Source: TW
TODO: परिष्कार्यम्
திருக்குறள் வடமொழிப் பெயர்ப்பு
(Thirukkural Sanskrit Translation)
तिरुक्कुरळ – संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
முணைவர்,வா.ஸ்ரீஸுந்தரராஜன், எம்ஏ, பிஎட்,
Sri
-2009
Sri Varamanga Godha Sametha Sri Deivanayaka Perumal - Vanamama
तिरुक्कुरळ् – संस्कृत श्लोकरूपानुवाद :
(Tirukkural - Sanskrit Metric Translation)
திருக்குறள்-வடமொழி ஸ்லோகரூபமான
மொழிப்பெயர்ப்பு
AUTHOR
Dr. V.S. SUNDARARAJAN, M.A., B.Ed.,
(M.A., In Sanskrit, Hindi, Tamil & English) Vyakarana Siromani, Rashtrabhasha Praveen & Pracharak, Sahityaratna, Tamil Vidvan.
&
Currently Srimath Paramahamsetyadi Jagadguru Sri Kaliyan Vanamamalai Ramanuja Jeeyar Swami, Sri Vanamamalai Mutt, Nanguneri - 627108.
0
अभिनन्दनपत्रम् ॥
श्रीमता लौकिकवैदिकविद्याविशारदेन सहृदयसुहृन्मणिना श्रीतोताद्रिनिवासरसिक विद्वद्वरेण्य - श्रीनिवासय्यङ्गार्यपुत्ररत्नेन यशस्विना महामेधाविना सुन्दरराजाचार्येण विरचितां तिरुक्कुरळ् विजर्तपद्यमालिकां सानन्दं सकुतूहलं चाक्षिपि । स्मृतिपथमारोहति स्म श्री पराशरभट्टार्याणामनर्घा श्रीसूक्तिः-
। सद्य : “ अनाघ्रातावद्यं बहुगुणपरीणाहि मनसो दुहानं सौहार्द - वाणीविलसितम्" इत्यादिः । सुदृढं विश्वसिमि सुमनोमनोरमया कृत्याऽनया पण्डितप्रकाण्डानि सुष्ठु समाराधितानि भविष्यन्तीति । विशिष्य तु संस्कृतद्राविडोभयभाषा प्रवीणा इति ।
सुहृन्मणेरस्यैवंविधाः कृतयः क्रियासमभिहारेणावतीर्य अनघमन च जगदुपकारं जनयिष्यन्तीति ।
इति श्रीकाञ्ची
प्रतिवादिभयङ्कर अण्णङ्गराचार्य :
rAghavan
10-7-1978.
padmabhushan Dr. V. Raghavan,
Formerly Professor & Head of the Dept. of Sanskrit, University of Madras.]
I have known the author of this work for some years and have had occasions to utilise his versatile gifts in the fields of Sanskrit and the fine arts. He comes of a well-known family of traditional Sanskrit scholars,
his father being a reputed teacher of Nyaya, Vedanta, and Dharma Sastra. The author himself studied Vyakarana under Mm. Krishnamurti Sastri, and in addition to that, he has equipped himself in modern studies and also in the Rashtrabhasha.
H
As one interested in the development of Sanskrit as a vehicle of expression in modern times, I have been, besides writing myself, editing for the Sahitya Academi, the journal Samaskrita Pratibha for contemporary creative work,-poem, play and prose. I have been devoting a section of each issue to translations into Sanskrit from regional languages. From Tamil, Sanskrit versions of the hymns of Alward and Nayanars,
as also from modern writers
like Subrahmanya Bharati have been given. The Tirukkural of Tiruvalluvar is an outstanding classic in Tamil, on the three Purusharthas, Dharma (Pravritti and Nivritti), Artha and Kama. From time to time, efforts have been inade to present this classic in Sanskrit and in the Samaskrita Pratibha,
III
had serialised its Sanskrit version by Sri Narasimha Sastri, brother of the present translator’s Guru. The Tirukkural had been attracting Sanskrit writers from the last generation onwards. I am glad to know that Sri V. S. Sundararajan, Vyakarana Siromani, M.A.,B.Ed, has produced a new Sanskrit translation of the Tirukkural.
I have gone through portions of this Sanskrit version. Tirukkural, as its name signifies, is written in a very short metre and the expression is pithy and packed. The Tamil saying regarding its great author is that he filled a sea within a mustard seed. Naturally to capture the ideas of these terse, Sutra.like verses, in a corresponding short metre in Sanskrit like Anushtubh, and do this with classical elegance is indeed a difficult task. The author must be congratulated on the measure of success he has achieved. Although a student of grammar, he has avoided display of his erudition in that branch by using recondite expressions and has followed the path of simplicity, clarity and natural grace, Prasada and Saukumarya.
I am sure the immortal Tamil Classic in the present version will reach the wide Sanskrit-knowing world in the different parts of India.
V. Raghavan.
??
ஸ்ரீ:
முகவுரை
உலகப் பொதுமறையென ஆன்றோரால் போற் றப்படும் இம்முப்பாற்பெருநூலை வடமொழியிற் எண்ணம் மனத்திலு
பெயர்த்திடவேண்டுமென்ற
திக்க ஏதுவாயமைந்தது யானொரு நல்லிராப்போழ் தில் கண்ட கனா. என் பெருமதிப்பிற்குரிய ஆசிரியப் பெருந்தகை மஹாமஹோபாத்தியாய ஸ்ரீ. கிருஷ்ண மூர்த்தி சாஸ்திரிகள் அக்கனவில் திருக்குறளை வட மொழியிற்பெயர்க்க அன்புக்கட்டளையிட்டனர். மறு நாள் அதாவது 22-10-1975 ஆம் நாள் காலையில் எழுந்ததுமே இந்த நற்பணியை எம்பிரான் திருவரு ளைத் துணைக்கொண்டு துவக்கிவிட்டேன். ஒருதினமும் இடையீடின்றி இடையூறுமின்றி இனிது நடந்துவந்த இம்முயற்சி1976-ஆம் ஆண்டு மேமா த நடுவில் இனிது நிறைவுபெற்றது. இந்நூலை அச்சிட்டு வெளிக் கொணர ஆவல் கிளர்ந்தது; ‘என்செய்வதிதற்கு?’ எனக்கவலையும் உதித்தது.எம்பிரான் திருவருள் இதற் கும் துணைநின்றது. திருச்சி புத்தூர் அக்கிரஹாரத் துறையும் பெரியாரான ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸுதர்சனப் பத்திரிகையாசிரியர் ஸ்ரீ உ.வே. கிருஷ்ணஸ்வாமி அய்யங்கார் ஸ்வாமியைச் சந்தித்துப்பேசும் பேறு கிடைத்தது. ஸ்ரீநிவா ஸம் அச்சகத்திற்கும் அதிபரான அப்பெரியவர் மனமிக மகிழ்ந்து இந்நூலை அச்சிட்டு வெளியிடும் பணியினை நிறைவேற்றித்தர இசைந் செலவின் பெரும்பகுதியை நமது பாரத மத்திய தார். இதனை அச்சிட்டு வெளியிடும் பணிக்கு ஆகும் அரசாங்கத்தின் கல்வித்துறை ஏற்க இசைவு தந்தது.
▼
வேறு பல அச்சீட்டுப்பணிகள் இருப்பினும், இப் பணிக்கும் முக்கியத்துவம் தந்து நான்குமாதகாலக் குறுகிய அளவினுள் புத்தூர்ப் பெரியவர் இதனை மிக்க வூக்கத்துடன் நிறைவேற்றிக் கொடுத்தனர். இப் பெரியவர் இச்சீலமில்லாச் சிறியேனுக்கு இங்ஙனம் புரிந்திருக்கும் உதவிக்கு வையமும், வானமும் ஆற்ற லரிது என்றே எனது துணிபு.
குறைமதிகொண்ட
சிறியேன்
பணியில்
குறைகள் பல இருக்கவே செய்யும். அவற்றைக் கணிசியாமல் காசினியே போற்றும் நிகரற்ற பெரும் புலவர் மஹாமஹிமோபாத்தியாய ஸ்ரீகாஞ்சீ ப்ர. ப. அண்ணங்கராசார்ய ஸ்வாமி இப்புல்லனையும் தம் திருவருட்கிலக்காக்கிப் பெருமைப்படுத்தியுள்ள பாங் கினை நினைதொறும் நெஞ்சு நெக்குருகுகின்றது. இவ்வாறே தமதன்பும், பண்பும் பிரதிபலிக்கும் வகை யில் மனமுவந்து இந்நூலைப் படித்துப் பார்த்துப் பாராட்டுரைகள் வழங்கியுள்ள டாக்டர் ஸ்ரீ. ராகவ னவர்கள் திறத்திலும், ஸ்ரீ உ. வே. கிருஷ்ணஸ்வாமி அய்யங்கார் ஸ்வாமி பக்கலிலும், ஸ்ரீ உ. வே. கோழி ரங்கநாதாசார்யஸ்வாமியின்பாலும் யாண் டும் நிலைநிற்கும் கடப்பாடுடையேன். எம்பிரான் திருவருளால் இந்நூல் படிப்போரனைவர்க்கும் இனி மையும், நற்பயனும் பயக்கவேண்டுமென்பதே எனது மனம் நிறைந்த அவா.
யாலம்
விசாகபட்டணம் - 530011.
11-10-1978
ஸ்ரீவிஜயதசமி நன்னாள்.
}
இன்னணம், இந்நூலாக்கியோன்,
வா. ஸ்ரீ. ஸுந்தரராஜன்.
॥ श्रीः ॥
प्रस्तावना
अन्तर्वाण्यग्रेसराणां विवेकिनां सहदयानां
सन्निधों सप्रश्रयप्रणामस्तोमपुरस्सरभिदं विज्ञापनम् । द्राविडी साहित्यभण्डारेऽमूल्यरत्नायमानस्य विश्वविख्यातग्रन्यतजस्य ‘तिरुक्कुरळ्’ महाग्रन्थस्य वाण्यां चैर्वायां विवर्तमाकलयितुं प्राप्ता मया प्रेरणा स्वाचार्य महोदयेभ्यो महामहोपाध्यायेभ्यः श्रीकृष्णमूर्तिशास्त्र - वर्येभ्यः । कीर्तिमूर्तिभ्य आचार्यवर्येभ्यः कदाचिद्रात्रौ खमावस्थायां प्राप्तमादेशमवतंसयन्नहं सुप्तोत्थितस्सद्य एव तदेव लग्नं सुदिनं तदेवेत्यादि लोकमनुसन्धाय विवर्तप्रयत्नं समारभे । तद्दिनमासीत् १९७५ तमे क्रैस्तवान्देऽस्यैवाक्टोवर्मासस्य द्वाविं शमहः । भगवद्भागवतकृपयानुस्यूतं प्रचलितमिदं प्रयतनं पूर्ण - साफल्यमन्वभवत् १९७६ तमवर्षस्य ’ में मासि । समुचितमुद्रणकार्यसम्पादनाय चिन्ताग्रस्तेन मया दिष्ट्या श्रीरङ्गभर्तुरघटित घटना पटोः परस्य पुंसः परया कृपया श्रीवैष्णवसुदर्शनपत्राधिपैर्भागवतोत्तमैरनुत्तम श्रीवैष्णवलक्ष्मीसम्पन्नैः श्रीकृष्णस्वाम्यय्यङ्गायैः सङ्गमसौभाग्यं लब्धम्। सुप्रीतमानसाथ ते प्रतिज्ञातवन्तो मां सम्पूर्ण मनोरथ मा कलयितुम् । सुबहमुद्रणकार्यव्यापृतिमध्य-
। विगणय्य श्रीमद्भिः पुर् अग्रहारखामिभिर्मासचतुष्टयात्पूर्व समा
व्धमिदं मुद्रणकार्यमधुनातिसमीचीनप्रकारेण परिसमापितम् । परमोदारचिचेभ्यः पण्डित प्रकाण्डेय श्रीकृष्ण खाम्यय्यङ्गायैभ्यः
स्वकार्तश्यमाविष्कर्तुमुचितपदावलीमन्विष्यन्नधुनापि नामलच्याVII
विमुद्यामि भृशम्। ‘त इमे परमोदारा जीवन्तु शरदश्शतम्’ इति सर्वेश्वरसन्निधौ प्रार्थनामेव कर्तुं प्रभवामि ।
अथ मत्कृतिमिमां कृपाकटाक्षगोचरीकृत्य निजाव्याजवात्सल्यवशंवद चित्तैर्महामहिमोपाध्यायैः पद्मविभूषणविरुदालङ्कृतैः श्रीकाञ्चीप्रतिवादिभयङ्कराण्णङ्गराचार्यखामिवयैयदिदमभिनन्दन - मनुगृहीतम्, तदर्थं कृतज्ञता प्रकटनार्हन्त्यपि नास्ति मनागपि मय्यकिश्चनेऽल्पिष्ठे । तेषां महानुभावानां परमानुकम्पापरवाहस्स स्मारं स्मारं चेतो मदीयं द्रवीभवति सन्ततम् । एवं परमप्रीत्या अनुकम्पया च नैजमभिनन्दनं समनुगृहीतवतां मनीषिवराणां सुविख्यातनाम्नां डा. राघवार्याणां श्रीवैष्णवसुदर्शन पत्त्राधिपानां पुचरखामिवर्याणां, परिनिष्ठितविद्वद्वरेण्यानां कोषियालम्श्रीरङ्गनाथाचार्यवर्याणां च सन्निधौ साञ्जलिबन्धं निवेदयामि निजामा जीवनस्थायिनीं कृतज्ञताम् ।
विपश्चिदपश्चिमाः ! कृतिरियं सुमहती; मन्दमतिश्चार्य जनः । भ्रमप्रमादादिनैसर्गिक दोषोत्पादितात्रय्यो भवेयुरेव निश्वचम् । साम्यन्तु तास्समास्तत्रभवन्तस्समनुगृहन्तु च कृपया गुणग्रहणेन ॥
विशाखपट्टणम्-५३००११-
११-१०-१९७८ श्रीविजयदशमी शुभदिनम
इत्थं भवत्प्रेमपाले विधेयः,
वा. श्री. सुन्दरराजः
மதிப்புரை
[ஸ்ரீ. கிருஷ்ணஸ்வாமி அய்யங்கார்.M.A.BL.அட்வகேட் ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸுதர்சனம் ஆசிரியர், திருச்சி-620017.1
ந்யாயவேதாந்தாதி, ராஸ்த்ர வித்வத் வரிஷ்டராய்,
ஜ்ஞாநரீலவயோவ்ருத்தரான
நாளாகப்
வானமாமலை ஸ்ரீ
Cal.
(வாத்யார்) ஸ்ரீநிவாஸய்யங்கார் ஸ்வாமி அடியேனுக்கு நீண்ட பரிசிதராய், அன்புடையவராய் விளங்குபவர். ஸ்ரீமான் ஸுந்தரராஜய்யங்கார் அவருடைய புத்ரரத்னமான ஸ்வாமியோடு இரண்டு வருஷங்களுக்கு முன் (1976ல்)பரியம் ஏற்பட்டது. அப்போதே அவர் தாம் செய்திருக்கும் திருக்குறள் ஸ்லோ கருபா நுவாதத்தை
அடியேனிடம் ஸம்ஸ்க்ருத கொடுத்து, அதைத் திருக்குறளோடு அச்சிட்டுத் தரவேண்டு வேலை மிகுதியாலும், நிதி மென்று கேட்டுக்கொண்டார். நெருக்கடியினாலும் நீண்டநாள் தாமதமாகிவந்தது. அரசாங்க உதவி உத்தரவை 1977 கடைசியில் அவர் பெற்றபின்பும் காகிதம் வாங்குவதற்குப் பணம் திரட்டுவதில் சில மாதங்க ளாகி 1978 மே மாதக் கடைசியில் அச்சு வேலை துவங்கப் பெற்று, 1978 அக்டோபர் தொடக்கத்தில் நிறைவுபெற்றது.
நீதி திருக்குறள் உலகப்பேரிலக்கியங்களில் ஒன்று நூல்களில் தலைமைபெற்றது. அறம்,பொருள், இன்பம் என் னும் முதல் மூன்று புருஷார்த்தங்களையும் மூன்று பிரிவுகளிலே, 133 அதி ஒவ்வொன்றும் பத்துக்குறட்பாக்களைக்கொண்ட காரங்களில் விளக்குவது. இதை வடமொழியில் மொழி பெயர்க்கும் முயற்சி முன்னரே பலரால் நடந்திருந்தபோதிலும், ஸுந்தரராஜய்யங்கார் ஸ்வாமியின் மொழிபெயர்ப்பு பல வகை களில் சிறப்புற்றது. இதில் திருக்குறளின் ஒவ்வொரு குறட் பாவிற்கும் ஒரு பதம் விடாமல் மொழிபெயர்ப்பு செய்யப் திருக்குறன் ஈரடி கொண்ட (சுருக்கமான) குறள் வெண்பாவில் அமைந்துள்ளதுபோலே இம்மொழிபெயர்ப்பும்
ஸம்ஸ்க்ருத ஸ்லோகங்களில் மிகச் சுருங்கியதான அநுஷ்டுப். லோக ரூபத்தில் அமைந்துள்ளது. தமிழ்மொழி அறியாத வட மொழி வல்லு ஒவ்வொரு ஸ்லோடத்தையும் பார்க்கும்போது.
பட்டுள்ளது
மொழிபெயர்ப்பு என்று தோன்றமல், காட்சியளிக்கும் பெருமை பெற்றது.
தனி நூல் என்றே தமிழ்மொழியும், வட
மொழியும் அறிந்தவர்களுக்குக் குறளைக் காட்டிலும் தெளிவாகப் பொருளை விளக்குவதாய், மிக எளிய இனிய நடையில் அமைந் துள்ளது.
குறளுக்கு ஏற்பட்டுள்ள பல உரைகளில் எல்லா வகையிலும் தலைசிறந்ததான பரிமேலழகர் உரையைப் பெரும் பாலும் பின்பற்றி, தனக்கு ஓர் உரை தேவையில்லாமல், வட மொழியில் சிறிது பரிசயமுள்ளவர்களுக்கும் எளிதில் பொருள் உணர்ந்து, திருக்குறளையும் இதையே உரையாகக்கொண்டு அநுபவிக்கலாம்படி ஒவ்வொரு ஸ்லோகமும் அமைந்துள்ளது. இதை ரஸிகர்கள் அநுபவித்து உணரவேண்டும் என்பதற் காகவே ஒவ்வொரு குறளின் அடியிலும் அந்தந்தக் குறளுக்கான அநுவாத ஸ்லோகங்கள் அச்சிடப்பெற்றுள்ளன. ந்யாயவேதாந்த வித்,வத் வரிஷ்டரான ஸ்ரீ உ.வே. கோழியாலம் ரங்கநாதா சார்ய ஸ்வாமியினால் பரிஷ்கரிக்கப்பெற்றமையால் இவ்வறு வாதம் ‘பொன்மலர் நாற்றமுடைத்து’ என்னும் வழக்கிற்கு நிதானமாய் விளங்குகிறது.
தென்மொழியும், வடமொழியுமறிந்த ரஸிகர்கள் இந்நூலைப் பெற்று அநுப வித்து. நூலாசிரியர் மேலும் இத்தகைய பல முயற்சிகளைச் செய்ய உத்ஸாஹமளிப்பார்கள் என்று நம்பு கிறோம். “ஆதிபகவன்” (குறள் 1] “அடியளந்
தான்” [குறள் 610] “தாமரைக்கண்ணான்”(குறள் 1103] என்று குறளாசிரியரால் போற்றப்பெற்றவனாய், பக,வச்சப்,த,வாச்யனாய், திரிவிக்கிரமனாய் அவதரித்து ஈரடி யால் உலகமெலாமளந்தவனாய். புண்டரீகாக்ஷனாய், “தத், விஷ்ணோ: பரமம் பதம்” என்று வேத வேதாந்தங் களில் தலைசிறந்த மோக்ஷவுலகிற்குத் தலைவனாகப் போற்றப் பெறும் பரம்பொருளான ஸ்ரீமக்காராயணன் இவர்க்கு நீண்ட ஆயுள், ஆரோக்யம். ஐஸ்வர்யம் முதலான எல்லாப் பெருமை களையும் அளித்து, தமிழ்கூறும் நல்லுலகிற்கும் பார தாட்டிற்கும் இத்தகைய பெருந்தொண்டுகள் பலவற்றைப் புரிய அருள் புரிவானாக.
இங்ஙனம்
1-11-78.
ஸ்ரீ. கிருஷ்ணஸ்வாமி அய்யங்கார், ‘ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸுதர்சனம்` ஆசிரியர். 9. புத்தூர் அக்ரவூஈரம், திருச்சி-17.
श्रीः
अभिनन्दनम्
[न्यायवेदान्तविद्वद्वर्याः कोषियालं रङ्गनाथाचार्यस्वामिनः, त्रिशिरःपुरी ]
१. तिरुक्कुरल इति ख्यातद्राविडग्रन्थ उत्तमः । संस्कृतानुष्टुभ श्लोकरूपेण परिवर्तितः ॥
२. न्याय वेदान्तादिशास्त्रनिष्णातस्यात्मनो गुणैः ।
संपूर्णस्य सदा सद्भिः श्लाघितस्य बुधैः समैः ॥ ३. उपाध्यायश्रीनिवास सूरीन्द्रस्य तनूभुवा !
मुदा सुन्दरराजेन गुणिना विदुषा सता ॥ ४. धर्मार्थकाममोक्षाख्यपुरुषार्थचतुष्टये ।
धर्मोऽर्थः काम इति च त्रिवर्गप्रतिपादकः ॥ ५. नैकेऽधिकाराः सन्त्यत्र विभाग त्रितयेऽपि हि ।
निबद्धा दशभिः श्लोकैः अधिकाराः समेऽपि च ॥ ६. पदकाठिन्य दूरान्वयादिदोषविदूरगैः ।
किमत्र बहुनोक्तेन सर्वलक्षणसंयुतः ॥
७. ग्रन्थोऽयं संव मुद्रितः सुपरिष्कृतः ।
श्रीकृष्णस्वामिवर्येण दिव्यार्थनिधिना स्वयम् ॥ ८. सु चाऽयमावेदयति कर्तारं कवितावृतम् । एतद्ग्रन्थास्वाद्भाग्य परिपाकवताऽमुना ॥ ९. रङ्गनाथाख्यदासेन श्रीनिवासार्यसूनुना ।
कृतज्ञता न्यवेदीय ग्रन्थरत्तकृति स्वयम् ॥
इत्थे को पियाले
रङ्गनाथदासः ॥
श्री :
तिरुक्कुरळ संस्कृत श्लोकरूपानुवादः ॥
திருக்குறள் - ஸம்ஸ்க்ருத ச்லோக மொழிபெயர்ப்பு)
॥ स्वस्ति श्रीर्दिशतात् ॥ प्रसीदतु वाग्देवता मयि ॥
அகர முதல எழுத்தெல்லாம் ஆதி
பகவன் முதற்றே உலகு.
अकारस् सर्व-वर्णानाम्
आदिरस्ति यथा तथा ।
भगवन्मूलम् एवास्ति
समस्तं जगतीतलम् ॥ १
கற்றதனால் ஆய பயன்என்கொல் வால்அறிவன் நல்தாள் தொழாஅர் எனின்.
सर्वज्ञस्येश्वरस्याङ्घ्रि-
तल्लजौ यो न वन्दते ।
विदुषस् तस्य विद्यायाः
किं नु स्यात् सत्-प्रयोजनम् ॥ २
மலர்மிசை ஏகினான் மாண்அடி சேர்ந்தார்
நிலமிசை நீடுவாழ் வார்.
भक्तमानस-पद्म-स्थ
भगवच्-चरणाऽऽश्रिताः ।
इह चामुत्र च श्रेयस्-
कर जीवनम् आप्नुयुः ॥ ३
வேண்டுதல் வேண்டாமை இலான்அடி சேர்ந்தார்க்கு
யாண்டும் இடும்பை இல.*
राग-द्वेष-वियुक्तस्य
सर्वेशस्याङ्घ्रि-संश्रिताः ।
कदापि दुःख-संश्लिष्टा
भवेयुर् नैव मानवाः ॥ ४
இருள்சேர் இருவினையும் சேரா இறைவன் பொருள்சேர் புகழ்புரிந்தார் மாட்டு. 1 2 २ 3
C 5 2
तिरुकुल
प्रेम्णा सर्वेश-सत्-कीर्ति-
गाथा-कथन-तत्-पराः ।
आविद्य-पुण्य-पापाभ्यां
न श्रीयन्ते नरा भुवि ॥ ५
பொறிவாயில் ஐந்துஅவித்தான் பொய்தீர் ஒழுக்க
நெறிநின்றார் நீடுவாழ் வார்.
पञ्चेन्द्रियेच्छातीतस्य
परस्यासत्य-दूर-गे ।
पथ्य् अनुष्ठान-शीला ये
लभन्ते ते स्थिरां गतिम् ॥ ६
தனக்குஉவமை இல்லாதான் தாள்சேர்ந்தார்க் கல்லால் ५ 6 ६ 7
மனக்கவலை மாற்றல் அரிது
स्व-समान-विहीनस्य
सर्वेशस्याङ्घ्रि-संश्रितात् ।
मनो-व्याकुलता-मुक्तिः
नरस्यान्यस्य दुर्-लभा ॥ ७
அறஆழி அந்தணன் தாள்சேர்ந்தார்க்கு அல்லால்
பிறவாழி நீந்தல் அரிது. 8
धर्माब्धेः करुणामूर्तेः
पादाब्जतरि-संश्रितात् ।
भवाब्धि-तरणं कर्तुम्
अन्यः को वा भवेद् अलम् ॥
[भवाब्धिं सन्तरीतुं कः
समर्थः स्यान्नरः परः ॥] ८
கோள்இல் பொறியில் குணம்இலவே எண்குணத்தான் தாளை வணங்காத் தலை.
अष्ट-सद्-गुण-पूर्णस्य पदाब्जम् अ-नमच्-छिरः ।
विषय-ग्रहणाशक्तानीन्द्रियाणीव निष्फलम् ॥ 9
பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் நீந்தார் இறைவன் அடிசேரா தார்
सर्वेश-चरण-द्वन्द्व–
शरणागत-मानवाः ।
संसाराब्धिं सन्तरेयुर्
अन्ये नैव कदाचन ॥ 10
- १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
२.
द्वितीयोऽधिकारः - अळio 2
Agiy- ‘वर्षा-समुत्कर्षः’ [वृष्टिवैभवम् ] 3
வான்நின்று உலகம் வழங்கி வருதலால்
தான்அமிழ்தம் என்றுஉணரல் பாற்று. 1
समस्तस्येह जगतः
वृष्ट्य्-अधीना स्थितिर् यतः ।
भुवोऽस्या अमृतं ह्य् एषा
ज्ञातव्या मानवैस् सदा ॥ ११
துப்பார்க்குத் துப்புஆய துப்பு ஆக்கித் துப்பார்க்குத்
துப்புஆய தூஉம் மழை.
सर्व-भोज्य-पदार्थानां
सम्यग् उत्पत्ति-कारणम् ।
भूत्वा पेया स्वयम् अपि
तैर् वृष्टिस् सह भात्य् अहो ॥ १२
வி
பிண்இன்று பொய்ப்பின் விரிநீர் வியன்உலகத்து உள்நின்று உடற்றும் பசி.
स्वोचिते समये वृष्टिर्
यदीह न भवेत् तदा ।
ससागराम् अपि भुवं
क्षुधा संबाधते भृशम् ॥ १३
ஏரின் உழாஅர் உழவர் புயல்என்னும் வாரி வளம்குன்றிக் கால்.
वृष्ट्य्-आख्य-लाभ-रहिता
भवेद् यदि वसुन्धरा ।
कृषीवलानां व्यापारो
निर्विघ्नः प्रचलेत् कथम् ॥ १४
கெடுப்பதூஉம் கெட்டார்க்குச் சார்வாய்மற்று ஆங்கே
எடுப்பதூஉம் எல்லாம் மழை १ 2 २ 3 ४ 5
तिरुकुरक
निजया ह्य् अनुपस्थित्या
पृथ्वीं नाशयतीह या ।
स्वोपस्थित्या च सैवेह
वृष्टिस् सम्पन्नताऽऽवहा ॥ १५
விசும்பின் துளிவீழின் அல்லால்மற்று ஆங்கே பசும்புல் தலைகாண்பு அரிது
हरित-ग्रास-शीर्षस्य
दर्शनं दुर्लभं भवेत् ॥
वारि-वाहात् तोय-बिन्दुः
पतेन् न यदि भूतले ॥ १६
நெடுங்கடலும் தன்நீர்மை குன்றும் தடிந்துஎழிலி தான்நல்காது ஆகி விடின். 7 6
न यथावज् जलधरो
वर्षेद् यदि तदा महान् ।
सागरोऽपि निजे भावे
न्यूनताम् आप्नुयाद् धृवम् ॥ १७
சிறப்பொடு பூசனை செல்லாது வானம் வறக்குமேல் வானோர்க்கும் ஈண்டு
न वृष्टिर् यदि तर्ह्य् अत्र
लोकानुष्ठान-गोचराः ।
पूजोत्सवाद्या नैव स्युर्
नित्य-नैमित्तिका भुवि ॥ १८
தானம் தவம்இரண்டும் தங்கா வியன்உலகம் வானம் வழங்காது எனின்.
यदि पर्जन्य-देवस्य
दृष्टि-दानं न चेद् भवेत् ।
दानं तपश् च न स्यातां
विस्तृतेऽस्मिन् महीतले ॥ १९
நீர்இன்று அமையாது உலகுஎனின் யார்யார்க்கும்
வான்இன்று அமையாது ஒழுக்கு.
न लोकयात्रा कस्यापि
विना वारि हि सिद्धयति ।
तद् वारि चापि पर्जन्याद्
विना वृष्टिर् न लभ्यते ॥ २०
तृतीयोऽधिकारः म 3
நீத்தார் பெருமை Big Gugao
ஒழுக்கத்து நீத்தார் பெருமை விழுப்பத்து
வேண்டும் பனுவல் துணிவு.
सदाचारैक-निष्ठानां
विरागाणां महात्मनाम् ।
गरिमा सर्व-शास्त्रार्थ-
सारांश इति निश्चितः ॥ २१
துறந்தார் பெருமை துணைக்கூறின் வையத்து இறந்தாரை எண்ணிக்கொண்டு அற்று.
मुक्त-सङ्ग-यतीन्द्राणाम्
असंख्येयं हि गौरवम् ।
यथा मृतानां लोकेऽस्मिन्
गणना नैव सम्भवेत् ॥ २२
இருமை வகைதெரிந்து ஈண்டுஅறம் பூண்டார் பெருமை பிறங்கிற்று உலகு
भव-बन्धस्य मुक्तेश् च
भेदं सम्यग् विविच्य वै ।
संन्यस्तानां हि महतां
महिमात्र महान् भुवि ।
[गरिमात्र गुरुर्भुवि ]॥ २३
உரன்என்னும் தோட்டியான் ஓர்ஐந்தும் காப்பான்
வரன்என்னும் வைப்பிற்குஓர் வித்து
पञ्चेन्द्रियाणां संयन्ता
स्थिर-प्रज्ञाङ्कुशेन यः ।
श्रेष्ठाया मोक्ष-भूमेर् हि
स बीजं स्याद् अनुत्तमम् ॥ २४
ஐந்து அவித்தான் ஆற்றல் அகல்விசும்பு உளார்கோமான்
இந்திரனே சாலும் கரி
पञ्चेन्द्रियाऽऽशा-संयन्तुः
शक्तेर् अत्र निदर्शनम् ।
स्वर्-लोकस्य सुराधीशो
बोभवीति पुरन्दरः +++(तपोभङ्गं चिकीर्षुः)+++॥ २५
செயற்கு அரிய செய்வார் பெரியர் சிறியர் செயற்கு அரிய செய்கலா தார்.
महान्तो वस्तुतस् ते स्युः
साधयन्ति सुदुष्करम् ।
कर्म ये त्व् असमर्थास् स्युर्
अन्यास् ते मानवा भुवि ॥ २६
சுவைஒளி ஊறுஓசை நாற்றம்என்று ஐந்தின் வகைதெரிவான் கட்டே உலகு.
रस-तेजस्-स्पर्श-शब्द-
गन्धानां तच् च पञ्चकम् ।
सुक्ष्मं वेत्ति यस् तस्मिन्
लोकप्रज्ञा प्रतिष्ठिता ॥ २७
நிறைமொழி மாந்தர் பெருமை நிலத்து மறைமொழி காட்டி விடும்
सम्पूर्ण-वाचां यमिनां
महिमानं हि भूतले ।
आविष् कुर्वन्ति सुस्पष्टं
वेद-मन्त्र-गिरो भृशम् ॥ २८
குணம்என்னும் குன்றுஏறி நின்றார் வெகுளி கணமேயும் காத்தல் அரிது.
सद्-गुणाचल-मूर्धानम्
अधितिष्ठन्ति ये किल ।
तेषां क्रोधो हि यमिनाम्
असह्यः क्षणम् अप्य् अहो ॥ २९
அந்தணர் என்போர் அறவோர்மற்று எவ்வுயிர்க்கும்
செந்தண்மை பூண்டுஒழுக லான்
सर्व-भूतानुकम्पार्द्र-
चेतसो धार्मिकोत्तमाः ।
ये भवन्ति त एवात्र
संकीर्त्यन्ते द्विजोत्तमाः ॥ ३०
नाम चतुर्थोऽधिकारः-anib 4
ustb 7
அறன்வலியுறுத்தல்
[ 7
] சிறப்புஈனும் செல்வமும் ஈனும் அறத்தின்ஊஉங்கு ஆக்கம் எவனோ உயிர்க்கு.
ऐहिकानां समस्तानां
सम्पदां दायकस् तथा ।
मुक्तेर् अपि ततो धर्माद्
अन्यत् किं हित-साधकम् ॥ ३१
அறத்தின்ஊஉங்கு ஆக்கமும் இல்லை அதனை மறத்தலின் ஊங்குஇல்லை கேடு.
धर्माद् अपि गरीयांस् तु
लाभो नैवेह वर्तते ।
धर्म-विस्मरणाच् चैव
हानिर् अस्ति परा भुवि । ३२
ஒல்லும் வகையான் அறவினை ஓவாதே செல்லும்வாய் எல்லாம் செயல்.
धार्मिकाणीह कर्माणि
यथाकालं नरस्सदा ।
यथाशक्ति विनाऽऽलस्यं
कुर्यात् तद्धि वरं भुवि। ३३
மனத்துக்கண் மாசுஇலன் ஆதல் அனைத்து அறன்
ஆகுல நீர பிற.
मनो-मालिन्य-राहित्यं
परमो धर्म उच्यते।
अनुष्ठानानि चान्यानि
केवलाडम्बराणि वै ॥+++(5)+++ ३४
அழுக்காறு அவாவெகுளி இன்னாச்சொல் நான்கும்
இழுக்கா இயன்றது அறம்.
असूया विषयाऽऽसङ्गः
क्रोधः परुष-भाषणम् ।
एतैश् चतुर्भिर् विश्लिष्टो
धर्मो भवति सर्वदा ॥ ३५
அன்றுஅறிவாம் என்னாது அறம்செய்க மற்றுஅது பொன்றுங்கால் பொன்றாத் துணை
अधुना यौवनं पश्चाद्
धर्मं पश्येम वार्धके ।
इत्य् अनालोच्य तं कुर्याद्
अन्ते ऽनन्तस् स वै सखा ॥ ३६
அறத்து.ஆறு இதுஎன வேண்டா சிவிகை பொறுத்தானோடு ஊர்ந்தான் இடை
धर्मस्य सत्-फलं तद्
इति वित्तिर् न शास्त्रतः ।
शिबिकाऽऽरूढ-तद्-वोढृ-
मध्ये भेदो निदर्शनम् +++(पूर्व-जन्म-कर्मानुमानेन अलम्)+++ ॥ +++(5)+++
[भेदस्साक्षी भवेदिह ॥] ३७
வீழ்நாள் படாஅமை நன்றுஆற்றின் அஃதுஒருவன்
வாழ்நாள் வழிஅடைக்கும் கல்.
धर्माचरण-हीनं स्याद्
दिनं नैकम् अपीति यः ।
धर्मं चरति सम्यक् तन्–
मुक्ति-सन्दायकं ध्रुवम् ॥ ३८
அறத்தான் வருவதே இன்பம் மற்றுஎல்லாம் புறத்த புகழும் இல.
धर्मानुष्ठान-जनितं
सुखम् आत्यन्तिकं स्थिरम् ।
दुःखान्तं सर्वम् एवान्यन्
नैवापि च यशस्-करम् ॥ ३९
செயற்பாலது ஒரும் அறனே ஒருவற்கு உயற்பாலது ஒரும் பழி.
धर्म एव सदा नॄणां
कर्तव्योऽत्र परो भवेत् ।
अ-धार्मिकाणि कार्याणि
वर्जनीयानि सर्वदा ॥ ४०
பாயிரம் முற்றிற்று.
॥ इत्य् उपोढावभागः समाप्तः ॥
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
श्री :
अथ गार्हस्थ्य-धर्म-भागः
गृहस्थ-जीवनम् - अ
இல்வாழ்வான் என்பான் இயல்புடைய மூவர்க்கும் நல்லாற்றின் நின்ற துணை
ब्रह्मचर्याश्रमस्थस्य
वानप्रस्थस्य चैव हि ।
यमिनश् च गृहस्थो वै
धर्म्य आश्रय उच्यते ॥ ४१
துறந்தார்க்கும் துவ்வா தவர்க்கும் இறந்தார்க்கும் இல்வாழ்வான் என்பான் துணை.
निराश्रय-मनुष्याणां
तथा दारिद्र्य-दुःखिनाम् ।
अ-नाथानां मृतानांश् च
गृहस्थो वै समाश्रयः ॥ ४२
தென்புலத்தார் தெய்வம் விருந்துஒக்கல் தான்என்று
ஐம்புலத்துஆறு ஓம்பல் தலை.
शुष्क 3
पितृ-देवातिथीन् बन्धून्
सर्वान् एतान् स्व-पञ्चमान् ।
संसेवते गृहस्थश् चेत्
स तस्योत्कर्ष उच्यते ॥ ४३
my
பழிஅஞ்சிப் பாத்தூண் உடைத்தாயின் வாழ்க்கை
வழிஎஞ்சல் எஞ்ஞான்றும் இல்.
पाप-भीत्या पथा धर्म्येणार्थं संगृह्य बन्धुभिः ।
संविभज्य हि यो भुङ्क्ते शाश्वतं तस्य जीवनम् ॥ ४४
அன்பும் அறனும் உடைத்தாயின் இல்வாழ்க்கை பண்பும் பயனும் அது.
प्रेम-पूर्णश् च धर्म्यश् च
यदि गार्हस्थ्य-जीवनम् ।
संस्कृतिः सत्-फलं चैव
तद् एवेति प्रकीर्त्यते ॥ ४५
அறத்துஆற்றின் இல்வாழ்க்கை ஆற்றின் புறத்து
போஒய்ப் பெறுவது எவன்.
य आचरति धर्येण
पथा गार्हस्थ्य-जीवनम् ।
अस्ति साध्यं किम् अप्य् अस्य
तपश्-चर्यादिभिः भुवि ॥ ४६ +++(4)+++
तिरुकुरळ
[शुj 6
இயல்பினான் இல்வாழ்க்கை வாழ்பவன் என்பான் முயல்வாருள் எல்லாம் தலை.
गार्हस्थ्य-जीवनं यो हि
तत्-स्वभावानुसारतः ।
यापयेत् स खलु श्रेष्ठस्
सर्वेषां यत्न-शालिनाम् ॥ ४७
ஆற்றின் ஒழுக்கி அறன்இழுக்கா இல்வாழ்க்கை
நோற்பாரின் நோன்மை உடைத்து. ६
ww 7 ७ 8
इतराश्रमिणस् तेषां
धर्मे सञ्चाल्य यश् चरेत् ।
धर्म्यं स्व-जीवनं तद् वै
वरं तापस-जीवनात् ॥ ४८
அறன்எனப் பட்டதே இல்வாழ்க்கை அஃதும் பிறன்பழிப்பது இல்லாயின் நன்று.
धर्म-शब्दस्य वाच्यं हि
मुख्यं गार्हस्थ्य-जीवनम् ।
यति-वृत्तिर् अ-गर्ह्या चेद्
एतद् धर्म-समा मता ॥ ४९
வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்பவன் வான்உறையும்
தெய்வத்துள் வைக்கப் படும்.
श्रुति-स्मृत्य्-उपदिष्टेन
पथा गार्हस्थ्य-जीवनम् ।
अनुतिष्ठन् हि मनु-जः
स्वर्-देवेषु महीयते ॥ ५०
- mib 6 வாழ்க்கைத் துணைநலம். 11
மனைத்தக்க மாண்புஉடையள் ஆகித்தன் கொண்டான்
வளத்தக்காள் வாழ்க்கைத் துணை.
गार्हस्थ्योचित-संस्कारैर्
आढ्या, भर्तुर् धनाऽऽगमम् ।
या ऽनुसृत्य चलेत् सा हि
सह-धर्म-चरी मता ॥ ५१
மனைமாட்சி இல்லாள்கண் இல்லாயின் வாழ்க்கை
எனைமாட்சித்து’ ஆயினும் இல்.
यद्-गृहिण्यां न वर्तन्ते
गार्हस्थ्योचित-सद्गुणाः ।
सम्पन्नम् अपि वित्ताद्यैर् न
वरं तस्य जीवनम् ॥ ५२
இல்லதுஎன் இல்லவள் மாண்புஆனால் உள்ளதுஎன்
இல்லவள் மாணாக் கடை,
गृहिण्यां सद्-गुणाढ्यायाम्
असत् किं स्यान् नरस्य हि ।
पत्न्याम् अन्-अनुरूपायां
सद् इत्य् अत्र भवेद् +धि किम् ॥ ५३
பெண்ணின் பெருந்தக்க யாஉள கற்புஎன்னும்
திண்மைஉண்டு ஆகப் பெறின்.
यदि नार्या हि कस्याश्चित्
पातिव्रत्य-बलं भवेत् ।
तस्या अपि गरीयः किं
वस्त्व् अत्र स्यान् महीतले । ५४
தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுதுஎழுவாள்
பெய்எனப் பெய்யும் மழை.
प्रत्यहं या हि जागर्ति
पति-वन्दन–तत्-परा ।
दैवं न वन्दते, तस्याः
पर्जन्यो वाग्-वशं गतः ॥ ५५
तिरुक्कुरल
தற்காத்துத் தற்கொண்டான் பேணித் தகைசான்ற சொற்காத்துச் சோர்வுஇலாள் பெண்,
निज-त्राणं सतीत्वेन
पति-त्राणं च सेवया ।
कुर्वाणा स्व-यशस्-त्राणं
गृहिण्य् आलस्य-वर्जिता । ५६ +++(5)+++
சிறைகாக்கும் காப்பு எவன் செய்யும் மகளிர்
நிறைகாக்கும் காப்பே தலை. 7
नारी-सतीत्व-रक्षायै
किम् अलं बन्धनादिकम् ।
तासां हृदय-नैर्मन्यं
परा रक्षा भवेद् इह ॥ ५७
பெற்றான் பெறின்பெறுவர் பெண்டிர் பெரும்சிறப்புப்
புத்தேளிர் வாழும் உலகு.
पति-शुश्रूषणाख्यं याः
प्राप्ता भाग्यं भुवि स्त्रियः ।
सुर-लोके भवेत् तासां
संमाननम् अनुत्तमम् ॥ ५८
புகழ்புரிந்த இல்இல்லோர்க்கு இல்லை இகழ்வார்முன்
ஏறுபோல் பீடு நடை.
यशस्-समार्जनाऽऽसक्त–
गृहिणी-रहिता नराः ।
कथं स्युः पर-निन्दायां
[वृष/] सिंह-विक्रान्त-गामिनः ॥ ५९ +++(5)+++
மங்கலம் என்ப மனைமாட்சி மற்றுஅதன் நன்கலம் நன்மக்கள் பேறு.
गृहिण्या गुणपूर्तिर् हि
कल्याणं कस्यचिन् मतम् ।
सत्-सन्तान-प्रसूतिर् हि
तस्याप्य् आभूषणं भवेत् ॥ ६०
७.
सन्तान-प्राप्तिः 7-4gmi Gugg
பெறுமவற்றுள் யாம்அறிவது இல்லை அறிவுஅறிந்த மக்கள்பேறு அல்ல பிற.
ज्ञातव्य-ज्ञान-शीलेन
सन्तानेन समं न हि ।
सौभाग्यम् अन्यज् जानामि
प्राप्तव्यार्थेषु भूतले ॥ +++(4)+++ ६१
எழுபிறப்பும் தீயவை தீண்டா பழிபிறங்காப் பண்புடை மக்கள் பெறின்.
अ-गर्ह्य-गुण-सम्पन्न-
सन्ततिं प्राप्नुयाद् यदि ।
सप्त-जन्मसु चापीह
नरं तं न स्पृशेद् अघम् ॥ ६२
தம்பொருள் என்பதம் மக்கள் அவர்பொருள் தம்தம் வினையான் வரும்.
सत्-सन्तानं परा सम्पद्
इत्य् आहुः पण्डिता जनाः ।
सत्-पुत्राणां हि सम्पत्तिस्
तेषां कर्मानुसारिणी ॥ ६३
அமிழ்தினும் ஆற்ற இனிதேதம் மக்கள் சிறுகை அளாவிய கூழ்
निजार्भकाल्प-पाणिभ्यां
यवागूर् उपमर्दिता ।
भवेत् स्वादुतरा नूनं
जनानाम् अमृताद् अपि ॥ +++(5)+++ ६४
மக்கள்மெய் தீண்டல் உடற்குஇன்பம் மற்றுஅவர்
சொற்கேட்டல் இன்பம் செவிக்கு
स्व-पुत्र-देह-संस्पर्शः
शरीरस्य सुखावहः ।
तद्-वचश्-श्रवणं हि स्यात्
श्रोत्रानन्द-विधायकम् ॥ ६५
குழல்இனிது யாழ்இனிது என்பதம் மக்கள் மழலைச்சொல் கேளா தவர்.
प्रियाणां स्व-शिशूनां ये
ऽस्पष्ट-मधुरं वचः ।
अश्रृण्वन्तस् “सुमधुरे
वेणु-वीणे” वदन्ति ते ॥ +++(5)+++ ६६
தந்தை மகற்குஆற்றும் நன்றி அவையத்து முந்தி இருப்பச் செயல்.
स्वपुत्रं प्रति कल्याण-
करणं जनकस्य वै ।
अग्रगण्यं सभायां तं
कर्तुं प्रयतनं मतम् ॥ +++(5)+++ ६७
தம்மின்தம் மக்கள் அறிவுடைமை மாநிலத்து மன்உயிர்க்கு எல்லாம் இனிது.
यदि स्वपुत्राः स्वेभ्योऽपि +++(→अतिप्रियम्)+++
विस्तृते ऽस्मिन् महीतले ।
मेधाऽतिशायिनस् सन्तस्
तन् नराणाम् अतिप्रियम् ॥ ६८
ஈன்ற பொழுதின் பெரிதுஉவக்கும் தன்மகனைச் சான்றோன் எனக்கேட்ட தாய்
यदा शृणोति पुत्रं स्वं
सुशिष्टं जननी तदा ।
लभेताधिकम् आनन्दं
तज्-जन्म-समयाद् अपि ॥ ६९
மகன்தந்தைக்கு ஆற்றும் உதவி இவன்தந்தை
என்நோற்றான் கொல்எனும் சொல்.
कृतज्ञताऽऽविष्कार्येयं
सुतेन जनकं प्रति ।
“किं तपः कृतवान् अस्य
पिते"त्य् एवं वचो भुवि ॥ ७०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
८
அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்கும்தாழ் ஆர்வலர்
புன்கண்நீர் பூசல் தரும்.
प्रेम संरोद्धुम् अत्रास्ति
किं वा बन्धन-साधनम् ।
प्रेमि-लोचन-निष्यन्दद्
अश्रु प्रकटयेद् +धि तत् ॥ १
அன்பிலார் எல்லாம் தமக்குஉரியர் அன்புஉடையார்
என்பும் உரியர் பிறர்க்கு
प्रेम-हीनास् स्युर् अत्यन्तं
स्वार्थिनः सर्वथा भुवि ।
स्वीयास्थ्ना ऽपि परार्थास् स्युः
प्रेम-भाव-युता नराः ॥ २
அன்போடு இயைந்த வழக்குஎன்ப ஆருயிர்க்கு என்போடு இயைந்த தொடர்பு.
अस्थि-पञ्जर-देहेन
संबन्धो देहिनोऽत्र वै ।
प्रेम-संस्थापनार्थायेत्य्
एवम् आहुर् मनीषिणः ॥ ३
அன்புஈனும் ஆர்வம் உடைமை அதுஈனும் நண்புஎன்னும் நாடாச் சிறப்பு.
संबन्धि-प्रेम-भावो हि
प्रीतिं सर्वत्र कारयेत् ।
सर्व-भूत-सुहृद्-भावं
सा प्रीतिर् जनयेद् इह ॥ ४
அன்புற்று அமர்ந்த வழக்குஎன்ப வையகத்து இன்புற்றார் எய்தும் சிறப்பு.
अनुभूयात्र गार्हस्थ्य-
सौख्यं तद् अनु सद्-गतिम् ।
यत् प्राप्नोति नरस् तद् +धि
प्रेम-जीवन-सत्-फलम् ॥ ५
அறத்திற்கே அன்புசார்பு என்ப அறியார் மறத்திற்கும் அஃதே துணை.
ऊचुस् समाश्रयः प्रेम
धर्मस्यैवेति बालिशाः ।
दूरी-करण-हेतुत्वाद्
अ-धर्मस्यापि संश्रयः । ६
என்பு இலதனை வெயில்போலக் காயுமே அன்பு இலதனை அறம்.
यथाऽऽतपस् तापयति
निरस्थीन् प्राणिनो भुवि ।
प्रेम-हीनं तथा धर्म-
देवता तापयेन् नरम् ॥ +++(4)+++ ७
तिरुकुरळ 6 ६ 7 ७
அன்புஅகத்து இல்லா உயிர்வாழ்க்கை வன்பாற்கண் 8
வற்றல் மரம்தளிர்த்து அற்று.
मनसि प्रेम-शून्यस्य
जीवस्यात्र सु-जीवनम् ।
मरौ शुष्कस्य वृक्षस्य
यथा वा पल्लवोद्गमः ॥ ८
புறத்துஉறுப்பு எல்லாம் எவன்செய்யும் யாக்கை அகத்துஉறுப்பு அன்பில் அவர்க்கு
नराणां प्रेम-शून्यानाम्
आन्तरेन्द्रिय-मानसे +++(→प्रेम-शून्यानाम्)+++ ।
बाह्येन्द्रियाण्य् आचरेयुः
सत्-कार्याणि कथं भुवि ॥ ९
அன்பின் வழியது உயிர்நிலை அஃதுஇலார்க்கு என்புதோல் போர்த்த உடம்பு
आत्म-प्रतिष्ठा देहेषु
प्रेम-मार्गानुसारिणी ।
शरीरं विपरीतानाम्
अस्थि-मात्रं त्वग्-आवृतम् ॥ +++(4)+++ १०
९
अतिथिसत्कारः - 9 - giou இருந்துஓம்பி இல்வாழ்வது எல்லாம் விருந்துஓம்பி வேளாண்மை செய்தல் பொருட்டு.
धर्मिण्या सह गार्हस्थ्य-
जीवनेऽर्थ-सुरक्षणम् ।
यथाविध्य् अतिथीनां हि
सत्काराय भवेद् इह ॥ १
விருந்து புறத்ததாத் தான்உண்டல் சாவா மருந்துஎனினும் வேண்டற்பாற்று அன்று.
बहिः स्थिते ऽतिथाव् अन्तः
स्वयं भोजन-खादनम् ।
अस्तु पीयूषम् एवापि
न कदाप्य् आदरोचितम् ॥ २
வருவிருந்து வைகலும் ஓம்புவான் வாழ்க்கை பருவந்து பாழ்படுதல் இன்று.
सदा ऽतिथीनां सत्कारं
कुर्वाणस्य हि जीवनम् ।
न विनश्येत् कदाप्य् अत्र
दारिद्र्य-स्पर्श-दूषितम् ॥ ३
அகன்அமர்ந்து செய்யாள் உறையும் முகன்அமர்ந்து நல்விருந்து ஓம்புவான் இல்.
सौमुख्येनातिथीन् योग्यान्
सेवमानस्य वै गृहे ।
प्रसन्न-चित्ता सौभाग्य-
देवता श्रीर् वसेद् ध्रुवम् ॥ ४
வித்தும் இடல்வேண்டும் கொல்லோ விருந்துஓம்பி மிச்சில் மிசைவான் புலம்.
अतिथीन् भोजयित्वा ऽथ
स्वयं तच्छिष्टम् अत्ति यः ।
किं बीजावपनं तस्य
क्षेत्रेष्व् आवश्यकं भवेत् ॥ ५
17 1 2 २ 3 ३
mr ४ 20
เก 5 18
तिरुक्कुरल
செல்விருந்து ஓம்பி வருவிருந்து பார்த்திருப்பான்
நல்விருந்து வானத் தவர்க்கு.
आगतान् अतिथीन् सम्यग्
उपचर्य प्रतीक्षते ।
नूत्नातिथीन् स वै भूयात्
सुराणां स्व्-अतिथिर् दिवि ॥ ६
இனைத்துணைத்து என்பதுஒன்று இல்லை விருந்தின் துணைத்துணை வேள்விப் பயன்.
नास्त्य् एवातिथिसत्कार–
यज्ञस्येयत् प्रयोजनम् ।
तद् इयत्ता ऽतिथीनां हि
योग्यताम् अवलम्बते ॥ ७
வேள்வி தலைப்படா தார்.
பரிந்துஓம்பிப் பற்றுஅற்றேம் என்பர் விருந்துஓம்பி 8
सुयज्ञ-फलम् आतिथ्यात्
प्राप्तवन्तो न ये नराः ।
ते स्वान् आहुर् विरागान् हि
सञ्चितार्थस्य संक्षये ॥ ८
உடைமையுள் இன்மை விருந்துஓம்பல் ஓம்பா மடமை மடவார்கண் உண்டு.
वित्ताढ्यत्वेऽपि दारिद्र्यं
यद् आतिथ्य-विनिन्दनम् ।
बालिशेष्व् एव मूर्खत्वम्
इदम् अस्ति नरेष्व् इह । ९
மோப்பக் குழையும் அனிச்சம் முகம்திரிந்து நோக்கக் குழையும் விருந்து.
अनिच्छ+++(=शिरीष)+++-कुसुमं घ्राणे
परिम्लानं भवेद् इह ।
तथा ऽतिथि-मुखानि स्युर्
गृहस्थे विमुखे सति ॥ १०
१०
- अफ्रीका
10 - Mum M.
இன்சொலால் ஈரம் அளைஇப் படிறுஇலவாம் செம்பொருள் கண்டார்வாய்ச் சொல்.
सा नाम मधुरा वाणी
या प्रेमातमा भुवि ।
निष्कल्मषा निष्क्रमते
साधूनां वदनाम्बुजात् ॥
[माधुर्यार्द्रतमा नित्यं
निष्कल्मषतमाप्य् अहो ।
विवेकिनां हि लोकेऽस्मिन्
भवेद्वाणी महात्मनाम् ॥]
அகன்அமர்ந்து ஈதலின் நன்றே முகன்அமர்ந்து இன்சொலன் ஆகப் பெறின்.
दानाऽऽचरणतो हार्दात्
पवित्र-हृदयाद् बहिः ।
गीर् निस्सृता सुम-धुरा
ध्रुवं श्लाघ्यतरा मता ॥
முகத்தான் அமர்ந்துஇனிது நோக்கி அகத்தானாம் 19 1
இன்சொ லினதே அறம்.
सर्वान् सुमुख-भावेन
वीक्ष्य प्रेम्णा च तैस् सह ।
संलापं मधुरं कुर्यात्
स धर्मः परमो मतः ॥
துன்புறூஉம் துவ்வாமை இல்லாகும் யார்மாட்டும்
இன்புறூஉம் இன்சொல் அவர்க்கு.
सर्वैस् साकं सुमधुरं
सम्भाषेत हि यो नरः ।
सर्व-दुःखास्पदं नैव
दारिद्र्यं तं स्पृशेद् इह ॥
பணிவுஉடையன் இன்சொலன் ஆதல் ஒருவற்கு அணிஅல்ல மற்றுப் பிற.
विनम्रता ततो वाचि
सुमाधुर्य-समेतता ।
सत्यम् आभूषणं नॄणां
किम् अन्यैर् भूषणैः फलम् ॥ ५ +++(4)+++
CG 5 ३ 4 3 2 20
அல்லவை தேய அறம்பெருகும் நல்லவை நாடி இனிய சொலின்.
विचार्य साधु मनसा साध्वीर्वाचश्च सुस्पृहः । ब्रूयात्स्यातामधर्मस्य नाशो धर्मस्य चोन्नतिः ॥
நயன்ஈன்று நன்றி பயக்கும் பயன்ஈன்று பண்பின் தலைப்பிரியாச் சொல்.
जनयित्वा सुनीति द्राक् पुष्णाति शुभसञ्चयम् । सफलं सगुणं चैव मधुरं वचनं भुवि ॥
சிறுமையுள் நீங்கிய இன்சொல் மறுமையும் இம்மையும் இன்பம் தரும்.
तिरुक्कुरळ् 6 ६
7 7 ७ 8
नीचतादोषविधुराः सर्वथा मधुरा गिरः ।
बहुसौख्यदुघा ज्ञेया इह चामुत्र च ध्रुवम् ॥ ८
இன்சொல் இனிதுஈன்றல் காண்பான் எவன்கொலோ
வன்சொல் வழங்கு வது.
वाण्या माधुर्यधारिण्याः पश्यन्सुमधुरं फलम् ।
नरः को वा यतेतात्र प्रयोक्तुं परुषां गिरम् ॥
இனிய உளவாக இன்னாத கூறல்
கனிஇருப்பக் காய்கவர்ந்து அற்று. 9 ९ 10
सद्भावे स्वादुशब्दानां [सत्सु स्वादुषु शब्देषु ] कटूनां कथनं पुनः ।
सति पक्वफले पार्श्वे शलाटोर्भक्षणं भवेत् ॥ १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
११.
कृतज्ञता - ayo 11- लाल अग्रীकं.
செய்யாமல் செய்த உதவிக்கு வையகமும்
வான்அகமும் ஆற்றல் அரிது.
येनोपकारो न कृतस्तस्याप्युपकृतिर्हि या ।
पृथ्व्या दिवश्च दानेऽपि दुस्साधा तत्प्रतिक्रिया ॥
காலத்தி னால்செய்த நன்றி சிறிதுஎனினும் ஞாலத்தின் மாணப் பெரிது.
