तदधिगम उत्तरपूर्वाघयोरश्लेषविनाशौ तद्व्यपदेशात् ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तददिगम उत्तरबूर्वाग योरच्ले षविनासॆळ तत्व्यबदेसात् ॥ १३ ॥
ज्ञानिनः पापलेपोऽस्ति नास्ति वाऽनुपभोगतः ॥
अनाश इति शास्त्रेषु घोषाल्लेपोऽस्य विद्यते ॥ १७ ॥
अकर्त्रात्मधिया वस्तुमहिम्नैव न लिप्यते ॥
अश्लेषानाशावप्युक्तावज्ञे घोषस्तु सार्थकः ॥ १८ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ञाऩिक्कु पाबत्तिऩ् लेबम् (ऒट्टुदल्) उण्डा? अल्लदु किडैयादा? ‘‘अऩुबविक्कादुबोऩाल् नासम् किडैयादु" ऎऩ्ऱु सास्तिरङ्गळिल् कोषिक्कप्पट्टिरुप्प ताल्, इवरुक्कु लेबम् उण्डु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सॆय्युम् तऩ्मै अऱ्ऱदे आत्मावॆऩ्बदिऩाल्, वस्तुविऩ् महिमैयिऩालेये लेबम् किडैयादु। मेलुम् (पिऩ्ऩाल् सॆय्यप्पडुवदऱ्कु) ऒट्टुदलिऩ्मैयुम् (मुऩ् सॆय्यप्पट्टदऱ्कु) नासमुम् सॊल्लप्पट्टुमिरुक्किऩ्ऱऩ। (सास्तिरत्तिल् कण्ड) कोषमो अक्ञाऩियिऩ् विषयत्तिल् अर्त्तमुळ्ळदु।
गतस्तृतीयशेषः। अथेदानीं ब्रह्मविद्याफलं प्रति चिन्ता प्रतायते। ब्रह्माधिगमे सति तद्विपरीतफलं दुरितं क्षीयते, न क्षीयते वेति संशयः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(इदु वरै ऎट्टु अदिगरणङ्गळिल् मुऩ् अत्याय विषयमाऩ सिल मुक्य सादऩङ्गळैप्पऱ्ऱि विसारिक्कप् पट्टदु। इऩि पलऩैप्पऱ्ऱि विसारम् आरम्बिक्कप् पडुगिऱदु। ञाऩिक्कु पाबत्तिऩ् सम्बन्दम् उण्डा, इल्लैया ऎऩ्ऱु सन्देहम्। तुक्काऩुबवत्तैक् कॊडुक्कामल् पाबमऴियादु ऎऩ्ऱु सास्तिरम् कूऱुवदाल् ञाऩिक्कुम् पाबसम्बन्दमुण्डु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ञाऩसक्तियाल् आत्मञाऩम् वरुवदऱ्कु मुऩ्ऩाल् सॆय्दुळ्ळ पाबङ्गळ् अऴिन्दुविडुगिऩ्ऱऩ। पिऩ्ऩाल् सॆय्युम् पाबङ्गळ् इवऩिडम् ओट्टुवदिल्लै।अगर्त्तावाऩ पिरह्मस्वरूबत्तै तऩदु आत्मावाग अऱिन्द ञाऩि कर्त्ताविल्लाददाल् पाबसम्बन्दमिल्लै। अऩुबवमिल्लामल् पाबम् अऴियादु ऎऩ्बदु अक्ञा ऩियैप्पऱ्ऱियदु ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मूऩ्ऱावदु अत्याय सम्बन्दमाग मीदमिरुन्द विसारम् आगिविट्टदु। पिऱगु इप्पॊऴुदु पिरह्म वित्यै यिऩ् पलऩ् विषयमाग सिन्दऩै सॆय्यप्पडुगिऱदु। पिरह्मत्तिऩ् ञाऩम् एऱ्पट्टुविट्टाल् अदऱ्कॆदिरिडै याऩ पलऩैयुडैय पाबम् नसित्तुविडुगिऱदा, नसिक्क विल्लैया? ऎऩ्ऱु संसयम्।
