आदित्यादिमतयश्चाङ्ग उपपत्तेः ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आदित्यादिमदयच्चाङ्ग उबबत्ते: ॥ ६ ॥
आदित्यादावङ्गदृष्टिरङ्गे रव्यादिधीरुत ॥
नोत्कर्षो ब्रह्मजत्वेन द्वयोस्तेनैच्छिकी मतिः ॥ ९ ॥
आदित्यादिधियाऽङ्गानां संस्कारे कर्मणः फले ॥
युज्यतेऽतिश्यस्तस्मादङ्गेष्वर्कादिदृष्टयः ॥ १० ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आदित्यऩ् मुदलाऩवर्गळिडत्तिल् अङ्गम् ऎऩ्ऱ पावऩैया? अल्लदु अङ्गत्तिल् आदित्यऩ् मुदलाऩवर् कळिऩ् पावऩैया? इरण्डुमे पिरह्मत्तिलिरुन्दु उण्डाऩदायिरुप्पदाल् मेल् ऎऩ्बदु इल्लै। आगैयाल् इष्टम् पोल् पावऩै सॆय्यलाम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आदित्यऩ् मुदलाऩवर्गळॆऩ्ऱु पावऩै सॆय्वदाल् अङ्गङ्गळुक्कु संस्कारम् एऱ्पडुम् पोदु कर्माविऩ् पलऩिल् अदिगत् तऩ्मै एऱ्पडुवदु न्यायम्। आगैयाल् अङ्गङ्गळिल् ताऩ् आदित्यऩ् मुदलाऩवर्गळॆऩ्ऱ पावऩै।
‘य एवासौ तपति तमुद्गीथमुपासीत’ (छा. उ. १। ३। १) ‘लोकेषु पञ्चविधँ सामोपासीत’ (छा. उ. २। २। १) ‘वाचि सप्तविधँ सामोपासीत’ (छा. उ. २। ८। १) ‘इयमेवर्गग्निः साम’ (छा. उ. १। ६। १) इत्येवमादिषु अङ्गावबद्धेषूपासनेषु संशयः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(उत्कीदम् मुदलाऩ कर्माङ्गत्तिल् आदित्यादि पावऩैया अल्लदु आदित्यऩ् मुदलाऩदिल् अङ्ग पावऩैया ऎऩ्ऱु सन्देहम्। इरण्डुमे पिरह्मगार्यमाऩदाल् इवऱ्ऱिल् उयर्वु, ताऴ्वु इल्लाददाल् इष्टप्पडि एदावदु ऒऩ्ऱैच् चॆय्यलामॆऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्माङ्गत्तिल्दाऩ् आदित्यादि पावऩै सॆय्य वेण्डुम्। इदऩाल् कर्माङ्गत्तिल् सिऱप्पु एऱ्पट्टु सिऱन्द पलऩ् किडैक्कुम्। कर्माविल् सिऱप्पुएऱ्पट्टाल्दाऩ् पलऩिलुम् सिऱप्पु एऱ्पडुम् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“इन्द तबिक्किऱवर् ऎवरो अवरै उत्कीदमाग उबासिक्कवुम्” (सान्। I-३-१) “उलगङ्गळिल् ऐन्दु विदमाऩ सामत्तै उबासिक्कवुम्” (सान्। II-२-१) “वाक्किल्एऴुविदमाऩ सामत्तै उबासिक्कवुम्” (सान्। II-८-१) “इदुवे रिक्, अक्ऩि सामम्” (सान्।I-६-१) इन्दु मुदलाऩ अङ्गत्तुडऩ् सेर्न्द पासऩैगळिल्, आदित्यऩ्मुदलाऩदिल् उत्कीदम् मुदलाऩ तिरुष्टि विदिक्कप् पडुगिऱदा अल्लदु उत्कीदम् मुदलाऩदिल् ताऩ् आदित्यऩ् मुदलाऩ तिरुष्टिया? ऎऩ्ऱु संसयम्।