अत्यन्तोचितकालेऽत्र स्वन्पाप्युपकृतिः कृता । समस्तादपि भूखण्डात् नूनं बृंहीयसी मता ॥
பயன்தூக்கார் செய்த உதவி நயன்தூக்கின் நன்மை கடலின் பெரிது.
प्रतिप्रयोजनाऽऽकांक्षां विनैवात्र कृतस्य हि । साहाय्यस्य शुभोदर्कः गरीयान्सागरादपि ॥
தினைத்துணை நன்றி செயினும் பனைத்துணையாக் கொள்வர் பயன்தெரி வார்.
अत्यल्पामप्युपकृति फलतच्चविदो जनाः ।
गणयेयुस्स्वबुद्ध्या हि तालवृक्षवदुन्नताम् ॥
உதவி வரைத்தன்று உதவி உதவி செயப்பட்டார் சால்பின் வரைத்து.
कृतोपकाराऽऽकारादि नानुसृत्यात्र गौरवम् ।
प्रतिक्रियाया आर्हन्तीं लक्ष्यस्याऽऽश्रयते तु तत् ॥ 21 1 १ 2 २ 3 ३ ४
OC 5 ५ 22
तिरुक्कुरळू
மறவற்க மாசுஅற்றார் கேண்மை துறவற்க துன்பத்துள் துப்புஆயார் நட்பு.
न विस्मरत सौहार्द निर्दोषाणां नृणां तथा । दुःखेऽवलम्बदातॄणां न जहीत च मित्रताम् ॥
எழுமை எழுபிறப்பும் உள்ளுவர் தம்கண் விழுமம் துடைத்தவர் நட்பு.
निजदुःखहराणां हि नृणां मैत्रीं तु सज्जनाः । कृतज्ञास्संस्मरन्तीह सप्तस्वपि च जन्मसु ॥
நன்றி மறப்பது நன்றுஅன்று நன்று அல்லது அன்றே மறப்பது நன்று.
न कृतस्योपकारस्य न्याय्या स्यात् विस्मृतिः नृणाम् । परैः कृतापकारस्य सद्यो विसरणं शुभम् ॥
கொன்று அன்ன இன்னா செயினும் அவர்செய்த ஒன்றுநன்று உள்ளக் கெடும்.
अनिष्टं संहृतिसमं कृतवत्यपि पूरुषे ।
पुरा तत्कृतसाहाय्यगणने तद्विनश्यति ॥ 6
w 7 ७ 8 ८ 6
எந்நன்றி கொன்றார்க்கும் உய்வுஉண்டாம் செய்ந்நன்றி கொன்ற மகற்கு. ९
सर्वधर्मविहन्तॄणां प्रायश्चित्तमिहास्ति वै
।
कृतघ्नस्य नरस्यात्र प्रायश्चित्तं न विद्यते ॥
உய்வுஇல்லை 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१२.
निष्पक्षता [ निष्पक्षपातिता] - 12.
நடுவு நிலைமை
தகுதி எனஒன்று நன்றே பகுதியால் பால்பட்டு ஒழுகப் பெறின்.
अरातिषु तथा मित्रेष्वुदासीनेषु चापि यत् । न्याय्यमाचरणं तद्वै साध्वी निष्पक्षता मता ॥
செப்பம்உடையவன் ஆக்கம் சிதைவுஇன்றி எச்சத்திற்கு ஏமாப்பு உடைத்து.
वित्तं निष्पक्षपातस्य क्षीयते न कदाचन ।
भूत्वा सुरक्षितं सर्वबन्धूनामुपयुज्यते ॥
நன்றே தரினும் நடுவுஇகந்துஆம் ஆக்கத்தை அன்றே ஒழிய விடல்.
निष्पक्षतामनादृत्य यद्वित्तस्य समार्जनम् ।
कदाचिद्धितकृत्सद्यः तथाप्येतद्विवर्जयेत् ॥
தக்கார் தகவுஇலர் என்பது அவர்அவர் எச்சத்தால் காணப் படும்.
निष्पक्षोऽयमुताहो स्यात्पक्षपातीति भूतले । सदसत्सन्तती दृष्ट्ा निर्णयः क्रियते नृणाम् ॥
கேடும் பெருக்கமும் இல்லல்ல நெஞ்சத்துக் கோடாமை சான்றோர்க்கு அணி.
पूर्व कर्मानुसारेण धनहानिस्तथोनतिः । निष्पक्षभावो ज्ञात्वैतन्महतां हि विभूषणम् ॥ 23 1 १ 2 3
mv ३ 4 ४ 10 5 24
கெடுவல்யான் என்பது அறிகதன் நெஞ்சம்
நடுஓரீஇ அல்ல செயின்.
निष्पक्षतां परित्यज्य मनोऽन्याय्यं विचिन्तयेत् । यदि तत्स्याgarare स्वस्येति कल्येन्नरः ॥
கெடுவாக வையாது உலகம் நடுவாக நன்றிக்கண் தங்கியான் தாழ்வு.
निष्पक्षो धार्मिकपधे चलन्दारिद्रयमाप्नुयात् । यदि तन्न विदुः प्राज्ञाः संक्षयं तस्य भूतले ॥
சமன்செய்து சீர்தூக்கும் கோல்போல் அமைந்து கோடாமை சான்றோர்க்கு அணி.
तुलाकाष्टं यथा कुर्यात्समे द्वे वस्तुनी भुवि । तथा निष्पक्षभावो हि महतां सुविभूषणम् ॥
तिरुक्कुरळू 6 ६ 7 ७
[Gur 8
சொற்கோட்டம் இல்லது செப்பம் ஒருதலையா உட்கோட்டம் இன்மை பெறின்.
निष्पक्षताख्यसद्भावो वाचि वैषम्यहीनता । सा भवेद्यदि चक्रत्वविरहस्याद्धि मानसे ॥
வாணிகம் செய்வார்க்கு வாணிகம் பேணிப் பிறவும் தமபோல் செயின்.
इतरेषामपि धनं कलयित्वा स्वकीयवत् ।
व्यापारो वणिजां श्लाघ्यो भवेच्छाभप्रदायकः ॥ ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१३.
प्रशमः - श्री 13 - 2mm
அடக்கம் அமரர்உள் உய்க்கும் அடங்காமை ஆர்இருள் உய்த்து விடும்.
प्रशमाख्यो हि सद्धर्मो नरं प्रापयते दिवम् । प्रशान्त्यभावो मनुजं नरके पातयेत् त्रम् ॥
காக்க பொருளா அடக்கத்தை ஆக்கம் அதனின்ஊங்கு இல்லை உயிர்க்கு प्रशमाख्यगुणस्यात्र रक्षां कुरुत मानवाः ! । वसु नास्ति यतस्तस्मादात्मश्रेयस्करं भुवि ॥
செறிவு அறிந்து சீர்மை பயக்கும் அறிவு அறிந்து ஆற்றின் அடங்கப் பெறின்.
तत्प्रभावं सुविज्ञाय प्रशमं स्वीकरोति यः ।
•
प्राज्ञानां मान्यतां प्राप्य स प्राप्नोति वरिष्ठताम् ॥
நிலையில் திரியாது அடங்கியான் தோற்றம் மலையினும் மாணப் பெரிது.
स्थिरो गार्हस्थ्यधर्मे यः प्रशान्तश्व विराजते । महोतं तस्य रूपं महीयः पर्वतादपि ॥
எல்லார்க்கும் நன்றாம் பணிதல் அவருள்ளும் செல்வர்க்கே செல்வம் தகைத்து.
प्रशान्त्या नम्रभावो हि साधुस्सर्वनृणामपि । धनिनां तु मनुष्याणामुत्तमं धनमुच्यते ॥ 25 1 १ 2 २ 3
(A)
WW 4 20
In 5 3 26
तिरुक्कुर
ஒருமையுள் ஆமைபோல் ஐந்துஅடக்கல் ஆற்றின்
எழுமையும் ஏமாப்பு உடைத்து.
इन्द्रियाणी पञ्चापि संनियच्छति कूर्मवत् ।
अत्र जन्मनि यस्तस्य सप्तजन्महितं भवेत् ॥
யாகாவார் ஆயினும் நாகாக்க காவாக்கால் சோகாப்பர் சொல்இழுக்குப் பட்டு.
कुत्रापि संयमो मास्तु स स्याद्वाचि न चेन्नराः । वाहादोपवशगाः शोकं महदवाप्नुयुः ॥
ஒன்றானும் தீச்சொல் பொருள்பயன் உண்டாயின் நன்றாகாது ஆகி விடும்.
दुष्टवाग्दुष्फलं येकं स्वेनान्येषां भवेद्यदि । धर्मान्तरार्जितं पुण्यं परिमृज्येत तेन वै ॥
தீயினால் சுட்டபுண் உள்ஆறும் ஆறாதே நாவினால் சுட்ட வடு.
अग्निदाहत्रण कालक्रमेण स्याद्विरोपितम् ।
न स्वस्थं स्यात्कदापीह कटुवाग्दाहजे व्रणम् ॥
கதம்காத்துக் கற்றுஅடங்கல் ஆற்றுவான் செவ்வி அறம்பார்க்கும் ஆற்றின் நுழைந்து.
क्रोधादात्मानमारक्ष्य स्वधीत्य प्रशमानुगः । यस्तस्वोत्कृष्टतां धर्मदेवता वीक्षते सदा ॥ 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10
१०संस्कृतलोकरूपानुवादः
१४.
सच्चरित्रम् - [ सदाचारः] - 14
ஒழுக்கம் உடைமை
ஒழுக்கம் விழுப்பம் தரலான் ஒழுக்கம்
உயிரினும் ஓம்பப் படும்.
सदाचारस्समस्तानामपि नृणां शुभावहः ।
अतस्स रक्षितव्योऽत्र प्राणेभ्योऽप्यधिकादरात् ॥
பரிந்துஓம்பிக் காக்க ஒழுக்கம் தெரிந்துஓம்பித் தேரினும் அஃதே துணை.
कथमप्यत्र संरक्षेत्सदाचारं नरो यतः ।
विचार्य सर्वधर्मेषु से गतिः परमा मतः ॥
ஒழுக்கம் உடைமை குடிமை இழுக்கம் இழிந்த பிறப்பாய் விடும்.
स्वस्ववर्णोचिताचारः कुलीनत्वं प्रकीर्त्यते ।
तस्माद्विचलने नीचजन्मयुक्तत्वमिष्यते ॥
I
மறப்பினும் ஒத்துக் கொளல்ஆகும் பார்ப்பான்
பிறப்புஒழுக்கம் குன்றக் கெடும்.
पुनस्वाध्यायतः प्राप्तिरधीतश्रुतिविस्मृतौ ।
सदाचारस्य भङ्गे तु विप्रजन्म विनश्यति ॥ 27
அழுக்காறு உடையான்கண் ஆக்கம்போன்று இல்லை
ஒழுக்கம் இலான்கண் உயர்வு
यथेर्ष्यालौ नरे नैव तिष्ठेत्सम्पन्नता तथा ।
सदाचारविहीने हि न कदाप्युन्नतिर्भवेत् ॥ 1 2 २ 3
AW ४ 15
S 28
ஒழுக்கத்தின் ஒல்கார் உரவோர் இழுக்கத்தின் ஏதம் படுபாக்கு அறிந்து.
सदाचारपरित्यागदुष्टोदर्कविदो जनाः ।
धीरा नैव सदाचारान्निवर्तन्ते कदाचन ॥
ஒழுக்கத்தின் எய்துவர் மேன்மை இழுக்கத்தின் எய்துவர் எய்தாப் பழி.
सर्वेऽपि प्राप्नुवन्त्यत्र सदाचारेण गौरवम् ।
विन्देयुस्तत्परित्यागान्निन्दां स्वानुचितां भुवि ॥
तिरुकर
நன்றிக்கு வித்தாகும் நல்லொழுக்கம் தீயொழுக்கம் என்றும் இடும்பை தரும்.
शुभसन्दोहसन्दायी सदाचारो भवेदिह । दुःखमात्रनिदानं स्याद्दुराचारस्तु सर्वदा ॥
ஒழுக்கம் உடையவர்க்கு ஒல்லாவே தீய
வழுக்கியும் வாயால் சொலல்.
कटूनि दुर्वचांसीह सदाचारा महाजनाः । विस्मृत्यापि प्रयोक्तुं न प्रभवन्ति कदाचन ॥
உலகத்தோடு ஒட்ட ஒழுகல் பலகற்றும் கல்லார் அறிவிலா தார்.
लोकगत्यनुसारेण व्यवहारं न ये विदुः । बहुशास्त्रप्रवीणा अप्यज्ञास्ते स्पृर्महीतले ॥ 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
१५.
परदारानासक्तिः - mo 9 பிறன்இல் விழையாமை. 29
பிறன்பொருளாள் பெட்டுஒழுகும் பேதைமை ஞாலத்து அறம்பொருள் கண்டார்கண் இல்.
परदारेष्विहाऽऽसक्त्या व्यवहाराख्यमूर्खता ।
न कदाप्यस्ति संसारे सताम् धर्मार्थवेदिनाम् ॥
அறன்கடை நின்றாருள் எல்லாம் பிறன்கடை நின்றாரின் பேதையார் இல்.
ये कामवशगाः पापा नरास्सन्ति हि भूतले । कामुकाः परदाराणां तेषु मूर्खतमा मताः ॥
விளிந்தாரின் வேறுஅல்லர் மன்ற தெளிந்தார்இல் தீமை புரிந்துஒழுகு வார்.
स्वान्प्रत्य संशयानानां नृणां दारान्प्रतीह ये ।
कुर्वते हि दुराचारं मता जीवन्मृता अमी ॥
எனைத்துணையர் ஆயினும் என்னாம் தினைத்துணையும்
தேரான் பிறன்இல் புகல்.
कियन्तो वा महान्तस्ते सन्तु कामं फलं नु किम् ।
यद्यनालोच्य गच्छन्ति परदारान्हि कामिनः ॥
எளிதுஎன இல்இறப்பான் எய்தும்எஞ் ஞான்றும் விளியாது நிற்கும் பழி.
मत्वा सुलभमित्यन्यदारान्गच्छति यो नरः ।
शाश्वतस्यापवादस्य भाजनं स भवेद्भुवि ॥ 1 १ 2
AU 3
MY ३ ४ 5 ५ 30
பகைபாவம் அச்சம் பழிஎன நான்கும் இகவாவாம் இல்இறப்பான் கண்.
करोत्यधर्म्य गमनं परदारेषु यो नरः । शत्रुतापापसंत्रासनिन्दास्तं न त्यजन्त्यहो ॥
அறன்இயலான் இல்வாழ்வான் என்பான் பெண்மை நயவா தவன்.
परानुरूपभार्यायामासक्ति न करोति यः ।
तिरुक्कुरळ् 6 ६
[im@ 7
स एव कथ्यते लोके गृहस्थो धार्मिको महान् ॥
பிறன்மனை நோக்காத பேராண்மை சான்றோர்க்கு அறன்ஒன்றோ ஆன்ற ஒழுக்கு.
परदारादर्शनाख्यं महापौरुषमत्र हि । ७ 8
सतां न केवलं धर्मः श्रेष्ठाचारस्तदुच्यते ॥ ८
நலக்குஉரியார் யார்எனின் நாமநீர் வைப்பின்
பிறற்குஉரியாள் தோள்தோயா தார்.
धरायां सागरान्तायां सर्वसौभाग्य योग्यताम् ।
परदारांस संस्पर्श विधुराः प्राप्नुवन्त्यहो ॥
அறன்வரையான் அல்ல செயினும் பிறன்வரையாள்
பெண்மை நயவாமை நன்று.
अधयकर्म करणेऽप्यत्र कश्चित्पुमान्यदि
परदारास्पृहस्स्याच्चेत्तदेव हितमावहेत् ॥ 9 ९ 10 १०
संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
१६.
क्षमा [ सहिष्णुता ] - अली 16 பொறை உடைமை
அகழ்வாரைத் தாங்கும் நிலம்போலத் தம்மை இகழ்வார்ப் பொறுத்தல் தலை.
खनतोऽपि जनानत्र धरित्री सहते यथा । तथा क्षमा परो धर्मः स्वनिन्दां कुर्वतामपि ॥
பொறுத்தல் இறப்பினை என்றும் அதனை மறத்தல் அதனினும் நன்று.
अत्याचारस्य सहनं साध्वत्र परिगण्यते ।
ततोऽपि विस्मृतिस्तस्य भवतीह गरीयसी ॥
இன்மையின் இன்மை விருந்தொரால் வன்மையுள் வன்மை மடவார்ப் பொறை 31
दारिद्रयेऽपि हि [दारिद्रयादपि ] दारिद्रयम तिथीनामनादरः । शक्तिष्वपि च शक्तिः स्यान्मूर्खाकृत्य सहिष्णुता ॥ 1 १ 2 3 ३
நிறைஉடைமை நீங்காமை வேண்டின் பொறைஉடைமை போற்றி ஒழுகப் படும்.
सभ्यतापगमा निच्छुर्भवेद्यदि नरो भुवि। क्षमा गुणस्य संरक्षामवश्यं हि समाचरेत् ॥
ஒறுத்தாரை ஒன்றாக வையாரே வைப்பர் பொறுத்தாரைப் பொன்போல் பொதிந்து.
अपकर्तृ दण्डयतः कलयेयुर्न सञ्जनाः । ६
सहिष्णू बहुमन्येरन् मत्वोत्तमसुवर्णवत् ॥ 4 ४ 5 32
तिरुकुर
ஒறுத்தார்க்கு ஒருநாளை இன்பம் பொறுத்தார்க்குப்
பொன்றும் துணையும் புகழ்.
लभन्तेऽत्यन्यमानन्दं दण्डयन्तोऽपकारिणः । क्षाम्यन्तश्शाश्वतीं कीर्तिं प्राप्नुवन्तीह भूतले ॥
திறனல்ல தற்பிறர் செய்யினும் நோநொந்து அறனல்ல செய்யாமை நன்று.
क्ररमत्याहितं स्वं प्रत्याचरद्भ्योऽपि दुःखितः । अन्याय्यं नाचरेत्तान्प्रत्येतदत्यन्तशोभनम् ॥
மிகுதியான் மிக்கவை செய்தாரைத் தாம்தம் தகுதியான் வென்று விடல்.
अहङ्कारवशात्स्वं प्रत्यन्याय्यं कुर्वतो जनान् । मानवो विजयेतात्र क्षमया परया स्वया ॥
துறந்தாரின் தூய்மை உடையர் இறந்தார்வாய் இன்னாச்சொல் நோற்கிற் பவர்.
अधार्मिकाणां असतां सहन्ते दुर्वचांसि ये ।
यतिभिस्ते समानास्स्युः पवित्रा गृहमेधिनः ॥
உண்ணாது நோற்பார் பெரியர் பிறர்சொல்லும் இன்னாச்சொல் நோற்பாரின் பின்.
उपवासव्रताचारा महान्तोऽत्र मता भुवि । परनिन्दासहिष्णुभ्यस्तद्भ्यो लघुतरा हि ते ॥ 6 ६ 7 ७
Co 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
१७.
अनसूयुत्वम् - फ्री 17 - धुकं.
ஒழுக்காறாக் கொள்க ஒருவன்தன் நெஞ்சத்து அழுக்காறு இலாத இயல்பு.
असूयादोषराहित्यसुगुणं हृदये स्वके
मानवः कलयेल्लोके सदाचारपथं वरम् ॥
விழுப்பேற்றின் அஃதுஒப்பது இல்லையார் மாட்டும்
அழுக்காற்றின் அன்மை பெறின்.
करमा अध्यनयुत्वं मनुजः प्राप्नुते यदि ।
अनुत्तमेषु श्रेयस्सु नान्यत्तत्सन्निभं भवेत् ॥
அறன்ஆக்கம் வேண்டாதான் என்பான் பிறன்ஆக்கம்
परसम्पत्तिमालोक्य योऽनुयामिह विन्दति ।
பேணாது அழுக்கறுப் பான்.
स एव कथ्यते धर्मसम्पन्यनभिलाषुकः ॥
அழுக்காற்றின் அல்லவை செய்யார் இழுக்காற்றின்
ஏதம் படுபாக்கு அறிந்து.
परेषां नापकुर्युस्ते ईर्ष्यावशगमानसाः ।
येsनिष्टफलदायित्वं तस्य सम्यग्विदन्ति हि ॥
அழுக்காறு உடையார்க்கு அதுசாலும் ஒன்னார்
வழுக்கியும் கேடுஈன் பது.
नरानजातशत्रनप्यत्रेय नाशयेत्किल ।
तदेवालं विनाशाय किमन्यैश्शत्रुभिर्भुवि ॥ 33 1 2
[[૨]] 3 ३
MY ४
Co 5 ५ 34
तिरुक्कुरळू
கொடுப்பது அழுக்கறுப்பான் சுற்றம் உடுப்பதூஉம்
உண்பதூஉம் இன்றிக் கெடும்.
केनचिद्दानिना दत्ते कस्मा अपि करोति यः । ईर्ष्या तस्य कुलं नश्येदन्नवस्त्रं विना भुवि ॥
அவ்வித்து அழுக்காறு உடையானைச் செய்யவள் தவ்வையைக் காட்டி விடும்.
परद्वेधसयुं मनुजं लक्ष्मीर्मङ्गलदेवता ।
ज्यायस्यै निजसोदर्यै नूनं सन्दर्शयेद्भुवि ॥
அழுக்காறு எனஒரு பாவி திருச்செற்றுத் தீயுழி உய்த்து விடும்.
असूयानामधेया हि निस्समानात्र पापिनी । विनाश्यैहिकसम्पत्ति नरकं प्रापयेत्ततः ॥
அவ்விய நெஞ்சத்தான் ஆக்கமும் செவ்வியான் கேடும் நினைக்கப் படும்.
असूयावक्रचित्तस्य [ईयांकुटिलचित्तस्य ] श्रेयसः सज्जनस्य च । अनयोः क्षयस्यापि कार्य कारणमार्गणम् ॥
அழுக்கற்று அகன்றாரும் இல்லையஃது இல்லார்
பெருக்கத்தின் தீர்ந்தாரும் இல்.
अयाफलरूपेण सम्पन्ना गौरवान्विताः ।
तद्विहीना विहीनाथ सम्पच्या नैव भूतले ॥ 6
w 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
१८.
अगृध्नुत्वम् [ परधनेच्छाविरहः ]-mo 18
வெஃகாமை.
நடுவின்றி நன்பொருள் வெஃகின் குடிபொன்றிக்
குற்றமும் ஆங்கே தரும்.
अन्याय्यतामनालोच्य परवित्तपरिग्रहे ।
स्पृहा चेत्कुलनाशाय नैकदोषेभ्य एव च ॥
படுபயன் வெஃகிப் பழிப்படுவ செய்யார் நடுவன்மை நாணு பவர்.
अनीत्या लज्जमाना ये सन्तस्ते सन्ततं भुवि । न निन्द्याचरणं कुर्युः परद्रव्यजिघृक्षया ॥ சிற்றின்பம் வெஃகி அறன்அல்ல செய்யாரே மற்றின்பம் வேண்டு பவர்.
संस्पृह्मास्थिरमानन्दं परवित्तापहारजम् ।
स्थिरानन्देप्स वस्सन्तो नाधर्म्यं कुर्युरत्र वै ॥
இலம்என்று வெஃகுதல் செய்யார் புலம்வென்ற
புன்மைஇல் காட்சி யவர்.
जितेन्द्रियाश्च निर्दुष्टदृष्टयस्सञ्जना इह ।
निजनिर्धनभावेन न परस्वस्पृहावशाः ॥
அஃகி அகன்ற அறிவுஎன்னாம் யார்மாட்டும் வெஃகி வெறிய செயின்.
परस्वं स्पृहयन् सर्वेष्वाचरेदविवेकतः ।
कुकर्माणि ततः किं स्यात् शास्त्रमक्ष्मघिया फलम् ॥ 35 1 2 २ 3 ३ 5 ५ 36
तिरुक्कुरळ्
அருள்வெஃகி ஆற்றின்கண் நின்றான் பொருள்வெஃகிப்
பொல்லாத சூழக் கெடும்
गृहस्थधर्मनिष्ठस्सन् ईशुकारुण्यकाङ्क्षया ।
परदिवस्पृहो दुष्टचिन्तयात्र विनश्यति ॥
வேண்டற்க வெஃகிஆம் ஆக்கம் விளைவயின் மாண்டற்கு அரிதாம் பயன்,
न वाञ्छेत्परसम्पत्ति ग्रहीतुं गृध्नुतावशात् ।
तद्भोगकाले दुष्टं स्यादत्यन्तं तत्फलं भुवि ॥ 6 ६ 7 ७
அஃகாமை செல்வத்திற்கு யாதெனின் வெஃகாமை
வேண்டும் பிறன்கைப் பொருள். 8
सम्पच्याः क्षयशीलाया अक्षयत्वं तदेव हि ।
यत्सम्पदि परेषां स्यान्निस्पृहत्वं महीतले ॥ ८
அறன்அறிந்து வெஃகா அறிவுடையார்ச் சேரும் திறன்அறிந்து ஆங்கே திரு
मत्वा धर्म परद्रव्यनिस्स्पृहान् सन्मतीनरान् ।
सत्पात्राणीति सम्मान्य श्रीदेवी श्रयते भुवि ॥
இறல்ஈனும் எண்ணாது வெஃகின் விறல்ஈனும் வேண்டாமை என்னும் செருக்கு.
अनालोच्य परद्रव्यगृध्नुता नाशदायिनी ।
परसम्पदगृध्नुत्वसम्पद्धि विजयावहा ॥ 9 ९ 10
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१९.
अपैशुन्यम् - अफ्रीका 19
புறம் கூறாமை.
அறம்கூறான் அல்ல செயினும் ஒருவன் புறம்கூறான் என்றல் இனிது.
जूते न धर्म कुरुते कर्म धर्मविरोधि च । यदि तप्यपैशुन्यं चेत्स लोकप्रियो भवेत् ॥
அறன்அழீஇ அல்லவை செய்தலின் தீதே புறன்அழீஇப் பொய்த்து நகை.
अपलप्यात्र धर्म तद्विरुद्धाचरणादपि ।
परोक्षनिन्दा प्रत्यक्ष हासो [स्मयो ] हीनतरो भवेत् ॥
புறம்கூறிப் பொய்த்துஉயிர் வாழ்தலின் சாதல் அறம்கூறும் ஆக்கம் தரும்.
पैशुन्यमार्गमाश्रित्य निजजीवनयापनात् ।
अपैशुन्येन मरणं साधनं धार्मिकोन्नतेः ॥
கண்நின்று கண்அறச் சொல்லினும் சொல்லற்க முன்இன்று பின்நோக்கச் சொல்.
निर्दाक्षिण्यं समक्ष हि कोऽपि कं वापि निन्दतु । न परोक्षे त्वनालोच्य दोषारोपणमाचरेत् ॥
அறம்சொல்லும் நெஞ்சத்தான் அன்மை புன்மையால் காணப் படும். 37 1 2 २ 3
My
[4]pibagh 5
पिशुनो धर्मवादी चेन्नाद्रियन्ते हि तं बुधाः । नीचभावेन दृश्येत वञ्चकस्स इति ध्रुवम् ॥
J 38
பிறன்பழி கூறுவான் தன்பழி உள்ளும் திறன்தெரிந்து கூறப் படும்.
परदोषान्परोक्षे यः ते दोषेषु तस्य हि ।
तिरुक्कुरळ्
बहवः प्रबला दोषाः प्रकटयेरन् परेण वै ॥
[ परैरिह ॥]
பகச்சொல்லிக் கேளிர்ப் பிரிப்பர் நகச்சொல்லி நட்பாடல் தேற்றா தவர்.
सौहार्दव्यवहारं ये रसोक्त्या न विदन्ति ते । पैशुन्याद्भेदमुत्पाद्य विभजन्ते सुहृन्मणीन् ॥
துன்னியார் குற்றமும் தூற்றும் மரபினார் என்னைகொல் ஏதிலார் மாட்டு.
बन्धूनामपि दोषान्वै निन्दन्तः पिशुना जनाः ।
बान्धवेतरदोषाणां कुर्युः कीदृक्प्रसारणम् ॥
அறன்நோக்கி ஆற்றும்கொல் வையம் புறன்நோக்கிப்
புன்சொல் உரைப்பான் பொறை.
खमारभूतान्मनुजान्परोक्षे परदूषकान् ।
स्वधर्म इति मत्वा नु नीचान् धारयते धरा ॥
ஏதிலார் குற்றம்போல் தம்குற்றம் காண்கிற்பின் தீதுஉண்டோ மன்னும் உயிர்க்கு.
यथेतरेषां दोषान्हि सम्पश्यत्यत्र मानवः ।
तथा पश्येत् त्रुटीः स्वीयाः कथं हानिर्भवेदिह ॥ 6 ६ 7 60 8 ८ 9 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
२०.
व्यर्थाकथनम् - 20
பயனில் சொல்லாமை.
பல்லார் முனியப் பயனில சொல்லுவான்
எல்லாரும் எள்ளப் படும்.
सज्जनानामनेकेषां [सतां बहूनां मनसि ] जुगुप्साजनकं वचः । यो ब्रूते निष्फलं शुष्कं सर्वेऽप्युपहसन्ति तम् ॥
பயனில பல்லார்முன் சொல்லல் நயன்இல நட்டார்கண் செய்தலின் தீது.
निष्प्रयोजनवाक्यानां कथनं पुरतस्सताम् ।
जघन्यं स्वाद्बहूनां स्वमित्राणामपकारतः ॥
நயன்இலன் என்பது சொல்லும் பயன்இல பாரித்து உரைக்கும் உரை.
निरर्थकानां वचसां विस्तरः स्पृहया कृतः । नीतिवाह्य इति स्पष्टं प्रकाशयति भाषकम् ॥
நயன்சாரா நன்மையின் நீக்கும் பயன்சாராப் பண்பில்சொல் பல்லார் அகத்து
अत्यन्तव्यर्थवचनमसभ्यं बहुसन्निधौ ।
नीत्या तं त्याजयेत् दूरीकरोति च नरं शुभात् ॥
சீர்மை சிறப்பொடு நீங்கும் பயன்இல நீர்மை உடையார் சொலின்.
प्रकृत्या मधुरास्सन्तः वचो यदि निरर्थकम् । प्रब्रूयुस्तर्हि तेषां हि नश्येतां गौरवोचती ॥ 39 1 १ 2 3 ३ 00 10 5 ५ 40
तिरुकुरळ्
பயனில்சொல் பாராட்டு வானை மகன்எனல் மக்கள் பதடி எனல்.
असकृद्वघर्थवचनं ब्रुवाणं कलयेन हि । [ न वदेदिह । ] सुपुत्रमात्मनः कश्चित् क्षुद्रं मन्येत तं भुवि ॥
நயன்இல சொல்லினும் சொல்லுக சான்றோர் பயன்இல சொல்லாமை நன்று.
नीतिवाह्यं वचोऽप्यत्र कामं साधुजना भुवि ।
वदन्तु निष्फलां वाचं न वदेयुः कदाचन ॥
அரும்பயன் ஆயும் அறிவினார் சொல்லார் பெரும்பயன் இல்லாத சொல்
मुख्य प्रयोजनान्यत्र सम्यगालोचयन्ति ये ।
कदापि पण्डितास्ते न ब्रूयुर्वाचं निरर्थकाम् ॥
பொருள்தீர்ந்த பொச்சாந்தும் சொல்லார் மருள்தீர்ந்த
மாசறு காட்சி யவர்.
प्रसन्नविमलज्ञाना विस्मृत्यापीह सञ्जनाः ।
प्रयोजनविहीनानि नोच्चरेयुर्वचांसि वै ॥
சொல்லுக சொல்லில் பயனுடைய சொல்லற்க சொல்லில் பயன்இலாச் சொல்.
सत्फलोत्पादने दक्षां नरो वाचमुदीरयेत् ।
चाचं नोदीरयेदत्र फलहीनां कदाचन ॥ 6
w 7 ७ 8 ८ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
२१.
दुष्कर्मभीतिः [ पापभीरुता ] - 21 தீவினை அச்சம்
தீவினையார் அஞ்சார் விழுமியார் அஞ்சுவர் தீவினை என்னும் செருக்கு.
दुष्कर्मदर्पतो [मोहतो] नैव पापिनः पूर्वजन्मतः । विभ्यत्यत्र परं सन्तः जनास्त्रस्यन्ति पापतः ॥ தீயவை தீய பயத்தலால் தீயவை தீயினும் அஞ்சப் படும்.
अन्ते दुष्फलदायित्वात् दुष्कर्मनिचयादिह । अधिकं दाहकादग्नेस्सर्वदा बिभियान्नरः ॥
அறிவினுள் எல்லாம் தலைஎன்ப தீய செறுவார்க்கும் செய்யா விடல்.
ज्ञानेष्वात्महितेष्वत्र सज्जनाः प्राहुरग्रिमम् । अहितेभ्योऽपि शत्रभ्यः पापकार्यस्य वर्जनम् ॥
மறந்தும் பிறன்கேடு சூழற்க சூழின் அறம்சூழும் சூழ்ந்தவன் கேடு.
परहानिकरं कृत्यं विस्मृत्यापि न चिन्तयेत् । यद्येवं चिन्तयेत्तस्य हानि धर्मो विचिन्तयेत् ॥
இலன்என்று தீயவை செய்யற்க செய்யின் இலன்ஆகும் மற்றும் பெயர்த்து.
नाऽऽचरेत्पापकृत्यानि स्वदारिद्र्येण हेतुना । पापाचरणतस्स्वस्य दारिद्र्यं किल वर्धते ॥ 41 1 १ 2
२- 3 ३ 5 42
தீப்பால தான்பிறர்கண் செய்யற்க நோய்ப்பால தன்னை அடல்வேண்டா தான்.
बाधाजनकपापैयों नेहते पीड्यमानताम् ।
स्वस्य पश्चान्न कुर्यात्स परहानिकरीं क्रियाम् ॥
எனைப்பகை உற்றாரும் உய்வர் வினைப்பகை வீயாது பின்சென்று அடும்.
बलिभ्योऽपि महारिभ्यः शक्यमात्माभिरक्षणम् । पापकर्माख्यशत्रस्तु हन्यादनुगतो ध्रुवम् ॥
தீயவை செய்தார் கெடுதல் நிழல்தன்னை வீயாது அடிஉறைந் தற்று.
छाया संकुचिताप्यत्र यथा पादतले स्थिता ।
परहा निकृतां तद्वन्नराणां निश्चितः क्षयः ॥
तिरुक्कुरळ्
தன்னைத்தான் காதலன் ஆயின் எனைத்துஒன்றும் துன்னற்க தீவினைப் பால்.
स्वस्मिन्सत्यं यदि प्रेम मनुजस्य भवेदिह ।
सर्वथा पापकार्याणि वर्जयेदितरान्प्रति ।
அரும்கேடன் என்பது அறிக மருங்குஓடித் தீவினை செய்யான் எனின்,
दूरस्थं सर्वहानिभ्यः तं मन्येत नरं ध्रुवम् । नैव पापानि कुरुते न्यायमार्गात्प्रवाच्य यः ॥ 6 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
२२.
लोकसेवामतिःअफ्रmin 22 ஒப்பரவு அறிதல்
கைம்மாறு வேண்டா கடப்பாடு மாரிமாட்டு என்ஆற்றும் கொல்லோ உலகு.
जलदेभ्यः कथं लोक आविष्कुर्यात्कृतज्ञताम् ।
सतां लोकोपकारोऽपि न कार्तज्ञ्यं प्रतीक्षते ॥
தாள்ஆற்றித் தந்த பொருள்எல்லாம் தக்கார்க்கு வேளாண்மை செய்தல் பொருட்டு.
महतां हि सुयोग्यानां सम्पत्तिस्कला भुवि । स्वप्रयत्नार्जिता लोककल्याणाय भवेत् ध्रुवम् ॥
புத்தேள் உலகத்தும் ஈண்டும் பெறல்அரிதே @Úा 5√√ m.
सुरलोके तथा भूमौ लोककल्याणकार्यवत् । अन्यत्सुयोग्यं सत्कर्म स्यान्नूनं दुर्लभं भृशम् ॥
ஒத்தது அறிவான் உயிர்வாழ்வான் மற்றையான் செத்தாருள் வைக்கப் படும்.
लोकस्वभावं विज्ञाय सेवते यस्स जीवति । अतादृशस्तु मनुजो जीवन्नपि मृतो मतः ॥
ஊருணி நீர்நிறைந் தற்றே உலகுஅவாம் பேரறி வாளன் திரு.
लोकप्रियस्य महतः प्राज्ञस्यात्र हि सम्पदः । ग्रामपेयतटाकस्य यथा पानीयपूर्णता ॥ 43 1 १ 2 २ 3 ३ 4 ४ 30 5 ५ 44
तिरुक्कुरळ्
பயன்மரம் உள்ளூர்ப் பழுத்தற்றால் செல்வம் நயன்உடை யான்கண் படின்.
यद्धि पुंसि भवेद्वित्तं लोककल्याणकारिणि । फलावहतरोर्ग्रामे फलपूर्णत्ववद्भवेत् ॥
மருந்து ஆகித் தப்பா மரத்தற்றால் செல்வம் பெருந்தகை யான்கண் படின்.
वित्तमौदार्यशीलेषु सज्जनेषु भवेद्यदि ।
औषधत्वेनोपयोगी फली वृक्षो भवेद्यथा ॥
இடன்இல் பருவத்தும் ஒப்புரவிற்கு ஒல்கார் கடன்அறி காட்சி யவர்.
स्वकर्तव्यविवेकाट्याः सकुचन्ति कदापि न । सन्तस्स्वेषां मनाग्दैन्येऽप्यत्र लोकोपकारतः ॥
நயன்உடையான் நல்கூர்ந்தான் ஆதல் செயும்நீர செய்யாது அமைகலா ஆறு.
लोकोपकारशीलानां दारिद्र्यं किं नु सम्भवेत् ।
लोकोपकाराशक्तत्वे दुःखभाक्त्वं दरिद्रता ॥
ஒப்புரவி னால்வரும் கேடுஎனின் அஃதுஒருவன் விற்றுக்கோள் தக்கது உடைத்து.
लोकसेवा फलत्वेन यदि निर्धनता भवेत् ।
स्वं विक्रीयापि तामत्र ग्रहीतुं कश्विदर्हति ॥ 6
mm ६ 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोक रूपानुवादः
२३.
दानिता [ औदार्यम् ] - अलकio 23
ஈகை
வறியார்க்குஒன்று ஈவதே ஈகைமற்று எல்லாம் குறியெதிர்ப்பை நீரது உடைத்து.
तदेव दानं यद्वै स्यात् दीनेभ्यो वस्तुतो भुवि । नूनं प्रतिफलाकांक्षि दानमन्यत् भवेदिह ॥
நல்ஆறு எனினும் கொளல்தீது மேல்உலகம் இல்எனினும் ஈதலே நன்று.
न प्रशस्यो भवेल्लोके सन्मार्गोऽपि प्रतिग्रहः । स्वर्गादिसद्गतिर्नोवेदपि दानं वरं मतम् ॥
இலன்என்னும் எவ்வம் உரையாமை ஈதல் குலன் உடையான் கண்ணே உள.
दरिद्रोऽस्मीति वचसः स्वाऽपमानकरस्य हि । नोक्तिर्दानञ्च दृश्येते कुलीने सजने ध्रुवम् ॥
இன்னாது இரக்கப் படுதல் இரந்தவர் இன்முகம் காணும் அளவு.
याच्यमानत्वमप्यत्र तावन्न स्याद्वरं भुवि । यावत्प्रसन्नमुखता याचकस्य न लक्ष्यते ॥
ஆற்றுவார் ஆற்றல் பசிஆற்றல் அப்பசியை மாற்றுவார் ஆற்றலின் பின்,
समर्थानां हि सामध्यं दीनानां शमनं क्षुधः । तत्स्यालघुतरं शक्तेः क्षुद्विनाशकृतां सताम् ॥ 45 १ 2 २
ro 3
MY 4 ४
oc
ir 5 46
அற்றார் அழிபசி தீர்த்தல் அஃதுஒருவன் பெற்றான் பொருள்வைப் புழி.
दरिद्राणां घातिकायाः बुभुक्षाया निवर्तनम् । वित्तरक्षणकोशोऽत्र धनिनः कस्यचिन्मतम् ॥
பாத்தூண் மரீஇ யவனைப் பசிஎன்னும் தீப்பிணி தீண்டல் அரிது.
विभज्यैव सदाश्नन्तमन्यैस्साकं स्वभोजनम् ।
क्षुधाख्यात्यन्तदुर्व्याधिः न कदापीह संस्पृशेत् ॥
तिरुक्कुरळ्
ஈத்துஉவக்கும் இன்பம் அறியார்கொல் தாம்உடைமை வைத்துஇழக்கும் வன்க ணவர்.
कार्पण्याद्वित्तमारक्ष्य वियुञ्जानास्ततोऽन्ततः ।
न खन्वत्र विजानन्ति निर्दया दानजं सुखम् ॥
இரத்தலின் இன்னாது மன்ற நிரப்பிய
தாமே தமியர் உணல்.
भोज्यान् प्रपूर्य कबलीकरणं केवलं स्वयम् ।
याचनात्पुरतोऽन्येषां क्षोदीयस्सुतरां भवेत् ॥
சாதலின் இன்னாதது இல்லை இனிது அதூஉம்
ஈதல் இயையாக் கடை.
मृत्योः कटुतरं नास्ति नरस्यात्र हि भूतले । दानाभावे हि दीनेभ्यः सापि खादुतरा मता ॥ 6 ६ 7 60 8
ሪ 9 ९ 10
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
२४.
यशः [ कीर्तिः ] - क्रीळ 24-4ळ ஈதல் இசைபட வாழ்தல் அதுஅல்லது
ஊதியம் இல்லை உயிர்க்கு.
दानं कार्य दरिद्रेभ्यः कीर्त्या याप्यश्च जीवनम् ।
जीवानां यशसस्तस्मान्न वरीयः परं भवेत् ॥
உரைப்பார் உரைப்பவை எல்லாம் இரப்பார்க்குஒன்று
ஈவார்மேல் நிற்கும் புகழ்
दैन्येन याचमानेभ्यः दातृणां महतां यशः । 47 1 2
लोके वक्तृजनास्सर्वे कीर्तयन्तीह सर्वदा ॥
ஒன்றா உலகத்து உயர்ந்த புகழ்அல்லால் பொன்றாது நிற்பதுஒன்று இல் अनौपम्येन संवृद्धादुन्नताद्यशसो भुवि ।
नास्ति वस्त्वन्तरं यत्स्यादविनाशि च शाश्वतम् ॥
நிலவரை நீள்புகழ் ஆற்றின் புலவரைப் போற்றாது புத்தேள் உலகு.
निखिलेऽपि च संसारे प्राप्तवन्तं स्थिरं यशः । यथा वाऽऽद्रियते खर्गः [सत्करोति यथा स्वर्गः ]
Y 3 ३ 4
तथा नापि विपश्चितः ॥
४
நத்தம்போல் கேடும் உளதாகும் சாக்காடும் வித்தகர்க்கு அல்லால் அரிது.
दैहिकी दीनता की यशःकायाय चैव हि । मृत्युत्र सञ्जनेभ्योऽत्र परेषां दुर्लभे नृणाम् ॥
S 48
तिरुक्कुर
தோன்றின் புகழொடு தோன்றுக அஃதுஇலார் தோன்றலின் தோன்றாமை நன்று.
स्याज्जन्म मनुजत्वेन चेत्कीर्त्यवहसद्गुणैः । जन्मतः कीर्तिशून्यानां तदभावो वरं भुवि ॥
புகழ்பட வாழாதார் தம்நோவார் தம்மை இகழ்வாரை நோவது எவன்.
यशसा नैव जीवन् स्वं अविनिन्द्य स्वनिन्दकान् । अधिक्षिपेच्चेत्तस्मान्न किं वा फलमवाप्नुयात् ॥
வசைஎன்ப வையத்தார்க்கு எல்லாம் இசைஎன்னும் எச்சம் பெறாஅ விடின்.
लोकेऽस्मिन्वसतां नॄणां कापकीर्तिर्मतेति चेत् ।
कीर्त्याख्य सन्तति स्थैर्य समुपार्जनशून्यता ॥
।
வசைஇலா வண்பயன் குன்றும் இசைஇலா
யாக்கை பொறுத்த நிலம்.
यशोहीन मनुष्याणां देहभारं सहेत या ।
सहा तस्या अगर्ह्यायास्समृद्धेस्संक्षयो भवेत् ॥
வசைஒழிய வாழ்வாரே வாழ்வார் இசைஒழிய வாழ்வாரே வாழா தவர்.
ते जीवन्ति मनुष्या ये जीवन्त्यपयशो विना ।
तेषां हि जीवनं व्यर्थ ये नीवन्ति यशो विना ॥ 10 १०
॥
गार्हस्थ्यधर्मभागः समाप्तः ॥
இல்லற இயல் முற்றிற்று. 18 6 ६
संस्कृतलोकरूपानुवादः
॥
यतिधर्मभागः ॥
- HIMAņ Qu 49
२५.
अनुकम्पा [ अनुग्रहः ] - io 25 - अनुना 2MLMLD அருட்செல்வம் செல்வத்துள் செல்வம் பொருட்செல்வம் பூரியார் கண்ணும் உள.
श्रेष्ठानुकम्पा सम्पत्सु समस्तासु प्रकीर्त्यते ।
நல்ஆற்றால் நாடி அருள்ஆள்க பல்ஆற்றால் 7
द्रव्यरूपा हि सम्पत्तिरस्ति नीचजनेष्वपि ॥
தேரினும் அஃதே துணை. 9
अनुकम्पा परैर्भाव्यं संस्थायात्र हि सत्पथे ।
विचार्यमाणे बहुधा सैवोपायमतल्लिका ॥ 3
இன்னா உலகம் புகல். 1 १ 2 3
அருள்சேர்ந்த நெஞ்சினார்க்கு இல்லை இருள்சேர்ந்த
अनुकम्पार्द्रचित्तानां पुंसां नैव भवेदिह ।
गाढान्धकारभरिते प्रवेशो नरके ध्रुवम् ॥
மன்உயிர் ஓம்பி அருள்ஆள்வார்க்கு இல்என்ப தன்உயிர் அஞ்சும் வினை.
नित्यान् जीवान् समादृत्य कुर्वतामनुकम्पनम् ।
स्वात्ममीत्यावहं पुंसां पापं नैव भवेदिह ॥
அல்லல் அருள்ஆள்வார்க்கு இல்லை வளிவழங்கும் மல்லல்மா ஞாலம் கரி.
अनुकम्पाप्रपूर्णानां वाधा नैव भवेदिह ।
सवायुगतिका साक्षिभूता स्याद्विस्तृता मही ॥ ३ 4 ४ 5 50
तिरुक्कुरल
பொருள்நீங்கிப் பொச்சாந்தார் என்பர் அருள் நீங்கி
அல்லவை செய்துஒழுகு வார்.
अनुकम्पा वियुक्ता ये क्रराचारा नरा इह ।
स्वपूर्वदुष्कर्मफलं स्वकष्टं व्यस्मरन् हि ते ॥
அருள்இல்லார்க்கு அவ்வுலகம் இல்லை பொருள் இவ்வுலகம் இல்லா கியாங்கு. 6
m
[@vooming 7
यथा नास्त्यैहिकं सौख्यं निर्धनानां नृणां तथा । अनुकम्पाविहीनानां नैवाऽऽमुष्मिक सद्गतिः ॥
பொருள்அற்றார் பூப்பர் ஒருகால் அருள்அற்றார் அற்றார்மற்று ஆதல் அரிது.
वित्तहीना विधिवशाद्धनिनः स्युः कदाचन ।
अनुकम्पाविहीनास्तु नैव स्युस्तद्यताः पुनः ॥
தெருளாதான் மெய்ப்பொருள் கண்டற்றால் தேரின் அருளாதான் செய்யும் அறம்.
अनुकम्पा विहीनेन कृतो धर्मो विचारितः ।
अज्ञानिजनसम्प्राप्ततत्त्वदर्शनवत्स्मृतः ॥
வலியார்முன் தன்னை நினைக்கதான் தன்னின் மெலியார்மேல் செல்லும் இடத்து.
दुर्बलान् बाधितुं लोके यदा प्रयतते नरः ।
मन्येत स्वां स्थिति सम्यक् समक्षं स्वबलीयसः ॥
७. 8 ८ 9 10
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
२६.
मांसामक्षणम् [ पिशितानशनम् ]-mio 26
புலால் மறுத்தல், 51
தன்ஊன் பெருக்கற்குத் தான்பிறிது ஊன்உண்பான்
எங்ஙனம் ஆளும் அருள்.
निजमांसस्य संवृद्ध्यै परमांसमिहात्ति यः ।
स कथं भवितुं शक्नोत्यनुकम्पापरः पुमान् ॥
பொருள்ஆட்சி போற்றாதார்க்கு இல்லை அருள்ஆட்சி ஆங்குஇல்லை ஊன்தின் பவர்க்கு.
वित्तोपभोगो नास्त्यत्र तत्सुरक्षां न कुर्वतः । 1 १ 2
अनुकम्पा प्रशास्तिर्न स्यात्तथा मांसभक्षिणाम् ॥ २
படைகொண்டார் நெஞ்சம்போல் நன்றுஊக்காது
உடல்சுவை உண்டார் மனம்.
[छा 3
सशस्त्रपाणिनां चित्ते यथा न स्याद्दयार्द्रता ।
अन्यमांसरुचीनां च तथा चित्तं हि निर्दयम् ।
அருள் அல்லது யாதுஎனின் கொல்லாமை கோறல் ३
பொருள் அல்லது அவ்வூன் தினல். 4
अहत्या परजीवानामनुकम्पा तथा वधः ।
नृशंसत्वमतः पापं स्यादत्र पिशिताशनम् ॥ ४
உண்ணாமை உள்ளது உயிர்நிலை ஊன்உண்ண
அண்ணாத்தல் செய்யாது அளறு. 5
मांसानशनमाश्रित्य प्राणिवर्गपरिस्थितिः ।
नोद्वमेनरकं पश्चान्मानवं पिशिताशिनम् ॥ 52
तिरुक्कुरळ
தினற்பொருட்டால் கொல்லாது உலகுஎனின் யாரும் விலைப்பொருட்டால் ஊன்தருவார் இல்.
प्राणिनो यदि लोकोऽयं न निहन्त्यव खादितुम् ।
न मांसविक्रेतृजना वर्तेरन्निह भूतले ॥
உண்ணாமை வேண்டும் புலாஅல் பிறிதுஒன்றன் புண்அது உணர்வார்ப் பெறின். 6
w 7 1
घृणायोग्यं [जुगुप्स्यं हि ] व्रण मांसं प्राणिनामिति यो जनः । जानीते प्राणिमांसं हि तेन खाद्य न सर्वदा ॥
செயிரின் தலைப்பிரிந்த காட்சியார் உண்ணார் உயிரின் தலைப்பிரிந்த ஊன்.
अनघज्ञानवन्तो ये सज्जनास्ते कदापि हि । देहिसन्त्यक्तदेहस्य नाश्नीयुः पिशितं भुवि ॥
அவிசொரிந்து ஆயிரம் வேட்டலின் ஒன்றன் உயிர்செகுத்து உண்ணாமை நன்று.
हविषां हि सहस्राणामाहुतेराशुशुक्षणौ ।
।
कस्यचित्प्राणिनो हत्यां कृत्वा वरमभक्षणम् ॥
கொல்லான் புலாலை மறுத்தானைக் கைகூப்பி எல்லா உயிரும் தொழும்,
अहन्तारं हि जीवानामनश्नन्तं तथाऽऽमिषम् । नमेयुः प्राणिनस्सर्वे साञ्जन्यत्र महीतले ॥ ७ 85
ሪ 9 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
२७.
तपः [ तपस्या ] - is 27
தவம் 53
உற்றநோய் நோன்றல் உயிர்க்குஉறுகண் செய்யாமை அற்றே தவத்திற்கு உரு.
उपवासत्रतादीनां कष्टानां हि सहिष्णुता ।
सर्वभूतेष्वहिंसा च [अहिंसा सर्वभूतानां ] तपस्यालक्षणम् मतम् ॥
१
தவமும் தவம்உடையார்க்கு ஆகும் அவம்அதனை அஃதுஇலார் மேற்கொள் வது.
पूर्वजन्मतपस्यायाः फलत्वेनैव सिद्धयति ।
तपोऽधुनाऽन्यथा नृणां तत्प्रयत्नो वृथा भवेत् ॥
துறந்தார்க்குத் துப்புரவு வேண்டி மறந்தார்கொல்
மற்றை யவர்கள் தவம்.
सन्यासिनां हि महतां कर्तुमादरणं भुवि ।
अन्ये गृहस्था मनुजा व्यस्मरन्नु तपः स्वयम् ॥
ஒன்னார்த் தெறலும் உவந்தாரை ஆக்கலும் எண்ணின் தவத்தான் வரும்.
तपस्या विघ्नकर्तॄणामरातीनां विनिग्रहः । उच्छ्रायश्चानुकूलानां सुसाधौ तपसो बलात् ॥
வேண்டிய வேண்டியாங்கு எய்தலால் செய்தவம் ஈண்டு முயலப் படும்.
समस्ताना मभीष्टानामत्र सिद्धिस्तपोबलात्।
अतस्सद्धिस्तपस्यायाः प्रयत्नः क्रियतामिह । 1 2 3 ३
Do ४
In 5 ५ 54
तिरुक्कुरल
தவம்செய்வார் தம்கருமம் செய்வார்மற்று அல்லார் அவம்செய்வார் ஆசையுட் பட்டு.
तपस्यां येऽनुतिष्ठन्ति ते स्वकर्मरता मताः ।
अन्येऽर्थकामनिरता निजानिष्टं प्रकुर्वते ॥ 6
சுடச்சுடரும் பொன்போல் ஒளிவிடும் துன்பம்
சுடச்சுட நோற்கிற் பவர்க்கு. 7
स्वर्ण यथाग्निदाहेन प्रकाशेतोत्तरोत्तरम् ।
तपः कष्टसहत्वेन तेजो नॄणां समेधते ॥ ७
தன்உயிர் தான்அறப் பெற்றானை ஏனைய மன்உயிர் எல்லாம் தொழும்.
सञ्जनानां हि तपसा स्वात्मकल्याणकारिणाम् । समस्तैः प्राणिनिव हैवैन्द्यत्वं सम्भवेदिह ॥
கூற்றம் குதித்தலும் கைகூடும் நோற்றலின் ஆற்றல் தலைப்பட் டவர்க்கு.
तपोत्रतादिजा शक्तिर्महती येषु वर्तते ।
समुल्लङ्घयितुं मृत्युमपि ते शक्नुवन्ति वै ॥
இலர்பலர் ஆகிய காரணம் நோற்பார் சிலர்பலர் நோலா தவர்.
धनिनः केचनैवात्र बहवस्तन्ति निर्धनाः । हेतुः केचित्तपश्शीलाः सन्स्यनेकेऽन्यथेति वै ॥ 8
9. ९ 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः 55
२८.
दुराचारः [ निषिद्धाचरणम् ] 28 LT @gbutio
அதி
வஞ்ச மனத்தான் படிற்றுஒழுக்கம் பூதங்கள்
ஐந்தும் அகத்தே நகும்.
यतिनः छलचित्तस्य कपटाचारमत्र हि ।
विलोक्य पञ्चभूतानि हसेयुर्निजमानसे ॥
வான்உயர் தோற்றம் எவன்செய்யும் தன்நெஞ்சம்
தான்அறி குற்றப் படின்.
नभोवदुच्छ्रिताऽपीह बाह्य तापस [ संयमि ] भूमिका । 1 2
दुराचारस्य विफला पुंसः कपटचेतसः ॥
[ दुर्वृत्तस्य वृथा ज्ञानपूर्व कपटचेतसः ॥]
வலிஇல் நிலைமையான் வல்உருவம் பெற்றம் புலியின்தோல் போர்த்துமேய்ந் தற்று.
मनोनियन्त्रणाशक्तस्थात्र तापस [ संन्यासि ] भूमिका ।
व्याघ्रचर्मावृताया गोरन्यक्षेत्रेषु चारवत् ॥
தவம்மறைந்து அல்லவை செய்தல் புதல்மறைந்து
வேட்டுவன் புள்சிமிழ்த் தற்று.
प्रच्छन्नयतिवेषेण पापमाचरतीह यः ।
तत्स्याद्व्याधस्स्वमाच्छाद्य यथा बध्नाति पक्षिणः ॥ २ 3 ३ ४
[orm 5
பற்றுஅற்றேம் என்பார் படிற்றுஒழுக்கம் எற்றுஎற்று
ஏதம் பலவும் தரும்.
स्वान्विरागानुदित्वात्र कपटाचरणं पुनः ।
तीव्रानुक्रन्दनार्हाणां दुःखानां भूयसां पदम् ॥
तिरुकरल 56
நெஞ்சில் துறவார் துறந்தார்போல் வஞ்சித்து வாழ்வாரின் வன்கணார் இல்.
अकृत्वा हार्दसंन्यासं यतिवेषेण केवलम् । जीवद्भिश्छलिमिस्तुल्या न कराः केऽपि भूतले ॥
புறம்குன்றி கண்டனைய ரேனும் அகம்குன்றி மூக்கிற் கரியார் உடைத்து.
बहिर्गुञ्जाफलनिभा अपि वञ्चकमानसाः । नासाग्र कृष्णगुखावत् ते दुष्टयतिनो भुवि ॥
மனத்தது மாசுஆக மாண்டார் நீர்ஆடி மறைந்து ஒழுகும் மாந்தர் பலர்.
हृदि कालुष्यभरिताः बहिस्नानादिकर्मठाः । अत्यन्तं छलवृत्ता हि सन्त्यनेके महीतले ।
கணைகொடிது யாழ்கோடு செவ்விதுஆங்கு அன்ன
வினைபடு பாலால் கொளல்.
अवक्रस्सुन्दरो वाणः क्रूरोऽस्तीह स्वकर्मणा ।
वीणा तद्विपरीता साध्वसाधुत्वे क्रियावशे ॥
மழித்தலும் நீட்டலும் வேண்டா உலகம் பழித்தது ஒழித்து விடின்.
खर्चाटता जटिलता द्वेऽपि नावश्यिके भुवि । विनिन्द्यकर्मकरणं यदि सन्त्यज्यते नरैः ॥ 6 7 ७ 8
9संस्कृतलोकरूपानुवादः
२९.
परद्रव्येषु कपटेच्छाराहित्यम् - mio 29
கள்ளாமை 57
எள்ளாமை வேண்டுவான் என்பான் எனைத்துஒன்றும்
सज्जनैरपहास्यत्वाभावमिच्छन् यतिर्भुवि ।
கள்ளாமை காக்கதன் நெஞ்சு.
