न चाधिकारिकमपि पतनानुमानात्तदयोगात् ॥ ४१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
नसाआदिगारिगमबि पदनानुमानात्तदयोगात् ॥ ४१ ॥
भ्रष्टोर्ध्वरेतसो नास्ति प्रायश्चित्तमथास्ति वा ॥
अदर्शनोक्तेर्नास्त्येव व्रतिनो गर्दभः पशुः ॥ २३ ॥
उपपातकमेवैतद् व्रतिनो मधुमांसवत् ॥
प्रायश्चित्ताच्च संस्काराच्छुद्धिर्यत्नपरं वचः ॥ २४ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
नऴुवि विट्ट ऊर्त्वरेदस् आसिरमत्तिलिरुप्पवऩुक्कु पिरायच्चित्तम् किडैयादा? अल्लदु उण्डा? “काणविल्लै” ऎऩ्ऱु सॊल्लि इरुप्पदाल् किडैयादु ताऩ्। विरदिक्कुत्ताऩ् कऴुदै पसु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विरदिक्कु मदु मांसम् साप्पिडुवदु पोल इदु उबबादगम् ताऩ्। पिरायच्चित्तत्तिऩालुम् मऱुबडियुम् संस्कारम् सॆय्वदिऩालुम् सुत्ति एऱ्पडुम्, (काणविल्लै ऎऩ्ऱ) वार्त्तै यत्ऩत्तैक् कुऱिक्किऱदु।
यदि नैष्ठिको ब्रह्मचारी प्रमादादवकीर्येत, किं तस्य ‘ब्रह्मचार्यवकीर्णी गर्दभमालभेत’ इत्येतत्प्रायश्चित्तं स्यात् , उत नेति। नेत्युच्यते; यदपि अधिकारलक्षणे निर्णीतं प्रायश्चित्तम् ‘अवकीर्णिपशुश्च तद्वदाधानस्याप्राप्तकालत्वात्’ (जै. सू. ६। ८। २२) इति, तदपि न नैष्ठिकस्य भवितुमर्हति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(नैष्टिग पिरह्मसारि स्तिरी सङ्गत्ताल् पिरष्ट ऩागिविट्टाल् पिरायस्सित्तम् उण्डा, इल्लैया ऎऩ्ऱु सन्देहम्। इवऩुक्कु पिरायस् सित्तम् तॆरियविल्लै ऎऩ्ऱु स्मिरुदि कूऱुवदाल् पिरायस्सित्तम् किडैयादु। कर्दबबसु आलम्बऩम् ऎऩ्ऱ पिरायस्सित्तम् कल्याणम् सॆय्दुगॊळ्ळप् पोगिऱ उबगुर्वाण पिरह्मसारिक्के तविर नैष्टिग पिरह्मसारिक्कल्ल ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कुरुविऩ् मऩैवियैच् चेरुवदु महाबादगम् मऱ्ऱ स्तिरीगळैच् चेरुवदु उबबादगम् महा पादगत् तिऱ्कुत्ताऩ् पिरायस्सित्तम् किडैयादु। उबबादगत्तिऱ्कु पिरायस्सित्तम् उण्डु। उबगुर्वाण पिरह्मसारि मदुमांस पक्षणम् सॆय्दाल् अदु उबबादगमाऩदाल् पिरायस्सित्तत्ताल् सुत्ति एऱ्पडुवदुबोल नैष्टिग पिरह्मसारिक्कु परस्तिरी सङ्गमम् उबबादगमाऩदाल् पिरायस्सित्तत्ताल् सुत्ति उण्डु। पिरायस्सित्तत्तैक् काणविल्लै ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩदु पिरह्म सर्यत्तै काप्पाऱ्ऱुवदिल् मिगुन्द सिरत्तै ऎडुत्तुक्कॊळ्ळ वेण्डुम् ऎऩ्बदऱ्काग। इदुबोल् वाऩबिरस्तऩ्, सन्यासि इवर्गळुक्कुम्, पिरायस्सित्तमुण्डु ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
