सर्वान्नानुमतिश्च प्राणात्यये तद्दर्शनात् ॥ २८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सर्वाऩ्ऩाऩुमदिच्च प्राणात्यये तत्तर्सनात् ॥ २८ ॥
सर्वाशनविधिः प्राणविदोऽनुज्ञाऽथवाऽऽपदि ॥
अपूर्वत्वेन सर्वान्नभुक्तिर्ध्यातुर्विधीयते ॥ १५ ॥
श्वाद्यन्नभोजनाशक्तेः शास्त्राच्चाभोज्यवारणात् ॥
आपदि प्राणरक्षार्थमेवानुज्ञायतेऽखिलम् ॥ १६ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिराण उबासगऩुक्कु ऎल्लाम् साप्पिडलामॆऩ्ऱु विदिया? अल्लदु आबत् कालत्तिल् अऩुमदिया? ऎल्ला अऩ्ऩत्तैयुम् पुजिप्पदु (वेऱु पिरमाणत्तिऩाल् किडैक्काद) पुदिदायिरुप्पदाल् उबासगऩुक्कु विदिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
नाय् मुदलियदिऩ् अऩ्ऩत्तै पुजिप्पदु सात्तिय मिल् लाददिऩालुम्, सास्तिरत्तिऩाल् साप्पिडक् कूडाददैत् तडुत् तिरुप्पदिऩालुम्, पिराणऩै रक्षित्तुक् कॊळ्वदऱ्काग मात्तिरम्, आबत्तुक् कालत्तिल् ऎल्लाम् अऩुमदिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु।
प्राणसंवादे श्रूयते छन्दोगानाम् — ‘न ह वा एवंविदि किञ्चनानन्नं भवति’ (छा. उ. ५। २। १) इति। तथा वाजसनेयिनाम् — ‘न ह वा अस्यानन्नं जग्धं भवति नानन्नं प्रतिगृहीतम्’ (बृ. उ. ६। १। १४) इति। सर्वमस्यादनीयमेव भवतीत्यर्थः। किमिदं सर्वान्नानुज्ञानं शमादिवत् विद्याङ्गं विधीयते, उत स्तुत्यर्थं सङ्कीर्त्यत इति संशये —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(सान्दोक्यत्तिल् पिराणोबासगऩुक्कु साप्पिडत् तगाददु ऒऩ्ऱुमिल्लै ऎऩ्बदु विदिया अर्त्तवादमा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। ऎल्ला अऩ्ऩत्तैयुम् अऩुमदिप्पदु वेऱु पिरमाणत्ताल् तॆरियामल् अबूर्वमायिरुप्पदाल् इङ्गु अदऱ्कु विदि पिराणोबासगऩ् ऎल्ला अऩ्ऩत् तैयुम् साप्पिडलामॆऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
नाय् मुदलाऩ पिराणिगळिऩ् अऩ्ऩत्तै मऩुष्यऩ् साप्पिडमुडियादबडियालुम् सास्तिरत्तिल् सिल अऩ्ऩत्तै साप्पिडक्कूडादु ऎऩ्ऱु तडुत्तिरुक्किऱ पडियालुम् इङ्गु आबत्कालत्तिल् मट्टुम् पिराणऩैक् काप्पाऱ्ऱ निषित्तमाऩ अऩ्ऩम् अऩुमदिक्कबडुगिऱदु। आगैयाल् इङ्गु विदि इल्लै। अर्त्तवादम् ताऩ् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सन्दोगर्गळुडैय पिराण संवादत्तिल् “इव् विदम् अऱिन्दवऩ् विषयत्तिल् अऩ्ऩमिल्लाददु ऎदुवुमिल्लै” (सान्।