ऐहिकमप्यप्रस्तुतप्रतिबन्धे तद्दर्शनात् ॥ ५१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऐहिगमप्यप्रस्तुदप्रदिबऴन्दे तत्तर्सनात् ॥ ५१ ॥
इहैव नियतं ज्ञानं पाक्षिकं वा, नियम्यते ॥
तथाऽभिसन्धेर्यज्ञादिः क्षीणां विविदिषाजनौ ॥ ३३ ॥
असति प्रतिबन्धेऽत्र ज्ञानं जन्मान्तरेऽन्यथा ॥
श्रवणायेत्यादिशास्त्राद्वामदेवोद्भवादपि ॥ ३४ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ञाऩम् इङ्गेये ताऩ् ऎऩ्ऱु तीर्माऩमा? अल्लदु पाक्षिगमा (इङ्गे इल्लैयॆऩ्ऱुम् एऱ्पडलामा)? अप्पडिये (इङ्गेयेयॆऩ्ऱ उत्तेसम् इरुप्पदाल्, तीर्माऩम् ताऩ्। यक्ञम् मुदलाऩदु ञाऩत्तिल् विरुप्पत्तै उण्डु पण्णि ऩवुडऩ् क्षक्षिणमाय् (सिलवऴिन्दु) पोय् विडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तडै ऎदुवुमिल्लाद पक्षत्तिल् इङ्गेये ञाऩम्, वेऱु विदमाऩाल् (तडै इरुन्दाल्) मऱुजऩ्मत्तिल्। “केट्पदऱ्कुक्कूड” ऎऩ्बदु मुदलाऩ सास्तिरत्तिऩालुम् वामदेवरुक्कु पिऱप्पु इरुन्ददिऩालुम् (इव्विदम्)।
‘सर्वापेक्षा च यज्ञादिश्रुतेरश्ववत्’ (ब्र. सू. ३। ४। २६) इत्यत आरभ्य उच्चावचं विद्यासाधनमवधारितम्; तत्फलं विद्या सिध्यन्ती किमिहैव जन्मनि सिध्यति, उत कदाचित् अमुत्रापीति चिन्त्यते। किं तावत्प्राप्तम् ? इहैवेति। किं कारणम् ? श्रवणादिपूर्विका हि विद्या। न च कश्चित् अमुत्र मे विद्या जायतामित्यभिसन्धाय श्रवणादिषु प्रवर्तते। समान एव तु जन्मनि विद्याजन्म अभिसन्धाय एतेषु प्रवर्तमानो दृश्यते। यज्ञादीन्यपि श्रवणादिद्वारेणैव विद्यां जनयन्ति, प्रमाणजन्यत्वाद्विद्यायाः। तस्मादैहिकमेव विद्याजन्मेत्येवं प्राप्ते वदामः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(सिरवण मऩऩ निदित्यासऩङ्गळैयऩुष्टित्त वऩुक्कु इप्पिऱवियिलेये ञाऩम् वरुवा, अल्लदु इप्पिऱवियिलो मऱुबिऱवियिलो वरुमा ऎऩ्ऱु सन्देहम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इप्पिऱवियिलेये ञाऩम् पॆऱवेण्डुम् ऎऩ्ऱ इच्चैयुडऩ् सिरवणादिगळैच् चॆय्वदाल् इप्पिऱवि यिलेये ञाऩम् वरुम्। यक्ञादिगळ् सित्तसुत्ति मूलमाय् विविदिषैयै उण्डुबण्णि तीर्न्दु विट्टदाल् सिरवणादिगळ् एऱ्पट्ट पिऱगु ञाऩम् उडऩे एऱ्पडु मॆऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वामदेवरुक्कु मऱुबिऱवियिल् कर्प्पत्तिल् ञाऩ मेऱ्पट्टदागवुम् पलरुक्कु सिरवणादिगळैयऩुष्टित्तुम् ञाऩमेऱ्पडुवदिल्लैयॆऩ्ऱुम् उबनिषत् कूऱुवदाल् पिरदिबन्दगमिरुन्दाल् मऱुबिऱवियिलुम् इल्ला विट्टाल् इप्पिऱवियिलुम् ञाऩम् वरुमॆऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎल्लावऱ्ऱिऱ्कुम् अबेक्षै यक्ञम् मुदलाऩ सुरुदियिऩाल्, कुदिरैबोल (सूत्रम्।