ब्रह्मदृष्टिरुत्कर्षात् ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
प्रह्मत् रुष्टिरुत् कर्षात् ॥ ५ ॥
किमन्यधीर्ब्रह्मणि स्यादन्यस्मिन्ब्रह्मधीरुत ॥
अन्यदृष्ठ्योपासनीयं ब्रह्मात्र फलदत्वतः ॥ ७ ॥
उत्कर्षेतिपरत्वाभ्यां ब्रह्मदृष्ट्याऽन्यचिन्तनम् ॥
अन्योपास्त्या फलं दत्ते ब्रह्मातिथ्याद्युपास्तिवत् ॥ ८ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्मत्तिल् वेऱॊऩ्ऱिऩ् पावऩै इरुक्क वेण्डुमा? अल्लदु वेऱॊऩ्ऱिल् पिरह्मम् ऎऩ्ऱ पावऩैया? इङ्गु पिरह्ममे पलऩ् कॊडुक्कुम् तऩ्मै युळ्ळदाल् पिरह्मम् ताऩ् वेऱॊऩ्ऱु ऎऩ्ऱ पावऩैयुडऩ् उबासिक्कत्तक्कदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलाऩदायिरुप्पदालुम्, “ऎऩ्ऱु” ऎऩ्बदैप् पिऩ्ऩाल् उडैयदाय् इरुप्पदालुम् पिरह्ममॆऩ्ऱ पावऩैयुडऩ् मऱ्ऱॊऩ्ऱु ताऩ् सिन्दिक्कप्पड वेण्डुम्। अदिदि मुदलियवर्गळै उबासिप्पदऱ्कुप् पोल, वेऱॊऩ्ऱिऩ् उबासऩैयाल् पिरह्ममे पलऩ् कॊडुक्किऱदु।
तेष्वेव उदाहरणेष्वन्यः संशयः — किमादित्यादिदृष्टयो ब्रह्मण्यध्यसितव्याः, किं वा ब्रह्मदृष्टिरादित्यादिष्विति। कुतः संशयः ? सामानाधिकरण्ये कारणानवधारणात्। अत्र हि ब्रह्मशब्दस्य आदित्यादिशब्दैः सामानाधिकरण्यमुपलभ्यते, ‘आदित्यो ब्रह्म’ ‘प्राणो ब्रह्म’ ‘विद्युद्ब्रह्म’ इत्यादिसमानविभक्तिनिर्देशात्। न च अत्र आञ्जसं सामानाधिकरण्यमवकल्पते, अर्थान्तरवचनत्वाद्ब्रह्मादित्यादिशब्दानाम्। न हि भवति — गौरश्व इति सामानाधिकरण्यम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(मऩदै पिरह्ममाग तियाऩिक्कवेण्डुमा अल्लदु पिरह्मत्तै मऩदाग तियाऩिक्क वेण्डुमा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। पलऩैक्कॊडुप्पदु पिरह्ममाऩ पडियाल् पिरह्मत्तैत्ताऩ् मऩदाग उबासिक्क वेण्डु मॆऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उलगिल् ताऴ्न्द वेलैक्कारऩै उयर्न्द यजमाऩाऩाग पावित्तु उबसरिप्पदु वऴक्कमे तविर उयर्न्द यजमाऩऩै ताऴ्न्द वेलैक्कारऩाग पाविप्पदु इल्लै। इदुबोल ताऴ्न्द मऩदैत्ताऩ् उयर्न्द पिरह्ममाग तियाऩिक्कवेण्डुम्। मेलुम् मऩदै पिरह्ममॆऩ्ऱु उबासिक्कवुम् ऎऩ्ऱु पिरह्म सप्तत्तिऱ्कुप्पिऩ् ‘इदि’ सप्तमिरुप्पदालुम् पिरह्ममाग मऩदैत्ताऩ् उबासिक्क वेण्डुम्। अदिदियै पूजित्ताल् ईसुवरऩ् पलऩै कॊडुप्पदुबोल मऩदै उबासित्तालुम् पिरह्मम् पलऩैक्कॊडुक्कुम्। आगैयाल् पिरह्ममल्लाद मऩदु मुदलाऩ पिरदीगत् तिल्दाऩ् पिरह्मबावऩै