V-२-१) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। अप् पडिये वाजसनेयिगळुडैय पिराण संवादत्तिलुम्, इवऩुक्कु साप्पिडत्तगाददु, साप्पिडप्पडविल्लै। वाङ्गिक्कॊळ्ळत्तगाददु वाङ्गिक् कॊळ्ळप्पडविल्लै। (पिरुहत्।VI-१-१४) ऎऩ्ऱु; इवऩुक्कु ऎल्लामे साप्पिडत् तगुन्ददु ऎऩ्ऱु अर्त्तम्। ऎल्लाम् अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱु अऩुमदि कॊडुत्तदाऩ इदु समम् मुदलियदैप्पोल् वित्यैक्कु अङ्गमाग विदिक्कप्पडुगिऱदा, अल्लदु स्तोत्तिरत्तिऱ्काग सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदा ऎऩ्ऱु संसयम् वरुम्बोदु।
विधिरिति तावत्प्राप्तम्। तथा हि प्रवृत्तिविशेषकर उपदेशो भवति। अतः प्राणविद्यासन्निधानात् तदङ्गत्वेन इयं नियमनिवृत्तिरुपदिश्यते। ननु एवं सति भक्ष्याभक्ष्यविभागशास्त्रव्याघातः स्यात् — नैष दोषः, सामान्यविशेषभावात् बाधोपपत्तेः। यथा प्राणिहिंसाप्रतिषेधस्य पशुसंज्ञपनविधिना बाधः, यथा च ‘न काञ्चन परिहरेत्तद्व्रतम्’ (छा. उ. २। १३। २) इत्यनेन वामदेव्यविद्याविषयेण सर्वस्त्र्यपरिहारवचनेन सामान्यविषयं गम्यागम्यविभागशास्त्रं बाध्यते — एवमनेनापि प्राणविद्याविषयेण सर्वान्नभक्षणवचनेन भक्ष्याभक्ष्यविभागशास्त्रं बाध्येतेत्येवं प्राप्ते ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: विदि ऎऩ्बदु न्यायम्, उबदेसम् ऎऩ्बदु विसेषमायुळ्ळ पिरविरुत्तियैच् चॆय्वदु ऎऩ्बदिऩाल् पिराण वित्यैयिऩ् समीबत्तिल् अदऩ् अङ्गमाग इन्द नियमत्तिलिरुन्दु विलक्कु उबदेसिक् कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडियाऩाल् साप्पिडक्कूडियदु, साप्पिडक् कूडाददु ऎऩ्ऱु पिरित्तुच् चॊल्लुम् सास्तिरत्तिऱ्कु विरोदम् एऱ्पडुमे ऎऩ्ऱाल्, इदु तोषमल्ल। सामाऩ्यम् (पॊदुवाऩदु) विसेषम् (कुऱिप्पिट्टदु) ऎऩ्ऱ तऩ्मैयिऩाल् पादिप्पदु पॊरुन्दुमाऩदिऩाल्। पिराणि हिंसैयै तडुत्तिरुप्पदऱ्कु (यागत्तिल्) पसुवै सम्ञबऩम् (वदम्) सॆय्युम्बडिक्कुळ्ळ विदियिऩाल् ऎप्पडि पादमो अप्पडि वामदेव्य सामोबासक् विषयमायुळ्ळ ऎवळैयुम् विलक्कक् कूडादु (सान्।११-१३-२) ऎऩ्ऱु इन्द ऎल्ला स्तिरीगळैयुम् विलक्कक्कूडादॆऩ्ऱ वसऩत्तिऩाल् अदु सम्बन्दमाय् सामाऩ्य विषयमायुळ्ळ सेरत्तक्कवळ् सेरत् तगादवळ् ऎऩ्ऱु पिरित्तुच्चॊल्लुम् सास्तिरम् ऎप्पडि पादिक्कप्पडु किऱदो, अप्पडिये इन्द पिराण वित्या विषयमायुळ्ळ ऎल्ला अऩ्ऩत्तैयुम् साप्पिडुवदैच् चॊल्लुम् वसऩत्तिऩाल्, साप्पिडक्कूडियदु, साप्पिडक्कूडाददु ऎऩ्ऱु पिरिक्कुम् सास्तिरम् पादिक्कप्पडुम् ऎऩ्ऱु।
