ततो ऽनुजीविनाम् अप्याहार-दाने शैथिल्य-दर्शनाद् दमनक-करटकाव् अन्योन्यं चिन्तयतः । तद् आह दमनकः करटकम्-मित्र ! किं कर्तव्यम् ? आत्म-कृतो ऽयं दोषः । स्वयं कृतेऽपि दोषे परिदेवनम् अप्य् अनुचितम् । तथा चोक्तम्-
स्वर्ण-रेखाम् अहं स्पृष्ट्वा बद्ध्वात्मानं च दूतिका ।
आदित्सुश् च मणिं साधुः स्व-दोषाद् दुःखिता इमे ॥ हित्_२।११० ॥
करटको ब्रूते–कथम् एतत् ?
दमनकः कथयति-
अतोऽहं ब्रवीमि-“स्वर्णरेखामहं स्पृष्ट्वा” इत्यादि ॥
अथ स्वयं कृतोऽयं दोषः । अत्र विलपनं नोचितम् । (क्षणं विमृश्य ।) मित्र! यथाऽनयोः सौहार्द मया कारितं तथा मित्र-भेदोऽपि मया कार्यः।
यतः,
अतथ्यान्य् अपि तथ्यानि दर्शयन्ति हि पेशलाः ।
समे निम्नोन्नतानीव चित्र-कर्म-विदो जनाः ॥ हित्_२।११३ ॥
अपरं च,
उत्पन्नेषु च कार्येषु मतिर् यस्य न हीयते ।
स निस्तरति दुर्गाणि गोपी जार-द्वयं यथा ॥ हित्_२।११४ ॥
करटकः पृच्छति-कथम् एतत् ?
दमनकः कथयति-
अतो ऽहं ब्रवीमि-उतपन्नेष्व् अपि कार्येषु इत्य् आदि ।
करटको ब्रूते-अस्त्व् एवम् । किन्त्व् अनयोर् महानन्योग्न्य-निसर्गोपजात-स्नेह कथं भेदयितुं शक्यः ?
दमनको ब्रूते-उपायः क्रियताम् । तथा चोक्तम्-
उपायेन जयो यादृग् रिपोस् तादृङ् न हेतिभिः ।
उपाय-ज्ञो ऽल्प-कायो ऽपि न शूरैः परिभूयते ॥ हित्_२।१२० ॥
करटकः पृच्छति-कथम् एतत् ?
दमनकः कथयति-
अतो ऽहं ब्रवीमि-उपायेन हि यच् छक्यम् इतेन हि यच् छक्यम् इत्य् आदि ।
करटको ब्रूते-यद्य् एवं तर्हि गच्छ । शिवास् ते सन्तु पन्थानः ।