो, तं अपरिवज्जयतो, अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा परिहायन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं विद्दसुनो।
‘‘तत्र, भिक्खवे, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखञ्चेव आयतिञ्च सुखविपाकं तं विद्वा विज्जागतो यथाभूतं पजानाति – ‘इदं खो धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखञ्चेव आयतिञ्च सुखविपाक’न्ति। तं विद्वा विज्जागतो यथाभूतं पजानन्तो तं सेवति, तं न परिवज्जेति। तस्स तं सेवतो, तं अपरिवज्जयतो, अनिट्ठा अकन्ता अमनापा धम्मा परिहायन्ति, इट्ठा कन्ता मनापा धम्मा अभिवड्ढन्ति। तं किस्स हेतु? एवञ्हेतं, भिक्खवे, होति यथा तं विद्दसुनो।
४७८. ‘‘कतमञ्च , भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खञ्चेव आयतिञ्च दुक्खविपाकं? इध, भिक्खवे, एकच्चो सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन पाणातिपाती होति, पाणातिपातपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन अदिन्नादायी होति, अदिन्नादानपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन कामेसु मिच्छाचारी होति, कामेसु मिच्छाचारपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन मुसावादी होति, मुसावादपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन पिसुणवाचो होति, पिसुणवाचापच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन फरुसवाचो होति, फरुसवाचापच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन सम्फप्पलापी होति, सम्फप्पलापपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन अभिज्झालु होति, अभिज्झापच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन ब्यापन्नचित्तो होति, ब्यापादपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन मिच्छादिट्ठि होति, मिच्छादिट्ठिपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति। सो कायस्स भेदा परं मरणा अपायं दुग्गतिं विनिपातं निरयं उपपज्जति। इदं वुच्चति, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खञ्चेव आयतिञ्च दुक्खविपाकम्।
४७९. ‘‘कतमञ्च, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखं आयतिं दुक्खविपाकं? इध, भिक्खवे, एकच्चो सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन पाणातिपाती होति, पाणातिपातपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन अदिन्नादायी होति, अदिन्नादानपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन कामेसुमिच्छाचारी होति, कामेसुमिच्छाचारपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन मुसावादी होति, मुसावादपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन पिसुणवाचो होति, पिसुणवाचापच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन फरुसवाचो होति, फरुसवाचापच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन सम्फप्पलापी होति, सम्फप्पलापपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन अभिज्झालु होति, अभिज्झापच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन ब्यापन्नचित्तो होति, ब्यापादपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन मिच्छादिट्ठि होति, मिच्छादिट्ठिपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति। सो कायस्स भेदा परं मरणा अपायं दुग्गतिं विनिपातं निरयं उपपज्जति। इदं वुच्चति, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखं आयतिं दुक्खविपाकम्।
४८०. ‘‘कतमञ्च, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खं आयतिं सुखविपाकं? इध, भिक्खवे, एकच्चो सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन पाणातिपाता पटिविरतो होति, पाणातिपाता वेरमणीपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति ; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन अदिन्नादाना पटिविरतो होति, अदिन्नादाना वेरमणीपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन कामेसुमिच्छाचारा पटिविरतो होति, कामेसुमिच्छाचारा वेरमणीपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन मुसावादा पटिविरतो होति, मुसावादा वेरमणीपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन पिसुणाय वाचाय पटिविरतो होति , पिसुणाय वाचाय वेरमणीपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति ; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन फरुसाय वाचाय पटिविरतो होति, फरुसाय वाचाय वेरमणीपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन सम्फप्पलापा पटिविरतो होति, सम्फप्पलापा वेरमणीपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन अनभिज्झालु होति, अनभिज्झापच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन अब्यापन्नचित्तो होति, अब्यापादपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि दुक्खेन सहापि दोमनस्सेन सम्मादिट्ठि होति, सम्मादिट्ठिपच्चया च दुक्खं दोमनस्सं पटिसंवेदेति। सो कायस्स भेदा परं मरणा सुगतिं सग्गं लोकं उपपज्जति। इदं वुच्चति, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खं आयतिं सुखविपाकम्।
