अनाविष्कुर्वन्नन्वयात् ॥ ५० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अनाविष्कुर्वन्नन्वयात् ॥ ५० ॥
बाल्यं वयः कामचारो धीशुद्धिर्वा प्रसिद्धितः ॥
वयस्तस्याविधेयत्वे कामचारोऽस्तु नेतरा ॥ ३१ ॥
मननस्योपयुक्तत्वाद्भावशुद्धिर्विवक्षिता ॥
अत्यन्तानुपयोगित्वाद्विरुद्धत्वाच्च न द्वयम् ॥ ३२ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पालत्तऩ्मै ऎऩ्बदु वयदा? इष्टप्पडि सेष्टिप् पदा? अल्लदु पुत्तियिऩ् सुत्तिया? (वयदु ऎऩ्ऱे) पिरसित्ति यिरुप्पदाल् वयदु। अदु विदिक्कक् कूडियदिल्लैयेयॆऩ्ऱाल् इष्टप्पडि सेष्टिप्पदाग इरुक्कट्टुम् ऎप्पडियुम् मऱ्ऱदु (पुत्तियिऩ् सुत्तियॆऩ्बदु) इल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मऩऩत्तिऱ्कु उबयोगप्पडुम् तऩ्मैयुळ्ळदाल्, सित्त सुत्ति ताऩ् उत्तेसिक्कप्पडुगिऱदु। मऱ्ऱ इरण्डुम् मऩऩत्तिऱ्कु कॊञ्जमेऩुम् उबयोगप्पडाददालुम् विरुत्तमागवेयिरुप्प तालुम्, अवैयल्ल।
‘तस्माद्ब्राह्मणः पाण्डित्यं निर्विद्य बाल्येन तिष्ठासेत्’ (बृ. उ. ३। ५। १) इति बाल्यमनुष्ठेयतया श्रूयते। तत्र बालस्य भावः कर्म वा बाल्यमिति तद्धिते सति, बालभावस्य वयोविशेषस्य इच्छया सम्पादयितुमशक्यत्वात् , यथोपपादमूत्रपुरीषत्वादि बालचरितम् , अन्तर्गता वा भावविशुद्धिः अप्ररूढेन्द्रियत्वं दम्भदर्पादिरहितत्वं वा बाल्यं स्यादिति संशयः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(पिरुहदारण्यग उबनिषत्तिल् इरण्डावदाग विदिक्कप्पट्ट पाल्यमॆऩ्बदु वयदैक्कुऱिक्कुमा अल्लदु इष्टप्पडि नडप्पदु ऎऩ्गिऱ पालऩुडैय नडत्तैयैक् कुऱिक्किऱदा अल्लदु सित्तसुत्तियैया ऎऩ्ऱु सन्देहम्। ताऩाग एऱ्पडक्कूडिय वयदु कट्टळैक्कु उट्पडाददाल् सिऱुवऩुडैय नडत्तैदाऩ् पाल्यम् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पाण्डित्य मौऩबदङ्गळ् सिरणवनिदित्यास नङ्गळैक् कुऱिप्पदाल् मत्तियिलुळ्ळ मऩऩत्तै इङ्गु विदिक्क वेण्डुमॆऩ्बदुदाऩ् सुरुदियिऩ् अबिप्पिरायम्। मऩऩत्तिऱ्कु उबयोगमाऩ सित्तसुत्तियैत् ताऩ् मौऩबदम् कुऱिप्पिडुगिऱदु। रागत्वेषादिगळाल् असुत्तमाऩ सित्तम् उलग विषयङ्गळिल् पोय्क्कॊण् डिरुन्दाल् ऎप्पडि मऩऩम् सॆय्यमुडियुम्? पालऩुक्कु रागत्वेषादिगळिल्लाददाल् पाल्यबदम् सित्तसुत्तियै युम् कुऱिप्पिडुम्। ञाऩत्तिऱ्कु उबगारगमा यिरुप्पदाल् अदुदाऩ् पाल्यबदत्तिऩ् पॊरुळ् ऎऩ्बदु सित्तान्दम्)
