पारिप्लवार्था इति चेन्न विशेषितत्वात् ॥ २३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पारिप्लवार्दा इदि सेन्न विसेषिदत्वात् ॥ २३ ॥
पारिप्लवार्थमाख्यानं किंवा विद्यास्तुतिस्तुतेः ॥
ज्यायोऽनुष्ठानशेषत्वं तेन पारिप्लवार्थता ॥ ९ ॥
मनुर्वैवस्वतो राजेत्येवं तत्र विशेषणात् ॥
अत्र विद्यैकवाक्यत्वभावाद्विद्यास्तुतिर्भवेत् ॥ १० ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कदै सॊल्वदु पारिप्लवदिऱ्कागवा? अल्लदु वित्तैयिऩ् स्तुदिया? स्तुदियै विड अऩुष्टाऩत्तिऱ्कु सेषमायिरुप्पदु सिलाक्कियम्। आगैयाल् पारिप्लवत्तिऱ् कागत् ताऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“विवस्वाऩुडैय पुत्तिरर् मऩुराजऩ्” ऎऩ्ऱु इव्विदम् अङ्गे कुऱिप्पिडप्पट्टिरुप्पदालुम् इङ्गे वित्तै योडु ऒरे वाक्कियमागुम् तऩ्मै इरुप्पदालुम्, वित्तै यिऩ् स्तुदि ताऩ् आगुम्।
‘अथ ह याज्ञवल्क्यस्य द्वे भार्ये बभूवतुर्मैत्रेयी च कात्यायनी च’ (बृ. उ. ४। ५। १) ‘प्रतर्दनो ह वै दैवोदासिरिन्द्रस्य प्रियं धामोपजगाम’ (कौ. उ. ३। १) ‘जानश्रुतिर्ह पौत्रायणः श्रद्धादेयो बहुदायी बहुपाक्य आस’ (छा. उ. ४। १। १) इत्येवमादिषु वेदान्तपठितेष्वाख्यानेषु संशयः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(उबनिषत्तुक्कळिल् काणप्पडुम् कदैगळ् पारिप् लवत्तिऱ्कागवा, अल्लदु वित्यैयिऩ् स्तुदिक्कागवा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। वॆऱुम् स्तुदि ऎऩ्ऱु सॊल्वदैविड राजावुक्कु कदै सॊल्वदु ऎऩ्ऱ पारिप्लव पिरयो कत्तिल् उबनिषत् कदैगळुक्कुम् विनियोगम् सॊऩ्ऩाल् अदु सिऱन्ददु। स्तुदि ऎऩ्ऱाल् पलऩ् ऒऩ्ऱुमिल्लै। उबनिषत् कदैगळ् कर्मावुक्कु सेषमाऩदाल् उबनिषत् तुक्कळ् वित्यैयै पिरदाऩमागच् चॊल्लविल्लै ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पारिप्लवत्तिल् सॊल्लवेण्डिय कदैगळै कुऱिप्पिट्टु अङ्गे सॊल्लियिरुप्पदाल् उबनिषत् कदै कळुक्कु अङ्गु विनियोगमिल्लै। पक्कत्तिलुळ्ळ वित् यैयुडऩ् सेर्न्दुगॊण्डु उबनिषत् कदैगळ् वित्यै यै स्तोत्रम् सॆय्गिऩ्ऱऩ। आगवे उबनिषत्तुक् कळुक्कु वित्यैयिल् ताऩ् तात्पर्यम् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“याक्ञवल्क्यरुक्कु मैत्रेयी कात्यायऩी ऎऩ्ऱु इरण्डु पार्यैगळ् इरुन्दार्गळ्” (पिरुहत्।IV;५-१), “तिवोदासऩुडैय पुत्तिरऩ् पिरदर्त्तऩऩ् इन्दिरऩु टैय पिरियमाऩ इरुप्पिडम् पोऩाऩ्” (कौषीदगि।III-१), “पौत्रायणर् जाऩ सुरुदि” (जनच्रुदरुडैय पिळ्ळै यिऩ् पेरऩ्) सिरत्तैयुडऩ् एराळमाग ताऩम् सॆय्बव ऩाग एराळमाग अऩ्ऩम् पोडुबवऩाग इरुन्दाऩ्” (सान्।IV-१-१) ऎऩ्बदु मुदलाऩ उबनिषत्तुक्कळिल्, सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱ कदैगळ् विषयत्तिल्, इवै पारिप्लव पिरयोगत्तिऱ्काग एऱ्पट्टवैगळा, अल्लदु समीबत्तिलुळ्ळ वित्यैगळै अऱिवदै पिरयोजऩ मायुळ्ळवैगळा ऎऩ्ऱु सन्देहम्।
किमिमानि पारिप्लवप्रयोगार्थानि, आहोस्वित्सन्निहितविद्याप्रतिपत्त्यर्थानीति। पारिप्लवार्था इमा आख्यानश्रुतयः, आख्यानसामान्यात् , आख्यानप्रयोगस्य च पारिप्लवे चोदितत्वात्। ततश्च विद्याप्रधानत्वं वेदान्तानां न स्यात् , मन्त्रवत् प्रयोगशेषत्वादिति चेत् —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: इन्द कदैगैळच् चॊल्लुम् सुरुदि कळ् पारिप्लवत्तिऱ्काग, कदै ऎऩ्बदु समाऩमायिरुप् पदालुम्, पारिप्लवत्तिल् कदैक्कु पिरयोगम् विदिक्कप् पट्टिरुप्पदालुम्। अप्पडियाऩाल् उबनिषत्तुक्कळुक्कु वित्यैयै पिरदाऩमायुडैय तऩ्मै इरादु, मन्दिरङ् गळैप्पोल पिरयोगत्तिऱ्कु से षमागिविडुगिऱबडियाल्।
