आवृत्तिरसकृदुपदेशात् ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आव्रुत्तिरसक्रुदुबदेसात् ॥ १ ॥
श्रवणाद्याः सकृत्कार्या आवर्त्या वा सकृद्यतः ॥
शास्त्रार्थस्तावता सिध्येत्प्रयाजादौ सकृत्कृतेः ॥ १ ॥
आवर्त्या दर्शनान्तास्ते तण्डुलान्तावघातवत् ॥
दृष्टेऽत्र सम्भवत्यर्थे नादृष्टं कल्प्यते बुधैः ॥ २ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिरवणम् मुदलियवै ऒरु तरम् सॆय्य वेण्डिय वैगळा? अल्लदु तिरुम्बत् तिरुम्बच् चॆय्य वेण्डिय वैगळा? पिरयोजऩम् मुदलियदिऱ्कु ऒरे तरम् सॆय्वदि रुप्पदाल्,सास्तिरत्तिऩ् पिरयोजऩम् अव्वळविऩालेये सित्तिक्कुम् आऩदिऩाल् ऒरु तरम् ताऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अरिसियै ऎडुप्पदै मुडिवायुळ्ळ कुत्तुदलैप् पोल साक्षात्कारत्तै मुडिवायुळ्ळ अवै (सिरवणम् मुदलि यवै) तिरुम्बत् तिरुम्बच् चॆय्य वेण्डियवैदाऩ्। तॆरियक् कूडिय पिरयोजऩम् इङ्गे सम्बविक्कुम् पोदु, अऱिवाळिग ळाल् तॆरियक्कूडाद पलऩ् कल्बिक्कप्पडुवदिल्लै।
तृतीयेऽध्याये परापरासु विद्यासु साधनाश्रयो विचारः प्रायेण अत्यगात्। अथेह चतुर्थे फलाश्रय आगमिष्यति। प्रसङ्गागतं च अन्यदपि किञ्चिच्चिन्तयिष्यते। प्रथमं तावत् कतिभिश्चिदधिकरणैः साधनाश्रयविचारशेषमेवानुसरामः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(मूऩ्ऱावदु अत्यायत्तिल् सादऩङ्गळैप्पऱ्ऱि विसारित्तुविट्टु इन्द नाऩ्गावदु अत्यायत्तिल् पलऩैप्पऱ्ऱि विसारिक्किऱार्। मुदल् पादत्तिल् आरम्बत् तिल् सादऩत्तैयॊट्टिये सिल विसारङ्गळैच् चॆय्दु विट्टु पिऱगु जीवऩ् मुक्ति। २वदु पादत्तिल् सरीरत्तै विट्टु वॆळियिल् किळम्बुवदु। ३वदु पादत्तिल् अर्च्चिरादि मार्क्कमुम् अडैय वेण्डिय इडमुम्, ४वदु पादत्तिल् ञाऩम्, उबासऩम् इव्विरण्डिऩ् पलऩैप्पऱ्ऱिय विसारम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ञाऩत्तिऩ् सादऩमाऩ सिरवणम् मुदलियवै कळै ऒरु तडवै अऩुष्टित्ताल् पोदुमा, अल्लदु तिरुप्पित्तिरुप्पि अऩुष्टिक्कवेण्डुमा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। पिरयाजम् मुदलियवैबोल ऒरु तडवै अऩुष्टित्ताल् पोदुम्। अदऩालेये सास्तिरत्तिल् सॊऩ्ऩबडि सॆय्ददाग आगिविडुगिऱदु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिरुष्ट पलऩायिरुन्दाल् ऒरु तडवै सॆय्दाल् पोदुम्। पिरह्मसाक्षात्कारम् त्रुष्ट पलमाऩदाल् पलऩ् एऱ्पडुंवरै तिरुप्पित्तिरुप्पि अऩुष्टिक्क वेण्डुम्। अरिसि वॆळिप्पडुंवरै उलक्कैयाल् कुत्तुवदै तिरुप्पित्तिरुप्पिच् चॆय्गिऱो मल्लवा ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मूऩ्ऱावदु अत्यायत्तिल् परबिरह्म विषय मायुम्, अबरबिरह्म विषयमायुमुळ्ळ वित्यैगळिऩ् सादऩङ्गळै पऱ्ऱिय विसारम् अनेगमाय् सॆय्यप्पट्टु विट्टदु। पिऱगु इङ्गे नाऩ्गावदु अत्यायत्तिल् पलऩैप्पऱ्ऱिय विसारम् वरुगिऱदु। अदैत्तॊट्टुवरुम् वेऱु सिलदुम्गूड आलोसिक्कप्पडुगिऱदु। मुदलिल् सिल अदिगरणङ्गळाल् सादऩङ्गळैयॊट्टिय विसारत्ति लुळ्ळ मीदत्तैये अऩुसरिप्पोम्।
‘आत्मा वा अरे द्रष्टव्यः श्रोतव्यो मन्तव्यो निदिध्यासितव्यः’ (बृ. उ. ४। ५। ६) ‘तमेव धीरो विज्ञाय प्रज्ञां कुर्वीत’ (बृ. उ. ४। ४। २१) ‘सोऽन्वेष्टव्यः स विजिज्ञासितव्यः’ (छा. उ. ८। ७। १) इति च एवमादिश्रवणेषु संशयः — किं सकृत्प्रत्ययः कर्तव्यः, आहोस्वित् आवृत्त्येति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“आत्मादाऩ् साक्षात्करिक्कवेण्डियदु, केट्कप् पड वेण्डियदु। मऩऩम् सॆय्य वेण्डियदु। तियाऩम् सॆय्य वेण्डियदु” (पिरुहत्।IV-५-६), “पुत्तियुळ्ळवऩ् अदैये नऩ्गु अऱिन्दु पिरक्ञैयै सॆय्य वेण्डुम्” (पिरुहत्।IV-४-२१),“अवर् तेडियडैय वेण् डियवर्, अवर् नऩ्गु अऱियत्तगुन्दवर्” (सान्।VIII-७-१) ऎऩ्ऱु इदु मुदलाऩ वेद वाक्कियङ्गळिल्, ऒरु तडवै अऱिन्दु कॊळ्ळ वेण्डुमा? अल्लदु “आविरुत्ति” तिरुम्बत्तिरुम्बच् चॆय्यवेण्डुमा? ऎऩ्ऱ सन्देहम् (एऱ्पडुगिऱदु)।