किं तावत्प्राप्तम् ? फलार्थत्वात्कर्मणः फलमदत्त्वा न सम्भाव्यते क्षयः। फलदायिनी हि अस्य शक्तिः श्रुत्या समधिगता। यदि तत् अन्तरेणैव फलोपभोगमपवृज्येत, श्रुतिः कदर्थिता स्यात्। स्मरन्ति च — ‘न हि कर्म क्षीयते’ (गौ. ध. सू. ३। १। ५) इति। नन्वेवं सति प्रायश्चित्तोपदेशोऽनर्थकः प्राप्नोति — नैष दोषः, प्रायश्चित्तानां नैमित्तिकत्वोपपत्तेः गृहदाहेष्ट्यादिवत्। अपि च प्रायश्चित्तानां दोषसंयोगेन विधानाद्भवेदपि दोषक्षपणार्थता। न त्वेवं ब्रह्मविद्यायां विधानमस्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: ऎदु न्यायम्? कर्मा पलऩैक् कॊडुप्पदऱ्काग एऱ्पट्टिरुप्पदाल्, पलऩैक् कॊडुक् कामल् कर्मावुक्कु नासम् एऱ्पडादु। इदऱ्कु पलऩैक् कॊडुक्कुम् सक्तियुण्डॆऩ्बदु वेदत्तिऩाल् अऱियप् पट्टदु। पलऩै अऩुबविक्कामले अन्द पाबम् नासमागु मॆऩ्ऱाल् वेदम् पॊय्याऩ अर्त्तमुळ्ळ तॆऩ्ऱु आगिविडुम्। “कर्मा नासमडैयादल्लवा?” ऎऩ्ऱु स्मिरुदियुमिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इप्पडियाऩाल् पिरायच्चित्तत्तै उबदेसिप्पदु अर्त्तमऱ्ऱदु ऎऩ्ऱु आगिविडुमेयॆऩ्ऱाल्, इदु तोषमागादु। पिरायच्चित्तङ्गळ्, वीडु ऎरिन्दुविट्टाल् इष्टि सॆय्वदु मुदलियदैप्पोल, निमित्तत्तै युत्तेसित्तु एऱ्पडुबवैवॆऩ्बदु पॊरुन्दुवदाल्। मेलुम्, तोषङ्गळै ऒट्टि पिरायच्चित्तङ्गळ् विदिक्कप् पट्टिरुक्किऱबडियाल्, अवैगळुक्कु तोषत्तैप् पोक्कडिक्कुम् पिरयोजऩमुळ्ळ तऩ्मैयिरुक्कुम्। अव्विदम् (ऎन्द तोषत्तैयुम् पोक्कडिप्पदऱ्काग) पिरह्म वित्या विषयमाग विदियिल्लै।
नन्वनभ्युपगम्यमाने ब्रह्मविदः कर्मक्षये तत्फलस्यावश्यभोक्तव्यत्वादनिर्मोक्षः स्यात् — नेत्युच्यते; देशकालनिमित्तापेक्षो मोक्षः कर्मफलवत् भविष्यति। तस्मान्न ब्रह्माधिगमे दुरितनिवृत्तिरित्येवं प्राप्ते ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्मत्तै अऱिन्दवऩुक्कु कर्माविऩ् नासम् ऒप्पुक्कॊळ्ळाद विषयत्तिल्, अदऩ् पलऩै अवसियम् अऩुबविक्कवेण्डियिरुप्पदाल्, मोक्षमे इल्लामल् पोय्विडुमेयॆऩ्ऱाल्, अप्पडियल्ल ऎऩ्गिऱोम्। कर्म पलऩैप् पोलवे मोक्षमुम् तेसम् कालम् निमित्तम् इवैगळै ऎदिर्बार्त्तु एऱ्पडुम्। आगैयाल् पिरह्मम् अऱियप्पट्टाल् पाबम् निविरुत्तियागिविडुमॆऩ्बदिल्लै।