तन्न। कस्मात् ? विशेषितत्वात् — ‘पारिप्लवमाचक्षीत’ इति हि प्रकृत्य, ‘मनुर्वैवस्वतो राजा’ इत्येवमादीनि कानिचिदेव आख्यानानि तत्र विशेष्यन्ते। आख्यानसामान्याच्चेत् सर्वगृहीतिः स्यात् , अनर्थकमेवेदं विशेषणं भवेत्। तस्मात् न पारिप्लवार्था एता आख्यानश्रुतयः ॥ २३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: ऎऩ्ऱाल् अदुसरियल्ल। एऩ्? “कुऱिप्पि टप्पट्टिरुप्पदाल्" “पारिप्पिलवत्तैच् चॊल्वदुम्” ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु “वैवस्वदमऩुराजा” ऎऩ्बदु मुदलाऩ सिल कदैगळ् ताऩ् अङ्गे कुऱिप्पिडप्पट्टिरुक् किऩ्ऱऩ। कदै ऎऩ्बदु समाऩमायिरुप्पदाल् ऎल्लाक् कदैगळैयुम् किरहिप्पदाऩाल्, इन्द कुऱिप्पिडुदल् अर्त्तमऱ्ऱदाग आगिविडुम्। आगैयाल् इन्द कदैगळैच् चॊल्लुम् सुरुदिगळ् पारिप्पिलवत्तिऱ्काग अल्ल।
तथा चैकवाक्यतोपबन्धात् ॥ २४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तदा सैगवायदोबबन्दात् ॥ २४ ॥
असति च पारिप्लवार्थत्वे आख्यानानां सन्निहितविद्याप्रतिपादनोपयोगितैव न्याय्या, एकवाक्यतोपबन्धात्। तथा हि तत्र तत्र सन्निहिताभिर्विद्याभिरेकवाक्यता दृश्यते प्ररोचनोपयोगात् प्रतिपत्तिसौकर्योपयोगाच्च ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पारिप्लवत्तिऱ्काग ऎऩ्बदु इल्लैयॆऩ्बदाल् कदैगळुक्कु समीबत्तिलुळ्ळ वित्यैगळै पिरदिबादऩम् सॆय्य उबयोगप्पडुम् तऩ्मै ऎऩ्बदे न्यायमायुळ् ळदु, ऒरे वाक्कियत्तऩ्मै सेरुमाऩदाल्। अप्पडिये अङ्गु अङ्गु समीबत्तिलुळ्ळ वित्यैगळुडऩ् ऒरे वाक्कियमायिरुक्कुम् तऩ्मै काणप्पडुगिऱदु, रुसियै युण्डुबण्ण उबयोगप्पडुवदालुम् सुलबमाग अऱिवदऱ्कु उबयोगप्पडुवदालुम्
मैत्रेयीब्राह्मणे तावत् — ‘आत्मा वा अरे द्रष्टव्यः’ (बृ. उ. ४। ५। ६) इत्याद्यया विद्यया एकवाक्यता दृश्यते; प्रातर्दनेऽपि ‘प्राणोऽस्मि प्रज्ञात्मा’ इत्याद्यया। ‘जानश्रुतिः’ इत्यत्रापि ‘वायुर्वाव संवर्गः’ (छा. उ. ४। ३। १) इत्याद्यया। यथा ‘स आत्मनो वपामुदखिदत्’ इत्येवमादीनां कर्मश्रुतिगतानामाख्यानानां सन्निहितविधिस्तुत्यर्थता, तद्वत्। तस्मान्न पारिप्लवार्थत्वम् ॥ २४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मैत्रेयी पिराह्मणत्तिल् “अये, आत्मादाऩ् अऱिय वेण्डियदु” (पिरुहत्।IV-५-६) ऎऩ्ऱु आरम्बिक्कुम् वित्यैयुडऩ्, पिरदर्त्तऩऩ् कदैयिलुम्, “नाऩ् पिरक्ञात्मावाऩ पिराणऩाग इरुक्किऱेऩ्” ऎऩ्ऱु आरम्बिक्कुम् वित्यैयुडऩ्, जाऩ सुरुदियॆऩ्ऱ इडत्तिलुम् “वायु संवर्क्कम्” (सान्।IV-३-१) ऎऩ्ऱु आरम्बिक्कुम् वित्यैयुडऩ्, ऒरे वाक्कियमायिरुक्कुम् तऩ्मै काणप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अवर् तऩ्ऩुडैय वबैयै वॆळियिल् ऎडुत्तार्” ऎऩ्बदु मुदलाऩ, कर्म सुरुदिगळिलुळ्ळ, कदैगळुक्कु पक्कत्तिलुळ्ळ विदियिऩ् स्तुदियै पिरयोजऩमायुडैय तऩ्मै ऎप्पडियो, अदैप्पोल
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिऩाल् पारिप्लवत्तिऱ्काग ऎऩ्बदिल्लै।