तद्भूतस्य तु नातद्भावो जैमिनेरपि नियमातद्रूपाभावेभ्यः ॥ ४० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तत्३पूदस्य तु नादत्पावो जैमिनेरबि नियमादत्रू पाबावेप्पुय: ॥ ४० ॥
अवरोहोऽस्त्याश्रमाणां न वा, रागात्स विद्यते ॥
पूर्वधर्मश्रद्धया वा यथाऽऽरोहस्तथैच्छिकः ॥ २१ ॥
रागस्यातिनिषिद्धत्वाद्विहितस्यैव धर्मतः ॥
आरोहनियमोक्त्यादेर्नावरोहोऽस्त्यशास्त्रतः ॥ २२ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आसिरमङ्गळुक्कुळ् इऱङ्गुवदु उण्डा? अल्लदु किडैयादा? रागत्तिऩालो अल्लदु मुऩ्ऩुळ्ळ तर्मत्तिल् सिरत्तैयावो इऱङ्गुदल् उण्डु। ऎप्पडि एऱुदल् इष्टप्पडियो, अप्पडिये इऱङ्गुदलुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
रागम् वॆगु निषित्तमाऩदिऩालुम्, विदिक्कप्पट्टदु ताऩ् तर्ममागुम् आऩदिऩालुम्, एऱुवदिल् नियमम् सॊल्लियिरुप्पदालुम्, सास्तिरत्तिऱ्कु विरोदमायिरुप्पदालुम् इऱङ्गुदल् किडैयादु।
सन्ति ऊर्ध्वरेतस आश्रमा इति स्थापितम्। तांस्तु प्राप्तस्य कथञ्चित् ततः प्रच्युतिरस्ति, नास्ति वेति संशयः। पूर्वकर्मस्वनुष्ठानचिकीर्षया वा रागादिवशेन वा प्रच्युतोऽपि स्यात् विशेषाभावादित्येवं प्राप्ते, उच्यते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(पिरह्मसर्यम्, कार्हस्त्यम्, वाऩबिरस्तम्, सन्यासम् इन्नाऩ्गु आसिरमङ्गळिल् तऩ् विरुप्पप्पडि कीऴ् आसिरमत्तिलिरुन्दु, मेल् आसिरमत्तिऱ्कुच् चॆल्वदु पोल आगैयालुम्, मुऩ् आसिरम तर्मङ्गळै यऩुष्टिप् पदिल् सिरत्तैयालुम् मेल् आसिरमत्तिलिरुन्दु कीऴ् आसिरमत्तिऱ्कुम् वरलामॆऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आसै ऎऩ्बदु तोषम् मेल् आसिरमत्तिलिरुन्दु कीऴ् आसिरमत्तिऱ्कु वरक्कूडादु ऎऩ्ऱु निषेदम् उळ्ळदु। अव्विद सिष्टासारमुम् इल्लै। मेलुम् ऎदु ऎवऩुक्कु विदिक्कप्पट्टुळ्ळदो अदुदाऩ् तर्मम्। ऎदु ऎवऩाल् सॆय्यमुडिगिऱदो ऎदिल् सिरत्तै उळ्ळदो अदु अवऩुक्कु तर्ममागादु। आगैयाल् मेल् आसिरमत्तिऱ्कु पोऩवऩ् तिरुम्बि कीऴ् आसिरमत्तिऱ्कु वरक्कूडादु ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऊर्त्वरेदस्साऩ आसिरमङ्गळ् उण्डु ऎऩ्ऱु स्ताबिक्कप्पट्टदु। आऩाल् अवैगळै अडैन्द वऩुक्कु ऎप्पडियावदु अदिलिरुन्दु नऴुवुदल् उण्डा, किडैयादा, ऎऩ्ऱु संसयम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: मुऩ्ऩुळ्ळ कर्माक्कळै , नऩ्गु अऩुष्टिक्कवेण्डुमॆऩ्ऱ विरुप्पत्तिऩालावदु रागम् मुदलियदु कारणमायावदु नऴुविऩवऩागवुम् इरुक्कलाम्। वित्तियासमिल्लाददिऩाल्, ऎऩ्ऱु।
तद्भूतस्य तु प्रतिपन्नोर्ध्वरेतोभावस्य न कथञ्चिदपि अतद्भावः, न ततः प्रच्युतिः स्यात्। कुतः ? नियमातद्रूपाभावेभ्यः। तथा हि — ‘अत्यन्तमात्मानमाचार्यकुलेऽवसादयन्’ (छा. उ. २। २३। १) इति, ‘अरण्यमियादिति पदं ततो न पुनरेयादित्युपनिषत्’ इति, ‘आचार्येणाभ्यनुज्ञातश्चतुर्णामेकमाश्रमम्। आ विमोक्षाच्छरीरस्य सोऽनुतिष्ठेद्यथाविधि’(म॰भा॰ १२-२३४-४) इति च एवंजातीयको नियमः प्रच्युत्यभावं दर्शयति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्लप् पडुगिऱदु। “अव्विदमाऩवऩुक्को”, ऊर्त्वरेदस् तऩ्मैयै अडैन्दवऩुक्कु, ऎन्द कारणत्ति ऩालुम् कूड, अव्विदमिल्लादत्तऩ्मै किडैयादु, अदिलिरुन्दु नऴुवुदल् किडैयादु। एऩ्? नियममिरुप् पदिऩालुम्, अदु पोलिल्लाददिऩालुम्, इल्लाददिऩालुम्