परद्रव्यापहारेच्छाराहित्यं हृदि रक्षतु । 1
உள்ளத்தால் உள்ளலும் தீதே பிறன்பொருளைக் கள்ளத்தால் கள்வேம் எனல்.
दोषाणां चिन्तनञ्चापि दोषस्याद्यतिनामिह ।
परद्रव्यस्य चौर्येण हरणं नैव चिन्तयेत् ॥
களவினால் ஆகிய ஆக்கம் அளவுஇறந்து ஆவது போலக் கெடும்.
चौर्येणापहृतं वित्तमेधमानमिवेक्षितम् ।
मर्यादाम तिलङ्घयान्ते ध्रुवं नश्येन्महीतले
களவின்கண் கன்றிய காதல் விளைவின்கண் வீயா விழுமம் தரும்.
छलेन परकीयस्य वित्तस्य हरणे स्पृहा ।
अन्ततस्स्वफलोत्पत्तौ शाश्वतं दुःखमावहेत् ॥
அருள்கருதி அன்புடையர் ஆதல் பொருள்கருதிப் பொச்சாப்புப் பார்ப்பார்கண் இல்,
आकलय्याssनृशंस्यं हि प्रेम्णा वर्तनमत्र वै ।
न स्यात्परस्वापहृतौ तद्दर्बन्यप्रतीक्षिणाम् ॥ 2 २ 3 ३
mr 4 5 58
तिरुक्कुरळ
அளவின்கண் நின்றுஒழுகல் ஆற்றார் களவின்கண்
கன்றிய காத லவர்.
परस्वापहृतावत्र वाञ्छावन्तः प्रमाणतः ।
वस्तुप्रमित्या सन्मार्गगमने न क्षमा इह ॥
களவுஎன்னும் கார்அறிவு ஆண்மை அளவுஎன்னும்
ஆற்றல் புரிந்தார்கண் இல்.
तत्त्वबोधसमुत्कर्षमिच्छतां हि प्रमाणतः ।
परस्वचौर्य गाढान्धकार मौख्यं भवेन्न वै ॥
அளவு அறிந்தார் நெஞ்சத்து அறம்போல நிற்கும் களவு அறிந்தார் நெஞ்சில் கரவு.
प्रमाणज्ञानिनां चित्ते धर्मस्तिष्ठति वै यथा ।
परस्वहरणज्ञानां तथा वञ्चकता हृदि ॥
அளவு அல்ல செய்தாங்கே வீவர் களவுஅல்ல மற்றைய தோற்றா தவர்.
येऽन्यञ्जानन्ति नैवात्र परखापहतेरिह ।
मर्यादातीतदुष्कर्म कृत्वा नश्येयुरेव ते ।
கள்வார்க்குத் தள்ளும் உயிர்நிலை கள்ளார்க்குத்
தள்ளாது புத்தேள் உலகு.
परखहारिणां देहोऽप्यपराध्यति तान्प्रति । सुनिश्चित स्वर्गलोकः परखानपहारिणाम् ॥ 6 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
३०.
सत्यवादिता - o 30
வாய்மை எனப்படுவது யாதெனின் யாதொன்றும் தீமை இலாத சொலல்.
सा सत्यवादिता सद्भिर्लोकेऽस्मिन्सम्प्रकीर्त्यते ।
न कापि हानिः कस्यापि भवेद्वाचा यया भुवि ॥
பொய்ம்மையும் வாய்மைஇடத்த புரைதீர்ந்த நன்மை பயக்கும் எனின்.
यदि निर्दोष कल्याणकार्य सत्यं [कृदसत्यं ] भवेदिह । सत्यकोट्या मेव तच्च गणयन्ति विपश्चितः ॥
தன்நெஞ்சு அறிவது பொய்யற்க பொய்த்தபின் தன்நெஞ்சே தன்னைச் சுடும்.
स्वहृदेव विजानातीत्य सत्यं न वदेन्नरः ।
तथा कृतं चेत्पश्चाद्धि स्वचित्तं स्वं दहेद्ध्रुवम् ॥
உள்ளத்தால் பொய்யாது ஒழுகின் உலகத்தார் உள்ளத்துள் எல்லாம் உளன்.
चित्तेऽसत्यस्य न स्थानं दत्वा व्यवहरेद्यदि ।
स महाजनचित्तेषु विराजेत सदा भुवि ॥
மனத்தொடு வாய்மை மொழியின் தவத்தொடு தானம்செய் வாரின் தலை.
हृत्सङ्गमेन यस्सत्यवचांस्येव वदेदिह ।
तपस्यादानकर्तृभ्यस्तद्भ्योऽपि स्यान्महत्तरः ॥ 59 1 १ 2 २ 3
mr ३ 4 ४ 5 ५ 60
பொய்யாமை அன்ன புகழ்இல்லை எய்யாமை எல்லா அறமும் தரும்.
अमिथ्यावादिताया अप्यत्र नास्ति महद्यशः । विना परिश्रमं दद्याद् धर्मासवस्तदेव हि ॥
பொய்யாமை பொய்யாமை ஆற்றின் அறம்பிற செய்யாமை செய்யாமை நன்று.
अमिथ्यावादितामेव योऽनुसृत्य सदाऽऽचरेत् ।
अननुष्ठानमन्येषां धर्माणां तस्य वै वरम् ॥
புறம்தூய்மை நீரான் அமையும் அகம்தூய்மை வாய்மையான் காணப் படும்.
तिरुक्कुर 6 7 ७ 8
बाह्यशारीरसंशुद्धिः अद्भिरेवेह सिद्ध्यति ।
अन्तःकरण शुद्धिः सत्येनंव निरीक्ष्यते ॥
ሪ
எல்லா விளக்கும் விளக்குஅல்ல சான்றோர்க்குப் பொய்யா விளக்கே விளக்கு.
बाह्यान्धकारक्षेप्तारो दीपा दीपा न वै सताम् ।
यतीनां खलु सत्याख्यदीपा एव सुदीपकाः ॥
। ९
யாம் மெய்யாக் கண்டவற்றுள் இல்லை எனைத்துஒன்றும்
வாய்மையின் நல்ல பிற.
अस्मत्सुविदितेष्वत्र धर्मशास्त्रेषु नैव हि । सत्याद्भवति साधीय इतरद्वस्तु भूतले ॥ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 61
३१.
अक्रोधः-b 31
வெகுளாமை
செல்இடத்துக் ‘காப்பான் சினம்காப்பான் அல்இடத்துக் காக்கின்என் காவாக்கால் என்.
प्रयोगार्हेषु संयच्छेत्स्वक्रोध संयमी स वै । अक्रोधोऽशक्यपात्रेषु संयमेऽसंयमे च किम् ॥
செல்லாஇடத்துச் சினம்தீது செல்லிடத்தும் இல்அதனின் தீய பிற.
अशक्येभ्यो बलीयोभ्यः क्रुद्धता हानिकारिणी । दुर्बलेभ्योऽपि कोपाद्धि नान्यत् हानिप्रदं भुवि ॥
மறத்தல் வெகுளியை யார்மாட்டும் தீய பிறத்தல் அதனான் வரும்.
कस्मा अपि निजं क्रोधं वर्जयेत्सर्वथा भुवि । सर्वेषामप्यनिष्टानामुत्पत्तिर्हि ततो भवेत् ॥
நகையும் உவகையும் கொல்லும் சினத்தின் பகையும் உளவோ பிற.
सौमुख्यञ्च तथाऽऽनन्दं क्रोध एव विहन्ति हि । अतस्तस्मादपि क्रोधात्को वाऽरातिः परो भुवि ॥
தன்னைத்தான் காக்கின் சினம்காக்க காவாக்கால் தன்னையே கொல்லும் சினம்.
दुःखात् रिरक्षत्यात्मानं वेल्क्रोधाद्रक्षणं वरम् । अरक्षणे तु क्रोधोऽयं निहन्त्यात्मानमेव हि ॥ 1 १ 2 २ 3 ३ 4 ४ 20
In 5 ५ 62
तिरुक्कुरकु
சினம்என்னும் சேர்ந்தாரைக் கொல்லி இனம் என்னும்
ஏமப் புணையைச் சுடும்.
क्रोधाख्य आश्रयाशोऽत्र स्वाश्रयानेव मानवान् । दहतीति न वै किन्तु बन्धूनपि हितैषिणः ॥
சினத்தைப் பொருள்என்று கொண்டவன் கேடு நிலத்துஅறைந்தான் கைபிழையாது அற்று.
स्वशक्तिचिह्नमिदमित्यमर्षे वहतः क्षयः ।
नूनं स्याद्भूतलं पाणेर्बलेनाऽऽविध्यतो यथा ॥
இணர்எறி தோய்வுஅன்ன இன்னா செயினும் புணரின் வெகுளாமை நன்று.
ज्वालामालानलस्पर्शसदृशापकृती रिह ।
कुर्वतेऽपि मनुष्याय न क्रुध्येच्चेत्तदुत्तमम् ॥
உள்ளிய எல்லாம் உடன்எய்தும் உள்ளத்தால் உள்ளான் வெகுளி எனின்.
कदापि मनसा क्रोध यदि नात्र विचिन्तयेत् । तन्मनःकामनास्सर्वाः सद्यः पूर्तिमवाप्नुयुः ॥
இறந்தார் இறந்தார் அனையர் சினத்தைத்
துறந்தார் துறந்தார் துணை.
यतिनो हि मृतप्रायाः कोपकाष्ठातिलङ्घिनः । अम त्यक्तवन्तो हि मुक्तात्मसदृशा ध्रुवम् ॥ 6 7 ७ 8 ८ 9 10 १० 63
संस्कृत लोकरूपानुवादः
३२.
अनिष्टाकरणम् - अफ्रीकmin 32 இன்னா செய்யாமை,
சிறப்புஈனும் செல்வம் பெறினும் பிறர்க்குஇன்னா
செய்யாமை மாசுஅற்றார் கோள்.
सौभाग्यप्रद वित्तस्य भूयसः प्राप्तिरस्त्विह । 1
तदर्थं हानिरन्येषां न कार्येति सतां मतम् ॥
கறுத்துஇன்னா செய்தஅக் கண்ணும் மறுத்துஇன்னா
செய்யாமை மாசுஅற்றார் கோள்.
द्वेषामर्षवशः कामं परोऽनिष्टं करोत्विह । 2
न प्रत्यनिष्टकरणं तथापीति सतां मतम् ॥
செய்யாமல் செற்றார்க்கும் இன்னாத செய்தபின்
உய்யா விழுமம் தரும். 3
निष्कारणामपकृतिं कुर्वतेऽप्यरये यदि ।
अपकुर्याद्यतिस्तर्हि स्थिरदुःखप्रदं भवेत् ॥
M
இன்னாசெய் தாரை ஒறுத்தல் அவர்நாண நன்னயம் செய்து விடல்.
निजानिष्टकराणां हि दण्डनं तान्नरान्प्रति ।
हिताचरणमेव स्याल्लजेरन्येन ते भृशम् ॥
அறிவினான் ஆகுவது உண்டோ பிறிதின்நோய் தம்நோய்போல் போற்றாக் கடை.
ज्ञानेन केवलं किं स्यात्फलं संयमिनो भुवि । परदुःखमपि स्वस्य दुःखवत्कलयेन चे ॥
Do 5
که 64
இன்னா எனத்தான் உணர்ந்தவை துன்னாமை வேண்டும் பிறன்கண் செயல்.
इमान्यनिष्टकारीणि कर्माणीति विदन्स्वयम् ।
तिरुकुर 6
तान्यन्येषां कदाप्यत्र न कुर्यात्संयमी भुवि ॥
எனைத்தானும் எஞ்ஞான்றும் யார்க்கும் மனத்தான்ஆம்
மாணாசெய் யாமை தலை. 7
स्वचिचेन सुविज्ञातं कर्म हानिकरं भृशम् ।
न कस्यापि कदाप्यल्पमपि कुर्याद्यती भुवि ॥ ७
தன்உயிர்க்கு இன்னாமை தான்அறிவான் என்கொலோ
மன்உயிர்க்கு இன்னா செயல். 8
अनिष्टमेतत्स्वस्येति जानन्सम्यग्यती भुवि ।
तदेवानिष्टकर्मेह परेषामाचरेत्कथम् ॥
பிறர்க்குஇன்னா முற்பகல் செய்யின் தமக்குஇன்னா
பிற்பகல் தாமே வரும்.
यद्यनिष्टावहं कार्यमद्यान्येषां समाचरेत ।
पश्चान्नूनमनिष्टानि सम्भवेयुः स्वयं भुवि ॥
நோய்எல்லாம் நோய்செய்தார் மேலவாம் நோய்செய்யார் நோய்இன்மை வேண்டு பவர்.
अनिष्टकारिणामेव स्यादनिष्टपरम्परा । परेषां नाहितं कुर्युः दुःखाभावाभिलाषुकाः ॥ ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृत लोकरूपानुवादः
३३.
अहत्या [अहिंसा ] min 33
கொல்லாமை.
அறவினை யாதுஎனின் கொல்லாமை கோறல்
பிறவினை எல்லாம் தரும்.
सारभूतं हि धर्माणां किमस्तीत्यनुयुज्यते ।
चेदहत्या परो धर्मः हत्या स्यात्सर्वपापदा ॥
பகுத்துஉண்டு பல்உயிர் ஓம்புதல் நூலோர் தொகுத்தவற்றுள் எல்லாம் தலை.
विभज्य भुक्त्वा स्वाहारं नानाजीवसुरक्षणम् । शास्त्रकारोक्तधर्मेषु यतीनां श्रेष्ठमा मतम् ॥
ஒன்றாக நல்லது கொல்லாமை மற்றுஅதன் பின்சாரப் பொய்யாமை நன்று.
अहत्या सर्वधर्मेष्वप्यद्वितीया परा मता ।
अनुसृत्य हि तामत्र साधुस्स्यात्सत्यवादिता ॥
நல்ஆறு எனப்படுவது யாதெனின் யாதுஒன்றும் கொல்லாமை சூழும் நெறி.
स्वर्गापवर्गप्रभृति सद्गतीनां हि साधनम् ।
कस्यापि प्राणिनोऽहिंसा चिन्तको मार्ग उच्यते ॥
நிலைஅஞ்சி நீத்தாருள் எல்லாம் கொலைஅஞ்சிக் கொல்லாமை சூழ்வான் தலை.
भीत्या लोकस्थितेरत्र संन्यासाश्रमगाहिनाम् ।
हत्याभयेन योऽहिंस्रस्स यती श्रेष्ठ उच्यते ॥ 65 1 2 २ 3
Ca ३ 4
CC 5 66
तिरुक्कुर
கொல்லாமை மேற்கொண்டு ஒழுகுவான் வாழ்நாள்மேல் செல்லாது உயிர்உண்ணும் கூற்று.
प्राण्यहिंसा व्रतस्यात्र यतिनो जीवनं भुवि ।
नैवाssक्रान्तं कदापि स्याद्यमेन प्राणभक्षिणा ॥
தன்உயிர் நீப்பினும் செய்யற்க தான்பிறிது இன்உயிர் நீக்கும் வினை.
स्वस्य प्राणपरित्यागवेलाया अप्युपस्थितौ । 6 ६ 7
यती हिंसां नैव कुर्यात्परप्राण वियोजिकाम् ॥
நன்றுஆகும் ஆக்கம் பெரிதுஎனினும் சான்றோர்க்குக்
கொன்றுஆகும் ஆக்கம் கடை.
पशुहिंसापूर्वयज्ञफलं स्वर्गो महान्भवेत् ।
तथापि यतिनां तद्धि तुच्छमेव फलम् मतम् ॥
கொலைவினையர் ஆகிய மாக்கள் புலைவினையர் புன்மை தெரிவார் அகத்து. 19 8 9
स्वकृत्यनीचतामूढाः नृशंसाः प्राणिघातु ( त ) काः । अत्यन्तक्षुद्रकृत्या हि तन्नीचत्वविदां मते ॥
உயிர்உடம்பின் நீக்கியார் என்ப செயிர்உடம்பின்
செல்லாத்தீ வாழ்க்கை யவர்.
जुगुप्सितामयग्रस्त देहाः दारिद्रथपीडिताः ।
पूर्वजन्मसु सच्चानां हन्तारो गणिता बुधैः ॥ 10
१०संस्कृतलोकरूपानुवादः
३४.
अनित्यता [ अस्थैर्यम् ] 34
நிலையாமை,
நில்லா தவற்றை நிலையின என்றுஉணரும் புல்லறிவு ஆண்மை கடை,
सांसारिकाणि वस्तूनि नित्यान्यस्थिराणि च ।
नित्यत्वेन भ्रमस्तेषां यतेस्तु क्षुद्रताऽऽवहः ॥
கூத்தாட்டு அவைக்குழாத் தற்றே பெரும்செல்வம் போக்கும் அதுவிளிந் தற்று.
नटगोष्ठी नाट्यरङ्गे यथा तद्वन्महाधनम् ।
आगत्य स्वल्पकालेन निर्गच्छेत्स्वयमाश्रितात् ॥
அற்கா இயல்பிற்றுச் செல்வம் அதுபெற்றால் அற்குப ஆங்கே செயல்.
अल्पास्थिरस्वभावं हि धनमत्र महीतले ।
लब्धं चेत्तेन कुर्याद्वै स्थिरनित्यफलाः क्रियाः ॥
நாள்என ஒன்றுபோல் காட்டி உயிர்ஈரும் வாள்அது உணர்வார்ப் பெறின்.
दिननाम्ना प्रदर्श्य स्वं जीवनच्छेद्यनेहसः ।
असेर्धारां श्रिताः प्राणाः कोऽपि ज्ञानी विबोधति ॥
நாச்செற்று விக்குள்மேல் வாராமுன் நல்வினை மேற்சென்று செய்யப் படும்.
जिह्वाशक्तिक्षयात्पूर्व पूर्व कण्ठावरोधतः । 67 1 2 २ 3
mr ३ 20 5
सत्वरं करणीयानि धर्मकार्याणि मानवैः ॥ 68
நெருநல் உளன்ஒருவன் இன்றுஇல்லை என்னும் பெருமை உடைத்துஇவ் உலகு.
आसीदसौ ना पूर्वेद्यरद्य नास्तीह भूतले ।
एवम्प्रवादमाहात्म्यसम्पन्ना जगती खलु ॥
ஒருபொழுதும் வாழ்வது அறியார் கருதுப கோடியும் அல்ல பல.
क्षणजीवनमप्यत्र महान्विषय इत्यहो । अजानानाः कोटिचिन्तास्तत्पराश्च प्रकुर्वते ॥
குடம்பை தனித்துஒழியப் புள்பறந் தற்றே உடம்பொடு உயிரிடை நட்பு.
काले प्राप्ते यथा ह्यण्डादण्डजो डीयते बहिः । तथैवास्तीह सम्बन्ध उभयोर्देहिदेहयोः ॥
உறங்குவது போலும் சாக்காடு உறங்கி விழிப்பது போலும் பிறப்பு.
यथा निद्रा तथैवास्ति नृणां मृत्युर्महीतले ।
यथा जागरण पश्चान्निद्राया जन्म तादृशम् ॥
[पश्चात्सुषुप्तेर्जननं तथा]
புக்கில் அமைந்தின்று கொல்லோ உடம்பினுள்
துச்சில் இருந்த உயிர்க்கு.
कफवाताद्यामयानां गृहे देहेऽत्र संस्थितः । 1
आत्मा नाद्याप्यवाप्नोति निकाय्यं किमणि किमपि] स्थिरम् ॥
१
तेरुकुर संस्कृतलोकरूपानुवादः ९ 10 ७ 8 6
३५.
संन्यसनम् [ परित्रजनम् ] - 35
छाल
யாதனின் யாதனின் நீங்கியான் நோதல் அதனின் அதனின் இலன்.
६ यस्माद्यस्मादपि द्रव्याद्दूरी भवति कथन ।
तस्मात्तस्मादपीह स्यादुःखस्थानास्पदं भुवि ॥
7 வேண்டின்உண் டாகத் துறக்க துறந்தபின்
ஈண்டுஇயற் பால பல.
पश्चात् संन्यसनादत्र सुखं भूयोऽस्ति धार्मिकम् । यदीच्छा तर्हि संन्यस्यादनुभोक्तुं स्थिरं सुखम् ॥
அடல்வேண்டும் ஐந்தன் புலத்தை விடல்வேண்டும் வேண்டிய எல்லாம் ஒருங்கு.
पञ्चेन्द्रियग्राह्यशब्दस्पर्शोद्यान्विषयान् जयेत् ।
तदर्थं सञ्चितान्यत्र सर्वद्रव्याणि सन्त्यजेत् ॥
9 இயல்பு ஆகும் நோன்பிற்குஒன்று இன்மை உடைமை
மயல்ஆகும் மற்றும் பெயர்த்து.
कस्यापि वस्तुनोऽभावो निजखत्वेन योगिनः
व्रतस्वभावस्वत्वेन तत्स्वीकारो विमुग्धता ॥
மற்றும் தொடர்ப்பாடு எவன்கொல் பிறப்பு அறுக்கல் உற்றார்க்கு உடம்பும் மிகை.
भवबन्धच्छेदकांक्षिमुमुक्षूणां सतामिह ।
देहोऽपि भारः किं तर्हि वस्तु सम्बद्धमत्र वै ॥ 69 1 १ 2 3 ३ ४ 5 ० 70
तिरुक्कुरल
யான்எனது என்னும் செருக்கு அறுப்பான் வானோர்க்கு
உயர்ந்த உலகம் புகும்.
अहन्ताममकाराख्यमूर्खतां क्षिपतीह यः । स योगी प्रविशेन्नूनं लोकं निर्जरदुर्लभम् ॥
பற்றி விடாஅ இடும்பைகள் பற்றினைப் பற்றி விடாஅ தவர்க்கு.
रागमासज्य तत्यागमत्र नाचरतो यतीन् । समस्तबाधाः संबद्धा न त्यजेयुः कदाचन ॥
தலைப்பட்டார் தீரத் துறந்தார் மயங்கி வலைப்பட்டார் மற்றை யவர்.
सर्वसङ्गपरित्यागियोगिनो मुक्तिसाधकाः । अन्येऽज्ञानवशा बद्धा यत्र संसारजालके ।
பற்றுஅற்ற கண்ணே பிறப்புஅறுக்கும் மற்று நிலையாமை காணப் படும்.
वैराग्यभावना नूनं भवबन्धविमोचिका ।
आवृत्तिर्जन्ममृत्यूनामन्यथात्र विलोक्यते ॥ 6 7 ७ 8 ८ 9 ९
பற்றுக பற்று அற்றான் பற்றினை அப்பற்றைப் பற்றுக பற்று விடற்கு. 10
आसक्ति मवलम्बध्वं निस्सङ्गपरमात्मनि ।
त्यागाय विषयाssसक्तेरीश्वराऽऽसक्तिमाप्नुत । १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
३६.
तवज्ञानम् - अफ्रीकio 36 மெய் உணர்தல்.
பொருள்அல்ல வற்றைப் பொருள்என்று உணரும் மருளான்ஆம் மாணாப் பிறப்பு.
असत्यानां हि वस्तूनां सत्यत्वेन निबोधनम् । अन्यथाज्ञानमेतस्माज्जन्म शोकाकुलं भवेद ॥
இருள்நீங்கி இன்பம் பயக்கும் மருள்நீங்கி மாசுஅறு காட்சி யவர்க்கு.
वर्जयित्वान्यथाज्ञानं विमलज्ञानशालिनाम् । भवान्धकारं तज्ज्ञानं निवर्त्य स्यान्विमुक्तये ॥
ஐயத்தின் நீங்கித் தெளிந்தார்க்கு வையத்தின் வானம் நணியது உடைத்து.
निस्सन्देहं हि तत्त्वानामवबोधवतां सताम् ।
अपि पृथ्व्याः स्वास्थितायाः स्वर्भूमिः पार्श्ववर्तिनी ॥
ஐஉணர்வு எய்தியக் கண்ணும் பயம்இன்றே மெய்உணர்வு இல்லா தவர்க்கு.
पञ्चेन्द्रियपथं त्यक्त्वा यद्येका भवेन्मनः ।
तथापि तत्वबोधेन हीनानां न प्रयोजनम् ॥
எப்பொருள் எத்தன்மைத்து ஆயினும் அப்பொருள்
மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு.
यद्यवस्तु स्वभावेन भिन्नभिन्नं तु दृश्यते । 71 1 १ 2 २ 3 ३ 4 5
तत्तत्तथ्यखरूपस्य दर्शनं ज्ञानमुच्यते ॥ 84
तिरुक्कुरल
எனைத்தானும் நல்லவை கேட்க அனைத்தானும் ஆன்ற பெருமை தரும்.
वचः प्रमितमप्यत्र श्रोतव्यं हितदायकम् ।
तावन्मात्रमपि श्रेष्ठं प्रयच्छेत् गौरवं भुवि ॥ 6 ६
[20] 7
பிழைத்துஉணர்ந்தும் பேதைமை சொல்லார் இழைத்து ஈண்டிய கேள்வி அவர்.
प्रज्ञया सूक्ष्मया सम्यग्ज्ञात्वा वस्तूनि सज्जनाः ।
बहुश्रुताश्च दोषज्ञा न ब्रूयुः मोढ्यदं वचः ॥
கேட்பினும் கேளாத் தகையவே கேள்வியால் தோட்கப் படாத செவி.
शब्दग्रहणशक्ते अध्यत्र श्रोत्रे सतां मुखात् । तद्वार्ताश्रवणाभ्यासहीने बधिरसन्निभे ॥
நுணங்கிய கேள்வியர் அல்லார் வணங்கிய வாயினர் ஆதல் அரிது.
सूक्ष्मसद्विषयानत्र सद्धयो नाकर्णयन्ति ये । विनम्रवाक्त्वं तेषां हि दुर्लभं सुतरां भुवि ॥
செவியிற் சுவையுணரா வாயுணர்வின் மாக்கள் அவியினும் வாழினும் என்.
श्रोत्रजन्यरसास्वादविमूढा विकृता जनाः ।
जिह्वामात्ररसा जीवन्त्वथ नश्यन्तु वा भुवि ॥ ७ 8
ሪ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
४३.
प्रज्ञा - mi 37
அறிவுடைமை.
அறிவுஅற்றம் காக்கும் கருவி செறுவார்க்கும் உள்ளழிக்கல் ஆகா அரண்.
प्रज्ञा प्राकृतिकी राज्ञां साधनं नाशवारणम् । [ कम् ।] अरातिमिर्नाशयितुमशक्यं दुर्गमान्तरम् ॥
சென்ற இடத்தால் செலவிடா தீதுஒர்இ 85 1 १
நன்றின்பால் உய்ப்பது அறிவு. 2
यथेच्छं सञ्चरच्चित्तं नियन्त्रयाssवर्त्य दुष्टतः ।
எப்பொருள் யார்யார்வாய்க் கேட்பினும் அப்பொருள் 3
सद्धर्मविषयेष्वत्र प्रज्ञा वै सम्प्रवर्तिका ॥
மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு.
यत्किमप्यत्र वस्त्वस्तु तद्यः कोऽपि ब्रवीत्वपि ।
तत्तदन्तस्स्थतत्त्वानां दर्शनं ह्येव सन्मतिः ॥
எண்பொருள் ஆகச் செலச்சொல்லித் தான்பிறர்வாய் நுண்பொருள் காண்பது அறிவு.
विषयान् दुर्ग्रहान् सम्यक सुबोधान् संविधाय हि ।
प्रोच्य स्वयं परास्येभ्यो मतिस्स्यात्सूक्ष्मदर्शिनी ॥
உலகம் தழீஇயது ஒட்பம் மலர்தலும் கூம்பலும் இல்லது அறிவு.
या विश्वं मित्रयत्यत्र सैव सन्मतिरिष्यते । न सङ्कोचविकासौ स लभते मित्रतां प्रति ॥ ३ ४
In 5 82
உளர்என்னும் மாத்திரையர் அல்லால் பயவாக்
களர்அனையர் கல்லா தவர்.
लोकेऽस्मिंस्तेऽपि सन्तीतिवादलक्ष्या हि केवलम् । अशिक्षितजना भूम्या व्यर्थयोषरया समाः ॥
நுண்மாண் நுழைபுலம் இல்லான் எழில்நலம் மண்மாண் புனைபாவை அற்று.
शास्त्रेषु सूक्ष्मबुद्धियों नास्ति तद्रामणीयकम् ।
सुधा [ गारा ] निर्मितबिम्बेन रम्येण सदृशं परम् ॥
நல்லார்கண் பட்ட வறுமையின் இன்னாதே கல்லார்கண் பட்ட திரு.
सतां विद्वज्जनानां हि दारिद्रयात् दुःखदादपि । विद्याहीनाssश्रिता लक्ष्मीरत्य निष्टावहा मता ॥
तिरुकुर कृ
மேற்பிறந்தார் ஆயினும் கல்லாதார் கீழ்ப்பிறந்தும்
கற்றார் அனைத்துஇலர் பாடு.
अत्युच्च वंशसञ्जाताः विद्या विधुरमानवाः ।
नीचवंशसमुत्पन्नः सुविधैर्नैव सन्निभाः ॥
விலங்கொடு மக்கள் அனையர் இலங்குநூல் கற்றாரோடு ஏனை யவர்.
यथा भेदसमुत्कर्षो मृगमानवयोरिह । मेदापकर्षौ तावन्तौ सुशास्त्राध्येदमूर्खयोः ॥ 6
M
.7 8 9 10 १०
संस्कृत ग्लोकरूपानुवादः
४२.
श्रवणम् [ बहुश्रुतत्वम् ] - Amio 42
Cळनाथ,
செல்வத்துள் செல்வம் செவிச்செல்வம் அச்செல்வம் செல்வத்துள் எல்லாம் தலை.
श्रेष्ठं वित्तेषु सर्वेषु कर्णाभ्यां श्रवणात्मकम् । श्रोत्रेन्द्रियसमापन्ना संपवीह प्रशस्यते ॥
செவிக்கு உணவு இல்லாத போழ்து சிறிது வயிற்றுக்கும் ஈயப் படும்.
यदा रस्यः श्रवणयोराहारो न तदैव तु ।
जठराय प्रदीयेत स्वल्पमत्र हि भोजनम् ॥
செவியுணவிற் கேள்வி உடையார் அவியுணவின் ஆன்றாரோடு ஒப்பர் நிலத்து.
कर्णद्वयान्नरूपेण श्रवणेन समन्विताः ।
संसारेऽस्मिन्हविर्भुग्भिः सुरैरेव समा ध्रुवम् ॥
கற்றிலன் ஆயினும் கேட்க அஃதுஒருவற்கு
ஒற்கத்தின் ஊற்றாம் துணை.
ग्रन्थानध्ययनेऽपीह कार्य संश्रवणं बहु ।
दृढावलम्बनं क्षीणदशायां तद्भवेत् ध्रुवम् ॥
இழுக்கல் உடையுழி ஊற்றுக்கோல் அற்றே ஒழுக்கம் உடையார்வாய்ச் சொல்.
स्खलयित्र्यां पङ्किलायां भूमौ सुदृढयष्टिवत् ।
m ४ 5 83 1 १ 2
A 3
सुशीलानां सजनानां मुखतो निस्सृतं वचः ॥ 80
तिरुक्कुरळ्
தொட்டனைத்து ஊறும் மணற்கேணி மாந்தர்க்குக் கற்றனைத்து ஊறும் அறிவு.
सिकताकूपकं [वालुकाकूपकं] यत्र खननाद्वर्धते क्रमात् । तद्वजनानां प्रज्ञापि यथाध्ययनमेधते ॥
யாதானும் நாடுஆமால் ஊர்ஆமால் என்ஒருவன் சாம்துணையும் கல்லாத வாறு.
सर्वस्वदेशस्वग्रामः सर्वो विद्यावतामिह ।
विद्याहीनः किमित्यस्ति कश्चिदामरणं नरः ॥
ஒருமைக்கண் தான்கற்ற கல்வி ஒருவற்கு எழுமையும் ஏமாப்பு உடைத்து.
मानवेनात्र केनापि विद्या जन्मन्युपार्जिता । अनुस्यूतगता सप्तस्वपि जन्मसु रक्षिका ॥
தாம்இன் புறுவது உலகுஇன் புறக்கண்டு காமுறுவர் கற்றறிந் தார்.
निजाऽऽनन्दप्रदां [कीं] विद्यां स्वेष्वालोक्य प्रमोदते ।
लोकस्तद्वीक्ष्य विद्वांसः कामयन्ते हि तां सदा ॥
கேடுஇல் விழுச்செல்வம் கல்வி ஒருவற்கு மாடுஅல்ல மற்றை யவை.
अविनाशि धनं श्रेष्ठं विद्या भवति कस्यचित् । रत्नजाम्बूनदाचत्र नश्वरं न धनं भुवि ॥ 6 7 ७
OD 8 ८ 9 ९ 10
१०संस्कृतलोकरूपानुवादः
४१.
अशिक्षा [ मूर्खता] - 1 41
கல்லாமை.
அரங்குஇன்றி வட்டாடி அற்றே நிரம்பிய நூல்இன்றிக் கோட்டி கொளல், विना समुचितं रङ्गं यथा कन्दुकखेलनम् । विना पूर्णग्रन्थशिक्षां विद्वगोष्ट्यां वचस्तथा ॥
கல்லாதான் சொல்கா முறுதல் முலைஇரண்டும் இல்லாதாள் பெண்காமுற் றற்று.
अविद्यस्य प्राज्ञगोष्ठयां किञ्चिद्वक्तुमिह स्पृहा । स्तनद्वयविहीनाया इव नारीत्वकामना ॥
கல்லா தவரும் நனிநல்லர் கற்றார்முன் சொல்லா திருக்கப் பெறின்.
विद्याहीना अपीह स्युरत्यन्तं साधवो भुवि । यदि विद्वत्सभायां ते कथयेयुर्न किञ्चन ॥
கல்லாதான் ஒட்பம் கழியநன்று ஆயினும் கொள்ளார் அறிவுடை யார்.
अशिक्षितस्य कस्यापि कदाचिज्ज्ञानसौष्ठवम् । समन्जसमपि प्राज्ञा न स्वीकुर्युस्तथा भुवि ॥
கல்லா ஒருவன் தகைமை தலைப்பெய்து சொல்லாடச் சோர்வு படும்.
आत्मानं पण्डितम्मन्यः कचित्स्याद्यदि बालिशः । विद्वद्भिस्सह संवादे क्षीयतेऽसाभिमानिता ॥ 81 1 2 २ 5 3
M
तिरुपुर 78
காட்சிக்கு எளியன் கடும்சொல்லன் அல்லனேல்
மீக்கூறும் மன்னன் நிலம்.
न्यायप्रेप्सुप्रजानां यस्सुलभः परुषान्यवाक् [मधुरं ब्रुवन् ] । स्यात्तस्य राज्ञो राज्यं हि सर्वोत्कृष्टं प्रजा विदुः
[प्राहुः श्लाध्यतमं प्रजाः ॥] ६
இன்சொலால் ஈத்தளிக்க வல்லாற்குத் தன்சொலால் தான்கண் டனைத்துஇவ் உலகு.
राज्ञो रक्षणदक्षस्य दत्वा मधुरया गिरा ।
पृथ्वी स्यात्स्वयशोव्याप्ता स्वमनोरथसम्मिता ॥
முறைசெய்து காப்பாற்றும் மன்னவன் மக்கட்கு
இறைஎன்று வைக்கப் படும்.
न्यायाचरणतः कुर्वन्प्रजानां रक्षणं नृपः ।
सर्वेश्वरसमो लोकैस्सर्वैस्सम्मान्यते भुवि ॥
செவிகைப்பச் சொற்பொறுக்கும் பண்புடை வேந்தன்
கவிகைக்கீழ்த் தங்கும் உலகு.
सच्चवान्यो नृपः क्षाम्येत् हितैषिवचनं कटु ।
तस्य भूमिपतेश्छत्रच्छायायां संस्थिता धरा ॥
கொடைஅளி செங்கோல் குடிஓம்பல் நான்கும் உடையானாம் வேந்தர்க்கு ஒளி.
ओदार्थ मधुरा वाणी सुनी तिर्लोकपालनम् ।
चतुष्टयेन सम्पन्नः प्रदीपस्सर्वं भूभृताम् ॥ 6 ७ 9 10 १
संस्कृतलोकरूपानुवादः
४०.
विद्या- 40
छगी.
கற்க கசடறக் கற்பவை கற்றபின்
நிற்க அதற்குத் தக.
निष्कल्मषमधी यी ध्वम ध्येयान्विषयान्समान् । अधीत्योचितरूपेण तस्य तिष्ठेच्च सत्पथे ॥
எண்என்ப ஏனை எழுத்துஎன்ப இவ்இரண்டும் கண்என்ப வாழும் உயிர்க்கு.
गणितं चैव भाषा चेत्युभे इह कले भुवि ।
जीवतां सर्वजीवानामक्षिद्वयमिति स्मृते ॥
கண்ணுடையர் என்பவர் கற்றோர் முகத்துஇரண்டு புண்ணுடையர் கல்லா தவர்.
प्राप्तविद्या एव नराः प्रोक्ता नेत्रयुता भुवि । अविद्याः स्वमुखेष्वत्र व्रणद्वययुता मताः ॥
உவப்பத் தலைக்கூடி உள்ளப் பிரிதல் அனைத்தே புலவர் தொழில்.
अस्मान्सन्तोष्य सम्मिल्य वियुज्यन्ते ततस्तथा ।
विद्वांसो हि पुनस्तेषां सङ्गमाशास्महे यथा ॥
உடையார்முன் இல்லார்போல் ஏக்கற்றும் கற்றார் கடையரே கல்லா தவர்.
धनाढ्येभ्यो यथा दीनास्सन्तिष्ठन्तेऽधना जनाः । 0
तद्वदेवाप्यधीयीरन क्षुद्रा विद्यां विना नराः ॥ 79 1 १ 2
A 3
M 4 ४ 5 776
பரியினும் ஆகாவாம் பால்அல்ல உய்த்துச் சொரியினும் போகா தம.
यत्नात्सुरक्षितमपि प्राप्तव्यान्यन्न तिष्ठति । स्वाप्तव्यं क्षीयते नैव वर्षितेऽपि वहिर्भृशम् ॥
வகுத்தான் வகுத்த வகை அல்லால் கோடி தொகுத்தார்க்கும் துய்த்தல் அரிது.
कोटिशो भोग्यवस्तूनां सञ्चयेऽपि कृते भुवि । विना देवानुकूल्येन तद्भोगो नैव सम्भवेत् ॥
துறப்பார்மன் துப்புரவு இல்லார் உறற்பால ஊட்டா கழியும் எனின்.
अनुभाव्यानि दुःखानि न स्युश्चेदैवतो भुवि ।
दारिद्रयतो भोगही नास्संन्यस्यन्ति नरा ननु ॥
तिरुक्कुरकू 6 ६
mm 7 ७ 8 ८
நன்றுஆங்கால் நல்லவாக் காண்பவர் அன்றுங்கால்
அல்லல் படுவது எவன்.
सत्कर्मफलभृतानि ये सौख्यानीह भुञ्जते ।
ते दुयन्ते किमित्यत्र दुःखं दुष्कर्मज यदि ॥
ஊழின் பெருவலி யாஉள மற்றுஒன்று சூழினும் தான்முந் துறும்.
निवर्तनाय देवस्य प्रत्युपायान्करोत्वपि ।
नरो विधिस्सदाऽग्रस्थः किं बलीयो विधेर्भुवि ॥
॥
fa fafafaqın:11 2 9 10 १०
yÿÿ.
धर्म-काण्डं परिसमाप्तम् ॥
अला
संस्कृतलोकरूपानुवादः
॥
अथ अर्थकाण्डम् । -
Lum
॥
राजनीति -भागः ॥
३९.
नृपमाहात्म्यम् [ राजमहिमा ]
—অmio 39-2mm Loni.
படைகுடி கூழ்அமைச்சு நட்புஅரண் ஆறும் உடையான் அரசருள் ஏறு.
सैन्यं प्रजाश्च धान्यञ्चामात्यमित्रे तथैव च ।
दुगेश्चेति षडङ्गैश्व युक्तो राजर्षभः स्मृतः ॥
அஞ்சாமை ஈகை அறிவுஊக்கம் இந்நான்கும் எஞ்சாமை வேந்தற்கு இயல்பு.
सुधीरत्वमथौदार्य प्रज्ञोत्साहौ तथैव च ।
एतैश्चतुर्भिः पूर्णत्वं नृपाणां प्रकृतिर्भवेत् ॥ 77 1 १ 2 २
தூங்காமை கல்வி துணிவுஉடைமை இம்மூன்றும்
நீங்கா நிலன்ஆள் பவர்க்கு.
निर्निद्रत्वं प्रयत्नेषु विद्या धैर्यमिति त्रयम् ।
न हि विश्वम्भराभर्तुः कदापि स्युः पृथग्भुवि ॥
அறன்இழுக்காது அல்லவை நீக்கி மறன்இழுக்கா மானம் உடையது அரசு.
सावधानस्स्वधर्मेषु धर्म भिन्नानि वारयन् । वीर्यसंचित सम्मानमावहन्स्यान्महीपतिः ॥
இயற்றலும் ஈட்டலும் காத்தலும் காத்த வகுத்தலும் வல்லது அரசு.
वित्ताऽऽयमार्गविस्तारे तद्द्द्वारा सम्पदार्जने । रक्षणे विनियोगे चाप्युचिते शक्तिमान् नृपः ॥ 3
MY ३ 4 ४ 5 ५ 74
அஞ்சுவது ஒரும் அறனே ஒருவனை வஞ்சிப்பது ஓரும் அவா.
आशा वञ्चयितुं शक्ता तत्वज्ञमपि कञ्चन । इहाशायास्ततो भीतिरेव धर्मो भवेद्यतेः ॥
அவாவினை ஆற்ற அறுப்பின் தவாவினை தான்வேண்டும் ஆற்றான் வரும்.
आत्यन्तिकाशोच्छेदं हि यः कर्तुं प्रभवेदिह ।
धर्मो निर्दोषताहेतुर्यथेच्छं तं समाश्रयेत् ॥
तिरुक्कुर क 6 7 19
அவாஇல்லார்க்கு இல்லாகும் துன்பம்அஃது உண்டேல்
தவாஅது மேன்மேல் வரும்.
न रागेण विहीनानां दुःखमत्रास्ति योगिनाम् ।
आगच्छेद्रागयुक्तानां सर्वदुःखपरम्परा ।
இன்பம் இடையறாது ஈண்டும் அவாஎன்னும்
துன்பத்துள் துன்பம் கெடின்.
दुःखेष्वपि महादुःखमाशाख्यं यदि नश्यति । इहैव लोके तर्हि स्यात्सर्व सौख्य परम्परा ॥
ஆரா இயற்கை அவாநீப்பின் அந்நிலையே பேரா இயற்கை தரும்.
आशामपूर्तिप्रकृति दूरे कुर्याद्यतिर्यदि ।
परिस्थितिस्सैव लोके शाश्वतानन्ददायिनी ॥
॥ यत्तिधर्मभागः समाप्तः ॥ शेनं फुलं.
துறவற இயல் முற்றிற்று. 8 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
॥
fafa-fax: 11—
Dwó
३८.
विधिः [ दैवम् ]
nio 38 75
.
ஆகுஊழால் தோன்றும் அசைவுஇன்மை கைப்பொருள்
போகுஊழால் தோன்றும் மடி.
अनुकूल विधिः स्याचेत्सम्भवेद्यत्नशीलता ।
प्रतिकूलविधिः स्याच्चेदालस्यं सम्भवेदिह ॥
பேதைப் படுக்கும் இழவுஊழ் அறிவு அகற்றும் ஆகல்ஊழ் உற்றக் கடை.
दुरदृष्टं यदि भवेद् विवेकमपि नाशयेत् ।
देवानुकूल्यं स्याच्चेतत् बुद्धिं प्रोत्फुल्लयेदिह ॥
நுண்ணிய நூல்பல கற்பினும் மற்றும்தன் உண்மை அறிவே மிகும்.
प्रकृत्या प्रज्ञया हीनः सूक्ष्मान्ग्रन्थान्वहूनपि । अधीयीत तथाप्यत्र प्रबला जन्ममूर्खता ॥
இருவேறு உலகத்து இயற்கை திருவேறு தெள்ளியர் ஆதலும் வேறு.
द्विविधा बोभवीत्यस्य प्रकृतिर्जगतोऽत्र वै । वित्ताढ्यत्वञ्च विद्वत्त्वमपि भिन्ने परस्परम् ॥
நல்லவை எல்லாஅம் தீயவாம் தீயவும் நல்லவாம் செல்வம் செயற்கு.
वित्तसम्पादनायात्र सद्भावास्स्युरसाधवः । असाधवश्च सन्तस्स्युः सर्वे दैववशादिदम् ॥ 1 १ 2 २ 3
MY 4 ४ 5
เค ५ 72
तिरुकुर
கற்றுஈண்டு மெய்ப்பொருள் கண்டார் தலைப்படுவர் மற்றுஈண்டு வாரா நெறி.
अधीत्य सम्यगाचार्यात्तत्त्वबोधजुषो जनाः ।
गतिं ह्यपुनरावृतिं लभन्ते योगिनो धवम् ॥ 6
ஓர்த்துஉள்ளம் உள்ளது உணரின் ஒருதலையாப்
பேர்த்துஉள்ள வேண்டா பிறப்பு.
"
सम्यग्विचार्याधीतार्थान्प्रमाणज्ञानपूर्वकम् ।
प्राप्ततत्त्वावबोधस्य न पुनर्जन्म चिन्तनम् ॥
பிறப்புஎன்னும் பேதைமை நீங்கச் சிறப்புஎன்னும் செம்பொருள் காண்பது அறிவு.
अत्र जन्मनिदानस्याविद्याया हि निवृत्तये ।
मोक्षकारणतत्त्वस्य ज्ञानं हेतुः परस्य वै ॥
சார்புஉணர்ந்து சார்பு கெடஒழுகின் மற்றுஅழித்துச் சார்தரா சார்தரு நோய்.
सर्वाश्रयं परं ब्रह्म बुद्ध्वा निस्सङ्गचारतः । प्रारब्धपापनाशंस्यात्पुनर्दुःखं न विद्यते ॥
காமம் வெகுளி மயக்கம் இவைமூன்றன் நாமம் கெடக்கெடும் நோய்.
यदि नामापि न भवेत् कामस्य क्रोधमोहयोः । त्रयाणामपि तर्हि स्यात्सर्वदुः खक्षपो ध्रुवम् ॥ 8
संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
३७.
आशापरित्यागः [रागत्यागः ] - mio 37
அவா அறுத்தல்.
அவாஎன்ப எல்லா உயிர்க்கும் எஞ்ஞான்றும் தவாஅப் பிறப்புஈனும் வித்து.
समस्त प्राणिवर्गाणामविच्छेदेन सर्वदा ।
अत्र जन्मप्रदं बीजं आशैवेति विदुर्बुधाः ॥
வேண்டுங்கால் வேண்டும் பிறவாமை மற்றுஅது வேண்டாமை வேண்ட வரும்.
यद्याकांक्ष्यं हि किञ्चित्स्याज्जन्मदुःख निवर्तनम् ।
तर्साकांक्ष्यं तदत्र स्याद्रागत्या गाभिलाषया ॥
வேண்டாமை அன்ன விழுச்செல்வம் ஈண்டுஇல்லை யாண்டும் அஃதுஒப்பது இல்.
विरागतासमं श्लाघ्यं वित्तमंत्र न विद्यते ।
एतत्र चापि नाके च तत्समं वस्तु नास्ति हि ॥
தூஉய்மை என்பது அவாஇன்மை மற்றது வாஅய்மை வேண்ட வரும்.
नैर्मल्यमुत्तमं प्रोक्तं आशाराहित्यमेव हि । तच्चेह खलु संसिद्धयेल्लोके सत्येऽभिलाषया ॥
அற்றவர் என்பார் அவாஅற்றார் மற்றையார் அற்றாக அற்றது இலர்.
आशाविमुक्ता एव स्युर्विमुक्ता जन्मबन्धनात् । अध्यन्यदोषनिर्मुक्ता मुक्ताः पूर्णतया न हि ॥
cc 5 73 1 १ 2 २ 3 ३ 86
எவ்வது உறைவது உலகம் உலகத்தோடு அவ்வது உறைவது அறிவு.
समस्तस्यापि लोकस्य या वा सामयिकी गतिः । तामाश्लिष्यानुतिष्ठन्ती नृपाणां सन्मतिर्मता ॥
அறிவுடையார் ஆவது அறிவார் அறிவிலார் அஃதுஅறி கல்லா தவர்.
स्वयंप्राज्ञा भविष्यन्तं प्रागेवार्थ विदन्ति हि । तादृश्या प्रज्ञया हीना तज्ज्ञातुं नैव शक्नुयुः ॥
அஞ்சுவது அஞ்சாமை பேதைமை அஞ்சுவது அஞ்சல் அறிவார் தொழில்.
भयार्हेभ्यो हि वस्तुभ्यः निर्भीकत्वं विमूढता । भयं तदर्ह[भयार्ह ] वस्तुभ्यो नूनं प्राज्ञाः प्रकुर्वते ॥
எதிரதாக் காக்கும் அறிவினார்க்கு இல்லை அதிர வருவதோர் நோய்.
विद्यते सन्मतिर्येषां सम्यक्पूर्वं विचारिणी ।
तेषां नृपाणां न भवेत् दुःखं किमपि भीषणम् ॥
அறிவுடையார் எல்லாம் உடையார் அறிவிலார் என்னுடைய ரேனும் இலர், 1
समस्तसम्पत्सम्पन्नाः स्वयम्प्रज्ञा विलासिनः तया विहीना दीनास्स्युः सर्वार्थभरिता अपि ॥
तिरुक्कुरळ् 6 7 ७ 8 ८ 10 9
१०संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
४४.
दोषपरित्यागः [ दोषखण्डनम् ] - rib 44
குற்றம் கடிதல்.
செருக்கும் சினமும் சிறுமையும் இல்லார்
பெருக்கம் பெருமித நீர்த்து.
मदेन क्रोधकामाभ्यां विधुराणां महीभृताम् । विशालप्रभुतासम्पत्प्रकृत्या गरिमान्विता ॥
இவறலும் மாண்புஇறந்த மானமும் மாணா உவகையும் ஏதம் இறைக்கு.
अर्थस्याssवश्यके मार्गे न दानं दृप्तता तथा ।
सीमातीतः प्रहर्षश्च नृपाणां हानिदायकाः ॥
தினைத்துணையாம் குற்றம் வரினும் பனைத்துணையாக்
கொள்வர் பழிநாணு வார்.
अपवादाल्लञ्जमाना नृपास्वल्पामपि टिम् ।
तालद्रमसमं दोषं कलयेयुर्महीतले ।
குற்றமே காக்க பொருளாகக் குற்றமே அற்றம் தரூஉம் பகை.
निजापराधा एवात्र निजनाशकशत्रवः ।
तेभ्यो ह्यात्मपरित्राणं भवेन्मुख्यप्रयोजनम् ॥
வருமுன்னர்க் காவாதான் வாழ்க்கை எரிமுன்னர்
(I) Curvi GlsGi
प्रागेवालोच्य दोषेभ्यः स्वीयरक्षा मकुर्वताम् । नृपाणां जीवनं नश्येदनलाग्रे पलालवत् ॥ ५
c 5
m 4 २ 3 87 2 1 88
தன்குற்றம் நீக்கிப் பிறர்குற்றம் காண்கிற்பின் என்குற்றம் ஆகும் இறைக்கு.
निजदोषान्निवार्याथ परदोषान् यदीक्षते ।
तर्हि को वा नु दोषस्स्यान्नृपतेरिह भूतले ॥
செயற்பால செய்யாது இவறியான் செல்வம் உயற்பால தன்றிக் கெடும்.
कर्तव्यधर्म्यकार्येषु वित्तव्ययमकुर्वतः ।
कृपणस्य धनं राज्ञः न तिष्ठेनाशमाप्नुयात् ॥
பற்றுள்ளம் என்னும் இவறன்மை எற்றுள்ளும் எண்ணப் படுவதுஒன்று அன்று.
अत्र लोभवश चित्तं वित्तसद्व्ययवारकम् । सामान्यदोषमध्ये हि नैवान्यतममामतम् ॥
வியவற்க எஞ்ஞான்றும் தன்னை நயவற்க நன்றி பயவா வினை.
अत्युच्चस्थितिमाप्यापि न साध्यात्म विकत्थनम् ।
तिरुकर
मनसा न कदापीच्छे निजहानिकरीं क्रियाम् ॥
९
காதல காதல் அறியாமை உய்க்கிற்பின் ஏதில ஏதிலார் நூல்.
अविज्ञातं अरीणामप्यर्थान्भुञ्जीत वाञ्छितान् । तेषाञ्च चश्वनावुद्धिनैव चाधेत भूपतिम् ॥ 10 १० 8 ८ 9 6 ६ 7
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
४५.
महापुरुपसंश्रयः - mib 45 பெரியோரைத் துணைக்கோடல்.
அறன் அறிந்து மூத்த அறிவுடையார் கேண்மை திறன் அறிந்து தேர்ந்து கொளல்.
धर्मतत्त्वविदां स्वस्मादतिपक्वधियां सताम् ।
मैत्री ग्राह्या तत्प्रभावसमाकलनपूर्वकम् ॥
உற்றநோய் நீக்கி உறாஅமை முன்காக்கும் பெற்றியார்ப் பேணிக் கொளல்.
समागतानि दुःखानि निवार्याऽऽगामिदुःखतः । संरक्षणक्षमान् क्ष्माभृदाद्रियेत सतस्सदा ॥
அரியவற்றுள் எல்லாம் அரிதே பெரியோரைப் பேணித் தமராக் கொளல்.
महतां पुरुषाणां हि स्वीयत्वेन समादरः । दुष्प्रापेष्विह भाग्येषु नृपाणां दुर्लभो मतः ॥
தம்மிற் பெரியார் தமரா ஒழுகுதல் வன்மையுள் எல்லாம் தலை.
वरीयसो ज्ञानशीलगुणैराश्रित्य सज्जनान् । समाचरणमत्र स्याद्वलं सर्वोत्तमं भुवि ॥
சூழ்வார்கண் ஆக ஒழுகலான் மன்னவன் சூழ்வாரைச் சூழ்ந்து கொளல்.
महाजनाख्यचक्षुर्म्या राज्यनिर्वहणं वरम् । सन्मतिस्तादृशान् पुंसः सहायान् वृणुयान्नृपः ॥ 89 5 ३ 1 १ 2 २ 3 90
தக்கார் இனத்தனாய்த் தான்ஒழுக வல்லானைச் செற்றார் செயக்கிடந்தது இல்.
सुयोग्य अनैस्साकं सम्बद्धं धर्मचारिणम् ।
नृपं प्रत्यरिभिस्साध्यमनिष्टं नैव सम्भवेत् ॥
இடிக்கும் துணையாரை ஆள்வாரை யாரே கெடுக்கும் தகைமை யவர்.
प्रशासितृन्हि दुष्कृत्यकरणे सञ्जनान्श्रिताः । शक्या नाशयितुं भूपाः कैर्मवेयुररातिभिः ॥
இடிப்பாரை இல்லாத ஏமரா மன்னன் கெடுப்பார் இலானும் கெடும்.
अपराधे शासितारस्सन्तो यस्य न सन्ति सः । विना हानिकरान् शत्रनपि नश्येन्महीपतिः ॥
முதல்இலார்க்கு ஊதியம் இல்லை மதலையாம் சார்புஇலார்க்கு இல்லை நிலை.
विना मूलधनं नैव लाभस्स्याद्वणिजा मिह ।
तिरुक्कुरं 6
w 7 ७ 8 ८ 9
न प्रतिष्ठा तथा राज्ञः स्वावलम्बान् [सुसहायान ] सतो विना ॥
९
பல்லார் பகைகொளலின் பத்தடுத்த தீமைத்தே நல்லார் தொடர்கை விடல்.
स्वयमेकाकिनानेकः शत्रतोपार्जनादिह ।
अत्यनिष्टकरी राज्ञो महत्सङ्गविहीनता ॥ 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
४६.
अल्पजना संसर्गः - अ 46 சிற்றினம் சேராமை. 1
சிற்றினம் அஞ்சும் பெருமை சிறுமைதான் சுற்றமாச் சூழ்ந்து விடும்.
महाजनानां प्रकृतिः क्षोदीयसङ्गतो भयम् । 91 1
अल्पास्त्वल्पान् स्वबन्धून हि मत्वा स्युः संगता भृशम् ॥
१
நிலத்துஇயல்பால் நீர்திரிந்து அற்றாகும் மாந்தர்க்கு இனத்துஇயல்பது ஆகும் அறிவு.
क्षेत्रस्य स्वाश्रयस्यात्र संगृह्णाति गुणान् जलम् ।
तथा स्वसक्तवर्गस्य मतिर्नृणां गुणानुगा ॥ 2
மனத்தான்ஆம் மாந்தர்க்கு உணர்ச்சி இனத்தான்ஆம்
இன்னான் எனப்படும் சொல்.
विषयानुभवो ह्यत्र मनुजानां मनोवशः । स्वसक्तवर्गानुगुणं वचोऽयमिति भूतले ॥
மனத்து உளதுபோலக் காட்டி ஒருவற்கு இனத்துஉளது ஆகும் அறிவு.
प्रज्ञा मनः स्थितेत्येव खां दर्शयति भूतले । परन्तु सा स्यात्कस्यापि तत्संश्रितदलानुगा ।
மனம்தூய்மை செய்வினை தூய்மை இரண்டும் இனம்தூய்மை தூவா வரும்.
मानसस्येह संशुद्धिस्तथा शुद्धिश्व कर्मणाम् ।
नरस्य सङ्गसंशुद्धिमा लम्ब्यैव प्रसिद्धयतः ॥ 3 ३ 5 ५ 92
तिरुकुर
மனம்தூயார்க்கு எச்சம்நன்று ஆகும் இனம்தூயார்க்கு இல்லைநன்று ஆகா வினை.
विशुद्धमनसां नृणां प्राप्ता स्यात्सन्ततिश्शुभा । सङ्गसंशुद्धियुक्तानां नास्त्यनिष्टकरी क्रिया ॥
மனநலம் மன்உயிர்க்கு ஆக்கம் இனநலம் எல்லாப் புகழும் தரும். 6
w 7
इह संसारनिष्ठानां जीवानां शुभचित्तता ।
उत्कर्षदा तथा सङ्गश्शुभस्सर्व यशः प्रदः ॥
மனநலம் நன்குஉடையர் ஆயினும் சான்றோர்க்கு இனநலம் ஏமாப்பு உடைத்து.