तदधिगमे ब्रह्माधिगमे सति उत्तरपूर्वयोरघयोरश्लेषविनाशौ भवतः — उत्तरस्य अश्लेषः, पूर्वस्य विनाशः। कस्मात् ? तद्व्यपदेशात्। तथा हि ब्रह्मविद्याप्रक्रियायां सम्भाव्यमानसम्बन्धस्य आगामिनो दुरितस्यानभिसम्बन्धं विदुषो व्यपदिशति — ‘यथा पुष्करपलाश आपो न श्लिष्यन्त एवमेवंविदि पापं कर्म न श्लिष्यते’ (छा. उ. ४। १४। ३) इति। तथा विनाशमपि पूर्वोपचितस्य दुरितस्य व्यपदिशति — ‘तद्यथेषीकातूलमग्नौ प्रोतं प्रदूयेतैवँ हास्य सर्वे पाप्मानः प्रदूयन्ते’ (छा. उ. ५। २४। ३) इति। अयमपरः कर्मक्षयव्यपदेशो भवति — ‘भिद्यते हृदयग्रन्थिश्छिद्यन्ते सर्वसंशयाः। क्षीयन्ते चास्य कर्माणि तस्मिन्दृष्टे परावरे’ (मु. उ. २। २। ९) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इप्पडि वरुम् पोदुसॊल्गिऱोम्। ‘अदै अऱिन्दाल्” पिरह्मत्तै अऱिन्दाल् पिऩ्ऩालुम् मुऩ्ऩालुमुळ्ळ पाबङ्गळुक्कु ओट्टामैयुम् नासमुम् एऱ्पडुगिऩ्ऱऩ। पिऩ्ऩुळ्ळदऱ्कु ओट्टामै मुऩ् उळ्ळ तऱ्कु नासम्। एऩ्? “अव्विदम् सॊल्लप्पट्टिरुप्पदाल्” अप्पडियल्लवा, पिरह्मवित्यैयैच् चॊल्लुम् पोदु, सम्बन्दमेऱ्पडक्कूडियदाऩ पिऩ्ऩाल्वरुम् पाबत्तिऱ्कु सम्बन्दमिल्लादत्तऩ्मै ञाऩिक्कु सॊल्लप्पट्टि रुक्किऱदु, “ऎप्पडि तामरैयिलैयिल् जलम् ऒट्टुवदिल् लैयो, अप्पडिये इव्विदम् अऱिन्दवऩिडम् पाबमाऩ कर्मा ऒट्टुवदिल्लै" (सान्।IV-१४-३) ऎऩ्ऱु। अप्पडिये मुऩ्सेर्न्दुळ्ळ पाबत्तिऱ्कु नासत्तैयुम् सॊल्गिऱदु, “इषीगैयिलुळ्ळ पञ्जु ऎप्पडि अक्ऩियिल् विऴुन्दु नासमडैन्दुविडुमो, अप्पडिये इवऩुडैय ऎल्ला पाबङ्गळुम् नासमडैन्दु विडुगिऩ्ऱऩ" (सान्।V-२४-३) ऎऩ्ऱु। कर्म क्षयत्तैक् कुऱिप्पिडुगिऱ मऱ्ऱॊरु इन्द वाक्कियमुम् इरुक्किऱदु, “ह्रुदयत्तिलुळ्ळ मुडिच्चु अऱु पट्टु विडुगिऱदु, ऎल्ला संसयङ्गळुम् वॆट्टप्पट्टु विडुगिऩ्ऱऩ, इवऩुडैय कर्माक्कळ् नसित्तुविडुगिऩ्ऱऩ। अन्द मिगवुम् मेलाऩदै अऱिन्दवुडऩ्” (मुण्डग।II-२*४) ऎऩ्ऱु।
यदुक्तम् — अनुपभुक्तफलस्य कर्मणः क्षयकल्पनायां शास्त्रं कदर्थितं स्यादिति, नैष दोषः। न हि वयं कर्मणः फलदायिनीं शक्तिमवजानीमहे। विद्यत एव सा। सा तु विद्यादिना कारणान्तरेण प्रतिबध्यत इति वदामः। शक्तिसद्भावमात्रे च शास्त्रं व्याप्रियते, न प्रतिबन्धाप्रतिबन्धयोरपि। ‘न हि कर्म क्षीयते’ (गौ. ध. सू. ३। १। ५) इत्येतदपि स्मरणमौत्सर्गिकम् — न हि भोगादृते कर्म क्षीयते तदर्थत्वादिति। इष्यत एव तु प्रायश्चित्तादिना तस्य क्षयः — ‘सर्वं पाप्मानं तरति, तरति ब्रह्महत्याम् , योऽश्वमेधेन यजते, य उ चैनमेवं वेद’ इत्यादि श्रुतिस्मृतिभ्यः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पलऩै अऩुबविक्काद कर्माविऱ्कु नासत्तै कल्बऩैसॆय्दाल् सास्तिरम् वीणागप्पोय्विडु मॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु तोषमागादु कर्माविऱ्कु पलऩैक् कॊडुक्कुम् सक्तियै