किमादित्यादिषु उद्गीथादिदृष्टयो विधीयन्ते, किं वा उद्गीथादिष्वेव आदित्यादिदृष्टय इति। तत्र अनियमः, नियमकारणाभावात् — इति प्राप्तम्। न हि अत्र ब्रह्मण इव कस्यचिदुत्कर्षविशेषोऽवधार्यते। ब्रह्म हि समस्तजगत्कारणत्वात् अपहतपाप्मत्वादिगुणयोगाच्च आदित्यादिभ्य उत्कृष्टमिति शक्यमवधारयितुम्। न तु आदित्योद्गीथादीनां विकारत्वाविशेषात् किञ्चिदुत्कर्षविशेषावधारणे कारणमस्ति। अथवा नियमेनैव उद्गीथादिमतय आदित्यादिषु अध्यस्येरन्। कस्मात् ? कर्मात्मकत्वादुद्गीथादीनाम् , कर्मणश्च फलप्राप्तिप्रसिद्धेः। उद्गीथादिमतिभिरुपास्यमाना आदित्यादयः कर्मात्मकाः सन्तः फलहेतवो भविष्यन्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: अङ्गु नियमऩत्तिऱ्कुक् कारणमिल्ला तदिऩाल् नियमुमिल्लैयॆऩ्बदे न्यायम्, इङ्गु पिरह्मत्तिऱ्कुप् पोल् मेलायिरुक्कुम् तऩ्मै ऎऩ्ऱ विसेषम् यादॊऩ्ऱुक्कुम् तीर्माऩिप्पदऱ्किल्लै। सगल जगत्तिऱ्कुम् कारणमायिरुप्पदिऩालुम् ऎव्विद तोषमु मऱ्ऱदु ऎऩ्बदु मुदलाऩ कुणङ्गळुडैय तालुम् पिरह्मम् आदित्यऩ् मुदलियवैगळैविड मेल् ऎऩ्ऱु तीर्माऩिक्क मुडियुम्; आदित्यऩ् उत्कीदम् मुदलिय वैगळुक्कु कार्यमॆऩ्गिऱ तऩ्मैयिल्। वित्यासमिल्ला तदिऩाल् मेलायिरुक्कुम् तऩ्मैयॆऩ्ऱ विसेषम् तीर्माऩिक्क कारणमॊऩ्ऱुमिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु नियममागवे आदित्यऩ् मुदलाऩदिल् उत्कीदम् मुदलियवैगळै पावऩै सॆय्य वेण्डुम् एऩ्? उत्कीदम् मुदलियवै कर्मस्वरूबमायिरुप्प तिऩाल्, कर्मावुक्कुत्ताऩ् पलऩ् एऱ्पडुम् तऩ्मै पिरसित्तमायिरुप्पदिऩालुम्। उत्कीदम् मुदलाऩ पावऩै युडऩ् आदित्यऩ् मुदलाऩवर्गळ् उबासिक्कप्पट्टाल् अवर्गळुम् कर्म स्वरूबर्गळाग आगि पलऩुक्कु कारणमाग आवार्गळ्।
तथा च ‘इयमेवर्गग्निः साम’ (छा. उ. १। ६। १) इत्यत्र ‘तदेतदेतस्यामृच्यध्यूढं साम’ (छा. उ. १। ६। १) इति ऋक्शब्देन पृथिवीं निर्दिशति, सामशब्देनाग्निम्। तच्च पृथिव्यग्न्योः ऋक्सामदृष्टिचिकीर्षायामवकल्पते, न ऋक्सामयोः पृथिव्यग्निदृष्टिचिकीर्षायाम्। क्षत्तरि हि राजदृष्टिकरणात् राजशब्द उपचर्यते, न राजनि क्षत्तृशब्दः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये “इदुवे रिक् अक्ऩि सामम्" (सान्।१-६-१) ऎऩ्गिऱ इडत्तिल् “अन्द इन्द, पॊमम् इन्द रिक्किऩ् मेल् एऱिऩदु” ऎऩ्ऱु रिक् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् पूमियैयुम् सामम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् अक्ऩियैयुम् कुऱिक्किऱदु। अदुवो पूमि अक्ऩि इरण्डिलुम् रिक् सामम् ऎऩ्ऱ तिरुष्टियै सॆय्य निऩैत्ताल् उसिदमागुम्। रिक् सामम् इरण्डिलुम् पूमि अक्ऩि ऎऩ्ऱ तिरुष्टियै सॆय्दाल् पॊरुन्दादु। सारदियिडत्तिल् राजा ऎऩ्ऱ पावऩैयै सॆय्वदाल् राजा ऎऩ्ऱ सप्तम् उबसारमागच् चॊल्लप् पडुगिऱदु ; राजाविडत्तिल् सारदिसप्तम् अव्विदमागादु।