किं तावत्प्राप्तम् ? सकृत्प्रत्ययः स्यात् , प्रयाजादिवत् , तावता शास्त्रस्य कृतार्थत्वात्। अश्रूयमाणायां हि आवृत्तौ क्रियमाणायाम् अशास्त्रार्थः कृतो भवेत्। ननु असकृदुपदेशा उदाहृताः — ‘श्रोतव्यो मन्तव्यो निदिध्यासितव्यः’ इत्येवमादयः। एवमपि यावच्छब्दमावर्तयेत् — सकृच्छ्रवणं सकृन्मननं सकृन्निदिध्यासनं चेति, नातिरिक्तम्। सकृदुपदेशेषु तु ‘वेद’ ‘उपासीत’ इत्येवमादिषु अनावृत्तिरित्येवं प्राप्ते, ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: (इदिल्) ऎदु न्यायम्? पिरयाजम् मुदलियदैप्पोल ऒरु तडवै अऱिवु ऎऩ्ऱेयिरुक्कलाम्, अव्वळवुमट्टिऩालेये सास्तिरत्तिऱ्कु पिरयो जऩम् एऱ्पट्टुविडुवदाल् सॊल्लप्पडामलिरुक्कुम् आविरुत्ति सॆय्यप्पडुमेयाऩाल्, सास्तिरत्तिल् सॊल्लप्पडाद विषयम् सॆय्यप्पट्टदाग आगिविडुमल्लवा?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“केट्क वेण्डियदु, मऩऩम् सॆय्य वेण् डियदु, तियाऩम् सॆय्यवेण्डियदु” इदु मुदलाऩ पलदडवै उबदेसङ्गळ् सॊल्लप्पट्टऩवे ऎऩ्ऱाल्, अप्पडियाऩालुम् ऒरु तडवै केट्पदु, ऒरु तडवै मऩऩम्, ऒरु तडवै तियाऩम् ऎऩ्ऱु सप्तम् ऎव्वळवु उळ्ळदो, अव्वळवु ताऩ् आविरुत्ति, अदऱ्कु मेल् इल्लै। “अऱिन्दु कॊळ्” “उबासऩै सॆय्” इदु मुद लाऩ ऒरु तडवै मात्तिरम् उबदेसित्तिरुक्किऱ इडङ्ग ळिलो, (सगुण उबासऩङ्गळिलो) आविरुत् तिक्कु इडमेयिल्लै। इव्विद मेऱ्पडुम्बोदु सॊल्गिऱोम्।
प्रत्ययावृत्तिः कर्तव्या। कुतः ? असकृदुपदेशात् — ‘श्रोतव्यो मन्तव्यो निदिध्यासितव्यः’ इत्येवंजातीयको हि असकृदुपदेशः प्रत्ययावृत्तिं सूचयति। ननु उक्तम् — यावच्छब्दमेव आवर्तयेत् , नाधिकमिति — न, दर्शनपर्यवसानत्वादेषाम्। दर्शनपर्यवसानानि हि श्रवणादीन्यावर्त्यमानानि दृष्टार्थानि भवन्ति — यथा अवघातादीनि तण्डुलादिनिष्पत्तिपर्यवसानानि, तद्वत्। अपि च उपासनं निदिध्यासनं च इत्यन्तर्णीतावृत्तिगुणैव क्रिया अभिधीयते। तथा हि लोके ‘गुरुमुपास्ते’ ‘राजानमुपास्ते’ इति च यस्तात्पर्येण गुर्वादीननुवर्तते, स एवमुच्यते। तथा ‘ध्यायति प्रोषितनाथा पतिम्’ इति — या निरन्तरस्मरणा पतिं प्रति सोत्कण्ठा, सा एवमभिधीयते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समादाऩम्: अऱिविऩ् “आविरुत्ति” सॆय्यवेण्डि यदुदाऩ्। एऩ्? “अडिक्कडि उबदेसित्तिरुप्पदाल्”, “केट्क वेण्डुम्, मऩऩम् सॆय्य वेण्डुम्, तियाऩम् सॆय् वेण्डुम्” ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ “अडिक्कडि” उबदेसमा ऩदु अऱिविऩ् आविरुत्तियैक् कुऱिप्पिडुगिऱदु। वार्त्तै ऎव्वळवो, अव्वळवुदाऩ् आविरुत्ति सॆय्यलाम्, अदिगम् कूडादु ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩेऩे? अदु सरियल्ल, (केट्क वेण्डुम् मुदलाऩ) इवैगळुक्कु साक्षात् कारम् सॆय्वदिलेये मुडिवु इरुप्पदाल्, सिरवणम् मुदलियवै तिरुम्बत् तिरुम्बच् चॆय्यप्पट्टु साक्षात् कारत्तिल् मुडिवडैन्दु नेरिल् काणुम् पलऩुळ्ळवै कळाग आगिऩ्ऱऩ। ऎप्पडि (ताऩ्यत्तै कुत्तुवदु मुदलाऩवै अरिसि मुदलियदै वॆळिप्पडुत्तुवदिल् मुडिवुळ्ळवैगळो अदैप्पोल। मेलुम् उबासऩै ऎऩ्बदुम् तियाऩम् ऎऩ्बदुम् तिरुम्बत्तिरुम्बच् चॆय्वदॆऩ्ऱ कुणत्तै उळ्ळडक्किय कार्यमॆऩ्ऱे सॊल्लप्पडुगिऱदु। ऎप्पडियॆऩ्ऱाल्, उलगत्तिल् “कुरुवै उबासिक्किऱाऩ्। राजावै उबासिक्किऱाऩ्” ऎऩ्ऱु, ऎवऩ् अदिलेये ईडुबट्टु कुरुमुदलाऩवर्गळै अऩुसरित्तु नडन्दु कॊळ्गिऱाऩो अवऩ् इव्विदम् सॊल्लप्पडुगिऱाऩ्। अप्पडिये अयलूर् पोयिरुक्कुम् पर्त्तावैयुडैयवळ् पर्त्तावै तियाऩम् सॆय्गिऱाळ् ऎऩ्ऱु ऎवळ् इडैविडामल् स्मरित्तुक्कॊण्डु पर्त्ता विषयमाय् आवलुडऩिरुक्किऱाळो अवळ् इव्विदम् सॊल्लप्पडुगिऱाळ्।
