परामर्शं जैमिनिरचोदना चापवदति हि ॥ १८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
परामर्सम् जैमिऩिरसोदना साबवददि हि ॥ १८ ॥
नास्त्यूर्ध्वरेताः किंवाऽस्ति नास्त्यसावविधानतः ॥
वीरघातो विधेः क्लृप्तावन्धपङ्ग्वादिगा स्मृतिः ॥ ३ ॥
अस्त्यपूर्वविधेः क्लृप्तेर्वीरहाऽनग्निको गृही ॥
अन्धादेः पृथगुक्तत्वात्स्वस्थानां श्रूयते विधिः ॥ ४ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऊर्त्वरेदस् (आसिरमम्) किडैयादा? अल्लदु उण्डा? विदिक्कप्पडाददिऩाल् अदु किडैयादु। विदियै कल्बिप्पदाऩाल् “वीरगादम्” (ऎऩ्ऱ तोषम् वरुम्)। स्मिरुदि कुरुडु नॊण्डि मुदलाऩवर्गळैप् पॊरुत्तदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पुदिदाग विदियै कल्बिक्क मुडियुमाऩदिऩाल् (अन्द आसिरमम्) उण्डु। “वीरगादम्” (ऎऩ्ऱ तोषम्) किरहस्तऩायिरुन्दु कॊण्डु अक्ऩियै विट्टवऩुक्कुत् ताऩ्। कुरुडु मुदलिय वर्गळै तऩियागच् चॊल्लियिरुप्पदाल् स्वस्तमाग (तऩ् निलैयिल्) इरुप्पवर्गळुक्कुम् विदि सॊल्लप्पट्टि रुक्किऱदु।
लोककाम्याश्रमी ब्रह्मनिष्ठामर्हति वा न वा ॥
यथावकाशं ब्रह्मैष ज्ञातुमर्हत्यवारणात् ॥ ५ ॥
अनन्यचित्तता ब्रह्मनिष्ठाऽसौ कर्मठे कथम् ॥
कर्मत्यागी ततो ब्रह्मनिष्ठामर्हति नेतरः ॥ ६ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
लोगत्तिल् आसैयुळ्ळ आसिरमि पिरह्म निष्टैक्कु तगुन्दवऩा? अल्लदु इल्लैया? तडुक्कप्पडाददिऩाल् इवऩुम् अवगासम् किडैप्पदै ऒट्टि पिरह्मत्तैयऱिय तगुदियुळ्ळवऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्म निष्टै ऎऩ्बदु वेऱु ऎदिलुम् पोगादि रुत्तल्। इदु कर्माविल् ईडुबट्टवऩिडम् ऎप्पडि इरुक्क मुडियुम्? आगैयाल् कर्मावै विट्टवऩ् ताऩ् पिरह्म वित्यैक्कु तगुन्दवऩ्, वेऱु यारुमिल्लै।
‘त्रयो धर्मस्कन्धाः’ (छा. उ. २। २३। १) इत्यादयो ये शब्दा ऊर्ध्वरेतसामाश्रमाणां सद्भावाय उदाहृताः, न ते तत्प्रतिपादनाय प्रभवन्ति; यतः परामर्शम् एषु शब्देष्वाश्रमान्तराणां जैमिनिराचार्यो मन्यते, न विधिम्। कुतः ? न हि अत्र लिङादीनामन्यतमश्चोदनाशब्दोऽस्ति। अर्थान्तरपरत्वं च एषु प्रत्येकमुपलभ्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुदल् वर्णम्
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(मुऩ् अदिगरणत्तिल् आत्मञाऩम् स्वदन्दिर मॆऩ्ऱु तीर्माऩिक्कप्पट्टदु। अदु ऊर्त्वरेदस् आसिरममाऩ सन्यासत्तिल्दाऩ् अडैयमुडियुमाऩदाल् आसिरमत्तैप्पऱ्ऱि विसारिक्कप्पडुगिऱदु। वेऱु आसिरमम् किडैयादु। अदुबऱ्ऱि वेदत्तिल् विदि इल्लाददाल्, ‘मूऩ्ऱु तर्म स्कन्दङ्गळ्’ ऎऩ्ऱु आरम्बिक्कुम् सान्दोक्य सुरुदियिल् कार्हस्त्यम्, वाऩप्रस्तम्, नैष्टिग प्रह्मसर्यम्, इवैगळिऩ् अऩुवादम् उळ्ळदे तविर विदियिल्लै। कार्हस्त्यत्तिल् मुक्कियमाऩ अक्ऩि कर्मावै विडुवदै निन्दित्तिरुप्पदाल्। अबूर्वमाग इरुन्दालुम् इङ्गे विदि कल्बिक्कमुडियादु। नाऩ्गु आसिरमङ्गळ् ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩदु कर्मावैच् चॆय्यमुडियाद कुरुडऩ्, नॊण्डि मुदलाऩवर्गळुक्कुत्ताऩ्। आदलाल् किरुहस्ताच्रमम् ऒऩ्ऱुदाऩ्। सऩ्यासम् किडैयादु, ञाऩम् कर्मावुक्कु अङ्गम्दाऩ् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विदियिल्लाविट्टालुम् अबूर्वमाऩदाल् इङ्गेये विदियै कल्बिक्कलाम्। विहिदत्तिऱ्कुत् ताऩ् अऩुवादम् पॊरुन्दुम्। अक्ऩियै विडुवदाल् वीरहत्ति ऎऩ्ऱ तोषम् किरुहस्तऩुक्कुत्ताऩ्। कर्माविल् अदिगार मिल्लादवऩुक्कु तऩियागवे सन्यासत्तै विदित्तिरुक् किऱदु। मेलुम् जाबाल सुरुदियिल् स्पष्टमाग मऱ्ऱ आच्र मङ्गळै विदित्तिरुक्किऱदु। आगैयाल् कार्हस्यत् तैत् तविर मऱ्ऱ आसिरमङ्गळुमुण्डु ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इरण्डावदु वर्णगम्