नैष्टिग पिरह्मसारी तवऱि अवगीर्णियाग (स्तिरीसङ्गम् सॆय्दवऩाग) एऱ्पट्टाल् अवऩुक्कु ‘अवगीर्णियाऩ पिरह्मसारि निर्रुदियै उत्तेसित्तु कऴुदैयै आलम्बऩम् सॆय्यवुम्” ऎऩ्ऱुळ्ळ इन्द पिरायच्चित्तम् उण्डा अल्लदु किडैयादा, ऎऩ्ऱु। किडैयादु ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। अदिगार लक्षणत् तिल् “अवगीर्णियिऩ् पसुवुम् अदैप्पोल, आदाऩत्तिऱ्कु कालम् एऱ्पडाददिऩाल्” (जैमिऩि सूत्रम्।VI-८-२१) ऎऩ्ऱु ऎन्द पिरायच्चित्तम् तीर्माऩिक्कप्पट्टिरुक्किऱदो, अदुवुम्गूड नैष्टिगऩुक्कु इरुक्क न्यायमिल्लै।
किं कारणम् ? ‘आरूढो नैष्ठिकं धर्मं यस्तु प्रच्यवते पुनः। प्रायश्चित्तं न पश्यामि येन शुध्येत्स आत्महा’(अ॰पु॰ १६५-२३,२४) इति अप्रतिसमाधेयपतनस्मरणात् छिन्नशिरस इव प्रतिक्रियानुपपत्तेः। उपकुर्वाणस्य तु तादृक्पतनस्मरणाभावादुपपद्यते तत्प्रायश्चित्तम् ॥ ४१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎऩ्ऩ कारणम्? “नैष्टिग तर्मत्तैक् कैक् कॊण्डु ऎवऩ् नऴुवुगिऱाऩो अन्द आत्महत्ति सॆय्दवऩ् ऎदिऩाल् सुत्तियडैवाऩो अव्विद पिरायच्चित्तत्तै नाऩ् काणविल्लै” ऎऩ्ऱु परिहारम् सॆय्य मुडियाद पदऩम् (कीऴे विऴुदल्) स्मरिक्कप्पट्टि रुप्पदाल्, तलैयऱुप्पट्टवऩुक्कु पोल, परिहारम् सॆय्वदु पॊरुन्दाददिऩाल्। उबगुर्वाणऩुक्को अव्विद पदऩम् स्मरिक्कप्पडाददिऩाल् अन्द पिरायच्चित्तम् पॊरुन्दुम्।
उपपूर्वमपि त्वेके भावमशनवत्तदुक्तम् ॥ ४२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उबबूर्वमबि त्वेगे पावमसऩवत्तदुदिक्तम् ॥ ४२ ॥
अपि तु एके आचार्या उपपातकमेवैतदिति मन्यन्ते। यत् नैष्ठिकस्य गुरुदारादिभ्योऽन्यत्र ब्रह्मचर्यं विशीर्येत, न तत् महापातकं भवति, गुरुतल्पादिषु महापातकेष्वपरिगणनात्। तस्मात् उपकुर्वाणवत् नैष्ठिकस्यापि प्रायश्चित्तस्य भावमिच्छन्ति, ब्रह्मचारित्वाविशेषात् अवकीर्णित्वाविशेषाच्च ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आऩाल् सिल आसार्यर्गळ् इदु उबबादगम् ताऩ् ऎऩ्ऱु ऎण्णुगिऱार्गळ्। नैष्टिगऩुक्कु कुरुबत्ऩि मुदलियवर् तविर वेऱु इडत्तिल् पिरह्मसर्यम् कॆडुमेयाऩाल्, अदु महाबादगम् आगादु, कुरुदल्बम् मुदलाऩ महाबादगङ्गळिल् कणक्किडप्पडाददिऩाल्। आगैयाल्, उबगुर्वाणऩैप्पोल नैष्टिगऩुक्कुम् पिरायच्चित्तम् उण्डु ऎऩ्ऱु अबिप्पिरायप्पडुगिऱार्गळ्। पिरह्मसारियॆऩ्बदिल् वित्तियासमिल्लाददिऩालुम् अवगीर्णियॆऩ्बदिल् वित्तियासमिल्लाददिऩालुम्।