सॆय्य वेण्डुम् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अन्द उदारणङ्गळिलेये (मेले कण्ड उबासऩैगळिलेये) पिरह्मत्तिल् आदित्यऩ् मुदलाऩ पावऩैयै वैक्कवेण्डुमा? आदित्यऩ् मुदलाऩदिल् पिरह्मम् ऎऩ्गिऱ पावऩैयै सॆय्य वेण्डुमा? ऎऩ्ऱु वेऱॊरु सन्देहम्? ऎदिऩाल् सन्देहम्। सामाऩादिगरण्यमिरुप्पदिऩाल् (इरण् डैयुम् ऒरे विबक्तियिल् ऒरे मादिरि सॊल्लियिरुप् पदिऩाल्) (तीर्माऩम् सॆय्वदऱ्कुळ्ळ) कारणम् निच्चयप्पडाददिऩाल् (संसयम्)। इङ्गे पिरह्मम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऱ्कु आदित्यऩ् मुदलाऩ सप्तङ्गळुडऩ् सामाऩादिगरण्यम् तॆरिगिऱदु, “आदित्यऩ् पिरह्मम्”, “पिराणऩ् पिरह्मम्”, “मिऩ्ऩल् पिरह्मम्” ऎऩ्बदु मुदलाऩ समाऩमाऩ वियक्ति कुऱिप्पिट्टिरुक्किऱ पडियाल्, पिरह्मम् आदित्यऩ् मुदलाऩ सप्तङ्गळुक्कु वॆव्वेऱु अर्त्तङ्गळै सॊल्लुम् तऩ्मैयुळ्ळदाल्, इङ्गु नेरागवे सामाऩादिगरण्यम् एऱ्पडादु, पसु, कुदिरै ऎऩ्ऱु सामाऩादिगरण्यम् एऱ्पडादल्लवा?
ननु प्रकृतिविकारभावाद्ब्रह्मादित्यादीनां मृच्छरावादिवत्सामानाधिकरण्यं स्यात् — नेत्युच्यते; विकारप्रविलयो ह्येवं प्रकृतिसामानाधिकरण्यात्स्यात् , ततश्च प्रतीकाभावप्रसङ्गमवोचाम। परमात्मवाक्यं चेदं तदानीं स्यात् , ततश्चोपासनाधिकारो बाध्येत, परिमितविकारोपादानं च व्यर्थम्। तस्मात् ‘ब्राह्मणोऽग्निर्वैश्वानरः’ इत्यादिवत् अन्यत्रान्यदृष्ट्यध्यासे सति, क्व किंदृष्टिरध्यस्यतामिति संशयः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्मत्तिऱ्कुम्, आदित्यऩ् मुदलियवैगळुक्कुम् कारणम् कार्यम् ऎऩ्ऱ तऩ्मैयिरुप्पदाल् मण् सरुवम् मुदलियवैगळुक्कुप्पोल्, सामाऩादिगरण्यम् इरुक्कलामल्लवा? ऎऩ्ऱाल् मुडियादु ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पडुगिऱदु। इव्विदम् कारणत्तुडऩ् सामाऩादिगरण्य मॆऩ्बदिऩाल् कार्यत्तिऱ्के विलयमल्लवा एऱ्पडुम्? अदिऩाल् पिरदीगमेयिल्लामल् पोय्विडुमॆऩ्ऱु सॊऩ्ऩोम्। अप्पॊऴुदु इदु परमात्मावैच् चॊल्लुम् वाक्कियमागिविडुम्। अदऩाल् उबासऩै यॆऩ्ऱ विषयम् पादिक्कप्पट्टुविडुम् अळविऱ्कुट्पट्ट सिल कार्यत्तै ऎडुत्तुक्कॊळ्वदुम् वीण्। आगैयाल् “पिराह्मणऩ् वैसुवानर अक्ऩि” ऎऩ्बदु मुदलिय वाक्कियङ्गळिल्बोल, ऒऩ्ऱिल् मऱ्ऱॊऩ्ऱिऩ् पावऩै यै अत्यासम् सॆय्यवेण्डियिरुक्कैयिल् ऎदिल् ऎन्द पावऩैयै वैक्क वेण्डुमॆऩ्ऱु संसयम्।