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(मूऩ्ऱु तर्मस्कन्दङ्गळ् ऎऩ्ऱ इडत्तिल् मूऩ्ऱु आच्रमिगळुक्कु पुण्य लोगमुम्, पिरह्म निष्टऩुक्कु मोक्षमुम् सॊल्लियिरुक्किऱदु। पिरह्मसारगिरुहस्तऩ्, वाऩबिरस्तऩ् मूवरुमे तम् तम् आसिरम तर्मङ्गळैच् चॆय्दुगॊण्डु पिरह्मविसारमुम् सॆय्यक्कूडुमाऩदाल् इम्मूवरुक्कुळ् यार् पिरह्म निष्टऩो अवऩुक्कु मोक्षम्। मऱ्ऱवर्गळुक्कु पुण्यलोगम्। पिरह्म संस्तबदम् सन्नियासियै कुऱिक्कविल्लै ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्मनिष्टै ऎऩ्बदु वेऱु ऒऩ्ऱिलुम् मऩदै सॆलुत्तामल् ऎप्पॊऴुदुम् पिरह्मत्तिलेये निलैयाग इरुप्पदु इदु सर्वगर्म परित्यागम् सॆय्द सन्यासिक् कुत्ताऩ् मुडियुमे तविर कर्मावैच् चॆय्दु कॊण्डि रुक्कुम् मऱ्ऱ आसिरमिगळुक्कु मुडियादु। आगैयाल् स्वदर्मत्तैच् चॆय्गिऱ मुदल् मूऩ्ऱु आसिरमिगळुक्कु पुण्यलोगम् पिरह्म निष्टऩाऩ सन्यासिक्कु मोक्षम् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“मूऩ्ऱु तर्म स्कन्दङ्गळ्” (सान्।II-२३-१) ऎऩ्बदु मुदलाऩ ऎन्द सप्तङ्गळ् ऊर्त्वरेदस्साऩ आसिरमङ् गळिऩ् इरुप्पैक्काट्टुवदऱ्काग उदाहरिक्कप्पट्ट ऩवो। अवै अदैप् पिरदिबादिक्कप् पोदुमाऩवै अल्ल। एऩॆऩ्ऱाल्, इन्द सप्तङ्गळिल् मऱ्ऱ आसिरमङ् गळिऩ् अऩुवादमे तविर विदियल्ल ऎऩ्ऱु जैमिऩि आसार्यार् ऎण्णुगिऱार्। एऩ्? विदियैक् कुऱिक्कुम् सप्तमागिय लिङ् मुदलाऩवैगळिल् यादॊऩ्ऱुम् इङ्गे इल्लैये? मेलुम्, वेऱु विषयत्तिल् तात्पर्यमुळ्ळ तॆऩ्बदु इवैगळिल् ऒव्वॊऩ्ऱिलुम् काणप्पडुगिऱदु।
‘त्रयो धर्मस्कन्धाः’ इत्यत्र तावत् ‘यज्ञोऽध्ययनं दानमिति प्रथमस्तप एव द्वितीयो ब्रह्मचार्याचार्यकुलवासी तृतीयोऽत्यन्तमात्मानमाचार्यकुलेऽवसादयन्सर्व एते पुण्यलोका भवन्ति’ इति परामर्शपूर्वकमाश्रमाणामनात्यन्तिकफलत्वं सङ्कीर्त्य, आत्यन्तिकफलतया ब्रह्मसंस्थता स्तूयते — ‘ब्रह्मसंस्थोऽमृतत्वमेति’ (छा. उ. २। २३। १) इति। ननु परामर्शेऽपि आश्रमा गम्यन्ते एव — सत्यं गम्यन्ते; स्मृत्याचाराभ्यां तु तेषां प्रसिद्धिः, न प्रत्यक्षश्रुतेः। अतश्च प्रत्यक्षश्रुतिविरोधे सति अनादरणीयास्ते भविष्यन्ति, अनधिकृतविषया वा ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मूऩ्ऱु तर्म सगन्दङ्गळ् ऎऩ्ऱविडत्तिल्, यक्ञम् अत्ययऩम् ताऩम् ऎऩ्बदु मुदलावदु, तबस्ताऩ् इरण्डावदु, आसार्यरुडैय किरुहत्तिलिरुन्दु कॊण्डु आसार्यरुडैय किरुहत्तिलेये तऩ्ऩैप् पूरावुम् उऴैत्तु वरुम्बडि सॆय्युम् पिरह्मसारि मूऩ्ऱावदु; इवर्गळ् ऎल्लोरुम् पुण्णिय लोगत्तै अडैगिऱवर्गळाग इरुक्किऱार्गळ्। ऎऩ्ऱु अऩुवाद पूर्वगमाग आसिरमङ्गळुगगु अऴिवुळ्ळ पलऩुळ्ळ तऩ्मैयैच् चॊल्लिविट्टु ‘पिरह्मत्तिल् निलैत्तिरुप् पवऩ् अमिरुदत्तऩ्मैयै अडैगिऱाऩ्’ (सान्।II;२३-१) ऎऩ्ऱु अऴिवऱ्ऱ पलऩुळ्ळदाग पिरह्मत्तिल् निलैत् तिरुप्पदु स्तुदिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अऩुवादमिरुन्दालुम् आसिरमङ्गळ् अऱियप्पडु किऩ्ऱऩवे, ऎऩ्ऱाल्, वास्तवम् अऱियप्पडुगिऩ्ऱऩ। आऩाल् अवैगळुक्कु पिरसित्ति स्मिरुदियिऩालुम् आसारत्तिऩालुमे तविर, नेर् सुरुदियिऩाल् अल्ल। आगैयाल् पिरत्यक्षमायुळ्ळ सुरुदिक्कु विरोदमायिरुप् पदाल्, अवै आदरिक्कक्कूडादवैगळाग आगिऩ्ऱऩ; अल्लदु (कर्माविल्) अदिगारमिल्लादवर्गळै विषयमा युळ्ळदाय् इरुक्कलाम्।