अपि च ‘लोकेषु पञ्चविधँ सामोपासीत’ (छा. उ. २। २। १) इति अधिकरणनिर्देशात् लोकेषु साम अध्यसितव्यमिति प्रतीयते। ‘एतद्गायत्रं प्राणेषु प्रोतम्’ (छा. उ. २। ११। १) इति च एतदेव दर्शयति। प्रथमनिर्दिष्टेषु च आदित्यादिषु चरमनिर्दिष्टं ब्रह्माध्यस्तम् — ‘आदित्यो ब्रह्मेत्यादेशः’ (छा. उ. ३। १९। १) इत्यादिषु। प्रथमनिर्दिष्टाश्च पृथिव्यादयः, चरमनिर्दिष्टा हिंकारादयः — ‘पृथिवी हिंकारः’ (छा. उ. २। २। १) इत्यादिश्रुतिषु। अतः अनङ्गेष्वादित्यादिषु अङ्गमतिक्षेप इत्येवं प्राप्ते ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम् “उलगङ्गळिल् ऐन्दुविद सामत्तै उबासिक्कवुम्" (सान्।II-२-१) ऎऩ्ऱु उलगङ्गळै आदारमाग सॊल्लियिरुप्पदिऩाल्, लोगङ्गळिल् सामावै पाविक्क वेण्डियदॆऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। “इन्द कायत्रम् पिराणऩ्गळिल् कोर्क्कप्पट्टिरुक्किऱदु” (सान्।II-११-१) ऎऩ्बदु इदैये काट्टुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, मुदलिल् कुऱिप्पिट्टिरुक्कुम् आदित्यऩ् मुदलियवैगळिल् पिऩ्ऩाल् कुऱिप्पिडप्पट्टिरुक्कुम् पिरह्मम् पाविक्कप्पट्टदु। “आदित्यऩ् पिरह्मम् ऎऩ्ऱु उबदेसम्” ऎऩ्बदु मुदलिय वाक्यङ्गळिल् (इङ्गे) पूमि मुदलाऩवैगळ् मुदलिल् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ। हिङ्गारम् मुदलियदु पिऩ्ऩाल् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ। “पूमि हिङ्गारम्” ऎऩ्बदु मुदलाऩ वाक्कियङ्गळिल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् अङ्गमागाद आदित्यऩ् मुदलियदिल् अङ्गत्तिऩ् पावऩैयै वैक्कवेण्डुम् ऎऩ्ऱु इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्गिऱोम्।
आदित्यादिमतय एव अङ्गेषु उद्गीथादिषु क्षिप्येरन्। कुतः ? उपपत्तेः। उपपद्यते हि एवम् अपूर्वसन्निकर्षात् आदित्यादिमतिभिः संस्क्रियमाणेषु उद्गीथादिषु कर्मसमृद्धिः। ‘यदेव विद्यया करोति श्रद्धयोपनिषदा तदेव वीर्यवत्तरं भवति’ (छा. उ. १। १। १०) इति च विद्यायाः कर्मसमृद्धिहेतुत्वं दर्शयति। भवतु कर्मसमृद्धिफलेष्वेवम्; स्वतन्त्रफलेषु तु कथं ‘य एतदेवं विद्वाल्ँलोकेषु पञ्चविधं सामोपास्ते’ (छा. उ. २। २। ३) इत्यादिषु ? तेष्वपि अधिकृताधिकारात् प्रकृतापूर्वसन्निकर्षेणैव फलकल्पना युक्ता, गोदोहनादिनियमवत् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समादाऩम्: अङ्गमाऩ उत्कीदम् मुदलियवै कळिल् आदित्यऩ् मुदलाऩदिऩ् पावऩैयैत्ताऩ् सॆय्यवेण्डुम्। एऩ्? अदुवे “न्यायमायिरुप्प तिऩाल्” इव्विदम् सॆय्दाल् ताऩ्, आदित्यऩ् मुदलाऩ पावऩैगळाल् उत्कीदम् मुदलियवै परिसुत्तमाक्कप् पडुवदाल् ‘अबूर्वम् एऱ्पट्टु कर्माविऱ्कु समिरुत्ति(विसेषप्पॆरुक्कु) एऱ्पडुवदु न्यायमागुम्। “अऱिवोडु, सिरत्तैयोडु, रहस्य ञाऩत्तोडु ऎदै सॆय्गिऱाऩो अदुवे मिगवुम् वीर्यमुळ्ळदाग एऱ्पडुम्”(सान्।