तत्र अनियमः, नियमकारिणः शास्त्रस्याभावादित्येवं प्राप्तम्। अथवा आदित्यादिदृष्टय एव ब्रह्मणि कर्तव्या इत्येवं प्राप्तम्। एवं हि आदित्यादिदृष्टिभिः ब्रह्म उपासितं भवति। ब्रह्मोपासनं च फलवदिति शास्त्रमर्यादा। तस्मात् न ब्रह्मदृष्टिरादित्यादिष्वित्येवं प्राप्ते ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: अप्पडियिरुप्पदिल् इव्विदम्दाऩ् ऎऩ्ऱु नियमऩम् सॆय्दुगॊडुक्कुम् सास्तिरम् इल्लादबडियाल्, नियममे किडैयादु ऎऩ्ऱु एऱ्पडलाम्। अल्लदु पिरह्मत्तिऩिडत्तिल्दाऩ् आदित्यऩ् मुदलाऩ वैगळिऩ् पावऩै सॆय्यवेण्डियदु ऎऩ्ऱु इव्वाऱु एऱ्पडुम्। इव्विदमाग आदित्यऩ् मुदलाऩ पावऩैगळाल् पिरह्मम् उबासिक्कप्पट्टदाग आगुम्; पिरह्मत्तिऩ् उबासऩैयो पिरयोजऩमुळ्ळदॆऩ्ऱु सास्तिरत्तिऩ् कोट्पाडु, आगैयाल् आदित्यऩ् मुदलियवैगळिल् पिरह्म पावऩैयिल्लैयॆऩ्ऱु इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्गिऱोम्।
ब्रह्मदृष्टिरेव आदित्यादिषु स्यादिति। कस्मात् ? उत्कर्षात्। एवम् उत्कर्षेण आदित्यादयो दृष्टा भवन्ति, उत्कृष्टदृष्टेस्तेष्वध्यासात्। तथा च लौकिको न्यायोऽनुगतो भवति। उत्कृष्टदृष्टिर्हि निकृष्टेऽध्यसितव्येति लौकिको न्यायः — यथा राजदृष्टिः क्षत्तरि। स च अनुसर्तव्यः विपर्यये प्रत्यवायप्रसङ्गात्। न हि क्षत्तृदृष्टिपरिगृहीतो राजा निकर्षं नीयमानः श्रेयसे स्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समादाऩम्: आदित्यऩ् मुदलियवैगळिल् पिरह्म पावऩैदाऩ् सॆय्य वेण्डुमॆऩ्ऱु। एऩ्? “सिऱन्द तायिरुप्पदाल्” इव्विदम् सॆय्दाल्दाऩ् आदित्यऩ् मुदलियवै सिऱन्ददाग तियाऩिक्कप् पट्टवैगळागुम्, अवैगळिडत्तिल् सिऱन्ददिऩ् पावऩैयैवैप्पदिऩाल्, अप्पडियेदाऩ् उलगत्तिलुळ्ळ न्यायमुम् अऩुसरिक् कप्पट्टदाग आगुम्। कीऴ्प्पट्ट पदार्त्तत्तिल् मेल्बट्ट पदार्त्तत्तिऩ् पावऩै सॆय्यवेण्डियदु ऎऩ्बदल् लवा उलग न्यायम्? सारदियिडत्तिल् अरसऩ् ऎऩ्ऱ पार्वैयैप् पोल अन्द न्यायम् ताऩ् अऩुसरिक्क वेण्डुम्। माऱ्ऱिच्चॆय्दाल् तोषमे एऱ्पडुमाऩ तिऩाल् सारदियॆऩ्ऱ ऎण्णत्तुडऩ् किरहिक्कप्पट्ट अरसऩ्, कीऴे इऱक्कप्पट्टुविट्टबडियाल् नऩ्मै तरुबवऩाग आग माट्टाऩ्।
ननु शास्त्रप्रामाण्यादनाशङ्कनीयोऽत्र प्रत्यवायप्रसङ्गः, न च लौकिकेन न्यायेन शास्त्रीया दृष्टिर्नियन्तुं युक्तेति ; अत्रोच्यते — निर्धारिते शास्त्रार्थे एतदेवं स्यात्। सन्दिग्धे तु तस्मिन् तन्निर्णयं प्रति लौकिकोऽपि न्याय आश्रीयमाणो न विरुध्यते। तेन च उत्कृष्टदृष्ट्यध्यासे शास्त्रार्थेऽवधार्यमाणे, निकृष्टदृष्टिमध्यस्यन्प्रत्यवेयादिति