नेदं सर्वान्नानुज्ञानं विधीयत इति। न हि अत्र विधायकः शब्द उपलभ्यते, ‘न ह वा एवंविदि किञ्चनानन्नं भवति’ (छा. उ. ५। २। १) इति वर्तमानापदेशात्। न च असत्यामपि विधिप्रतीतौ प्रवृत्तिविशेषकरत्वलोभेनैव विधिरभ्युपगन्तुं शक्यते। अपि च श्वादिमर्यादं प्राणस्यान्नमित्युक्त्वा, इदमुच्यते — नैवंविदः किञ्चिदनन्नं भवतीति। न च श्वादिमर्यादमन्नं मानुषेण देहेनोपभोक्तुं शक्यते। शक्यते तु प्राणस्यान्नमिदं सर्वमिति विचिन्तयितुम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्लु किऱोम्। इन्द ऎल्ला अऩ्ऩम् विषयमाऩ अऩुमदि विदिक्कप्पडविल्लै ऎऩ्ऱु। इङ्गे “इव्विदम् अऱिन् दवऩ् विषयत्तिल् ऎदुवुम् अऩ्ऩमिल्लाददाग आगादु” ऎऩ्ऱु इरुप्पदैक् कुऱिप्पिडुवदाल्, विदिक्कुम् सप्तम् काणविल्लैये? विदि तोऩ्ऱामलिरुन्द पोदिलुम्, विसेषमाऩ पिरविरुत्तियैच् चॆय्युम् तऩ्मैयिलुळ्ळ आसैयिऩालेये विदियै ऒप्पुक्कॊळ्वदु मुडियादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, नाय् मुदलाऩदु वरैयुळ्ळदु पिराण ऩुक्कु अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱु सॊल्लिविट्टु, इव्विदम् अऱिन्दवऩुक्कु ऎदुवुम् अऩ्ऩमिल्लाददाग आगादु ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। नाय् मुदलाऩदु वरैयुळ्ळ अऩ्ऩमो मऩुष्य तेहत्तिऩाल् साप्पिड मुडियादु। आऩाल्, इदु ऎल्लामे पिराणऩुक्कु अऩ्ऩम्ऎऩ्ऱु त्याऩम् सॆय्य मुडियुम्।
तस्मात् प्राणान्नविज्ञानप्रशंसार्थोऽयमर्थवादः, न सर्वान्नानुज्ञानविधिः। तद्दर्शयति — ‘सर्वान्नानुमतिश्च प्राणात्यये’ इति। एतदुक्तं भवति — प्राणात्यय एव हि परस्यामापदि सर्वमन्नमदनीयत्वेनाभ्यनुज्ञायते, तद्दर्शनात्। तथा हि श्रुतिः चाक्रायणस्य ऋषेः कष्टायामवस्थायाम् अभक्ष्यभक्षणे प्रवृत्तिं दर्शयति ‘मटचीहतेषु कुरुषु’ (छा. उ. १। १०। १) इत्यस्मिन् ब्राह्मणे — चाक्रायणः किल ऋषिः आपद्गतः इभ्येन सामिखादितान्कुल्माषांश्चखाद। अनुपानं तु तदीयम् उच्छिष्टदोषात्प्रत्याचचक्षे। कारणं चात्रोवाच ‘न वा अजीविष्यमिमानखादन्’ (छा. उ. १। १०। ४) इति, ‘कामो म उदपानम्’ (छा. उ. १। १०। ४) इति च। पुनश्च उत्तरेद्युः तानेव स्वपरोच्छिष्टान्पर्युषितान्कुल्माषान् भक्षयांबभूव — इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् इदु पिराणाऩ्ऩत्याऩत्तै पुगऴ्वदऱ्काग उळ्ळ अर्त्तवादम् सर्वाऩ्ऩत्तै