आसीनः सम्भवात् ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आसीन: सम्बवात् ॥ ७ ॥
नास्त्यासनस्य नियम उपास्तावुत विद्यते ॥
न देहस्थितिसापेक्षं मनोऽतो नियमो न हि ॥ ११ ॥
शयनोत्थानगमनैर्विक्षेपस्यानिवारणात् ॥
धीसमाधानहेतुत्वात्परिशिष्यत आसनम् ॥ १२ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उबासऩै सॆय्वदिल् आसऩ विषयमाग नियमम् इल्लैया? अल्लदु उण्डा? मऩस् ऎऩ्बदु तेहत्तिऩ् निलैयै अबेक्षिक्किऱदिल्लै। आगैयाल् नियमम् किडैयादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पडुत्तिरुत्तल्, निऱ्ऱल्, नडत्तल् इवैगळाल् (मऩसिऱ्कु) एऱ्पडुम् विक्षेबम् तडुक्क मुडियाददिऩालुम्, मऩस् ऒरुमैप्पडुवदऱ्कुक् कारणमायिरुप्पदिऩालुम् उट्कार्न्दिरुप्पदु ताऩ् (उसिदमॆऩ्ऱु) मिञ्जुगिऱदु।
कर्माङ्गसम्बद्धेषु तावत् उपासनेषु कर्मतन्त्रत्वात् न आसनादिचिन्ता। नापि सम्यग्दर्शने, वस्तुतन्त्रत्वाद्विज्ञानस्य। इतरेषु तु उपासनेषु किम् अनियमेन तिष्ठन् आसीनः शयानो वा प्रवर्तेत उत नियमेन आसीन एवेति चिन्तयति। तत्र मानसत्वादुपासनस्य अनियमः शरीरस्थितेरित्येवं प्राप्ते,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(उट्कार्न्दुदाऩ् त्याऩम् सॆय्यवेण्डुमॆऩ्ऱ नियमम् उण्डा, इल्लैया ऎऩ्ऱु सन्देहम्। तियाऩम् ऎऩ्बदु मऩदिऩ् कार्यम् अङ्गु तेहत्तिऩ् निलैक् कुउबयोगमिल्लाददाल् उट्कार्न्दुदाऩ् त्याऩम् सॆय्य वेण्डुमॆऩ्ऱ नियममिल्लै ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पडुत्तुक्कॊण्डाल् तूक्कम् वरुगिऱबडियालुम् निऩ्ऱु कॊण्डो, नडन्दुगॊण्डो इरुन्दाल् उडम्बैत्ताङ्गुवदिलुम् वऴियैत् तीर्माऩिप्पदिलुम् मऩदैच् चॆलुत्त वेण्डियबडियालुम् उट्कार्न्दु ताऩ् त्याऩम् सॆय्य वेण्डुम् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्माक्कळिऩ् अङ्गङ्गळुक्कु सम्बन्दप्पट्ट उबासऩैगळिल् कर्माविऱ्कु अदीऩमायिरुप्पदाल् आसऩम् मुदलियदैप्पऱ्ऱि सिन्दिक्क इडमिल्लै ; नऩ्गु (पिरह्मत्तै) अऱिवदिलुम्गूड इडमिल्लै, (अव्व ऱिवु) वस्तुविऱ्कु अदीऩमायिरुप्पदाल्। मऱ्ऱ उबासऩै कळिलो, नियममिल्लामले निऩ्ऱु कॊण्डो, उट्कार्न् दुगॊण्डो, पडुत्तुक्कॊण्डो, पिरविरुत्तिक्कलामा? अल्लदु नियममाग उट्कार्न्दु कॊण्डु ताऩा? ऎऩ्ऱु विसारिक्किऱार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: अङ्गे उबासऩै मऩसिऩाल् सॆय्य वेण्डिय कार्यमाऩदिऩाल्, सरीरम् इरुक्क वेण्डियदिल् नियमम् इल्लै।
ब्रवीति — आसीन एवोपासीतेति। कुतः ? सम्भवात्। उपासनं नाम समानप्रत्ययप्रवाहकरणम्। न च तत् गच्छतो धावतो वा सम्भवति, गत्यादीनां चित्तविक्षेपकरत्वात्। तिष्ठतोऽपि देहधारणे व्यापृतं मनो न सूक्ष्मवस्तुनिरीक्षणक्षमं भवति। शयानस्यापि अकस्मादेव निद्रया अभिभूयेत। आसीनस्य तु एवंजातीयको भूयान्दोषः सुपरिहर इति सम्भवति तस्योपासनम् ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: ऎऩ्ऱु इव्विदम् वरुम् पोदु