I-१-१०) ऎऩ्ऱु उबासऩत्तिऱ्कु कर्म स्मिरुत्तिक्कु कारणमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै काट्टुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्मस्मिरुत्तियै पलऩायुळ्ळ इडङ्गळिल् इव्विदमिरुक्कलाम्। (कर्मसम्बन्दमऩ्ऩियिल्) स्वदन् दिरमाग पलऩैक्कॊडुक्कक्कूडियवैगळिल्, “ऎवऩ् इव्विदम् अऱिन्दु लोगङ्गळिल् इन्द ऐन्दुविद सामत्तै उबासिक्किऱाऩो” (सान्।II-२-३) मुदलाऩ विडङ्गळिल् ऎप्पडि? अवैगळिलुम् कूड (ऒरुविद) ‘अदिगारम् पॆऱ्ऱवरुक्के अदिगारमॆऩ्बदाल् पिरगिरुदमाऩ अबूर्वत्तिऩ् मूलमागवे पलऩै कल्बऩै सॆय्वदु पॊरुन्दुम्, माडु कऱप्पदु मुदलिय नियमङ्गळैप् पोल।
फलात्मकत्वाच्च आदित्यादीनाम् उद्गीथादिभ्यः कर्मात्मकेभ्यः उत्कर्षोपपत्तिः। आदित्यादिप्राप्तिलक्षणं हि कर्मफलं शिष्यते श्रुतिषु। अपि च ‘ओमित्येतदक्षरमुद्गीथमुपासीत’ (छा. उ. १। १। १) ‘खल्वेतस्यैवाक्षरस्योपव्याख्यानं भवति’ (छा. उ. १। १। १०) इति च उद्गीथमेव उपास्यत्वेनोपक्रम्य, आदित्यादिमतीर्विदधाति। यत्तूक्तम् — उद्गीथादिमतिभिरुपास्यमाना आदित्यादयः कर्मभूयं भूत्वा फलं करिष्यन्तीति, तदयुक्तम् ; स्वयमेवोपासनस्य कर्मत्वात् फलवत्त्वोपपत्तेः। आदित्यादिभावेनापि च दृश्यमानानामुद्गीथादीनां कर्मात्मकत्वानपायात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् आदित्यऩ् मुदलाऩवर्गळ् पल रूबमाग इरुप्पदाल् कर्मरूबमाऩ उत्कीदम् मुदलियवैगळै विड मेलाऩदु ऎऩ्बदु न्यायमागुम्। आदित्यऩ् मुदलाऩवर्गळै अडैवदै अल्लवा कर्मबलऩाग वेदत्तिल् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम् “ओम् ऎऩ्ऱ इन्द अक्षरमाऩ उत्कीदत्तै उबासिक्कवुम्” (सान्I-१-१) “इन्द अक्षरत्तिऩुडैय विस्तारमेयल्लवा सॆय्यप्पडुगिऱदु” (सान्।I-१-१०)ऎऩ्ऱु उत्कीदत्तैये उबासिक्क वेण्डियदाग आरम्बित्तु आदित्यऩ् मुदलाऩ पावऩैयै विदिक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उत्कीदम् मुदलाऩ पावऩैयुडऩ् उबासिक्कप् पडुगिऱ आदित्यऩ् मुदलाऩवर्गळ् कर्मत्तऩ्मैयै अडैन्दु पलऩै सॆय्वार्गळॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप् पट्टदो, अदु न्यायमल्ल उबासऩै ऎऩ्बदु ताऩे कर्मावायिरुप्पदाल् पलऩुडऩ् कूडिऩत्तऩ्मै पॊरुन्दुम्। आदित्यऩ् मुदलियदाग पावित्तुप् पार्त्तालुम् कूड उत्कीदम् मुदलियवैगळुक्कु कर्मस्वरूबमा यिरुक्कुम् तऩ्मै विलगादु।