ननु गार्हस्थ्यमपि सहैवोर्ध्वरेतोभिः परामृष्टम् — ‘यज्ञोऽध्ययनं दानमिति प्रथमः’ इति — सत्यमेवम्; तथापि तु गृहस्थं प्रत्येव अग्निहोत्रादीनां कर्मणां विधानात् श्रुतिप्रसिद्धमेव हि तदस्तित्वम्; तस्मात्स्तुत्यर्थ एव अयं परामर्शः, न चोदनार्थः। अपि च अपवदति हि प्रत्यक्षा श्रुतिराश्रमान्तरम् — ‘वीरहा वा एष देवानां योऽग्निमुद्वासयते’ ‘आचार्याय प्रियं धनमाहृत्य प्रजातन्तुं मा व्यवच्छेत्सीः’ (तै. उ. १। ११। १) ‘नापुत्रस्य लोकोऽस्तीति तत्सर्वे पशवो विदुः’ इत्येवमाद्या ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“यक्ञम् अत्ययऩम् ताऩम् ऎऩ्ऱु मुदलावदु” ऎऩ्ऱु कार्हस्तियासिरममुम्दाऩ् ऊर्त्वरेदस् आच्रमङ् गळुडऩ् सेर्त्तु अऩुवादम् सॆय्यप्पट्टिरुक्किऱदे? ऎऩ्ऱाल् इव्विदमिरुप्पदु वास्तवम्, अप्पडियिरुन् दालुम् किरुहस्तऩै उत्तेसित्ते अक्ऩि होत्रम् मुदलिय कर्माक्कळ् विदिक्कप्पट्टिरुप्पदिऩाल् अदु उण्डु ऎऩ्बदु सुरुदिगळिल् पिरसित्तमे अल्लवा? आगैयाल् इन्द अऩुवादम् स्तुदिप्पदऱ्कागत्ताऩ्, विदियिल् तात्पर्यमुळ्ळदल्ल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम् पिरत्यक्षमाऩ सुरुदि मऱ्ऱ आसिरमत्तै निन्दिक्किऱदे? “ऎवऩ् तेवर्गळुडैय अक्ऩियै विट्टुविडुगिऱाऩो अवऩ् वीरऩैक्कॊऩ्ऱवऩे” “आसार्यारुक्कु पिरियमाऩ तऩत्तै कॊण्डु वन्दु कॊडुत्तुविट्टु पिरजासन्ददियै अऱुत्तुविडादे” (तैत्तिरीय।I-११-१), “पुत्तिरऩिल्लादवऩुक्कु लोगम् किडैयादु ऎऩ्ऱदाल् अवर्गळ् ऎल्लोरुम् पसुक्क ळॆऩ्ऱे अऱिगिऱार्गळ्" ऎऩ्बदु मुदलाऩदु।
तथा ‘ये चेमेऽरण्ये श्रद्धा तप इत्युपासते’ (छा. उ. ५। १०। १) ‘तपःश्रद्धे ये ह्युपवसन्त्यरण्ये’ (मु. उ. १। २। ११) इति च देवयानोपदेशः, न आश्रमान्तरोपदेशः। सन्दिग्धं च आश्रमान्तराभिधानम् — ‘तप एव द्वितीयः’ (छा. उ. २। २३। १) इत्येवमादिषु। तथा ‘एतमेव प्रव्राजिनो लोकमिच्छन्तः प्रव्रजन्ति’ (बृ. उ. ४। ४। २२) इति लोकसंस्तवोऽयम् , न पारिव्राज्यविधिः। ननु ‘ब्रह्मचर्यादेव प्रव्रजेत्’ इति विस्पष्टमिदं प्रत्यक्षं पारिव्राज्यविधानं जाबालानाम् — सत्यमेवमेतत्; अनपेक्ष्य तु एतां श्रुतिम् अयं विचार इति द्रष्टव्यम् ॥ १८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये “ऎन्द इवर्गळ् अरण्यत्तिल् सिरत्तै तबस् ऎऩ्ऱु उबासिक्किऱार्गळो" (सान्।V-१०-१) “ऎवर्गळ् अरण्यत्तिल् तबसैयुम् सिरत्तैयैयुम् उबासिक्किऱार् कळो”(मुण्डग।१-२-११) ऎऩ्बदु तेवयाऩत्तैयुबदेसिक् किऱदे तविर वेऱु आसिरम विषयमाऩ उबदेसमल्ल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“तबस् ताऩ् इरण्डावदु” (सान्।II-२३-१) मुदलिय वैगळिल् वेऱु आसिरमत्तैच् चॊल्गिऱदॆऩ्बदु सन्देहमायुळ्ळदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये “इन्द आत्मलोगत्तैये विरुम्बुम् तुऱवुमऩप्पाऩ्मैयुळ्ळवर्गळ् कर्मावैविट्टु सन्या सत्तैक् कैक्कॊळ्गिऱार्गळ्” (पिरुहत्।IV-४-२२) ऎऩ्ऱ इदु लोगत्तै स्तोत्रम् सॆय्गिऱदे तविर सऩ्ऩियास विषयमाऩ विदियल्ल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जाबालर्गळिऩ् उबनिषत्तिल् “पिरह्मसरियत् तिलिरुन्दे सन्यासम् सॆय्दुगॊळ्ळवुम्” ऎऩ्ऱु वॆगु तॆळिवागवे पिरत्यक्षमाग सऩ्ऩियास विदि इरुक्किऱदे, ऎऩ्ऱाल्, इदु वास्तवम्दाऩ्। आऩाल् इन्द सुरुदियै अबेक्षिक्कामले इन्द विसारम् सॆय्यप्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱु अऱियवुम्।