विद्युपास्त्योश्च वेदान्तेषु अव्यतिरेकेण प्रयोगो दृश्यते; क्वचित् विदिनोपक्रम्य उपासिनोपसंहरति, यथा — ‘यस्तद्वेद यत्स वेद स मयैतदुक्तः’ (छा. उ. ४। १। ४) इत्यत्र ‘अनु म एतां भगवो देवतां शाधि यां देवतामुपास्से’ (छा. उ. ४। २। २) इति। क्वचिच्च उपासिनोपक्रम्य विदिनोपसंहरति, यथा — ‘मनो ब्रह्मेत्युपासीत’ (छा. उ. ३। १८। १) इत्यत्र ‘भाति च तपति च कीर्त्या यशसा ब्रह्मवर्चसेन य एवं वेद’ (छा. उ. ३। १८। ३) इति। तस्मात्सकृदुपदेशेष्वपि आवृत्तिसिद्धिः। असकृदुपदेशस्तु आवृत्तेः सूचकः ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उबनिषत्तुक्कळिल् अऱिदल्, उबासऩै इरण्डुक्कुमे वित्तियासमऩ्ऩियिल् पिरयोगम् काणप्पडुगिऱदु। सिलविडङ्गळिल्, अऱिवु ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु, उबासऩै ऎऩ्ऱु मुडिक्किऱदु ; अदै वेऱु ऎवऩुम् अऱिगिऱाऩो अन्द रैक्वर् ऎदै अवर् (रैक्वर्) अऱिगिऱारो, ऎऩ्ऩाल् इव्वाऱु सॊल्लप् पट्टार् (सान्।IV-१-४) ऎऩ्ऱविडत्तिल् “हे पगवऩ्, ताङ्गळ् ऎन्द तेवदैयै उबासिक्किऱीरो, अन्द तेवदैयैये ऎऩक्कु उबदेसियुङ्गळ्” (IV-२-२) ऎऩ्ऱु। सिलविडङ्गळिलो, उबासऩै ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु अऱिवु ऎऩ्ऱु मुडिक्किऱदु; “मऩसै पिरह्मम् ऎऩ्ऱु उबा सिक्कवुम्” (III-१८-१) ऎऩ्ऱविडत्तिल् “ऎवऩ् इव्विदम् अऱिगिऱाऩो अवऩ् ‘कीर्त्तियिऩाल् यसस्सिऩाल् प्रह्मवर्च्चसिऩाल् पिरगासिक्किऱाऩ्, तबिक्किऱाऩ्” (III-१८-३) (ऎऩ्ऱु मुडिक्किऱदु) आगैयाल् ऒरु तडवै उबदेसित्त इडङ्गळिलुम् कूड आविरुत्तियुण्डॆऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु। पलदडवै उबदेसिप्पदो, आविरुत्तियै कुऱिक्किऱदु।
लिङ्गाच्च ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
लिङ्गाच्च ॥ २ ॥
लिङ्गमपि प्रत्ययावृत्तिं प्रत्याययति। तथा हि — उद्गीथविज्ञानं प्रस्तुत्य, ‘आदित्य उद्गीथः’ (छा. उ. १। ५। १) इत्येतत् एकपुत्रतादोषेणापोद्य, ‘रश्मींस्त्वं पर्यावर्तयात्’ (छा. उ. १। ५। २) इति रश्मिबहुत्वविज्ञानं बहुपुत्रतायै विदधत् सिद्धवत्प्रत्ययावृत्तिं दर्शयति। तत्सामान्यात् सर्वप्रत्ययेष्वावृत्तिसिद्धिः ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
लिङ्गमुम् पिरत्ययत्तिऩ् आविरुत्तियैत् तॆरियप्पडुत्तुगिऱदु। उत्कीद विषयमाऩ उबासऩत्तै आरम्बित्तु “आदित्यऩ् उत्कीदम्” (सान्।१-५-१) ऎऩ्बदै ऒरे पुत्तिरऩ् ऎऩ्ऱ तोषत्तिऩाल् विलक्किविट्टु “नी किरणङ्गळै आविरुत्ति सॆय्” (सान्।I-५-२) ऎऩ्ऱु अनेग किरणङ्गळिऩ् उबासऩत्तै अनेग पुत्तिरर्गळै अडैवदऱ्काग विदिप्पदु ञाऩत्तिऩ् आविरुत्तियै सित्तम्बोल् काट्टुगिऱदु। आगैयाल्, अदऱ्कु समाऩमा यिरुप्पदाल् ऎल्ला पिरत्ययङ्गळिलुम् आविरुत्ति सित्तिक्किऱदु।
अत्राह — भवतु नाम साध्यफलेषु प्रत्ययेष्वावृत्तिः, तेष्वावृत्तिसाध्यस्यातिशयस्य सम्भवात्। यस्तु परब्रह्मविषयः प्रत्ययो नित्यशुद्धबुद्धमुक्तस्वभावमेव आत्मभूतं परं ब्रह्म समर्पयति, तत्र किमर्था आवृत्तिरिति। सकृच्छ्रुतौ ब्रह्मात्मत्वप्रतीत्यनुपपत्तेरावृत्त्यभ्युपगम इति चेत् , न, आवृत्तावपि तदनुपपत्तेः। यदि हि ‘तत्त्वमसि’ इत्येवंजातीयकं वाक्यं सकृच्छ्रूयमाणं ब्रह्मात्मत्वप्रतीतिं नोत्पादयेत् ततस्तदेव आवर्त्यमानमुत्पादयिष्यतीति का प्रत्याशा स्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: इङ्गु सॊल्ललाम् (पुदिदाय्) सादिक्क वेण्डिय पलऩैयुडैय पिरत्ययङ्गळिल् आविरुत्तियिरुक्कलाम् ताऩ्, अवैगळिल् आविरुत्ति सॆय्वदाल् एऱ्पडक्कूडिय अदिसयम् (विसेष पिरयो जऩम्) इरुक्कक्कूडियदाल् ऎन्द परबिरह्मत्तै विषयमायुळ्ळ पिरत्ययम् नित्यमाय् सुत्तमाय् अऱिवाय् विडुबट्टदायुळ्ळ स्वबावत्तैयुडैयदुम् तऩ् आत्मावागवेयिरुन्दु वरुवदुमाऩ परबिरह्मत्तैये कॊडुक्किऱदो; अङ्गे ऎदऱ्काग आविरुत्ति? ऒरु तडवै केट्टदिऩाल् पिरह्ममे आत्मा ऎऩ्ऱ अऱिवु एऱ्पड न्यायमिल्लाददिऩाल् आविरुत्ति ऒप्पुक् कॊळ्ळप्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱाल्, अदु सरियल्ल, आविरुत्ति सॆय्दालुम् अन्द अऱिवु एऱ्पड न्यायमिल्लै। “अदुवाग नी इरुक्किऱाय्” तत्रवमंसि (सान्।VI;८-७) इदु मुदलाऩ वाक्कियम् ऒरु तडवै केट्टुम् पिरह्ममे आत्मा ऎऩ्ऱ अऱिवै एऱ्पडुत्तविल्लै यॆऩ्ऱाल्, अप्पॊऴुदु अदुवे आविरुत्ति सॆय्यप्पडुमाऩाल् (अव्वऱिवै) उण्डु पण्णप्पोगिऱदॆऩ्ऱु ऎप्पडि ऎदिर्बार्क्कमुडियुम्?
