इतरस्याप्येवमसंश्लेषः पाते तु ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदरस्याप्येवमसम्च्ले ष: पादे तु ॥ १४ ॥
पुण्येन लिप्यते नो वा, लिप्यतेऽस्य श्रुतत्वतः ॥
न हि श्रौतेन पुण्येन श्रौतं ज्ञानं विरुध्यते ॥ १९ ॥
अलेपो वस्तुसामर्थ्यात्समानः पुण्यपापयोः ॥
श्रुतं पुण्यं पापतया तरणं च समं श्रुतम् ॥ २० ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पुण्णियत् तिऩाल् तीण्डप्पडुगिऱाऩा? अल्लदु इल्लैया? इदु (पुण्णियम्) वेदत्तिल् कण्डिरुप्पदिऩाल् तीण्डप्पडुगिऱाऩ्। वेदत्तिऩ् सॊल्लिय पुण्णि यत्तुडऩ् वेदत्तिल् सॊल्लिय ञाऩम् विरोदप्पडादल्लवा?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वस्तुविऩ् योक्कियदैयिऩाल् लेबम् इऩ्ऱु ऎऩ्बदाल् पुण्णियम्, पाबम् इरण्डिऱ्कुमे समाऩ मा युळ्ळदु ताऩ्। पुण्णियम् कूड पाबमॆऩ्ऱे सॊल्लप्पडु किऱदु। ताण्डुवदु इरण्डिऱ्कुम् सममागवे सॊल्लप् पट्टु इरुक्किऱदु।
पूर्वस्मिन्नधिकरणे बन्धहेतोरघस्य स्वाभाविकस्य अश्लेषविनाशौ ज्ञाननिमित्तौ शास्त्रव्यपदेशान्निरूपितौ। धर्मस्य पुनः शास्त्रीयत्वात् शास्त्रीयेण ज्ञानेन अविरोध इत्याशङ्क्य तन्निराकरणाय पूर्वाधिकरणन्यायातिदेशः क्रियते — इतरस्यापि पुण्यस्य कर्मणः एवम् अघवत् असंश्लेषो विनाशश्च ज्ञानवतो भवतः ; कुतः ? तस्यापि स्वफलहेतुत्वेन ज्ञानफलप्रतिबन्धित्वप्रसङ्गात् , ‘उभे उ हैवैष एते तरति’ (बृ. उ. ४। ४। २२) इत्यादिश्रुतिषु च दुष्कृतवत्सुकृतस्यापि प्रणाशव्यपदेशात् , अकर्त्रात्मत्वबोधनिमित्तस्य च कर्मक्षयस्य सुकृतदुष्कृतयोस्तुल्यत्वात् , ‘क्षीयन्ते चास्य कर्माणि’ (मु. उ. २। २। ९) इति च अविशेषश्रुतेः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(ञाऩिक्कु पुण्य सम्बन्दमुण्डा, इल्लैया ऎऩ्ऱु संसयम् ञाऩत्तैप्पोल् पुण्यत्तैयुम् वेदम् सॊल्लियिरुप्पदाल् ञाऩत्तुडऩ् पुण्यत्तिऱ्कु विरोदमिल्लाददाल् पुण्यम् अऴियादु। अदु ञाऩियिडम् ऒट्टिक्कॊण्डिरुक्कुम् अऩुबवत्ताल्दाऩ् पोगुम् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अगर्दावाऩ आत्माविऩ् ञाऩ पलत्ताल् पाबत्तैप्पोलवे पुण्यमुम् अऴिन्दुविडुगिऱदु। पिऱवियैक् कॊडुप्पदाल् पुण्यमुम् पाबम् पोऩ्ऱदे ऎऩ्ऱु सुरुदि कूऱुगिऱदु। पन्दत्तिऱ्कु कारणमाऩ पुण्यम्, पाबम् इरण्डुम् अऴिन्दु पोगिऱबडियाल् सरीरम् विऴुन्ददुम् ञाऩिक्कु कट्टायम् कैवल्यमुक्तिदाऩ् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुऩ् अदिगरणत्तिल् पन्दत्तिऱ्कु कारणमाऩ स्वबावमागवुळ्ळ पाबत्तिऱ्कु पिरह्मञाऩमागिऱ निमित्तत्ताल् ऒट्टामैयुम्, नासमुम् सास्तिरत्तिल् सॊल्लप्पट्टिरुप्पदाल् निरूबिक्कप्पट्टदु। तर्ममो सास्तिरत्तिऩालेये