नारदः-
एवमुक्तस्तदा तेन विश्वामित्रेण धीमता
नास्ते न शेते नाहारं कुरुते गालवस्तदा
त्वगस्थिभूतो हरिणश्चिन्ताशोकपरायणः
शोचमानोऽतिमात्रं स दह्यमानश्च मन्युना
गालवो दुःखितो दुःखाद्विललाप सुयोधन
गालवः-
कुतः पुष्टानि मित्राणि कुतोऽर्थास्सञ्चयः कुतः
हयानां चन्द्रशुभ्राणां शतान्यष्टौ कुतो मम
कुतो मे भोजने श्रद्धा सुखश्रद्धा कुतश्च मे
श्रद्धा मे जीवितस्यापि किं फलं जीवितेन मे
अहं पारे समुद्रस्य पृथिव्या वा परं परात्
गत्वाऽऽत्मानं विमुञ्चामि किं फलं जीवितस्य मे
अधनस्याकृतार्थस्य त्यक्तस्य विविधैः फलैः
ऋणं धारयमाणस्य कुतस्सुखमनीहया
सुहृदां हि धनं भुक्त्वा कृत्वा प्रणयमीप्सितम्
प्रतिकर्तुमशक्तस्य जीवितान्मरणं वरम्
प्रतिश्रुत्य करिष्येति कर्तव्यं तदकुर्वतः
मिथ्यावचनदग्धस्य इष्टापूर्तं प्रणश्यति
न रूपमनृतस्यास्ति नानृतस्यास्ति सन्ततिः
नानृतस्याधिपत्यं च कुत एव गतिश्शुभा
कुतः कृतघ्नस्य यशः कुतस्स्थानं कुतस्सुखम्
अश्रद्धेयः कृतघ्नो हि कृतघ्ने नास्ति निष्कृतिः
न जीवत्यधनः पापः कुतः पापस्य सा घृणा
पापो ध्रुवमवाप्नोति विनाशं नाशयन्कृतम्
सोऽहं पापः कृतघ्नश्च कृपणश्चानृतोऽपि च
गुरोर्यः कृतकार्यस्संस्तत्करोमि न भाषितम्
सोऽहं प्राणान्विमोक्ष्यामि कृत्वा यत्नमनुत्तमम्
अर्थिता न मया काचित्कृतपूर्वा दिवौकसाम्
मानयन्ति च मां सर्वे त्रिदशा यज्ञसंस्तरे
अहं तु विबुधश्रेष्ठं देवं त्रिभुवनेश्वरम्
विष्णुं गच्छाम्यहं कृष्णं गतिं गतिमतां वरम्
भोगा यस्मात्प्रवर्तन्ते प्राप्य सर्वान्सुरासुरान्
प्रयतो द्रष्टुमिच्छामि कृष्णं योगिनमव्ययम्
नारदः-
एवमुक्ते सखा तस्य गरुडो विनतात्मजः
दर्शयामास तं प्राह संहृष्टः प्रियकाम्यया
गरुडः-
सुहृद्भवान्मम मतस्सुहृदां च मतस्सुहृत्
ईप्सितेनाभिलाषेण योक्तव्यो विभवे सति
विभवश्चास्ति मे विप्र वासवावरजो द्विज
पूर्वमुक्तस्त्वदर्थं च कृतः कामश्च तेन मे
स भवानेतु गच्छाव नयिष्ये त्वां यथेप्सितम्
देशं पारं पृथिव्या वा गच्छ गालव मा चिरम्