अथोच्येत — न केवलं वाक्यं कञ्चिदर्थं साक्षात्कर्तुं शक्नोति; अतो युक्त्यपेक्षं वाक्यमनुभावयिष्यति ब्रह्मात्मत्वमिति — तथाप्यावृत्त्यानर्थक्यमेव। सापि हि युक्तिः सकृत्प्रवृत्तैव स्वमर्थमनुभावयिष्यति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वॆऱुम् वाक्कियम् मट्टुम् ऎन्द विषयत्तैयुम् साक्षात्करिक्क सक्तियऱ्ऱदुदाऩ्। अदिऩाल् युक्तियुडऩ् सेर्न्दु वाक्कियम् पिरह्ममे आत्मावॆऩ्ऱ अऩुब वत्तै एऱ्पडुत्तमुडियुम् ऎऩ्ऱु ऒरुक्काल् सॊल्वदा यिरुन्दाल्, अप्पडियाऩालुम् आविरुत्ति पिरयोजऩमऱ् ऱदुदाऩ्। अन्द युक्तियुम्गूड ऒरु तडवै एऱ्पट्टाले तऩ् विषयत्तै अऩुबविक्कच् चॆय्दुविडुम्।
अथापि स्यात् — युक्त्या वाक्येन च सामान्यविषयमेव विज्ञानं क्रियते, न विशेषविषयम्; यथा ‘अस्ति मे हृदये शूलम्’ इत्यतो वाक्यात् गात्रकम्पादिलिङ्गाच्च शूलसद्भावसामान्यमेव परः प्रतिपद्यते, न विशेषमनुभवति — यथा स एव शूली। विशेषानुभवश्च अविद्याया निवर्तकः; तदर्था आवृत्तिरिति चेत् — न। असकृदपि तावन्मात्रे क्रियमाणे विशेषविज्ञानोत्पत्त्यसम्भवात्। न हि सकृत्प्रयुक्ताभ्यां शास्त्रयुक्तिभ्यामनवगतो विशेषः शतकृत्वोऽपि प्रयुज्यमानाभ्यामवगन्तुं शक्यते। तस्मात् यदि शास्त्रयुक्तिभ्यां विशेषः प्रतिपाद्येत, यदि वा सामान्यमेव उभयथापि सकृत्प्रवृत्ते एव ते स्वकार्यं कुरुत इति आवृत्त्यनुपयोगः। न च सकृत्प्रयुक्ते शास्त्रयुक्ती कस्यचिदप्यनुभवं नोत्पादयत इति शक्यते नियन्तुम् , विचित्रप्रज्ञत्वात्प्रतिपत्तॄणाम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
युक्तियिऩालुम् वाक्कियत्तिऩालुम् पॊदुवाऩ विषयत्तिऩ् अऱिवे एऱ्पडुम्, विसेष विषय अऱिवु एऱ्पडादु; ऎप्पडियॆऩ्ऱाल्, “ऎऩ् हिरुदयत्तिल् कुत्तु वलि इरुक्किऱदु” ऎऩ्ऱु सॊल्लुम् वार्त्तैयिलिरुन्दुम् सरीरम् नडुङ्गुवदु मुदलाऩ अडैयाळङ्गळिलिरुन्दुम् सूलवियादियिरुप्पदै सामाऩ्यमागवे वेऱु ऒरुवऩ् अऱिगिऱाऩो तविर अदे सूल रोगमुळ्ळवऩ्बोल् विसेषमाग अऩुबविक्किऱदिल्लै। विसेषमाग (आत्मा वै) अऩुबविप्पदे अवित्यैयै पोक्कडिक्कुम्; आगैयाल् अन्द पिरयोजऩत्तै उत्तेसित्तु आविरुत्ति वेण्डुम् ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩाल्, अदुवुम् सरियल्ल। अव्वळवु मट्टुम् पल तडवै सॆय्दालुम्गूड विसेष ञाऩम् एऱ्पडुवदु सम्बविक्कादु। ऒरु तडवै उबयोगित्त सास्तिरत्तिऩालुम् युक्तियिऩालुम् अऱियप् पडाद विसेषम् नूऱुदरम् उबयोगित्तालुम् अऱिय मुडियादल्लवा? आगैयाल् सास्तिरम् युक्ति इवै कळाल् विसेषम् एऱ्पडुवदायिरुन्दालुम् सामाऩ्यम् एऱ्पडुवदायिरुन्दालुम् इरण्डु मुऱैयिलुम्गूड, ऒरु तडवै पिरयोगिक्कुम् अवैगळे तऩ्ऩुडैय कार्यत्तै उण्डुबण्णिविडुम्; आगैयाल् आविरुत् तिक्कु उबयोगमिल्लै तविरवुम्, अऱिन्दु कॊळ्बवर्गळ् पलविद पुत्ति सक्तियुडऩिरुप्पदाल्, ऒरु तडवै पिरयोगित्त सास्तिरमुम् युक्तियुम् ऎवऩुक्कुमे अऩुब वत्तै एऱ्पडुत्तादु ऎऩ्ऱु नियमऩम् सॆय्यमुडियादु।