सुशोभनो मनोभावो यद्यप्यस्तु सतां नृणाम् ।
शोभना सङ्गतिस्तेषामत्यन्तं स्यादुपोद्बलम् ॥
மனநலத்தின் ஆகும் மறுமைமற்று அஃதும் இனநலத்தின் ஏமாப்பு உடைத்து.
आमुष्मिकी परगतिश्चित्तशुद्धधा भवेन्नृणाम् ।
सा चित्तशुद्धिस्सङ्गस्य शुभत्वेन दृढा भवेत् ॥
நல்லினத்தின் ஊங்கும் துணைஇல்லை தீயினத்தின் அல்லல் படுப்பதூஉம் இல்.
न साधुजनसंसर्गादुत्कृष्टोऽस्ति सहायकः ।
न दुर्जनानां संसर्गादरातिदुःखदायकः ॥ ७ 8
ሪ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
४७.
विचार्य कार्यकरणम् -अल 47 தெரிந்து செயல்வகை.
அழிவதூஉம் ஆவதூஉம் ஆகி வழிபயக்கும் ஊதியமும் சூழ்ந்து செயல்.
क्रियाकाले वस्तुनाशं ततस्तद्वस्तुसम्भवम् ।
अथ पश्चाल्लाभमपि विचिन्त्यैवाचरेत् क्रियाम् ॥ 93
தெரிந்த இனத்தொடு தேர்ந்துஎண்ணிச் செய்வார்க்கு அரும்பொருள் யாதொன்றும் இல்.
खसहायैस्सु विज्ञातैस्सह सम्यग्विचार्य वै ।
कुर्वतां निजकर्माणि नास्ति बस्त्विह दुर्लभम् ॥
ஆக்கம் கருதி முதல்இழக்கும் செய்வினை ஊக்கார் அறிவுடை யார்.
आगामिनं वित्तलाभं मत्वा मूलधनापहम् ।
कर्म कर्तुं प्राज्ञजना नोद्युञ्जीरन् कदाचन ॥
தெளிவு இலதனைத் தொடங்கார் இளிவுஎன்னும் ஏதப்பாடு அஞ்சு பவர்.
अविचारितकार्याणि स्वयं स्वीयैश्व सज्जनैः ।
लोकापवादमीता हि नारभेरन् कदाचन ॥
[ नारभन्ते ]
வகை அறச் சூழாது எழுதல் பகைவரைப்
பாத்திப் படுப்பதோர் ஆறு.
प्रकारान् शक्तिकालादीन विचार्य परानिह । 1 2 २ 3 4 ४ 5
आक्रान्तुं गमनं तेषां प्रतिष्ठापनसाधनम् ॥ 94
செய்தக்க அல்ல செயக்கெடும் செய்தக்க செய்யாமை யானும் கெடும்.
अकार्यकरणेनेह नृपो नश्येत्तथैव हि । कर्तव्याकरणेनापि तस्य नूनं भवेत् क्षयः ॥
எண்ணித் துணிக கருமம் துணிந்தபின் எண்ணுவம் என்பது இழுக்கு.
कर्तव्यमपि कर्म प्राक सम्यगालोच्य तत्परम् । प्रारमेव ततः पश्चाच्चिन्तयामेत्यसन्मतिः ॥
ஆற்றின் வருந்தா வருத்தம் பலர்நின்று போற்றினும் பொத்துப் படும்.
सदुपायमसंश्रित्य क्रियमाणः परिश्रमः ।
बहुभिः पाल्यमानोऽपि ध्रुवं स्यात् हानिकारकः ॥
நன்றுஆற்றல் உள்ளும் தவறுஉண்டு அவரவர் பண்பு அறிந்து ஆற்றாக் கடை.
परान् प्रति नृपान् साधूपायानां करणेऽपि वै ।
तद्गुणानुगुणं तन्न चेदोपस्सम्भवेदिह ॥
எள்ளாத எண்ணிச் செயல்வேண்டும் தம்மொடு
கொள்ளாத கொள்ளாது உலகு.
निजोचितेतरोपायान् नृपो यद्याचरेदिह ।
लोकापवादस्स्यात् तस्मान्मत्वाऽनिन्धं समाचरेत् ॥
तिरुक्कुरळ् 6
w 7 ७ 8 ८ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
४८.
शक्ति - परिज्ञानम् - अलळmin 48 வலி அறிதல்.
வினைவலியும் தன்வலியும் மாற்றான் வலியும்
துணைவலியும் தூக்கிச் செயல்.
क्रियाबलं निजबलं निजशलचल तथा ।
सहायबलमप्यत्र विचिन्त्या चरण वरम् ॥
ஒல்வது அறிவது அறிந்து அதன் கண்தங்கிச் செல்வார்க்குச் செல்லாதது இல்.
क्रियां खशक्यामालोच्य विचिन्त्य स्वबलं तथा । तन्निष्ठयाभियायाच्चेत् नृपतेर्नास्ति दुष्करम् ॥
உடைத்தம் வலிஅறியார் ஊக்கத்தின் ஊக்கி இடைக்கண் முரிந்தார் பலர்.
कर्तुस्वस्य बलं सम्यगपरिज्ञाय चेतसः ।
उत्कण्ठयाऽऽरभ्य मध्ये निवृत्ता बहवो भुवे ॥
அமைந்துஆங்கு ஒழுகான் அளவு அறியான் தன்னை வியந்தான் விரைந்து கெடும்.
सौजन्येन नृपैरन्यैर्नभवन् खबलस्य च ।
अज्ञो गर्वात्पराssकामी नृपः शीघ्रं विनश्यति ॥
பீலிபெய் சாகாடும் அச்சுஇறும் அப்பண்டம் சால மிகுத்துப் பெயின்.
मयूरपिच्छिका मृद्वीर्वहच्छकटमप्यथ ।
अतिभारेण तासां हि निर्भग्नाक्षं भवेत्खलु ॥ 95 1 १ 2 २ 3 ३ ४ 5
S 96
तिरुक्कुरल
நுனிக்கொம்பர் ஏறினார் அஃதுஇறந்து ஊக்கின் உயிர்க்குஇறுதி யாகி விடும்.
आरूढा वृक्षशाखायं यतेरन् यदि तत्परम् । आरोढुं तद्भवेतेषां विषद्वै प्राणघातिनी ।
ஆற்றின் அளவு அறிந்து ஈக அதுபொருள் போற்றி வழங்கும் நெறி.
स्वमर्यादाज्ञानपूर्व दानं सन्मार्गतो.
वरम् । संरक्षणाय वित्तस्य साधुः पन्थास्तदेव हि ॥
ஆகாறு அளவுஇட்டிது ஆயினும் கேடுஇல்லை போகாறு அகலாக் கடை.
घनाऽऽगमपथस्यात्र संकोचेऽपि न वै क्षतिः । यदि तद्व्यय मार्गस्य न मर्यादा तिलङ्घनम् ॥
அளவுஅறிந்து வாழாதான் வாழ்க்கை உளபோல இல்லாகித் தோன்றாக் கெடும்.
परिमाणं स्ववित्तस्य नजानानस्य जीवनम् । सद्वदाभास्य तत्पश्चादसद्भूत्वा विनश्यति ॥
உளவரை தூக்காத ஒப்புரவு ஆண்மை வளவரை வல்லைக் கெடும்.
लोकोपकारिभावोऽपि न ज्ञात्वा निजसम्पदः । मानं द्रुतं तदुद्यद्वय विनाश याति भूतले ॥ 6 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10
१०ः
संस्कृतलोकरूपानुवादः
४९.
काल - परिज्ञानम् - myib 49 காலம் அறிதல்.
பகல்வெல்லும் கூகையைக் காக்கை இகல்வெல்லும்
வேந்தர்க்கு வேண்டும் பொழுது.
दिवोलूकं दिवान्धं स्वशत्रं जयति वायसः । ततशत्र जिगीषूणां कालो मुख्यो महीभृताम् ॥ பருவத்தோடு ஒட்ட ஒழுகல் திருவினைத் தீராமை ஆர்க்கும் கயிறு.
तत्तत्कालानुसारेण क्रियाणां करणं भुवि । ऐश्वर्य स्थिरमाबद्धं राज्ञां रज्जुदृढा भवेत् ॥
அருவினை என்ப உளவோ கருவியால் காலம் அறிந்து செயின்.
- कालं सम्यक्परिज्ञाय साधनैरुचितैः क्रियाः । कुर्वाणानां किमस्त्यत्र नृपाणां कर्म दुष्करम् ॥ ஞாலம் கருதினும் கைகூடும் காலம் கருதி இடத்தால் செயின்.
भोक्तुं समग्रां पृथिवीं यदि मन्येत तर्हि तत् । कालस्थाने सुसञ्चिन्त्य करणे सिद्धयति ध्रुवम् ॥ காலங் கருதி இருப்பர் கலங்காது ஞாலம் கருது பவர்.
निश्चप्रचं धरां सर्वां स्वीकर्तुमभिलाषुकाः । दिष्टं तदनुकूलं हि प्रतीक्षन्ते महीभृतः ॥ 97 1 १ 2 २ 3
m ४ 30 5 98
ஊக்கம் உடையான் ஒடுக்கம் பொருதகர் தாக்கற்குப் பேரும் தகைத்து.
समुत्साहबलाढ्यस्य राज्ञस्संयम्य वर्तनम् । मेषस्य योद्धुराक्रान्तुं मनाक् पृष्ठगतिर्यथा ॥
பொள்என ஆங்கே புறம்வேரார் காலம்பார்த்து உள்வேர்ப்பர் ஒள்ளி யவர்.
प्राज्ञा नृपा अरातीनामालोक्यातिक्रमं खयम् । अप्रदश्य वहिः क्रोधं वर्तन्ते कालकांक्षिणः ॥
तिरुक्कुर 6 ६ 7 ७
செறுநரைக் காணின் சுமக்க இறுவரை காணின் கிழக்காம் தலை.
दृष्ट्ा बलीयसइशत्रनाद्रियध्वं विनीतवत् ।
तन्नाशकाले संप्राप्ते ह्यवाश्चि स्युश्शिरांस्यथ ॥
எய்தற்கு அரியது இயைந்தக்கால் அந்நிலையே செய்தற்கு அரிய செயல்.
दुर्लभे चानुकूले च दिष्ट्या प्राप्ते 9
नेहसि ।
दुष्कराण्यपि कार्याणि सद्यो राजा समाचरेत् ॥
கொக்குஒக்க கூம்பும் பருவத்து மற்றுஅதன் குத்துஒக்க சீர்த்த இடத்து.
झपप्रतीक्षी सकुच्य स्थिरस्त्रिष्टेद्रकस्तथा ।
स्थित्वा काले समायाते शत्रून् हन्यात् सुनिश्चितम् ॥ ९ 10 १० 8
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
५०.
स्थान - परिज्ञानम् - mio 50 இடன் அறிதல்.
தொடங்கற்க எவ்வினையும் எள்ளற்க முற்றும்
இடம்கண்ட பின்அல் லது.
आक्रान्तुं वैरिणः स्थानमदृष्ट्वा नारमेत वै । कार्यं किमपि तानल्पान्नैवापि कलवेदिह ॥ 99 1
[भुळं 2
முரண்சேர்ந்த மொய்ம்பின் அவர்க்கும் ஆக்கம் பலவும் தரும்.
सविरोधबलाढ्यानामपि राज्ञां सुकल्पितम् । दुर्गमाश्रित्य संस्थानं बहुसाफल्यदायकम् ॥
ஆற்றாரும் ஆற்றி அடுப இடன்அறிந்து போற்றார்கண் போற்றிச் செயின்.
दुर्बला अपि राजानः श्रित्वा दुर्ग सुरक्षितम् । भूत्वा शक्तियुतास्तेन जयेयुर्बलिनः परान् ॥
எண்ணியார் எண்ணம் இழப்பர் இடன்அறிந்து துன்னியார் துன்னிச் செயின்.
समालोच्योचितं दुर्ग संश्रित्य च नृपाः क्रियाम् । कुर्युश्चत्तजिगीषूणां योजना विफला भवेत् ॥
நெடும்புனலுள் வெல்லும் முதலை அடும்புனலின் நீங்கின் அதனைப் பிற.
विद्यमानो जलेऽगाधे ग्राहस्सर्वान् पराजयेत् । तं तोयाद्वहिरायातं जयेयुरितरे समे ॥ २ 3
m
OC 5 100
கடல்ஓடா கால்வல் நெடும்தேர் கடல்ஓடும் நாவாயும் ஓடா நிலத்து.
न समुद्रे चलेदत्र दृढचक्रो महान् रथः ।
भुवस्तले चलेनैव नौरर्णवविचारिणी ॥
அஞ்சாமை அல்லால் துணைவேண்டா எஞ்சாமை எண்ணி இடத்தால் செயின்.
सम्यक्पूर्णतयाऽऽलोच्य युक्तं स्थानमुपाश्रितः ।
आचरेच्चेन्महीपालः धीरतैव सहायिका ॥
சிறுபடையான் செல்இடம் சேரின் உறுபடையான்
ஊக்கம் அழிந்து விடும்.
स्वल्पसेनायुते राज्ञि दृढदुर्गसमाश्रिते ।
बृहत्सेनस्य शत्रोरप्युत्साहो भज्यते ध्रुवम् ॥
சிறைநலனும் சீரும் இலர்எனினும் மாந்தர் உறைநிலத்தோடு ஒட்டல் அரிது.
परदुर्गविनाशाय सामर्थ्य गौरवं तथा ।
न स्यातामपि तत्स्थाने गत्वा जेतुं न शक्यते
கால்ஆழ் களரின் நரிஅடும் கண்அஞ்சா வேலாள் முகத்த களிறு. 11
अनियाम्यान पालकानां दन्तोत्क्षिप्ता रिवीरकान् । अपि मत्तगजान् स्थाने गोमायुः पङ्किले जयेत्॥
तिरुक्कुरल 6 ६ 7 ७ 8 9 10 १० 18
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
५१.
सम्यग्विचार्य [ बन्धु ] परिग्रहः- 51 தெரிந்து தெளிதல்.
அறம்பொருள் இன்பம் உயிர்அச்சம் நான்கின் திறம்தெரிந்து தேறப் படும்.
धर्मद्वारा तथार्थेन कामद्वारा च मानवान् ।
तथा प्राणभयद्वारा परीक्ष्यैव नृपो भजेत् ॥
குடிப்பிறந்து குற்றத்தின் நீங்கி வடுப்பரியும் நாண்உடையான் கட்டே தெளிவு.
अनवद्यः कुलीनश्च लज्जमानश्च दोषतः ।
यो नरस्स्यात्स एवेह नृपस्वीकार्यतां भजेत् ॥
அரியகற்று ஆசுஅற்றார் கண்ணும் தெரியும்கால் இன்மை அரிதே வெளிறு.
दुरध्येयानधीत्येह ये स्युर्निर्मलचेतसः । 101 1 2 २ 3
सूक्ष्मेक्षिका विचारे स्यान्मनाक्तेष्वपि मृढता ॥ ३
குணம்நாடிக் குற்றமும் நாடி அவற்றுள் மிகைநாடி மிக்க கொளல்.
गुणान्सम्यक् परीक्ष्याथ दोषानपि विचार्य हि । भूयांसं पक्षमादाय व्यक्तिस्वीकरणं वरम् ॥ பெருமைக்கும் ஏனைச் சிறுமைக்கும் தத்தம் கருமமே கட்டளைக் கல்.
जन्मज्ञानादिजस्यात्र गौरवस्य तथान्यथा । 4 ४ 5
लाघवस्य च साधीयान्कमैव निकषोपलः ॥ 102
அற்றாரைத் தேறுதல் ஓம்புக மற்றுஅவர் பற்றுஇலர் நாணார் பழி.
निर्बान्धववयस्यानां स्वीकारं वर्जयेन्नृपः ।
यतस्ते सङ्गरहिता लज्जन्ते नापवादतः ॥
காதன்மை கந்தா அறிவு அறியார்த் தேறுதல் பேதைமை எல்லாம் தரும்.
स्वानुरागावलम्बेन प्रज्ञाविधुरसंग्रहः ।
राज्ञामपि समस्तानां मूर्खतानामिहास्पदम् ॥
தேரான் பிறனைத் தெளிந்தான் வழிமுறை தீரா இடும்பை தரும்.
जन्मादिभिः कर्मणा च न परीक्ष्य नरान् नृपः । स्वकीयान् कुरुते चेत्तत्पारम्परिकदुःखदम् ॥
தேறற்க யாரையும் தேராது தேர்ந்தபின் தேறுக தேறும் பொருள்.
ये के वा सन्तु सर्वानप्यपरीक्ष्य महीपतिः । न स्वीकुर्यात्तथा पश्चात्स्वीकारात्संशयीत न ॥
தேரான் தெளிவும் தெளிந்தான்கண் ஐயுறவும் தீரா இடும்பை தரும்.
नृपेण पुंस एकस्य ग्रहणं न परीक्ष्य तम् ।
तथैव स्वीकृते शङ्का दद्यातामक्षयां शुचम् ॥
तिरुकुरल 6 ६ 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
५२.
परीक्षितैः कार्यकरणम् 52
தெரிந்து வினையாடல்.
நன்மையும் தீமையும் நாடி நலம்புரிந்த தன்மையான் ஆளப் படும்.
कार्याणां साध्वसाधुनि फलान्यालोच्य साधुना । परीक्षितेन सुहितेनात्र कर्माणि कारयेत् ॥
வாரி பெருக்கி வளம்படுத்து உற்றவை ஆராய்வான் செய்க வினை.
विस्तार्याssयपथान् सम्यग्वृद्धिमार्गस्य कण्टकान् । अपनेतुं कृतमतिः नृपार्थ कार्यमाचरेत् ॥
அன்பு அறிவு தேற்றம் அவாஇன்மை இந்நான்கும் நன்குஉடையான் கட்டே தெளிவு.
प्रेमभावो नृपे प्रज्ञा नीरागत्वं स्थिरा मतिः । 103 1 १ 2 २ 3
इदंगुणैश्चतुर्भिश्च युक्ता योज्याः क्रियाविधौ ॥ ३
mr
எனைவகையான் தேறியக் கண்ணும் வினைவகையான் வேறுஆகும் மாந்தர் பலர்.
सम्यक् सर्वप्रकारैश्च परीक्ष्य ग्रहणेऽपि हि ।
कार्ये संयोजनात्पश्वाद्भिन्नास्स्युर्बहवो भुवि ॥
அறிந்துஆற்றிச் செய்கிற்பாற்கு அல்லால் வினைதான் சிறந்தான்என்று ஏவற்பாற்று அன்று.
उपायान् बाधकांचैव विचार्याचरणे क्षमान् । विहाय कार्याण्यन्येभ्यः प्रदानं न हितावहम् ॥ 4 25 5 104
செய்வானை நாடி வினைநாடிக் காலத்தோடு எய்த உணர்ந்து செயல்.
कार्याचरणशक्तञ्च नरं कार्यविधां तथा ।
कालौचित्यमपि ज्ञात्वा कर्तव्याचरणं वरम् ॥
तिरुमुरन्
இதனை இதனால் இவன்முடிக்கும் என்றுஆய்ந்து அதனை அவன்கண் விடல்.
कर्मैतत् साधनेनानेनायं साधयितुं क्षमः ।
इत्यालोच्य क्रियां तां हि तस्मै दद्यान्महीपतिः ॥
வினைக்குஉரிமை நாடிய பின்றை அவனை அதற்குரியன் ஆகச் செயல்.
स्वकार्यसाधनायैकं विचार्य वृणुयान्नृपः ।
ततः पश्चाद्धि तं कुर्यात्पूर्ण तत्राधिकारिणम् ॥
வினைக்கண் வினையுடையான் கேண்மை வேறாக நினைப்பானை நீங்கும் திரு.
सदा प्रयत्नशीलान् हि स्वकर्मसु नरान् नृपः ।
यद्यन्यथात्र मन्येत श्रीर्निर्गच्छेत् ततो नृपात् ॥
நாள்தோறும் நாடுக மன்னன் வினைசெய்வான் கோடாமை கோடாது உலகு.
कार्यसाधनदक्षाणां ऋजुतां श्रयते भुवः ।
ऋजुता तत्क्रिया राजा प्रत्यहं साधु चिन्तयेत् ॥ 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
५३.
निजबन्धुसमादरः - शक 53 சுற்றம் தழால்.
பற்றற்ற கண்ணும் பழைமைபா ராட்டுதல் சுற்றத்தார் கண்ணே உள.
सम्पदां नाशकालेऽपि कृतोपकृतिचिन्तनम् । प्राक् परिस्थितिचिन्ता च बान्धवेष्वेव दृश्यते ॥
விருப்புஅறாச் சுற்றம் இயையின் அருப்புஅறா ஆக்கம் பலவும் தரும்.
अनुरागावियुक्तोऽत्र बन्धुवर्गों भवेद्यदि ।
तदसङ्कुचितां दद्याद्वर्धिष्णुं बहुसम्पदम् ॥
அளவளாவு இல்லாதான் வாழ்க்கை குளவளாக் கோடுஇன்றி நீர்நிறைந் தற்று.
अन्योन्य बन्धुमी रागाद्वयवहारमकुर्वतः ।
जीवनं वारिणा पूर्ण तटाकं निस्तटं यथा ॥
சுற்றத்தால் சுற்றப் படஒழுகல் செல்வம்தான் பெற்றத்தால் பெற்ற பயன்.
धनाऽऽप्त्या स्वस्य सम्प्राप्तमिदमेव प्रयोजनम् । बन्धुवर्गपरीतत्वसमऽऽचरणं हि यत् ॥
கொடுத்தலும் இன்சொலும் ஆற்றின் அடுக்கிய சுற்றத்தால் சுற்றப் படும்.
दानशीलो मधुरवाग्यदि स्याद्वान्धवान् प्रति ।
वयं परिवृतस्सदा स्याद्वहुबन्धुभिः ॥ 105 1 १ 2 २ 3 ३ 4
OC
in 5 106
तिरुकुण्
பெரும்கொடையான் பேணான் வெகுளி அவனின் மருங்குஉடையார் மாநிலத்து இல்.
महौदार्ययुतः क्रोधमनिच्छन्नात्मनि स्थितः । यस्तस्मात्कोऽपि नान्यस्स्याद्भूयो भिर्बन्धुभिः श्रितः ॥
காக்கை கரவா கரைந்துஉண்ணும் ஆக்கமும் அன்னநீ ரார்க்கே உள.
न पिधाय स्वमाहारं काका आहूय भुञ्जते । स्वबन्धूंस्तन्निभानेव श्रयन्ते सम्पदस्समाः ॥
பொதுநோக்கான் வேந்தன் வரிசையா நோக்கின் அதுநோக்கி வாழ்வார் பலர்.
दृष्ट्यान्यसमया बन्धूननालोक्य विशिष्टया ।
आलोकयति चेद्भूपः स्युरनेकोपजीविनः ॥
தமர்ஆகித் தன்துறந்தார் சுற்றம் அமராமைக் காரணம் இன்றி வரும்.
केनापि कारणेनैव कटुना ये विनिर्गताः ।
स्वस्मात्ते बन्धवो भूयः समायायुस्तदन्तरा ॥
உழைப்பிரிந்து காரணத்தின் வந்தானை வேந்தன் இழைத்திருந்து எண்ணிக் கொளல்.
स्वस्माद्वियुज्य ये याताः कारणात्पुनरागताः । कृत्वा तत्पूरणं वैतानालोच्यादर्तुमर्हति ॥ 6 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
५४.
अविस्मृतिः [कार्येध्वमान्द्यम् ]-mio 54
பொச்சாவாமை,
இறந்த வெகுளியின் தீதே சிறந்த
உவகை மகிழ்ச்சியின் சோர்வு. 107 1
अमन्दानन्दसन्दोह [काष्ठातीतातिहर्षेण] जन्यं मान्यं किलात्र हि । निस्सीम्नः क्रोधतो नूनमतिहानिप्रदायकम् ॥
பொச்சாப்புக் கொல்லும் புகழை அறிவினை நிச்ச நிரப்புக்கொன் றாங்கு.
यशो विनाशयेद्राज्ञो विस्मृत्यारूयोऽत्र दुर्गुणः । प्रत्यहं याच्ञया कुक्षेः पूर्तिः प्रज्ञां यथा नृणाम् ॥
பொச்சாப்பார்க்கு இல்லை புகழ்மை அதுஉலகத்து எப்பால்நூ லோர்க்கும் துணிவு.
विस्मृतेर्वशगानां न स्यात्कदापि यशस्विता ।
इतीयं निश्चिता बुद्धिः सर्वग्रन्थकृतां भुवि ॥
அச்சம் உடையார்க்கு அரண்இல்லை ஆங்குஇல்லை பொச்சாப்பு உடையார்க்கு நன்கு.
सुदृढं दुर्गमप्यत्र कातराणां न रक्षकम् ।
तद्वद्विस्मृतियुक्तानां ऋद्धिर्भु याद सत्समा ॥
முன்உறக் காவாது இழுக்கியான் தன்பிழை பின்ஊறு இரங்கி விடும்.
आगामिदुःख संरोधमकुर्वन्विस्मृतेर्वंशम् । प्राप्तः प्राप्तेऽनिष्टकाले पश्चात्तपति केवलम् ॥ १ 2
m ४
CC 5 3 108
இழுக்காமை யார்மாட்டும் என்றும் வழுக்காமை வாயின் அஃதுஒப்பது இல்.
अविस्मृतिर्यदि स्वस्मिन् तथा स्वीयेषु सर्वदा । अविच्छिन्ना भवेत्तर्हि तद्वनान्यद्धि लाभदम् ॥
அரியஎன்று ஆகாத இல்லைபொச் சாவாக் கருவியால் போற்றிச் செயின்.
इमानि दुष्कराणीति न कर्माणीह कान्यपि । अविस्मरणचित्तेन कुर्यान्मत्वा यदि क्रियाः ॥
तिरुक्कुरक्
புகழ்ந்தவை போற்றிச் செயல்வேண்டும் செய்யாது
இகழ்ந்தார்க்கு எழுமையும் இல். 6 ६ 7 ७ 8
धर्मशास्त्रप्रशस्तानि कुर्यात्कर्माणि सादरम् ।
विस्मृत्या नाऽऽचरेत्तर्हि हानि सप्तसु जन्मसु ॥
இகழ்ச்சியின் கெட்டாரை உள்ளுக தாம்தம் மகிழ்ச்சியின் மைந்துறும் போழ்து.
भूपो यदातिहर्षेण बलमाप्नोति मानसम् । विस्मृत्या प्राग्विनष्टानां पूर्वजानां स्मरेत्तदा ॥
உள்ளியது எய்தல் எளிதுமன் மற்றும்தான் உள்ளியது உள்ளப் பெறின்.
पूर्वाऽऽलोचितकार्याणां यद्यविस्मरणं स्थिरम् । तर्ह्यभीष्ट क्रियासिद्धिः सुलभा सम्भवेत्खलु ॥ 9 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
५५.
दण्डधरत्वम् [ न्यायशीलता ] - myio 55
செங்கோன்மை.
ஓர்ந்துகண் ணோடாது இறைபுரிந்து யார்மாட்டும்
தேர்ந்துசெய் வஃதே முறை.
अपराधं संनिरीक्ष्य निर्दाक्षिण्यस्समो भवन् ।
यथाविधि समालोच्य भवेन्न्यायप्रदो नृपः ॥ 109
வான்நோக்கி வாழும் உலகுஎல்லாம் மன்னவன் கோல்நோக்கி வாழும் குடி.
वृष्टिप्रतीक्षा जीवन्ति लोकेऽस्मिन्प्राणिनस्समे ।
प्रजा जीवन्ति भूपस्य प्रतीक्ष्य न्यायशीलताम् ॥
அந்தணர் நூற்கும் அறத்திற்கும் ஆதியாய் நின்றது மன்னவன் கோல்.
विप्राध्येयश्रुतीनाञ्च धर्मस्य च तथा भुवि । प्रचार हेतुर्भुपस्य शोभना दण्डधारिता
குடிதழீஇக் கோலோச்சும் மாநில மன்னன் அடிதழீஇ நிற்கும் உலகு.
समासज्य प्रजास्सर्वा नीत्या पालयतो भुवम् । महीपतेः पदद्वन्द्वं तिष्ठत्यालम्ब्य भूतलम् ॥
இயல்புளிக் கோல்ஓச்சும் மன்னவன் நாட்ட பெயலும் விளையுளும் தொக்கு.
शास्त्रोपदिष्टमार्गेण नीत्या पालयतो घराम् । 2 3
m 4 ४ 5
नृपस्य राज्ये वृष्टेव धान्यानाश्च समृद्धता ॥ 1 110
வேல்அன்று வென்றி தருவது மன்னவன் கோல்அதூஉம் கோடாது எனின்.
न शूलमिह संग्रामे भूपस्य विजयप्रदम् । न्यायदण्डः परं तस्य यद्यंवक्रो भवेदसौ ॥
இறைகாக்கும் வையகம் எல்லாம் அவனை முறைகாக்கும் முட்டாச் செயின்.
समस्तां धरणीं राजा पालये नीतिमार्गतः ।
तं नीतिः पालयेदत्र निर्बाधा यदि रक्ष्यते ॥
எண்பதத்தான் ஓரா முறைசெய்யா மன்னவன் தண்பதத்தான் தானே கெடும்.
न्यायार्थिनां हि सुप्रापो भूत्वा सञ्चिन्त्य शास्त्रतः । न्याय न वितरन् भूपः [ न्यायप्रदो नचेद्भूपः ]
तिरुकुर 6 ६ 7 ७
नइयेन्नीचपदे स्थितः ॥
’
குடிபுறங் காத்துஓம்பிக் குற்றம் கடிதல் 8
வடுஅன்று வேந்தன் தொழில்.
प्रजानां परहिंसातो रक्षण सादरं तथा ।
दण्डनं सापराधानां न त्रटिर्नृपकर्म तत् ॥
கொலையின் கொடியாரை வேந்துஒறுத்தல் பைங்கூழ் களைகட் டதனொடு நேர்.
क्रराणां दुर्जनानां हि वधदण्डो महीपतेः ।
उत्खाय विघ्नवासान्वै धान्यरक्षा यथा भुवि ॥ 10 9
संस्कृतलोकरूपानुवादः
५६.
दुर्दण्डधरत्वम् [ अन्यायिता ] - अलका 56
கொடுங்கோன்மை,
கொலைமேற்கொண் டாரின் கொடிதே அலைமேற் அல்லவை செய்துஒழுகும் வேந்து.
लोभाविष्टेन मनसा खप्रजा एव दुःखयन् । नृपः करतरो नूनं घातुकेभ्योऽपि भूतले ॥
வேலொடு நின்றான் இடுஎன் றதுபோலும் கோலொடு நின்றான் இரவு.
त्रासयित्वा धनहरः शूलधारीव मोषकः । 111
[Quinô 1 १
दुष्टदण्डधरो राजा याचमानः प्रजाः करम् ॥
[ धनम् ]
நாள்தொறும் நாடி முறைசெய்யா மன்னவன் நாள்தொறும் நாடு கெடும்.
स्वदेशे पापकृत्यानि विदित्वा प्रत्यहं नृपः । नोयुङ्क्ते नीतिरक्षायै यस्तद्राज्यं विनश्यति ॥
கூழும் குடியும் ஒருங்குஇழக்கும் கோல்கோடிச் சூழாது செய்யும் அரசு.
अविचार्य न्यायबाह्याः क्रियाः क्ररस्समाचरन् । नृपः पूर्वार्जितं वित्तं प्रजाश्चापि विनाशयेत् ॥
அல்லற்பட்டு ஆற்றாது அழுதகண் ணீர்அன்றே செல்வத்தைத் தேய்க்கும் படை.
असह्यशोकतप्तानां क्रन्दनाश्रणि वै भुवि । आयुधं प्रबलं राज्ञां सर्वसम्पद्विनाशकम् ॥ 20 2 २ 3 ३ ४ 5
तिरु कुर 112
மன்னர்க்கு மன்னுதல் செங்கோன்மை அஃதுஇன்றேல்
மன்னாவாம் மன்னர்க்கு ஒளி. 6
ऋजुदण्डधरत्वं हि सुप्रतिष्ठा यशखिनी ।
नृपाणामन्यथा नैव यशस्तिष्ठेन्महीतले ।
துளிஇன்மை ஞாலத்திற்கு எற்றுஅற்றே வேந்தன் அளிஇன்மை வாழும் உயிர்க்கு.
अनावृष्टिः कठोरा हि यथा दुःखप्रदा भुवः ।
तथा नृशंसता राज्ञः जीवतां प्राणिनां भवेत् ॥
இன்மையின் இன்னாது உடைமை முறைசெய்யா மன்னவன் கோற்கீழ்ப் படின்.
अक्रमाचारनृपतेः दुर्दण्डवशता यदि ।
सम्पन्नता स्याद् दारिद्रयादधिकानिष्टदायिनी ॥ ६ 7 ७ 8
முறைகோடி மன்னவன் செய்யின் உறைகோடி ஒல்லாது வானம் பெயல். 9
नीतिवाद्यानि कार्याणि करोत्यत्र नृपो यदि ।
न वर्षेचिते काले तद्राज्योपरि वारिदः ॥
ஆபயன் குன்றும் அறுதொழிலோர் நூல்மறப்பர்
காவலன் காவான் எனின்,
यदि न्यायपथेनेह न पालयति भूपतिः ।
गावः फलप्रदा न स्युः विस्परेयुर्द्विजाः श्रुतिम् ॥ 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
५७.
भीषणकार्याकरणम्-अक 57 வெருவந்த செய்யாமை.
தக்காங்கு நாடித் தலைச்செல்லா வண்ணத்தால் ஒத்தாங்கு ஒறுப்பது வேந்து.
निष्पक्षपातमालोच्य दोषमत्रापराधिनाम् ।
यथा न कुर्युस्ते भूयस्तथा तान् दण्डयेन्नृपः ॥
கடிதுஒச்சி மெல்ல எறிக நெடிதுஆக்கம் நீங்காமை வேண்டு பவர்.
दण्डप्रवर्तने पूर्व दर्शयित्वा कठोरताम् ।
स्थिरां सम्पदमिच्छन्तो नृपाः कुर्युः शनैर्मृदु ॥
வெருவந்த செய்துஒழுகும் வெம்கோலன் ஆயின்
ஒருவந்தம் ஒல்லைக் கெடும்.
क्रूरदण्डधरः कुर्वन् प्रजानामतिभीषणम् । 113 1 १ 2 3
कार्यजातं महीपालो विनश्येन्निश्चितं द्रतम् ॥ ३
இறைகடியன் என்றுஉரைக்கும் இன்னாச்சொல்
உறைகடுகி ஒல்லைக் கெடும்.
[Guj 4
करोऽयं नृप इत्येवं प्रजाभिर्निन्द्यते नृपः ।
यदि तर्घायुरैश्वर्ये नश्येतां तस्य सत्वरम् ॥
அரும்செவ்வி இன்னா முகத்தான் பெரும்செல்வம் பேஎய்கண் டன்னது உடைத்து.
जनतायाः सुदुष्प्रापो राजा क्रुद्धमुखो यदि ।
तस्यैश्वर्यं वृहदपि पैशाचेक्षित वद्भवेत् ॥ ४
CC 5 114
तिरुक्कुरल
கடும்சொல்லன் கண்இலன் ஆயின் நெடும்செல்வம்
நீடுஇன்றி ஆங்கே கெடும்.
भृशं परुषभाषी च नृशंसश्च भवेद्यदि ।
राज्ञस्तस्य महैश्वर्यं विनश्येदचिरात् ध्रुवम् ॥
கடுமொழியும் கையிகந்த தண்டமும் வேந்தன் அடுமுரண் தேய்க்கும் அரம்.
कट्वी वाणी तथा दण्डस्सीमातीतश्च भूपतेः ।
स्वशत्रजयिवीर्यस्य शस्त्रं स्यात्संविदारकम् ॥
இனத்துஆற்றி எண்ணாத வேந்தன் சினத்து ஆற்றிச் சீறின் சிறுகும் திரு.
निजामात्यैरनालोच्य स्वकर्तव्येषु पार्थिवः ।
तेभ्यः क्रुध्यत्यसिद्धौ चेत्तस्य श्रीः क्षीयते क्रमात् ॥
செருவந்த போழ்தின் சிறைசெய்யா வேந்தன் வெருவந்து வெய்து கெடும்.
प्रागनायोज्य दुर्गे स्वं युद्धकाले हि यो नृपः । बिभेति रक्षाहीनस्सन् स विनश्येत् द्रुतं भुवि ॥
கல்லார்ப் பிணிக்கும் கடுங்கோல் அது அல்லது இல்லை நிலக்குப் பொறை.
अन्याय्यदण्डो राजानं संबध्नातीह वालिशैः । तेभ्यो गरीयान्मूर्खेभ्यो भुवो भारोऽस्ति नेतरः ॥ 6 ६ 7 ७ 8
ሪ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
५८.
दाक्षिण्यम् - अक्र 58
கண்ணோட்டம்.
கண்ணோட்டம் என்னும் கழிபெரும் காரிகை உண்மையான் உண்டுஇவ் உலகு.
दाक्षिण्याभिधमत्रास्ति सौन्दर्य सुमहत् भुवि । नृपेषु तस्मात्संसारो वरीवर्त्येष सन्ततम् ॥
கண்ணோட்டத்து உள்ளது உலகியல் அஃதிலார் உண்மை நிலக்குப் பொறை.
दाक्षिण्यं श्रयते लोकव्यवहारस्समोऽपि वै । 115 1 १ 2
वस्तुतो भारभूता हि दाक्षिण्यविधुरा भुवः ॥ २
பண்என்னாம் பாடற்கு இயைபுஇன்றேல் கண்என்னாம்
கண்ணோட்டம் இல்லாத கண். 3
विना साहित्यसौभ्रात्रं किं रागेण प्रयोजनम् ।
किमक्षिभ्यां तथैवात्र दाक्षिण्येन विना भुवि ॥ 00 ३
உளபோல் முகத்துஎவன் செய்யும் அளவினால் கண்ணோட்டம் இல்லாத கண்.
दाक्षिण्येनोचितेनात्र रहितं लोचनद्वयम् ।
समस्ति नाममात्रेण किं वा स्यात्सत्तया तया ॥ ४
CC
கண்ணிற்கு அணிகலம் கண்ணோட்டம் அஃதுஇன்றேல் புண்என்று உணரப் படும்.
दाक्षिण्याख्यो गुणो पत्र नेत्रयोर्भूषणं भवेत् ।
तदभावे मते द्वे च चक्षुषी वदनवणे ॥ ५ 5 4 116
तिरुक्कुर
மண்ணோடு இயைந்த மரத்துஅனையர் கண்ணோடு
இயைந்துகண் ணோடா தவர்.
सुलोचनयुतत्वेऽपि दाक्षिण्यरहिता भुवि ।
भूतले दृढसंबद्धा वृक्षा इव भवन्ति वै ॥
கண்ணோட்டம் இல்லவர் கண்ணிலர் கண்ணுடையார் கண்ணோட்டம் இன்மையும் இல்.
दाक्षिण्यरहिता ये स्युस्ते चक्षुर्विधुरा धवम् ।
सुलोचनयुतेष्वत्र न दाक्षिण्यविहीनता ॥
கருமம் சிதையாமல் கண்ணோட வல்லார்க்கு உரிமை உடைத்துஇவ் உலகு.
विना हानिं स्वकार्यस्य नीतिदाने हि ये क्षमाः । दाक्षिण्यवहने भूपाः तदीयैषा वसुन्धरा ॥
ஒறுத்துஆற்றும் பண்பினார் கண்ணும்கண் ணோடிப் பொறுத்து ஆற்றும் பண்பே தலை.
स्वानप्यत्र हि दण्डेन नियन्तुं ये जनाः क्षमाः ।
तान् सतः प्रति दाक्षिण्यं क्षमा च श्रेष्ठसद्गुणौ ॥
பெயக்கண்டும் நஞ்சுஉண்டு அமைவர் நயத்தக்க நாகரிகம் வேண்டு பவர்.
आप्तैर्दत्तं विषमपि दृष्ट्रा पीत्वा च तैस्समम् ।
। 6 7 ७ 8 ८ 9 10
रक्षेयुर्मित्रतां भूपाः वाञ्छन्तः स्पृहासभ्यताम् ॥
[ संस्कृतिम् ] १°संस्कृतलोकरूपानुवादः
५९.
चारदृष्टि :- 1m 59
10.
ஒற்றும் உரைசான்ற நூலும் இவைஇரண்டும் தெற்றென்க மன்னவன் கண்.
चारांस्तथा प्रशस्तांश्च शास्त्रग्रन्थान् महीपतिः ।
लोचनद्वयमित्येव स्पष्ट माकलयेदिह ॥
எல்லார்க்கும் எல்லாம் நிகழ்பவை எஞ்ஞான்றும் வல் அறிதல் வேந்தன் தொழில்.
निजप्रजानां सर्वासां सर्ववृत्तानि सर्वदा ।
वेत्तं च [विज्ञातुं ] सत्वरं चौरैर्यत्नः कर्मेह भूपतेः ॥
ஒற்றினான் ஒற்றிப் பொருள்தெரியா மன்னவன் கொற்றம் கொளக்கிடந்தது இல்.
देशवार्ता गुप्तचरैरानाय्यात्र विचार्य ताः ।
नावबुध्यति चेद्भूपः कथं जयमवाप्नुयात् ॥
வினைசெய்வார் தம்சுற்றம் வேண்டாதார் என்றாங்கு அனைவரையும் ஆராய்வது ஒற்று.
स्वकर्मकारिणः पुंसः स्वबन्धुन् वैरिणस्तथा । सर्वानपि परीक्षेत स चारः परिकीर्तितः ॥
கடாஅ உருவொடு கண்அஞ்சாது யாண்டும் உகாஅமை வல்லதே ஒற்று.
अशङ्कयवेपान्गृहानः शङ्कितोऽपीह निर्भयः । सर्वथा सर्वदा गुप्तां वार्तां रक्षत्यसौ चरः ॥ 117 1 १ 2 २ 3 ३ 4 ४
OC 5 118
तिरुक्कुर
துறந்தார் படிவத்தர் ஆகி இறந்துஆராய்ந்து என்செயினும் சோர்விலது ஒற்று.
यती च व्रतिरूपश्च भूत्वा सर्वत्र सूक्ष्मतः । 6
परीक्ष्य पीडाखचलो यो भवेत्स चरो मतः ॥
[ भवेत् ] ६
மறைந்தவை கேட்கவற்று ஆகி அறிந்தவை ஐயப்பாடு இல்லதே ஒற்று.
अतिगुप्तमपि श्रोतुं दक्षो ज्ञातेषु संशयम् । नाप्नोति विषयेष्वत्र स एव चर उच्यते ॥
ஒற்றுஒற்றித் தந்த பொருளையும் மற்றும்ஓர் ஒற்றினால் ஒற்றிக் கொளல்.
चारेण केनचिज्ज्ञातान् समाचारान् महीपतिः । अन्येनापीह चारेण गुप्तं सम्परिशीलयेत् ॥
ஒற்றுஒற்று உணராமை ஆள்க உடன்மூவர் சொல்தொக்க தேறப் படும்.
अन्योन्यं नावबुध्येयुर्यथा चारांस्तथा नृपः ।
नियुञ्जीत त्रयाणां च तेषां वाचो विचिन्तयेत् ॥
சிறப்புஅறிய ஒற்றின்கண் செய்யற்க செய்யின் புறப்படுத்தான் ஆகும் மறை.
न सम्मन्येत चारान्हि परेषां पुरतो नृपः ।
स्वरहस्य स्वयं स्पष्टं प्रकटीकुरुते तदा ॥ 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10 १०
संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
६०.
उत्साहशीलता - 60
ஊக்கம் உடைமை.
உடையர் எனப்படுவது ஊக்கம்அஃது இல்லார் உடையது உடையரோ மற்று.
उत्साहसम्पद्यत्रास्ति स सम्पन्नः प्रकीर्त्यते ।
निरुत्साहाः कथं वा स्युः सम्पन्ना अन्यवस्तुभिः ॥
உள்ளம் உடைமை உடைமை பொருள்உடைமை நில்லாது நீங்கி விடும்.
उत्साहपूर्णचित्तत्वं स्थिरा सम्पन्नजा भवेत् । अर्थान्तराणां स्वामित्वमपेयादचिरादिह ॥
ஆக்கம் இழந்தேம்என்று அல்லாவார் ஊக்கம் ஒருவந்தம் கைத்துடை யார்.
उत्साहरूपि स्थायिस्वं येषामत्र समस्ति ते ।
निजसम्पद्विनाशेऽपि न सीदेयुः कदाचन ॥ 119 1
M 2 २ 3
M
ஆக்கம் அதர்வினாய்ச் செல்லும் அசைவுஇலா ஊக்கம் உடையான் உழை. 4
सुदृढोत्साहिनः पुंसो विघ्नैः प्रतिहतावपि । स्थानं पृष्टवेह पन्थानं श्रीस्स्वयं श्रयते भुवि ॥
வெள்ளத்து அனைய மலர்நீட்டம் மாந்தர்தம் உள்ளத்து அனையது உயர்வு.
जलपुष्पलतानां हि दीर्घता जलदीर्घताम् ।
श्रयेत [श्चयते] वै तथा नृगां महोत्साहमाश्रिता ॥ ४ 5 120
तिरुक्कुर
உள்ளுவது எல்லாம் உயர்வுஉள்ளல் மற்றுஅது
•தள்ளினும் தள்ளாமை நீர்த்து.
सर्वदोत्कर्षचिन्तैव कर्तव्योत्साहतो नृपैः ।
न स्यात्कदापि दैवेन फलं चिन्ता महीयसी ॥
சிதைவிடத்து ஒல்கார் உரவோர் புதைஅம்பின் பட்டுப்பாடு ஊன்றும் களிறு
युद्धे मत्तगजो वाणवर्षेऽप्यात्मबले स्थिरः ।
तद्वदुत्साहिनो धीराः विपत्तावपि सुस्थिराः ॥
உள்ளம் இலாதவர் எய்தார் உலகத்து வள்ளியம் என்னும் செருக்கு.
उत्साहरहिता भूपा उदारा इति सत्प्रथाम् । उत्कर्षश्चापि संसारे नाप्नुवन्ति कदाचन ॥ ७ 8 ८
பரியது கூர்ங்கோட்டது ஆயினும் யானை வெரூஉம் புலிதாக் குறின். 9
बृहत्कायोऽपि तीक्ष्णाभ्यां दन्ताभ्यां संयुतोऽपि सन् ।
व्याघेणाssक्रमणे हस्ती बिभेति सुतरां भुवि ॥
உரம்ஒருவற்கு உள்ள வெறுக்கைஅஃது இல்லார் மரமக்கள் ஆதலே வேறு.
बलं कस्यापि सुदृढं मनस्युत्साहसम्पदा ।
तद्धीनास्तरवः किन्तु शरीरे केवलं मिदा ॥ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
६१.
निरालस्यम् - ago 61
மடி இன்மை.
குடிஎன்னும் குன்றா விளக்கம் மடிஎன்னும் மாசுஊர மாய்ந்து கெடும்.
वंशाख्यसुप्रदीपोऽत्र प्रदीप्तः पूर्णतेजसा । आलस्यदोषप्रसरात् क्रमात् क्षीणो विनश्यति ॥
மடியை மடியா ஒழுகல் குடியைக் குடியாக வேண்டு பவர்.
स्वजन्मकारणं वंशं नितरामुन्निनीषवः । आलस्यदोषान् सुज्ञाय भवेयुर्यत्नशालिनः ॥
மடிமடிக் கொண்டுஒழுகும் பேதை பிறந்த குடிமடியும் தன்னினும் முந்து.
स्वस्मिन्नालस्य मावाह्य स्थितस्याज्ञस्य जन्मदः । वंशस्तन्मूर्खतः प्रागेवात्र नूनं विनश्यति ॥
குடிமடிந்து குற்றம் பெருகும் மடிமடிந்து மாண்ட உஞற்றுஇ லவர்க்கு.
आलस्यमपनुद्यात श्लाघ्ययत्नानकुर्वताम् । वंशस्संक्षीयते दोषास्समेघेरन्ननेकशः ॥ நெடுநீர் மறவி மடிதுயில் நான்கும் கெடுநீரார் காமக் கலன்.
दीर्घो विलम्बः कार्येषु विस्मृत्यलसते तथा । निद्रा चत्वार इष्टैते नौरारूढा मुमूर्षुभिः ॥ 121 1 १ 2 २ 3 ३ 4 ४ 5 122
तिरुक्कुर
படியுடையார் பற்றுஅமைந்தக் கண்ணும் மடியுடையார் மாண்பயன் எய்தல் அரிது.
समस्त भुवनेशानां श्रीरेत्य श्रयतामिह ।
तथाप्यालस्ययुक्तानां दुर्लभं सत्फलं ततः ॥
இடிபுரிந்து எள்ளும்சொல் கேட்பர் மடிபுரிந்து மாண்ட உஞற்றுஇ லவர். 6 ६
आलस्ये सक्तमनसः श्लाघ्ययत्नमनाश्रिताः । [ आलस्याssसक्त ] शृणुयुर्वचनानीह लोकनिन्दोपहासयोः ॥
மடிமை குடிமைக்கண் தங்கின்தன் ஒன்னார்க்கு அடிமை புகுத்தி விடும்.
यद्यालस्य कुलीने स्यात्तर्हि तद्वैरिणां हि तत् । तं पुमांसं करोत्यत्र समधीनं सुनिश्चितम् ॥
குடியாண்மை யுள்வந்த குற்றம் ஒருவன் மடியாண்மை மாற்றக் கெடும்.
पुमान्यदि स्वमालस्य सुदूरीकुरुते तदा ।
पौरुषस्य च वंशस्य दोषा नश्यन्ति सर्वथा ॥
மடிஇலா மன்னவன் எய்தும் அடிஅளந்தான் தாஅயது எல்லாம் ஒருங்கு.
निरालस्यो महीपाल उपेन्द्रेण निजाङ्क्षिणा ।
सम्मितं भुवनं कृत्स्नं निश्प्रचमवाप्नुयात् ॥ 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवाद
६२.
उद्यमशीलता - mio 62
ஆள்வினை உடைமை.
அருமை உடைத்துஎன்று அசாவாமை வேண்டும் பெருமை முயற்சி தரும்.
इदं सुदुष्करं कर्मेत्यालोच्य स्यान्न कातरः । उचितं यत्नमातिष्ठेत्तद्दद्यादुन्नतिं ध्रुवम् ॥
வினைக்கண் வினைகெடல் ஓம்பல் வினைக்குறை தீர்ந்தாரின் தீர்ந்தன்று உலகு.
कर्तव्येष्वनिवार्येषु त्याज्या यत्तविहीनता ।
यतो हि तादृशान् पुंसो जगती विजहात्यसौ ॥
தாளாண்மை என்னும் தகைமைக்கண் தங்கிற்றே வேளாண்மை என்னும் செருக்கு.
लोकोपकारतोत्कर्षः कृषिसम्पन्नता तथा ।
प्रयत्नशीलतारूपयोग्यतायां प्रतिष्ठिते ॥
தாளாண்மை இல்லாதான் வேளாண்மை பேடிகை
வாளாண்மை போலக் கெடும்.
निरुद्यमस्य लोकानामुपकारित्वभावना ।
कृषिसम्पच्च नश्येतां खङ्गं षण्डकरे यथा ॥
இன்பம் விழையான் வினைவிழைவான் தன்கேளிர்
துன்பம் துடைத்துஊன்றும் தூண்.
अनिच्छुरात्मसौख्यस्य प्रयत्नमभिलाषुकः ।
मित्राणामाश्रयस्तम्भस्तेषां शोकविनाशनः ॥ 123
c 5 1 १ 2 २
ro ३ 4 124
முயற்சி திருவினை ஆக்கும் முயற்றின்மை இன்மை புகுத்தி விடும்.
प्रयत्नशालिता नॄणां श्रियस्संवर्धनी भवेत् । प्रयत्नहीनता नूनं द्रारिद्रयं सम्प्रवेशयेत् ॥
மடியுளாள் மாமுகடி என்ப மடியிலான் தாளுளாள் தாமரையி னாள்.
आलस्ये वसतीत्याहुः ज्येष्ठा दुर्भाग्यदेवता ।
निरालस्यस्य यत्ने तु पद्मा वसति सर्वदा ॥
तिरुक्कुरळ्
பொறிஇன்மை யார்க்கும் பழிஅன்று அறிவுஅறிந்து ஆள்வினை இன்மை பழி.
शुभादृष्टविहीनत्वं न कस्मायपि दोपदम् ।
ज्ञेयं ज्ञात्वापि यत्नेन हीनता निन्दिता भवेत् ॥
தெய்வத்தான் ஆகாது எனினும் முயற்சிதன் மெய்வருத்தக் கூலி தரும்.
गृहीतकर्मसाफल्यं पूर्ण दैवेन मास्त्वपि ।
परमुद्यमजो देहश्रमः स्वफलमाऽऽवहेव ॥
ஊழையும் உப்பக்கம் காண்பர் உலைவுஇன்றித்
தாழாது உஞற்று பவர்.
उद्यञ्जते ये स्थैर्येण ह्यगणय्य निजं 6 ६
mm 7 ७ 8 9 ९ 10
श्रमम् ।
।
प्रतिकूलं विधिं ते तु कान्दिशीकं वितन्वते ॥
१०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
६३.
विघ्नेष्वनुद्विग्नता भी 63
இடுக்கண் அழியாமை.
இடுக்கண் வருங்கால் நகுக அதனை அடுத்தூர்வது அஃதொப்பது இல்.
यद्यापतन्ति कार्येषु विघ्नास्तान्प्रति हृष्यत । तस्माद्वरीयान्नान्यस्यादुपायो विघ्नवारकः ॥
வெள்ளத்து அனைய இடும்பை அறிவுடையான் உள்ளத்தின் உள்ளக் கெடும்.
नदी प्रवाहतुल्योऽपि विघ्नः प्राज्ञस्य चेतसि । सम्यगालोचितोपायेनात्र नाशमवाप्नुयात् ॥ இடும்பைக்கு இடும்பை படுப்பர் இடும்பைக்கு இடும்பை படாஅ தவர்.
दृष्ट्रा विनान्क्रियाकाले न दूयन्ते मनागपि । ये नूनं ते तु विज्ञानामतिदुःखप्रदायकाः ॥
மடுத்தவாய் எல்லாம் பகடுஅன்னான் உற்ற இடுக்கண் இடர்ப்பாடு உடைத்து.
यथा वृषो नयत्यत्र शकटं विकटे पथि । तद्वत्परिश्रमाढ्यस्य विना एव सविघ्नकाः ॥
அடுக்கி வரினும் அழிவிலான் உற்ற இடுக்கண் இடுக்கட் படும்.
परम्परासु विघ्नानां प्राप्तास्वत्यन्तधैर्यवान् ।
यः पुमांस्तेन विभा हि पीड्यन्ते नितरामिह ॥ 125 1 १ 2 २ 3 ३ ४ 5 126
तिरुक्कुरळ्
அற்றேம்என்று அல்லற் படுபவோ பெற்றேம்என்று
ஓம்புதல் தேற்றா தவர்.
स्ववित्ताढ्यत्वसमये सुहृष्टा नाभवन्ति ये ।
ते वित्तक्षयकाले तु कथं दुःखमवाप्नुयुः ॥
இலக்கம் உடம்புஇடும்பைக்கு என்று கலக்கத்தைக் கையாறாக் கொள்ளாதாம் மேல்.
मनुष्यदेहा विघ्नानामास्पदानीति वेदिनः ।
सन्तो विवेकिनो विनान्विन्नान्नाऽऽकलयन्ति वै ॥
இன்பம் விழையான் இடும்பை இயல்புஎன்பான் துன்பம் உறுதல் இலன்.
अनन्विच्छन्निजं सौख्यं विघ्नाः खाभाविका इति । जानानः पुरुषो लोके न कदापि विदूयते ॥
இன்பத்துள் இன்பம் விழையாதான் துன்பத்துள் துன்பம் உறுதல் இலன்.
सुखे सुखत्वबुद्धि हि न करोतीह यः पुमान् ।
दुःखागमे तद्दुःखेन न कदापि स बाध्यते ॥
இன்னாமை இன்பம் எனக்கொளின் ஆகும்தன் ஒன்னார் விழையும் சிறப்பு. 6 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10
अनिष्टं दुःखमप्यत्र गृह्णीते सुखरूपतः ।
यस्स गौरवमाप्नोति स्तुतं शत्रजनैरपि ॥ १०
॥
इति राजनीति -भागः ॥
@p♚♚♚m.संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
॥
अथ राजाङ्गनीतिः ॥
- आधळ Qu
६४.
अमात्य :- श्री
म. 64
கருவியும் காலமும் செய்கையும் செய்யும் அருவினையும், மாண்டது அமைச்சு.
साधनं समयं कार्यकरणप्रक्रियां क्रियाम् ।
विशिष्टाञ्च समालोच्य कर्ताऽमात्यः प्रकीर्तितः ॥ 127
வன்கண் குடிகாத்தல் கற்றுஅறிதல் ஆள்வினையோடு ஐந்துடன் மாண்டது அமைச்சு.
दृढता जनसंरक्षा नयशास्त्रज्ञतोद्यमः ।
पूर्वोक्तपञ्च मैर्भावैस्सम्पन्नोऽमात्य उच्यते ॥
பிரித்தலும் பேணிக் கொளலும் பிரிந்தார்ப் பொருத்தலும் வல்லது அமைச்சு.
वियोजने सहायानां शत्रभ्यस्सुहृदामिह ।
आश्लेषे प्राग्वियुक्तानां च शक्तोऽमात्य उच्यते ॥
தெரிதலும் தேர்ந்து செயலும் ஒருதலையாச் சொல்லலும் வல்லது அமைச்சு.
सदुपायज्ञता तेन क्रियाचरणपद्धतिः ।
वचः सुनिश्चितं त्रिष्वप्यमात्यस्स्याद् भृशं पटुः ॥
அறன்அறிந்து ஆன்றுஅமைந்த சொல்லான்எஞ்
திறன்அறிந்தான் தேர்ச்சித் துணை.
धर्मज्ञो निजविद्वत्तायोग्यभाषी च सर्वदा ।
क्रियानुकूलमार्गज्ञोऽमात्यो नृपसहायकः ॥
[ningri 5 1 2
M
MY ३ ५ 3 128
மதிநுட்பம் நூலோடு உடையார்க்கு அதிநுட்பம் யாவுள முன்நிற் பவை.
मेधा नैसर्गिकी शास्त्रज्ञानसम्पन्नता तथा । येषामस्ति पुरस्तेषामतिसुक्ष्ममितीह किम् ॥
செயற்கை அறிந்தக் கடைத்தும் உலக இயற்கை அறிந்து செயல்.
तिरुकरल 6 ६
கத்து 7
यथाविधि क्रियाणां हि करणं ज्ञातवानपि । अमात्यः प्रकृति लोकस्यापि ज्ञात्वा समाचरेत् ।
அறிகொன்று அறியான் எனினும் உறுதி உழையிருந்தான் கூறல் கடன்.