अशनवत् — यथा ब्रह्मचारिणो मधुमांसाशने व्रतलोपः पुनः संस्कारश्च, एवमिति। ये हि प्रायश्चित्तस्याभावमिच्छन्ति, तेषां न मूलमुपलभ्यते। ये तु भावमिच्छन्ति, तेषां ‘ब्रह्मचार्यवकीर्णी’ इत्येतदविशेषश्रवणं मूलम्। तस्मात् भावो युक्ततरः। तदुक्तं प्रमाणलक्षणे — ‘समा विप्रतिपत्तिः स्यात्’ (जै. सू. १। ३। ८) ‘शास्त्रस्था वा तन्निमित्तत्वात्’ (जै. सू. १। ३। ९) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“साप्पिडुवदुबोल” : पिरह्मसारि मदु मांसम् साप्पिट्टुविट्टाल् ऎप्पडि विरदलोबमुम् मऱुबडियुम् संस्कारमुम् उण्डो अप्पडिये ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎवर्गळ् पिरायच्चित्तमिल्लैयॆऩ्ऱु निऩैक्कि ऱार्गळो, अवर्गळुक्कु मूल पिरमाणम् तॆरियविल्लै; उण्डु ऎऩ्ऱु ऎवर्गळ् निऩैक्किऱार्गळो, अवर्गळुक्को पिरह्मसारि अवगीर्णि ऎऩ्ऱु वित्तियासमऩ्ऩियिल् सॊल्लियिरुक्कुम् इदु मूलम्। आगैयाल् उण्डु ऎऩ्बदु ताऩ् मिगवुम् युक्तमायिरुक्किऱदु। इदु पिरमाणलक्ष णत्तिल् विगल्बमाग तोऩ्ऱुवदु “सममाग इरुक्कलाम्” (जैमिऩि सूत्रम्।१-३-८), “सास्तिरत्तिलुळ्ळदु ताऩ् तर्म ञाऩम् अदै निमित्तमायुळ्ळदाल्” (जैमिऩि सूत्रम्।I;३-९) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु।
प्रायश्चित्ताभावस्मरणं तु एवं सति यत्नगौरवोत्पादनार्थमिति व्याख्यातव्यम्। एवं भिक्षुवैखानसयोरपि — ‘वानप्रस्थो दीक्षाभेदे कृच्छ्रं द्वादशरात्रं चरित्वा महाकक्षं वर्धयेत्’ ,‘भिक्षुर्वानप्रस्थवत्सोमवल्लिवर्जं स्वशास्त्रसंस्कारश्च’(व॰ध॰ २१-३५,३६) इत्येवमादि प्रायश्चित्तस्मरणम् अनुसर्तव्यम् ॥ ४२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरायच्चित्तम् किडैयादॆऩ्ऱु स्मरिक्कप्पट्टि रुप्पदो इव्विदमिरुप्पदाल्, पिरह्मसर्यत्तै काप्पाऱ् ऱुवदिल् अदिगमाऩयत्ऩत्तै उण्डुबण्णुवदऱ्काग ऎऩ्ऱु वियाक्याऩम् सॆय्य वेण्डुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदमे सऩ्ऩियासि वाऩप्पिरस्तर् इवर्ग ळुक्कुम् “वाऩप्पिरस्तऩ्, तीक्षै कॆडुम् विषयत्तिल्, पऩ्ऩिरण्डु इरवुगळ् किरुच्चिरम् अऩुष्टित्तुविट्टु, पॆरिय कक्षत्तै (पुल्लुम् सॆडियुमुळ्ळ इडत्तै) विरुत्ति सॆय्यवेण्डुम्”, “सऩ्ऩियासि वाऩप्पिरस् तऩैप्पोल सोमलदैयैत् तविर मऱ्ऱ (पॆरिय कक्षत्तै) विरुत्ति सॆय्य वेण्डुम्। तऩ् सास्तिरत्तिल् सॊऩ्ऩ संस्कारमुम्”, ऎऩ्बदु मुदलाऩ पिरायच्चित्तम् स्मरिक्कप्पट्टिरुप्पदु ञाबगप्पडुत्तिक्कॊळ्ळ वेण्डुम्।