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये, “आसार्यरुडैय किरुहत्तिल् तऩ्ऩै पूरावुम् ईडुबडुत्तिक्कॊण्डु” (सान्।II-२३-१) ऎऩ्ऱुम्, “अरण्यम् (सन्यासम्) अडैवदु सास्तिर वऴि। अदिलिरुन्दु मऱुबडियुम् वरक्कूडादु ऎऩ्बदु रहस्यम्” ऎऩ्ऱुम्, “आसार्यराल् अऩुमदिक्कप्पट्टवऩाय् नाऩ्गिल् ऒरु आसिरमत्तै अवऩ् सरीरत्तिऱ्कु विडुदलैयेऱ्पडुम् वरै विदिप्पडि अऩुष्टिक्कवेण्डियदु” ऎऩ्ऱुम्, इदु पोलुळ्ळदुमाऩ, नियमम् नऴुवुदल् किडैयादॆऩ्ऱु काट्टुगिऱदु।
यथा च ‘ब्रह्मचर्यं समाप्य गृही भवेत्’ (जा. उ. ४) ‘ब्रह्मचर्यादेव प्रव्रजेत्’ (जा. उ. ४) इति च एवमादीनि आरोहरूपाणि वचांस्युपलभ्यन्ते, नैवं प्रत्यवरोहरूपाणि। न चैवमाचाराः शिष्टा विद्यन्ते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, “पिरह्मसर्यत्तै मुडित्तुक्कॊण्डु किरुहस्तऩाग आगवुम्” (जाबाल।४), “पिरह्म सर्यत्तिलिरुन्दे सन्यासियागवुम्” (जाबाल।४) ऎऩ्ऱुम्, इदुबोलुळ्ळदुमाऩ, एऱुम् रूबमाऩ (मेले पोवदैच् चॊल्लुम्) वसऩङ्गळ् ऎप्पडि काणप्पडुगिऩ्ऱऩवो, अव्विदम् इऱङ्गुम् रूबमाऩ (कीऴे वरुवदैच् चॊल्लुम्) वसऩङ्गळ् किडैयादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विद सिष्टासारङ्गळुम् किडैयादु।
यत्तु पूर्वकर्मस्वनुष्ठानचिकीर्षया प्रत्यवरोहणमिति, तदसत् — ‘श्रेयान्स्वधर्मो विगुणः परधर्मात्स्वनुष्ठितात्’ (भ. गी. ३। ३५) इति स्मरणात् , न्यायाच्च — यो हि यं प्रति विधीयते स तस्य धर्मः, न तु यो येन स्वनुष्ठातुं शक्यते। चोदनालक्षणत्वाद्धर्मस्य। न च रागादिवशात्प्रच्युतिः, नियमशास्त्रस्य बलीयस्त्वात्। जैमिनेरपीति अपिशब्देन जैमिनिबादरायणयोरत्र सम्प्रतिपत्तिं शास्ति प्रतिपत्तिदार्ढ्याय ॥ ४० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुऩ्ऩुळ्ळ कर्माक्कळै नऩ्गु अऩुष्टाऩम् सॆय्य वेण्डुमॆऩ्ऱ विरुप्पत्तिऩाल् इऱङ्गुवदु ऎऩ्बदु ऎदुवो, अदु पिसगु, “कुणम् कुऱैन्द तऩ् तर्मम् नऩ्गु अऩुष्टिक्कप्पडुम्। वेऱॊरुवर् तर्मत्तैविड सिलाक्कियमाऩदु” (कीदै।III-३५) ऎऩ्ऱु स्मरिक्कप्पट्टिरुप् पदाल्, नियायत्तिऩालुम्; ऎदु ऎवऩै उत्तेसित्तु विदिक्कप्पट्टिरुक्किऱदो अदुवल्लवा अवऩुक्कु तर्मम्। ऎदु ऎवऩाल् नऩ्गु अऩुष्टिक्कमुडिगिऱदो अदु तर्ममागादु, तर्मम् ऎऩ्बदु वेद विदियै लक्षणमा युडैयदायिरुप्पदाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
रागम् मुदलिय कारणत्तिऩाल् नऴुवुदलुम् कूडादु, नियमिक्किऱ सास्तिरम् (अदैविड) अदिग पल मुळ्ळदाल्,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“जैमिऩिक्कुम्” ऎऩ्बदिल् “उम्” ऎऩ्ऱ सप्तत् तिऩाल्, इव्विषयत्तिल् जैमिऩिक्कुम्, पादरायण रुक्कुम् अबिप्पिरायत्तिल् ऒऱ्ऱुमैयिरुप्पदैक् काट्टु किऱार् अऱिवु उऱुदिप्पडुवदऱ्काग।