निरस्यतः प्राज्ञवाणीं स्वयं मूर्खस्य भूपतेः ।
सदा सदुपदेशो हि कार्योऽमात्येन सुस्थिरम् ॥
பழுதுஎண்ணும் மந்திரியின் பக்கத்துள் தெவ்ஓர்
எழுபது கோடி உறும்.
नृपापकारचिन्तावानमात्यो यदि वर्तते । ७ 8 6 9
सभवेत्सदृशो नूनं कोटिसप्ततिशत्रमिः ॥
முறைப்படச் சூழ்ந்தும் முடிவிலவே செய்வர்
திறப்பாடு இலாஅ தவர்.
कार्यसाधन सामर्थ्य विहीनाः सचिवा इह ।
सम्यचिन्तितकार्याण्यप्यापूरयितुमक्षमाः ॥ 10 १०
संस्कृतम्लोकरूपानुवादः
६५.
वाक्पाटवम् [ वाग्मिता ] 65
சொல்வன்மை.
நாநலம் என்னும் நலன்உடைமை அந்நலம் யாநலத்து உள்ளதூஉம் அன்று अमात्यानां हि वाग्मित्वं प्रधानस्सद्गुणो भवेत् । न तदन्यगुणान्तस्स्थं तत्सर्वोपरि वर्तते ॥
ஆக்கமும் கேடும் அதனால் வருதலால் காத்தோம்பல் சொல்லின்கண் சோர்வு.
वाण्यामाधारिता सम्पत्समृद्धिरथ दीनता । अतोऽमात्यस्ववाण्यां हि क्षीणतां परिवर्जयेत् ॥
கேட்டார்ப் பிணிக்கும் தகைஅவாய்க் கேளாரும் வேட்ப மொழிவதாம் சொல்.
सा मता वस्तुतो वाणी श्रोतॄन्बध्नाति या भृशम् । आकर्षति तथा चान्यान् श्रोतुमापाद्य संस्पृहान् ॥
திறன்அறிந்து சொல்லுக சொல்லை அறனும் 129 1 १ 2 २ 3 ३
பொருளும் அதனின்ஊங்கு இல்.
विभिन्नां योग्यतां श्रोतृजनानामाकलय्य हि ।
ब्रूयादमात्यस्तस्मान्न धर्मार्थौ स्तः परौ भुवि ॥
சொல்லுக சொல்லைப் பிறிதோர்சொல் அச்சொல்லை
வெல்லும்சொல் இன்மை அறிந்து.
तादृशं वचनं ब्रूयाज्ज्ञात्वा यद्वचनान्तरम् ।
वचनं तत्पराजेतुं न लोके शक्नुयादिति ॥ ४ 5 130
तिरुक्कुरळ
வேட்பத்தாம் சொல்லிப் பிறர்சொற் பயன்கோடல் மாட்சியின் மாசற்றார் கோள்.
स्पृहणीयतयान्येषां प्रोच्य वाचस्तथा परैः । प्रोक्तैर्वचोभिर्लाभाऽऽप्तिरनघामात्यनिर्णयः ॥
சொலல்வல்லன் சோர்விலன் அஞ்சான் அவனை இகல்வெல்லல் யார்க்கும் அரிது.
स्वाशयाविष्कृतौ दक्षो भाषया चिचशक्तिमान् ।
यो निर्भयश्च तं जेतुं न कोऽपि प्रभवत्यरिः ॥७
விரைந்து தொழில்கேட்கும் ஞாலம் நிரந்துஇனிது சொல்லுதல் வல்லார்ப் பெறின்.
स्वकर्मयोजनास्सुष्ठु विवरीतुं क्षमा हि ये ।
तेषां तु वाग्मिनां लोको वचः स्वीकुरुतेऽचिरात् ॥
பலசொல்லக் காமுறுவர் மன்றமாசு அற்ற சிலசொல்லல் தேற்றா தவர்.
निर्दुष्टाश्च मिताश्चापि वाच वक्तुमिहाक्षमाः । बहु साडम्बरं वक्तुं स्पृहयन्ते हि मन्त्रिणः ॥
இணர்ஊழ்த்தும் நாறா மலர்அனையர் கற்றது உணர விரித்துரையா தார்,
स्वाधीतविषयान् सम्यग्विवरीतुमिहाक्षमाः । गुच्छे फुल्छानि पुष्पाणि निर्गन्धानि यथा तथा ॥ 8 ८ 9 ९ 10 १० 6
w 7
संस्कृतलोकरूपानुवादः
६६.
क्रियासंशुद्धिः- 66
வினைத் தூய்மை.
துணைநலம் ஆக்கம் தரூஉம் வினைநலம் வேண்டிய எல்லாம் தரும்.
सहायसाधुतोपायसाधुना च धनप्रदे। क्रियायास्साधुता दद्यादभीष्टान्यखिलान्यपि ॥
என்றும் ஒருவுதல் வேண்டும் புகழொடு நன்றி பயவா வினை.
ताः क्रियास्सर्वदामात्यो वर्जयेत्, याः कृता इह । नापादयेयुः कीर्तिश्च कल्याणञ्च स्वभूपतेः ॥
ஓஒதல் வேண்டும் ஒளிமாழ்கும் செய்வினை ஆஅதும் என்னும் அவர்.
समुन्नता भवेमेति कलयद्भिर्हि सर्वथा । 131 1 १ 2 २ 3
त्याज्याः क्रिया याः स्वां कीर्ति निहन्युगौरवं तथा ॥
३
இடுக்கண் படினும் இளிவந்த செய்யார் நடுக்குஅற்ற காட்சி யவர்.
लब्धवन्तः स्वयं दुःखमपि क्षुद्राः क्रिया इह । स्थिरप्रज्ञा अमात्या हि नैव कुर्युः कदाचन ॥
ஏற்றென்று இரங்குவ செய்யற்க செய்வானேல் மற்றுஅன்ன செய்யாமை நன்று.
अहो ! अहं किं कृतवानिति तापाईकर्मणाम् । त्यागः कार्योऽन्यथा पश्चात्तापः कार्यो न वा पुनः ॥ ४
CC 5 ५ 132
ஈன்றாள் பசிகாண்பான் ஆயினும் செய்யற்க சான்றோர் பழிக்கும் வினை.
स्वजनन्यां क्षुधार्तायामपि तच्छमनाय वै । सद्भिर्निन्द्यानि कर्माणि नैव कुर्यात्कदाचन ॥
பழிமலைந்து எய்திய ஆக்கத்தின் சான்றோர் கழிநல் குரவே தலை.
आचर्य निन्द्यकर्माणि तद्द्वारा प्राप्तसम्पदः । सत्कर्मणां हि साधूनां दारिद्र्यं सुतरां वरम् ॥
கடிந்த கடிந்துஒரார் செய்தார்க்கு அவைதாம் முடிந்தாலும் பீழை தரும்.
अनावय निषिद्धानि यदि कार्याणि कुर्वते ।
निर्वृत्तान्यपि तानीह तेभ्यो दद्युः शुच पराम् ॥
तिरुक्कुरक्
அழக்கொண்ட எல்லாம் அழப்போம் இழப்பினும் பிற்பயக்கும் நற்பா லவை.
रोदयित्वा परान् लब्धं संरोद्य स्वं विनश्यति । 6
ww ६ 7 ७ 8
ሪ 9
उपकुर्यादेत्य पश्चान्नष्टं धर्मार्जितं धनम् ॥
சலத்தால் பொருள்செய்தே மார்த்தல் பசுமட் 1
கலத்துள்நீர் பெய்துஇரீஇ யற்று.
छलोपार्जितवित्तेन राज्ञः क्षेमं चिकीर्षति ।
यन्मन्त्री तदपक्वे हि घटे तोयस्य रक्षणम् ॥ 0
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
६७.
क्रियार्ह मनोदार्व्यम् - angio 67 வினைத் திட்பம்.
வினைத்திட்பம் என்பது ஒருவன் மனத்திட்பம் மற்றைய எல்லாம் பிற.
क्रियादा नाम कस्याप्यत्र चित्तबलं स्मृतम् । तद्विनेतरदार्थ्यानि न कथ्यन्ते तथा भुवि ॥
ஊறுஓரால் உற்றபின் ஒல்காமை இவ்விரண்டின் ஆறுஎன்பர் ஆய்ந்தவர் கோள். 133 1 2
बहुविघ्नानि कर्माणि न गृह्णीयुरनन्तरम् ।
ग्रहणान त्यजेयुश्च द्वयं शास्त्रज्ञसम्मतम् ॥
கடைக்கொட்கச் செய்தக்கது ஆண்மை இடைக்
எற்றா விழுமம் தரும்.
पश्चात्समापनादेव विचरन्ये यथा तथा ।
पौरुषं कर्मकरण मध्ये वित्तिर्हि दुःखदा ॥
சொல்லுதல் யார்க்கும் எளிய அரியவாம் சொல்லிய வண்ணம் செயல்.
वाचा क्रियायोजनानां विवृतिस्सुलभा भृशम् । सुदुष्करं हि सर्वेषां यथोक्ताचरणं परम् ॥
[Glamrison 3 ३
வீறுஎய்தி மாண்டார் வினைத்திட்பம் வேந்தன்கண்
ஊறுஎய்தி உள்ளப் படும்.
प्रशस्तानाममात्यानां योजनाशक्तिशालिनाम् । ४ 5 0
नृपप्रभावदं कर्मदा सम्मान्यतेतराम् ॥ 134
तिरुक्कुरल
எண்ணிய எண்ணியாங்கு எய்துப எண்ணியார் திண்ணியர் ஆகப் பெறின்.
प्रेप्सितानीह वस्तूनि यथावाञ्छमिहाप्नुयुः ।
क्रियाचिन्तयितारस्स्युः सचिवाः सुदृढा यदि ॥
உ
உருவுகண்டு எள்ளாமை வேண்டும் உருள்பெருந்
அச்சாணி அன்னார் உடைத்து.
बृहद्रथस्य सरतः कीलमक्षस्थितं यथा ।
[mtg7
पुरुषास्सन्ति लोके ते नोपहास्या हि रूपतः ॥ ७ 6
கலங்காது கண்ட வினைக்கண் துளங்காது தூக்கம் கடிந்து செயல்.
प्रसन्नचेतसाऽऽलोच्य सम्यग्दृष्टाः क्रिया इह । विनालस्येन निर्निद्रः कुर्यात्स्ववहितस्सदा ॥
துன்பம் உறவரினும் செய்க துணிவுஆற்றி இன்பம் பயக்கும் வினை.
प्रारम्भसमये दुःखदायीन्यप्यन्ततो ध्रुवम् ।
सुखावहानि कर्माणि कुर्यात्सुदृढचेतसा ॥
எனைத்திட்பம் எய்தியக் கண்ணும் வினைத்திட்பம் வேண்டாரை வேண்டாது உலகு.
अनेकैरन्यसामयैस्संयुक्तानपि मन्त्रिणः ।
क्रियादा विहीनांस्तु न लोको बहुमन्यते ॥ 8
ሪ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
६८.
क्रियाकरणपद्धतिः - mi 68
வினை செயல் வகை.
சூழ்ச்சி முடிவு துணிவுஎய்தல் அத்துணிவு தாழ்ச்சியுள் தங்குதல் தீது.
कर्तव्य सुविचारस्य फलं निश्चयसङ्गमः ।
एवं निश्चितकार्यस्य विलम्बो दोषवान् भवेत् ॥
தூங்குக தூங்கிச் செயற்பால தூங்கற்க தூங்காது செய்யும் வினை.
विलम्बा चरणीयानि कर्माणीह विलम्बतः ।
कुर्यात्तथा शीघ्र कार्याण्यविलम्बं समाचरेत् ॥
ஒல்லும்வாய் எல்லாம் வினைநன்றே ஒல்லாக்கால் செல்லும்வாய் நோக்கிச் செயல்.
शक्ये चतुर्थोपाये तु कुर्यात्तेन निजक्रियाः ।
यद्यशक्यं तदोपायैः कुर्यात्सामादिभिस्त्रिभिः ॥
வினைபகை என்றிரண்டின் எச்சம் நினையுங்கால் தீயெச்சம் போலத் தெறும்.
असमाप्ता क्रिया चैवं शत्रुरर्धविनाशितः ।
विचारिते द्वावपीह शिष्टाङ्गारसमौ मतौ ॥
பொருள்கருவி காலம் வினைஇடனொடு ஐந்தும் இருள்தீர எண்ணிச் செயல்.
प्राप्यवस्तूपाय कालक्रियास्थानाख्यपञ्चकम् । कूलङ्कषं समालोच्य स्पष्टं कर्म समाचरेत् ॥ 135 1 १ 2 २ 3 ४ 00 5 ५ 136
முடிவும் இடையூறும் முற்றியாங்கு எய்தும் படுபயனும் பார்த்துச் செயல்.
साफल्योपाययत्र च बाधकान् मध्यपातिनः । क्रियाफलश्च संवीक्ष्य ततः कुर्यात्क्रिया इह ॥
செய்வினை செய்வான் செயல்முறை அவ்வினை உள்ளறிவான் உள்ளம் கொளல்,
गृहीतकार्याऽऽचरणप्रक्रियैषा भवेदिह ।
प्राक्तत्कृतवतां पुंसां यन्मनोभावसंविदा ॥
[ वेदनम् ]
வினையால் வினைஆக்கிக் கோடல் நனைகவுள் யானையால் யானையாத் தற்று.
एकेनारन्धकार्येण सम्बद्धस्यान्यकर्मणः ।
अपि निर्वर्तन मतहस्तिना हस्तिबन्धनम् ॥
நட்டார்க்கு நல்ல செயலின் விரைந்ததே ஒட்டாரை ஒட்டிக் கொளல்.
स्वमित्रामीष्टकरणादप्याशुतरमत्र वै ।
शत्रुभिर्निजशवणां मैत्रीबन्धं समाप्नुयात् ॥
तिरुक्कुरल्
உறைசிறியார் உள்நடுங்கல் அஞ்சிக் குறைபெறின் கொள்வர் பெரியார்ப் பணிந்து.
प्रबलारात्याक्रमणात्स्थानाल्पत्वेन हेतुना । स्वप्रजात्रासमालोच्य सन्धि सप्रश्रयं चरेत् ॥ 6 7 ७ 8 9 ९ 10
१०संस्कृतलोकरूपानुवादः
६९.
दौत्यम् [दूतः ] - अलक 69
झाला. 137
அன்புஉடைமை ஆன்ற குடிப்பிறத்தல் வேந்து அவாம்
பண்பு உடைமை தூதுஉரைப்பான் பண்பு.
प्रेमभावः कुलीनत्वं राजस्पृह्यगुणाढ्यता ।
एतैस्सम्पन्नता दूतलक्षणं परिकीर्तितम् ॥
அன்பு அறிவு ஆராய்ந்த சொல்வன்மை தூதுஉரைப்
இன்றி யமையாத மூன்று.
अनुरागो नृपे मेधाविलासित्वं सुवाग्मिता ।
गुणत्रितयमेतद्धि दूतस्याऽऽवश्यकं मतम् ॥ 1
[uniàg 2
நூலாருள் நூல்வல்லன் ஆகுதல் வேலாருள் வென்றி வினையுரைப்பான் பண்பு.
शस्त्रिणोऽन्यान् नृपान् गत्वा स्वभूपविजयावहाम् । वार्ता वदन् हि दुतस्स्यात् शास्त्रज्ञेष्विह शास्त्रवित् ॥
அறிவுஉரு ஆராய்ந்த கல்விஇம் மூன்றன் செறிவுடையான் செல்க வினைக்கு.
मेधा रम्याकृतिर्विद्या सम्यगत्रानुसंहिता । यस्मिन्नेतत् त्रिकमपि स गच्छेद्दौत्य कर्मणे ॥
தொகச்சொல்லித் தூவாத நீக்கி நகச்சொல்லி நன்றி பயப்பதாம் தூது.
संक्षिप्य विस्तृता वार्ताः प्रोच्य त्यक्त्वा प्रियेतराः ।
स्पृहणीयतयाऽऽभाष्य दूतो हितकरो भवेत् ॥ 3 ३ ४ 5 138
तिरुक्कुर
கற்றுக்கண் அஞ்சான் செலச்சொல்லிக் காலத்தால் தக்கது அறிவதாம் தூது.
नीतिज्ञोऽन्यनृपान् सम्यक् दक्षो बोधयितुं दृशः । सक्रोधाया निर्भयश्च दूतः कालाहमार्गवित् ॥
கடன்அறிந்து காலம் கருதி இடன்அறிந்து எண்ணி உரைப்பான் தலை.
राजान्तरेषु कर्तव्यं स्वं योग्यसमयं तथा ।
मत्वा चाप्युचितं स्थानं श्रेष्ठो दूतो वदेत् ततः ॥
தூய்மை துணைமை துணிவுடைமை இம்மூன்றின் வாய்மை வழிஉரைப்பான் பண்பு.
निर्दुष्टत्वममात्यानां साहाय्यं धीरता तथा ।
सत्यतैतत्त्रिकेणेह सम्मतं दूतलक्षणम् ॥
விடுமாற்றம் வேந்தர்க்கு உரைப்பான் வடுமாற்றம் வாய்சோரா வன்க ணவன்.
सन्देशवाहको राज्ञां भविष्यद्विपदो भयात् ।
व्याकुलो वाचि नैव स्यात्सर्वदा सुदृढो भवेत् ॥
இறுதி பயப்பினும் எஞ்சாது இறைவற்கு உறுதி பயப்பதாம் தூது.
निजप्राणभये प्राप्तेऽप्यत्राविचलितः स्थिरः । श्रावयन् राजसन्देशं हितैषी दूत उच्यते ॥ 6 7 ७ 8 ८ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 139
७०.
राजाश्रय-व्यवहारः- 70
மன்னரைச் சேர்ந்து ஒழுகல்.
அகலாது அணுகாது தீக்காய்வார் போல்க இகல்வேந்தர்ச் சேர்ந்தொழுகு வார்.
संश्रित्य क्रोधनान् भूपांस्तथा स्युरनुजीविनः । न दूरे नातिपार्श्वे च यथाग्नि तापकांक्षिणः ॥
மன்னர் விழைப விழையாமை மன்னரால் மன்னிய ஆக்கம் தரும்.
स्वीयैर्नृपैः प्रेप्सितानि वस्तुन्याप्तुं स्वयश्च ये । नेच्छन्त्यमात्यास्तेषां हि राजभिर्मङ्गलं स्थिरम् ॥
போற்றின் அரியவை போற்றல் கடுத்தபின் தேற்றுதல் யார்க்கும் அரிது.
रक्षा महापराधेभ्यस्वरक्षाकांक्षिमन्त्रिभिः ।
कर्तव्या राजशङ्कायास्समाधानं हि दुष्करम् ॥
செவிச்சொல்லும் சேர்ந்த நகையும் அவித்தொழுகல்
ஆன்ற பெரியார் அகத்து.
समक्ष महतां राज्ञां कर्णजापं विवर्जयेत् । 1 १ 2 २ 3 ३ 4
उच्चैसमपि तथा सचिवः परिवर्जयेत् ॥
எப்பொருளும் ஓரார் `தொடரார்மற்று அப்பொருளை விட்டக்கால் கேட்க மறை.
रहोवचांसि राज्ञां हि परैर्ने शृणुयुः स्वयम् ।
न पृच्छेयुर्नृपा एवं ब्रूयुश्चेत् शृणुयुस्तदा ॥ ४ 5 140
குறிப்புஅறிந்து காலம் கருதி வெறுப்பில வேண்டுப வேட்பச் சொலல்
ज्ञात्वा नृपमनोभावमालोच्य समयं तथा । अजुगुप्स्यं वचोऽभीष्टं स्पृहणीयतया वदेत् ॥
வேட்பன சொல்லி வினைஇல் எஞ்ஞான்றும் கேட்பினும் சொல்லா விடல்.
बृहत्फलानां राजेष्टकर्मणां कथनं वरम् ।
न निवेद्या भूपतिभ्यः प्रश्नेऽप्यल्पफलाः क्रियाः ॥
இளையர் இனமுறையர் என்றுஇகழார் நின்ற ஒளியோடு ஒழுகப் படும்.
कनीयस्त्वं च बान्धव्यं मत्वा यूनो नृपानिह । वृद्धामात्या न निन्देयुः तेज एवात्र गण्यते ॥
तिरुकर 6 ६
am 7 ७ 8 ८
கொளப்பட்டேம் என்றுஎண்ணிக் கொள்ளாத செய்யார் துளக்கு அற்ற காட்சி யவர்.
राजभिस्सुगृहीतास्म इति मत्वा कदापि वै ।
राजाऽसम्मत कार्याणि न कुर्युः स्थिरदृष्टयः ॥
பழையம் எனக்கருதிப் பண்பு அல்ல செய்யும் கெழுதகைமை கேடு தரும்.
अप्ता वृद्धा वयं राज्ञ इति मत्वाथ मन्त्रिणः ।
अयुक्तान्याचरेयुश्चेत् सोऽधिकारो विनाशकः ॥ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
७१.
इङ्गितज्ञता -mio 71
குறிப்பு அறிதல்.
கூறாமை நோக்கிக் குறிப்புஅறிவான் எஞ்ஞான்றும்
மாறாநீர் வையக்கு அணி,
नृपतेर्हि मनोभावं वीक्ष्य तन्मुखलोचनम् । जानन्नमात्यो जगतस्सागरान्तस्य भूषणम् ॥
ஐயப் படாஅது அகத்தது உணர்வானைத் தெய்வத்தோடு ஓப்பக் கொளல்.
अन्तःकरणभावं यो वेत्ति निस्संशयं भुवि । निश्चप्रच स दैवेन समानः परिगण्यते ॥
குறிப்பின் குறிப்புஉணர் வாரை உறுப்பினுள் யாது கொடுத்தும் கொளல்.
स्वान्तः करणभावेन परचित्तावबोधिनः ।
स्वाङ्गेषु मुख्यं किमपि दत्वोरीकुरुतां नृपः ॥
குறித்தது கூறாமைக் கொள்வாரோடு ஏனை உறுப்புஓ ரனையரால் வேறு.
अनुक्तान्यमनोभाववेदिनः प्राज्ञतल्लजाः । आकृत्यान्यैस्समा भूत्वाप्यत्यन्तं पृथगेव हि ॥
குறிப்பின் குறிப்புஉணரா ஆயின் உறுப்பினுள் என்ன பயத்தவோ கண்.
सुनिरीक्ष्य निजाक्षिम्पामेवेतर मनोगतम्
भावं ज्ञातुमशक्तक्षेतचक्षु हि किं फलम् ॥ 141 1 2 ४ 5 3 ३
MY 142
அடுத்தது காட்டும் பளிங்குபோல் நெஞ்சம் கடுத்தது காட்டும் முகம்.
नेदीयांसीह वस्तूनि दर्शयेत्स्फटिकं यथा ।
तथैव चित्तविकृतिः वदने प्रतिफल्यते ॥
तिरुक्कुरल
முகத்தின் முதுக்குறைந்தது உண்டோஉவப்பினும் காயினும் தான்முந் துறும்.
आननादधिकाभिज्ञं किं वाङ्गमितरन्नृणाम् ।
प्रहर्षक्रोधयोः काले पुरस्तिष्ठेत्स्वयं खलु ॥
முகம்நோக்கி நிற்க அமையும் அகம்நோக்கி உற்றது உணர்வார்ப் பெறின்.
परचित्तस्थ विषयान् ज्ञातुं शक्ता भवन्ति चेत् ।
मुखं मेधाविनां तेषामनुसृत्य स्थितिर्वरा ॥ 6 7 ७
பகைமையும் கேண்மையும் கண்உரைக்கும் கண்ணின் வகைமை உணர்வார்ப் பெறின்.
राजदृष्टिप्रभेदानां वेत्तारो यदि मन्त्रिणः । 8 ८ 9
तेभ्यो वैरश्च मैत्रीश्च ब्रूयातां नृपलोचने ॥
நுண்ணியம் என்பார் அளக்கும்கோல் காணும்கால்
கண்அல்லது இல்லை பிற.
सुसूक्ष्मद्रष्टृतां स्वेषु सचिवानां प्रशंसताम् ।
मातुं भूपतिचित्तानि मानयष्टिहिं लोचने । 10 १० 7
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
७२.
सभापरिज्ञानम् - anib 72
அவை அறிதல்.
அவை அறிந்து ஆராய்ந்து சொல்லுக சொல்லின்
தொகை அறிந்து தூய்மை யவர்.
पदप्रयोगमेदेषु सूक्ष्मशुद्धधियो भुवि ।
सभायाः प्रकृति सम्यक् ज्ञात्वा ब्रूयुर्निजं वचः ॥ 143 1
இடைதெரிந்து நன்குஉணர்ந்து சொல்லுக சொல்லின் நடைதெரிந்த நன்மை யவர்.
शब्दप्रयोगरीतीनां ज्ञान सौष्ठवशालिनः ।
आर्हन्तीं सदसः सम्यक् ज्ञात्वा ब्रूयुर्निजं वचः ॥ 2
அவை அறியார் சொல்லல்மேற் கொள்பவர் சொல்லின் வகை அறியார் வல்லதூஉம் இல்.
सभार्हन्तीमविज्ञाय प्रवृत्ता भाषितुं हि ये । वचोविधाविमूढास्ते न तेषु स्याच्च कौशलम् ॥ ஒளியார்முன் ஒள்ளியர் ஆதல் வெளியார்முன் வான்சுதை வண்ணம் கொளல்.
स्वसमाभ्यधिकानां हि विदुषां पुरतस्स्वयम् । विराजेरन् सभाखन्यसमक्षं स्युरिहाज्ञवत् ॥ நன்றுஎன்ற வற்றுள்ளும் நன்றே முதுவருள் முந்து கிளவாச் செறிவு.
नोक्तिरग्रे स्वयं किञ्चित् प्राज्ञानां हि गरीयसाम् । शोभनत्वेन गणितेष्वग्रगण्यो गुणो भवेत् ॥ 3 ३ ४ 4
OC 5 144
ஆற்றின் நிலைதளர்ந் தற்றே வியன்புலம் ஏற்றுஉணர்வார் முன்னர் இழுக்கு.
विस्तृतग्रन्थविदुषां सतामग्रे वचस्तुटिः । मुमुक्षोस्साधकस्येह स्वपथभ्रंशवन्मता ॥
கற்றறிந்தார் கல்வி விளங்கும் கசடு அறச் சொல்தெரிதல் வல்லா ரகத்து.
अधीतबहुशास्त्राणां विद्या हि विदुषां सताम् । विशुद्धशब्दशास्त्रज्ञगोष्ठीषु विलसेभृशम् ॥
तिरुक्कुरळ्
உணர்வது உடையார்முன்.
சொல்லல் வளர்வதன் பாத்தியுள் நீர்சொரிந் தற்று.
शब्दभावज्ञविदुषां पुरो विषयवर्णनम् ।
वर्धिष्णूनां पादपानामालवालस्य सेचनम् ॥ 6
w 7 ७
புல்லவையுள் பொச்சாந்தும் சொல்லற்க நல்லவையுள்
நன்கு செலச்சொல்லு வார்.
सतां सभासु सद्वार्ताभाषिणोऽत्र विपश्चितः ।
न त्र्युनच गोष्ठीषु विस्मृत्यापि कदाचन ॥
அங்கணத்துள் உக்க அமிழ்தற்றால் தம்கணத்தர் அல்லார்முன் கோட்டி கொளல்.
खसयूथ्यप्राज्ञवर्यशून्यगोष्ठीषु भाषणम् ।
CO 8 9 ९ 10
अङ्गणोक्षित पीयूषकणसन्निभमेव हि ॥ १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 145
७३.
सभाकम्पाभावः - sami 73 அவை அஞ்சாமை.
வகை அறிந்து வல்லவை வாய்சோரார் சொல்லின்
தொகை அறிந்த தூய்மை யவர்.
विभिन्नपदवर्गेषु विशुद्धमतिशालिनः । विवेकिनस्सभाकम्पात् न कुर्युर्वा चिकीस्नुटीः ॥
கற்றாருள் கற்றார் எனப்படுவர் கற்றார்முன் கற்ற செலச்சொல்லு வார்.
अग्रे शास्त्रज्ञगोष्ठीनां स्वाधीत विषयानिह ।
सुष्ठु वर्णयितुं शक्ताः पण्डितेष्वपि पण्डिताः ॥
பகை அகத்துச் சாவார் எளியர் அரியர் அவைஅகத்து அஞ்சா தவர்.
निर्भयं शत्रसेनायां सुलभाः प्राणमोचिनः । वीराः परं सभाकम्परहिता दुर्लभा भृशम् ॥
கற்றார்முன் கற்ற செலச்சொல்லித் தாம்கற்ற மிக்காருள் மிக்க கொளல்.
स्वाधीत विषयान् स्पष्टं संवय विदुषां पुरः । खाधिकेभ्योऽत्र गृह्णीयादध्येय विषयान् परान् ॥
ஆற்றின் அளவுஅறிந்து கற்க அவைஅஞ்சா மாற்றம் கொடுத்தற் பொருட்டு.
सुपद्धत्या प्रमाणानि समध्येयानि मन्त्रिणा । सभासु निर्भयं प्रश्नान् समाधातुं सुनिर्भरम् ॥ 1 १ 2 २ 3 ३ 4
C 5 146
तिरुक्कुरळ
வாளொடுஎன் வன்கண்ணர் அல்லார்க்கு நூலொடுஎன்
நுண்அவை அஞ்சு பவர்க்கு.
धैर्यवीर्यविहीनानां किं खङ्गेन प्रयोजनम् ।
सूक्ष्मज्ञ विद्वगोष्ठीभ्यो भीतानां शास्त्रतथ किम् ॥ 6
ww
பகையகத்துப் பேடிகை ஒள்வாள் அவையகத்து அஞ்சும் அவன்கற்ற நூல். 3 7
(
सत्सभाकम्पिभिः पुंभिरधीतं ग्रन्थजालकंम् । शवसैन्ये क्लीवधृतं खड्गं सुनिशितं यथा ॥
பல்லவை கற்றும் பயம்இலரே நல்அவையுள் நன்கு செலச்சொல்லா தார்.
सतां सदस्सु विदुषामशक्ताः स्पष्टभाषणे । बहुग्रन्थानधीत्यापि भवेयुर्निष्प्रयोजनाः ॥
கல்லா தவரின் கடைஎன்ப கற்றறிந்தும் நல்லார் அவைஅஞ்சு வார்.
समधीत्यापि सद्ग्रन्थान् प्राज्ञगोष्टीभयार्दिताः । निरक्षरेभ्यो मूर्खेभ्योऽप्यत्र नीचतरा मताः ॥
உளர்எனினும் இல்லாரொடு ஒப்பர் களன்அஞ்சிக் கற்ற செலச்சொல்லா தார்.
स्वाधीतवर्णनाशक्ताः सभासु ह्रासहेतुना । जीवन्तोऽपीह संसारे मृतप्राया मता बुधैः ॥ ७
CO 8 ८ 9 ९ 10
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
७४.
देशः [ राष्ट्रम् ] mb 74
6.
தள்ளா விளையுளும் தக்காரும் தாழ்வுஇலாச் செல்வரும் சேர்வது நாடு.
अक्षीणा धान्यसम्पत्तिः सुयोग्याचापि सञ्जनाः ।
अनघा धनवन्तश्च यत्र तद्राष्ट्रमुच्यते ॥ 147
பெரும்பொருளால் பெள்தக்கது ஆகி அரும்கேட்டால்
ஆற்ற விளைவது நாடு.
निजसम्पत्तिबाहुल्यात् स्पृहणीयं विदेशिनाम् ।
अक्षयं सर्वदा राष्ट्रं ऋद्धोत्पादन संयुतम् ॥
பொறைஒருங்கு மேல்வருங்கால் தாங்கி இறைவற்கு இறைஒருங்கு நேர்வது நாடு.
विदेशतः प्राप्तभारान् सम्यगूढ़वा तथैव च ।
राष्ट्र स्यात्सुसमर्थ हि दातुं राजकरान् सदा । உறுபசியும் ஓவாப் பிணியும் செறுபகையும் சேராது இயல்வது நாடு.
जाक्षुधार्तता व्याधिबाहुल्यश्च निरन्तरम् ।
बाह्य शत्रुभयञ्चापि सुराष्ट्रे नैव सन्ति हि ॥ 1 2 २
מו 3 ३ ४
பல்குழுவும் பாழ்செய்யும் உட்பகையும் வேந்து அலைக்கும்
கொல்குறும்பும் இல்லது நாடு.
नानाकक्ष्याद लैरन्तः रिपुवगैर्विनाशकैः ।
नृपतोदकचोरैश्च हीनं राष्ट्रं सदुच्यते ॥
In 5 5 148
கேடுஅறியாக் கெட்ட இடத்தும் வளம்குன்றா நாடுஎன்ப நாட்டின் தலை.
अजानच्छवजां हानिमथवा हानि सम्भवे ।
अन्यूनं स्वसमृद्धौ च राष्ट्रं हि श्रेष्ठमुच्यते ॥
இருபுனலும் வாய்ந்த மலையும் வருபுனலும் வல்அரணும் நாட்டிற்கு உறுப்பு.
भूम्यन्तस्तो नभस्तच तोयर्द्धिः गिरिपार्श्वता । नदीवारि दृढं दुर्ग राष्ट्रस्याङ्गान्यमूनि वै ॥
பிணிஇன்மை செல்வம் விளைவுஇன்பம் ஏமம் அணிஎன்ப நாட்டிற்குஇவ் ஐந்து.
स्वास्थ्यं जनानां वित्तर्द्धिः धान्योत्पत्तिश्च भूयसी । सुखक्षेमौ प्रजानाञ्च पञ्च राष्ट्रस्य भूषणम् ॥
நாடுஎன்ப நாடா வளத்தன நாடுஅல்ல நாட வளம்தரும் நாடு.
तद्राष्ट्रं सम्पदा पूर्ण कठिनान्वेषणं विना । तन्न राष्ट्रं यत्र सम्पदन्वेष्या सपरिश्रमम् ॥
तिरुक्कुरळ्
ஆங்குஅமைவு எய்தியக் கண்ணும் பயம் இன்றே
வேந்துஅமைவு இல்லாத நாடு. 6 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10
पूर्वोक्तगुणसम्पन्नमपि राष्ट्रं भवेद्यदि ।
प्रजाहितैषिभूपालरहितं तर्हि निष्फलम् ॥ १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः 149
७५.
दुर्गम् - mi 75
आलंया.
ஆற்று பவர்க்கும் அரண்பொருள் அஞ்சித்தற்
போற்று பவர்க்கும் பொருள்.
सामर्थ्यलययुक्तामियातृणां दुर्गमुत्तमम् ।
तथैव शवभीत्या स्वरिरक्षूणां वरं मतम् ॥
மணிநீரும் மண்ணும் மலையும் அணிநிழற் காடும் உடையது அரண்.
तदेव दुर्ग यत्र स्यात्परितो चारिपूर्णता
मरुभूर्गिरिसान्निध्यं सान्द्रारण्य समीपता ॥
உயர்வுஅகலம் திண்மை அருமைஇந் நான்கின்
அமைவுஅரண் என்றுஉரைக்கும் நூல்.
उत्तुङ्गता विशालत्वं सुदृढत्वं तथा परैः ।
दुष्प्रापत्वञ्च चत्वारि यत्न तद्दुर्गमुच्यते ॥ 1 १ 2 २ 3
m
சிறுகாப்பின் பேர்இடத்தது ஆகி உறுபகை ஊக்கம் அழிப்பது அரண்.
संरक्ष्याल्पप्रदेशं यत् विशालस्थान संयुतम् । आक्राम्यद्विषदुत्साहभञ्जकं दुर्गमुच्यते ॥
கொளற்கு அரிதாய்க் கொண்டகூழ்த்து ஆகி அகத்தார் நிலைக்கு எளிதாம் நீரது அரண்.
बाह्य शत्रु सुदुष्प्रापमन्तर्धान्यसमृद्धिमत् । अन्तरस्थवीरसौकर्यसम्पनं दुर्गमामतम् ॥ 5 150
तिरुकुरनू
எல்லாப் பொருளும் உடைத்தாய் இடத்துஉதவும்
நல்லாள் உடையது அரண்.
सर्वैरावश्यकैः पूर्ण वस्तुमिः समये सदा ।
साहाय्यकारिमिर्वीरैर्युक्तं दुर्ग प्रकीर्तितम् ॥
முற்றியும் முற்றது எறிந்தும் அறைப்படுத்தும் பற்றற்கு அரியது அரண்.
समावृत्य समन्तादप्यर्थैकत्रामिरोधतः ।
एवं सर्वप्रकारेणाप्यधृष्यं दुर्गमुच्यते ॥
முற்றுஆற்றி முற்றி யவரையும் பற்றுஆற்றிப் பற்றியார் வெல்வது அரண்.
विशालसेनयाssक्रम्य स्थितानपि रिपूनिह । संप्रतिष्ठाय संयुध्य जेतुं दुर्ग क्षमं मतम् ॥
முனைமுகத்து மாற்றலர் சாய வினைமுகத்து வீறுஎய்தி மாண்டது அரண்.
आक्राम्यद्वैरिवाहिन्या निहत्याग्रमसैनिकान् । वीरः प्रदश्यते शौर्य यत्र तत् दुर्गमुच्यते ॥
எனைமாட்சித்து ஆகியக் கண்ணும் வினைமாட்சி இல்லார்கண் இல்லது அரண்.
सर्वेश्च पूर्वनिर्दिष्टैः युक्तमप्यत्र लक्षणैः ।
कार्यनिर्वोद्रवीरश्रेच्छून्यं दुर्गं न तन्मतम् ॥ 6 ६ 17 ७ 8 ८ 9 10
संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
७६.
अर्थोत्पादन पद्धतिःअले 76 பொருள் செயல் வகை.
பொருள் அல் லவரைப் பொருள் வூகச் செய்யும் பொருள்அல்லது இல்லை பொருள்.
तुच्छवस्तुनिभान्नीच प्रकृतीनपि मानवान् । बहुमान्यान् हि कुर्वाणात् नार्थाद्वस्तु महत्तरम्॥
இல்லாரை எல்லாரும் எள்ளுவர் செல்வரை எல்லாரும் செய்வர் சிறப்பு.
नरान् हि निर्धनान् दीनान् सर्वेऽप्युपहसन्ति वै ।
नरांस्तु धनसम्पन्नान् मानयन्त्यखिला जनाः ॥ 151 1
’ 2
பொருள்என்னும் பொய்யா விளக்கம் இருள்அறுக்கும் எண்ணிய தேயத்துச் சென்று.
धनसम्पत्तिरूपोऽयं महादीपः स्थिरो भुवि।
गत्वाऽभीष्टविदेशेषु नाशयेच्छतुतातमः ॥
அறன்ஈனும் இன்பமும் ஈனும் திறன்அறிந்து தீதுஇன்றி வந்த பொருள்.
आर्जितो न्याय्यमार्गेण विना हानि हि कस्यचित् । अर्थो धर्मप्रदो भूत्वा भवेत्सौख्यावहः परः ॥
அருளொடும் அன்பொடும் வாராப் பொருளாக்கம் புல்லார் புரள விடல்.
न गृहीतस्सदाक्षिण्यं न दत्तोऽप्यभिमानतः ।
अर्थो हि सर्वथा त्याज्यः न साधुस्तत्परिग्रहः ॥ 3 ३ ४
OC 5 152
तिरुकुर
உறுபொருளும் உல்கு பொருளும்தன் ஒன்னார்த் தெறுபொருளும் வேந்தன் பொருள்.
कोशोऽन्तर्हित आनीतः करैर्बहुमिरार्जितः ।
शत्रुन् विजित्य प्राप्तथ भ्रूपस्यार्थोऽखिलोऽपि हि ॥
அருள்என்னும் அன்புஈன் குழவி பொருள்என்னும் செல்வச் செவிலியால் உண்டு.
हृत्प्रेमभावनाडिम्भो दयारूयोऽत्र महीतले ।
अर्थसम्पत्तिनाम्न्या हि धाग्या जीवति पालितः ॥
குன்றுஏறி யானைப்போர் கண்டற்றால் தன்கைத்துஒன்று உண்டாகச் செய்வான் வினை.
यथाचलसमारूढो युद्धमारण्यहस्तिनाम् ।
समीक्षते तथा वित्तपूर्णो निश्चिन्तकर्मकृत ॥
செய்க பொருளைச் செறுநர் செருக்குஅறுக்கும் எஃகுஅதனிற் கூரியது இல்.
सर्वैर्न्याय्यपथैस्सम्पगर्योपार्जनमाचरेत् । अरिदम्भत्रोटनास्त्रं नान्यचीक्ष्णतरं ततः ॥
ஒண்பொருள் காழ்ப்ப இயற்றியார்க்கு எண்பொருள்
ஏனை இரண்டும் ஒருங்கு.
नीतिमार्गार्जितो हार्थो भूयिष्ठो येषु विद्यते । । पुरुषार्थी धर्मकामौ तेषां हि मुलभौ सदा ॥ 6 ६ 7 ७ ८ 9 10
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
७७.
वाहिनी - वैभवम् - no 77.
படை மாட்சி. 153
உறுப்பு அமைந்து ஊறுஅஞ்சா வெல்படை வேந்தன்
வெறுக்கையுள் எல்லாம் தலை.
निजैश्चतुर्भिरप्यङ्गरहीना वाहिनी भृशम् ।
समरे हानिनिर्भीका राज्ञस्सम्पदनुत्तमा ॥
உலைவிடத்து ஊறுஅஞ்சா வன்கண் தொலைவிடத்துத் தொல்படைக்கு அல்லால் அரிது.
भूपस्याssपत्तिसम्प्राप्तौ संख्ययान्यमपि स्वयम् ।
अलं स्यानिर्भयं योद्धुं नान्यन्मौलबलाद् भुवि ॥
ஒலித்தக்கால் என்னாம் உவரி எலிப்பகை நாகம் உயிர்ப்பக் கெடும்.
मूषकाणां महासैन्यं समुद्र इव घोषणाम् । करोतु कामं कालाहेर्निश्वासेन प्रणश्यति ॥
அழிவின்று அறைபோகாது ஆகி வழிவந்த வன்க ணதுவே படை.
युद्धे क्षयमसम्प्राप्य भूत्वाऽजय्या च शत्रुभिः । पारम्परिकवीर्येण युक्ता स्याद्राजवाहिनी ॥
கூற்றுஉடன்று மேல்வரினும் கூடி எதிர்நிற்கும் ஆற்ற லதுவே படை.
आयातु कालदेवोऽपि भृशं क्रुद्धस्तथापि तम् ।
एकीभूयामियोद्धुं यच्छक्तं तत्सैन्यमामतम् ॥ 1 2 २ ४ 5 3
m 154
மறம்மானம் மாண்ட வழிச்செலவுதேற்றம் எனநான்கே ஏமம் படைக்கு.
वीर्य प्रकृत्या मानञ्च पूर्ववीर महापथे । गतिरव्याकुलत्वञ्च सैन्यक्षेमचतुष्टयम् ॥
தார்தாங்கிச் செல்வது தானை தலைவந்த போர்தங்கும் தன்மை அறிந்து.
परैराक्रान्तिकाले यत्संव्यूह्माऽऽलोच्य संगरे । अस्पृष्टं याति शत्रूणां सेनाधृल्या हि तद्बलम् ॥
அடல்தகையும் ஆற்றலும் இல்எனினும் தானை படைத்தகையால் பாடு பெறும்.
अभियोद्धुमरीन् वीर्यशक्तिभ्यां हीनमध्यथ । सैन्यं स्वाकृतिभूम्ना हि प्रभवेत् गौरवास्पदम् ॥
சிறுமையும் செல்லாத் துனியும் வறுமையும் இல்லாயின் வெல்லும் படை.
परिमाणान्पता लोकजुगुप्याऽऽचरणं तथा ।
दरिद्रता च न स्युवेद्धलं शत्रुञ्जयेत् ध्रुवम् ॥
நிலைமக்கள் சால உடைத்துஎனினும் தானை தலைமக்கள் இல்வழி இல்.
सम्प्रतिष्ठित वीरैर्हि पूर्ण कामं भवत्वपि ।
तिरुक्कुरल 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10
नेतृ भी रहितं स्याच्चेन स्थातुं प्रभवेच्चिरम् ॥ १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 155
७८.
बल-वीर्योद्रेकः - mis 78
படைச் செறுக்கு.
என்ஐமுன் நில்லன்மின் தெவ்விர் பலர்என்ஐ முன்நின்று கல்நின் றவர்.
स्वामिनं नाभियुध्यध्वं मामकं भो ! अरातयः ! । यत्पूर्वं तत्पुरः स्थित्वाऽनेके प्रापुः शिलाऽऽकृतिम् ॥
கான முயல்எய்த அம்பினில் யானை பிழைத்தவேல் ஏந்தல் இனிது.
शरेण शशकस्येह मारणात् धावतो वने ।
वरं विफलमप्यत्र भालं क्षिप्तं गजोपरि ।
பேராண்மை என்ப தறுகண்ஒன்று உற்றக்கால் ஊராண்மை மற்ற அதன் எஃகு.
निर्दाक्षिण्यमरातीनां वधः पौरुषमुत्तमम् ।
शत्रौ हि नष्टसाहाय्ये दाक्षिण्यं तत्परो गुणः ॥
கைவேல் களிற்றொடு போக்கி வருபவன் மெய்வேல் பறியா நகும்.
क्षिप्त्वा स्वभालं करिणि पुनर्योद्धुं ततः परम् । वीरस्खतनु संलग्नं भालमुत्खाय हृष्यति ॥ 1 १ ४ 2 3
AW ३ 20
விழித்தகண் வேல்கொண்டு எறிய அழித்துஇமைப்பின் ஓட்டுஅன்றோ வன்க ணவர்க்கு.
संकुद्धदृष्ट्या दृष्टेन शत्रुणा भालचालने ।
निमीलनं पक्ष्मणोर्हि वीराणां कान्दिशीकता ॥ 5 156
விழுப்புண் படாதநாள் எல்லாம் வழுக்கினுள் வைக்கும்தன் நாளை எடுத்து.
वीरव्रणविहीनानि स्वजीवन दिनानि वै ।
गणयित्वा वृथा तानि शूर आमन्यते भुवि ॥
சுழலும் இசைவேண்டி வேண்டா உயிரார் கழல்யாப்புக் காரிகை நீர்த்து.
प्रेप्सुनां स्थायिनीं कीर्ति निरीहाणां स्वरक्षणे वीराणां चरणाभूषा सत्यं भूषयतीह तान् ॥
உறின்உயிர் அஞ்சா மறவர் இறைவன் செறினும்சீர் குன்றல் இலர்.
युद्धाभिगामिनो वीरा निर्भीका निजभूपतौ । निरुन्धत्यपि सक्रोध न भ्रश्यन्ति स्ववीर्यतः ॥
இழைத்தது இகவாமைச் சாவாரை யாரே பிழைத்தது ஒறுக்கிற் பவர்.
स्ववीरशपथं त्रातुं युद्धे मृत्युवशं गतान् । अपूर्णशपथानुक्त्वा निन्देयुः के महीतले ॥
புரந்தார்கண் நீர்மல்கச் சாகிற்பின் சாக்காடு இரந்துகோள் தக்கது உடைத்து.
स्वस्वामिनं हि राजानं रोदयित्वा रणाङ्गणे । प्रियमाणस्य वीरस्य मृत्युर्याच्या विभाति हि ॥
तिरुकुरल 6 ६ 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10
१०संस्कृतलोकरूपानुवादः 157
७९.
मैत्री- 79
biy.
செயற்குஅரிய யாவுள நட்பின் அதுபோல் வினைக்கு அரிய யாவுள காப்பு.
सत्कार्येषु विधेयेषु मित्रतासदृशे तु किम् । शत्रुप्रयत्नाद्रक्षायास्ततोऽन्यत्साधनं नु किम् ॥ நிறைநீர நீரவர் கேண்மை பிறைமதிப் பின்நீர பேதையார் நட்பு.
सतां विवेकिनां मैत्री प्रतिपच्चन्द्रसन्निभा ।
मूर्खाणां सा पुनः पूर्णचन्द्रवत्क्षीयते क्रमात् ॥
நவில்தொறும் நூல்நயம் போலும் பயில்தொறும் பண்புடை யாளர் தொடர்பு.
सुशीलानां सतां मैत्री तथा सुमधुरा भवेत् ।
समध्यायं समध्यायं यथा सद्ग्रन्थमाधुरी ॥
நகுதற் பொருட்டன்று நட்டல் மிகுதிக்கண் மேற்சென்று இடித்தற் பொருட்டு.
हास्येन व्यवहाराय न भवत्यत्र मित्रता । सीमातिलङ्घिसुहृदः खण्डनायात्र सादरम् ॥
புணர்ச்சி பழகுதல் வேண்டா உணர்ச்சிதான் நட்பாம் கிழமை தரும்.
असकुन्मिलनं चैव शश्वत्परिचयश्च न । मैत्रीहेतू मनोभावसाम्यं सौहार्दकारणम् ॥ 1 १ 2 २ 3 ३ 4 00 5
S 158
முகம்நக நட்பது நட்புஅன்று நெஞ்சத்து அகம்நக நட்பது நட்பு.
सुखमात्रविकासेन नाटनं न हि मित्रता । मनः प्रफुल्लभावेन व्यवहारो हि मित्रता ॥
तिरुक्कुरल्
அழிவி னவைநீக்கி ஆறுஉய்த்து அழிவின்கண் அல்லல் உழப்பதாம் நட்பு.
विनाशहेतुदुष्कार्यान्निवार्याऽऽनाय्य सत्पथम् ।
सुहृदं तस्य दुर्भाग्ये सहयोगो हि मित्रता ॥
·
உடுக்கை இழந்தவன் கைபோல ஆங்கே இடுக்கண் களைவதாம் நட்பு.
वस्त्रभ्रंशे यथा हस्तः स्वयं साहाय्यकृत्तथा । सुहृदां विपदस्सद्यो वारणोत्का हि मित्रता ॥
நட்பிற்கு வீற்றிருக்கை யாதெனின் கொட்புஇன்றி ஒல்லும்வாய் ஊன்றும் நிலை.
स्थिरा समासिका मैच्या इयमेव मता भुवि ।
निर्विकारतया शक्यधर्म्यमार्गे सुसंस्थितिः ॥
இனையர் இவர்எமக்கு இன்னம்யாம் என்று புனையினும் புல்லென்னும் நட்பு.
एते प्रिया इयन्तो मे तथामीभ्योऽहमीदृशः ।
इत्यन्योन्यप्रशंसायामपि मैत्री निकृष्यते ॥ 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 10
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
८०.
मैत्री - विमर्शनम् - अलक 80
நட்பு ஆராய்தல்.
நாடாது நட்டலின் கேடுஇல்லை நட்டபின் வீடுஇல்லை நட்பு ஆள் பவர்க்கு.
अविमृश्य हि सौहार्दोपार्जनं हानिदं भृशम् ।
यन्मैत्रीकरणात्पश्चात्ततो मुक्तिरसम्भवा ॥ 159 61
ஆய்ந்து ஆய்ந்து கொள்ளாதான் கேண்மை கடைமுறை தான்சாம் துயரம் தரும்.
अविविच्य गुणादीनि कृता मैत्री ह्यसाधुभिः ।
अन्ततो मृत्युदं दुःखं सुमहत्प्रापयेत् ध्रुवम् ॥
குணனும் குடிமையும் குற்றமும் குன்றா இனனும் அறிந்துயாக்க நட்பு.
गुणवत्त्वं कुलीनत्वं सदोषत्वं तथैव च । अक्षीणबन्धुयुक्तत्वं ज्ञात्वा कार्यात्र मित्रता ॥
குடிப்பிறந்து தன்கண் பழிநாணு வானைக் கொடுத்தும் கொளல்வேண்டும் நட்பு.
कुलीनं लोकनिन्दाया लजमानञ्च मानवम् । प्रधानदानद्वारापि मित्रमापादयेदिह ॥
அழச்சொல்லி அல்லது இடித்து வழக்குஅறிய
வல்லார்நட்பு ஆய்ந்து கொளல்.
शोकावहत्वमुक्त्वा दुष्कर्मभ्यो वारयन्ति ये ।
खण्डयन्ति च सप्रेम तेषां ग्राह्येह मित्रता । 2 २ 3 ३ 4 20
S 160
கேட்டினும் உண்டுஓர் உறுதி கிளைஞரை நீட்டி அளப்பதுஓர் கோல்.
विपदापि नरस्येह भवेल्लाभप्रदायिनी ।
मित्राणां तारतम्यस्य मानयष्टिर्यतो हि सा ॥
ஊதியம் என்பது ஒருவற்குப் பேதையார் கேண்மை ஒரீஇ விடல்.
लाभो हि नाम कस्यापि मानवस्यैतदेव हि । प्रजहाति स यन्मैत्रीं मूर्खेः क्षुद्रजनैरिह ॥
உள்ளற்க உள்ளம் சிறுகுவ கொள்ளற்க அல்லற்கண் ஆற்றுஅறுப்பார் நட்பு.
मानसोत्साहसंकोचिक्रिया नीचा न चिन्तयेत् ।
दुःखकाले परित्यज्य गच्छतां मित्रतां त्यजेत् ॥
तिरुक्कुरळ्
கெடும்காலைக் கைவிடுவார் கேண்மை அடும்காலை உள்ளினும் உள்ளம் சுடும்.
दुःखकाले [ स्वदुःखेषु ] परित्यज्य गतानां पूर्वमित्रता ! चिन्तिता मृत्युकालेऽपि निर्दहेन्मानसं भृशम् ॥
மருவுக மாசற்றார் கேண்மைஒன்று ஈத்தும் ஒருவுக ஒப்பிலார் நட்பு.
निदुष्टानां सतां मैत्रीं रुच्याम्पस्थत सन्ततम् । सर्वथा विषमः मैत्री किश्विद्दत्वापि वर्जयेत् ॥ 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10
१.०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
८१.
चिरपरिचयः-b 81
mm.
பழைமை எனப்படுவது யாது எனின் யாதும்
கிழமையைக் கீழ்ந்திடா நட்பு.
मित्रैराप्तवरैः स्वीयैः कृतकार्याणि सादरम् ।
निर्बाध स्वीक्रियन्ते चेत् सोक्ता परिचितिर्वरा ॥
நட்பிற்கு உறுப்புக் கெழுதகைமை மற்றுஅதற்கு உப்பாதல் சான்றோர் கடன்.
चिरात्परिचयस्तावन्मैत्र्या अङ्गं प्रकीर्तितः । तज्जाधिकारानुसृतिः कर्तव्या महतां सताम् ॥ பழகிய நட்புஎவன் செய்யும் கெழுதகைமை செய்தாங்கு அமையாக் கடை.
चिरात्परिचितानां हि समस्तास्सादराः क्रियाः ।
यदि नानुसरेत्तर्हि चिरमैत्र्या हि किं फलम् ॥
விழைதகையான் வேண்டி இருப்பர் கெழுதகையால் கேளாது நட்டார் செயின்.
यद्यास वर्गः कर्माणि कुर्यादज्ञातरूपतः ।
तथापि स्पृहयन्ते हि चिरात्सौहार्दशालिनः ॥
பேதைமை ஒன்றே பெரும்கிழமை என்றுஉணர்க
நோதக்க நட்டார் செயின்.
यदि मित्राणि कर्माणि कुर्युः दुःखप्रदान्यपि ।
तेपामज्ञानमथवा चिराम्यासो हि कारणम् ॥ 161 1 2 २ 3 ३ 4 ४ 5 162
எல்லைக்கண் நின்றார் துறவார் தொலைவிடத்தும்
தொல்லைக்கண் நின்றார் தொடர்பு.
चिरानुस्यूत मैत्रीकास्सजनाः स्वसुहजनैः ।
कृतेऽपि नाशकार्ये स्युरन्यून प्रेमभावनाः ॥
அழிவந்த செய்யினும் அன்பு அறார் அன்பின் வழிவந்த கேண்மை யவர்.
सीमान्तस्संस्थिता मैत्र्याः सम्यक्परिचितैश्चिरात् । हानिप्राप्तावपि स्वेषां न जघुर्मित्रतां हि तैः ॥
तिरुकुरळ्
கேள்இழுக்கம் கேளாக் கெழுதகைமை வல்லார்க்கு நாள்இழுக்கம் நட்டார் செயின்.
स्वाप्तमित्रापराधानामाकर्णनमनिच्छताम् ।
सतां तत् शोभनदिनं यदाप्ता अपराधिनः ॥
கெடாஅ வழிவந்த கேண்மையார் கேண்மை விடாஅர் விழையும் உலகு.
रक्षन्ति मित्रतां सम्यगविच्छिन्नां हि ये चिरात् । तादृशैस्सजनमैत्री बुधा वाञ्छन्ति सर्वदा ॥
விழையார் விழையப் படுப பழையார்கண் பண்பின் தலைப்பிரியா தார்.
चिरात्परिचितैराप्तेमैंत्र्यां ये सुहदा जनाः । सुसंस्कृतास्ते सन्तोऽत्र प्रशस्यन्तेऽप्यरातिभिः ॥ 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10 १० 6
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
८२.
असाध्वी मित्रता - 82
ggiy.
பருகுவார் போலினும் பண்புஇலார் கேண்மை
பெருகலின் குன்றல் இனிது.
पिपासात जलमिव प्रेम दर्शयतामपि ।
असाधूनां नृणां मैत्र्या अभिवृद्धेः क्षयो वरम् ॥
உறின்நட்டு அறின்ஒரூஉம் ஒப்புஇலார் கேண்மை பெறினும் இழப்பினும் என்.
संपत्काले समासज्य तत्क्षये दूरगामिनाम् ।
अयुक्तानां नृणां मैत्र्या लाभे हानौ च किं भवेत् ॥
உறுவது சீர்தூக்கும் நட்பும் பெறுவது கொள்வாரும் கள்வரும் நேர். 163 1 १ 2 २ 3
स्वलाभमात्रगणकाः सुहृदो धनलम्पटाः ।
वारनार्यस्तथा चोराः सदृशा हि परस्परम् ॥
அமரகத்து ஆற்றுஅறுக்கும் கல்லாமா அன்னார்
தமரின் தனிமை தலை.
युद्धकाले तदभ्यासविधुरैस्तुरगैस्समाः ।
ये तेषां मित्रभावादप्येकाकित्वं वरं भुवि ॥
செய்துஏமம் சாராச் சிறியவர் புன்கேண்மை எய்தலின் எய்தாமை நன்று.
सम्पादितमपि क्षेमकरणानुपयोगि यत् । चक्षुद्रजन मित्रत्वलाभाद्धा निर्वरा भुवम् ॥ ३ 20 5
เก ५ 164
பேதை பெருங்கெழீஇ நட்பின் அறிவுடையார் ஏதின்மை கோடி உறும்.