अपि च अनेकांशोपेते लौकिके पदार्थे सामान्यविशेषवति एकेनावधानेन एकमंशमवधारयति, अपरेण अपरम् — इति स्यादप्यभ्यासोपयोगः, यथा दीर्घप्रपाठकग्रहणादिषु। न तु निर्विशेषे ब्रह्मणि सामान्यविशेषरहिते चैतन्यमात्रात्मके प्रमोत्पत्तावभ्यासापेक्षा युक्तेति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, पल अंसङ्गळैक्कॊण्ड सामाऩ्य विसेषङ्गळुडऩ् कूडिय उलगत्तिलुळ्ळ पदार्त्तत्तिल् ऒरु कवऩत्तिऩाल् ऒरु अंसत्तैत् तॆरिन्दुगॊळ् किऱाऩ्। मऱ्ऱॊरु कवऩत्तिऩाल् वेऱु अंसत् तैत् तॆरिन्दुगॊळ्गिऱाऩ्। अङ्गे नीळमाऩ वेद पाडत्तै किरहिप्पदु मुदलाऩदुगळिल् पोल, तिरुम्बत्तिरुम्बच् चॆय्वदऱ्कुप् पिरयोजऩमिरुक्कलाम्। ऎव्विद विसेष मुम् अऱ्ऱु, सामाऩ्यम् विसेषम् ऎऩ्बदेयिल्लाद, सैदऩ्यमाग मात्तिरम् इरुक्कुम् पिरह्म विषयत्तिल् अऱिवु एऱ्पडुवदिल् अप्पियासत्तिऱ्कु अबेक्षैयिरुप् पदु युक्तमागादु। इव्विषयत्तिल् सॊल्लप्पडुगिऱदु।
अत्रोच्यते — भवेदावृत्त्यानर्थक्यं तं प्रति, यः ‘तत्त्वमसि’ (छा. उ. ६। ८। ७) इति सकृदुक्तमेव ब्रह्मात्मत्वमनुभवितुं शक्नुयात्। यस्तु न शक्नोति, तं प्रति उपयुज्यत एव आवृत्तिः। तथा हि छान्दोग्ये — ‘तत्त्वमसि श्वेतकेतो’ (छा. उ. ६। ८। ७) इत्युपदिश्य, ‘भूय एव मा भगवान्विज्ञापयतु’ (छा. उ. ६। ८। ७) इति पुनः पुनः परिचोद्यमानः तत्तदाशङ्काकारणं निराकृत्य, ‘तत्त्वमसि’ इत्येवासकृदुपदिशति; तथा च ‘श्रोतव्यो मन्तव्यो निदिध्यासितव्यः’ (बृ. उ. ४। ५। ६) इत्यादि दर्शितम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समादाऩम् : “अदुवे नीयाय् इरुक्किऱाय्” ऎऩ्ऱु ऒरु तडवै सॊऩ्ऩदुमे पिरह्मम् आत्मा ऎऩ्ऱु अऩुबविक्क ऎवरुक्कु सक्तियिरुक्किऱदो, अवरै उत्तेसित्तु आविरुत्ति पिरयोजऩमऱ्ऱदाग आगुम्। आऩाल्, अव्विदम् याराल् मुडियविल्लैयो, अवरै युत्तेसित्तु आविरुत्ति उबयोगप्पडुम्दाऩ्। अप्पडिये यल्लवा सान्दोक्य उबनिषत्तिल् “नी अदुवाय् इरुक्किऱाय्” ऎऩ्ऱु उबदेसित्त पिऱगु, “मऱुबडियुम्, ऎऩक्कुत् ताङ्गळ् अऱिवूट्टवेण्डुम्” (VI-८*७) ऎऩ्ऱु तिरुम्बत्तिरुम्ब केट्कप्पडुगिऱ कुरुवाऩवर् अन्दन्द सन्देहङ्गळुक्कुळ्ळ कारणङ्गळैप्पोक्कि, “नी अदुवाय् इरुक्किऱाय्” ऎऩ्ऱे पल तडवै उबदे सिक्किऱार्। अप्पडिये, “केट्कवेण्डुम्, मऩऩम् सॆय्य वेण्डुम्, तियाऩम् सॆय्य वेण्डुम्” (पिरुहत्।IV-५-६) ऎऩ्बदु मुदलाऩदु काट्टप्पट्टदु।
ननु उक्तम् — सकृच्छ्रुतं चेत् तत्त्वमसिवाक्यं स्वमर्थमनुभावयितुं न शक्नोति, तत आवर्त्यमानमपि नैव शक्ष्यतीति — नैष दोषः। न हि दृष्टेऽनुपपन्नं नाम। दृश्यन्ते हि सकृच्छ्रुताद्वाक्यात् मन्दप्रतीतं वाक्यार्थं आवर्तयन्तः तत्तदाभासव्युदासेन सम्यक्प्रतिपद्यमानाः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“नीये पिरह्मम्” ऎऩ्ऱ वाक्कियम् ऒरु तडवै केट्टु अदऩ् अर्त्तत्तै अऩुबवत्तिऱ्कुक् कॊण्डु वरमुडियविल्लैयाऩाल्, अप्पॊऴुदु आविरुत्ति सॆय्दालुम्गूड अदिऩाल् मुडियादु ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩोमे ऎऩ्ऱाल्, इदु तोषमागादु। पिरत्यक्षमाय् तॆरिगिऱ ऒरु विषयत्तिल् युक्तिक्कुप् पॊरुत्तमिल्लैये ऎऩ्बदु किडैयादल्लवा? ऒरु तडवै केट्ट वाक्कियत्तिऩाल् मन्दमाग (स्तूलमाग) किरहित्त विषयत्तै अव्वाक्कियत्तिऩ् अर्त्तत्तै तिरुप्पित्तिरुप्पिप्पार्त्तु मेलुक्कुत् तोऩ्ऱिऩदै विलक्कि नऩ्गु अऱिन्दु कॊळ्गिऱवर्गळ् काणप्पडुगिऱार्गळल्लवा?