अनुष्ठेयं बादरायणः साम्यश्रुतेः ॥ १९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अऩुष्टेयम् पादरायण: साम्यच्रुदे: ॥ १९ ॥
अनुष्ठेयम् आश्रमान्तरं बादरायण आचार्यो मन्यते — वेदेऽश्रवणादग्निहोत्रादीनां च अवश्यानुष्ठेयत्वात् तद्विरोधादनधिकृतानुष्ठेयमाश्रमान्तरम् — इति हि इमां मतिं निराकरोति, गार्हस्थ्यवदेव आश्रमान्तरमपि अनिच्छता प्रतिपत्तव्यमिति मन्यमानः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेऱु आसिरमत्तै अऩुष्टिक्क वेण्डियदाग पादरायण आसार्यार् ऎण्णुगिऱार्, वेदत्तिल् सॊल्लप् पट्टिरुप्पदाल्। अक्ऩिहोत्रम् मुदलाऩवै अवसियम् अऩुस्टिक्कवेण्डियवैगळाऩदिऩाल्, वेऱु आसिरमम् अदऱ्कु विरोदमायिरुप्पदाल् अदिगारमिल्लादवर्गळा लेये अऩुष्टिक्कत्तक्कदु ऎऩ्ऱ ऎण्णत्तै, कार्हस्तियम् पोलवे मऱ्ऱ आसिरममुम् इष्टप्पडाद वऩालुम् ऒप्पुक्कॊळ्ळवेण्डिय तॆऩ्ऱु अबिप्राय मुळ्ळवराग, निरागरणम् सॆय्गिऱार्।
कुतः ? साम्यश्रुतेः। समा हि गार्हस्थ्येनाश्रमान्तरस्य परामर्शश्रुतिर्दृश्यते — ‘त्रयो धर्मस्कन्धाः’ (छा. उ. २। २३। १) इत्याद्या। यथा इह श्रुत्यन्तरविहितमेव गार्हस्थ्यं परामृष्टम् , एवमाश्रमान्तरमपीति प्रतिपत्तव्यम् — यथा च शास्त्रान्तरप्राप्तयोरेव निवीतप्राचीनावीतयोः परामर्श उपवीतविधिपरे वाक्ये। तस्मात् तुल्यमनुष्ठेयत्वं गार्हस्थ्येन आश्रमान्तरस्य। तथा ‘एतमेव प्रव्राजिनो लोकमिच्छन्तः प्रव्रजन्ति’ (बृ. उ. ४। ४। २२) इत्यस्य वेदानुवचनादिभिः समभिव्याहारः । ‘ये चेमेऽरण्ये श्रद्धा तप इत्युपासते’ (छा. उ. ५। १०। १) इत्यस्य च पञ्चाग्निविद्यया ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎदिऩाल्? “सममाग सॊल्लियिरुप्पदाल्” कार्हस्तियत्तुडऩ् वेऱु आसिरमत्तैयुम् सममागवे अदुवादम् सॆय्युम् ‘मूऩ्ऱु तर्म स्कन्दङ्गळ्’ (सान्दोक्यम्।II-२३-१) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदि काणप् पडुगिऱदे! वेऱु सुरुदियिल् विहिदमायुळ्ळ कार्हस्ति यमे इङ्गु ऎप्पडि अऩुवदिक्कप्पडुगिऱदो, अप्पडिये वेऱु आसिरममुम् अऩुवदिक्कप्पट्टिरुक्किऱदॆऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्। ऎप्पडि उबवीदत्तै विदिक्कुम् वाक्यत्तिल् वेऱु सास्तिरत्तिलिरुन्दु किडैक्किऱ निवीदम् पिरासीऩावीदम् इवैगळुक्के अऩुवादम् इरुक्किऱदो अप्पडि। आगैयाल् कार्हस्त्यत्तुडऩ् वेऱु आसिरमत्तिऩ् अऩुष्टिक्कवेण्डिय तऩ्मै समाऩम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये “इन्द आत्मलोगत्तैये विरुम्बुम् तुऱवु मऩप्पाऩ्मैयुळ्ळवर्गळ् सन्यासिगळागिऱार्गळ्” (पिरुहत्।IV-४-२२) ऎऩ्बदै वेदाऩुवसऩम् मुदलियवै कळुडऩ् सेर्त्ते सॊल्लियिरुक्किऱदु। “ऎन्द इवर्गळ् अरण्यत्तिल् सिरत्तै, तबस् ऎऩ्ऱु उबासिक्किऱार् कळो” (सान्।V-१०-१) ऎऩ्ऱु इदै (वाऩप्रस्तत्तै) पञ्जाक्ऩि वित्यैयुडऩ् (सेर्त्तुच् चॊल्लियिरुक्किऱदु)।