मूर्खाणां ज्ञानशून्यानां सान्द्रसौहार्दतो ध्रुवम् । विवेकिनां हि शत्रुत्वं कोटिकृत्वो महत्तरम् ॥
நகைவகைய ராகிய நட்பின் பகைவரான் பத்து அடுத்த கோடி உறும்.
हास्यमात्रोपयोगिन्या मैत्रयाः शत्रुजनैरिह । सज्जन्यमानश्शोकोऽपि दशकोटिगुणं वरम् ॥
ஒல்லும் கருமம் உடற்று பவர்கேண்மை சொல்லாடார் சோர விடல்.
कुर्वन्त्यशक्यामत्यन्तं कर्तुं शक्यामपि क्रियाम् । ये तन्मैत्रीमनुक्त्वैव वर्जयेत्सर्वथा क्रमात ।
கனவினும் இன்னாது மன்னோ வினைவேறு சொல்வேறு பட்டார் தொடர்பு.
कर्मण्यन्यद्वचस्यन्यद्येषां भवति तैस्सह ।
स्वप्नेऽपि मैत्रीचिन्ता हि नितरां हानिकारिणी ॥
எனைத்தும் குறுகுதல் ஓம்பல் மனைக்கெழீஇ மன்றில் பழிப்பார் தொடர்பு.
एकान्ते स्वगृहे मैत्रीमभिनीय सदस्यथ ।
लिरुक्कुरक् 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10
निन्दतामिह सम्पर्क सर्वथा सम्परित्यजेत् ॥
१०
॥
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
८३.
व्याज - मित्रता - 83
Saliliy.
சீர்இடம் காணின் எறிதற்குப் பட்டடை
நேரா நிரந்தவர் நட்பு.
विना मानससम्बन्ध बहिर्नाटयतां नृणाम् । 165 1
मैत्री सन्दर्भसम्प्राप्तौ खड्गवच्छेदिका भवेत् ॥
இனம்போன்று இனமல்லார் கேண்மை மகளிர் மனம்போல வேறு படும்.
सयूथ्याऽऽभासिनां यूथचाह्यानामिह मित्रता ।
सामान्यनारी चेतोवद्भिद्यते बहुधा ध्रुवम् ॥
பலநல்ல கற்றக் கடைத்தும் மனம்நல்லர் ஆகுதல் மாணார்க்கு அரிது.
अभ्यस्त बहुसद्ग्रन्था अपि विद्वद्वरा जनाः । शत्रुतां भावयन्तश्चेन्मनश्शुद्धिस्सुदुर्लभा ॥
முகத்தின் இனிய நகாஅ அகத்துஇன்னா வஞ்சரை அஞ்சப் படும்.
प्रीतिहासं नाटयद्भयः समक्ष मानसे पुनः ।
दुष्टचिन्ता प्रपूर्णेभ्यो भेतव्यं सर्वदा भुवि ॥
மன்த்தின் அமையா தவரை எனைத்தொன்றும்
சொல்லினால் தேறல்பாற்று அன்று.
मनस्सङ्गविहीनानां कस्मिंश्चिदपि कर्मणि ।
वामात्रेण न युक्ता हि स्वीकृतिर्मित्रभावतः ॥ १ 2
N २ 3 ३ ४ 5 166
तिरुक्कुरल
நட்டார்போல் நல்லவை சொல்லினும் ஒட்டார்சொல்
ஒல்லை உணரப் படும்.
सन्मित्राणीव सद्वार्ताः कामं प्रकथयन्त्विह । अन्तःकरणसौहार्दशून्यानां वाक् स्फुटीभवेत् ॥
சொல்வணக்கம் ஒன்னார்கண் கொள்ளற்க தீங்கு குறித்தமை யான்.
वचोविनम्रता शत्रोः न ग्राह्येह कदाचन । धनुषो नम्रभावो हि विनाशस्यैव सूचकः ॥ 6
[ 7
தொழுதகை யுள்ளும் படைஒடுங்கும் ஒன்னார் அழுதகண் ணீரும் அனைத்து.
नमतामिह शत्रूणां स्याच्छन्नो हेतिरञ्जलौ ।
तथैव रुदतां तेषामभ्रूणि च भवन्ति वै ॥
மிகச்செய்து தம்எள்ளு வாரை நகச்செய்து நட்பினுள் சாப்புல்லற் பாற்று.
मित्रताममिनीयान्तर्हसतोऽरीन् स्वयं तथा । बहिस्सनाट्य सौहार्द नाशयेदन्ततो भुवि ॥
பகைநட்பாம் காலம் வரும்கால் முகம்நட்டு அகநட்பு ஒரீஇ விடல்.
खारातयो यदा मित्रभावमंत्राप्नुयुस्तदा ।
मित्रतां नाटयित्वा तैरान्तरीं वर्जयेत्सदा ॥ ७ 8 ८ 9 ९ 10
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 167
८४.
मूर्खता - mib 84 பேதைமை.
பேதைமை என்பதுஒன்று யாதுஎனின் ஏதம்கொண்டு
ஊதியம் போக விடல்,
कस्यचिन्मूर्खता नाम महादोषो हि गण्यते ।
अहितग्रहणं लाभत्यागश्चापीति सा मता ॥
பேதைமை யுள்எல்லாம் பேதைமை காதன்மை
கையல்ல தன்கண் செயல்.
वर्ज्येष्वनुचितेष्वत्र कार्येषु हि भृशं स्पृहा ।
या सैव संमता सद्भिः मूर्खतास्वति मूर्खता ॥
நாணாமை நாடாமை நார்இன்மை யாதொன்றும்
பேணாமை பேதை தொழில்.
निर्लजत्वमकार्येषु सत्कार्येष्वरुचिस्तथा ।
अनादरथायुक्ता वाक् मूर्खाणां प्रकृतिस्त्वियम् ॥
சீதி உணர்ந்தும் பிறர்க்குஉரைத்தும் தான்அடங்காப் பேதையின் பேதையார் இல்.
समधीत्य हि सद्ग्रन्यानध्याप्य च दमी सदा । यो नास्ति मूर्खो लोकेऽस्मिंस्तत्समोऽज्ञो न विद्यते ॥
ஒருமைச் செயலாற்றும் பேதை எழுமையும் தான்புக்கு அழுந்தும் அளறு.
सप्तजन्मसु दुःखैकमजनाईमिह स्वयम् । जन्मन्यन्त्रैव निरयं मूर्खो जनयितुं हालम् ॥ ४ ५
OC 5 1 2 3
my ३ 168
பொய்படும் ஒன்றோ புனைபூணும் கையறியாப் பேதை வினைமேல் கொளின்.
युक्तोपाय विमूढैर्हि मूर्खेः मुख्य क्रियाग्रहः । न केवलं स्याद्विफलः तेऽपि बन्धनमाप्नुयुः ।
ஏதிலார் ஆரத் தமர்பசிப்பர் பேதை பெரும்செல்வம் உற்றக் கடை.
मूर्खस्स्याद्यदि वित्ताव्यस्तर्हि तद्वान्धवेतरे । प्रपूर्णास्स्युर्बन्धुवर्गो येत क्षुधितो भृशम् ॥
மையல் ஒருவன் களித்தற்றால் பேதைதன் கைஒன்று உடைமை பெறின்.
यदि मूर्खजनः कचिल्लभते भूरिसम्पदम् ।
तत्प्रमत्तो नरः कश्चित्स्याद्यथा पीतवान् सुराम् ॥
तिरुक्षुद्
பெரிதுஇனிது பேதையார் கேண்மை பிரிவின்கண்
பீழை தருவதுஒன்று இல்.
भवेदत्यन्तमधुरा मूर्खाणां मित्रता ध्रुवम् । 6 ६ 7 19 8
ሪ 9
यतः पश्चात्तैर्वियोगः नैवेपदपि दुःखदः ॥
கழாஅக்கால் பள்ளியுள் வைத்தற்றால் சான்றோர்
குழாஅத்துப் பேதை புகல்.
सञ्जनानां सभायां हि यन्मूर्खः प्रविशेददः ।
अधौतो मलिनः पादः शय्योद्धे निहितो यथा ॥ 10 ११
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
८५.
अल्पज्ञता [पण्डितम्मन्यता ] nio 85
புல்லறிவாண்மை. 169
அறிவுஇன்மை இன்மையுள் இன்மை பிறிதுஇன்மை இன்மையா வையாது உலகு.
अभावेष्विह सर्वेषु क्षोदिष्ठा ज्ञानशून्यता ।.
अन्याभावान् हि लोकोऽयं गणयेन्नैव तादृशान् ॥
அறிவிலான் நெஞ்சுஉவந்து ஈதல் பிறிதுயாதும் இல்லை பெறுவான் தவம்.
कश्चिदज्ञो हार्ददानं सम्पत्तेः कुरुते यदि ।
नैवान्यत्तत्परं भाग्यं ग्रहीतॄणां महद्भुवि ॥
அறிவிலார் தாம்தம்மைப் பீழிக்கும் பீழை செறுவார்க்கும் செய்தல் அரிது.
यदज्ञास्स्वेभ्य एवात्र दुःखमापादयन्ति तत् । तेषामरातिवर्गोऽपि नैवापादयितुं क्षमः ॥
வெண்மை எனப்படுவது யாதுஎனின் ஒண்மை உடையம்யாம் என்னும் செருக்கு.
अत्यल्पज्ञत्वमस्तीह किमित्यस्येत्यमुत्तरम् । स्वयं पण्डितमानित्वमेवाल्पज्ञत्वमुच्यते ॥ கல்லாத மேற்கொண்டு ஒழுகல் கசடு அற வல்லதூஉம் ஐயம் தரும்.
अनधीतेषु शास्त्रेषु ज्ञानं प्रथयतां निजम् । अधीतेष्वन ज्ञानमपि संशीयते बुधैः ॥ 1 १ 2 3 ३ 4 ४ 20 10 5 170
तिरुक्कुर
அற்றம் மறைத்தலோ புல்லறிவு தம்வயின் குற்றம் மறையா வழி
स्वाज्ञानजान्खदोषान् हि यदि नाच्छादयेत्तदा । बाह्याङ्गमात्राऽऽवरणं वाससाऽज्ञत्वमेव तत् ॥
அருமறை சோரும் அறிவிலான் செய்யும் பெருமிறை தானே தனக்கு.
अधीतेष्वपि शास्त्रेषु सारार्थग्रहणाक्षमः । स्वल्पज्ञः कुरुतेऽनिष्टं स्वयं स्वस्यैव भूतले ॥
ஏவவும் செய்கலான் தான்தேறான் அவ்வுயிர் போஒம் அளவும்ஓர் நோய்.
न सत्कार्याणि कुरुते प्रेरितोऽपीह सज्जनैः । स्वयमज्ञश्च योऽस्त्येष आन्तं व्याधिर्भुवो मतः ॥
காணாதான் காட்டுவான் தான்காணான் காணாதான் கண்டானாம் தான்கண்ட வாறு.
सदर्थान् पण्डितम्मन्यं ज्ञापयन् स्वयमाप्नुते ।
’
उपालम्भं ह्यज्ञ इति तथाज्ञः पण्डितायते ॥
உலகத்தார் உண்டுஎன்பது இல்என்பான் வையத்து அலகையா வைக்கப் படும்.
उत्कृष्टैस्सज्जनैर्लोके स्वीकृतस्येह वस्तुनः ।
असद्भावं वदन् मूढः पैशाचसदृशो मतः ॥ 3
संस्कृतलोकरूपानुवादः
८६.
मेदभावः [वैरम् ]- अफ्र 86
शक.
இகல்என்ப எல்லா உயிர்க்கும் பகல்என்னும் பண்புஇன்மை பாரிக்கும் நோய்.
प्राणिनामिह सर्वेषां परस्पर विभाजनम् ।
वियोजनश्च कलयन् दोषो वैरमितीयते ॥
பகல்கருதிப் பற்ற செயினும் இகல்கருதி
Drain unmo 5.
இன்னாசெய்
वियुज्य वर्तितुं वाञ्छन् यदि कश्चिदनिष्टकृत् ।
आकलय्य हि तद्वैरमनिष्टाकरण वरम् ॥ 171
1.
இகல்என்னும் எவ்வநோய் நீக்கின் தவல்இல்லாத் தாவில் விளக்கம் தரும்.
अतिदुःखावहं वैरसंज्ञितं व्याधिमत्र वै ।
दूरीकुर्याद्यदि तदा स्थायिनीं कीर्तिमावहेत् ॥
9 இன்பத்துள் இன்பம் பயக்கும் இகல்என்னும்
துன்பத்துள் துன்பம் கெடின். २
दुःखेष्वपि सुदुःखं हि वैराख्यं यदि नास्ति वै । [ नास्त्यथ ] तन्मनुष्यस्य सौख्येषु सौख्यं दद्यान्महद्भुवि ॥
இகல்எதிர் சாய்ந்தொழுக வல்லாரை யாரே மிகல்ஊக்கும் தன்மை யவர்.
वैरप्रसक्तौ प्राप्तायामपि तद्वशगा न ये ।
व्यवहारसुदक्षांस्तान्विजेतुं मन्वते तु के ॥ 2 २ 3 ३ 4 ४ 5
तिरुक्कुर 172
இகலின் மிகல்இனிது என்பவன் வாழ்க்கை தவலும் கெடலும் நணித்து.
येss साध्विति मन्यन्ते परैर्वैर विवर्धनम् । तेषां हि जीवनं हानिनाशयोर्निकटस्थितम् ॥
மிகல்மேவல் மெய்ப்பொருள் காணார் இகல்மேவல் இன்னா அறிவி னவர்.
परवैरसमाकांक्षि निजबाधकबुद्धयः । विजयावहतत्त्वान्धदृष्टयस्स्युर्ध्रुवं भुवि ॥
இகலிற்கு எதிர்சாய்தல் ஆக்கம் அதனை மிகல்ஊக்கின் ஊக்குமாம் கேடு.
चित्ते दत्तपदे वैरभावेऽप्यस्य वशेऽपतन् । कल्याणभागन्यथा तु तत्पुष्टिर्हानिर्धिका ॥
இகல்காணான் ஆக்கம் வருங்கால் அதனை
மிகல்காணும் கேடு தரற்கு.
यद्याप्नोतीह कल्याणं तर्हि वैरं न पश्यति ।
यद्यनिष्टं जनयति तदैधयति शात्रवम् ॥
இகலான்ஆம் இன்னாத எல்லாம் நகலான்ஆம்
நன்னயம் என்னும் செருக்கு.
वैरेण केवलं सर्वाण्यनिष्टानि भवन्ति वै ।
सुनीतिरूपा सम्पत्तिः मित्रतामनुवर्तते ॥ 7 6 8 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
८७.
शत्रुता विभवः- 87
பகைமாட்சி.
வலியார்க்கு மாறேற்றல் ஓம்புக ஓம்பா மெலியார்மேல் மேக பகை.
शत्रुतां स्वबलीयो मिर्नाद्रियध्वं कदाचन । निजन्यूनबलारातिशत्रुतां त्यजतेह न ॥
அன்பிலன் ஆன்ற துணையிலன் தான்துவ்வான் என்பரியும் ஏதிலான் துப்பு.
बान्धवस्नेहहीनो यो निस्सहायस्तथाऽश्रमः । स कथं बलिनः शत्रोः शक्तेर्विघटने क्षमः ॥
அஞ்சும் அறியான் அமைவுஇலன் ஈகலான் தஞ்சம் எளியன் பகைக்கு.
भयग्रस्तो विमूढात्मा नास्ति सौजन्यतः परैः । कृपणश्चास्ति यो नूनं शत्रुवश्यो भवेदसौ ॥ 173
நீங்கான் வெகுளி நிறையிலன் எஞ்ஞான்றும் யாங்கணும் யார்க்கும் எளிது.
क्रोधाकुलस्सदा गोप्यरक्षां न कुरुतेऽपि तम् । आक्रान्तुं सर्वथा लोके शत्रूणां सुलभं भवेत् ॥
i 1 2 २
வழிநோக்கான் வாய்ப்பன செய்யான் பழிநோக்கான் பண்பிலன் பற்றார்க்கு இனிது.
नेक्षते सत्पथं शास्त्रविहितं न करोत्यपि । विमुखो लोकनिन्दायास्तमुशन्त्यरयो भृशम् ॥ 3 ३ 4
ac
חו 5 174
காணாச் சினத்தான் கழிபெரும் காமத்தான் பேணாமை பேணப் படும்.
विवेकहन्तृक्रोधात्मा सीमातिक्रान्तका मवान् ।
यस्तेन पुंसा शत्रुत्वं प्रेम्णा स्वीक्रियते भुवि ॥
तिरुक्कुर
கொடுத்தும் கொளல்வேண்டும் மன்ற அடுத்துஇருந்து மாணாத செய்வான் பகை.
कार्याण्यारभ्य मार्गेण प्रतिकूलेन गच्छताम् ।
शत्रुता सम्परिग्राह्या किञ्चिद्दत्वापि सन्ततम् ॥
குணன்இலனாய்க் குற்றம் பலவாயின் மாற்றார்க்கு இனன்இலனாம் ஏமாப்பு உடைத்து.
गुणैर्विहीनो बहुभिः दोषैश्चापि समन्वितः ।
निस्सहायो भवेतस्मादेति स्वारातिवश्यताम् ॥
செறுவார்க்குச் சேண்இகவா இன்பம் அறிவுஇலா
அஞ்சும் பகைவர்ப் பெறின்.
राजनीत्यनमिज्ञा ये भवन्त्याहवभीरवः ।
तान् शत्रुत्वेन सम्प्राप्य मोदन्ते तदरातयः ॥
கல்லான் வெகுளும் சிறுபொருள் எஞ்ஞான்றும் ஒல்லானை ஒல்லாது ஒளி.
नीत्यज्ञाय हि संक्रुध्य तत्प्राप्तं फलमन्पकम् । अनिच्छन्तं कदाप्यत्र संश्रयेत न वै यशः ॥ 10 १० 9 8 8
संस्कृतलोकरूपानुवादः
८८.
शत्रुता - परिशीलनम् - arib 88
பகைத்திறம் தெரிதல்.
பகைஎன்னும் பண்புஇ லதனை ஒருவன் நகையேயும் வேண்டற்பாற்று அன்று, सामान्यतो हि शत्रुत्वमसभ्यत्वमितीरितम् ।
सर्वथा न परिग्राह्यं विनोदायापि तद्भुवि ॥
வில்லேர் உழவர் பகைகொளினும் கொள்ளற்க சொல்லேர் உழவர் பகை.
इष्वासहलिभिर्वीर्यकृषकैर्वैरमस्त्यपि ।
प्राज्ञवैरं भृशं वयं वाणी - हल - कृषीवलैः ॥
ஏமுற் றவரினும் ஏழை தமியனாய்ப் பல்லார் பகைகொள் பவன்.
स्थित्वकाकी यद्यनेकैः शत्रुतामिह भावयेत् ।
तर्हि मूर्खतरो नूनं प्रमत्तेभ्योऽप्यसौ मतः ॥
பகைநட்பாக் கொண்டுஒழுகும் பண்புடை யாளன் தகைமைக்கண் தங்கிற்று உலகு.
स्वशत्रनपि मित्राणि कर्तु दक्षस्य भूपतेः ।
गुणिनो हि महत्तायां लोकोऽयं सम्प्रतिष्ठितः ॥
தன்துணை இன்றால் பகைஇரண்டால் தான்ஒருவன்
இன்துணையாக் கொள்கஅவற்றின் ஒன்று.
निस्सहायस्स्वयं शत्रुद्वयश्चास्तीह चेत्तदा ।
तयोरुचितमेकं हि कुर्यान्निजसहायकम् ॥ 175 1 १ 2 २ 3
m ४ 5 176
தேறினும் தேறா விடினும் அழிவின்கண் தேறான் பகாஅன் விடல்.
शत्रु परीक्षीतं वाथाप्यपरीक्षितमेव वा । प्राप्तायामन्यविपदि माध्यस्थ्ये वर्तयेत्सदा ॥
நோவற்க நொந்தது அறியார்க்கு மேவற்க மென்மை பகைவ ரகத்து.
स्वशोकाज्ञस्वमित्रेभ्यः स्वयं तं न प्रदर्शयेत् । कालप्रतीक्षिशत्रभ्यो दौर्बल्यं न प्रकाशयेत् ॥
வகைஅறிந்து தன்செய்து தன்காப்ப மாயும் பகைவர்கண் பட்ட செருக்கு.
युक्तोपायं समालोच्य क्रियार्ह स्वं विधाय च । आत्मरक्षां च कुर्याच्चेत् शब्दर्पो विनश्यति ॥
இளைதாக முள்மரம் கொல்க களையுநர் கைகொல்லும் காழ்த்த இடத்து.
छेद्यः प्रारम्भसमय एवैकः कण्टकद्रुमः । स्फीतस्स वर्धितछेतु नितान्तं दुःखयेत्करम् ॥
உயிர்ப்ப உளரல்லர் மன்ற செயிர்ப்பவர் செம்மல் சிதைக்கலா தார்.
औदासीन्येन शत्रूणां दर्प न दमयन्ति ये ।
तिरुक्कुरळ् 6
ww ६ 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10
ते महाप्राणनां प्राप्तैर्नाश्यन्ते शत्रुभिस्तु तैः ॥
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 177
८९.
आन्तरशत्रचः - mii 89
2iums.
நிழல்நீரும் இன்னாத இன்னா தமர்நீரும் இன்னாவாம் இன்னா செயின்.
छायातोयेऽप्यनिष्टे हि स्यातां यदि तु बाधके । स्वकीयाश्च तथाऽनिष्टा भवेयुर्यदि बाधकाः ॥ வாள்போல் பகைவரை அஞ்சற்க அஞ்சுக கேள்போல் பகைவர் தொடர்பு.
न भेतव्यमिहारिभ्यः प्रकृटेभ्योऽसिवद्द्भुवि । मैत्रीमभिनयद्भयस्तु कार्याsरिभ्यस्सदैव भीः ॥
உட்பகை அஞ்சித்தற் காக்க உலைவிடத்து மட்பகையின் மாணத் தெறும்.
भेतव्यमान्तरारातेः कार्यं तस्मात्स्वरक्षणम् ।
.
कुलालहेतिवत्स स्यात्क्षयकाले विनाशकः ॥
மனம்மாணா உட்பகை தோன்றின் இனம்மாணா
ஏதம் பலவும் தரும். 1
OV १ 2 २ 3
MY ३ 4
वैमनस्यादान्तरणां शत्रणामुद्भवो भुवम् ।
बान्धवैर्भेदमापाद्य बहुदुःखप्रदो भवेत् ॥ ४
உறல்முறையான் உட்பகை தோன்றின் இறல்முறையான் ஏதம் பலவும் தரும்.
शत्रूणां बाह्यतो मित्राऽऽभासानामुद्भवे हि सः ।
प्रदधानैकदुःखानि स्यान्मृत्योरपि कारणम् ॥ ५ 5 178
तिरुकु
ஒன்றாமை ஒன்றியார் கண்படின்எஞ்ஞான்றும் பொன்றாமை ஒன்றல்அரிது.
स्वकीयैरान्तरैरेव वैमनस्यं भवेद्यदि ।
सर्वदा दुर्लभस्तर्हि नाशाभावो भवेदिह ॥
செப்பின் புணர்ச்சிபோல் கூடினும் கூடாதே
உட்பகை உற்ற குடி.
चषकस्य छादकेन यथा बन्धे दृढेऽपि च ।
आन्तरारातिसंबन्धो भवेद्वंशविघाटकः ॥
அரம்பொருத பொன்போலத் தேயும் உரம்பொருது
உட்பகை உற்ற குடி.
उद्भूतान्तरखैरो हि वंशो जाम्बूनदं यथा ।
विधट्टकासिना कृत्तं क्रमात्क्षीणचलं भवेत् ॥
எட்பகவு அன்ன சிறுமைத்தே ஆயினும் உட்பகை உள்ளதாம் கேடு.
तिलखण्डवदत्यल्पमपि शत्रुत्वमान्तरम् । राज्ञः क्रमाद्भवेन्नूनं महाहानिप्रदायकम् ॥
உடம்பாடு இலாதவர் வாழ்க்கை குடங்கருள் பாம்போடு உடன்உறைந் தற்று.
वैमनस्ययुतैस्स्वीयैर्जनैः जीवनयापनम् ।
वास एककुटीरान्तरिव क्रूराहिना भवेत् ॥ 8 9 ९ 10 १०
ह
संस्कृत श्लोकरूपानुग्रात्रः 5
९०.
महतामनवज्ञानम् - 190 பெரியாரைப் பிழையாமை.
ஆற்றுவார் ஆற்றல் இகழாமை போற்றுவார் போற்றலுள் எல்லாம் தலை.
कार्यसाधनदक्षाणां शक्तेरनपमाननम् । आपदुद्भ्यः स्वरिरक्षूणामग्रगण्यं हि रक्षणम् ॥
பெரியாரைப் பேணாது ஒழுகின் பெரியாரால் பேரா இடும்பை தரும்.
अनादरस्समर्थानां महतां क्रियते यदि ।
तर्ह्यसौ महतीर्हानीः ध्रुवमापादयेदिह ॥
கெடல்வேண்டின் கேளாது செய்க அடல்வேண்டின்
ஆற்று பவர்கண் இழுக்கு.
शत्रुसन्दमने शक्तान् सतः प्रत्यपराधिता ।
विनाशेच्छा यदि तदा स्वीकार्या स्वेच्छया भुवि ॥ 179
கூற்றத்தைக் கையால் விளித்தற்றால் ஆற்றுவார்க்கு ஆற்றாதார் இன்னா செயல்,
शक्तित्रयाढ्यसद्भयोऽत्र दुर्बलाः कुर्वते यदि ।
अनिष्टं तद्धि कालस्य स्वयमाह्वानसन्निभम् ॥
யாண்டுச்சென்று யாண்டும்உளராகார் வெந்துப்பின்
வேந்துசெறப்பட் டவர்.
महाप्रतापैर्भूपैर्हि पराजित्य प्रधाविताः ।
प्रकामं यान्तु कुत्रापि नैव स्थितिमवाप्नुयुः ॥ 1 १ 2 २ 3 ३ 4
Do ४ 5 180
எரியால் சுடப்படினும் உய்வுண்டாம் உய்யார் பெரியார்ப் பிழைத்தொழுகு வார்.
स्वस्थता सम्भवेदग्निदग्धानामिह भूतले ।
अपराद्धा महद्भयो हि नैव क्षेमं समाप्नुयुः ॥
तिरुव
வகைமாண்ட வாழ்க்கையும் வான்பொருளும் என்னா தகைமாண்ட தக்கார் செறின்.
तपोधनानां क्रोधस्य गोचरास्स्युर्नृपा यदि ।
तर्हि तज्ञ्जीवनैश्वर्ये वृहती नाशसम्मुखे ॥
குன்றன்னார் குன்ற மதிப்பின் குடியொடு நின்றன்னார் மாய்வர் நிலத்து.
शैलतुल्या महात्मानो मन्येरंश्चेत्क्षयं तदा ।
कुलेन सह नश्येयुः प्रभवस्सुप्रतिष्ठिताः ॥
ஏந்திய கொள்கையார் சீறின்இடைமுரிந்து வேந்தனும் வேந்து கெடும்.
तपस्विनो महात्मानः क्रुध्येरंश्वत्तदा ध्रुवम् ।
देवेन्द्रोऽपि पदात्स्वस्माद्भष्टो नाशं समाप्नुयात् ॥
இறந்து அமைந்த சார்புடையர் ஆயினும் உய்யார் சிறந்து அமைந்த சீரார் செறின்.
तपोवैभवसम्पन्नमहतां क्रोधगोचराः ।
प्रबलाऽऽयसम्पन्ना अपि नाशं समाप्नुयुः ॥ ९ 10 १०
BC 5
संस्कृत श्लोकरूपानुवाद।
९१.
नारीसमाश्रयणम् - अफ्रीका 91 பெண்வழிச் சேறல். 181
மனைவிழைவார் மாண்பயன் எய்தார் வினைவிழைவார் வேண்டாப் பொருளும் அது.
स्वपत्नीवशगाः कामान्न श्रेष्ठफलमाप्नुयुः ।
-प्रयत्नशीलैः सद्भिश्च तद्धि नैवेष्यते भुवि ॥
பேணாது பெண்விழைவான் ஆக்கம் பெரியதோர் நாணாக நாணுத் தரும்.
स्वपौरुषमनादृत्य पत्नीं कामयते हि यः ।
तत्सम्पत्स्वस्य चान्येषां पुंसां लज्जावहा भृशम् ॥ 1 १
இல்லாள்கண் தாழ்ந்த இயல்பின்மை எஞ்ஞான்றும் நல்லாருள் நாணுத் தரும்.
भार्यावशंवदत्वाख्यः पौरुषानुचितो गुणः ।
मध्ये साधुजनानां हि भृशं लज्जाप्रदो भवेत् ॥
மனையாளை அஞ்சும் மறுமையி லாளன் வினையாண்மை வீறுஎய்தல் இன்று.
स्वपत्न्यास्त्रस्यतः पुंसः वश्चितस्य हि सद्गतेः । कार्यसाधनसामध्ये नैव सद्भिः प्रशस्यते ॥
இல்லாளை அஞ்சுவான் அஞ்சும்மற்று எஞ்ஞான்றும் நல்லார்க்கு நல்ல செயல்.
पुमान् विभ्यत्स्वपत्न्या हि सज्जनानामिह ध्रुवम् ।
सत्कार्योपकृतीः कर्तुमपि त्रस्येभृशं सदा ॥ 2 3 ३ 4 ४ 5 182
இமையாரின் வாழினும் பாடுஇலரே இல்லாள் அமைஆர்தோள் அஞ்சு பவர்.
पन्यंसवंशरागेण तद्वश्यास्तद्भयार्दिताः । जीवन्तोऽनिमिषैस्तुल्या अपि निष्पौरुषा मताः ॥
तिरुक्कुरल 6 ६
பெண்ஏவல் செய்தொழுகும்ஆண்மையின் நாண்உடைப் பெண்ணே பெருமை உடைத்து.
वनिताऽऽदेशवशगात्पौरुषादपि भूतले । 7
स्वाभाविकत्रपायुक्तस्त्रीत्वमेव महत्तरम् ॥ ७
நட்டார் குறைமுடியார் நன்று ஆற்றார் நல்நுதலாள்
பெட்டாங்கு ஒழுகு பவர். 8
सुललाट स्वललनावशगास्सर्वदा भुवि ।
नोपकुर्युः स्वसुहृदां धर्माचाराक्षमा अपि ॥
ሪ
அறவினையும் ஆன்ற பொருளும் பிறவினையும்
பெண்ஏவல் செய்வார்கண் இல். 9
धर्मस्तदनुकूलार्थः तद्द्द्वयानुगताः क्रियाः ।
नारीसेवारतस्यात्र न भवेयुः कदाचन ॥
எண்சேர்ந்த நெஞ்சத்து இடன்உடையார்க்கு
பெண்சேர்ந்தாம் பேதைமை இல்.
[எஞ்ஞான்றும் 10
सम्यगालोचनापूर्ण मनोदाययुता नराः ।
नारीसम्पर्कजं मौख्ये भजेयुर्नैव सर्वदा ॥ १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
९२.
चारवनिता :- अफ्रीकmi 92
வரைவின் மகளிர், 183
அன்பின் விழையார் பொருள்விழையும் ஆய்தொடியார் இன்சொல் இழுக்குத் தரும்.
सत्यं प्रेमेह नेच्छन्त्य इच्छन्त्यः केवलं धनम् ।
या वारनार्यस्तद्वाणी मधुराप्य हितावहा ॥
பயன்தூக்கிப் பண்புஉரைக்கும் பண்புஇல் மகளிர் நயன்தூக்கி நள்ளா விடல்.
स्वप्रयोजनलाभार्थं सभ्यवार्ता वदन्ति याः ।
तासामसभ्यनारीणां त्यक्तव्याऽऽलोच्य सङ्गतिः ॥ 1 १ 2
பொருட்பெண்டிர் பொய்ம்மை முயக்கம் இருட்டறையில் ஏதில் பிணம்தழீஇ அற்று.
धनैषिवारनारीणामसत्यालिङ्गनं भुवि ।
असम्बद्धशवाऽऽश्लेषः कोष्ठेऽन्धतमसाऽऽवृते ॥ 3 ३
பொருட்பொருளார் புன்னலம் தோயார் அருட்பொருள்
ஆயும் அறிவி னவர்.
धर्मतत्त्व विवेकाढ्याः सज्जना न कदापि हि ।
धनैकलम्पटत्रीणां कांक्षेरन क्षुल्लकं सुखम् ॥
பொதுநலத்தார் புன்னலம் தோயார் மதிநலத்தின்
மாண்ட அறிவி னவர்.
शुभबुद्धियुताः प्राज्ञास्सज्जना हि कदाचन ।
चारनारीक्षुद्रसङ्ग न स्पृशेयुरिह भुवम् ॥ ४ 5 184
தம்நலம் பாரிப்பார் தோயார் தகைசெருக்கிப் புன்னலம் பாரிப்பார் தோள்.
कलागर्वित पण्यस्त्रीबहुभोग्यांससङ्गजम् ।
क्षुद्रसौख्यं हि नेच्छेयुस्सन्तो विस्तृत कीर्तयः ॥
तिरुकुरळ्
நிறைநெஞ்சம் இல்லவர் தோய்வர் பிறநெஞ்சில்
பேணிப் புணர்பவர் தோள். 6 7
अपक्वक्षुद्रमनसों जना एव हि भूतले ।
धनेषणासमालिङ्गत्पण्यना यस भोगिनः ॥ ७
ஆயும் அறிவினர் அல்லார்க்கு அணங்குஎன்ப
மாய மகளிர் முயக்கு.
प्रतारणैकनिरंतपण्यस्त्रीपरिरम्भणम् ।
भवेद्विवेकशून्यानां पिशाची मोहिनी ध्रुवम् ॥
வரைவுஇலா மாண்இழையார் மென்தோள் புரையிலாப் பூரியர்கள் ஆழும் அளறு.
मर्यादाहीनपण्यस्त्रीकोमलांसो भवेदिह ।
महापको निर्विवेका नीचा मज्जन्ति यत्र वै ॥
இருமனப் பெண்டிரும் கள்ளும் கவறும் திருநீக்கப் பட்டார் தொடர்பு.
द्विचित्ताः पण्यवनिता मद्यद्यते तथैव च ।
श्रीदेव्या सम्परित्यक्तैः सम्बद्धा नितरां भुवि ॥ 10 9 8
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
९३.
मद्यपान चिवर्जनम् - 93
Bir 2यंग(2).
உட்கப் படாஅர் ஒளிஇழப்பர் எஞ்ஞான்றும் கட்காதல் கொண்டொழுகு வார்.
सुरापानानुरागेभ्यो नृपेभ्यस्तदरातयः ।
न बिभ्यति कदाप्यत्र तथा ते कीर्तिवश्चिताः ॥
உண்ணற்க கள்ளை உணில்உண்க சான்றோரான் எண்ணப் படவேண்டா தார்.
मद्यपानं सदा वयमथवा सज्जनैरिह ।
नेष्यते यदि गण्यत्वं तर्हि मद्यं प्रपीयताम् ॥
ஈன்றாள் முகத்தேயும் இன்னாதால் என்மற்றுச் சான்றோர் முகத்துக் களி.
अतिमात्रानुरागिण्या जनन्याः पुरतोऽपि धिक् ।
मद्यपानं समक्ष हि महतां किं पुनरसताम् ॥ 185 1 १ 2 २ 3 ३
நாண்என்னும் நல்லாள் புறம்கொடுக்கும் கள்என்னும் பேணாப் பெரும்குற்றத் தார்க்கு.
अनाहतं साधुजनैर्मद्यपानं प्रकुर्वताम् ।
लज्जाभिधाना साध्वीह विमुखैव भवेत्सदा ॥
கை அறி மெய்அறி
யாமை உடைத்தே பொருள்கொடுத்து
யாமை கொளல்,
बहुमूल्यप्रदानेन पीत्वा मद्यं स्वविस्मृतिः । किंकर्तव्यत्वमोढ्याद्धि दुर्दैवाद्भवति भुवम् ॥ ४ 5 186
तिरुकुरल
துஞ்சினார் செத்தாரின் வேறுஅல்லர் எஞ்ஞான்றும் நஞ்சுண்பார் கள்உண் பவர்.
गाढनिद्रावशा नूनं मृतेभ्यो नेतरे मताः ।
मद्यपानरताश्शश्वत् मता गरलपायिनः ॥
உள்ஒற்றி உள்ளூர் நகப்படுவர் எஞ்ஞான்றும் கள்ஒற்றிக் கண்சாய் பவர்.
गुप्तं कृत्वा सुरापानं मदान्धा मनुजास्सदा । स्वदेश स्थैस्समैस्सद्भिरुपहास्या भवन्ति हि ॥
களி
ரித்துஅறியேன் என்பது கைவிடுக நெஞ்சத்து ஒளித்ததூஉம் ஆங்கே மிகும்.
गुप्तं पीत्वा सुरां शुद्धिनाटनं त्यजतेह भोः । यतस्तत्पानदोषेण मिथ्यादोषोऽपि सम्भवेत् ॥
களித்தானைக் காரணம் காட்டுதல் கீழ்நீர்க் குளித்தானைத் தீத்துரீஇ யற்று.
तत्त्वावबोधनं मद्यमत्ताय हृदवारिणि । 6 7 ७ 8
ሪ 9
निमग्नान्वेषणं दीपवर्तिका ज्वालयेव हि ॥
கள்உண்ணாப் போழ்தில் களித்தானைக் காணுங்கால்
உள்ளான்கொல் உண்டதன் சோர்வு.
प्रसन्नचित्तताकाले मद्यपायी परान् सखीन् ।
वीक्ष्य मत्तान्न जानीयात् स्वस्य किं मन्दतां भुवि ॥ ९ 10
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 187
९४.
द्यूतम् - o 94
(छ).
வேண்டற்க வென்றிடினும் சூதினை வென்றதூஉம் தூண்டிற்பொன் மீன்விழுங்கி யற்று.
जयप्राप्तावपि द्यूतं नैवेच्छत कदाचन । 1
तल्लोहतुण्डिकाग्रस्थ मत्स्यग्रस्तमिवामिषम् (मिवायसम् ) ॥
१
ஒன்றுஎய்தி நூறுஇழக்கும் சூதர்க்கும் உண்டாம்கொல் நன்றுஎய்தி வாழ்வதோர் ஆறு.
किञ्चिल्लाभे हि लोभेन धनं नाशयतां बहु । द्यतेऽसतामपीह स्यात्किं नु शोभनजीवनम् ॥
உருள்ஆயம் ஓவாது கூறின் பொருள்ஆயம் போஒய்ப் புறமே படும்.
देवने सर्वदाऽऽसज्य पणबन्धं महाधनम् ।
राज्ञः क्रीडारतान् हित्वा धनाऽऽयस्तदरीन् व्रजेत् ॥ 2
AJ २ 3
[ तदरीन् श्रीस्समाप्नुयात् ॥] ३
சிறுமை பலசெய்து சீர்அழிக்கும் சூதின்
வறுமை தருவதுஒன்று இல்.
स्वाऽऽसक्तेभ्यो नरेभ्यो हि दत्वाऽवज्ञां सुभूयसीम् । यशोविनाशकाद्यूतान्नास्त्यन्यद्दीनतावहम् ॥
கவறும் கழகமும் கையும் தருக்கி இவறியார் இல்லாகி யார்.
अक्षहस्तास्सदा द्यूत गोष्ठीं संश्रित्य संस्थिताः । राजानो बहवो राज्यसम्पत्तिभ्रष्टतां ययुः ॥ ४
OC 5 5 188
तिरुकुरक
அகடுஆரார் அல்லல் உழப்பர்சூது என்னும் முகடியான் மூடப்பட் டார்.
द्यूतरूपामङ्गलेन (रूपज्येष्ठया हि) सम्यगाच्छादिता नराः । अपूर्णकुक्षयोऽत्र स्युर्नरकश्चाप्नुयुस्ततः ॥
பழகிய செல்வமும் பண்பும் கெடுக்கும் கழகத்துக் காலை புகின்.
धर्मादियोग्यकालेषु द्यूतगोष्ठयां स्थितो यदि ।
तत् पैतृकं बहु धनं सद्गुणांश्च विनाशयेत् ॥ 6 ६ 7 ७
பொருள்கெடுத்துப் பொய்மேற் கொளீஇ அருள்கெடுத்து அல்லல் உழப்பிக்கும் சூது.
द्यूतं विनाश्य सम्पत्ति ग्राहयित्वाऽनृतं भुवि ।
विनाश्य करुणां चित्ते सर्वदुःखप्रदं भवेत् ॥
உடைசெல்வம் ஊண்ஒளி கல்விஎன்று ஐந்தும் அடையாவாம் ஆயம் கொளின்.
नृपं द्यूतरुचि लोके परिधानं धनं तथा ।
भोज्यं तेजश्च विद्या च सन्त्यजेयुः क्रमाद्ध्रुवम् ॥
இழத்தொறூஉம் காதலிக்கும் சூதேபோல் துன்பம் உழத்தொறூஉம் காதற்று உயிர்.
नाश नाश धनमपि तं कामयते नरः ।
भोग भोगं च दुःखानि जीवो वै देहमिच्छति 11 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 189
९५.
औषधम् - mo 95
10.
மிகினும் குறையினும் நோய்செய்யும் நூலோர்
வளிமுதலா எண்ணிய மூன்று.
वातपित्ते श्लेष्म चेति वैद्यशास्त्रोदितं त्रयम् ।
तेषामधिकता न्यूनभावश्च व्याधिकारणे ॥
மருந்துஎன வேண்டாவாம் யாக்கைக்கு அருந்தியது
அற்றது போற்றி உணின்.
भुक्तभोजनजीर्णत्वं यदि विज्ञाय खाद्यते ।
तर्हि देहस्य नैव स्यादावश्यकमिहौषधम् ॥
அற்றால் அளவுஅறிந்து உண்க அஃதுஉடம்பு பெற்றான் நெடிதுஉய்க்கும் ஆறு.
सुजीर्णे पूर्वभुक्तेऽथ मितमश्रीत भोजनम् । तदेव देहिनो लोके दीर्घजीवनसाधनम् ॥
அற்றது அறிந்து கடைப்பிடித்து மாறு அல்ல துய்க்க துவரப் பசித்து.
ज्ञात्वा भुक्तस्य जीर्णत्वं भूत्वा सम्यम्बुभुक्षितः । हित्वा निषिद्धमाहारं भोक्तव्यं रुचिपूर्वकम् ॥ மாறுபாடு இல்லாத உண்டி மறுத்துஉண்ணின் ஊறுபாடு இல்லை உயிர்க்கு.
अनुकूलं खाद्यमत्र न यथेच्छं परं मितम् । खाद्यते चेन्मनुष्यस्य न स्यादामयपीडनम् ॥ 1 १ 2
M 3 ३ 4 ४
oc 5 190
तिरुक्कुरल
இழிவுஅறிந்து உண்பான்கண் இன்பம்போல் நிற்கும்.
கழிபேர் இரையான்கண் நோய்.
यथा सौख्यं वरीवर्ति मितभोजिनि मानवे ।
वर्तेत सर्वदा व्यधिस्तथैवामितभोजिनि ॥
தீஅளவு அன்றித் தெரியான் பெரிதுஉண்ணின் நோய்அளவு இன்றிப் படும்.
न ज्ञात्वा जाठरस्याग्नः परिमाणं हि योऽश्नुते । भूयिष्ठं स नरोऽनन्तव्याधीनां भाजनं भवेत् ॥
நோய்நாடி நோய்முதல் நாடி அதுதணிக்கும் வாய்நாடி வாய்ப்பச் செயல்.
व्याधि परीक्ष्य विज्ञाय तन्निदानं निवारकम् । दृष्ट्वोपायश्च तद्युक्तं दातव्यं भेषजं ततः ॥
உற்றான் அளவும் பிணிஅளவும் காலமும் கற்றான் கருதிச் செயல்.
वैद्यश्चिकित्सां कुर्वीत ज्ञात्वाऽऽतुरसमर्थताम् । परिमाणं ह्यामयस्य तथा युक्तमनेहसम् ॥ 6 7 ७
உற்றவன் தீர்ப்பான் மருந்துஉழைச் செல்வான்என்று
அப்பால்நாற் கூற்றே மருந்து.
व्यधिग्रस्तो नरो वैद्यस्तथा व्याधिचिकित्सकः ।
औषधं सहकारीति चतुर्धा भेषजं मतम् ॥
॥
राजान-नीति विभागः समाप्तः ॥
அங்க இயல் முற்றிற்று 8 9 10 १०
‘संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
॥
परिशिष्ट-विभागः ॥
९६.
कुलीनता [ आभिजात्यम् ] - 96
छप m.
இல்பிறந்தார் கண் அல்லது இல்லை இயல்பாகச் செப்பமும் நாணும் ஒருங்கு.
कुलीनेभ्यस्सज्जनेभ्य इतरेषु नरेष्विह । स्वाभाविकी न संशुद्धिः विद्यते हीस्तथा परा ॥
ஒழுக்கமும் வாய்மையும் நாணும்இம் மூன்றும் இழுக்கார் குடிப்பிறந் தார்.
कुलीनास्साधुपुरुषाः सदाचारात्कदापि वै । [ दनुत्तमात् ] सत्यवादित्वलज्जाभ्यां विचलन्ति मनागपि ॥
நகைஈகை இன்சொல் இகழாமை நான்கும் வகைஎன்ப வாய்மைக் குடிக்கு.
अविकारिकुलस्यान सतस्सौ मुख्य-दानिते ।
मधुरा वागनिन्दा च चत्वारस्सद्गुणा मताः ॥
அடுக்கிய கோடி பெறினும் குடிப்பிறந்தார் குன்றுவ செய்தல் இலர்.
बहुकोटिमितं वित्तं यद्यपि प्राप्नुयुर्भुवि । तथापि सत्कुले जाता नीचं कर्म न कुर्वते ॥ வழங்குவது உள்வீழ்ந்தக் கண்ணும் பழங்குடி பண்பில் தலைப்பிரிதல் இன்று.
प्राचीनसत्कुले जाता दाने यद्यपि पूर्ववत् । स्युरक्षमास्तथाप्यत्र स्वसंस्कृत्य विचालिनः ॥ 191
S 1 १ 2
२. 3 ३ ४
OC 150 192
சலம்பற்றிச் சால்புஇல செய்யார்மாசு அற்ற குலம்பற்றி வாழ்தும்என் பார்.
अनघां कुलमर्यादां स्वामाश्रित्यैव जीविनः ।
छलमाश्रित्य नैवात्र कर्म कुर्युरसंस्कृतम् ॥
तिरुक्कुरळ्
குடிப்பிறந்தார் கண்விளங்கும் குற்றம் விசும்பின்
अपराधस्सज्जनानां प्रसूतानां हि सत्कुले । 6 ६ 7
மதிக்கண் மறுப்போல் உயர்ந்து.
गगनेऽङ्क इवेन्दौ सुस्पष्टं भायात्समुन्नतः ।
நலத்தின்கண் நார்இன்மை தோன்றின் அவனைக்
குலத்தின்கண் ஐயப் படும்.
यदि कश्चित्कुलीनोऽत्र निर्दयो दृश्यते भुवि ।
तहिं तस्य कुलीनत्वे सन्तस्संशेरते ध्रुवम् ॥
நிலத்தில் கிடந்தமை கால்காட்டும் காட்டும்
குலத்தில் பிறந்தார்வாய்ச் சொல்.
क्षेत्रस्य प्रकृति तत्र प्रकटीकुरुते ऽङ्कुरः । ७ 8 9
तद्वत्कुलीनतां नृणां सन्दर्शयति वा गिह ॥
நலம்வேண்டின் நாணுடைமை வேண்டும் ९
வேண்டுக யார்க்கும் பணிவு.
[GwCg 10
यशःपुण्यस्पृहश्वेत्स्यादकार्येभ्यः सुलज्जितः । कुलीनत्वरिरक्षोहिं विनम्रत्वमपेक्षितम् ॥ १
संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
९७.
मानम् - mib 97
LOD.
இன்றி அமையாச் சிறப்பின ஆயினும் குன்ற வருப விடல்.
अनिवार्यतया मुख्यान्यपि कार्याणि वर्जयेत् । यद्यवज्ञाप्रदानि स्युः स्वस्य स्वीयकुलस्य च ॥
சீரினும் சீர்அல்ல செய்யாரே சீரொடு பேர்ஆண்மை வேண்டு பவர்.
यशसा सह मानञ्चापीच्छन्तस्सजना भुवि । अपमानदकर्माणि न कुर्युः कीर्तिदान्यपि ॥
பெருக்கத்து வேண்டும் பணிதல் சிறிய சுருக்கத்து வேண்டும் உயர்வு.
अतिसम्पन्नताकाले नम्रताऽऽवश्यकी भृशम्। दैवाद्धनक्षये प्राप्ते मानमावश्यकं महत् ॥ தலையின் இழிந்த மயிர்அனையர் மாந்தர் நிலையின் இழிந்தக் கடை.
पुमांसः सत्कुले जाता अपि यद्यत्र मानतः । अश्यन्ति तर्हि ते तुल्या मूर्धजैः पतितैर्भुवि ॥ குன்றின் அனையாரும் குன்றுவர் குன்றுவ குன்றி அனைய செயின்.
कुलादिना गिरिसमा अपि नीचत्वमाप्नुयुः । कर्म गुञ्जामितमपि कुर्युबेन्मानघावकम् ॥ 193 1 2
.3
m 4 ४ 20 5 194
तिरुक्कुरल
புகழ்இன்றால் புத்தேள்நாட்டு உய்யாதால் என்மற்று இகழ்வார்பின் சென்று நிலை.
नेह कीर्तिस्तथा नैव स्वर्गतिश्च भवेद्ध्रुवम् ।
ततोऽनुसृत्या किं वा स्याज्जनानां स्वापमानिनाम् ॥
ஒட்டார்பின் சென்றுஒருவன் வாழ்தலின் அந்நிலையே கெட்டான் எனப்படுதல் நன்று.
जीवनादनुसृत्येह पुरुषान् स्वापवादिनः ।
न विहाय स्वाभिमानं नूनं मृत्युर्गरीयसी ॥
மருந்தோமற்று ஊன்ஓம்பும் வாழ்க்கை பீடுஅழிய வந்த இடத்து.
कुलगौरव हा निश्चेत् स्वमानक्षतिरप्यथ ।
[QuGimm
रक्षण मांसपिण्डस्य देहस्य स्यात्किमौषधम् ॥
மயிர்நீப்பின் வாழாக் கவரிமா அன்னார் உயிர்நீப்பர் மானம் வரின்.
स्वरोमपतने नैव जीवेयुश्चमरीमृगाः । तन्निभा मानहानौ हि त्यजेयुर्जीवितं जनाः ॥
இளிவரின் வாழாத மானம் உடையார் ஒளிதொழுது ஏத்தும் உலகு.
प्राप्तायां मानहानौ ये म्रियन्ते मानिनो जनाः । तेषां सदा हि सत्कीर्ति लोकः स्तौतीह सादरम् ॥ 6 ६ 7 ७
ሪ 9 10 १०
संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
९८.
गौरवम् [ माहात्म्यम् ]- अलळmo 98
Gummo
ஒளிஒருவற்கு உள்ள வெறுக்கை இளிஒருவற்கு
அஃதுஇறந்து வாழ்தும் எனல்.
नरस्य वस्तुतस्तेजो मनखित्वाख्यसम्पदा ।
विना तां जीवनेच्छैव कस्यचिद्दोष उच्यते ॥
பிறப்புஒக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் சிறப்புஒவ்வா செய்தொழில் வேற்றுமை யான்.
मानवानां हि सर्वेषां साम्यमेवास्ति जन्मना ।
क्रियमाणक्रियाभेदाद्गौरवं भेदमश्नुते ॥ 195 1 १ 2 २
மேல்இருந்தும் மேல்அல்லார் மேல் அல்லர் கீழ்இருந்தும் கீழ்அல்லார் கீழல் லவர்.
जन्मवित्तादिनोत्कृष्टा अपि नीच क्रिया जनाः ।
नोच्चास्तथा नैव नीचास्सन्तो दैन्यादिना भुवि ॥
ஒருமை மகளிரே போலப் பெருமையும் தன்னைத்தான் கொண்டுஒழுகின் உண்டு.
साध्व्यो यथा हि रक्षन्ति पातिव्रत्यं निजं स्वयम् । तथैव गौरवं स्वीयं स्वयं रक्ष्यं हि मानवैः ॥ பெருமை உடையவர் ஆற்றுவார் ஆற்றின் அருமை உடைய செயல்.
नरा गौरवसम्पन्ना दारिद्रये संस्थिता अपि । यथाविधि सदा कुर्युः कार्याण्यत्युन्नतानि हि ॥
Do ४ 5 3
m 4 196
சிறியார் உணர்ச்சியுள் இல்லை பெரியாரைப் பேணிக்கொள் வேம்என்னும் நோக்கு.
सज्जनाननुसृत्येह महतो मानिनो गतिः ।
श्रेष्ठेत्यादरणं तस्या नीचबुद्धिषु नास्ति वै ॥
இறப்பே புரிந்த தொழிற்றாம் சிறப்பும்தான் சீர்அல் லவர்கண் படின்.
दीयमानं हि मानिभ्यः सङ्ख्यो गौरवमत्र चेत् । अल्पेभ्यो दीयते तर्हि तेषां तद्दर्पवधकम् ॥
பணியுமாம் என்றும் பெருமை சிறுமை அணியுமாம் தன்னை வியந்து.
वस्तुतो गौरवाढ्या हि विनम्रास्सर्वदा भुवि । मिध्यागौरवतोऽल्पा हि स्वविकत्थनतत्पराः ॥
பெருமை பெருமிதம் இன்மை சிறுமை பெருமிதம் ஊர்ந்து விடல்.
अहन्त्यामपि गर्वस्य राहित्यं ह्येव गौरवम् । मिथ्या गौरवमारोप्य गर्वित्वमिह लाघवम् ॥
அற்றம் மறைக்கும் பெருமை சிறுமைதான் குற்றமே கூறி விடும்.
सन्तो गौरवसम्पन्नाः परदोषान् कदापि न ।
प्रकटीकुर्युरल्पास्तु परदूषणतत्पराः ॥
तिरुकुर 6 7 ७ 8 ८ 9 10
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
९९.
शीलम् - mi 99
சான்றாண்மை,
கடன்என்ப நல்லவை எல்லாம் கடன்அறிந்து சான்றாண்மை மேற்கொள் பவர்க்கு.
कर्तव्यज्ञानयुक्तानां सुशीलानां महात्मनाम् । सत्कार्याणि समस्तानि स्वकर्तव्यानि भूतले ॥
குணநலம் சான்றோர் நலனே பிறநலம் எந்நலத்து உள்ளதூஉம் அன்று.
सुशीलानां हि सद्भावस्तेषां श्रेष्ठगुणाढ्यता । शारीरसौष्ठवाद्यन्यन कल्याणेषु गण्यते ॥ 197
அன்புநாண் ஒப்புரவு கண்ணோட்டம் வாய்மையோடு
ஐந்துசால்பு ஊன்றிய தூண்.
शीलप्रासाददृढता पञ्चस्तम्भाऽऽश्रिता भुवि ।
ते प्रेमलज्जालोकोपकारदाक्षिण्यसत्यताः ॥
கொல்லா நலத்தது நோன்மை பிறர்தீமை சொல்லா நலத்தது சால்பு.
तपस्या प्राणिहत्याया अभावेऽस्ति प्रतिष्ठिता । स्थितः परेषां दोषाणामनुक्तौ शीलसद्गुणः ॥
ஆற்றுவார் ஆற்றல் பணிதல் அதுசான்றோர் மாற்றாரை மாற்றும் படை.
कार्यसाधनदक्षाणां नम्रतैव हि दक्षता ।
सुशीलानां सैव शस्त्रं परिवर्तयितुं परान् ॥ ४
20 10 5 1 १ 2 3
m 4 198
சால்பிற்குக் கட்டளை யாதுஎனில் தோல்வி துலைஅல்லார் கண்ணும் கொளல்.
शीलस्य निकषस्तावदङ्गीकारः पराजितेः ।
स्वासमा ननरेभ्योऽपि स्वोत्कृष्टेभ्यो यथा तथा ॥
तिरुक्कुरल
இன்னாசெய் தார்க்கும் இனியவே செய்யாக்கால் என்ன பயத்ததோ சால்பு.
स्वापकारिनरेभ्योऽपि मधुराऽऽचरणं न चेत् ।
तर्हि शीलेन किं वा स्यात्प्रयोजनमिहोचितम् ॥
இன்மை ஒருவற்கு இளிவு அன்று சால்பு என்னும் திண்மைஉண் டாகப் பெறின்.
यदि कस्यचिदत्र स्यात् शीलाख्या दृढता तदा ।
दारिद्रथमिह नैव स्यादपमानकरं भुवि ॥
ஊழி பெயரினும் தாம்பெயரார் சான்றாண்மைக்கு ஆழி எனப்படு வார்.
सुशीलाख्यार्णवस्येह वेलाभूता हि सज्जनाः । साधारणेऽब्धौ क्षुब्धेऽपि भवेयुः सुस्थिराः स्वयम् ॥
சான்றவர் சான்றாண்மை குன்றின் இருநிலம்தான் தாங்காது மன்னோ பொறை.
सुयोग्याइशीलसम्पन्नाः शीले न्यूनत्वमाप्नुयुः । यदि तर्हि विशालेयं भ्रर्भारं सोढुमक्षमा ॥ 6 7 ७ 8
ሪ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१००.
संस्कृतिः - min 100
பண்பு உடைமை,
எண்பதத்தால் எய்தல் எளிதுஎன்ப யார்மாட்டும்
பண்புடைமை என்னும் வழக்கு. 199 1
सर्वान् प्रत्यपि साधु सुलभ भवेद्यदि ।
तर्हि संस्कृतिसन्मार्गप्राप्तिस्स्यात्सुलभा भुवि ॥ १
அன்புஉடைமை ஆன்ற குடிப்பிறத்தல் இவ்இரண்டும்
பண்புஉடைமை என்னும் வழக்கு. 2
प्रेमभावस्तथा श्रेष्ठकुलोत्पत्तिरिति द्वयम् ।
संस्कृतिस्स्यादिति प्राज्ञैः सज्जनैः कथ्यते भुवि ॥
உறுப்புஒத்தல் மக்கள்ஒப்பு அன்றால் வெறுத்தக்க
பண்புஒத்தல் ஒப்பதாம் ஒப்பு.
सज्जनैस्समता लोके न बाह्याङ्गसमत्वतः ।
सैवोचितस्साम्यभावः संस्कृत्या समता यदि ॥
நயனொடு நன்றி புரிந்த பயன்உடையார் பண்புபா ராட்டும் உலகு.