अऩुमदिक्कुम् विदियल्ल अदैक् काट्टुगिऱार्। “सर्वाऩ्ऩ अऩुमदियुम् पिराणऩुक्कु आबत्तु वरुम् पोदु” ऎऩ्ऱु इदु सॊऩ्ऩदाग आगिऱदु। पिराणऩुक्कु आबत्तिल्, कडुमैयाऩ आबत्तिल् ताऩ् ऎल्ला अऩ्ऩमुम् साप्पिडक्कूडियदॆऩ्ऱु अऩुमदिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अप्पडिये काण्बदाल्” अप्पडिये, कष्टमाऩ तसैयिल् साक्रायण रिषिक्कु साप्पिडक् कूडाददै साप्पिडुवदिल् एऱ्पट्ट पिरविरुत्तियै सुरुदि काट्टुगि ऱदु, “कुरुदेसम् पूच्चिविऴुन्दु (अल्लदु कल्मारियिऩाल्) नासमडैन्दबोदु” (सान्।I-१०-१) ऎऩ्ऱ इन्द पिराह् मणत्तिल्, साक्रायणर् ऎऩ्ऱ रिषि आबत्तैयडैन्दु याऩैप्पागऩाल् पादि साप्पिडप्पट्टिरुन्द कॊळ्ळै साप्पिट्टार्; आऩाल् अवऩ् कॊडुत्त जलत्तै साप्पिट्ट मिच्चम् ऎऩ्ऱ तोषत्तिऩाल् वाङ्गिक्कॊळ्ळ मऱुत्तार्। अदऱ्कु कारणत्तैयुम् सॊऩ्ऩार्। इवैगळै साप्पिडामलिरुन्दाल्, नाऩ् जीवित्तिरुक्क माट्टेऩ्” ऎऩ्ऱुम् “ऎऩक्कु कुडिक्क जलम् अगप्पडुम्” (सान्।I-१०-४) ऎऩ्ऱुम्, मऱुबडियुम् अडुत्त नाळिलुम् ताऩुम् मऱ्ऱवऩुम् साप्पिट्टमिच्चमायुम् पऴयदुमागिय अन्द कॊळ्ळुगळैये साप्पिट्टार्, ऎऩ्ऱु।
तदेतत् उच्छिष्टोच्छिष्टपर्युषितभक्षणं दर्शयन्त्याः श्रुतेः आशयातिशयो लक्ष्यते — प्राणात्ययप्रसङ्गे प्राणसन्धारणाय अभक्ष्यमपि भक्षयितव्यमिति; स्वस्थावस्थायां तु तन्न कर्तव्यं विद्यावतापि — इत्यनुपानप्रत्याख्यानाद्गम्यते। तस्मात् अर्थवादः ‘न ह वा एवंविदि’ (छा. उ. ५। २। १) इत्येवमादिः ॥ २८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् इव्विदम् मिच्चत्तिऩ् मिच्चमायुम् पऴयदुमायुळ्ळदैच् चाप्पिट्टदैक् काट्टुम् सुरुदिक्कु, पिराणऩुक्कु आबत्तु एऱ्पडुम्बोदु पिराणऩै तरिप्पदऱ्काग साप्पिडक्कूडाददैयुम् साप्पिडलामॆऩ्ऱु विसेषमाऩ अबिप्पिरायम् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। स्वस्तमाऩ निलैयिलेयो वित्यैयुळ्ळवऩाल् कूड अव्विदम् सॆय्यक्कूडादु ऎऩ्ऱु, जलत्तै मऱुत्तदिऩाल् तॆरिगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् “इव्विदम् अऱिन्दवऩ् विषयत्तिल् इल्लै” ऎऩ्बदु मुदलाऩदु अर्त्तवादम्।
अबाधाच्च ॥ २९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अबादाच्च ॥ २९ ॥
एवं च सति ‘आहारशुद्धौ सत्त्वशुद्धिः’ इत्येवमादि भक्ष्याभक्ष्यविभागशास्त्रम् अबाधितं भविष्यति ॥ २९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदमिरुन्दाल्दाऩ् आहारम् सुत्तमायि रुन्दाल् मऩस् सुत्तमायिरुक्कुम्" ऎऩ्बदु मुदलाऩ साप्पिडक्कूडियदु, साप्पिडक्कूडाददु ऎऩ्ऱु पिरिक्कुम् सास्तिरम् पादिक्कप्पडामलिरुक्कुम्।