‘तदेतदेतस्यामृच्यध्यूढँ साम’ (छा. उ. १। ६। १) इति तु लाक्षणिक एव पृथिव्यग्न्योः ऋक्सामशब्दप्रयोगः। लक्षणा च यथासम्भवं सन्निकृष्टेन विप्रकृष्टेन वा स्वार्थसम्बन्धेन प्रवर्तते। तत्र यद्यपि ऋक्सामयोः पृथिव्यग्निदृष्टिचिकीर्षा, तथापि प्रसिद्धयोः ऋक्सामयोर्भेदेनानुकीर्तनात् , पृथिव्यग्न्योश्च सन्निधानात् , तयोरेव एष ऋक्सामशब्दप्रयोगः ऋक्सामसम्बन्धादिति निश्चीयते। क्षत्तृशब्दोऽपि हि कुतश्चित्कारणाद्राजानमुपसर्पन् न निवारयितुं पार्यते। ‘इयमेवर्क्’ (छा. उ. १। ६। १) इति च यथाक्षरन्यासम् ऋच एव पृथिवीत्वमवधारयति। पृथिव्या हि ऋक्त्वेऽवधार्यमाणे — इयमृगेवेत्यक्षरन्यासः स्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अन्द इन्द सामम् इन्द रिक्किऩ्मेल् वैक्कप्पट्टिरुक्किऱदु" (सान्।I-६-१) ऎऩ्ऱविडत्तिल् पूमि अक्ऩि इवैगळिल् लक्षणैयागवे ताऩ् रिक् सामम् ऎऩ्ऱ सप्तङ्गळ् पिरयोगिक्कप्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ। लक्षणै ऎऩ्बदु तऩ्ऩुडैय अर्त्तत्तिऱ्कु सम्बन्दप् पट्टदाय् नॆरुङ्गिऩदागवो तूरत्तिलुळ्ळदागवो उसिदम्बोल् एऱ्पडलाम्। अङ्गे रिक् सामम् इवैगळिल् पूमि, अक्ऩियॆऩ्ऱ तिरुष्टि सॆय्वदु त्तेसम् ; अप्पडियिरुन्दालुम् पिरसित्तमायुळ्ळ रिक् सामङ्गळै वेऱाग सॊल्लियिरुप्पदालुम्, पूमियुम्, अक्ऩियुंसमीबत्तिलिरुप्पदालुम्, अवैगळैक् कुऱिक्कवे इन्द रिक् साम् सप्त पिरयोगम्, रिक् सामङ्गळुडैय सम्बन्दमिरुप्पदिऩाल्, ऎऩ्ऱु निच्चयिक्कमुडिगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सारदि ऎऩ्ऱ सप्तमुम् एदोवॊरु कारणत् तिऩाल् राजावै कुऱिप्पदैत् तडुक्क मुडियादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“इदुवे रिक्” (सान्।I-६-१) ऎऩ्ऱविडत्तिल् अक्षरङ्गळ् एऱ्पट्टिरुक्कुम् मुऱैयिलुम् रिक्कुक्कुत्ताऩ् पूमित्तऩ्मै तीर्माऩमागिऱदु। पूमिक्कु रिक् तऩ्मै तीर्माऩिक्क वेण्डियदायिरुन्दाल् इदु रिक्के ऎऩ्ऱु अक्षरङ्गळ् इरुक्क वेण्डुम्।
‘य एवं विद्वान्साम गायति’ (छा. उ. १। ७। ९) इति च अङ्गाश्रयमेव विज्ञानमुपसंहरति, न पृथिव्याद्याश्रयम्। तथा ‘लोकेषु पञ्चविधँ सामोपासीत’ (छा. उ. २। २। १) इति यद्यपि सप्तमीनिर्दिष्टा लोकाः, तथापि साम्न्येव ते अध्यस्येरन् , द्वितीयानिर्देशेन साम्न उपास्यत्वावगमात्। सामनि हि लोकेष्वध्यस्यमानेषु साम लोकात्मनोपासितं भवति, अन्यथा पुनः लोकाः सामात्मना उपासिताः स्युः। एतेन ‘एतद्गायत्रं प्राणेषु प्रोतम्’ (छा. उ. २। ११। १) इत्यादि व्याख्यातम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, “ऎवऩ् इव्विदम् अऱिन्दु सामत्तै ताऩम् सॆय्गिऱाऩो” (सान्।