नाङ्गळ् मऱुक्कविल्लैये, अन्द सक्ति इरुक्कवे इरुक्किऱदु। आऩाल् ञाऩम् मुदलाऩ वेऱु कारणङ्गळिऩाल् अदु तडैबडुगिऱदु ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱोम्। सक्ति उळ्ळदु ऎऩ्बदैच् चॊल्वदिल्दाऩ् सास्तिरम् पिरवर्त्तिक्किऱदे तविर तडै, तडै इल्लामै ऎऩ्बदैच् चॊल्व तिल्लै। कर्मा नसिप्पदिल्लैयॆऩ्ऱु सॊल्लुम् इन्द स्मिरुदियुम्गूड पॊदुवाऩदल्लवा? अऩुबविक्कामल् कर्मा क्षयिक्कादु। अदैये पिरयोजऩमायुडैयदाल् ऎऩ्ऱु अदऱ्कु पिरायच्चित्तम् मुदलाऩदिऩाल् क्षयम् उण्डॆऩ्ऱु ऒप्पुक् कॊळ्ळप्पडुगिऱदु ताऩे, “ऎल्ला पाबत्तैयुम् कडन्दु विडुगिऱाऩ् ऎवऩ् असुवमेदत् तिऩाल् यागम् सॆय्गिऱाऩो", “ऎवऩ् इदै इव्विदम् अऱिगिऱाऩो, अवऩ् पिरह्महत्या पाबत्तै कडन्दु विडुगिऱाऩ्” ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदि स्मिरुदि वाक्कियङ्गळाल्
यत्तूक्तम् — नैमित्तिकानि प्रायश्चित्तानि भविष्यन्तीति, तदसत् , दोषसंयोगेन चोद्यमानानामेषां दोषनिर्घातफलसम्भवे फलान्तरकल्पनानुपपत्तेः। यत्पुनरेतदुक्तम् — न प्रायश्चित्तवत् दोषक्षयोद्देशेन विद्याविधानमस्तीति, अत्र ब्रूमः — सगुणासु तावद्विद्यासु विद्यत एव विधानम् , तासु च वाक्यशेषे ऐश्वर्यप्राप्तिः पापनिवृत्तिश्च विद्यावत उच्यते, तयोश्चाविवक्षाकारणं नास्ति — इत्यतः पाप्मप्रहाणपूर्वकैश्वर्यप्राप्तिः तासां फलमिति निश्चीयते। निर्गुणायां तु विद्यायां यद्यपि विधानं नास्ति, तथापि अकर्त्रात्मत्वबोधात्कर्मप्रदाहसिद्धिः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
निमित्तत्तै ऒट्टि पिरायच्चित्तङ्गळ् एऱ्पट्टिरुक् किऩ्ऱऩवॆऩ्ऱु सॊऩ्ऩदु सरियल्ल। तोषङ्गळै यॊट्टि सॊल्लप्पट्टिरुक्कुम् इवैगळुक्कु तोषङ्गळै पोक्कडिक्कुम् पलऩ् सम्बविक्कुम् पोदु वेऱु पलऩै कल्बिप्पदु युक्तमागादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरायच्चित्तम्बोल, तोषत्तिऩ् नासत्तै उत्तेसित्तु ञाऩम् विदिक्कप्पडविल्लैयॆऩ्ऱु ऎन्द इदु सॊल्लप्पट्टदो, अदिल् सॊल्गिऱोम्। सगुण माऩ उबासऩङ्गळिल् विदि इरुक्कवे इरुक्किऱदु। अवैगळिल् पिऩ्ऩुळ्ळ वाक्कियङ्गळिल् अन्द ञाऩ मुळ्ळवऩुक्कु ऐस्वर्यप्पिराप्तियुम्, पाब निविरुत्तियुम् सॊल्लियिरुक्किऱदु। अवैगळै सॊल्ल उत्तेस मिल्लैयॆऩ्ऱु सॊल्लक्कारणमिल्लै यॆऩ्बदिऩाल्, पाबत्तै पोक्कडिप्पदै मुऩ्ऩिट्टु ऐसुवर्य पिराप्ति अवैगळुक्कु पलऩ् ऎऩ्ऱु तीर्माऩमागिऱदु। निर्गुणमाऩ वित्यैयिलो विदियिल्लैयाऩालुम् कूड, अप्पडियुम् आत्मा कर्त्ताविल्लैयॆऩ्ऱु एऱ्पडुम् ञाऩत्तिऩाल्, कर्मङ्गळ् नऩ्गु नसित्तुविडुमॆऩ्बदु सित्तिक्किऱदु।