अपि च स्मर्यते ॥ ३० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अबिस स्मर्यदे ॥ ३० ॥
अपि च आपदि सर्वान्नभक्षणमपि स्मर्यते विदुषोऽविदुषश्च अविशेषेण — ‘जीवितात्ययमापन्नो योऽन्नमत्ति यतस्ततः। लिप्यते न स पापेन पद्मपत्रमिवाम्भसा’ (म.स्मृ. १०। १०४) इति। तथा ‘मद्यं नित्यं ब्राह्मणः’ (गौ॰ध॰सू॰ १-२-२५) , ‘सुरापस्य ब्राह्मणस्योष्णामासिञ्चेयुः’ (गौ. ध. सू. ३। ५। १) , ‘सुरापाः कृमयो भवन्त्यभक्ष्यभक्षणात्’ इति च स्मर्यते वर्जनमनन्नस्य ॥ ३० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, उबासगऩुक्कुम्, उबासगऩिल्ला तवऩुक्कुम् वित्तियासमिल्लामल् आबत्तुक् कालत्तिल् ऎल्ला अऩ्ऩत्तैयुम् साप्पिडुवदु स्मरिक्कप्पट्टुमि रुक्किऱदु। “उयिरुक्कु आबत्तैयडैन्द ऎवऩ् ऎङ्गेयि रुन्दावदु अऩ्ऩत्तै साप्पिडुगिऱाऩो अवऩ् पाबत्तिऩाल् तीण्डप्पडुगिऱदिल्लै, तामरै इलै जलत्तिऩाल् पोल” ऎऩ्ऱु, अप्पडिये “मत्यत्तै ऎप्पॊऴुदुम् (आबत्तु एऱ्पट्टबोदिलुम्) पिराह्मणऩ् (विलक्कवेण्डियदु)”, “सुराबाऩम् सॆय्गिऱ पिरह्मण ऩुडैय वायिल् कॊदिक्कवैत्त सूडाऩ सुरैयैविड वेण्डुम्”। सुराबाऩम् सॆय्गिऱवर्गळ्, साप्पिडक् कूडा तदै साप्पिडुवदाल्, पुऴुक्कळाग आवार्गळ् ऎऩ्ऱु साप्पि टत् तगाददै विलक्कुवदु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु।
शब्दश्चातोऽकामकारे ॥ ३१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सप्तच्चादोअगामगारे ॥ ३१ ॥
शब्दश्च अनन्नस्य प्रतिषेधकः कामकारनिवृत्तिप्रयोजनः कठानां संहितायां श्रूयते — ‘तस्माद्ब्राह्मणः सुरां न पिबेत्’ इति। सोऽपि ‘न ह वा एवंविदि’ (छा. उ. ५। २। १) इत्यस्यार्थवादत्वात् उपपन्नतरो भवति। तस्मादेवंजातीयका अर्थवादा न विधय इति ॥ ३१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इष्टप्पडि सॆय्वदिलिरुन्दु निविरुत्तियै पिरयोजऩमायुळ्ळ, साप्पिडत्तगाददै तडुक्कुम्, सप्तमुम् काडगर्गळुडैय सम्हिदैयिल् “आगैयाल् पिराह्मणऩ् सूरैयै कुडिक्कक्कूडादु” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। ‘इदै अऱिन्दवऩ् विषयत्तिल् इल्लै’ ऎऩ्बदु अर्त्तवादमायिरुप्पदाल्,अदुवुम् मिग वुम् पॊरुत्तमाग आगिऱदु। आगैयाल् इदुबोलुळ्ळवै अर्त्तवादङ्गळे तविर विदिगळ् अल्ल, ऎऩ्ऱु।