यत्तूक्तम् — ‘तप एव द्वितीयः’ इत्यादिष्वाश्रमान्तराभिधानं सन्दिग्धमिति। नैष दोषः, निश्चयकारणसद्भावात् । ‘त्रयो धर्मस्कन्धाः’ (छा. उ. २। २३। १) इति हि धर्मस्कन्धत्रित्वं प्रतिज्ञातम्। न च यज्ञादयो भूयांसो धर्मा उत्पत्तिभिन्नाः सन्तः अन्यत्राश्रमसम्बन्धात् त्रित्वेऽन्तर्भावयितुं शक्यन्ते। तत्र यज्ञादिलिङ्गो गृहाश्रम एको धर्मस्कन्धो निर्दिष्टः, ब्रह्मचारीति च स्पष्ट आश्रमनिर्देशः, तप इत्यपि कोऽन्यस्तपःप्रधानादाश्रमात् धर्मस्कन्धोऽभ्युपगम्येत । ‘ये चेमेऽरण्ये’ (छा. उ. ५। १०। १) इति च अरण्यलिङ्गात् श्रद्धातपोभ्यामाश्रमगृहीतिः। तस्मात् परमार्शेऽप्यनुष्ठेयमाश्रमान्तरम् ॥ १९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“तबस्ताऩ् इरण्डावदु” (सान्।II-२३-१) ऎऩ्बदु मुदलाऩविडङ्गळिल् वेऱु आसिरमत्तैच् चॊल्लियिरुप् पदु सन्देहमुळ्ळदॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो अदु तोषमिल्लै। निच्चयम् सॆय्यक् कारणम् इरुप्पदिऩाल्। “मूऩ्ऱु तर्मस्कन्दङ्गळ्” ऎऩ्ऱु तर्मस्कन्दङ्गळुक्कु मूऩ्ऱायिरुक्कुम् तऩ्मै पिरदिक्ञै सॆय्यप्पट्टिरुक्कि ऱदल्लवा? तऩित्तऩियाग एऱ्पट्टदायुळ्ळ यक्ञम् मुदलाऩ एराळमाऩ धर्मङ्गळ् आसिरम सम्बन्दमऩ्ऩियिल् मूऩ्ऱु ऎऩ्बदऱ्कुळ् अडङ्गुम्बडिच् चॆय्यमुडियादु। अङ्गे यक्ञम् मुदलाऩ लिङ्गङ्गळैयुडैय किरहस्तासिरमम् ऒरु तर्मस्कन्दम् ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिडप्पट्टिरुक्किऱदु; पिरह्मसारी ऎऩ्ऱु तॆळिवागवे आसिरमम् कुऱिप्पिडप् पट्टिरुक्किऱदु। तबस् ऎऩ्बदिऩालुम् तबसैप् पिरदाऩ मायुळ्ळ (वाऩप्पिरस्त) आसिरमत्तैत्तविर वेऱु ऎदु तर्मस्कन्दमाग ऒप्पुक्कॊळ्ळ मुडियुम्? ‘ऎन्द इवर्गळ् अरण्यत्तिल्’ (सान्।V-१०-१) ऎऩ्ऱु अरण्यम् ऎऩ्ऱ लिङ्गत्तिलिरुन्दुम् सिरत्तै तबस् इवैगळाल् (वाऩप् पिरस्त) आसिरमम् किरहिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् अऩु वादमिरुन्दालुम् वेऱु आसिरमम् अऩुष्टिक्कत्तक्कदु।
विधिर्वा धारणवत् ॥ २० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विदिर्वा तारणवत् ॥ २० ॥
विधिर्वा अयमाश्रमान्तरस्य, न परामर्शमात्रम्। ननु विधित्वाभ्युपगमे एकवाक्यताप्रतीतिरुपरुध्येत। प्रतीयते च अत्र एकवाक्यता — पुण्यलोकफलास्त्रयो धर्मस्कन्धाः, ब्रह्मसंस्थता त्वमृतत्वफलेति — सत्यमेतत्; सतीमपि तु एकवाक्यताप्रतीतिं परित्यज्य विधिरेवाभ्युपगन्तव्यः, अपूर्वत्वात् , विध्यन्तरस्यादर्शनात् , विस्पष्टाच्चाश्रमान्तरप्रत्ययात् गुणवादकल्पनया एकवाक्यत्वयोजनानुपपत्तेः। धारणवत् —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु इदु वेऱु आसिरमत्तिऩ् विदिये, अऩुवादम् मात्तिरम् ऎऩ्बदिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विदि ऎऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊण्डाल् ऒरे वाक्किय मॆऩ्ऱु तोऩ्ऱुवदु कॆट्टुविडादा? मूऩ्ऱु तर्मस् कन्दङ्गळ् पुण्णिय लोगत्तै पलऩायुळ्ळवैगळ्, पिरह्मत्तिल् निलैत्तिरुप्पदो अमिरुदत् तऩ्मैयै पलऩागवुडैयदु, ऎऩ्ऱु ऎऩ्ऱु इङ्गु ऒरे वाक्कियमा यिरुक्कुम् तऩ्मै तॆरिगिऱदे? ऎऩ्ऱाल्, इदु वास्तवम्। आऩाल् ऒरे वाक्कियमॆऩ्ऱु तॆरिवदायिरुन्दालुम् अदैविट्टुविट्टु, विदियॆऩ्ऱे ऒप्पुक्कॊळ्ळ वेण्डुम्, अबूर्वत् तऩ्मैयिरुप्पदाल्, वेऱु विदि काणाददिऩाल्, वॆगु स्पष्टमाग वेऱु आसिरमम् तॆरिवदिऩाल्, कुणवादत्तै कल्बिप्पदु मूलमाय् ऒरे वाक्यमॆऩ्ऱु सॆय्वदु उसिदमिल्लैयाऩदिऩाल्। “तारणम्बोल"।