विदिक्कप्पट्टिरुप्पदाल्, सास्तिरप् पडि एऱ्पडुम् ञाऩत्तुडऩ् विरोदप्पडादे ऎऩ्ऱु सङ्गित्तु, अन्द सङ्गैयै पोक्कडिप्पदऱ्काग मुऩ् अदिगरणत्तिल् कण्डनियायत्तैये इङ्गेयुम् इऴुत्तुच् चॊल्लप्पडुगिऱदु। “मऱ्ऱदऱ्कुम्” कूड, पुण्णिय कर्माविऱ्कुम्, “इव्विदम्, पाबत्तैप्पोलवे, ऒट्टामै, नासम् ञाऩमुळ्ळवऩुक्कु एऱ्पडुम्। ऎप्पडि? अदऱ्कुम् तऩ् पलऩैक्कॊडुक्कुम् तऩ्मैयिरुप्पदि ऩाल्, ञाऩत्तिऩ् पलऩुक्कु तडैयायिरुक्कुम् तऩ्मैयिरुक्कुमादलाल्। “इवऩ् इन्द इरण्डैयुमे ताण्डिविडुगिऱाऩ्” (पिरुहत्।IV-४-२२) ऎऩ्बदु मुदलाऩ वेद वाक्कियङ्गळिल् पाबत्तै पोलवे पुण्णियत् तिऱ्कुम्गूड नासम् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱबडियाल् आत्मा कर्त्तावल्लवॆऩ्ऱ अऱिवै निमित्तमायुळ्ळ कर्मक्षयम्, पुण्यम्, पाबम् इरण्डिऱ्कुम् समाऩमायिरुप्पदिऩाल्, “इवऩुडैय कर्माक्कळ् क्षयित्तुविडुगिऩ्ऱऩ” (मुण्डग।II-२-८) ऎऩ्ऱु वित्तियासमऩ्ऩियिल् पॊदुवाग सुरुदियिरुप्पदिऩाल्।
यत्रापि केवल एव पाप्मशब्दः पठ्यते, तत्रापि तेनैव पुण्यमप्याकलितमिति द्रष्टव्यम् , ज्ञानापेक्षया निकृष्टफलत्वात्। अस्ति च श्रुतौ पुण्येऽपि पाप्मशब्दः — ‘नैनं सेतुमहोरात्रे तरतः’ (छा. उ. ८। ४। १) इत्यत्र सह दुष्कृतेन सुकृतमप्यनुक्रम्य, ‘सर्वे पाप्मानोऽतो निवर्तन्ते’ इत्यविशेषेणैव प्रकृते पुण्ये पाप्मशब्दप्रयोगात्। ‘पाते तु’ इति तुशब्दोऽवधारणार्थः। एवं धर्माधर्मयोर्बन्धहेत्वोः विद्यासामर्थ्यादश्लेषविनाशसिद्धेः अवश्यंभाविनी विदुषः शरीरपाते मुक्तिरित्यवधारयति ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎङ्गु तऩित्तु पाबमॆऩ्ऱ सप्तम् मात्तिरम् काण्गिऱदो, अङ्गेयुम्गूड अन्द सप्तत्तिऩालेये पुण्णियमुम्गूड सॊल्लप्पट्टदाग तॆरिन्दुगॊळ्ळ वेण्डुम्। ञाऩत्तिऩ् पलऩै अबेक्षित्तु इदुवुम् कीऴाऩ पलऩायिरुप्पदाल्, मेलुम् वेदत्तिलेये पुण्णियत्तिलुम्गूड पाबमॆऩ्ऱ सप्तम् काण्गिऱदु। “इन्द अणैयै पगल्, इरवु ताण्डुवदिल्लै” (सान्।VIII-४-१) ऎऩ्ऱविडत्तिल् पाबत्तुडऩ् पुण्णियत्तैयुम्गूड आरम्बित्तु ऎल्ला पाबङ्गळुम् इवऩिडमिरुन्दु विलगुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु वित्यासप् पडुत्तामले पिरगिरुदमाऩ पुण्णियत्तिलुम् पाबम् ऎऩ्ऱ सप्तम् पिरयोगम् सॆय्दिरुप्पदाल्,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“विऴुन्दालो” ऎऩ्बदिल् “तु” ऎऩ्ऱ सप्तम् तीर्माऩमॆऩ्ऱ अर्त्तमुडैयदु। इव्विदमाग पन्दत् तिऱ्कुक् कारणमागिय तर्मम्, अदर्मम् इरण्डिऱ्कुमे, ञाऩत्तिऩ् सामर्त्तियत्तिऩाल्, ऒट्टामै, नासम् सित्तिप्पदिऩाल् ञाऩिक्कु सरीरम् विऴुन्दवुडऩ् मोक्षम् अवसियम् एऱ्पडुमॆऩ्बदै उऱुदिप्पडुत्तुगिऱदु।