अपि च ‘तत्त्वमसि’ इत्येतद्वाक्यं त्वंपदार्थस्य तत्पदार्थभावमाचष्टे। तत्पदेन च प्रकृतं सत् ब्रह्म ईक्षितृ जगतो जन्मादिकारणमभिधीयते — ‘सत्यं ज्ञानमनन्तं ब्रह्म’ (तै. उ. २। १। १) ‘विज्ञानमानन्दं ब्रह्म’ (बृ. उ. ३। ९। २८) ‘अदृष्टं द्रष्टृ’ (बृ. उ. ३। ८। ११) ‘अविज्ञातं विज्ञातृ’ (बृ. उ. ३। ८। ११) ‘अजमजरममरम्’ ‘अस्थूलमनण्वह्रस्वमदीर्घम्’ इत्यादिशास्त्रप्रसिद्धम्। तत्र अजादिशब्दैर्जन्मादयो भावविकारा निवर्तिताः; अस्थूलादिशब्दैश्च स्थौल्यादयो द्रव्यधर्माः; विज्ञानादिशब्दैश्च चैतन्यप्रकाशात्मकत्वमुक्तम्। एष व्यावृत्तसर्वसंसारधर्मकोऽनुभवात्मको ब्रह्मसंज्ञकस्तत्पदार्थो वेदान्ताभियुक्तानां प्रसिद्धः। तथा त्वंपदार्थोऽपि प्रत्यगात्मा श्रोता देहादारभ्य प्रत्यगात्मतया सम्भाव्यमानः चैतन्यपर्यन्तत्वेनावधारितः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम्, “नी अदुवाय् इरुक्किऱाय्” ऎऩ्ऱ इन्द वाक्कियम् “नी” ऎऩ्ऱ पदत्तिऩ् अर्त्तत्तिऱ्कु “अदु” ऎऩ्ऱ पदत्तिऩ् अर्त्तमायिरुक्कुम् तऩ्मैयैच् चॊल्गिऱदु। “अदु” ऎऩ्ऱ पदत्तिऩाल् पिरगिरुदत्तिल् सॊल्लप्पडुम् आलोसऩै सॆय्गिऱदुम्, जगत्तिऩ् उत्पत्ति मुदलाऩदिऱ्कुक् कारणमुमाऩ “सत्” पदार्त्तमाऩ पिरह्मम् सॊल्लप्पडुगिऱदु। इदु “सत्यम्, ञाऩम्, अऩन्दम्, पिरह्म” (तैत्।II-१-१) “विज्ञानम् आऩन्दम् पिरह्म” (पिरुहत्।III-९-२८) “पार्क्कप्पडाददु, पार्प्पदु”, “अऱियप्पडाददु अऱिवदु” (पिरुहत्।VI-८-४), “पिऱप् पऱ्ऱदु, मूप्पऱ्ऱदु, इऱप्पऱ्ऱदु” “स्तूलमिल्लाददु, अणुवल्लाददु, सुरुङ्गिऩदल्लाददु, नीळमिल्लाददु” (पिरुहत्।III-८-८) इदु मुदलाऩ सास्तिरङ्गळिल् पिरसित्तमायुळ्ळदु। अवैगळिल् पिऱप्पऱ्ऱदु मुदलाऩ सप्तङ्गळिऩाल् पिऱप्पु मुदलाऩ पाव विगारङ्गळ् (उण्डागुम् पदार्त्तत्तिऱ्कुळ्ळ आऱु माऱुदल्गळ्) विलक्कप्पट्टुविट्टऩ। स्तूलमिल्लाददु मुदलाऩ सप्तङ्गळिऩाल् तिरवियत्तिऱ्कुरिय तर्मङ्गळागिय स्तूल मायिरुक्कुम् तऩ्मै मुदलियवैगळुम् विलक्कप्पट्टु विट्टऩ)। विज्ञानम् मुदलाऩ सप्तङ्गळिऩाल् सैदऩ्यमागिऱ पिरगासत्तैये स्वरूबमायुळ्ळ तऩ्मै सॊल्लप्पट्टदु। संसारत्तिऱ्कुळ्ळ सगल तर्मङ्गळुम् विलगिऩअऩुबव स्वरूबमाऩ, पिरह्मम् ऎऩ्ऱ पॆयरुळ्ळ “अदु” ऎऩ्ऱ पदत्तिऩ् अर्त्तम् उबनिषत्तुक् कळिल् ईडुबट्ट अऱिवाळिगळुक्कु पिरसित्तमायुळ्ळदु। अप्पडिये “नी” ऎऩ्ऱ पदत्तिऩ् अर्त्तमुम् उळ्ळेयिरुक् कुम् आत्मा, केट्किऱवऩ्, तेहत्तिलिरुन्दु आरम्बित्तु उळ्ळे उळ्ळे आत्मावाग निऩैक्कप्पडुगिऱवऩ्, सैदऩ्य स्वरूबत्तिलेये मुडिवु पॆऱ्ऱवऩाग तीर्माऩिक्कप्पट्टदु।
तत्र येषाम् एतौ पदार्थौ अज्ञानसंशयविपर्ययप्रतिबद्धौ, तेषां ‘तत्त्वमसि’ इत्येतद्वाक्यं स्वार्थे प्रमां नोत्पादयितुं शक्नोति, पदार्थज्ञानपूर्वकत्वाद्वाक्यार्थज्ञानस्य — इत्यतः, तान्प्रति एष्टव्यः पदार्थविवेकप्रयोजनः शास्त्रयुक्त्यभ्यासः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गु इन्द इरण्डु पदङ्गळिऩ् अर्त्तङ्गळुम् अऱियामै, संसयम्, विबरीदञाऩम् इवैगळाल् ऎवर्गळुक्कु अऱियप्पडामल् तडुक्कप्पट्टिरुक्किऱदो, अवर्गळुक्कु “अदु नी” ऎऩ्ऱ इन्द वाक्कियम् तऩ्ऩुडैय पॊरुळ् विषयत्तिल् अऱिवै एऱ्पडुत्त मुडियादु, पदङ्गळुडैय पॊरुळ् विषयमाऩ ञाऩत्तै मुऩ्ऩिट्टु वाक्कियत्तिऩ् पॊरुळ् एऱ्पडवेण्डियिरुप्पदाल्। इन्द कारणत्तिऩाल् अवर्गळै युत्तेसित्तु पदङ्गळुडैय पॊरुळ्गळै पिरित्तऱिय वेण्डियदै पिरयोजऩमायुळ्ळ सास्तिरत् तैयुम्, युक्तियैयुम् तिरुम्बत्तिरुम्ब अप्पियासम् सॆय्वदु विरुम्बत्तक्कदे।
