६। सप्तमोऽध्यायः ७। कृष्ण-लीला-तत्त्व-विचारः एषा लीला विभोर् नित्या गोलोके शुद्ध-धामनि ।
स्वरूप-भाव-सम्पन्ना चिद्-रूप-वर्तिनी किल ॥१॥
जीवे साम्बन्धिकी सेयं देश-काल-विचारतः ।
प्रवर्तेत द्विधा साऽपि पात्र-भेद-क्रमाद् इह ॥२॥
व्यक्ति-निष्ठा भवेद् एका सर्व-निष्ठाऽपरा मता ।
भक्तिमद् धृदये सा तु व्यक्ति-निष्ठा प्रकाशते ॥३॥
या लीला सर्व-निष्ठा तु समाज-ज्ञान-वर्धनात् ।
नारद-व्यास-चित्तेषु द्वापरे सा प्रवर्तिता ॥४॥
द्वारकायां हरिः पूर्णो मध्ये पूर्णतरः स्मृतः ।
मथुरायां विजानीयाद् व्रजे पूर्णतमः प्रभुः ॥५॥
पूर्णत्वं कल्पितं कृष्णे माधुर्य-शुद्धता-क्रमात् ।
व्रज-लीला-विलासो हि जीवानां श्रेष्ठ-भावना ॥६॥
गोपिका-रमणं तस्य भावानां श्रेष्ठ उच्यते ।
श्री-राधा-रमणं तत्र सर्वोर्ध्व-भावना मता ॥७॥
एतस्य रस-रूपस्य भावस्य चिद्-गतस्य च ।
आस्वादन-परा ये तु ते नरा नित्य-धर्मिनः ॥८॥
सामान्य-वाक्य-योगे तु रसानां कुत्र विस्तृतिः ।
अतो वै कविभिः कृष्ण-लीला-तत्त्वं वितन्यते ॥९॥
ईशो ध्यातो बृहज् ज्ञातं यज्ञेशो यजितस् तथा ।
न राति परमानन्दं यथा कृष्णः प्रसेवितः ॥१०॥
विदन्ति तत्त्वतः कृष्णं पठित्वेदं सुवैष्णवाः ।
लभन्ते तत् फलं यत् तु लभेद् भागवते नरः ॥११॥
इति श्री-कृष्ण-संहितायां
कृष्ण-लीलातत्त्व-वर्णनं नाम
सप्तमोऽध्यायः
॥७॥
—ओ)०(ओ—