I-७-७) ऎऩ्ऱु अङ्गत्तै यॊट्टिऩदागवे उबासऩैयै मुडिक्किऱदु, पूमिमुदलियदैयॊट्टियल्ल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये, “उलगङ्गळिल् ऐन्दु विद सामत्तै उबासिक्कवुम्” (सान्।II-२-१) ऎऩ्ऱु उलगङ्गळ् एऴाम् वेऱ्ऱुमैयिल् सॊल्लप्पट्टिरुन्दबोदिलुम्, सामत्तिदाऩ् अवैगळै पाविक्क वेण्डुम्, इरण्डाम् वेऱ्ऱुमै कुऱिप्पिट्टिरुक्किऱबडियाल् सामत्तिऱ्कु उबासिक्कप्पडुम् तऩ्मै ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱबडियाल्। सामत्तिल् उलगङ्गळै अत्यासम् सॆय्युम्बोदु, साममे उलग स्वरूबमाय् उबासिक्कप्पट्टदाग आगु मल्लवा? वेऱुविदमाऩाल्, उलगङ्गळ् सामस्वरूब माग उबासिक्कप्पट्टदाग आगिविडुम्। इदिऩाल् “इन्द कायत्रम् पिराणऩ्गळिल् कोर्क्कप्पट्टिरुक्किऱदु" (सान्। II-११-१) ऎऩ्बदु मुदलाऩदुम् सॊल्लप्पट्टदागि विट्टदु।
यत्रापि तुल्यो द्वितीयानिर्देशः ‘अथ खल्वमुमादित्यँ सप्तविधँ सामोपासीत’ (छा. उ. २। ९। १) इति, तत्रापि — ‘समस्तस्य खलु साम्न उपासनँ साधु’ (छा. उ. २। १। १) ‘इति तु पञ्चविधस्य’ (छा. उ. २। ७। २) ‘अथ सप्तविधस्य’ (छा. उ. २। ८। १) इति च साम्न एव उपास्यत्वोपक्रमात् तस्मिन्नेव आदित्याद्यध्यासः। एतस्मादेव च साम्न उपास्यत्वावगमात् ‘पृथिवी हिंकारः’ (छा. उ. २। २। १) इत्यादिनिर्देशविपर्ययेऽपि हिंकारादिष्वेव पृथिव्यादिदृष्टिः। तस्मात् अनङ्गाश्रया आदित्यादिमतयः अङ्गेषूद्गीथादिषु क्षिप्येरन्निति सिद्धम् ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎव्विडत्तिल् सममाग इरण्डाम् वेऱ्ऱुमै कुऱिप्पिडप्पट्टिरुक्किऱदो, “अन्द आदित्यऩै एऴुविद सामत्तै उबासिक्कवुम्” (सान्।II-९-१) ऎऩ्ऱु, अव्विडत् तिलुम् “पूरा सामत्तिऱ्कुम् उबासऩैयल्लवा नल्लदु” (सान्।II-१-१), “इव्विदम् ऐन्दुविदत्तिऱ्कु” (सान्।II-७-२) “पिऱगु एऴुविदत्तिऱ्कु” (सान्।II-८-१) ऎऩ्ऱु सामत्तिऱ्कुत् ताऩ् उबासिक्कप्पडुम् तऩ्मै आरम्बिक्कप्पट्टिरुक्किऱ पडियाल्, अदिल्दाऩ् आदित्यऩ् मुदलियदिऩ् अत्यासम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदम् सामत्तिऩ् उबासिक्कप्पडुम् तऩ्मै यऱियप्पडुवदऩालेये “पूमि हिङ्गारम्” ऎऩ्ऱदु मुदलिय माऱ्ऱिक्कुऱिप्पिट्टविडङ्गळिलुम् कूड हिङ्गारम् मुदलियदिल्दाऩ् पूमि मुदलिय तिरुष्टि।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् अङ्गङ्गळाग ओट्टाद आदित्यऩ् मुदलाऩ पावऩैगळै अङ्गङ्गळागिय उत्कीदम् मुदलियदिल् वैक्क वेण्डुमॆऩ्ऱु सित्तमागिऱदु।