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“आगैयाल् पिराह्मणऩ् पाण्डियत्तै नऩ्गु अडैन्दु पाल्यत्तुडऩ् इरुक्क वेण्डुम्” (पिरुहत्। III-५-१) ऎऩ्ऱु पाल्यम् अऩुष्टिक्क वेण्डियदाग सॊल्लप्पडुगिऱदु। अङ्गु पाल्यम् ऎऩ्बदु “तत्तिद” समासमाऩदिऩाल् पालऩुडैय तऩ्मै अल्लदु सॆय्गै ऎऩ्ऱु एऱ्पडुम्। कुऱिप्पिट्ट वयदागिय पालऩुडैय तऩ्मै (पालऩायिरुप्पदु) इष्टप्पडि सम्बादिक्कमुडियाददिऩाल् पाल्यम् ऎऩ्बदु वरुम्बोदु अन्निलैयिलेये मूत्तिरबुरीष विसर्जऩम् मुदलाऩ पालऩुडैय नडत्तैया? अल्लदु इन्दिरियङ्गळ् नऩ्गु मुऱ्ऱामलिरुप्पदु। (विषयङ्गळिल् पऱ्ऱिऩ्मै), तम्बम्, तर्प्पम् मुदलियदिल्लादिरुप्पदु ऎऩ्ऱ उळ्ळेयुळ्ळ सित्तसुत्तिया ऎऩ्ऱु सन्देहम्।
किं तावत्प्राप्तम् ? कामचारवादभक्षता यथोपपादमूत्रपुरीषत्वं च प्रसिद्धतरं लोके बाल्यमिति तद्ग्रहणं युक्तम्। ननु पतितत्वादिदोषप्राप्तेर्न युक्तं कामचारताद्याश्रयणम् — न; विद्यावतः संन्यासिनो वचनसामर्थ्यात् दोषनिवृत्तेः, पशुहिंसादिष्विवेत्येवं प्राप्ते अभिधीयते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम् : ऎदु न्यायम्? इष्टप्पडि नडन्दु कॊळ्वदु, इष्टप्पडि पेसुवदु, इष्टप्पडि साप्पिडु वदु, एऱ्पडुम् पोदु अप्पडिये मलमूत्तिरविसर्जऩम् सॆय्वदु ऎऩ्बदु पाल्यम् ऎऩ्ऱु उलगत्तिल् मिगवुम् पिरसित्तमायिरुक्किऱदु; अदै ऎडुत्तुक्कॊळ्वदु युक्तम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इष्टप्पडि नडत्तै मुदलियदै आसिरयिप्पदु, पदिदत्तऩ्मै मुदलाऩ तोषङ्गळ् एऱ्पडुमाऩदिऩाल्, न्यायमिल्लैयेयॆऩ्ऱाल्, अप्पडियल्ल वित्यैयुडऩ् कूडिय सऩ्ऩियासिक्कु, वसऩत्तिल् पलत्तिऩाल् पसुहिंसै मुदलियवैगळिल् पोल, तोषम् निविरुत्तियागि विडुमाऩदिऩाल्, ऎऩ्ऱु।
न, वचनस्य गत्यन्तरसम्भवात्। अविरुद्धे हि अन्यस्मिन् बाल्यशब्दाभिलप्ये लभ्यमाने, न विध्यन्तरव्याघातकल्पना युक्ता। प्रधानोपकाराय च अङ्गं विधीयते। ज्ञानाभ्यासश्च प्रधानमिह यतीनामनुष्ठेयम्। न च सकलायां बालचर्यायामङ्गीक्रियमाणायां ज्ञानाभ्यासः सम्भाव्यते। तस्मात् आन्तरो भावविशेषो बालस्य अप्ररूढेन्द्रियत्वादिः इह बाल्यमाश्रीयते;