यथा ‘अधस्तात्समिधं धारयन्ननुद्रवेदुपरि हि देवेभ्यो धारयति’ इत्यत्र सत्यामप्यधोधारणेन एकवाक्यताप्रतीतौ, विधीयत एव उपरिधारणम् , अपूर्वत्वात्; तथा च उक्तं शेषलक्षणे ‘विधिस्तु धारणेऽपूर्वत्वात्’ (जै. सू. ३। ४। १५) इति। तद्वत् इहापि आश्रमपरामर्शश्रुतिः विधिरेवेति कल्प्यते ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“समित्तै कीऴे तरित्तुक्कॊण्डु पोगवेण् डुम्, तेवर्गळुक्कु अल्लवा मेले तरिक्क वेण्डुम्” ऎऩ्ऱ इडत्तिल् कीऴे तरिप्पदुडऩ् ऒरे वाक्कियमागत् तॆरिन्दालुम् मेले तरिप्पदु विदिक्कवे पडुगिऱदु, अबूर्वमायिरुप्पदाल् ऎऩ्बदैप्पोल। अप्पडिये सेष लक्षणत्तिल् “आऩाल् तारणैयिल् विदि, अबूर्वमा ऩदिऩाल्” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। अदैप्पोल इङ्गेयुम् आसिरमत्तै अऩुवदिक्कुम् सुरुदि विदिदाऩ् ऎऩ्ऱु कल्बिक्कप्पडुगिऱदु।
यदापि परामर्श एवायमाश्रमान्तराणाम् , तदापि ब्रह्मसंस्थता तावत् , संस्तवसामर्थ्यादवश्यं विधेया अभ्युपगन्तव्या। सा च किं चतुर्ष्वाश्रमेषु यस्य कस्यचित् , आहोस्वित्परिव्राजकस्यैवेति विवेक्तव्यम्। यदि च ब्रह्मचार्यन्तेष्वाश्रमेषु परामृश्यमानेषु परिव्राजकोऽपि परामृष्टः, ततश्चतुर्णामप्याश्रमाणां परामृष्टत्वाविशेषात् अनाश्रमित्वानुपपत्तेश्च यः कश्चिच्चतुर्ष्वाश्रमेषु ब्रह्मसंस्थो भविष्यति। अथ न परामृष्टः, ततः परिशिष्यमाणः परिव्राडेव ब्रह्मसंस्थ इति सेत्स्यति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मऱ्ऱ आसिरमङ्गळुक्कु इदु अऩुवादम्दाऩ् ऎऩ्ऱिरुन्दालुम् अप्पॊऴुदुम् कूड स्तुदिक्कप्पडुम्। पलत्तिऩाल् पिरह्मत्तिल् निलैप्पदु अवसियम् विदिक्कप् पडुगिऱदॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्ळ वेण्डुम्। अदुवुम् (पिरह्मत्तिल् निलैप्पदुम्) नाऩ्गु आसिरमङ्गळुक्कुळ् एदेऩुम् ऒऩ्ऱैच् चेर्न्ददा अल्लदु सऩ्ऩियासिक्कु मात्तिरम् ताऩावॆऩ्ऱु विवेसऩम् सॆय्य वेण्डुम्। पिरह्मसारियै मुडिवायुळ्ळ आसिरमङ्गळ् अऩुवदिक्कप् पडुम्बोदु सऩ्ऩियासियुम्गूड अऩुवदिक्कप्पट्टवरा यिरुन्दाल्, अप्पॊऴुदु नाऩ्गु आसिरमङ्गळुम् अऩुवदिक्कप्पडुम् तऩ्मैयिल् वित्यासमिल्लाददिऩा लुम् आसिरममेयिल्लादिरुप्पदु युक्तमिल्लाददालुम्, नाऩ्गु आसिरमङ्गळिल् यारो ऒरुवर् पिरह्मत्तिल् निलैत्तवरायिरुक्कलाम्। अल्लदु अऩुवदिक्कप्पडविल् लैयाऩाल्, अप्पॊऴुदु मिञ्जुबवरायिरुक्किऱ सऩ्ऩि यासिदाऩ् पिरह्मत्तिल् निलैत्तवर् ऎऩ्ऱु सित्तिक्कुम्।
तत्र तपःशब्देन वैखानसग्राहिणा परामृष्टः परिव्राडपि इति केचित्। तदयुक्तम्; न हि सत्यां गतौ वानप्रस्थविशेषणेन परिव्राजको ग्रहणमर्हति। यथा अत्र ब्रह्मचारिगृहमेधिनौ असाधारणेनैव स्वेन स्वेन विशेषणेन विशेषितौ, एवं भिक्षुवैखानसावपीति युक्तम्। तपश्च असाधारणो धर्मो वानप्रस्थानां कायक्लेशप्रधानत्वात् , तपःशब्दस्य तत्र रूढेः। भिक्षोस्तु धर्म इन्द्रियसंयमादिलक्षणो नैव तपःशब्देनाभिलप्यते। चतुष्ट्वेन च प्रसिद्धा आश्रमाः त्रित्वेन परामृश्यन्त इत्यन्याय्यम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गु वाऩप्पिरस्तरैच् चॊल्लुम् तबस् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सऩ्ऩियासियुम् अऩुवदिक्कप्पट्टुविट् टार् ऎऩ्ऱु सिलर्, अदु युक्तमिल्लै। वेऱु पोक्कु इरुक्कुम् पोदु वाऩप्पिरस्तऩुडैय विसेषणत् तिऩाल् सऩ्ऩियासियैक् किरहिप्पदु नियामिल्लै। ऎप्पडि इङ्गे पिरह्सारियुम्, किरुहस्तऩुम् अवर्गळुक् केयुळ्ळ तऩित्तऩि विसेषणङ्गळाल् कुऱिप्पिडप्पट्टि रुक्किऱार्गळो, अप्पडिये सऩ्ऩियासियुम्, वाऩप्रस् तऩुम् कुऱिप्पिडप्पट्टिरुक्किऱार्गळॆऩ्बदु युक्तम्; तबसो वाऩप्पिरस्तर्गळुडैय तऩित्त तर्मम्, कायक्लेसत्तै पिरदाऩमायुळ्ळदाल्, तबस् सप्तम् अदिलेये रूडमायिरुप्पदाल्। इन्दिरिय निक्रहम् मुदलिय सऩ्ऩियासियिऩ् तर्मम्, तबस् सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुवदिल्लै। मेलुम् नाऩ्गु ऎऩ्ऱु पिरसित्त मायुळ्ळ आसिरमङ्गळ् मूऩ्ऱु ऎऩ्ऱु परामर्सिक्कप् पडुगिऩ्ऱऩवॆऩ्बदुम् न्यायमिल्लै।