III-४-२६) ऎऩ्बदिलि रुन्दु आरम्बित्तु मेलुम् कीऴुमुळ्ळ वित्यासादऩम् तीर्माऩिक्कप्पट्टदु। अदऩ् पलऩाग एऱ्पडुम् ञाऩम् इन्द जऩ्माविलेये सित्तिक्कुमा अल्लदु सिलवेळै मऱुप्पिऱप्पिलुमा ऎऩ्ऱु सिन्दिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: ऎदु न्यायम्? इप्पिऱप्पिलेये ताऩ् ऎऩ्ऱु। ऎऩ्ऩ कारणम्? सिरवणम् मुदलियदै मुऩ्ऩिट् टदल्लवा ञाऩम्? ऎवऩुक्कु ऎऩक्कु मऱुबिऱप्पिल् ञाऩम् एऱ्पडट्टुम् ऎऩ्ऱु निऩैत्तुक् कॊण्डु सिरवणम् मुदलियवैगळिल् पिरविरुत्तिप्पदिल्लै। अदे जऩ्माविलेये ताऩ् ञाऩम् एऱ्पडवेण्डुमॆऩ् ऱॆण्णि इवैगळिल् पिरविरुत्तिप्पदागक् काणप् पडुगिऱदु। यक्ञम् मुदलियवैगळुम् कूड सिरवणम् मुदलियदिऩ् वऴियागत्ताऩ् ञाऩत्तै उण्डुबण् णुगिऩ्ऱऩ। ञाऩम् ऎऩ्बदु पिरमाणत्तिऩाल् एऱ्पडुम् तऩ्मैयुळ्ळदाल्, आगैयाल् ञाऩम् एऱ्पडुवदु इङ्गेयेदाऩ्, ऎऩ्ऱु।
ऐहिकं विद्याजन्म भवति, असति प्रस्तुतप्रतिबन्ध इति। एतदुक्तं भवति — यदा प्रक्रान्तस्य विद्यासाधनस्य कश्चित्प्रतिबन्धो न क्रियते उपस्थितविपाकेन कर्मान्तरेण, तदा इहैव विद्या उत्पद्यते। यदा तु खलु तत्प्रतिबन्धः क्रियते तदा अमुत्रेति। उपस्थितविपाकत्वं च कर्मणो देशकालनिमित्तोपनिपाताद्भवति। यानि च एकस्य कर्मणो विपाचकानि देशकालनिमित्तानि, तान्येव अन्यस्यापीति न नियन्तुं शक्यते; यतो विरुद्धफलान्यपि कर्माणि भवन्ति। शास्त्रमपि अस्य कर्मण इदं पर्यवसितं न देशकालनिमित्तविशेषमपि सङ्कीर्तयति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्लुगि ऱोम्। ञाऩम् उण्डावदु इङ्गेयेयुळ्ळदाग इरुक्कुम् तडङ्गल् इल्लैयाऩाल्, ऎऩ्ऱु। इदु सॊऩ्ऩदाग आगिऱदु। आरम्बिक्कप्पट्टिरुक्कुम् वित्या सादऩत्तिऱ्कु पऴुत्तु वरुगिऱ वेऱु कर्माविऩाल् एदावदॊरु तडङ्गल् सॆय्यप्पडामलिरुन्ददे याऩाल्, अप्पॊऴुदु इङ्गेये ञाऩम् एऱ्पट्टुविडुम्; आऩाल् ऎप्पॊऴुदु अदऱ्कु तडङ्गल् सॆय्यप्पडुगिऱदो, अप्पॊऴुदु मऱुबिऱवियिल् ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्मावुक्कु पऴुक्कुम् तऩ्मै नॆरुङ्गियिरुप्पदु ऎऩ्बदु तेसम् कालम् निमित्तम् इवै सेर्वदाल् एऱ्पडुगिऱदु। ऒरु कर्मावुक्कु पऴुक्कवैक्कुम् तेसगाल निमित्तङ्गळ् ऎवैयो अवैगळे मऱ्ऱॊरु कर्मावुक् कुम् ऎऩ्ऱु नियमऩम् सॆय्यमुडियादु। एऩॆऩ्ऱाल्, कर्माक्कळ् विरुत्तमाऩ पलऩ्गळै उडैयवैगळागवु मिरुक्किऩ्ऱऩ। सास्तिरमुम् इन्द कर्मावुक्कु इन्द पलऩ् एऱ्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱ अळवुडऩ् मुडिन्दुविडुगिऱदु; तेस काल निमित्तङ्गळिलुळ्ळ विसेषत्तैयुम् सॊल्वदिल्लै।
साधनवीर्यविशेषात्तु अतीन्द्रिया कस्यचिच्छक्तिराविर्भवति, तत्प्रतिबद्धा परस्य तिष्ठति। न च अविशेषेण विद्यायाम् अभिसन्धिर्नोत्पद्यते — इह अमुत्र वा मे विद्या जायतामिति, अभिसन्धेर्निरङ्कुशत्वात्। श्रवणादिद्वारेणापि विद्या उत्पद्यमाना प्रतिबन्धक्षयापेक्षयैव उत्पद्यते। तथा च श्रुतिः दुर्बोधत्वमात्मनो दर्शयति — ‘श्रवणायापि बहुभिर्यो न लभ्यः शृण्वन्तोऽपि बहवो यं न विद्युः। आश्चर्यो वक्ता कुशलोऽस्य लब्धाऽऽश्चर्यो ज्ञाता कुशलानुशिष्टः’ (क. उ. १। २। ७) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सादऩत्तिऩ् वीर्य विसेषत्तिऩालो सिलवऱ्ऱिल् इन्दिरियङ्गळुक्कु अदीदमाऩ सक्ति वॆळिप्पडुगिऱदु; वेऱॊऩ्ऱुक्कु अदिऩाल् तडैबट्टु निऱ्किऱदु। इप्पिऱवियिलो अल्लदु मऱुबिऱवियिलो ऎऩक्कु ञाऩम् उण्डागट्टुम् ऎऩ्ऱु वित्या विषयत्तिल् पॊदुवाऩ ऎण्णम् एऱ्पडुवदिल्लै ऎऩ्ऱु किडै यादु; ऎण्णत्तिऱ्कु कट्टुप्पाडिल्लाददाल्। सिरवणम् मुदलियदिऩ् वऴियाग एऱ्पडुम् ञाऩमुम् पिरदिबन्दत्तिऩ् क्षयत्तै (तडङ्गल्विलगुवदै) अबेक्षित्तुत्ताऩ् सिरमप्पट्टु अऱिय वेण्डिय तऩ्मैयैक् काट्टुगिऱदु। “ऎवर् केट्पदऱ्कुक्कूड वॆगुबेर्गळाल् किडैक्कप्पडुव तिल्लैयो, केट्पवर्गळायिरुन्दुम् ऎवरै वॆगु पेर्गळ् अऱिवदिल्लैयो, अवरैप्पऱ्ऱि सॊल्लुबवर् आच्चर् यमाऩवर्, अवरै अडैगिऱ सामर्त्तियसालि आच्चर्य माऩवर्, सामर्त्तियमुळ्ळवराल् उबदेसिक्कप्पट्टु अऱिगिऱवर् आच्चर्यमाऩवर्” (काडग।II-७) ऎऩ्ऱु।
गर्भस्थ एव च वामदेवः प्रतिपेदे ब्रह्मभावमिति वदन्ती जन्मान्तरसञ्चितात् साधनात् जन्मान्तरे विद्योत्पत्तिं दर्शयति। न हि गर्भस्थस्यैव ऐहिकं किञ्चित्साधनं सम्भाव्यते। स्मृतावपि — ‘अप्राप्य योगसंसिद्धिं कां गतिं कृष्ण गच्छति’ (भ. गी. ६। ३७) इत्यर्जुनेन पृष्टो भगवान्वासुदेवः ‘न हि कल्याणकृत्कश्चिद्दुर्गतिं तात गच्छति’ (भ. गी. ६। ४०) इत्युक्त्वा, पुनस्तस्य पुण्यलोकप्राप्तिं साधुकुले सम्भूतिं च अभिधाय, अनन्तरम् ‘तत्र तं बुद्धिसंयोगं लभते पौर्वदेहिकम्’ (भ. गी. ६। ४३) इत्यादिना ‘अनेकजन्मसंसिद्धस्ततो याति परां गतिम्’ (भ. गी. ६। ४५) इत्यन्तेन एतदेव दर्शयति। तस्मात् ऐहिकम् आमुष्मिकं वा विद्याजन्म प्रतिबन्धक्षयापेक्षयेति स्थितम् ॥ ५१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्प्पत्तिलिरुन्दबडिये वामदेवर् पिरह्मत्तऩ् मैयै अडैन्दार् ऎऩ्ऱु सॊल्लुम् सुरुदि मुऩ् जऩ्माक्कळिल् सेर्क्कप्पट्टिरुक्कुम् सादऩत्तिऩाल् मऱु जऩ्मत्तिल् ञाऩम् उण्डावदैक् काट्टुगिऱदु। कर्प्पत् तिलेये इरुक्किऱवरुक्कु इङ्गुळ्ळ ऎन्द सादऩमुम् सम्बविक्कमुडियादल्लवा?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्मिरुदियिलुम् “हे किरुष्णा योगत्तिऩ् सित् तियै अडैयामल् ऎऩ्ऩ कदियै अडैगिऱाऩ्” ऎऩ्ऱु अर्जुऩऩाल् केट्कप्पट्ट पगवाऩ् वासुदेवर् “नल्लदु सॆय्दवऩ् ऎवऩुम् तुर्गदियै अडैयमाट्टाऩ् अल्ल वा”ऎऩ्ऱु सॊल्लिविट्टु, मऱुबडियुम् अवऩुक्कु पुण्णि यलोगमडैदलैयुम् सादुक्कळ् कुलत्तिल् पिऱप्प तैयुम् सॊल्लि, पिऱगु “अङ्गे मुऩ् तेहत्तिलिरुन्द अन्द ञाऩत्तिऩ् मुऩ् सेर्क्कैयै अडैगिऱाऩ्" ऎऩ्बदु मुदल्" पल पिऱविगळिऩाल् सित्तियडैन्दवऩाय् पिऱगु उत्तममाऩ कदियै अडैगिऱाऩ्" ऎऩ्बदुडऩ् मुडिगिऱ तिऩाल् (कीदै।VI-३७-४५) इदैये काट्टुगिऱार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् ञाऩम् एऱ्पडुवदु पिरदिबन्दत्तिऩ् नासत्तै अबेक्षित्तु इप्पिऱवियिलो, मऱुबिऱवियिलो ऎऩ्ऱु निलैक्किऱदु।