४८१. ‘‘कतमञ्च, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखञ्चेव आयतिञ्च सुखविपाकं? इध, भिक्खवे, एकच्चो सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन पाणातिपाता पटिविरतो होति, पाणातिपाता वेरमणीपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन अदिन्नादाना पटिविरतो होति, अदिन्नादाना वेरमणीपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन कामेसुमिच्छाचारा पटिविरतो होति, कामेसुमिच्छाचारा वेरमणीपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन मुसावादा पटिविरतो होति, मुसावादा वेरमणीपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन पिसुणाय वाचाय पटिविरतो होति, पिसुणाय वाचाय वेरमणीपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन फरुसाय वाचाय पटिविरतो होति, फरुसाय वाचाय वेरमणीपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन सम्फप्पलापा पटिविरतो होति, सम्फप्पलापा वेरमणीपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन अनभिज्झालु होति, अनभिज्झापच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन अब्यापन्नचित्तो होति, अब्यापादपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति; सहापि सुखेन सहापि सोमनस्सेन सम्मादिट्ठि होति, सम्मादिट्ठिपच्चया च सुखं सोमनस्सं पटिसंवेदेति। सो कायस्स भेदा परं मरणा सुगतिं सग्गं लोकं उपपज्जति। इदं, वुच्चति, भिक्खवे, धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखञ्चेव आयतिञ्च सुखविपाकम्। इमानि खो, भिक्खवे, चत्तारि धम्मसमादानानि।
४८२. ‘‘सेय्यथापि, भिक्खवे, तित्तकालाबु विसेन संसट्ठो। अथ पुरिसो आगच्छेय्य जीवितुकामो अमरितुकामो सुखकामो दुक्खप्पटिकूलो। तमेनं एवं वदेय्युं – ‘अम्भो पुरिस, अयं तित्तकालाबु विसेन संसट्ठो, सचे आकङ्खसि पिव [पिप (सी॰ पी॰)]। तस्स ते पिवतो [पिपतो (सी॰ पी॰)] चेव नच्छादेस्सति वण्णेनपि गन्धेनपि रसेनपि, पिवित्वा [पीत्वा (सी॰)] च पन मरणं वा निगच्छसि मरणमत्तं वा दुक्ख’न्ति। सो तं अप्पटिसङ्खाय पिवेय्य, नप्पटिनिस्सज्जेय्य। तस्स तं पिवतो चेव नच्छादेय्य वण्णेनपि गन्धेनपि रसेनपि, पिवित्वा च पन मरणं वा निगच्छेय्य मरणमत्तं वा दुक्खम्। तथूपमाहं, भिक्खवे, इमं धम्मसमादानं वदामि, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खञ्चेव आयतिञ्च दुक्खविपाकम्।
४८३. ‘‘सेय्यथापि, भिक्खवे, आपानीयकंसो वण्णसम्पन्नो गन्धसम्पन्नो रससम्पन्नो। सो च खो विसेन संसट्ठो। अथ पुरिसो आगच्छेय्य जीवितुकामो अमरितुकामो सुखकामो दुक्खप्पटिकूलो। तमेनं एवं वदेय्युं – ‘अम्भो पुरिस, अयं आपानीयकंसो वण्णसम्पन्नो गन्धसम्पन्नो रससम्पन्नो। सो च खो विसेन संसट्ठो, सचे आकङ्खसि पिव। तस्स ते पिवतोहि [पिवतोपि (क॰)] खो छादेस्सति वण्णेनपि गन्धेनपि रसेनपि, पिवित्वा च पन मरणं वा निगच्छसि मरणमत्तं वा दुक्ख’न्ति। सो तं अप्पटिसङ्खाय पिवेय्य, नप्पटिनिस्सज्जेय्य। तस्स तं पिवतोहि खो छादेय्य वण्णेनपि गन्धेनपि रसेनपि, पिवित्वा च पन मरणं वा निगच्छेय्य मरणमत्तं वा दुक्खम्। तथूपमाहं, भिक्खवे, इमं धम्मसमादानं वदामि, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखं आयतिं दुक्खविपाकम्।
४८४. ‘‘सेय्यथापि, भिक्खवे, पूतिमुत्तं नानाभेसज्जेहि संसट्ठम्। अथ पुरिसो आगच्छेय्य पण्डुकरोगी। तमेनं एवं वदेय्युं – ‘अम्भो पुरिस, इदं पूतिमुत्तं नानाभेसज्जेहि संसट्ठं, सचे आकङ्खसि पिव। तस्स ते पिवतोहि खो नच्छादेस्सति वण्णेनपि गन्धेनपि रसेनपि, पिवित्वा च पन सुखी भविस्ससी’ति। सो तं पटिसङ्खाय पिवेय्य, नप्पटिनिस्सज्जेय्य। तस्स तं पिवतोहि खो नच्छादेय्य वण्णेनपि गन्धेनपि रसेनपि, पिवित्वा च पन सुखी अस्स। तथूपमाहं, भिक्खवे, इमं धम्मसमादानं वदामि, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नदुक्खं आयतिं सुखविपाकम्।
४८५. ‘‘सेय्यथापि, भिक्खवे, दधि च मधु च सप्पि च फाणितञ्च एकज्झं संसट्ठम्। अथ पुरिसो आगच्छेय्य लोहितपक्खन्दिको। तमेनं एवं वदेय्युं – ‘अम्भो पुरिस, इदं दधिं च मधुं च सप्पिं च फाणितञ्च एकज्झं संसट्ठं, सचे आकङ्खसि पिव। तस्स ते पिवतो चेव छादेस्सति वण्णेनपि गन्धेनपि रसेनपि, पिवित्वा च पन सुखी भविस्ससी’ति। सो तं पटिसङ्खाय पिवेय्य, नप्पटिनिस्सज्जेय्य। तस्स तं पिवतो चेव छादेय्य वण्णेनपि गन्धेनपि रसेनपि, पिवित्वा च पन सुखी अस्स। तथूपमाहं, भिक्खवे, इमं धम्मसमादानं वदामि, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखञ्चेव आयतिञ्च सुखविपाकम्।
४८६. ‘‘सेय्यथापि, भिक्खवे, वस्सानं पच्छिमे मासे सरदसमये विद्धे विगतवलाहके देवे आदिच्चो नभं अब्भुस्सक्कमानो सब्बं आकासगतं तमगतं अभिविहच्च भासते च तपते च विरोचते च; एवमेव खो, भिक्खवे, यमिदं धम्मसमादानं पच्चुप्पन्नसुखञ्चेव आयतिञ्च सुखविपाकं तदञ्ञे पुथुसमणब्राह्मणपरप्पवादे अभिविहच्च भासते च तपते च विरोचते चा’’ति।
इदमवोच भगवा। अत्तमना ते भिक्खू भगवतो भासितं अभिनन्दुन्ति।
महाधम्मसमादानसुत्तं निट्ठितं छट्ठम्।