नीतिधर्मौ सुसंगृह्य सर्वेषामुपयोगिनः ।
ये तेषां संस्कृति लोकः सदा संस्तौति सादरम् ॥
நகையுள்ளும் இன்னாது இகழ்ச்சி பகையுள்ளும் பண்புஉள பாடறிவார் மாட்டு.
परिहासार्थमप्यत्र नापवादश्शुभावहः । संस्कृतिः परभावज्ञेष्वरातिष्वपि विद्यते ॥
OC 5 ३ 3 200
तिरुक्कुर
பண்புஉடையார்ப் பட்டுஉண்டு உலகம் அதுஇன்றேல்
மண்புக்கு மாய்வது மன்.
शुभसंस्कृतियुक्तानां सतां हेतोर्हि जीवति ।
लोकोऽयमन्यथा नूनमधःपातेन नश्यति ॥
அரம்போலும் கூர்மைய ரேனும் மரம்போல்வர் மக்கட்பண்பு இல்லா தவர்.
असिवत्तीक्ष्णमतयोऽप्यत्र स्युस्तरुसन्निभाः ।
विना मानवसंस्कारं भावशून्यजडा जनाः ॥
▸
நண்புஆற்றார் ஆகி நயம்இல செய்வார்க்கும் பண்புஆற்றார் ஆதல் கடை.
मैत्रीमकृत्वाऽनिष्टानि खान् प्रत्याचरतो जनान् । प्रत्यभ्य संस्कृताचारो महादोषस्सतामिह ॥
நகல்வல்லர் அல்லார்க்கு மாயிரு ஞாலம் பகலும்பாற் பட்டன்று இருள்.
सानन्दव्यवहारे हि परस्सार्धमिहाक्षमाः ।
ये तेषां विस्तृतेयं भूर्दिवापि तमसाऽऽवृता ।
பண்பிலான் பெற்ற பெரும்செல்வம் நன்பால் கலம்தீமை யால்திரிந் தற்று.
असंस्कृतैर्नीचजनैः सम्प्राप्तं सुमहद्धनम् । सत्क्षीरं पात्रदोषेण विपर्यस्तमिवैव हि ॥ 8 ८ ९ 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
१०१.
असत्सम्पत्तिः - 101
நன்றியில் செல்வம். 201
[2 ंगल 1
வைத்தான்வாய் சான்ற பெரும்பொருள் அஃது செத்தான் செயக்கிடந்தது இல்.
अत्यन्त विपुले वित्ते स्वस्मिन् सत्यपि लोभतः । न भुङ्क्ते चेत्स मृतः यत् कार्यं तस्य नैव हि॥
பொருளான் ஆம் எல்லாம்என்று ஈயாது இவறும் மருளான்ஆம் மாணாப் பிறப்பு.
धनेनैवेह सर्व स्यादिति सञ्चिन्त्य लोभतः । अतिकार्पण्यमोहेन नीचजन्मगतिर्भवेत् ॥
ஈட்டம் இவறி இசைவேண்டா ஆடவர் தோற்றம் நிலக்குப் பொறை.
धनोपार्जनमालेच्छायुतानां लोमिनां नृणाम् । यशस्स्पृहाविहीनानां जन्म भारो ध्रुवं भुवः ॥
எச்சம்என்று என்எண்ணும் கொல்லோ ஒருவரால் நச்சப் படாஅ தவன்.
लोकेऽत्र ‘लोभी कस्यापि स्पृहापात्रं न यो नरः । स किं वा मनु॑ते मृत्योः पश्चात्स्वस्य भविष्यति ।
கொடுப்பதூஉம் துய்ப்பதூஉம் இல்லார்க்கு அடுக்கிய கோடி உண் டாயினும் இல்.
न योग्येभ्यः प्रददति न स्वयञ्चोपभुञ्जते ।
ये तेषु कोटिशो वित्तमपि निष्फलमेव हि ॥ १ 2 २
C 5 3 ३ 202
तिरुकर
ஏதம் பெரும் செல்வம் தான்துவ்வான் தக்சார்க்குஒன்று ஈதல் இயல்பிலா தான்.
न भुञ्जानस्वयमपि योग्येभ्योऽप्यददन्नरः ।
निजस्यैव महावित्तस्यात्र व्याधिः स्वयं भवेत् ॥ 6
அற்றார்க்குஒன்று ஆற்றாதான் செல்வம் மிகநலம் 7
பெற்றாள் தமியள்மூத் தற்று.
प्रार्थितं निर्धनेभ्योऽत्र नरस्यायच्छतो धनम् ।
अनाथा वार्धकं प्राप्ता नारीवात्यन्तसुन्दरी ॥
நச்சப் படாதவன் செல்வம் நடுஊருள் நச்சு மரம்பழுத்து அற்று, ७ 8
अस्पृहास्येह केनापि कृपणस्य धनं भुवि ।
विषवृक्षः फलैः पूर्णः ग्राममध्ये यथा तथा ॥
அன்புஓரீஇத் தன்செற்று அறம்நோக்காது ஈட்டிய ஒண்பொருள் கொள்வார் பிறர்.
बन्धुप्रेम परित्यज्य स्वं भोग धर्ममप्यथ । वित्तं सम्पादितं ह्यन्ये गृहीत्वा परिभुञ्जते ॥
சீர்உடைச் செல்வர் சிறுதுனி மாரி வறம்கூர்ந்து அனையது உடைத்து.
श्रेष्ठोपार्जितवित्तानां दारिद्र्धं ह्यल्पकालिकम् । लोकोपकारिमेघस्य शुष्कत्वमिव तद्भवेत् ॥
ሪ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१०२.
लज्जाशालिता - 102
நாண் உடைமை.
கருமத்தால் நாணுதல் நாணுத் திருநுதல் நல்லவர் நாணுப் பிற.
लज्जा सा या कार्येभ्यः त्रपाऽन्या स्यादसौ भुवि । यां नार्यस्सुललाटा हि प्राप्तवत्यश्चकासति ॥
ஊண்உடை எச்சம் உயிர்க்குஎல்லாம் வேறல்ல 203 1
நாண்உடைமை மாந்தர் சிறப்பு. 2
आहारवाससी एवं निद्रादीन्यपि भूतले ।
सामान्यानीह सर्वेषां हीर्विशिष्टगुणस्सताम् ॥
ஊனைக் குறித்த உயிர்எல்லாம் நாண்என்னும் 3
நன்மை குறித்தது சால்பு.
जीवात्मानस्समस्ता हि देहेष्वत्र प्रतिष्ठिताः ।
हियां प्रतिष्ठिता तद्वत् शीलाख्या योग्यता सताम् ॥ ३
[QiGmv 4
அணிஅன்றோ நாண்உடைமை சான்றோர்க்குஅஃது பிணி அன்றோ பீடு நடை.
महतां सज्जनानां हि हीमत्त्वं भूषणं खलु ।
हीहीनानां सुगम्भीरा गतिव्याधिर्भवेदिह ॥
பிறர்பழியும் தம்பழியும் நாணுவார் நாணுக்கு உறைபதி என்னும் உலகு.
परापवादात्स्वमादयत्र ये जिहते नराः ।
त एव सज्जना लोके सम्मता निधयो हियः ॥ ४ 5
S 204
तिरुक्कुरळ्
நாண்வேலி கொள்ளாது மன்னோ வியன்ஞாலம் பேணலர் மேலா யவர்.
महान्तः सज्जना लोके हियमेव स्वरक्षिकाम् । 6
वाटीं [वृति ] स्वीकुर्वते किन्तु नैतां क्ष्मां विस्तृतामपि ॥
६
நாணால் உயிரைத் துறப்பர் உயிர்ப்பொருட்டால் நாண்துறவார் நாண்ஆள் பவர்.
लज्जाशीला महान्तोऽत्र संघर्षे प्राणलज्जयोः । प्राणांस्त्यजेयुर्लज्जार्थं न लज्जां प्राणकारणात् ॥
பிறர்நாணத் தக்கது தான்நாணான் ஆயின் அறம்நாணத் தக்கது உடைத்து.
अतिलज्जाबहाद्दोषात्परेषां यो न लज्जते । निर्लज्जत्वं तदत्र स्यात् धर्मस्य हेपणं भृशम् ॥
குலம்சுடும் கொள்கை பிழைப்பின் நலம்சுடும் நாண்இன்மை நின்றக் கடை.
सदाचारादिह भ्रंशः कुलीनत्वं विनाशयेत् ।
अकार्यलज्जाशून्यत्वं सर्वमङ्गलदाहकम् ॥
நாண்அகத்து இல்லார் இயக்கம் மரப்பாவை நாணால் உயிர்மருட்டி அற்று.
मानसे ही विहीनानां सक्रियत्वं तथा भवेत् । यथा पुत्तलिका रज्ज्या सप्राणेवेह लक्ष्यते ॥ 7 ७ 8 ८ 9 10 १० 205
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१०३.
खकुलोन्नयनम् - अgo 103 குடி செயல் வகை.
கருமம் செயஒருவன் கைதூவேன் என்னும் பெருமையின் பீடுடையது இல்.
कुलोन्नत्यै समारब्धां न त्यजेयं क्रियामहम् ।
इति प्रयत्नशीलत्वनिभ नास्त्यन्यगौरवम् ॥
ஆள்வினையும் ஆன்ற அறிவும் எனஇரண்டின் நீள்வினையால் நீளும் குடி.
सत्प्रयत्नस्समीचीन प्रज्ञेत्येतदद्वयेन वै । कर्माऽऽचारादविच्छिन्नात् सम्यगुन्नीयते कुलम् ॥
குடிசெய்வல் என்னும் ஒருவற்குத் தெய்வம் மடிதற்றுத் தான்முந் துறும்.
मद्वंशस्य सदा कुर्यामहमुन्नतिमित्यथ ।
प्रयत्नाढ्यस्य दैवं स्यात्कटिं बद्ध्वा । सहायकम् ॥
சூழாமல் தானே முடிவுஎய்தும் தம்குடியைத் தாழாது உஞற்று பவர்க்கு.
स्वकुलावनतिर्न स्यादिति योऽत्र सदोद्यमम् । करोति तस्य कार्याणि सिद्धयन्त्यश्रममेव हि ॥ குற்றம் இலனாய்க் குடிசெய்து வாழ்வானைச் சுற்றமாச் சுற்றும் உலகு.
यो हि निर्दष्टरूपेण स्वकुलोन्नतिकारकः ।
तं लोके परिवृण्वन्ति बन्धुं मत्वैव सज्जनाः ॥ 1 १ 2 २ 3
M 4 5 206
நல்லாண்மை என்பது ஒருவற்குத் தான்பிறந்த இல்லாண்மை ஆக்கிக் கொளல்.
तदेव पौरुषं साधु सम्मतं कस्यचिद्भुवि ।
स्वकुले स्वप्रधानत्वं स यञ्जनयते स्वयम् ॥
அமரகத்து வன்கண்ணர் போலத் தமரகத்தும் ஆற்றுவார் மேற்றே பொறை.
यथा हि सुदृढान् वीरान् श्रयते रणसंस्थितिः । भारोद्वहनदक्षान् हि तथा संश्रयते कुलम् ॥
குடிசெய்வார்க்கு இல்லை பருவம் மடிசெய்து மான்ம் கருதக் கெடும்.
कुलोन्नतिकराणां न कालः कार्योचितः किल । कालप्रतीक्षयाऽऽलस्ये विनश्येत्कुलगौरवम् ॥
तिरुक्कुरळ्
இடும்பைக்கே கொள்கலும் கொல்லோ குடும்பத்தைக்
குற்றம் மறைப்பான் உடம்பு.
निवारयितुकामस्स्वकुलदोषान् सदोद्यमी ।
यस्तस्य देहः किन्वत्र कष्टानामेव भाजनम् ॥
இடுக்கண்கால் கொன்றிட வீழும் அடுத்துஊன்றும்
நல்லாள் இலாத குடி.
महादुःखकुठारेण छिन्नमूलं कुलं भुवि । 6 ६ 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10
भारनिर्वाहदक्षेण विना पुंसा पतेत् ध्रुवम् ॥
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१०४.
कृषिः - अफ्रीकnio 104
201.
சுழன்றும்ஏர்ப் பின்னது உலகம் அதனால் உழந்தும் உழவே தலை.
भ्राम्यत् समस्त कार्येषु व्यंग्रे हि जगतीतलम् । कृषिश्रितं ततस्सैव कृषिस्सर्वोत्तमा मता ॥
உழுவார் உலகத்தார்க்கு ஆணிஅஃது ஆற்றாது எழுவாரை எல்லாம் பொறுத்து.
अशक्तानां कृषौ नृणां सक्तानामन्यकर्मसु ।
स्वयमादरणाल्लोके सर्वाधाराः कृषीवलाः ॥
உழுதுண்டு வாழ்வாரே வாழ்வார்மற்று எல்லாம் தொழுதுண்டு பின்செல் பவர்.
कृष्या - परान् खादयित्वा भुञ्जानाः कृषकाः खलु । स्वतन्त्रजीविनोऽन्ये तु सेवका अनुजीविनः ॥ பலகுடை நீழலும் தம்குடைக்கீழ்க் காண்பர் அலகு உடை நீழ லவர்.
समृद्धसस्याः कारुण्यपूर्णाः कृषकतल्लजाः । स्वच्छत्राघोऽत्र पश्येयुर्ब राजाऽऽश्रितां महीम् ॥ இரவார் இரப்பார்க்குஒன்று ஈவர் கரவாது கைசெய்தூண் மாலை யவர்.
स्वहस्त कृषिमाश्रित्य जीवन्तो नैव याचनम् । कुर्युस्तथा याचकेभ्यः प्रदद्युर्वाञ्छितं भुवम् ॥ 207
S
२० in 1 १ 2 २ 3 ३
तिरुवार 208
உழவினார் கைம்மடங்கின் இல்லை விழைவதூஉம் விட்டேம்என் பார்க்கு நிலை.
कृषका विरताः स्वीयकृष्याः स्युर्यदि संस्थितिः । त्यागिनां भोजनेच्छाया नैव स्याद्यमिनामपि ॥
தொடிப்புழுதி கஃசா உணக்கின் பிடித்தெருவும் வேண்டாது சாலப் படும்.
कर्षणानन्तरं क्षेत्रं यदि सम्यक् विशोष्यते ।
अन्तरा दोहदं किञ्चिदपि सस्यप्रवर्धकम् [सस्य प्रवर्धते ॥] ७
ஏரினும் நன்றால் எருஇடுதல் கட்டபின்
நீரினும் நன்றுஅதன் காப்பு.
दोहदं कर्षणात्साधुतरं तदनुं सेचनात् ।
अपि कृष्यास्सुरक्षैव भवेत्साधीयसी भृशम् ॥
செல்லான் கிழவன் இருப்பின் நிலம்புலந்து இல்லாளின் ஊடி விடும்.
श्रद्धया सेवते नैव क्षेत्री क्षेत्रमिहालसः ।
यदि तर्हि सुपत्नीव भूः क्रुद्धा विमुखायते ॥
இலம்என்று அசைஇ இருப்பாரைக் காணின் நிலம்என்னும் நல்லாள் நகும்.
मत्वा वयं दरिद्रास्स्म इत्यालस्यवशान्नरान् ।
भूमिसंज्ञेह साध्वी स्त्री स्वान्तस्सम्यक् हसेत् ध्रुवम् ॥ 10 १० ९ ८ 9 8 ६ 7
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 209
१०५.
दारिद्रयम् - 105
இன்மையின் இன்னாதது யாதுஎனின் இன்மையின் இன்மையே இன்னா தது.
किमनिष्टतरं वस्तु दारिद्रयमिव भूतले ।
दारिद्रयमिव दारिद्र्यमेवानिष्टतरं मतम् ॥
இன்மை எனஒரு பாவி மறுமையும் இம்மையும் இன்றி வரும்.
दारिद्रथनामा पाप्येकः यदाऽऽगच्छति मानवम् । तदाऽऽमुष्मिकमानन्द मैहिकश्च विनाशयेत् ॥
தொல்வரவும் தோலும் கெடுக்கும் தொகையாக நல்குரவு என்னும் நசை.
आशा दारिद्रयनाम्न्यत्र प्राचीन कुलगौरवम् ।
उचितां संस्कृतां वाणीं युगपन्नाशयेद्भुवि ॥ 1 १ 2 २ 3
my
இற்பிறந்தார் கண்ணேயும் இன்மை இளிவந்த 4
சொற்பிறக்கும் சோர்வு தரும்.
सञ्जनेषु कुलीनेष्वप्यत्राऽऽविष्टा दरिद्रता ।
विस्माय कुलमर्यादां वाचयेद्दीनवाचकम् ॥
நல்குரவு என்னும் இடும்பையுள் பல்குரைத் துன்பங்கள் சென்று படும்.
दारिद्रयाख्यं महादुःखं नरस्येह यदा भवेत् । तदन्तस्सर्वदुःखानि सम्भवेयुर्महीतले । ४
OC 5 210
तिरुक्कुरल
நற்பொருள் நன்குணர்ந்து சொல்லினும் நல்கூர்ந்தார்.
சொற்பொருள் சோர்வு படும்.
सद्ग्रन्थार्थान् सुविज्ञाय दरिद्राः प्रब्रुवन्त्विह । तद्वचोग्रहणाऽऽसक्ता भवेयुर्विरला जनाः ॥
அறம்சாரா நல்குரவு ஈன்றதா யானும் பிறன்போல நோக்கப் படும்.
धर्मासम्बद्धदारिद्रययुक्तः कश्चिन्नरो भुवि ।
असम्बद्धः पर इव स्वजनन्यापि लक्ष्यते ॥
[ वीक्ष्यते ]
இன்றும் வருவது கொல்லோ நெருநலும் கொன்றது போலும் நிரப்பு.
यत्समापतितं ह्यो मे दारिद्रथं तीव्रदुःखदम् ।
तन्मारकनिभं किं नु स्यादद्यापीति हा ! भयम् ॥
நெருப்பினுள் துஞ்சலும் ஆகும் நிரப்பினுள் யாதொன்றும் கண்பாடு அரிது.
स्यादग्निमध्ये निद्रापि शक्यात्र कथमप्यहो । परं दारिद्रयसंस्थित्यां सुप्तिः परमदुर्लभा ॥
துப்புரவு இல்லார் துவரத் துறவாமை உப்பிற்கும் காடிக்கும் கூற்று.
अलभ्यभोग्यवस्तूनां दरिद्राणां नृणामिह । असन्न्यासो यवाग्वास्स्यादन्तको लवणस्य च ॥ 8 3 0
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः 211
१०६.
याच्ञा - 106
இரக்க இரத்தக்கார்க் காணின் கரப்பின் அவர்பழி தம்பழி அன்று.
याच्ञार्हान् सज्जनान् दृष्ट्वा तान् याचध्वं यदीह ते । न दद्युस्स हि तद्दोषो न दोषो याचकाश्रितः ॥
இன்பம் ஒருவற்கு இரத்தல் இரந்தவை துன்பம் உறாவு வரின்.
कस्यचिद्भुवि याच्ञापि भवेदानन्ददायिनी । यदि याचितवस्तूनि लभ्येरन् कष्टमन्तरा ॥
கரப்பிலா நெஞ்சின் கடன்அறிவார் முன்நின்று இரப்பும்ஓர் ஏஎர் உடைத்து.
कार्पण्यास्पृष्टचित्तानां स्वकर्तव्यावबोधिनाम् ।
उदाराणां पुरो याच्ञाप्यत्र शोभावहा भृशम् ॥
இரத்தலும் ஈதலே போலும் கரத்தல் கனவிலும் தேற்றாதார் மாட்டு.
कार्पण्यास्पृष्टचेतस्तु सत्सदा रेषु याचनम् ।
अपि स्यात्सदृशः किं नु दानेनैव भृशं भुवि ॥
கரப்பிலார் வையகத்து உண்மையால் கண்நின்று இரப்பவர் மேற்கொள் வது.
वाचा प्रकटने हीणैः हीनैः गत्यन्तरेण च ।
॥
याच्या स्वीक्रियते यस्मादुदारास्सन्ति भूतले ॥ 1 १ 2 3
M 4 5 212
तिरुकर
கரப்புஇடும்பை இல்லாரைக் காணின் நிரப்புஇடும்பை
எல்லாம் ஒருங்கு கெடும்.
अप्रच्छादनदुःखानामुदाराणां हि दर्शने ।
याच्ञादुःखं सर्वमपि याचकानां प्रणश्यति ॥ 6 ६
இகழ்ந்து எள்ளாது ஈவாரைக் காணின் மகிழ்ந்துள்ளம் உள்ளுள் உவப்பது உடைத்து.
तिरस्कारोपहासाभ्यां विना प्रार्थितदायकान् ।
वीक्ष्योदारान् याचकानां चेतोऽत्यन्तं प्रहृष्यति ॥
இரப்பாரை இல்லாயின் ஈர்ங்கண்மா ஞாலம் மரப்பாவை சென்றுவந் தற்று.
दीनैर्हीना याचकैश्चेत् विस्तृता शीतला मही । काष्ठपुत्तलिकातुल्य गताऽऽगतयुता भवेत् ॥
ஈவார்கண் என்னுண்டாம் தோற்றம் இரந்துகோள் மேவார் இலாஅக் கடை.
यदि प्रतिग्रहीतारो नात्र स्युर्भिक्षुका जनाः ।
दातॄणां सञ्जनानां हि कथं कीर्तिर्भवेद्भुवि ॥
இரப்பான் வெகுளாமை வேண்டும் நிரப்புஇடும்பை தானேயும் சாலும் கரி.
न क्रुष्येद्याचको दावे दानाशक्ताय यधनम् । तथेतिविषये साक्षि वयाच्या कष्टमेव हि ॥ 7 19 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१०७ याच्ञा - भीतिः - mi 107
இரவு அச்சம்.
கரவாது உவந்துஈயும் கண்அன்னார் கண்ணும் இரவாமை கோடி உறும்.
अनाच्छाद्य स्ववस्तूनि सानन्दं ददतोऽपि नृन् । अयाचनमुदारोद्धान् धनाssप्तेः कोटिशो वरम् ॥ இரந்தும் உயிர்வாழ்தல் வேண்டின் பரந்து கெடுக உலகு இயற்றி யான்.
यदीच्छति जगत्स्रष्टा याच्ञया जीवनं नृणाम् । तर्हि याचकवल्लोके सोऽपि नश्यतु दुःखितः ॥
இன்மை இடும்பை இரந்துதீர் வாம்என்னும் வன்மையின் வன்பாட்டது இல்.
दारिद्र्यदुःखं याच्ञातः दूरीकुर्म इतीह धीः ।
द्रढीयानाग्रहेभ्योऽपि सर्वेभ्यः सुदुराग्रहः ॥ 213
இடமெல்லாம் கொள்ளாத் தகைத்தே இடம்இல்லாக்
காலும் இரவுஒல்லாச் சால்பு.
अभावाद्भोग्यवस्तूनां दारिद्रयेऽपि कदाचन ।
अयाचनगुणोद्धो हि गरीयान् सर्वभूतलात् ॥
தெண்ணீர் அடுபுற்கை ஆயினும் தாள்தந்தது உண்ணலின் ஊங்குஇனியது இல்.
स्वयत्नोपार्जितात्यल्पा शुद्धोदकमिव द्रवा । पीयते या यवागूस्तत्परं स्वादुतरं न हि ॥ 1 १ 2 २ 3 ३ ४
OC 15 214
ஆவிற்கு நீர்என்று இரப்பினும் நாவிற்கு இரவின் இளிவந்தது இல்.
गोः कस्याश्चित् तृषाशान्त्यै अपि चेद्याच्यते जलम् । जिह्वाया अपमानं हि याच्ञा सा जनयेद्भुवि ॥
இரப்பன் இரப்பாரை எல்லாம் இரப்பின் கரப்பார் இரவன்மின் என்று.
तिरुकुलू 6 7
न याचध्वं कदाप्यत्र कार्पण्याक्रान्तचेतसः ।
इत्यहं याचकान् सर्वान् नूनं याचेय सन्ततम् ॥
இரவுஎன்னும் ஏமாப்புஇல் தோணி கரவுஎன்னும் பார்தாக்கப் பக்கு விடும்.
याच्ञानौर्यदि चान्येत दारिद्रयाब्धितितीर्षया । नीरक्षा सा विदार्येत कार्पण्यतलघट्टनात् ॥
இரவுஉள்ள உள்ளம் உருகும் கரவுஉள்ள உள்ளதூஉம் இன்றிக் கெடும்.
याच्यादैन्यं समालोच्य द्रवीभवति मानसम् । विनश्येत्तावदप्यन कार्पण्यक्रौर्य चिन्तने ॥
கரப்பவர்க்கு யாங்குஒளிக்கும் கொல்லோ இரப்பவர் சொல்லாடப் போலும் உயிர்.
कृपणानां नेति वाचं श्रुत्वा निर्यान्ति मानिनाम् ।
प्राणाः कुत्र निलीयेरन् कृपणानामथात्र ते ॥ ७ 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
१०८.
क्षुद्रता - अ 103
மக்களே போல்வர் கயவர் அவர்அன்ன ஒப்பாரி யாம்கண்டது இல்.
सदृशा निर्गुणाः क्षुद्रा अपि सद्भिः स्वदेहतः । मनुष्येतरवर्गेषु नेक्ष्यते साम्यमीदृशम् ॥ நன்றுஅறி வாரின் கயவர் திருவுடையர் நெஞ்சத்து அவலம் இலர்.
स्वहिताभिज्ञसद्धयोऽपि श्रेयांसः क्षुल्लका जनाः । यतस्तेषां मनस्स्वत्र चिन्ता कापि भवेन्न हि ॥ தேவர் அனையர் கயவர் அவரும்தாம் மேவன செய்தொழுக லான்.
अपि क्षुद्रजना देवैः समानास्स्युर्यतो भुवि । स्वेच्छानुसारं कर्माणि कुर्वन्त्येतेऽपि देववत् ॥
அகப்பட்டி ஆவாரைக் காணின் அவரின் மிகப்பட்டுச் செம்மாக்கும் கீழ்.
गुणहीनाः क्षुद्रजना यदि क्षोदीयसः स्वतः । पश्यन्ति तर्हि खोत्कर्ष मत्वा हृप्यन्ति ते भृशम् ॥
அச்சமே கீழ்களது ஆசாரம் எச்சம் அவாவுண்டேல் உண்டாம் சிறிது.
क्षुद्रेष्वपि सदाचारः कदाचन यदीक्ष्यते ।
राजदण्डभयं स्वेष्टवस्तुलाभ कारणुम् ॥ 215 1 १ 2 २ 3 ३ ४
S 5
MY 216
அறைபறை அன்னர் கயவர்தாம் கேட்ட மறைபிறர்க்கு உய்த்துரைக்க லான்.
गुणहीना नीचजना घुष्यद्वेरीनिभा भुवि । यचे पररहस्यानां प्रचारणविचक्षणाः ॥
ஈர்ங்கை விதிரார் கயவர் கொடிறுஉடைக்கும் கூன்கையர் அல்லா தவர்க்கு.
क्षुद्रा उच्छिष्टसंलिप्तं न क्षिपेयुः स्वकं करम् ।
स्वतालुत्रोटने दक्षहस्तेभ्योऽन्यान्नरान् प्रति ॥
சொல்லப் பயன்படுவர் சான்றோர் கரும்புபோல் கொல்லப் பயன்படும் கீழ்.
दीनानामुपकुर्युस्तद्वाचं श्रुत्वैव सजनाः ।
नीचा संहननादिक्षुदण्डवत्फलदायकाः ॥
तिरुक्कुरल
உடுப்பதூஉம் உண்பதூஉம் காணின் பிறர்மேல் வடுக்காண வற்றாகும் கீழ்.
दुकूलधारणं दृष्ट्रा रुचिमद्भोजनं तथा ।
परेषां दूषणे सक्ता भवेयुः क्षुल्लका जनाः ॥
எற்றிற்கு உரியர் கயவர்ஒன்று உற்றக்கால் விற்றற்கு உரியர் விரைந்து.
यद्यापदापतेत्स्वेषां तर्हि क्षुद्रजना भृशम्।
सजाः खानपि विक्रेतुं क्रियेतान्यत्किमत्र तैः ॥ 6 ६
·7 ७ 8 ८ 9 ९ 10 १०
॥
अर्थकाण्डं परिसमाप्तम् ॥
- Gurgun Bogajigsसंस्कृतलोकरूपानुवादः
॥ अथ कामकाण्डम् ॥-in. 217
॥ संयोगशृङ्गारविभागः ॥ - ना.
१०९.
नायिकादर्शनेन नायकवचनम् - 109
தகை அணங்கு உறுத்தல்.
அணங்குகொல் ஆய்மயில் கொல்லோ கனங்குழை மாதர்கொல் மாலும்என் நெஞ்சு.
येय दृष्टिपथे लग्ना सा किं नु वनदेवता ।
किमपूर्वा मयूरी किं मानुषी मुह्यतीति हृत् ॥
நோக்கினாள் நோக்கெதிர் நோக்குதல் தாக்கணங்கு தானைக்கொண் டன்னது உடைத்து.
यदियं सुन्दरी मां वै पश्यन्तं प्रतिपश्यति ।
मां कापि देवताऽऽक्रान्तुं ससेनेव विभाति मे ।
பண்டுஅறியேன் கூற்றுஎன் பதனை இனியறிந்தேன் பெண்தகையால் பேரமர்க் கட்டு.
को वान्तकः प्राणघातीत्यहं न प्रागबोधिषम् ।
अजानामधुना तं हि सुन्दरीमायतेक्षणाम् ॥
கண்டார் உயிர்உண்ணும் தோற்றத்தால் பெண்தகைப் பேதைக்கு அமர்த்தன கண்.
द्रष्टृणां प्राणघातिन्या स्वाकृत्या नयने उभे । विपरीते विमुग्धायाः पेशलायाः स्वभावतः ॥ கூற்றமோ கண்ணோ பிணையோ மடவரல் நோக்கம்இம் மூன்றும் உடைத்து.
किं वान्तकोऽथ नेत्रे वा किं वेमे हरिणीयुगम् । मुग्धाया नयने अस्याः गुणत्रितयशालिनी ॥
20 10 5 1 १ 2 २ 3 ३
MY 4 218
तिरुक्कुर
கொடும்புருவம் கோடா மறைப்பின் நடுங்கு அஞர் செய்யல மன்இவள் கண்.
वक्रे इमे पक्ष्मणी (भ्रुवौ हि ) द्वे यदीहाssवृणुतस्तदा । एतस्या लोचनद्वन्द्वं त्रासयेन कदाचन ॥
கடாஅக் களிற்றின்மேல் கட்படாம் மாதர் படாஅ முலைமேல் துகில்.
ललनाकठिनोरोजद्वन्द्वोपरि सुशोभितम् ।
दुकूलं मत्तमातङ्गमुखावरण पट्टवत् ॥
ஒண்ணுதற்கு ஓஒ உடைந்ததே ஞாட்பினுள் நண்ணாரும் உட்கும்என் பீடு.
युद्धरङ्गेऽसम्मुखानामप्यरीणां भयावहम् ।
बलं मे शिथिलीभूतं सुन्दरी भालसम्मुखम् ॥
பிணைஏர் மடநோக்கும் நாணும் உடையாட்கு அணிஎவனோ ஏதில தந்து.
हरिणीसदृशी दृष्टिश्वश्चला हीरिति द्वयम् ।
अस्त्यस्या इतरैः किं वा विपरीतैर्विभूषणैः ॥
உண்டார்கண் அல்லது அடுநறாக் காமம்போல்
கண்டார் மகிழ்செய்தல் இன்று.
सुसज्जिता सुरा स्वस्यं पानेनैव प्रमोददा।
न तु दर्शनमात्रेण कामिनीव प्रहर्षदा ॥ 10 १० 6 ६ 7 9 3
संस्कृतलोकरूपानुवादः 219
११०.
संकेत - संज्ञानम् [इङ्गितावबोधः ] - 110 குறிப்பு அறிதல்.
இருநோக்கு இவள்உண்கண் உள்ளது ஒருநோக்கு நோய்நோக்குஒன்று அந்நோய் மருந்து.
द्वे अस्या भवतो दृष्टी अञ्जनाञ्चितनेत्रयोः ।
एका व्याधिप्रदा मेsस्ति द्वितीया व्याधिभेषजम् ॥
கண்களவு கொள்ளும் சிறுநோக்கம், காமத்தின் செம்பாகம் அன்று பெரிது.
दृष्टिरावृत्य रहसि लघ्वी सञ्चालितानया ।
कामोपभोगमोदार्धान्नूनं स्यात् भूयसी मम ॥
நோக்கினாள் ; நோக்கி இறைஞ்சினாள் அஃதுஅவள் யாப்பினுள் அட்டிய நீர்.
मामपश्यदतिप्रेम्णा साथ प्रार्थयत हिया ।
स संकेतः प्रेमकृष्या आवयोर्वारिसेचनम् ॥
யான்நோக்கும் காலை நிலன்நோக்கும் நோக்காக்கால் தான்நோக்கி மெல்ல நகும்.
आनम्य पश्यति भुवं यदा पश्यामि तामहम् ।
यदा न पश्यामि तदा दृष्ट्वा मां मयते मृदु ॥
குறிக்கொண்டு நோக்காமை அல்லால் ஒருகண் சிறக்கணித்தாள் போல நகும்.
साक्षान पुरतो दृष्टि चालयित्वा ममोपरि । संकोच्य वक्रदृष्टया सा दृष्ट्वा मां मोदते भृशम् ॥ ५
เก 5 1 १ 2 ४ 3
M 220
तिरुकरल
உறாஅ தவர்போல் சொலினும், செறாஅர்சொல் ஒல்லை உணரப் படும்.
औदासीन्येनेव कामं प्रब्रुवन्तु सखीजनाः ।
अक्रुद्धा मनसीत्याशु संविज्ञायेत तत्परम् ॥
செறா அச் சிறுசொல்லும் செற்றார்போல் நோக்கும்
वचांसि क्रुद्धजनवत् दृष्टिश्वापीह तादृशी ।
உறாஅர்போன்று உற்றார் குறிப்பு.
ज्ञेयोऽनुकूलरसंकेतः सखीनां चेतसा मया ॥
அசையியற்கு உண்டு ஆண்டுஓர் ஏஎர்யான் நோக்கப் பசையினள் பைய நகும்.
यदाहं प्रार्थनादृष्टिमचालयमथाधुना ।
अभिख्या समयमानायाः कापि वल्लयाः शनैरिह ॥
ஏதிலார் போலப் பொதுநோக்கு நோக்குதல் காதலார் கண்ணே உள.
परस्परमसम्बद्धव्यक्ती इव परस्परम् ।
सामान्यतः पश्यतो यत्प्रेमिणोरेव तद्भवेत् ॥ 7 ७ 8 ८ 9 ९
கண்ணோடுகண்ணிணை நோக்குஒக்கின் வாய்ச்சொற்கள்
என்ன பயனும் இல.
सुयोग्यनायकस्याथ नायिकायाः परस्परम् । सप्रेमदृष्टिसंयोगे वचनैर्न प्रयोजनम् ॥ 10 १० 6
संस्कृतलोकरूपानुवादः
१११.
संयोग (संश्लेष ) सम्मोद :- 111
புணர்ச்சி மகிழ்தல். 221
கண்டுகேட்டு உண்டுஉயிர்த்து உற்று அறியும் ஐம்புலனும்
ஒண்தொடி கண்ணே உள.
लोचन श्रोत्ररसना नासिकात्वग्भिरिन्द्रियैः । सुखानुभवयोग्यानां विषयाणामियं निधिः ॥
பிணிக்கு மருந்து பிறமன் அணியிழை தன்நோய்க்குத் தானே மருந்து.
व्याधीनां भेषज लोके पृथगेव समस्ति नु ।
औषधं स्वकृतव्याधेरियमेव सुभूषणा ॥
தாம்வீழ்வார் மென்தோள் துயிலின் இனிதுகொல் தாமரைக் கண்ணான் உலகு.
समर्पयन्त्या आत्मानं प्रियायाः कोमलांसके ।
स्वादीयः शयनात्किं नु पद्माक्षस्य परं पदम् ॥
நீங்கின் தெறூஉம் குறுகுங்கால் தண்என்னும் தீயாண்டுப் பெற்றாள் இவள்.
विश्लेषे तापदं तीव्रं संश्लेषे शीतलं परम् । अपूर्वदहनं ह्येषा कुतः प्राप्तवती सखे ! ॥
வேட்ட பொழுதின் அவைஅவை போலுமே தோட்டார் கதுப்பினாள் தோள்.
यथा स्वादनि वस्तूनि कामनासमये तथा । सुमसज्जितवेण्या हि मधुरोंसस्तदा मम ॥ 1 १ 2 3 ३ 4
30 5 222
तिरुक्कुरळ्
உறுதோறு உயிர்தளிர்ப்பத் தீண்டலால் பேதைக்கு அமிழ்தின் இயன்றன தோள்.
अतिम्लानस्य विश्लेषान्मे समुज्जीवनादिह ।
स्वस्पर्शाद्धि विमुग्धाया अंसः किं वा सुधाकृतः ।
தம்இல் இருந்து தமதுபாத்து உண்டுஅற்றால் அம்மா அரிவை முயக்கு.
प्रियाया रम्यवर्णाया आश्लेषस्तादृशो भुवि । यज्ञशिष्टस्वयत्नाऽऽप्तभोजनं यादृशं गृहे ॥
வீழும் இருவர்க்கு இனிதே வளிஇடை போழப் படாஅ முயக்கு.
अन्योन्यप्रेम सम्पूर्णमिथुनस्य परस्परम् । गाढाऽऽश्लेषस्सुमधुरो दुर्भेदो मरुतापि यः ॥
ஊடல் உணர்தல் புணர்தல் இவைகாமம் கூடியார் பெற்ற பயன்.
प्रणयक्रोध विश्लेषस्संश्लेषस्तत्परं भवन् ।
द्वावेतौ पूर्णकामस्य व्यूढद्वन्द्वस्य सत्फलम् ॥
அறிதோறு அறியாமை கண்டற்றால் காமம் செறிதோறும் சேயிழை மாட்டு.
ज्ञानवृद्धौ क्रमात्पूर्वमूर्खता ज्ञायते यथा ।
समाभोगं समाभोगं प्रियां कामोऽपि तादृशः ॥ 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
११२.
नायिका - गुणसंस्तुतिः - 112
நலம் புனைந்து உரைத்தல்.
நன்னீரை வாழி அனிச்சமே நின்னினும் மென்னீரள் யாம்வீழ் பவள்.
शिरीषसुम ! जीव त्वं चिरमत्यन्तपेशल ! । त्वत्तोऽप्यत्यन्तमृदुला कामिनी मे प्रिया पुनः ॥
மலர்காணின் மையாத்தி நெஞ்சே இவள்கண் பலர்காணும் பூஒக்கும் என்று.
सर्वाऽऽलक्ष्यसुमान्यत्र कमलादीनि रे मनः ॥
! अस्या नेत्रनिभानीति तान्यालोक्य विमुह्यसि ॥
முறிமேனி முத்தம் முறுவல் வெறிநாற்றம் வேல்உண்கண் வேய்த்தோள் அவட்கு.
तनुः किसलयं मुक्ता स्मितं गन्धस्सुमोहकः । अक्षिणी साञ्जने भाले वंशांसाया लसन्ति वै ॥
காணின் குவளை கவிழ்த்து நிலன்நோக்கும் மாண்இழை கண்ஒவ்வேம் என்று.
स्वलङ्कृतानेत्रसध्रीचीनानि न स्मो वयन्त्विति । अधोमुखान्युत्पलानि स्युः पश्येयुर्यदि स्वयम् ॥
அனிச்சப்பூக் கால்களையாள் பெய்தாள் நுசுப்பிற்கு நல்ல படாஅ பறை.
शिरीषकुम्फालानां हि गुच्छे मूर्ध्ना वहत्यसौ । सुकोमलतमं मध्यं नूनं भग्नं भविष्यति ॥ 223 ४
OC 5 ५ 1 2
نم ३ 3 224
மதியும் மடந்தை முகனும் அறியா பதியின் கலங்கிய மீன்.
शशाङ्कस्य विमुग्धाया मुखस्यापि विवेचने । अक्षमाणि महक्षणि भ्राम्यन्ति व्याकुलानि खे ॥
அறுவாய் நிறைந்த அவிர்மதிக்குப் போல மறுஉண்டோ மாதர் முகத்து.
क्षयवृद्धी प्राप्नुवाने कलङ्कोऽस्ति निशाकरे । यथा तद्वन्मुखेऽस्याः किं सुन्दर्या लक्ष्म वर्तते ।
மாதர் முகம்போல் ஒளிவிட வல்லையேல் காதலை வாழி மதி.
चन्द्रमस्त्वं चिरं जीव यदि त्वमपि शक्नुयाः । ललना मुखवद्भांतुं कमनीयतरो भवेः ॥
மலர்அன்ன கண்ணாள் முகம்ஒத்தி ஆயின் பலர்காணத் தோன்றல் மதி.
प्रफुल्लकुसुमाक्ष्या हि मुखसाम्यं यदीच्छसि । नोदीयास्तर्हि राकेश ! सर्वेषां दृष्टिगोचरः ॥
அனிச்சமும் அன்னத்தின் தூவியும் மாதர் அடிக்கு நெருஞ்சிப் பழம்.
शिरीषकुसुमान्यत्र तथा हंसप्रतूलिकाः ।
कण्टकीक्षुरकाण्येव सुन्दरीमृदुपादयोः ॥
तिरुक्कुरळ् 6 ६ 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10 10 १० 225
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
११३.
कामभूयस्त्वसंस्तुतिः - mo 113 காதற் சிறப்பு உரைத்தல்.
பாலொடு தேன்கலந்து அற்றே பணிமொழி வால்எயிறு ஊறிய நீர்.
मुखे हि मृदुभाषिण्याः विशुभ्ररदनोदरात् । उद्भिन्नं वारि दुग्धेन व्यामिश्रमधुवद्भवेत् ॥
உடம்பொடு உயிர்இடை என்னமற்று அன்ன மடந்தையொடு எம்மிடை நட்பு.
शरीरस्याऽऽत्मनश्चैव यावान्बन्धोऽस्ति तन्निभः । समस्ति मैत्री संबन्धो विमुग्धाया ममापि च ॥
கருமணியில் பாவாய்நீ போதாய்யாம் வீழும் திருநுதற்கு இல்லை இடம்.
याहीतः कर्हिचित्वं भोः ! नेत्रपुत्तलिके! मम । प्रियायास्सुललाटाया यतोऽत्राssवसथं न हि ॥
வாழ்தல் உயிர்க்குஅன்னள் ஆயிழை சாதல் அதற்குஅன்னள் நீங்கும் இடத்து.
सुभूषणा मत्संश्लेषकाले विन्दति जीवनम् । काले तु मद्वियोगस्य मृततुल्या भवत्यहो ॥
सुभूषणाऽऽश्लेषकाले नूनं विन्दामि जीवनम् । तद्वियोगस्य काले तु मृततुल्यो भवाम्यहो ॥
உள்ளுவன் மன்யான் மறப்பின் மறப்பு அறியேன் ஒள்அமர்க் கண்ணாள் குணம். 1 १ 2
(अथवा ) ४
in 5 २ 3
AU 4 226
तिरुक्करक
तेजस्वियुध्यमानाक्षिशोभिन्या गुणवैभवम् ।
स्मरेयं विस्मृतिस्स्याच्चेन्नालं तद्विस्मृतावहम् ॥
கண்உள்ளில் போகார் இமைப்பின் பருவரார் நுண்ணியர்எம் காத லவர்.
मदीयलोचनान्तस्तो मत्प्रियः क्वापि न व्रजेत् । अक्ष्णोर्निमीलने नापि दुःखं सूक्ष्मतया सखि ! ॥
கண்உள்ளார் காத லவராகக் கண்ணும் எழுதேம் கரப்பாக்கு அறிந்து.
मन्नेत्र युगलान्तर्यत्सदा वसति मत्प्रियः ।
तत्तिरोधानभीत्याहं न करोम्यञ्जनाश्चनम् ॥
நெஞ்சத்தார் காத லவராக வெய்து உண்டல் அஞ்சுதும் வேபாக்கு அறிந்து.
अधितिष्ठति मत्प्रेयान् मदीयहृदयं सदा ।
नानाम्युष्णानि भोज्यानि विभ्यती तस्य तापतः ॥
இமைப்பின் கரப்பாக்கு அறிவல் அனைத்திற்கே ஏதிலர் என்னும்இவ் வூர்.
अक्ष्यन्तस्स्थप्रियस्यात्र तिरोधानभिया ह्यहम् । न निद्राम्येष लोकस्तु निर्दयं वदति प्रियम् ।! ५ 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 ९
உவந்துஉறைவர் உள்ளத்துள் என்றும் இகந்துஉறைவர்
ஏதிலர் என்னும்இவ் வூர்.
मच्चित्तान्तस्सदा प्रेम्णा निवासं कुरुते प्रियः । निर्देयोऽयं प्रवासीति पुरी निन्दति मत्प्रियम् ॥ 10
१०संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
११४.
हीत्यागकथनम् - mio 114 நாணுத் துறவு உரைத்தல்.
காமம் உழந்து வருந்தினார்க்கு ஏமம்
மடல் அல்லது இல்லை வலி.
पश्चात्प्रियाकामभोगात् तत्प्राप्तिविरहात् भृशम् । 227 1
मादृशां दूयमानानां ह्रीत्यागः केवलं [ तालाश्वारोहणं ] बलम् ॥
१
நோன உடம்பும் உயிரும் மடல்ஏறும்
நாணினை நீக்கி நிறுத்து.
तालाश्वारोहणं देही देहश्व विरहासहः । 2
कुर्यातां ह्रीं परित्यज्य लोकस्य पुरतो ध्रुवम् ॥
நாணொடு நல்லாண்மை பண்டுஉடையேன் இன்று காமுற்றார் ஏறும் மடல்.
आस्तां हीपौरुषे पूर्व मयीदानीं पुनर्न ते । कामिनो विरहार्तस्य तालाश्वारोहणं गतिः ॥
காமக் கடும்புனல் உய்க்குமே நாணொடு நல்லாண்மை என்னும் புணை.
कामप्रवाहः प्रबलः सार्धं मामकलज्जया । मत्पौरुषाख्यां नावश्च दूरीकृत्य विकर्षति ॥
[2MLG 3 ३
தொடலைக் குறுந்தொடி தந்தாள் மடலொடு மாலை உழக்கும் துயர்.
सायं दुःखानुभूतिश्च तालाश्वारोहणं गतिम् । मालाकणिका मह्यं नायिका प्रददौ द्वयम् ॥ ५ ४
Oc 5 228
மடலூர்தல் யாமத்தும் உள்ளுவேன் மன்ற படல்ஒல்லா பேதைக்குஎன் கண்.
निर्निद्रे मामके नेवे ततोऽहमुचितेतरे ।
यामेऽपि वालतुरगसमारोहणतत्परः ॥
கடல்அன்ன காமம் உழந்தும் மடல்ஏறாப் பெண்ணிற் பெருந்தக்கது இல்.
समुद्रनिभकामार्तिदुःखं सोवेह कामिनी ।
तालाश्वारोहविमुखी नान्यत्तजन्मनो वरम् ॥
நிறை அரியர் மன்அளியர் என்னாது காமம் மறைஇறந்து மன்று படும்.
प्रियो जेतुमशक्यच प्रेमपात्रमथेति च । अनालोच्य परः कामः आप्तेषु प्रकटीभवेत् ॥ அறிகிலார் எல்லாரும் என்றேஎன் காமம் மறுகின் மறுகும் மருண்டு.
गुप्त संरक्षितं कामं नाजानन्मे जनाः पुरा । अधुना लोकमध्येऽसौ सुस्पष्टं बंभ्रमीत्यहो ! । யாம்கண்ணின் காண நகுப அறிவில்லார் யாம்பட்ட தாம்படா வாறு.
समक्षमेव मे सख्य मत्प्रियाया हसन्ति माम् ।
स्वयमज्ञतया यत्ताः मदीय क्लेशदूरगाः ॥
तिरुक्कुर 6 ६ 7 ७ 8 9 10 १०
सूचना - प्राचीनकाले द्रमिडप्रान्ते नायकी - नायकयोः पारस्परि कानुरागस्य फलेग्रहित्व विलम्बे असाफल्ये वा तालतरुशाखाखण्डकृतं कण्टकपूर्ण अभ्वमारुह्य ग्राममध्ये सुस्पष्टं तयोरन्यतरेण स्वानुरागप्रकटनं प्रथितमासीत् । इदं द्राविड्यां ‘मडलेरुदल’ इति कथ्यते ॥ 6
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
११५.
लोकापवाद - ज्ञापनम् - अ 115 அலர் அறிவுறுத்தல்.
அலர்எழ ஆர்உயிர் நிற்கும் அதனைப் பலர்அறியார் பாக்கியத் தால்.
प्रियां प्रति मम प्रेम्णो लोकमध्ये प्रथाऽधुना । भूता धृतास्तन्मे प्राणाः दैवान्नैके न जानते ॥
மலர்அன்ன கண்ணாள் அருமை அறியாது அலர்எமக்கு ஈந்ததுஇவ் ஊர்.
कुसुमाक्ष्याः प्रियाया में दुर्लभं विभवं परम् । अविज्ञायैव मे प्रादाल्लोकोऽयम्पवाद्यताम् ॥
உறாஅதோ ஊர் அறிந்த கௌவை அதனைப் பெறாஅது பெற்றன்ன நீர்த்து.
लोकोऽपवदति ज्ञात्वा रहस्संसर्गमावयोः ।
लब्ध्वेव दुर्लभं भाग्यं तच्छ्रुत्वा मोदते मनः ॥
கவ்வையால் கவ்விது காமம் அதுஇன்றேல் தவ்வென்னும் தன்மை இழந்து.
लोकोदितापवादेन भृशं कामो विकासितः ।
अन्यथा तु स मे कामः संकुच्येत स्वभावतः ॥
களித்தொறும் கள்ளுண்டல் வேட்டற்றால் காமம் வெளிப்படும் தோறும் இனிது.
सुरा तत्पायिनां पानकाले सुमधुरा यथा । 229 ४ 5 1 १ 2 २
m 3
तथैव प्रकटीभावे समो मे रोचते भृशम् ॥
तिरुक्कुरल 230
கண்டது மன்னும் ஒருநாள் அலர்மன்னும் திங்களைப் பாம்புகொண் டற்று.
[बन्धुनिवारणादिभिः नायकमिलनमलब्धवती नायिका सखीं प्रत्याह ।
अद्राक्षमेकवारं हि स्वप्रेयांस महं परम् ।
अपोदितिस्तु तज्जन्या तता सोमोपरागवत् ॥ 6 ६
ஊரவர் கௌவை எருவாக அன்னைசொல்
நீராக நீளும்இந் நோய்.
कामाधिर्मामकीनोऽयं प्रत्यहं सखि ! वर्धते 7
लोकनिन्दादोहन मातृवाग्वारिणापि च ॥ ७
நெய்யால் எரிநுதுப்பேம் என்று அற்றால் கௌவையால்
காமம் நுதுப்பேம் எனல்.
सत्कामशमनाकांक्षा जनानामपवादतः ।
घृतप्रक्षेपतो वह्नेः शमनेच्छा यथा तथा ॥ 8
அலர்நாண ஒல்வதோ அஞ்சல்ஓம்பு என்றார்
பலர்நாண நீத்தக் கடை.
[विवाहकालपर्यन्तमपि विरहा सहिष्णुनायिकायाः सखीं प्रति वचनम् ]
मा विभेहीति [मा भीरिति तु ] मामुक्त्वा द्रष्टृहेपणरूपतः ।
त्यक्त्वा प्रिये गते लोकनिन्दाया हीः कथं मम ॥
தாம்வேண்டின் நல்குவர் காதலர் யாம்வேண்டும் கௌவை எடுக்கும்இவ் வூர்.
[ नायिकां प्रति सखीवचनम् ]
यथास्मदिष्टं ग्रामोऽयमपवादरतोऽस्ति हि । 9
( ९ 10
मत्सखीं ( भवतीं ) नायकचापि प्रेयसीं स्वेच्छया नयेत् ॥
१०
संयोगभ्टङ्गारविभागः समाप्तः ॥
.-
संस्कृत श्लोक रूपानुवादः
॥
विप्रलम्भशृङ्गारविभागः ॥
११६.
विश्लेषासहिष्णुता 116 பிரிவு ஆற்றாமை.
செல்லாமை உண்டேல் எனக்குஉரை மற்றுநின்
வல்வரவு வாழ்வார்க்கு உரை.
न यासि चेत्प्रवासाय तन्मह्यं कथयान्यथा ।
गत्वा द्रुतनिवृत्तिं खां वदेस्त्वं जीवतस्तदा ।
இன்கண் உடைத்துஅவர் பார்வல் பிரிவுஅஞ்சும் புன்கண் உடைத்தால் புணர்வு.
पुरा प्रियस्य दृष्टिर्हि स्वादुसंभोगखचिका ।
அரிதுஅரோ தேற்றம் அறிவுடையார் கண்ணும்
संयोगः पुनरद्यत्वे वियोगभयसंयुतः ॥
खवचो विरहार्तिश्च जानतां प्रेयसामपि ।
பிரிவுஓர் இடத்துஉண்மை யான்.
दुष्करं प्रेममानं यद्ध्रुवो विरहसम्भवः ॥ 231
அளித்து அஞ்சல் என்றவர் நீப்பின் தெளித்தசொல்
தேறியார்க்கு உண்டோ தவறு.
इत्वाऽभयं स्ववचसा यदि पश्चाद्वियुञ्जते ।
तेषामेव स दोषस्स्यादोषो विश्वसतां कथम् ॥
ஓம்பின் அமைந்தார் பிரிவுஓம்பல் மற்று அவர் நீங்கின் அரிதால் புணர்வு.
रेरक्षिषसि मत्प्राणांश्चेनिधारय मत्प्रियम् ।
वासात् याति चेत्पश्चात्संश्लेषो हि सुदुर्लभः ॥ ५
c
เก 5 1 १ 2 २ 3 ३ 4 232
तिरुपुर
பிரிவுஉரைக்கும் வன்கண்ணர் ஆயின் அரிதுஅவர்
நல்குவர் என்னும் நசை.
वियोगवचनं कुर्वन् करचेता यदि प्रियः ।
तस्य पश्चाद्वियोगार्तिहरत्वाशा हि दुष्करा ॥
துறைவன் துறந்தமை தூற்றாகொல் முன்கை இறைஇறவா நின்ற வளை.
नायकस्य वियोग मे कङ्कणं पाणिसंच्युतम् । सखि ! स्पष्टं स्वचयति किमर्थं तव सुचनम् ॥
இன்னாது இனன்இல்ஊர் வாழ்தல் அதனினும் இன்னாது இனியார்ப் பிரிவு.
निजभावज्ञसख्या हि हीने स्थाने स्थितिः कटुः । स्वप्रेमिजन विश्लेषस्तस्मात्कटुतरो भवेत् ॥
தொடில்சுடின் அல்லது காமநோய் போல விடில்சுடல் ஆற்றுமோ தீ.
संस्पर्शेऽग्निर्दहेत्किन्तु कामाधिरिव किं भवेत् । स्पर्श विना वियोगेऽपि सन्दग्धुं कुशलस्सखि ! ॥
அரிதுஆற்றி அல்லல்நோய் நீக்கிப் பிரிவுஆற்றிப் பின்இருந்து வாழ்வார் பலர்.
श्रुत्वा वार्तां वियोगस्य दत्वा तस्मै स्वसम्मतिम् । सोवा तदार्ति कथमप्यनेकास्सन्ति हि स्त्रियः ॥ 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
११७.
विरहिण्याःकार्य - दैन्ये- is 117
படர் மெலிந்து இரங்கல். 233
மறைப்பேன்மன் யான்இஃதோ நோயை இறைப்பவர்க்கு
ஊற்றுநீர் போல மிகும்.
[कामाधिप्रकटनं लज्जाशीला यास्तव नोचितमिति वदन्तीं 1
सखीं प्रति नायिकावचनम् ] आच्छादयामि कामाधिं सखि ! मे स पुनर्भृशम् ।
विस्फुय्य वर्धतेऽत्यन्तं खनेः प्रवहदम्बुवत् ॥
கரத்தலும் ஆற்றேன்இந் நோயைநோய் செய்தார்க்கு உரைத்தலும் நாணுத் தரும்.
सखि ! नाहं पारयामि गुप्तमारक्षितुं व्यथाम् । आधिदात्रे प्रवक्तुञ्च मानसं लज्जते भृशम् ॥ காமமும் நாணும் உயிர்காவாத் தூங்கும்என் நோனா உடம்பின் அகத்து.
कामव्यथा च लज्जा च मच्छरीरेऽतिदुर्बले । लम्बमाने बाधिके स्तः प्राणदण्डाग्रयोर्ध्रुवम् ॥ காமக் கடல்மன்னும் உண்டே அதுநீந்தும் ஏமப் புணைமன்னும் இல்.
मय्यस्ति सखि ! कामाधेः पारावारः प्रपूरितः । न तु तत्तरणायास्ति नौका कापि क्षमा मम ॥ துப்பின் எவன்ஆவர் மன்கொல் துயர்வரவு நட்பினுள் ஆற்று பவர்.
FINTH १ 2 3 ३ 4
c 5 234
आनन्ददायि मैत्र्या हि युक्ता चैव सखीदृशम् । दुःखं ददाति चेद्वैरे हन्त ! कुर्यात् किमत्र वै ॥ இன்பம் கடல்மற்றுக் காமம் அஃது அடுங்கால் துன்பம் அதனில் பெரிது.
समुद्रसन्निभः कामजन्यानन्दो भवत्यथ । तस्मादपि हि कामार्तिर्भवत्यधिक विस्तृता ॥
காமக் கடும்புனல் நீந்திக் கரைகாணேன் யாமத்தும் யானே உளேன்.
कामान्धि हि समुत्तीर्य पारप्राप्ताविहाक्षमा । हन्ताहमेव जीवामि निशीथेऽपीह जाग्रती ॥
மன்உயிர் எல்லாம் துயிற்றி அளித்துஇரா என் அல்லது இல்லை துணை.
निशीथिनी सा दीनां मां विना मूर्खाऽसहायिनी । मदन्यान् प्राणिनस्सर्वान्निद्रापयति या स्वयम् ॥
तिरुकळ
கொடியார் கொடுமையின் தாம்கொடிய இந்நாள் நெடிய கழியும் இரா.
विरहार्तेर्हि कालेऽस्मिन् सुदीर्घेय निशीथिनी ।
हन्त ! निष्ठुरचित्तानां क्रौर्यात्करतरास्ति वै ॥
உள்ளம்போன்று உள்வழிச் செல்கிற்பின் வெள்ளநீர்
நீந்தல மன்னோஎன் கண்.
