सर्वापेक्षा च यज्ञादिश्रुतेरश्ववत् ॥ २६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सर्वाबेक्षा स यज्ञादिच्रुदेरच्ववत् ॥ २६ ॥
उत्पत्तावनपेक्षेयमुत कर्माण्यपेक्षते ॥
फले यथाऽनपेक्षैवमुत्पत्तावनपेक्षता ॥ १३ ॥
यज्ञशान्त्यादिसापेक्षं विद्याजन्म श्रुतिद्वयात् ॥
हलेऽनपेक्षितोऽप्यश्वो रथे यद्वदपेक्ष्यते ॥ १४ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द अबेक्षिक्कादिरुत्तल् (ञाऩम्) उण्डावदिला? अल्लदु (उण्डावदिल् ञाऩम्) कर्माक्कळै अबेक्षिक्कि ऱदा? पलऩ् विषयत्तिल् ऎप्पडि अबेक्षैयिल्लैयो, अव्विदमे उण्डावदिलुम् अबेक्षै किडैयादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वित्यै उण्डावदु इरण्डु सुरुदिगळाल् यक्ञम् मुदलियदैयुम्, सान्दि मुदलियदैयुम्, अबेक्षिक्किऱदाग वे यिरुक्किऱदु। कलप्पैयिल् (उऴुवदऱ्कु) कुदिरै अबेक्षिक्कप् पडविल्लैयाऩालुम् रदत्तिल् (इऴुप्पदऱ्काग) अबेक्षिक्कप् पडुगिऱदु ऎप्पडियो अप्पडि।
इदमिदानीं चिन्त्यते — किं विद्याया अत्यन्तमेवानपेक्षा आश्रमकर्मणाम् , उत अस्ति काचिदपेक्षेति। तत्र अत एवाग्नीन्धनादीन्याश्रमकर्माणि विद्यया स्वार्थसिद्धौ नापेक्ष्यन्ते, इत्येवमत्यन्तमेवानपेक्षायां प्राप्तायाम् , इदमुच्यते — सर्वापेक्षा चेति। अपेक्षते च विद्या सर्वाण्याश्रमकर्माणि, नात्यन्तमनपेक्षैव ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(वित्यैयाऩदु तऩदु पलऩाऩ मुक्तियैत् तरुवदऱ्कु ऎप्पडि कर्मावै अबेक्षिक्कविल्लैयो, अदुबोलवे ञाऩम् उण्डावदऱ्कुम् कर्मा तेवै यिल्लै। अप्पडियिल्लाविट्टाल् ऒरे वित्यै ऒरु इडत्तिल् अबेक्षिक्किऱदु, ऒरु इडत्तिल् अबेक्षिक्क विल्लैयॆऩ्ऱु सॊल्ल वेण्डुम्। इदु युक्तमिल्लै ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कुदिरैयै कलप्पैयै इऴुप्पदिल् उबयोगिप् पदिल्लै। आऩाल् तेरै इऴुप्पदिल् उबयोगिक् किऱोम्। तगुदियैक् कॊण्डु ताऩ् तीर्माऩिक्क वेण्डुम्। इदुबोल् ञाऩत्ताल् मुक्ति एऱ्पड कर्मा तेवैयिल्लाविट्टालुम् ञाऩम् उण्डावदऱ्कु कर्मा तेवदैदाऩ्। कर्मावैयुम् समदमादिगळैयुम् ञाऩ सादऩङ्गळाग सुरुदि कूऱुगिऱदु। इदिल् आसिरमदर्मङ्गळ् पहिरङ्गसादऩम् समदमादिगळ् अन्दरङ्गसादऩम् आगैयाल् ञाऩमुण्डावदऱ्कु ऎल्ला आसिरमदर्मङ् गळुम् तेवै ताऩ् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इप्पॊऴुदु, वित्यैक्कु आसिरम कर्माक्कळुडैय अबेक्षै मुऴुवदुमे किडैयादा, अल्लदु