२४ वाल्मीकिः

कवीन्दुं नौमिवाल्मीकिं यस्य रामायणीं कथाम्।
चन्द्रिकामिव चिन्वन्ति चकोरा इव साधवः॥ 44 ॥
सदूषणापि¹ निर्दोषा सखरापि² सुकोमला।
नमस्तस्मै कृता येन रम्या रामायणी कथा॥ 45 ॥

योगीन्द्रश्छन्दसां स्रष्टा रामायणमहाकविः।
वल्मीकजन्मा जयति प्राच्यः प्राचेतसो मुनिः॥ 46 ॥
लौकिकानां हि साधूनामर्थं वागनुवर्तते।
ऋषीणां पुनराद्यानां³ वाचमर्थोऽनुधावति॥ 47 ॥

आदिकवी चतुरास्यौ कमलजवल्मीकजौ वन्दे।
लोकश्लोकविधात्रोर्ययोर्भिदा ⁴लेशमात्रेण॥ 48 ॥

तमृषिं मनुष्यलोकप्रवेशविश्रामशाखिनं वाचाम्।
सुरलोकादवतारप्रान्तरखेदच्छिदं वन्दे॥ 49 ॥
विहित⁵घनालङ्कारं ⁶विचित्रवर्णावलीमयस्फुरणम्।
शक्रायुधमिव ⁷वक्रं ⁸वल्मीकभुवं मुनिं नौमि॥ 50 ॥

सति काकुत्स्थकुलोन्नतिकारिणि रामायणेऽपि किं काव्यम्।
रोहति कुल्या गङ्गापूरे किं बहुरसे वहति॥ 51 ॥
भास्वद्वंशवतंसकीर्तिरमणीरङ्गप्रसङ्गस्वनद्वादित्रप्रथमध्वनिर्विजयते वल्मीकजन्मा मुनिः।
पीत्वा यद्वदनेन्दुमण्डलगलत्काव्यामृताब्धेः किमप्याकल्पं कविनूतनाम्बुदमयी कादम्बिनी वर्षति॥ 52 ॥