श्लिष्यते। प्राथम्याच्च आदित्यादिशब्दानां मुख्यार्थत्वम् अविरोधात् ग्रहीतव्यम्। तैः स्वार्थवृत्तिभिरवरुद्धायां बुद्धौ, पश्चादवतरतो ब्रह्मशब्दस्य मुख्यया वृत्त्या सामानाधिकरण्यासम्भवात् , ब्रह्मदृष्टिविधानार्थतैव अवतिष्ठते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सास्तिरत्तिऱ्कु पिरामाण्यमिरुप्पदिऩाल् इव्वि षयत्तिल् तोषमेऱ्पडुमॆऩ्गिऱ सङ्गै नियाय मिल्लै, तविरवुम् उलग नियायत्तैक्कॊण्डु सास्ति रत्तिल् सॊल्लुम् पार्वैयै नियमऩम् सॆय्वदु युक्तमिल्लै, ऎऩ्ऱाल् इङ्गु (पदिल्) सॊल्लप्पडुगिऱदु। सास्तिरत्तिऩ् अर्त्तम् तीर्माऩमागिविट्टाल् इदु अव्विदमिरुक्कलाम्। अदु (सास्तिरत्तिऩ् अर्त्तम्) सन्देहमायिरुक्कैयिलो, तीर्माऩम् सॆय्यवेण्डिय ताग उलगन्यायम् आसिरयिक्कप्पडुवदु विरोदमिल्लै, आगैयाल् मेलाऩदिऩ् पावऩैयैवैप्पदे सास्तिरत्तिऩ् अर्त्तमॆऩ्ऱु तीर्माऩिक्कैयिल्, कीऴ्बट्ट तिऩ् पावऩैयैच् चॆय्बवऩ् तोषमुळ्ळवऩावाऩ् ऎऩ्बदु पॊरुत्तमायिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, आदित्यऩ् मुदलाऩ सप्तङ्गळ् मुदलिल् वरुवदाल् ऎव्विद विरोदमुमिल्लाददिऩाल् अवैग ळुक्कु मुक्कियमायुळ्ळ अर्त्तत्तऩ्मैये किरहिक्क वेण्डुम्। तऩ् अर्त्तत्तैच् चॊल्गिऱ अवैगळाल् वियाबिक्कप्पट्ट पिऩ्ऩाल्वरुम् पिरह्म सप्तत्तिऱ्कु मुक्कियमाऩ विरुत्तियिऩाल् सामाऩादिगरण्यम् एऱ्पड मुडियाददिऩाल्, पिरह्ममाग पाविप्पदै विदिप्पदऱ्काग ऎऩ्बदुदाऩ् निलैक्किऱदु।
इतिपरत्वादपि ब्रह्मशब्दस्य एष एवार्थो न्याय्यः। तथा हि — ‘ब्रह्मेत्यादेशः’ ‘ब्रह्मेत्युपासीत’ ‘ब्रह्मेत्युपास्ते’ इति च सर्वत्रेतिपरं ब्रह्मशब्दमुच्चारयति, शुद्धांस्तु आदित्यादिशब्दान्। ततश्च यथा शुक्तिकां रजतमिति प्रत्येतीत्यत्र, शुक्तिवचन एव शुक्तिकाशब्दः, रजतशब्दस्तु रजतप्रतीतिलक्षणार्थः — प्रत्येत्येव हि केवलं रजतमिति, न तु तत्र रजतमस्ति — एवमत्रापि आदित्यादीन्ब्रह्मेति प्रतीयादिति गम्यते। वाक्यशेषोऽपि च द्वितीयानिर्देशेन आदित्यादीनेव उपास्तिक्रियया व्याप्यमानान्दर्शयति — ‘स य एतमेवं विद्वानादित्यं ब्रह्मेत्युपास्ते’ (छा. उ. ३। १९। ४) ‘यो वाचं ब्रह्मेत्युपास्ते’ (छा. उ. ७। २। २) ‘यः सङ्कल्पं ब्रह्मेत्युपास्ते’ (छा. उ. ७। ४। ३) इति च ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम् पिरह्म सप्तत्तिऱ्कु मेलाल् ‘इदि’ (ऎऩ्ऱु) ऎऩ्ऱिरुप्पदिऩालुम् इन्द अर्त्तम्दाऩ् न्यायम्, पिरह्मम् ऎऩ्ऱु