अश्लेष इति च आगामिषु कर्मसु कर्तृत्वमेव न प्रतिपद्यते ब्रह्मविदिति दर्शयति। अतिक्रान्तेषु तु यद्यपि मिथ्याज्ञानात्कर्तृत्वं प्रतिपेद इव, तथापि विद्यासामर्थ्यान्मिथ्याज्ञाननिवृत्तेः तान्यपि प्रविलीयन्त इत्याह — विनाश इति। पूर्वसिद्धकर्तृत्वभोक्तृत्वविपरीतं हि त्रिष्वपि कालेष्वकर्तृत्वाभोक्तृत्वस्वरूपं ब्रह्माहमस्मि, नेतः पूर्वमपि कर्ता भोक्ता वा अहमासम् , नेदानीम् , नापि भविष्यत्काले — इति ब्रह्मविदवगच्छति। एवमेव च मोक्ष उपपद्यते। अन्यथा हि अनादिकालप्रवृत्तानां कर्मणां क्षयाभावे मोक्षाभावः स्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ऒट्टामै” ऎऩ्बदु पिऩ्ऩाल् एऱ्पडुम् कर्माक्कळिल् कर्त्तावॆऩ्ऱ तऩ्मैयैये पिरह्म ञाऩि अडैवदिल्लैयॆऩ्बदैक् काट्टुगिऱदु। मुऩ् सॆय्दिरुन्द कर्माक्कळिल् पॊय्याऩ अक्ञाऩत्तिऩाल् कर्त्तावॆऩ्ऱ तऩ्मैयै अडैन्दवऩ् पोलिरुन् दालुम्गूड, वित्यैयिऩ् सामर्त्तियत्तिऩाल् अन्द पॊय्याऩ अक्ञाऩम् निविरुत्तियागि विडुगिऱबडियाल्, अन्द कर्माक्कळुम् नऩ्गु लयत्तैयडैन्दु विडुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्। “नासम्” ऎऩ्ऱु, मुऩ्ऩाल् इरुन्द कर्त्तात्तऩ्मै, पोक्तात्तऩ्मै इवैगळुक्कु नेर्माऱाग मूऩ्ऱु कालत्तिलुम्गूड कर्त्तात्तऩ्मै, पोक्तात्तऩ्मैयऱ्ऱ स्वरूबत्तैयुडैय पिरह्ममाग नाऩ् इरुक्किऱेऩ्, इदऱ्कु मुऩ्ऩालुम्गूड नाऩ् कर्त्तावागवो, पोक्तावागवो इरुन्दिरुप्पदु किडैयादु। इप्पॊऴुदुम् इल्लै, वरुम् कालत्तिलुम् इल्लै। ऎऩ्ऱल्लवा पिरह्म ञाऩि उणर्गिऱाऩ्? इव्विदमायिरुन्दाल्दाऩ् मोक्षमॆऩ्बदु पॊरुत्त मागुम्। वेऱु विदमाऩाल्, अऩादिगालमाय् एऱ्पट्टु वन्दिरुक्कुम् कर्माक्कळुक्कु नासमिल्लैयाऩाल्,मोक्षमेयिल्लैयॆऩ्ऱल्लवा एऱ्पट्टुविडुम्?
न च देशकालनिमित्तापेक्षो मोक्षः कर्मफलवत् भवितुमर्हति; अनित्यत्वप्रसङ्गात् , परोक्षत्वानुपपत्तेश्च ज्ञानफलस्य। तस्मात् ब्रह्माधिगमे दुरितक्षय इति स्थितम् ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्म पलऩैप्पोल, मोक्षमुम् तेसम्, कालम् निमित्तम् इवैगळै अबेक्षिक्कुमॆऩ्बदु नियाय मिल्लै, (अप्पडियाऩाल् मोक्षमुम्) नित्तियमिल्लाद तॆऩ्ऱु एऱ्पट्टुविडुम्। ञाऩत्तिऩुडैय पलऩ् परोक्षत् तऩ्मैयुडैयदु ऎऩ्बदुम् पॊरुत्तमागादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् पिरह्मत्तै अऱिन्दाल् पाबत्तिऱ्कु क्षयम् एऱ्पडुम् ऎऩ्बदु निलैत्तदु।