एदेऩुम् अबेक्षै उण्डा ऎऩ्ऱ इदु सिन्दिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिऩालेये, अक्ऩि, इन्दऩम् मुदलाऩ आसिरम कर्माक्कळ् वित्यैयिऩाल् तऩ् पिरयोजऩम् सित्तिप् पदऱ्कु अबेक्षिक्कप्पडविल्लै ऎऩ्ऱिरुप्पदाल् इव् विदम् मुऱ्ऱिलुमे अबेक्षै इल्लैयॆऩ्ऱु एऱ्पडुम् पोदु, इदु सॊल्लप्पडुगिऱदु। “ऎल्लावऱ्ऱिऱ्कुम् अबेक्षै” ऎऩ्ऱु। ऎल्ला आसिरम कर्माक्कळैयुम् वित्यै अबेक्षिक्किऱदु; मुऱ्ऱिलुम् अबेक्षैयेयिल् लैयॆऩ्बदिल्लै।
ननु विरुद्धमिदं वचनम् — अपेक्षते च आश्रमकर्माणि विद्या, नापेक्षते चेति। नेति ब्रूमः। उत्पन्ना हि विद्या फलसिद्धिं प्रति न किञ्चिदन्यदपेक्षते, उत्पत्तिं प्रति तु अपेक्षते। कुतः ? यज्ञादिश्रुतेः। तथा हि श्रुतिः — ‘तमेतं वेदानुवचनेन ब्राह्मणा विविदिषन्ति यज्ञेन दानेन तपसाऽनाशकेन’ (बृ. उ. ४। ४। २२) इति यज्ञादीनां विद्यासाधनभावं दर्शयति। विविदिषासंयोगाच्चैषामुत्पत्तिसाधनभावोऽवसीयते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वित्यै आसिरम कर्माक्कळै अबेक्षिक्किऱदु, अबेक्षिक्कवुम् इल्लै, ऎऩ्ऱुळ्ळ इन्द सॊल् विरुत्तमिल्लैया? ऎऩ्ऱाल्, इल्लै ऎऩ्गिऱोम्। उण्डागिविट्ट वित्यै अल्लवा पलऩ् सित्तिक्कुम् पॊरुट्टु वेऱु ऎदैयुम् अबेक्षिप्पदिल्लै ; उण्डागुम् पॊरुट्टो अबेक्षिक्किऱदु। ऎदिऩाल्? “यक्ञम् मुदलाऩ सुरुदियिऩाल्” अप्पडिये “अन्द इवरै पिराह्मणर्गळ् वेदाऩु वसऩत्तिऩालुम्, यक्ञत्तिऩालुम्, ताऩत्तिऩालुम्, नासम् सॆय्याद तबसिऩालुम् अऱिय विरुम्बुगिऱार्गळ्" (पिरुहत्।IV-४-२२) ऎऩ्ऱु सुरुदि यक्ञम् मुदलियवैगळुक्कु वित्यैक्कु सादऩमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै काट्टुगिऱदु। अऱिय विरुप्पत्तुडऩ् सेर्क्कैयिरुप्पदाल् इवैगळुक्कु (वित्यै) उण्डावदऱ्कु सादऩमायिरुक्कुम् तऩ्मै तीर्माऩिक्कप्पडुगिऱदु।
‘अथ यद्यज्ञ इत्याचक्षते ब्रह्मचर्यमेव तत्’ (छा. उ. ८। ५। १) इत्यत्र च विद्यासाधनभूतस्य ब्रह्मचर्यस्य यज्ञादिभिः संस्तवात् यज्ञादीनामपि हि साधनभावः सूच्यते । ‘सर्वे वेदा यत्पदमामनन्ति तपांसि सर्वाणि च यद्वदन्ति। यदिच्छन्तो ब्रह्मचर्यं चरन्ति तत्ते पदं सङ्ग्रहेण ब्रवीमि’ (क. उ. १। २। १५) इत्येवमाद्या च श्रुतिः आश्रमकर्मणां विद्यासाधनभावं सूचयति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ऎदै यक्ञम् ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्गळो अदु पिरह्म सर्यम्दाऩ्" (सान्।