उबदेसम्", “पिरह्मम् ऎऩ्ऱु उबासिक् कवुम्”, “पिरह्मम् ऎऩ्ऱु उबासिक्किऱाऩ्” ऎऩ्ऱु ऎङ्गेयुम् “इदि” ऎऩ्बदै मेलालुळ्ळ पिरह्म सप्तत्तैच् चॊल्गिऱदु, आदित्यऩ् मुदलाऩ सप्तङ्गळैयो सुत्तमा कवे सॊल्गिऱदु। आगैयाल् ऎप्पडि “किळिञ्जलै वॆळ्ळि ऎऩ्ऱु अऱिगिऱाऩ्” ऎऩ्ऱविडत्तिल् किळिञ्जल् ऎऩ्ऱ सप्तम् किळिञ्जलैये सॊल्गिऱदु, वॆळ्ळि ऎऩ्ऱ सप्तमो लक्षणैयाल् वॆळ्ळियैप्पोल तोऱ्ऱम् ऎऩ्ऱ अर्त्तमुळ्ळदु वॆळ्ळि ऎऩ्ऱु अऱिगिऱाऩेदविर अङ्गे वॆळ्ळि यिल्लै। अदैप्पोलवे इङ्गेयुम् “आदित्यऩ् मुदलियवैगळे पिरह्मम् ऎऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्” ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् पिऩ्ऩुळ्ळ वाक्कियमुम् आदित्यऩ् मुदलियवैगळैये इरण्डावदु वेऱ्ऱुमैयाल् कुऱिप्पिडुवदु मूलमाय् उबासऩै ऎऩ्ऱ किरियैयिऩाल् विषयीगरिक्क वेण्डियदाय्क् काट्टुगिऱदु। “ऎवऩ् इव्विदमऱिन्दु इन्द आदित्यऩै पिरह्मम् ऎऩ्ऱु उबासिक्किऱाऩो अवऩ्" (सान्।III-१९-४) “ऎवऩ् वाक्कै पिरह्मम् ऎऩ्ऱु उबासिक्किऱाऩो” (सान्।VII-२-२), “ऎवऩ् सङ्गल्बत्तै पिरह्मम् ऎऩ्ऱु उबासिक्किऱाऩो” (सान्।VII-४-९) ऎऩ्ऱबडि
यत्तूक्तम् — ब्रह्मोपासनमेवात्र आदरणीयं फलवत्त्वायेति, तदयुक्तम् , उक्तेन न्यायेन आदित्यादीनामेव उपास्यत्वावगमात्। फलं तु अतिथ्याद्युपासन इव आदित्याद्युपासनेऽपि ब्रह्मैव दास्यति, सर्वाध्यक्षत्वात्। वर्णितं चैतत् ‘फलमत उपपत्तेः’ (ब्र. सू. ३। २। ३८) इत्यत्र। ईदृशं च अत्र ब्रह्मण उपास्यत्वम् , यत्प्रतीकेषु तद्दृष्ट्यध्यारोपणम् — प्रतिमादिष्विव विष्ण्वादीनाम् ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पलऩेऱ्पडुवदऱ्काग पिरह्मत्तैये उबासिक्क वेण्डुमॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु पॊरुत्त मिल्लै, मुऩ्सॊऩ्ऩ नियायत्तिऩाल् आदित्यऩ् मुदलियवैगळुक्कुत्ताऩ् उबासिक्कप्पडुम् तऩ्मै तॆरिगिऱबडियाल् आदित्यऩ् मुदलियदै उबासित्तालुम् कूड अदिदि मुदलियवर्गळै उबासिप्पदिल् पोल, पवऩै पिरह्ममे ताऩ् कॊडुक्किऱदु। ऎल्लावऱ्ऱिऱ्कुम् मेलायिरुप्पदाल् इव्विषयम् “पलऩ् अवरिडमिरुन्दु, (अदुवे) न्यायमाऩदिऩाल्” (पिरह्म सूत्रम्।III-२-३८) ऎऩ्ऱविडत्तिल् वर्णिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गु इव्विदम् ताऩ् पिरह्मत्तिऱ्कु उबासिक्कप्पडुम् तऩ्मै, अदावदु पिरदिमै मुदलिय वैगळिल् विष्णु मुदलाऩवर्गळुक्कुप्पोल पिरदीगङ् गळिल् पिरह्म पावऩैयै एऱ्ऱुवदु।