प्रवासिप्रियदेशेषु चित्तवच्चरितुं यदि ।
क्षमं मन्नेत्रयुगलं वाष्पौधे नैव सम्प्लवेत् । 6 7 ७ 8 ८ 9 10 १०
संस्कृतकरूपानुवादः
११८.
दिक्षा-त्वरा - क्लेश :- 118
இரங்கல்.
தண்டாநோய் 235
தாம்காட்ட யாம்கண் டது.
अदम्योऽयं मनोव्याधिः चक्षुभ्यां प्रियदर्शनात् । तो चक्षुपी ते बाष्पव्याकुलिते कथम् ॥ தெரிந்துஉணரா நோக்கிய உண்கண் பரிந்துஉணராப்
பைதல் உழப்பது எவன்.
भावि प्रागविचार्यैव साञ्जने मम लोचने । अपश्यतां प्रियं प्रेम्णा किमद्यात्यन्तदुःखिते ॥
கதும்எனத் தாம்நோக்கித் தாமே கலுழும் अभूतां लोचने मे हि सत्वरं प्रियदर्शिनी । रुदितोऽद्य त एवेति परिहास्यमिदं मम ॥
பெயல்ஆற்றா நீர்உலந்த உண்கண் உயல்ஆற்றா உய்வில்நோய் என்கண் நிறுத்து.
असह्य वेदनां मह्यं दत्वेमे मम लोचने । अश्रूण्यशक्ते मोक्तुञ्च सम्भृते नीरसे भृशम् ॥
படல்ஆற்றா பைதல் உழக்கும் கடல்ஆற்றாக் காமநோய் செய்தஎன் கண்.
कामार्ति जनयित्वा मे सागरादपि भूयसीम् । असमर्थे व्यथां सोढुं दूयेतेऽतीव लोचने । 1 १ 2 ४ 3 ३ 4 ४ 5 236
ஓஓ இனிதே எமக்குஇந்நோய் செய்தகண் தாஅம் இதன்பட் டது.
याभ्यामेवाद्य जनिता कामार्तिर्मे त एव तु । लोचने नितरामार्ते वार्तेयं मधुरा मम ॥
तिरुकुष्ठ्
உழந்துஉழந்து உள்நீர் அறுக விழைந்துஇழைந்து வேண்டி அவர்க்கண்ட கண்.
सान्द्रानुरागे ये पूर्वमनुस्यूतमपश्यताम् ।
प्रियं नेत्र विशुष्येतां दूयं दूयमम् भृशम् ॥
பேணாது பெட்டார் உளர்மன்னோ மற்றவர்க் காணாது அமைவுஇல கண்.
हार्दरागं विना वाचा रज्यन्नत्वास्ति वै प्रियः । नाप्नुयातां धृतिं नेवे पुनस्तद्दर्शनं विना ॥
வாராக்கால் துஞ்சா வரின்துஞ்சா ஆயிடை ஆர்அஞர் உற்றன கண்.
नेत्रे निमीलनाज्ञे मे यदि नायाति वल्लभः ।
आयातेऽपि तथैव स्तः लोचने दुःखिते भृशम् ॥
மறைபெறல் ஊரார்க்கு அரிதுஅன்றால் எம்போல் அறைபறை கண்ணார் அகத்து.
वार्तासूचक भेरीवद्वर्तमाने मदक्षिणी । 6 ६ 7 ७ 8 9
• 10
दृष्ट्वा मद्भावविज्ञानं लोकस्य सुलभं भृशम् ॥
१०’संस्कृत लोकरूपानुवादः
११९.
वैवर्ण्य वेदना 119
பசப்புறு பருவரல்.
நயந்தவர்க்கு நல்காமை நேர்ந்தேன் பசந்தஎன் பண்புயார்க்கு உரைக்கோ பிற.
वियोगार्थ प्रियस्यक्ति सममन्येऽहमद्य तु । तत्फलं देवैवये य कस्मायहो ! भुवि ॥
அவர்தந்தார் என்னும் தகையால் இவர்தந்துஎன்
மேனிமேல் ஊரும் பசப்பு.
मदीयवलमेनैव प्रदत्तमिति हेतुना ।
सर्व मच्छरीरेऽद्य वैवर्ण्य प्रसरत्यहो ॥
சாயலும் நாணும் அவர்கொண்டார் கைம்மாறா நோயும் பசலையும் தந்து.
वियोगसमये प्रेयान् व्यथां वैवर्ण्यमप्यथ ।
दत्त्वा जहार मद्देहात् मत्सौन्दयं हियं तथा ॥
உள்ளுவன் மன்யான் உரைப்பது அவர்திறம்ஆல்
கள்ளம் பிறவோ பசப்பு.
स्मराम्यजस्रं तद्वाचः ब्रुवे तत्सद्गुणानपि ।
विवर्णता तथा पीयं प्रतार्य प्रसृता तनौ ॥
உவக்காண்எம் காதலர் செல்வார் இவக்காண்என்
மேனி பசப்புஊர் வது.
केवलं नातिदूरं स्याद्वतो मद्वल्लभस्सखि ! । 237 1 १ 2 २ 3 ३ ४ 5
तदन्तरेव वैवर्ण्यमिदं प्राप्तवती तनुः ॥ 238
तिरुक्कुरळ्
விளக்குஅற்றம் பார்க்கும் இருளேபோல் கொண்கன் முயக்குஅற்றம் பார்க்கும் பசப்பு.
यथान्धकारो दीपस्य शैथिल्यं सम्प्रतीक्षते ।
प्रियसंयोगशैथिल्यं वैवर्ण्य सम्प्रतीक्षते ॥
புல்லிக் கிடந்தேன் புடைபெயர்ந்தேன் அவ்வளவில் அள்ளிக்கொள் வற்றே பசப்பு.
आसं सुगाढसंश्लिष्टा प्रागहं प्रेयसा तदा । ईषद्विचलिता सद्यो वैवर्ण्य प्रसृतं तनौ ॥
பசந்தாள இவள்என்பது அல்லால் இவளைத் துறந்தார் அவர்என்பார் இல்.
विवर्णा सम्बभूवेति मां निन्दन्ति समे जनाः । प्रियो जगाम त्यक्त्वेमामिति कोऽपि न भाषते ॥
பசக்கமன் பட்டாங்குஎன் மேனி நயப்பித்தார் நன்னிலையர் ஆவர் எனின்.
योऽङ्गीकारितवान् मां हि वियोगं स्वस्य स प्रियः । न्याय्यस्स्वस्थश्च चेत्तर्हि वैवये काममस्तु मे ॥
பசப்புஎனப் பேர்பெறுதல் நன்றே நயப்பித்தார் நல்காமை தூற்றார் எனின்.
पूर्व प्रियोऽधुना क्रूर इति निन्दन्ति न प्रियम् । सख्यश्चेत्तर्हि वैवर्ण्यप्रथा साधुतरा हि मे ॥ 6 7 ७ 8 ८ 9 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
१२०.
स्वार्तिभूयस्त्वकथनम् - mo 120 தனிப் படர் மிகுதி.
தாம்வீழ்வார் தம்வீழப் பெற்றவர் பெற்றாரே காமத்துக் காழ்இல் கனி.
स्वनायकैरतिस्पृह्यैर्या रज्यन्ते भृशं प्रियाः ।
ता एव प्राप्तवत्योऽत्र कामाख्यमनघं फलम् ॥ 239
வாழ்வார்க்கு வானம் பயந்துஅற்றால் வீழ்வார்க்கு வீழ்வார் அளிக்கும் அளி.
स्वकामिनीभ्यः कान्तैर्हि यथासमयमाहितम् । साहाय्य सदयं जीवलोकस्याम्बुद साह्यवत् ॥
வீழுநர் வீழப் படுவார்க்கு அமையுமே வாழுநம் என்னும் செருக்கு.
अत्यन्तप्रेमिभिर्नाथैः स्पृह्यमाणा हि नायिकाः । जीविष्यामो वयमिति सगर्वा युक्तमेव तत् ॥ வீழப் படுவார் கெழீஇயிலர் தாம்வீழ்வார் வீழப் படாஅர் எனின்.
साध्वीजनैर्बहुमता अपि नार्यस्वनायकैः ।
न स्पृह्यन्तेऽत्र चेत्तर्हि भाग्यहीना ध्रुवं भुवि ॥
நாம்காதல் கொண்டார் நமக்குஎவன் செய்பவோ தாம்காதல் கொள்ளாக் கடை.
स्पृहयामो वयं तेभ्यः प्रियेभ्योऽतीव ते पुनः । 1
Do ४ 5 १ 2 २ 3 ३ 4
न स्त्रिद्यन्ति तथास्मासु चेत्कथं सुखकारिणः ॥ 240
ஒருதலையான் இன்னாது காமம்காப் போல இருதலை யானும் இனிது.
मध्ये नायकनायक्योरेकमालाश्रयो यदि ।
असाघुरनुरागस्स श्लाघ्यस्तूभयसंश्रितः ॥
பருவரலும் பைதலும் காணான்கொல் காமன் ஒருவர்கண் நின்றுஒழுகு வான்.
अनङ्गो नायिकामात्रश्रितस्संग्रामकारकः ।
किं न जानाति तस्या हि वैवर्ण्य वेदनामपि ॥
வீழ்வாரின் இன்சொல் பெறாஅது உலகத்து வாழ்வாரின் வன்கணார் இல்.
कामितानां नायकानां स्वादुक्तिमपि या इह ।
न लभन्ते हि ताभ्योऽन्ये भुवि न क्ररजीविताः ।
நசைஇயார் நல்கார் எனினும் அவர்மாட்டு.
இசையும் இனிய செவிக்கு.
कान्तोऽनुरागहीनोऽस्तु वार्ता तत्संश्रितैव मे ।
अस्ति श्रवणयोः स्वाद्वी सेष्टा भवतु वा न वा ॥
உறாஅர்க்கு உறுநோய் உரைப்பாய் கடலைச் செறாஅஅய் வாழிய நெஞ்சு.
उदासीनजनेभ्यस्वा मार्ति संकथयन्मनः । ।
मृद्धिः प्रपूरयाब्धिं त्वं सदा स्वच्छोकवर्धनम् ॥
तिरुक्कुरल 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 10 १० 241
रूपानुवादः 121
(२१.
पूर्वस्मृत्या प्रजल्पनम् - [प्रवासिनो नायकस्य सन्देशवाहकं स्वसत्र प्रति उक्तिः]
நினைந்தவர் புலம்பல்,
உள்ளினும் தீராப் பெருமகிழ் செய்தலால் கள்ளினும் காமம் இனிது.
वियोगेऽद्यापि हृष्यामि मारं स्मारं सखे ! भृशम् ।
सुखं पूर्वानुभूतं तन्मधुरा मधुनो रतिः ॥
எனைத்துஒன்று இனிதேகாண் காமம்தாம் வீழ்வார் நினைப்ப வருவதுஒன்று இல்,
स्वप्रयोजन संस्मृत्या दुःखं न स्याद्वियोगजम्।
तत्कामस्सर्वदा स्वादुः समस्सङ्गवियोगयोः ॥
நினைப்பவர் போன்று நினையார்கொல் தும்மல் சினைப்பது போன்று கெடும்.
[नायिकावचनं स्वसखीं प्रति]
छींकारो नासिकाद्वारं यावदागत्य संस्थितः ।
सखि ! मन्ये विस्मृतवान् मां कान्तः संस्मरन्निव ।
யாமும் உளேம்கொல் அவர்நெஞ்சத்து எம்நெஞ்சத்து
हृदये सर्वदा वासं कुरुते मत्प्रियः सखि ! ।
किं भवामि तथैवाहमपि तच्चित्तवासिनी ॥ 1 2 २ 3 ३ ४ 5
தம்நெஞ்சத்து எம்மைக் கடிகொண்டார் நாணார்கொல் எம்நெஞ்சத்து ஓவா வரல்.
मत्प्रवेशं स्वचित्ते हि रुन्धन् मद्वल्लभः कथम् ।
सदा मदीयचित्तान्तःप्रवेशेन न लज्जते ॥ 242
तिरुक्कुरळ्
மற்றுயான் என்உளேன் மன்னோ அவரொடுயான் உற்றநாள் உள்ள உளேன்.
सखि ! प्रागनुभूतस्य सौख्यस्य स्मरणान्ननु ।
अहं जीवाम्यन्यथाद्य कथं शक्नोमि जीवितुम् ॥
மறப்பின் எவன்ஆவன் மன்கொல் மறப்புஅறியேன் உள்ளினும் உள்ளம் சுடும்.
न विजानामि विस्मर्तुमनुभूतं सुखं पुरा ।
सा स्मृतिर्मा दहत्यत्र का वास्यां विस्मृतावहम् ॥ 6 ६ 7
[ विस्मृतौ का भवेदशा ॥] ७
எனைத்து நினைப்பினும் காயார் அனைத்துஅன்றோ
காதலர் செய்யும் சிறப்பு.
यावत्प्रियं संस्मरामि तावता मे न कुप्यति ।
सख्यद्यैतावदेवास्ति मम कान्तकृतं शुभम् ।
விளியும்என் இன்உயிர் வேறல்லம் என்பார் அளியின்மை ஆற்ற நினைந்து.
आवां द्वौ न विभिन्नौ ख इति मां प्रोक्तवान् प्रियः । तादृशस्याद्य नैर्घृण्यं ज्ञात्वा मे प्राणसङ्कटः ॥
விடாஅது சென்றாரைக் கண்ணினால் காணப் படாஅதி வாழி மதி.
उषित्वा मे हृदि सदा मां विहाय प्रवासिनः । दृष्टेः समागमाय त्वं माऽस्तं गच्छेद चन्द्रमः ! ॥ 8 ८ 9 10 १०
संस्कृतलोकरूपानुवादः
१२२.
स्वप्नावस्था -कथनम्- 122 கனவு நிலை உரைத்தல்,
காதலர் தூதொடு வந்த கனவினுக்கு
யாதுசெய் வேன்கொல் விருந்து.
[नायकस्य दूतमालोक्य वचनम् नायिकायाः ]
स्वप्नो मह्यं प्रियस्याद्य दूतमानीतवानथ ।
ईदृशाय किमातिथ्यं कुर्या स्वप्नाय साम्प्रतम् ॥ 243 1
கயல்உண்கண் யான்இரப்பத் துஞ்சின் கலந்தார்க்கு உயல்உண்மை சாற்றுவேன் மன்.
साञ्जने मीननेते मे निद्रायातां मयार्थिते । यदि दृष्टा प्रियं स्वप्ने कथयेयं निजव्यथाम् ॥
நனவினால் நல்கா தவரைக் கனவினால் காண்டலின் உண்டுஎன் உயிர்.
जाग्रदशायां मह्यं न दयमानं हि मत्प्रियम् । स्वप्ने पश्यामि तस्माद्वै भुवि प्राणधृतिर्मम ॥ கனவினால் உண்டாகும் காமம் நனவினால் நல்காரை நாடித் தரற்கு.
जाग्रत्यां मय्युदासीनं स्वप्न आनयति प्रियम् । स्वप्ने तद्दर्शनेनात्र रतिस्मञ्जायते मम ॥
நனவினால் கண்டதூஉம் ஆங்கே கனவும்தான் கண்ட பொழுதே இனிது.
पूर्वमासीत्सुमधुरं प्रत्यक्षं प्रियदर्शनम् ।
तथैव तत्समं स्वाद स्वप्ने कान्तस्य दर्शनम् ॥
Co ४ 5 4
m 2 २ 3 244
நனவுஎன ஒன்றுஇல்லை ஆயின் கனவினால் காதலர் நீங்கலர் மன்.
काचिज्जा ग्रहशानाम्नी यदि नास्त्यत्र भूतले । स्वप्न आगत्य संश्लिष्टो न वियुज्येत वल्लभः ॥
நனவினால் நல்காக் கொடியார் கனவினால் என்எம்மைப் பீழிப் பது.
यो मज्जाग्रदवस्थायां उदासीनोऽस्ति नायकः । किमेवमेत्य स्वप्ने मामत्र दुःखयते भृशम् ॥
துஞ்சும்கால் தோள்மேலர் ஆகி விழிக்குங்கால் நெஞ்சத்தர் ஆவர் விரைந்து.
मन्निद्रासमये कान्तो मदंसाऽऽश्लेषसंस्थिरः ।
यदा जागमिं सोऽत्याशु पूर्ववच्चित्तमाश्रितः ॥
நனவினால் நல்காரை நோவார் கனவினால் காதலர்க் காணா தவர்.
तिरुक्कुरल
याः [ये] स्वप्ने नैव पश्यन्ति स्वकान्तं ता हि नायिकाः जाग्रदशोदासीनं तं विनिन्देयुन हीतराः ॥
९ [ते सखीजनाः ।]
நனவினால் நம்நீத்தார் என்பர் கனவினால் காணார்கொல் இவ்ஊ ரவர்.
वक्ति जाग्रदशादृष्ट्या लोको मच्यागिनं प्रियम् । स न पर यहो ! स्वप्ने यथाहं लोकये हि तम् ॥ 6
ww 7 ७ 8
ሪ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१२३.
सायदशा शोचनीया - 123 பொழுது கண்டு இரங்கல்.
மாலையோ அல்லை மணந்தார் உயிர்உண்ணும் வேலைநீ வாழி பொழுது. 245
[ सम्प्राप्ने सायंसमये तदालोक्य नायिकायाः शोकाऽऽविष्कारः ] न सायमसि काल त्वं परं प्रागनुरागिणः ।
ऊदानां नायिकानां हि त्वमसि प्राणभक्षकः ॥
புன்கண்ணை வாழி மருள்மாலை எம்கேள்போல் வன்கண்ண தோநின் துணை.
अयि मुग्ध दिनान्त ! त्वं नष्टकान्तिः प्रदृश्यसे । मत्कान्तवत् त्वत्प्रियोऽपि कठोरहृदयोऽस्ति किम् ।
பனி அரும்பிப் பைதல்கொள் மாலை துனிஅரும்பித் मुलांना .
शीतलः त्रस्तवन्मुग्धः दिनान्तोऽयमभूत्पुरा । अद्य वैराग्यदः शोकवर्धक चागतो मम ॥ காதலர் இல்வழி மாலை கொலைக்களத்து ஏதிலர் போல வரும்.
अधुना कान्तविश्लेषे दिनान्तोऽयमिहाऽऽगतः ।
वधभूमिं प्राप्नुवान इव कश्वन घातुकः ॥ ४
காலைக்குச் செய்தநன்று என்கொல் எவன்கொல்யான் மாலைக்குச் செய்த பகை.
किमुपाकरवं प्रातःकालस्याहं तथैव कः ।
कृतस्सायंकालस्येति न वेद्मि भोः ॥
अपकारः कृतरसायंकालस्येति 5 1 १
my ३ 4 2 3 246
மாலைநோய் செய்தல் மணந்தார் அகலாத காலை அறிந்தது இலேன்.
पश्चाद्वियोगसमये सायंकालोऽतिदुःखदः ।
भवेदिति न वेदाहं पुरा कान्त उपस्थिते ॥
காலை அரும்பிப் பகல்எல்லாம் போது ஆகி மாலை மலரும்இந் நோய்.
एतत्कामाधिकुसुमं प्रातरुद्गम्य तत्परम् ।
दिने कुमलतामेत्य दिनान्ते विकसत्यहो ॥
அழல்போலும் மாலைக்குத் தூதுஆகி ஆயன் குழல்போலும் கொல்லும் படை.
प्राप्यानलसमस्यास्य सायंकालस्य दूतताम् ।
तिरुक्कुरल 6
ww ६ 7 ७ 8
गोपालवेणुरेषोऽद्य शस्त्रं तु मम घातकम् ॥
[ मारकम् ] ८
பதிமருண்டு பைதல் உழக்கும் மதிமருண்டு
உ
மாலை படர்தரும் போழ்து.
द्रष्टृबुद्धि व्याकुलयन् सायंकालो यदा भवेत् । तदा पुरमिदं सर्व मदर्थं दुःखमाप्स्यति ॥
பொருள்மாலை யாளரை உள்ளி மருள்மாலை மாயும்என் மாயா உயிர்.
विरहेऽद्यापि जीवन्तः प्राणा मे मत्प्रिये सदा । वित्तचित्ते दत्तचित्ता दिनान्तेऽत्यन्तदुःखिताः ॥ 9 ९ 10
१०संस्कृतलोकरूपानुवादः
१२४.
अङ्गसौन्दर्य - हानिः- 124 உறுப்பு நலன் அழிதல்.
சிறுமை நமக்குஒழியச் சேண்சென்றார் உள்ளி நறுமலர் நாணின கண். 247
[वियोगदुःखासहत्वेन मनस्तापातुरां नायिकां प्रति सखीवचनम् ] दत्वा विरहतापं नः स्वयं दूरप्रवासिनः । स्मृतिशोकेन जिह्वीतः पुष्पेभ्योऽद्य तवाक्षिणी ॥
நயந்தவர் நல்காமை சொல்லுவ போலும் பசந்து பனிவாரும் கண்.
अश्रुप्रवाहिणी नेत्रे विवर्णे सखि ! तावके वल्लभस्याद्य नैर्घृण्यं प्रकटीकुरुतो ननु ॥
தணந்தமை சால அறிவிப்ப போலும் மணந்தநாள் வீங்கிய தோள்.
पुराऽऽलिङ्गनकाले यावंसौ स्फीतौ मुदान्वितौ । तावद्य त्वद्वियोगार्ति स्पष्टं सूचयतो भुवः ॥ பணைநீங்கிப் பைந்தொடி சோரும் துணைநீங்கித் தொல்கவின் வாடிய தோள்.
निजां पूर्वतनीं शोभां त्यक्त्वा प्रेयोवियोगतः । म्लानांसौ मांसलत्वं स्वं विहाय भ्रष्टभूषणे ॥ கொடியார் கொடுமை உரைக்கும் தொடியொடு தொல்கவின் வாடிய தோள்.
शयित्वा कङ्कणानि त्यक्त्वा स्वाभाविकीं छविम् । jat roat कठोरस्य प्रियस्य क्रौर्यशंसिनो ॥ 1 १
rry
Co ४
S 2 २ 3 248
தொடியொடு தோள்நெகிழ நோவல் அவரைக் கொடியார் எனக்கூறல் நொந்து.
कङ्कणानि अंशयित्वा मदसौ कृशतां गतौ । अतः प्रियस्य क्रूरत्वनिन्दया दूयते मनः ॥
பாடு பெறுதியோ நெஞ்சே கொடியார்க்குஎன் வாடுதோள் பூசல் உரைத்து.
लोकापवाद म्लानांसकृशताजनितं मम ।
कठोरं प्रियमाख्याय गौरवं प्राप्नुया मनः । ॥
முயங்கிய கைகளை ஊக்கப் பசந்தது பைந்தொடிப் பேதை நுதல்.
[ कार्यसाधनतः पश्चात्प्रवासान्निवर्तमानस्य नायकस्य
तिरुक्कुरं 6 ६
7. ७
पूर्वानुभवस्मृत्या स्वगत - भाषणम् ]
गाढाश्लेषपरौ बाहू मत्प्रेयस्या मनागहम् ।
श्लथयामास तेनैव तल्ललाटो विवर्णितः ।
முயக்கிடைத் தண்வளி போழப் பசப்பு உற்ற பேதை பெருமழைக் கண்.
पुरा सुगाढसंश्लेषे मनामध्येऽवहन्मरुत् । तदा ह्यात नेत्रे विमुग्धाया विवर्णिते ॥
கண்ணின் பசப்போ பருவரல் எய்தின்றே ஒண்ணுதல் செய்தது கண்டு.
एवं वैवयमापनं प्रियाया लोचनद्वयम् । सुशोभितललाटस्य वैवर्ण्याल्लज्जितं भृशम् ॥ 8
ሪ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१२५.
स्वहृदयं प्रति उक्तिः-
நெஞ்சொடு கிளத்தல். 125
நினைத்து ஒன்று சொல்லாயோ நெஞ்சே எனைத் எவ்வநோய் தீர்க்கும் மருந்து. 249
[Ganglio 1
[विरहभूयस्तां असहमानाया नायिकाया निरवलम्बायाः
स्वान्तःकरणेन सह भाषणम् । ]
हृदय ! त्वं समालोच्य किमप्योपधमद्य मे। वद यद्विरहार्ति मे दूरीकर्तुं क्षमं भवेत् ॥ காதல் அவர்இலர் ஆகநீ நோவது பேதைமை வாழிஎன் நெஞ்சு.
मन्मनस्त्वं चिरं जीव तव शोको विमुग्धता । यतोऽनुरागहीनं हि कान्तं त्वं सम्प्रतीक्षसे ॥
இருந்துஉள்ளி என்பரிதல் நெஞ்சே பரிந்துஉள்ளல் பைதல்நோய் செய்தார்கண் இல்.
कान्ताऽऽगमनकांक्षि त्वं दूयसेऽत्रैव किं मनः ! । वैवर्तिप्रदातुन सदयं स्मरणं हृदि ।
கண்ணும் கொளச்சேறி நெஞ்சே இவைஎன்னைத் தின்னும் அவர்க்காணல் உற்று
सहैव हृदयेमे त्वं नय नेले प्रियं प्रति । दिक्षाविवशे एते खादेतां प्रत्यहं हि माम् ॥
செற்றார்
எனக்கை விடல்உண்டோ நெஞ்சேயாம்
உற்றால் உறாஅ தவர்.
हृदयामासु सम्बद्धेष्वप्यसम्पर्कभाक् प्रियः । इति तत्प्रेराहित्यं मत्वा हातुं किमु क्षमाः ॥ 20 ४ 5 ३ 12 १ 2 २ 3 250
கலந்துஉணர்த்தும் காதலர்க் கண்டால் புலந்து பொய்க்காய்வு காய்திஎன் நெஞ்சு.
भोगेन प्रणयक्रोधवारणे कुशलं प्रियम् ।
तिरुकुरळू
[உணராய் 6
दृष्ट्वा तं परुषं मत्वा मिध्या क्रुध्यसि रे मनः ! ॥
காமம் விடுஒன்றோ நாண்விடு நல்நெஞ்சே யானோ பொறேன்இவ் விரண்டு.
स्वकामं त्यज सच्चित्त ! न चेत् त्वं जहिहि हियम् । विपरीतमिदं द्वन्द्वं युगपत्सोदुमक्षमा ॥
பரிந்தவர் நல்கார்என்று ஏங்கிப் பிரிந்தவர் பின்செல்வாய் பேதைஎன் நெஞ்சு.
अज्ञात्वेमां दशां कान्तो न मय्यद्यानुकम्पते ।
इत्याकलय्य मुग्ध ! त्वं मनस्तमनुगच्छसि ॥
உள்ளத்தார் காத லவர்ஆக உள்ளிநீ யார்உழைச் சேறிஎன் நெஞ்சு.
हृदयास्ति सदा कान्तरत्वदन्तस्तत्किमित्यथ । ज्ञात्वाप्येतद्बहिः कुत्र यासि मार्गयितुं सुधा ॥
துன்னாத் துறந்தாரை நெஞ்சத்து உடையேமா இன்னும் இழத்தும் கவின்.
निवार्यास्मान् परित्यज्य प्रोषितं हृदये वयम् । दध्म आन्तरसौन्दर्यमपि हित्वा प्रयास्यति ॥ ६ 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
224.HAI - அதிகாரம் 126
நிறை அழிதல்.
காமம் கணிச்சி உடைக்கும் நிறைஎன்னும் நாணுத்தாழ் வீழ்த்த கதவு.
गोप्यवार्ताकवाटं हि बद्धलजार्गलं मम ।
कुन्तः कामाभिधानोऽद्य विच्छिनत्ति हठादिह ॥ 251
காமம் எனஒன்றோ கண்இன்றுஎன் நெஞ்சத்தை யாமத்தும் ஆளும் தொழில்.
विरामकाले सर्वेषां मध्ययामेऽपि मन्मनः ।
विरामं नैति यत्कामः निर्दाक्षिण्यो हि वर्तते ॥
மறைப்பேன்மன் காமத்தை யானோ குறிப்புஇன்றித் தும்மல்போல் தோன்றி விடும்.
निजकाममहं गोप्तुमन्तरेव यते परम् ।
छींकार इव सोऽज्ञातः प्रकटीभवति स्वयम् ॥
நிறையுடையேன் என்பேன்மன் யானோஎன் காமம் மறைஇறந்து மன்று படும்.
अमन्येऽहमिहाऽऽत्मानं गुप्तकामस्य रक्षिकाम् ।
स तां दशामतिक्रम्य भवति ग्रामगोचरः ॥
செற்றார்பின் செல்லாப் பெருந்தகைமை காமநோய் உற்றார் அறிவது ஒன்று அன்று.
वियोगार्तिप्रदो योऽनुसृत्य करणाभिधम् ।
गौरवं कामरोगार्तिजना नैव विदुर्भुवि ॥ 8 00
S 1 १ ३ 2 3 252
तिरुकरल
செற்றவர் பின்சேறல் வேண்டி அளித்து அரோ எற்றுஎன்னை உற்ற துயர்.
मां परित्यज्य यातस्य प्रियस्यानुसृतिर्यदि ।
आवश्यकी तदार्तिमें कियती साधुरेव सा ॥
நாண்என ஒன்றோ அறியலம் காமத்தால் பேணியார் பெட்ப செயின். 6
w
[ वाराङ्गनासङ्गार्थ प्रोषितस्य अधुना निवृत्य स्वसंगतस्य प्रियस्यानिवारणं कुत इति पृष्टवर्ती सखीं प्रति नायिकावचनम् ] स्पृह्योऽस्मद्वल्लभोऽद्यात्र समागत्येष्टकृत्ततः ।
सखि । नाहं विजानामि लज्जाख्यं वस्तु किश्चन ॥
பன்மாயக் சுள்வன் பணிமொழி அன்றோநம் பெண்மை உடைக்கும் படை.
बहुमिथ्योक्तिदक्षस्य मायिनो नम्रवाङ्ननु । अस्मन्नारीस्वभावस्य हेतिर्भवति भेदकः ॥
புலப்பல் எனச்சென்றேன் புல்லினேன் நெஞ்சம் கலத்தல் உறுவது கண்டு.
प्रोष्यायाताय कान्ताय कुप्येयमिति चिन्तया । 7 ७
8. 9
यता दृष्ट्रा चित्तसङ्गं समालिङ्गं स्वयं प्रियम् ॥
நிணம்தீயில் இட்டன்ன நெஞ்சினார்க்கு உண்டோ
புணர்ந்துஊடி நிற்பேம் எனல்.
प्रणयक्रोधचिन्ता किं तासां साध्या भवेदिह । यासां हि दुर्बलं चित्तं वसा वह्नाविव द्रवेत् ॥ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१२७.
परस्पर सङ्गम-त्वरा - 127
அவர்வயின் விதும்பல்,
வாள்அற்றுப் புற்கென்ற கண்ணும் அவர்சென்ற நாள்ஒற்றித் தேய்ந்த விரல்.
[विरहावस्थायां परस्परं दिदृक्षा काष्ठामारूढ योः
नायिका - नायकयोः परस्परदर्शनाय त्वराया उपवर्णनम् ] प्रियप्रवासात्पचाद्धि दिनानां गणनावशात् ।
अड्गुल्यो दुर्बला जाताः अक्षिणी नष्टतेजसी ॥
இலங்கிழாய் இன்று மறப்பின்என் தோள்மேல் கலங்கழியும் காரிகை நீத்து.
सखि ! खलङ्कृतेऽद्याहं विस्मरेंयं यदि प्रियम् । अंसौ जन्मान्तरेऽप्येतौ त्यजेतां वर्णकङ्कणे ॥
உரன்நசைஇ உள்ளம் துணையாகச் சென்றார் வரல்நசைஇ இன்னும் உளேன்.
मत्कामभोगं संत्यज्य धैर्योत्साहसहायकः । प्रोषितोऽवश्यमा गच्छेदिति जीवाम्यहं भुवि ॥ கூடிய காமம் பிரிந்தார் வரவுஉள்ளிக் கோடுகொடு ஏறும்என் நெஞ்சு. 253
मां त्यक्त्वा प्रोषितः कान्त आगच्छेदनुरागतः । इति तस्याऽऽगमाssकांक्षि वर्धते शाखिवन्मनः ॥
காண்கமன் கொண்கனைக் கண்ணாரக் கண்டபின்
gair us
आतृप्त्यालोकयेयं मे प्रवासादागतं प्रियम् । तदा मदीयमृ सबैवर्ण्य नक्ष्यति स्वयम् ॥ 1 2 3 ३ ४ 5
AN 254
வருகமன் கொண்கன் ஒருநாள் பருகுவன் பைதல்நோய் எல்லாம் கெட.
आगच्छतु मदीयोऽत्र प्रोषितः कान्त एकदा । समस्ताधिनिवृत्त्यर्थं तं पिवानि सुधामिव ॥
तिरुक्कुरं 6 ६
[67
புலப்பேன்கொல் புல்லுவேன் கொல்லோ கலப்பேன் கண்அன்ன கேளிர் வரின்.
यदाऽऽगच्छति कान्तोऽहं रुष्टा स्यां प्रणयेन किम् ।
आश्लिष्यामि सुगाढं वा कुर्यामेतद्द्द्वयं च किम् ॥
வினைகலந்து வென்றுஈக வேந்தன் மனைகலந்து மாலை அயர்கம் விருந்து.
[ राजकार्यार्थ प्रवासिनो नायकस्य कार्यविलम्बकाले ७ 8
स्वगतभाषणं नायिका स्मृत्या ]
सत्प्रयत्नवशाद्राजा विजयी भवतात्तथा ।
संगत्य गृहिणीं सायमनुभुजामहै सुखम् ॥ ८
ஒருநாள் எழுநாள்போல் செல்லும்சேண் சென்றார் வருநாள்வைத்து ஏங்கு பவர்க்கு.
दूरप्रवासिकान्तानां पुनरागमसद्दिनम् । 9
प्रतीक्ष्य शोकदीनानां दिनं सप्त दिनान्यहो [दिनमेकं बहून्यहो ॥] ९
பெறின்என்னாம் பெற்றக்கால் என்னாம் உறின்
உள்ளம் உடைந்துஉக்கக் கால்,
प्रिया मे भग्नहृदया प्राणापन्ना भवेद्यदि । किं स्यान्मल्लाभतस्तस्यास्तत्परं गाढसङ्गतः ॥
உ
[aromi 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१२८.
हृद्भाव - सूचनम् - mb 128
குறிப்பு அறிவுறுத்தல்.
கரப்பினும் கை இகந்து ஒல்லாநின் உண்கண் உரைக்கல் உறுவதுஒன்று உண்டு.
[नायिका नायकसखीजनानां मध्ये परस्परभावसंसूचनम् ] [ प्रवासिनो नायकस्य स्वस्थान निवृत्यनन्तरं सम्भवत्येतत् ॥
] आच्छादयन्त्यामपि त्वय्यक्षिणी ह्यञ्जनाञ्चिते ।
स्पष्टं सूचयतो मेऽस्ति किञ्चिदावेद्यवस्त्विति ॥ 255
கண்நிறைந்த காரிகைக் காம்புஏர்தோள் பேதைக்குப் பெண்நிறைந்த நீர்மை பெரிது.
मन्नेत्रयोः प्रपूर्णाया वंशांसाया विमुग्धता ।
सख्युस्तव हि नारीत्वयुक्तास्ति बृहती भृशम् ॥
மணியுள் திகழ்தரு நூல்போல் மடந்தை அணியுள் திகழ்வதுஒன்று உண்டு.
मणिग्रथितमालान्तर्विलसत्त्रसन्निभम् ।
हृदये रमणीयेऽपि प्रेयस्या अस्ति किञ्चन ॥
முகைமொக்குள் உள்ளது நாற்றம்போல் பேதை நகைமொக்குள் உள்ளதுஒன்று உண்டு.
कुड्मलान्तर्यथा गन्धः प्रच्छन्नोऽस्ति तथैव मे । मुग्धा स्मितसुमान्तश्च भावः कश्चिदिहोद्यते ॥
செறிதொடி செய்துஇறந்த கள்ளம் உறுதுயர் தீர்க்கும் மருந்துஒன்று உடைத்து.
सान्द्रकङ्कणशोभिन्या गूढं मनसि किश्चन । ममापनोदितुं शोकं भूयांसं भेषजं भवेत् ॥ ४
5. 1
my १ 2
AU 3 256
பெரிதுஆற்றிப் பெட்பக் கலத்தல் அரிதுஆற்றி அன்பின்மை சூழ்வது உடைத்து.
[ नायिकावचनं सखीं प्रति]
निवार्य विरहार्ति मे सादरस्सङ्गमो मया ।
पूर्व प्रियस्य निष्प्रेमभावं स्मारयतीह माम् ॥
தண்ணம் துறைவன் தணந்தமை நம்மினும் முன்னம் உணர்ந்த வளை.
प्रियः शीवलसत्क्षेत्रः शरीराऽऽश्लेषतत्परः ।
हृदा वियुक्त इति मत्कङ्कणं वेद सत्वरम् ॥
நெருநற்றுச் சென்றார்எம் காதலர் யாமும் எழுநாளேம் மேனி பசந்து.
पूर्वेद्युरेव नः कान्तो वियुज्या मानगात्परम् ।
वयं वैदयमापन्नाः सप्ताहात्पूर्वमेव हि ॥
तिरुकुष्ठ्
தொடிநோக்கி மென்தோளும் நோக்கி அடிநோக்கி அஃதுஆண்டு அவள்செய் தது.
[ सख्या नायकं प्रति वचनम् ]
मयाssवेदितवार्ताऽसौ त्वत्प्रिया निजकङ्कणम् ।
ततः स्वांसौ च दृष्ट्वाऽथ ददर्शाङ्क्षी निजौ ततः ।
பெண்ணினால் பெண்மை உடைத்துஎன்ப கண்ணினால் காமநோய் சொல்லி இரவு.
[सखीवचन भावं ज्ञात्वा नायकस्य स्वावियोगवार्ता - सूचनम् ] वाचाऽनुक्त्वा स्वदृष्ट्यैव स्वकीयां कामवेदनाम् ।
सूचयन्त्या हि नारीत्वं प्रशस्यं मन्वते बुधाः ॥ 6 ६ 7 ७ 8 ८ 9 10
१०संस्कृत लोकरूपानुवादः
१२९.
संभोग - खरा- 129 புணர்ச்சி விதும்பல். 257
உள்ளக் களித்தலும் காண மகிழ்தலும் கள்ளுக்குஇல் காமத்திற்கு உண்டு.
[पुनर्वियोगसूचकाय नायकाय त्वं किं न कुप्यसि सप्रणयंइति परिहसन्तीं सखीं प्रति नायिकावचनम् ] स्मृत्यैव मोदः साक्षाद्धि दर्शने सम्मुदा भृशम् । 1
कामस्यैवास्ति नास्त्यत्र वासन्त्या उभयं भुवि ॥
[ वासन्ती सुरा] १
தினைத்துணையும் ஊடாமை வேண்டும் பனைத்துணையும் காமம் நிறைய வரின்.
यदा सुबृहदाकारः कामः पूर्णोऽस्ति मानसे । तदा प्रियाया नाथेन मा भृद्वै प्रणयक्रुधा ॥
பேணாது பெட்பவே செய்யினும் கொண்கனைக் காணாது அமையல கண்.
स्वेच्छयास्माननादृत्य समाचरतु मत्प्रियः । 2 २ 3
मदीयलोचनाभ्यां तु तमदृष्ट्वा न धार्यते ॥
my
ஊடற்கண் சென்றேன்மன் தோழி அதுமறந்து 4
கூடற்கண் சென்றதுஎன் நெஞ்சு.
वियोगकालस्मृत्याहं तस्मै क्रोद्धुमगां परम् ।
तद्विस्मृत्य हि मच्चित्तं अभूत्संभोगसत्वरम् ॥
எழுதுங்கால் கோல்காணாக் கண்ணேபோல் கொண்கன் பழிகாணேன் கண்ட இடத்து.
अञ्जनोल्लेखकालेऽक्ष्णोर्न शलाका विलोक्यते ।
तथा कान्तसमक्षं तन्मन्तुं नाहं विलोकये ॥
[मन्तुः - अपराधः ] ५ ४ 5 258
காணும்கால் காணேன் தவறாய காணாக்கால் காணேன் தவறல் லவை.
यदा समक्ष पश्यामि कान्तं तदपराधिताम् । नालोकये परोक्ष तु नेक्षेऽन्यदपराधतः ॥
உய்த்தல் அறிந்து புனல்பாய் பவரேபோல் பொய்த்தல் அறிந்துஎன் புலந்து.
विकृष्य गच्छेदित्येतज्ज्ञात्वौघे सम्पतन्निव । ज्ञात्वैवास्थिरतां सम्यक् किमर्थ प्रणयकुधा ॥
இளித்தக்க இன்னா செயினும் களித்தார்க்குக் கள்அற்றே கள்வநின் மார்பு.
[ नायिकायाः सम्भोगत्वरां ज्ञात्वा सखी नायकं प्राह ] अवज्ञानिष्टदमपि मद्यं तत्पायिनामिव । त्वद्वक्षो वञ्चकास्तीह स्पृहणीयतमं हि नः ॥ மலரினும் மெல்லிது காமம் சிலர்அதன் செவ்வி தலைப்படு வார்.
[ नायिकायाः प्रणयकोपकाले नायकवचनम् ] कामः खलु भवत्यत्र कुसुमादपि कोमलः । विरला एव विन्दन्ति सम्पूर्ण तत्सुखं भुवि ॥
கண்ணின் துனித்தே கலங்கினாள் புல்லுதல் என்னினும் தான்விதுப்பு உற்று.
समाश्लेषाय मां प्राप्तमक्षिभ्यामैक्षत कुधा । प्रथमं पूर्वमेषैव मामाश्लिष्यत्स्वयं द्रुतम् ॥
[अधुनेयं तथा नासीदिति भावो नायकस्य ]
तिरुक्कुरळू 6
ww 7 ७ ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१३०.
मनसा प्रेमकोपः- 130
நெஞ்சொடு புலத்தல். 259
அவர்நெஞ்சு அவர்க்குஆதல் கண்டும் எவன்நெஞ்சே நீஎமக்கு ஆகா தது.
[ परस्परं सङ्गमाकांक्षायामपि स्वस्वहृदयेन प्रिययोः 1
प्रणय को पाऽऽविष्कारः ]
प्रियस्य हृदयं नास्मान् स्मरत्यस्तीह तत्कृते । १
दृष्ट्ाप्येतन्मनो मे किं त्वं नास्यमद्वशंवदम् ॥
உறாஅ தவர்க்கண்ட கண்ணும் அவரைச் செறாஅர்எனச் சேறிஎன் நெஞ்சு.
प्रेम्णा विहीनं नाथं त्वं सम्यक् ज्ञात्वापि मन्मनः ! । तुभ्यं स कुप्येनेति त्वं सदा तं प्रति गच्छसि ॥
கெட்டார்க்கு நட்டார்இல் என்பதோ நெஞ்சேநீ பெட்டாங்கு அவர்பின் செலல்.
न कोऽपि मित्र दीनानां नष्टानामिति हेतुना । मनो यथेच्छं त्वं कान्तं अनुयासीह सर्वदा ॥
இனிஅன்ன நின்னொடு சூழ்வார்யார் நெஞ்சே துனிசெய்து துவ்வாய்காண் மற்று.
संक्रुध्य तस्मै प्रथमं पश्चाद्धोगं न मन्यसे । ईदृशेन त्वया चेतः ! का समालोचयेदिह ॥
பெறாஅமை அஞ்சும் பெறின்பிரிவு அஞ்சும் அறா அ இடும்பைத்துஎன் நெஞ்சு.
अलाभात्पूर्वमत्रस्यदधुना लाभतः परम् । वियोगभीरु तस्मान्मे सदा प्रव्यथितं मनः ॥ ४ 5 2 २
mv 3 260
தனியே இருந்து நினைத்தக்கால் என்னைத் தினிய இருந்ததுஎன் நெஞ்சு.
वियोगकाले लेकान्ते स्थित्वा प्रियकठोरताम् ।
चिन्तयेयं तदा चित्तं खादितुं मामिह स्थितम् ॥
நாணும் மறந்தேன் அவர்மறக் கல்லாஎன் மாணா மடநெஞ்சில் பட்டு.
प्रियविस्मृत्यशक्तेन लघुना मूढचेतसा ।
सहवासादहं लज्जामप्यत्र व्यस्मरं भृशम् ॥
எள்ளின் இளிவாம்என்று எண்ணி அவர்திறம்
உள்ளும் உயிர்க்காதல் நெஞ்சு.
मत्वा दोषो भवेदोदासीन्ये भृशमिति स्वयम् । प्राणानुरागि चित्तं मे कान्तस्य गुणचिन्तकम् ॥
துன்பத்திற்கு யாரே துணையாவார் தாம்உடைய நெஞ்சம் துணையல் வழி.
दुःखे महति सम्प्राप्ते स्वचित्तं न सहायकम् । यदि तर्ह्यत्र के वा स्युः सहाया इतरे जनाः ॥
தஞ்சம் தமர் அல்லர் ஏதிலார் தாம்உடைய நெஞ்சம் தமர்அல் வழி.
स्वस्वान्तमेव यद्यत्र स्वाधीनं नास्ति चेदथ । किं वक्तव्यमिहान्ये स्युरनह अवलम्बितुम् ॥
तिरुक्कुरल 6 ६
ww 7 ७ 8
ሪ 9 ९ 10 १०
संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
१३१.
प्रणय - कोपः- 131
புலவி.
புல்லாது இராஅப் புலத்தை அவர்உறும் அல்லல்நோய் காண்கம் சிறிது.
[ सोपहासं सखीवचनं नायिकां प्रति] रात्रौ प्रियमनाश्लिष्य स्वकोपं दर्शयेस्तदा । वेदनानुभवं तस्य मनाक् पश्येम कामजम् ॥ உப்புஅமைந்து அற்றால் புலவி அதுசிறிது மிக்குஅற்றால் நீள விடல்.
लवणं भोज्यवस्तूनामिवास्ति प्रणयक्रुधा ।
रसाव हेषभूयस्त्वे तद्वद्रसविभञ्जिका ॥
அலந்தாரை அல்லல்நோய் செய்தற்றால் தம்மைப் புலந்தாரைப் புல்லா விடல். 261 1 १ 2 २
[वेश्यावेश्मतो निवृत्त नायकं प्रति प्रणयकोपं प्रकटयन्ती नायिका प्राह]
स्वेभ्यः क्रुद्धाः प्रियास्सम्यगनाश्लिष्य बहिर्गतिः ।
चिरेण दूयमानानामधिकार्तिकरी ननु ॥
ஊடி யவரை உணராமை வாடிய
வள்ளி முதல்அரிந்து அற்று.
स्ववारवनितानां हि प्रणयक्रोधमार्जनम् ।
॥
अकृत्वा ते स्थितिम्लनवल्लीमूलविकर्तनम् ॥
நலத்தகை நல்லவர்க்கு ஏஎர் புலத்தகை பூஅன்ன கண்ணார் அகத்து.
[नायिकाप्रणयकोपं दूरीकृत्य तां संयुक्त वतो नायकस्य स्वगतोक्तिः ]
सुगुणानां नायकानां सतां शोमैव सा भवेत् ।
प्रेयसीनां सुमाक्षीणां हृदि या प्रणयकुधा ॥ 5
AU ३ 3 262
துனியும் புலவியும் இல்லாயின் காமம் கனியும் கருக்காயும் அற்று.
विरहप्रणयक्रोधहीनः कामो भवेद्यदि ।
फलेनातीव पक्वेन सदृशश्च शलाटुना ॥
ஊடலின் உண்டுஆங்குஓர் துன்பம் புணாவது நீடுவது அன்றுகொல் என்று.
अस्ति प्रणयकोपान्तरपि काचिद्वयथा भुवि ।
इतः परं नस्संभोगः स्थायी स्याद्वा न वेति च ॥
तिरुकर ळ
நோதல் எவன்மற்று நொந்தார்என்று அஃதுஅறியும் காதலர் இல்லா வழி. 6 ६ 7 ७ 8
[प्रणयक्रुद्धायां नायिकायां असमाश्वस्तायां नायकः प्रणयकोपेन प्राह ] अस्मत्कान्तोऽपि दुःखीति जानाना इह वल्लभाः ।
न सन्ति यदि तर्ह्यत्र किंवा मनताफलम् ॥
நீரும் நிழலது இனிதே புலவியும் வீழுநர் கண்ணே இனிது.
छायाधस्संस्थितं वारि मधुरं शीतलं तथा ।
मधुरः प्रणयक्रोधः प्रेमिष्वेव जनेष्विह ॥
ஊடல்உணங்க விடுவாரோடு என்நெஞ்சம் கூடுவேம் என்பது அவா.
काइयेऽपि प्रणयक्रोधे स्थिरया प्रियया सह ।
सङ्गप्रयत्नश्चित्तस्य ममाशैव न चेतरत् ॥ ८ 9 10 १०
संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
१३२.
प्रणयकोपस्य सूक्ष्मत्वम् - ms 132
புலவி நுணுக்கம்.
[एकपर्यङ्कसंस्थितयोरपि प्रिययोर्मध्ये असदपि 263
किमपि सूक्ष्मं कारणं प्रदर्श्य परस्पर प्रणयमनस्तापः ] பெண்இயலார் எல்லாரும் கண்ணின் பொதுஉண்பர் நண்ணேன் பரத்தநின் மார்பு. 1
[ बहिश्चलित्वाऽऽगतं पर्यङ्कप्राप्तं कान्तं प्रति कान्ताया वचनमिदम् ] प्रकृत्या वनितास्सर्वा जार ! सामान्यतस्तव । भुञ्जीरन्नक्षिभिर्वक्षस्तन्नाऽऽश्लिष्यामि साम्प्रतम् ॥
ஊடி இருந்தேமாத் தும்மினார் யாம்தம்மை நீடுவாழ் கென்பாக்கு அறிந்து.
[नायिकावचनं सखीं प्रति]
यदाssस्म कुपिताः कान्तस्तदा छींकृतवान् यतः ।
चिरं जीवेति शंसेम संवदेमेति वेत्ति सः ॥
கோட்டுப்பூச் சூடினும் காயும் ஒருத்தியைக் காட்டிய சூடினீர் என்று.
[नायिकाप्रणयको पेङ्गितं ज्ञात्वा पृच्छन्तीं सखीं प्रति नायकवचनम् ]
सुमानि वलयाssकृत्यानां मूर्धनि तेन सा ।
अन्यस्यै दर्शनार्थं तदिति मह्यं प्रकुप्यति ॥
யாரினும் காதலம் என்றேனா ஊடினாள் யாரினும் யாரினும் என்று.
सर्वोत्तरप्रेमवन्तो वयमित्यब्रवं वचः । अन्यप्रियाभ्यः स्वस्यामित्याकल्य्य चुकोप सा ॥
இம்மைப் பிறப்பில் பிரியலம் என்றேனாக் கண்நிறை நீர்கொண் டனள், ४
In 5 ३
AU 4 3 १ 2 264
अत्र जन्मन्युभावावां न वियोक्ष्याव इत्यहम् । अवदं साऽभवत्सद्यः वाष्पसम्पूर्णलोचना ॥
तिरुक्कुरळ्
உள்ளினேன் என்றேன்மற்று என்மறந்தீர் என்று புல்லாள் புலத்தக் கனள்.
त्वामहं संस्मरामि स्म वियोग इति मत्प्रियाम् ।
अवोचं व्यस्मरः पूर्व इत्यश्लिष्टा कुधाऽभवत् ॥
[Turi 6
வழுத்தினாள் தும்மினேன் ஆக அழித்துஅழுதாள் யார் உள்ளித் தும்மினீர் என்று.
अहं छींकृतवान् कान्ता मत्क्षेमाऽऽशंसिनी तदा । कयापि त्वं स्मृतो नूनमित्यारभत रोदितुम् ॥
தும்முச் செறுப்ப அழுதாள் நுமர்உள்ளல் எம்மை மறைத்திரோ என்று.
छींकारो दमितः कृच्छ्रात् तदालोक्य रुरोद सा । स्मृति ते प्रेयसीनां त्वं मत्तश्छादयसीति वै ।
தன்னை உணர்த்தினும் காயும் பிறர்க்குநீர் இந்நீரர் ஆகுதிர் என்று.
सनयं बोधिताप्येषा न कोपं विजहात्यथ ।
अन्या अप्येवमेव त्वं बोधयेरिति वादिनी ॥
நினைத்திருந்து நோக்கினும் காயும் அனைத்தும்நீர் யார்உள்ளி நோக்கினீர் என்று.
वैफल्ये कार्यवचसोस्तत्सङ्गेक्षणतत्परम् ।
मां कस्यास्संस्मृतिवशादपश्य इति कुप्यति ॥ ६ 7 ७ 8 ८ 9 ९ 10 १०
संस्कृतश्लोकरूपानुवादः
१३३.
प्रणयकलहजः प्रमोद :-b 133
ஊடல் உவகை.
இல்லை தவறுஅவர்க்கு ஆயினு ஊடுதல் வல்லது அவர் அளிக்கு மாறு.
[निष्कारणं कुपितां नायिकां ‘किमेवं करोषि ’ इति पृच्छन्तीं सखीं प्रति नायिकायाः प्रतिवचनम् ] न कोऽपि दोषस्तस्यास्ति तथापि प्रणयकुधा ।
मयि तस्याऽमितप्रेमभावेनैवेह जन्यते ॥
ஊடலில் தோன்றும் சிறுதுனி நல்அளி 265 1 १
வாடினும் பாடு பெறும்.
[प्रणय कोपाभावेऽपि तस्य प्रेम्णो न कापि न्यूनता इति 2
वदन्तीं सखीमाह नायिका ]
स्नेहको पजदुःखेन लघुना तत्कृपा मयि ।
म्लायत्वपि मनाक् पश्चादतिगौरवमेष्यति ॥
புலத்தலின் புத்தேள்நாடு உண்டோ நிலத்தொடு நீர் இயைந்து அன்னார் அகத்து.
क्षेत्रनीरवदन्योन्यं भावैक्येन युतैः प्रियैः । प्रेयसीनां प्रेमकोपतुल्यस्स्वर्गेऽस्ति कः परः ॥
புல்லி விடாஅப் புலவியுள் தோன்றும்என்
உள்ளம் உடைக்கும் படை.
[ तादृशप्रणयको पनिवारणोपायमपि सा प्राह ] गाढा वियुक्त संश्लेषजन के कोप ईदृशे । अन्तरेवास्ति शस्त्रं मत्कुप्यन्मानसभञ्जकम् ॥
தவறுஇலர் ஆயினும் தாம்வீழ்வார் மென்தோள் அகறலின் ஆங்குஒன்று உடைத்து. ४ 5
AU २ 3 266
तिरुक्कुरळ्
[नायिकाप्रणयकोपं दूरीकृत्य तया सङ्गतस्य
नायकस्यातिहृष्टस्य स्वगतचचनम् ]
निदुष्टेभ्यः प्रियेभ्योऽपि क्रभ्यन्तीनां सुकोमलात् । अंसाद्वियोगे जातेऽपि तत्त्रास्त्यनुपमं सुखम् ॥
உணலினும் உண்டது அறல்இனிது காமம் புணர்தலின் ஊடல் இனிது.
भुक्तजीर्णत्वमत्रास्ति सुखदं भोजनादपि ।
संभोगादपि कामोऽतिसुखदः प्रणयकुधि ॥
ஊடலில் தோற்றவர் வென்றார் அதுமன்னும் கூடலில் காணப் படும்.
प्रणयक्रोधसंस्पर्धापराभूता हि वस्तुतः ।
जयिनस्तदिक्ष्येत पश्चादन्योन्यसङ्गमे ॥
ஊடிப் பெறுகுவம் கொல்லோ நுதல்வெயர்ப்பக் கூடலின் தோன்றிய உப்பு.
अस्यां स्विन्नललाटायां खचाखच महासुखम् । स्नेहको पादेवमेवेतः परं प्राप्नुयाम किम् ॥ ஊடுக மன்னோ ஒளிஇழை யாம் இரப்ப நீடுக மன்னோ இரா.
भूयोऽप्येवमियं मह्यं कुप्यता भूषणोज्ज्वला । कुधानिवृत्तियाच्ञायै आयामिन्यस्तु यामिनी ॥
ஊடுதல் காமததிற்கு இன்பம் அதற்குஇன்பம் கூடி முயங்கப் பெறின்.
कामस्यात्यन्तसम्मोददा यिक्का प्रणयकुधा ।
तत्परं गाढसंश्लेषस्तत्सम्मोदस्य वर्धकः ॥
॥
इति कामकाण्डम् । 6 ६ 7 ७ 9 8 ८ 9 ९ 10 १०
காமத்துப்பால் முற்றிற்று.
॥
महाग्रन्थोऽयं परिसमाप्तः ॥
திருக்குறள் நிறைவுற்றது.समर्पणम् 267
11 271: 11
॥
समर्पणम् ॥
तिरुक्कुरळ महाग्रन्यस्यानुवादो मया कृतः । स्वपूज्य पितृपादाब्जद्वन्द्वे सादरमर्पितः ॥
॥
’ वानमा मलै ’ - इति सुप्रसिद्ध श्रीतोताद्रिक्षेत्रवास्तव्यानां, ज्ञानवयोवृद्धानां न्यायवेदान्त निष्णात धिषणानां,
,
पारावारपारीणानां, अधुना पञ्चाशीतिवर्षवयस्कानां
धर्मशास्त्र
महा-
मनीषिणां श्रीमदुभयवेदान्तप्रतिष्ठापनाचार्याणां वाध्यार् -
,
,
श्रीनिवासय्यङ्गानाम्ना सुविख्यातानां स्वामिनां .
ज्येष्ठतनूजेन, महामहोपाध्याय श्रीकृष्ण मूर्तिशास्त्रिवर्यपुत्र निर्विशेषप्रिय शिष्येण, श्रीवैष्णवाग्रगण्य - दासगोष्ठी - चरमावधिभूतेन श्रीसुन्दरराजेन कृतोऽयं, श्रेष्ठविश्वसाहित्य-मुक्ताहारमध्य मणिवद्विराजमानस्य, द्रमिड भाषा संघका लिकग्रन्थ रत्नस्य
तिरुक्कुरळ ’
महाग्रन्थस्य
द्राविडीतः गैर्वाण्यां वाण्यामनुवादः भगवद्भागवता व्याजानुकम्पया
विजयतामा चन्द्रार्कम् ॥
ஸ்ரீ கலியன் வானமாமலை ராமாநுஜ ஜீயர் ஸ்வாமி
(30வது பட்டம்)
Sri Vanamamalai Mutt, Nanguneri - 627 108.
திருக்குறள் வடமொழிப் பெயர்ப்பு
(Thirukkural Sanskrit Translation)
तिरुक्कुरळ – संस्कृत श्लोकरूपानुवादः
muja..mmmgin, mina dha
S
Maili Perumal
1- 2009
"