VIII-५-१) ऎऩ्ऱविडत्तिल् वित्यैक्कु सादऩमायिरुक्किऱ पिरह्मसर्यत्तै यक्ञम् मुदलियवैगळाग स्तोत्रम् सॆय्दिरुप्पदाल, यक्ञम् मुदलियवैगळुक्कुम् सादऩत्तऩ्मै सूसिक्कप्पडुगिऱ तल्लवा? “ऎल्ला वेदङ्गळुम् ऎन्द निलैयै सॊल्लुगिऩ्ऱऩवो, ऎल्ला तबस्कळुम् ऎदै सॊल्लुगिऩ्ऱऩवो ऎदै विरुम्बि पिरह्मसर्यत्तै अऩुष्टिक्किऱार्गळो, अन्द निलैयै उऩक्कु सुरुक्कमागच् चॊल्लुगिऱेऩ्” (काडग।II-१५) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदियुम् आसिरमगर्माक्कळुक्कु वित्या सादऩत्तऩ्मैयै सूसिप्पिक्किऱदु।
स्मृतिरपि — ‘कषायपक्तिः कर्माणि ज्ञानं तु परमा गतिः। कषाये कर्मभिः पक्वे ततो ज्ञानं प्रवर्तते’ इत्येवमाद्या। अश्ववदिति योग्यतानिदर्शनम् — यथा च योग्यतावशेन अश्वो न लाङ्गलाकर्षणे युज्यते, रथचर्यायां तु युज्यते, एवमाश्रमकर्माणि विद्यया फलसिद्धौ नापेक्ष्यन्ते, उत्पत्तौ च अपेक्ष्यन्त इति ॥ २६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्मिरुदियुम् “अऴुक्कु (पाबम्) पोवदऱ्कु कर्माक्कळ्; ञाऩमो मेलाऩ कदि कर्माक्कळिऩाल् अऴुक्कु (पाबम्) पक्वमाऩाल् (नीङ्गिऩाल्) पिऱगु ञाऩम् एऱ्पडुगिऱदु” ऎऩ्बदु मुदलियदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“कुदिरैयैप् पोल” ऎऩ्बदु योक्कियदैक्कु तिरुष्टान्दम् योक्कियदै कारणमाग कुदिरैयै एर् इऴुप्पदिल् उबयोगप्पडुत्तुवदिल्लै, आऩाल् रदम् इऴुप्पदिल् उबयोगप्पडुत्तुप्पडुगिऱदु ऎऩ्बदु ऎप्पडि यो अप्पडिये आसिरमगर्माक्कळ् वित्यैयिऩाल् पलऩ् सित्तिप्पदिल् अबेक्षिक्कप्पडुवदिल्लै, उण्डावदिल् अबेक्षिक्कप्पडुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु।
शमदमाद्युपेतः स्यात्तथापि तु तद्विधेस्तदङ्गतया तेषामवश्यानुष्ठेयत्वात् ॥ २७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समदममात्युबेद: स्यात्तदाअबि तु तत्विदेस्तदङ्गदया ते षामवच्या नुष्टेयत्वात् ॥ २७ ॥
यदि कश्चिन्मन्येत — यज्ञादीनां विद्यासाधनभावो न न्याय्यः, विध्यभावात्। ‘यज्ञेन विविदिषन्ति’ इत्येवंजातीयका हि श्रुतिः अनुवादस्वरूपा विद्याभिष्टवपरा, न यज्ञादिविधिपरा — इत्थं महाभागा विद्या, यत् यज्ञादिभिरेतामवाप्तुमिच्छन्तीति — तथापि तु शमदमाद्युपेतः स्यात् विद्यार्थी, ‘तस्मादेवंविच्छान्तो दान्त उपरतस्तितिक्षुः समाहितो भूत्वाऽऽत्मन्येवात्मानं पश्यति’ (बृ. उ. ४। ४। २३) इति विद्यासाधनत्वेन शमदमादीनां विधानात् विहितानां च अवश्यानुष्ठेयत्वात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