अपि च भेदव्यपदेशोऽत्र भवति — त्रय एते पुण्यलोकभाजः, एकोऽमृतत्वभागिति। पृथक्त्वे चैष भेदव्यपदेशोऽवकल्पते। न ह्येवं भवति — देवदत्तयज्ञदत्तौ मन्दप्रज्ञौ, अन्यतरस्त्वनयोर्महाप्रज्ञ इति। भवति त्वेवम् — देवदत्तयज्ञदत्तौ मन्दप्रज्ञौ, विष्णुमित्रस्तु महाप्रज्ञ इति। तस्मात् पूर्वे त्रय आश्रमिणः पुण्यलोकभाजः, परिशिष्यमाणः परिव्राडेवामृतत्वभाक् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, “इन्द मूवरुम् पुण्य लोगत्तै अडैगिऱार्गळ्; ऒरुवर् अमिरुदत् तऩ्मैयै अडै किऱार्” ऎऩ्ऱु इङ्गु वित्तियासमाग कुऱिप्पिट्टिरुप्पदुम् इरुक्किऱदु। वॆव्वेऱायिरुन्दाल् ताऩ् इन्द वित्तिया समागक् कुऱिप्पिडल् पॊरुत्तमागुम्। “तेवदत्तऩुम् यक्ञदत्तऩुम् मन्दबुत्तियुळ्ळवर्गळ्, आऩाल् अवर्ग ळिल् ऒरुवऩ् महा पुत्तिसालि” ऎऩ्ऱिव्विदम् इरुक्कादु अल्लवा? आऩाल्, “तेवदत्तऩुम् यक्ञदत्तऩुम् मन्दबुत्तियुळ्ळवर्गळ्; विष्णुमित् तिरऩो महा पुत्तिसालि” ऎऩ्ऱिव्विदम् इरुक्कुम्। आगैयाल्, मुऩ् सॊऩ्ऩ मूऩ्ऱु आसिरमिगळ् पुण्णिय लोगत्तैयडै किऱवर्गळ्। मिञ्जुगिऱ सऩ्ऩियासिदाऩ् अमिरुदत्तऩ् मैयै अडैगिऱवर्।
कथं पुनः ब्रह्मसंस्थशब्दो योगात्प्रवर्तमानः सर्वत्र सम्भवन् परिव्राजक एवावतिष्ठेत ? रूढ्यभ्युपगमे च आश्रममात्रादमृतत्वप्राप्तेर्ज्ञानानर्थक्यप्रसङ्ग इति; अत्रोच्यते — ब्रह्मसंस्थ इति हि ब्रह्मणि परिसमाप्तिः अनन्यव्यापारतारूपं तन्निष्ठत्वमभिधीयते। तच्च त्रयाणामाश्रमाणां न सम्भवति, स्वाश्रमविहितकर्माननुष्ठाने प्रत्यवायश्रवणात्। परिव्राजकस्य तु सर्वकर्मसंन्यासात् प्रत्यवायो न सम्भवति अननुष्ठाननिमित्तः। शमदमादिस्तु तदीयो धर्मो ब्रह्मसंस्थताया उपोद्बलकः, न विरोधी। ब्रह्मनिष्ठत्वमेव हि तस्य शमदमाद्युपबृंहितं स्वाश्रमविहितं कर्म। यज्ञादीनि च इतरेषाम्। तद्व्यतिक्रमे च तस्य प्रत्यवायः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरह्मसंस्तर् (पिरह्मत्तिल् निलैत्तिरुप् पवर्) ऎऩ्ऱ सप्तम् योगत्तिऩाल् (व्युत्पत्तियिऩाल्) एऱ्पडुवदु ऎङ्गेयुम् सम्बविक्कक्कूडियदु। सऩ्ऩियासि यिडत्तिल्, मात्तिरम् ऎप्पडि निऱ्कुम्? रूडि ऎऩ्ऱु ऒप्पुक् कॊण्डालो वॆऱुम् आसिरमत्तिऩालेये अमिरुदत् तऩ्मै किडैक्कुमॆऩ्ऱु एऱ्पडुमाऩदिऩाल् ञाऩत् तिऱ्कु पिरयोजऩमऱ्ऱ तऩ्मै एऱ्पडुम् ऎऩ्ऱाल् इव्विषयत्तिल् सॊल्लप्पडुगिऱदु। “पिरस्मसंस्तऩ्” ऎऩ्बदिऩाल् पिरह्मत्तिल् मुडिवु, वेऱु वियाबारमिल् लामल् अदिलेये निलैत्तिरुक्कुम् तऩ्मै सॊल्लप् पडुगिऱदु। अदुवो (मऱ्ऱ) मूऩ्ऱु आसिरमङ्गळुक्कु सम्बविक्कादु, तऩ्ऩुडैय आसिरमत्तिऱ्कु विदिक्कप्पट्टि रुक्कुम् कर्माक्कळै अऩुष्टिक्काद विषयत्तिल् तोषम् सॊल्लप्पट्टिरुप्पदाल्। सऩ्ऩियासिक्को, ऎल्ला कर्माक्कळैयुम् विट्टुविडुगिऱबडियाल्, अऩुष्टिक् काददऩ् मूलमाग तोषम् सम्बविक्कादु। अवरुक्कु एऱ्पट्ट समम्, तमम् मुदलिय तर्ममो पिरह्म संस्त निलैक्कु पक्कबलम् कॊडुप्पदिऩाल् विरोदमिल्लै। अवऩुक्कु तऩ् आसिरमत्तिऱ्कु विदिक्कप्पट्ट कर्मा, समम्, तमम् इवैगळाल् विरुत्ति सॆय्यप्पडुम् पिरह्म संस्त निलैदाऩ् अल्लवा? मऱ्ऱवर्गळुक्कु यक्ञम् मुदलाऩवै। अवऱ्ऱै मीऱिऩाल् अवऩुक्कु तोषम्।