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम् पोदु सॊल्लप् पडुगिऱदु; अप्पडियल्ल। वसऩत्तिऱ्कु वेऱु पोक्कु सम्बविक्किऱबडियाल् पाल्यम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुवदाय् विरोदमिल्लाद वेऱु अर्त्तम् किडैक्कुम् पोदु, वेऱु विदिक्कुक् कॆडुदलैक्कल् पिप्पदु युक्तमागादु। पिरदाऩमायिरुप्पदऱ्कु उबगारमाग अङ्गम् विदिक्कप्पडुगिऱदु; सऩ्ऩियासिगळुक्को पिरदाऩमाग अऩुष्टिक्कवेण्डियदु ञाऩाप्पियासम्; पालऩुडैय नडत्तै ऎल्लम् अङ्गीगरिक्कप्पडुमाऩाल् ञाऩाप्पियासमे सम्बविक्कादु; आगैयाल्, इन्दिरि यङ्गळ् नऩ्गु मुऱ्ऱामलिरुप्पदु मुदलिय, पालऩुडैय उळ्ळेयुळ्ळ मऩदिऩ् विसेषत्तऩ्मै, इङ्गे पाल्यम् ऎऩ्ऱु आसिरयिक्कप्पडुगिऱदु।
तदाह — अनाविष्कुर्वन्निति। ज्ञानाध्ययनधार्मिकत्वादिभिः आत्मानमविख्यापयन् दम्भदर्पादिरहितो भवेत् — यथा बालः अप्ररूढेन्द्रियतया न परेषाम् आत्मानमाविष्कर्तुमीहते, तद्वत्। एवं हि अस्य वाक्यस्य प्रधानोपकार्यर्थानुगम उपपद्यते। तथा च उक्तं स्मृतिकारैः — ‘यं न सन्तं न चासन्तं नाश्रुतं न बहुश्रुतम्। न सुवृत्तं न दुर्वृत्तं वेद कश्चित्स ब्राह्मणः ॥ गूढधर्माश्रितो विद्वानज्ञातचरितं चरेत्। अन्धवज्जडवच्चापि मूकवच्च महीं चरेत्’(व॰स्मृ॰ ६-४०,४१) , ‘अव्यक्तलिङ्गोऽव्यक्ताचारः’(व॰स्मृ॰ १०-१२) इति चैवमादि ॥ ५० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदैच्चॊल्लुगिऱार् “वॆळिक्काट्टामल्” ऎऩ्ऱु। ञाऩम्, अत्ययऩम्, तार्मिगत्तऩ्मै मुदलियवैगळाल् तऩ्ऩैत् तॆरिवित्तुक्कॊळ्ळामल् तम्बम्, तर्प्पम् मुदलियदिल्लामल् इरुक्कवेण्डुम्। इन्दिरियङ्गळ् मुऱ्ऱामलिरुप्पदाल् पालऩ् ऎप्पडि तऩ्ऩै मऱ्ऱवर्ग ळुक्कु वॆळिप्पडुत्तिक्कॊळ्ळ विरुम्बुवदिल्लैयो, अदैप्पोल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदमिरुन्दालल्लवा इन्द वाक्कियत्तिऱ्कु पिरदाऩत्तिऱ्कु उबगारमायिरुक्किऱदॆऩ्ऱुळ्ळ अर्त्तत् तिऩ् तॊडर्बु पॊरुन्दुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये स्मिरुदिगारर्गळालुम् सॊल्लप्पट्टि रुक्किऱदु। “ऎवऩै नल्लवऩॆऩ्ऱो, कॆट्टवऩॆऩ् ऱो, पडिक्कादवऩॆऩ्ऱो, निऱैय पडित्तवऩॆऩ्ऱो, नल्ल नडत्तैयुळ्ळवऩॆऩ्ऱो, कॆट्ट नडत्तैयुळ्ळ वऩॆऩ्ऱो, यारुम् अऱिवदिल्लैयो, अवऩ् पिराह् मणऩ्। वित्वाऩायिरुप्पवऩ् रहस्यमाग तर्मत्तै आसिरयित्तवऩाग तऩ् नडत्तै तॆरियाद मुऱैयिल् नडन्दुगॊळ्ळ वेण्डुम्। कुरुडऩैप्पोलवुम्, जडऩैप्पोलवुम्, ऊमैयैप्पोलवुम्, पूमियिल् सञ्जरिक्कवेण्डुम्”, “वियक्तमाऩ अडैयाळ मिल्लामल्, वियक्तमाऩ आसारमिल्लामल्” ऎऩ्बदु मुदलियदु।