यक्ञम् मुदलाऩवैगळुक्कु वित्या सादऩत् तऩ्मै न्यायमिल्लै। विदियिल्लाददिऩाल् “यक्ञत् तिऩाल् अऱिय विरुम्बुगिऱार्गळ्” ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ सुरुदि वित्यैयै स्तोत्तिरम् सॆय्वदिल् तात्पर्यमुळ्ळ अऩुवादरूबमल्लवा? यक्ञम् मुदलियवैगळै विदिप्पदिल् तात्पर्यमुळ्ळदल्ल। यक्ञम् मुदलियवै कळाल् इदै अडैय विरुम्बुगिऱार्गळ् ऎऩ्बदिऩाल् वित्यै इव्वळवु महिमैयुळ्ळदु ऎऩ्ऱु ऎवऩावदु ऒरुवऩ् निऩैत्ताऩेयाऩाल्, अप्पडियिरुन्दालुम्गूड वित्यैयै अबेक्षिक्किऱवऩ् समम् तमम् मुदलियदुडऩ् कूडिऩवऩाय् इरुक्क वेण्डुम्। “आगैयाल् इव्विदम् अऱिन्दवऩ् सान्दऩाय् तान्दऩाय् उबयदऩाय् तिदिक्ष वाय् समाहिदऩाय् इरुन्दु कॊण्डु तऩ्ऩिडत्ति लेये आत्मावै पार्क्किऱाऩ्” (पिरुहत्।IV-४-२३) ऎऩ्ऱु वित्यैक्कु सादऩमाग समम् तमम् मुदलियवैगळ् विदिक्कप् पट्टिरुप्पदाल्, विदिक्कप्पट्टवैगळ् अवसियम् अऩुष्टिक्क वेण्डिय तऩ्मैयुळ्ळदाल्।
ननु अत्रापि शमाद्युपेतो भूत्वा पश्यतीति वर्तमानापदेश उपलभ्यते, न विधिः ; नेति ब्रूमः, ‘तस्मात्’ इति प्रकृतप्रशंसापरिग्रहाद्विधित्वप्रतीतेः। ‘पश्येत्’ इति च माध्यन्दिना विस्पष्टमेव विधिमधीयते। तस्मात् यज्ञाद्यनपेक्षायामपि शमादीन्यपेक्षितव्यानि। यज्ञादीन्यपि तु अपेक्षितव्यानि, यज्ञादिश्रुतेरेव ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गेयुम्गूड “समम् मुदलियदुडऩ् कूडिऩवऩाग इरुन्दु कॊण्डु पार्क्किऱाऩ्” ऎऩ्ऱु इरुप्पदैच् चॊल्वदु काण्गिऱदे तविर विदि इल्लैये ऎऩ्ऱाल्, अप्पडियल्ल ऎऩ्ऱु सॊल्लुगिऱोम्। “आगैयाल्” ऎऩ्ऱु पिरगिरुदत्तैप् पुगऴ्वदु किडैप्पदाल्, विदियॆऩ्ऱु तॆरिगिऱबडियाल्, मात्यन्दिऩर्गळ् “पार्क्क वेण्डुम्” ऎऩ्ऱु तॆळिवागवे विदियैच् चॊल्गिऱार्गळ्। आगै याल् यक्ञम् मुदलाऩदै अबेक्षिक्कामल् पोऩालुम्, समम् मुदलियवैगळ् अबेक्षिक्कप्पड वेण्डिय वैगळे यक्ञम् मुदलाऩवैगळुम् अबेक्षिक्कप्पड वेण्डियवैगळ्दाऩ्, यक्ञम् मुदलाऩ सुरुदियिऩाल्।
ननु उक्तम् — यज्ञादिभिर्विविदिषन्तीत्यत्र न विधिरुपलभ्यत इति — सत्यमुक्तम्; तथापि तु अपूर्वत्वात्संयोगस्य विधिः परिकल्प्यते। न हि अयं यज्ञादीनां विविदिषासंयोगः पूर्वं प्राप्तः, येनानूद्येत। ‘तस्मात्पूषा प्रपिष्टभागोऽदन्तको हि’ इत्येवमादिषु च अश्रुतविधिकेष्वपि वाक्येषु अपूर्वत्वाद्विधिं परिकल्प्य, ‘पौष्णं पेषणं विकृतौ प्रतीयेत’ (शाब. भा. ३। ३। ३४) — इत्यादिविचारः प्रथमे तन्त्रे प्रवर्तितः। तथा च उक्तम् ‘विधिर्वा धारणवत्’ (ब्र. सू. ३। ४। २०) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