यद्यपि च प्रतिपत्तव्य आत्मा निरंशः, तथापि अध्यारोपितं तस्मिन् बह्वंशत्वं देहेन्द्रियमनोबुद्धिविषयवेदनादिलक्षणम्। तत्र एकेन अवधानेन एकमंशमपोहति, अपरेण अपरम् — इति युज्यते तत्र क्रमवती प्रतिपत्तिः। तत्तु पूर्वरूपमेव आत्मप्रतिपत्तेः। येषां पुनः निपुणमतीनां न अज्ञानसंशयविपर्ययलक्षणः पदार्थविषयः प्रतिबन्धोऽस्ति, ते शक्नुवन्ति सकृदुक्तमेव तत्त्वमसिवाक्यार्थम् अनुभवितुमिति, तान्प्रति आवृत्त्यानर्थक्यमिष्टमेव। सकृदुत्पन्नैव हि आत्मप्रतिपत्तिः अविद्यां निवर्तयतीति, नात्र कश्चिदपि क्रमोऽभ्युपगम्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अऱियवेण्डिय आत्मा अंसमऱ्ऱवराग इरुन्द पोदिलुम्, अप्पडियुम् अदऩ्बेरिल् तेहम्, इन्दिरियम्, मऩस्, पुत्ति विषयत्तै अऱिवदु मुदलाऩ लक्षणत्तैयुडैय पल अंसङ्गळिलिरुक्कुम् तऩ्मै आरोबिक्कप्पट्टु (एऱ्ऱप्पट्टु) इरुक्किऱदु। अवैग ळुक्कुळ् ऒरु कवऩत्तिऩाल् ऒरु अंसत्तै विलक्कि विडुगिऱाऩ्। मऱ्ऱॊरु कवऩत्तिऩाल् वेऱु अंसत्तै विलक्कुगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु अङ्गु वरिसैयाग अऱिवु ऎऩ्बदु पॊरुन्दुम्। आऩाल् अदु आत्मावै अऱिवदऱ्कु मुऩ् उळ्ळदेयागुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सामर्त्तियमुळ्ळ पुत्तियैयुडैय ऎवर्गळुक्कु अऱियामै, संसयम्, विबरीदञाऩम् ऎऩ्ऱ लक्षणमुळ्ळ पदङ्गळिऩ् पॊरुळै किरहिक्कुम् विषयमाऩ तडङ्गल् इल्लैयो, अवर्गळ् “पिरह्मम् नी” ऎऩ्ऱु ऒरु तडवै सॊल्लप्पट्ट वाक्कियत्तिऩ् अर्त्तत्तै अऩुबविक्क सक्तियुळ्ळवर्गळायिरुप्पदाल्, अवर्गळ् सम्बन्दमाय् आविरुत्ति पिरयोजऩमिल्लै ऎऩ्बदु इष्टमेयागुम्। ऒरु तडवै उण्डाऩ आत्म विषयमाऩ अऱिवे अवित्यैयै पोक्कडित्तु विडुमाऩदिऩाल्, इङ्गे ऎव्विद वरिसैयुम् ऒप्पुक्कॊळ्ळ अवसियमिल्लै।
सत्यमेवं युज्येत, यदि कस्यचित् एवं प्रतिपत्तिर्भवेत्। बलवती हि आत्मनो दुःखित्वादिप्रतिपत्तिः। अतो न दुःखित्वाद्यभावं कश्चित्प्रतिपद्यत इति चेत् — न, देहाद्यभिमानवत् दुःखित्वाद्यभिमानस्य मिथ्याभिमानत्वोपपत्तेः। प्रत्यक्षं हि देहे छिद्यमाने दह्यमाने वा ‘अहं छिद्ये दह्ये’ इति च मिथ्याभिमानो दृष्टः। तथा बाह्यतरेष्वपि पुत्रमित्रादिषु सन्तप्यमानेषु ‘अहमेव सन्तप्ये’ इत्यध्यारोपो दृष्टः। तथा दुःखित्वाद्यभिमानोऽपि स्यात् , देहादिवदेव चैतन्याद्बहिरुपलभ्यमानत्वाद्दुःखित्वादीनाम् , सुषुप्तादिषु च अननुवृत्तेः। चैतन्यस्य तु सुषुप्तेऽपि अनुवृत्तिमामनन्ति — ‘यद्वै तन्न पश्यति पश्यन्वै तन्न पश्यति’ (बृ. उ. ४। ३। २३) इत्यादिना। तस्मात् सर्वदुःखविनिर्मुक्तैकचैतन्यात्मकोऽहमित्येष आत्मानुभवः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
यारेऩुम् ऒरुवऩुक्कु इव्विद अऱिवु एऱ्पडु मेयाऩाल्, वास्तवम्। इदु पॊरुन्दुम्। आऩाल्, ताऩ् तुक्कमुळ्ळवऩ् ऎऩ्बदु मुदलाऩ ऎण्णम् पलमाग इरुन्दु वरुगिऱदु। अदिऩाल् तुक्कमुळ्ळ तऩ्मैयऱ्ऱवऩ् ऎऩ्बदु मुदलियदै यारुमे उणर्वदिल्लैयॆऩ्ऱु सॊऩ्ऩाल्, सरियल्ल। तेहम् मुदलाऩदिल् वैत्ति रुक्कुम् अबिमाऩम् पोलवे तुक्कमुळ्ळवऩ् ऎऩ्बदु मुदलाऩ अबिमाऩमुम् मित्यैयाऩ अबिमाऩमायि रुप्पदु न्यायमागुमाऩदिऩाल् सरीरम् वॆट्टप्पडुम् पॊऴुदो सुडप्पडुम् पॊऴुदो नाऩ् वॆट्टप् पडुगिऱेऩ्। नाऩ् सुडप्पडुगिऱेऩ् ऎऩ्ऱु मित्यैयाऩ अबिमाऩम् नेरिल् काण्गिऱदु ऎऩ्बदु पिरसित्तम्। अप्पडिये, इऩ्ऩमुम् वॆळियिलुळ्ळ पुत्तिरऩ् मित्तिरऩ् मुदलाऩवर्गळ् ताबत्तैयडैयुम्बोदु नाऩे तबिक्किऱेऩ् ऎऩ्ऱु तऩ्ऩिडत्तिल् एऱ्ऱिक्कॊळ्वदुगाण्गिऱदु। अप्पडिये तुक्कमुळ्ळवऩ् ऎऩ्बदु मुदलाऩ अबिमाऩमुम् आगुम्। तेहम् मुदलियदैप् पोलवे सैदऩ्यत्तिऱ्कु वॆळियिलेये तुक्कमुळ्ळ तऩ्मै मुदलियदु तॆरिगिऱबडियाल्, नल्ल तूक्कम् मुदलिय निलैगळिल् कूडवे वराददिऩालुम्, नल्ल तूक्कत्तिल् कूड सैदऩ्यत्तिऩ् तुडर्च्चियै “अदै पार्क्कविल्लै ऎऩ्बदु पार्त्तुक् कॊण्डेदाऩ् अदै पार्क्कविल्लै” (पिरुहत्।