सॊल्गिऱार्। “उट्कार्न्दु कॊण्डु” ताऩ् उबासऩै सॆय्य वेण्डुम् ऎऩ्ऱु। एऩ्? “एऱ्पडुमाऩदाल्” उबासऩै ऎऩ्बदु ऒरे ऎण्णत्तिऩ् पिरवाहत्तैच् चॆय्दल्; अदु नडन्दु कॊण्डिरुक्किऱवऩुक्को, ओडिक् कॊण्डिरुप्पवऩुक्को सात्तियमिल्लै, पोवदु मुदलियदु मऩसै उलैक्कुम् तऩ्मैयुडैयदाल्। निऱ्पवऩुक्कुम् सरीरत्तैत् ताङ्गु विषयत्तिल् ईडुबट्ट मऩस् सूक्ष्ममाऩ वस्तुवैप् पार्प्पदऱ्कुळ्ळ योक्कियदैयुळ्ळदाग इरादु। पडुत्तुक् कॊण्डिरुप्पव ऩुक्को ऎदिर्बारामले मऩदु तूक्कत्तिऩाल् अमुक्कप् पट्टुविडुम्। उट्कार्न्दिरुप्पवऩुक्कोवॆऩ्ऱाल् इव्विद मादिरियुळ्ळ अदिगमाऩ तोषङ्गळ् सुलबमाय् विलक्क मुडियुमॆऩ्बदिऩाल् अवऩुक्कु उबासऩम् एऱ्पडक्कूडुम्।
ध्यानाच्च ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
त्यानाच्च ॥ ८ ॥
अपि च ध्यायत्यर्थ एषः, यत्समानप्रत्ययप्रवाहकरणम्। ध्यायतिश्च प्रशिथिलाङ्गचेष्टेषु प्रतिष्ठितदृष्टिषु एकविषयाक्षिप्तचित्तेषु उपचर्यमाणो दृश्यते — ध्यायति बकः, ध्यायति प्रोषितबन्धुरिति। आसीनश्च अनायासो भवति। तस्मादपि आसीनकर्मोपासनम् ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् ऒरे ऎण्णत्तिऩ् पिरवाहत्तैच् चॆय्दल् ऎदुवो अदुवे तियाऩत्तिऩ् अर्त्तमागविरुक् किऱदु। सरीर अङ्गङ्गळुडैय सेष्टैगळ् निऩ्ऱु ऒरे निलैत्त पार्वैयुडऩ् ऒरु कुऱिप्पिट्ट विषयत्तिऩा लेये इऴुक्कप्पट्ट मऩस् उळ्ळवर्गळिडत्तिल् “तियाऩम् सॆय्गिऱाऩ्” ऎऩ्ऱ सप्तम् उबसारमाग सॊल्लप् पडुगिऱदु, “कॊक्कु तियाऩम् सॆय्गिऱदु”, “अयलूर् पोयिरुक्कुम् पर्त्तावैयुडैय स्तिरी तियाऩम् सॆय्गि ऱाळ्” ऎऩ्ऱु। उट्कार्न्दुगॊण्डाल् सिरममिल्लामलु मिरुक्कुम्। आगैयालुम् उबासऩै उट्कार्न्दु सॆय्य वेण्डिय कार्यम्।
अचलत्वं चापेक्ष्य ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
असलत्वम् साबेक्ष्य ॥ ९ ॥
अपि च ‘ध्यायतीव पृथिवी’ (छा. उ. ७। ६। १) इत्यत्र पृथिव्यादिषु अचलत्वमेवापेक्ष्य ध्यायतिवादो भवति। तच्च लिङ्गम् उपासनस्य आसीनकर्मत्वे ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, “तियाऩम् सॆय्वदुबोलिरुक्किऱदु पूमि” (सान्।VII-६-१) ऎऩ्गिऱविडत्तिल् पूमि मुदलियदिल् असैयात्तऩ्मैयैये अबेक्षित्तु तियाऩम् ऎऩ्ऱ व्यवहारमिरुक्किऱदु। इदुवुम् उबासऩै उट्कार्न्दु सॆय्यवेण्डिय कर्मावॆऩ्बदऱ्कु अडैयाळम्।
स्मरन्ति च ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्मरन्दि स ॥ १० ॥
स्मरन्त्यपि च शिष्टा उपासनाङ्गत्वेन आसनम् — ‘शुचौ देशे प्रतिष्ठाप्य स्थिरमासनमात्मनः’ (भ. गी. ६। ११) इत्यादिना। अत एव पद्मकादीनामासनविशेषाणामुपदेशो योगशास्त्रे ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिष्टर्गळुम् उबासऩैक्कु अङ्गमाग आसऩत्तै स्मरिक्किऱार्गळ्, “सुत्तमाऩ तेसत्तिल् तऩक्कु स्तिरमाऩ आसऩत्तै एऱ्पडुत्तिक्कॊण्डु” (कीदै।VI-११) मुदलाऩ विदमाग। इदिऩाल्दाऩ्, योग सास्तिरत्तिल् पत्मगम् मुदलाऩ पऱ्पल आसऩङ्गळिऩ् उबदेसम् काण्गिऱदु।