यक्ञम् मुदलियवैगळाल् अऱिय विरुम्बुगि ऱार्गळ् ऎऩ्ऱविडत्तिल् विदि काणप्पडविल्लैयॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदे ऎऩ्ऱाल्, वास्तवम् सॊल्लप्पट्टदु, आऩाल् अप्पडियुम् सेर्क्कै अबूर्वमायिरुप्पदाल् विदि कल्बिक्कप्पडुगिऱदु। यक्ञम् मुदलियवैगळुक्कु अऱिय विरुप्पत्तुडऩ् उळ्ळ सम्बन्दम् मुऩ्ऩाल् किडैक्क विल्लैये? किडैत्तिरुन्दाल् अऩुवादमागुम्। “आगैयाल् पूषा पिसैन्द मावै पागमायुडैयवर्, पल् इल्लादवर् अल्लवा” ऎऩ्ऱ इदु मुदलाऩ विदि सॊल्लप्पडामलिरुक्कुम् वाक्कियङ्गळिलुम् अबूर्वम् ऎऩ्ऱ कारणत्तिऩाल् विदियै कल्बित्तुक्कॊण्डु “पूषा तेवदै सम्बन्दमाऩ पिसैवदु विगिरुदियिल् अऱियवुम्” ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु मुदल् तन्दिरत्तिल् (पूर्वमीमांसा जैमिऩि सूत्तिरत्तिल्) विसारम् एऱ्पट् टिरुक्किऱदु। अप्पडिये “अल्लदु विदि, तारणम्बोल” (सूत्रम्।III;४-२०) ऎऩ्ऱु (मुऩ्) सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु।
स्मृतिष्वपि भगवद्गीताद्यासु अनभिसन्धाय फलम् अनुष्ठितानि यज्ञादीनि मुमुक्षोर्ज्ञानसाधनानि भवन्तीति प्रपञ्चितम्। तस्माद्यज्ञादीनि शमदमादीनि च यथाश्रमं सर्वाण्येव आश्रमकर्माणि विद्योत्पत्तावपेक्षितव्यानि। तत्रापि ‘एवंवित्’ इति विद्यासंयोगात् प्रत्यासन्नानि विद्यासाधनानि शमादीनि, विविदिषासंयोगात्तु बाह्यतराणि यज्ञादीनीति विवेक्तव्यम् ॥ २७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पगवत्कीदै मुदलाऩ स्मिरुदिगळिलुम् पलऩै ऎण्णामल् अऩुष्टिक्कप्पडुम् यक्ञम् मुदलियवै मोक्षत्तै विरुम्बुगिऱवऩुक्कु ञाऩ सादऩङ्गळाग इरुक्किऩ्ऱऩवॆऩ्बदु विस्तरिक्कप् पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् यक्ञम् मुदलाऩदुम् समम्, तमम् मुदलाऩदुमाऩ अन्दन्द आसिरमप्पडिक्कुळ्ळ ऎल्ला आसिरम कर्माक्कळुमे वित्यै, उण्डावदऱ्कु अबे क्षिक्कप्पडुबवैगळ्। अवैगळुक्कुळ्ळुम्, “इव्विदम् अऱिन्दवऩ्” ऎऩ्ऱु वित्यैयुडऩ् सम्बन्दमिरुप्पदाल् नॆरुङ्गिऩ वित्या सादऩङ्गळ् समम् मुदलियवैगळ् “तॆरियविरुम्बुवदु” ऎऩ्बदुडऩ् सम्बन्दमिरुप्पदाल् मिगवुम् वॆळियिलुळ्ळवैगळ् यक्ञम् मुदलियवैगळ्, ऎऩ्ऱु पिरित्तु अऱिय वेण्डुम्।