IV-३-२३) मुदलाऩ वाक्कियङ्गळाल् सॊल्गि ऱार्गळ्। आगैयाल् सगलविद तुक्कत्तिलिरुन्दुम् विडुबट्ट ऒरे सैदऩ्य स्वरूबऩ् नाऩ् ऎऩ्ऱ इदु आत्माविऩ् अऩुबवम्।
न च एवम् आत्मानमनुभवतः किञ्चिदन्यत्कृत्यमवशिष्यते। तथा च श्रुतिः — ‘किं प्रजया करिष्यामो येषां नोऽयमात्मायं लोकः’ (बृ. उ. ४। ४। २२) इत्यात्मविदः कर्तव्याभावं दर्शयति। स्मृतिरपि — ‘यस्त्वात्मरतिरेव स्यादात्मतृप्तश्च मानवः। आत्मन्येव च सन्तुष्टस्तस्य कार्यं न विद्यते’ (भ. गी. ३। १७) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदम् आत्मावै अऩुबविक्किऱवऩुक्कु वेऱु सॆय्य वेण्डियदाग ऎदुवुम् पाक्कि किडैयादु। अप्पडिये वेदम् “ऎन्द ऎङ्गळुक्कु इन्द लोगम् आत्मस्वरूबमो अन्द नाङ्गळ् पिरजैगळाल् ऎऩ्ऩ सॆय्यवेण्डुम्? (अवर्गळाल् ऎङ्गळुक्कु ऎऩ्ऩ पिरयोजऩम्)?” (पिरुहत्।IV-४-२२) ऎऩ्ऱु आत्मावै अऱिन्दवरुक्कु सॆय्यवेण्डियदॊऩ्ऱुमिल्लै यॆऩ्बदैक् काट्टुगिऱदु। स्मिरुदियुम् “ऎन्द मऩिदर् तऩ्ऩिडत्तिलेये ‘पिरीदियुळ्ळवराय्, तऩ्ऩिडत्तिलेये तिरुप्तियुळ्ळवराय्, तऩ्ऩिडत्तिलेये सन्दोषमडैन् दवराय् इरुक्किऱारो, अवरुक्कु सॆय्यवेण्डियदाग ऒऩ्ऱुम् किडैयादु” (कीदै।III-१७) ऎऩ्ऱु (सॊल्गिऱदु)।
यस्य तु न एषोऽनुभवो द्रागिव जायते, तं प्रति अनुभवार्थ एव आवृत्त्यभ्युपगमः। तत्रापि न तत्त्वमसिवाक्यार्थात् प्रच्याव्य आवृत्तौ प्रवर्तयेत्। न हि वरघाताय कन्यामुद्वाहयन्ति। नियुक्तस्य च ‘अस्मिन्नधिकृतोऽहं कर्ता मयेदं कर्तव्यम्’ इत्यवश्यं ब्रह्मप्रत्ययाद्विपरीतप्रत्यय उत्पद्यते। यस्तु स्वयमेव मन्दमतिः अप्रतिभानात् तं वाक्यार्थं जिहासेत् , तस्य एतस्मिन्नेव वाक्यार्थे स्थिरीकार आवृत्त्यादिवाचोयुक्त्या अभ्युपेयते। तस्मात् परब्रह्मविषयेऽपि प्रत्यये तदुपायोपदेशेष्वावृत्तिसिद्धिः ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विद अऩुबवम् ऎवऩुक्कु सीक्किरम् एऱ्पडविल्लैयो, अवऩैक्कुऱित्तु अऩुबवम् एऱ्पड वेण्डियदऱ्कागवे आविरुत्ति ऒप्पुक्कॊळ्ळप् पडुगिऱदु। अवऩ् विषयत्तिलुम् कूड “पिरह्मम् नी” ऎऩ्ऱ वाक्कियत्तिऩ् अर्त्तत्तिलिरुन्दु नऴुवि, आविरुत्तियिल् पिरवर्त्तिक्कुम्बडि (कुरुवो, मऱ्ऱवरो) सॆय्यक्कूडादु। माप्पिळ्ळै सावदऱ्काग पॆण्णै कल्याणम् सॆय्दु कॊडुप्पदु किडैयादल्लवा? एवप्पट्टवऩुक्कु “नाऩ् इदिल् अदिगारम् पॆऱ्ऱवऩ्, नाऩ् सॆय्गिऱवऩ्, ऎऩ्ऩाल् इदु सॆय्यप्पड वेण्डियदु” ऎऩ्ऱु पिरह्मत्तिऩ् अऱिविऱ्कु विरोदमाऩ ऎण्णम् एऱ्पट्टु विडुम्। आऩाल् ऎवऩ् ताऩे मन्द पुत्तियुळ्ळवऩाय् विळङ्गाददिऩाल् अन्द वाक्कियत्तिऩ् अर्त्तत्तै विट्टुविड निऩैप्पाऩो, अवऩुक्कु इन्द वाक्कियत् तिऩ् अर्त्तत्तिलेये उऱुदि सॆय्य वेण्डियदाऩदु आविरुत्ति मुदलाऩ वार्त्तैगळिऩ् सेर्क्कैयिऩाल् ऒप्पुक्कॊळ्ळप्पडुगिऱदु। आगैयाल् परबिरह्म विषय माऩ अऱिविलुम्गूड अदऱ्कुळ्ळ उबायङ्गळै उबदे सिक्कुम्बोदु आविरुत्तियुण्डॆऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु।