०७

सुतीक्ष्ण उवाच

अगस्त्य वद मे सर्वं रामस्य मुनिसत्तम ।
मन्त्रराजस्य माहात्म्यं यदुक्तं ब्रह्मणा पुरा ॥

अगस्त्य उवाच

सर्वं तवाभिदास्यामि पुरारेः पुरतः पुरा ।
ब्रह्मा यदब्रवीत्तत्त्वं शृणुष्वावहितो मम ॥

अस्ति वाराणसी नाम पुरी शिवमनोहरा ।
सर्वदापि शिवस्तत्र पार्वत्या सह तिष्टति ॥

तस्यास्युपासकाः सर्वे भक्त्या तं प्रतिपेदिरे ।
मुमुक्षवः परित्यज्य सर्वं तत्रैव संस्थिता ॥

सदाशिव शिवत्येव वदन्तः शिवतत्पराः ।
शिवार्पित मनःकाया वाचा शिव परायणाः ॥

शिवस्तान मुहुः पश्यन् आस्ते चिन्ता समाकुलः ।
कथमेभ्यः प्रदस्यामि मुक्तिमित्यति दुःखितः ॥

तत्रैवास्ते गणैस्सार्द्धमृषिभिश्च सुरासुरैः ।
एवं पूतै च भूर्लोकमाजगाम पितामहः ॥

तमीश्वरो निरीक्ष्यैव सम्भ्रमेण करोत्वयम् ।
बहुसम्भावयामास यद्धितं तन्निवेदयत् ॥

ततः सप्राह भगवानीश्वरस्तं पितामहम् ।
कुशलं ननु ते ब्रह्मन् चिरायित्वमिहागतः ॥

श्रीमदागमनेन * लोकपूज्योप्युपासकैः ।
समाराध्येहमा मुक्तिं प्रार्थयन्ति मुमुक्षवः ॥

प्। ८अ) केनोपायेन तेषां तत्फलं दास्यामि तद्वद ।
ईश्वरेणैव मुक्तस्तु द्रुहिणापि वभाषह ॥

अस्तिपायोगोपनीयः प्रादाद्यं मे रघूत्तमः ।
तपः कृत्वा चिरायाहं तं परं लब्धवान्परम् ॥

ततोन्योमदभिज्ञातो नास्ति पायो महेश्वरः ।
मह्यमनुग्रहीद्रामो न सन्देहोस्ति तत्र वै ॥

ईश्वर उवाच

अथ किम्मे वदस्यत्वं मयि यद्यनुकम्पसे ।
सतेनाभिहितो दध्यो क्व कदायुक्तपित्यपि ॥

पुण्यतीर्थे च गङ्गायां लोलार्के सूर्य पर्वणि ।
तस्मै मन्त्रवरं प्रादात्मन्त्रराजं षडक्षरम् ॥

नियतः सोपि तत्रैव जगाम वृषभध्वजः ।
मन्वन्तरं शतं भक्त्या ध्यान होमार्चनादिभिः ॥

ततः प्रसन्नो भगवान् श्रीरामः प्राह शङ्करम् ।
वृणीष्व यदभीष्टन्ते देवानामपि दुर्लभम् ॥

तदेवाहं प्रदस्यामि माचिरं वृषभध्वजम् ।
ततस्तम ब्रवीद्विष्णुमीश्वरा परया मुदा ॥

दर्शनेनैव ते धन्यः कृतार्थास्मि ममेप्सितम् ।
एते मदीयाः सर्वेपि मां परम्पर्युपासते ॥

मुक्त्यर्थं तत्कुरुष्वैषां तदेवाभिमतं मम ।
नातः परतरं किञ्चित्प्रार्थितं मम विद्यते ॥

एवं तदपि तत्रैव तदानीं तदुपासकाः ।
सर्वज्योतिर्मया सन्तो विष्णोरेव लयं गताः ॥

ततः प्रवोचरामस्तं पुनरिष्टं यदासिते ।
ब्रूहीश्वरात्रतन्दास्ये प्रार्थना दुर्लभं च यत् ॥

इत्युक्तः सपुनर्वव्रे हि तकृद्भक्तवत्सलः ।
सर्वलोकोपकाराय सर्वेषामपि दुर्लभम् ॥

ये स्वतो वान्यतो वापि यत्र कुत्रापि वा प्रभो ।
प्राणान् परित्यजंस्तत्र मुक्तिस्तेषां फलं भवेत् ॥

गङ्गायां वा तटे वापि यत्र कुत्रापि वा पुनः ।
मृयन्ते ये प्रभो देव मुक्तिर्नान्तो वरान्तरम् ॥

श्रीराम उवाच

क्षेत्रेत्र तव देवेश यत्र कुत्रापि वा मृता ।
कृमिकीटादयोप्याशु मुक्ताः सन्तु न चान्यथा ॥

त्वत्तो वा ब्राह्मणो वापि ये लभेत् षडक्षरम् ।
प्। ८ब्) जीवन्तो मन्त्रसिद्धास्युः युक्तामां प्राप्नुवन्त्यपि ॥

क्षेत्रेस्मिन्योर्चयेद्भक्त्या मन्त्रेनानेन शङ्कर ।
अहं सन्निहितस्तत्र पाषाण प्रतिमादिषु ॥

मुमूर्षो दक्षिणे कर्णे यस्य यस्यापि वा स्वयम् ।
उपदेक्ष्यसि मन्मन्त्रं समुक्तो भविता शिव ॥

इत्युक्तवन्ति देवेशि पुनरप्याह शंअकरः ।
महात्ममाभिमानोत्र क्षेत्रे त्रैलोक्य दुर्लभे ॥

फलं भवतु देवेश सर्वेषां मुक्तिलक्षणम् ।
मुमूर्षूनां च सर्वेषां दास्ये मन्त्रवरं परम् ॥

इत्येवमिति ततो विष्णुस्तस्मै दत्वा वरान्तरम् ।
यदभीष्टं पुरस्तस्य तत्रैवान्तर धीयत ॥

तदादि तदभून्मुक्तिः क्षेत्रं त्रैलोक्य पावनम् ।
तत्र तिष्टन्ति ये भक्त्या यावज्जिव नियम्यते ॥

मुक्तिभाजो भवत्येव सत्यं सत्यं न संशयः ॥ ३३ ॥

इति श्री अगस्तिसंहितायां सप्तमोध्यायः ॥ ७ ॥