तथा च ‘न्यास इति ब्रह्मा ब्रह्मा हि परः परो हि ब्रह्मा तानि वा एतान्यवराणि तपाँसि न्यास एवात्यरेचयत्’ (ना. उ. ७८) ‘वेदान्तविज्ञानसुनिश्चितार्थाः संन्यासयोगाद्यतयः शुद्धसत्त्वाः’ (मु. उ. ३। २। ६) (ना. उ. १२। ३) (कै. उ. ३) इत्याद्याः श्रुतयः, स्मृतयश्च ‘तद्बुद्धयस्तदात्मानस्तन्निष्ठास्तत्परायणाः’ (भ. गी. ५। १७) इत्याद्याः — ब्रह्मसंस्थस्य कर्माभावं दर्शयन्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये “सऩ्ऩियासम्, ऎऩ्बदु पिरह्मा; पिरह्मावो मेलाऩवर्; मेलायिरुप्पवरल्लवा पिरह्मा; अन्द इन्द तबस्कऩ् कीऴ्प्पट्टवै; सऩ्ऩियासम्दाऩ् मेल् निऱ्किऱदु” (नारायण७८), वेदान्द ञाऩ विषयमाऩ पिरह्मत्तै तीर्माऩमाग अऱिन्दवर्गळाय् सर्व कर्म परिदियाग रूबमाऩ सन्या सत्ताल् सुत्तमाऩ मऩमुळ्ळ यदिगळ्। (मुण्डग।III-२-६, नारायण।XII-३, कैवल्V३) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदिगळ् इरुक्किऩ्ऱऩ। अप्पडिये “अदिलेये पुत्तियैवैत् तवर्गळ्। अन्द स्वरूबमागवेयिरुप्पवर्गळ्, अदिलेये निलैत्तिरुप्पवर्गळ्, अदैये मेलाऩ कदियागवु मुळ्ळवर्गळ्” (कीदै।V-१७), ऎऩ्बदु मुदलाऩ स्मिरुदिगळुम् पिरह्म संस्तऩुक्कु कर्मा इल्लै यॆऩ्बदै काट्टुगिऩ्ऱऩ।
तस्मात् परिव्राजकस्य आश्रममात्रादमृतत्वप्राप्तेर्ज्ञानानर्थक्यप्रसङ्ग इत्येषोऽपि दोषो नावतरति। तदेवं परामर्शेऽपि इतरेषामाश्रमाणाम् , पारिव्राज्यं तावद्ब्रह्मसंस्थतालक्षणं अनपेक्ष्यैव जाबालश्रुतिमाश्रमान्तरविधायिनीम् अयमाचार्येण विचारः प्रवर्तितः; विद्यत एव तु आश्रमान्तरविधिश्रुतिः प्रत्यक्षा — ‘ब्रह्मचर्यं परिसमाप्य गृही भवेद्गृही भूत्वा वनी भवेद्वनी भूत्वा प्रव्रजेत्। यदि वेतरथा ब्रह्मचर्यादेव प्रव्रजेद्गृहाद्वा वनाद्वा’ (जा. उ. ४) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् वॆऱुम् आसिरमत्तिलिरुन्दे सऩ्ऩियासिक्कु अमिरुदत्तऩ्मै किडैक्कुमादलाल् ञाऩम् पिरयोजऩमऱ्ऱदागिविडुम् ऎऩ्ऱ इन्द तोषमुम् एऱ्पड इडमिल्लै। आगैयाल् इव्विदम् मऱ्ऱ आसिरमङ्गळुक्कु अऩुवादम् इरुन्दबोदिलुम्, पिरह्म संस्तत्तऩ्मैयै लक्षणमायुडैय सऩ्ऩियासम् किडैक्कवे सॆय्गिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेऱु आसिरमत्तै विदिक्किऱ जाबाल सुरुदियै अबेक्षिक्कामलेये इन्द । विसारम् आसार्याराल् आरम्बिक्कप्पट्टदु। आऩाल् वेऱु आसिरमत्तै विदिक्कुम् सुरुदि पिरत्यक्षमागवे इरुक्किऱदु, “पिरह्मसरियत्तै मुडित्तुक्कॊण्डु किरुहस्तऩाग आगवुम्, किरुहस्तऩाग इरुन्दु विट्टु वाऩप्पिरस् तऩाग आगवुम् वाऩप्पिरस्तऩाग इरुन्दुविट्टु सन्यासियागवुम् अल्लदु वेऱु विदमागवुम् पिरह्मसर् यत्तिलिरुन्दे सन्यासियागवुम् किरुहस्ताच्रमत्तिलि रुन्दो वानबिरस्तत्तिलिरुन्दो” (जाबाल।IV) ऎऩ्ऱु।
न च इयं श्रुतिः अनधिकृतविषया शक्या वक्तुम् , अविशेषश्रवणात् , पृथग्विधानाच्च अनधिकृतानाम् — ‘अथ पुनरेव व्रती वाऽव्रती वा स्नातको वाऽस्नातको वोत्सन्नाग्निरनग्निको वा’ (जा. उ. ४) इत्यादिना। ब्रह्मज्ञानपरिपाकाङ्गत्वाच्च पारिव्राज्यस्य न अनधिकृतविषयत्वम् , तच्च दर्शयति — ‘अथ परिव्राड्विवर्णवासा मुण्डोऽपरिग्रहः शुचिरद्रोही भैक्षाणो ब्रह्मभूयाय भवति’ (जा. उ. ५) इति। तस्मात्सिद्धा ऊर्ध्वरेतसामाश्रमाः। सिद्धं च ऊर्ध्वरेतःसु विधानाद्विद्यायाः स्वातन्त्र्यमिति ॥ २० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द सुरुदि (कर्माविल्) अदिगारमऱ्ऱवऩै विषयमायुळ्ळदॆऩ्ऱु सॊल्लमुडियादु। वित्तियासप् पडुत्तामल् पॊदुवाग सॊल्लियिरुप्पदाल्। अदिगारमऱ् ऱवर्गळुक्कुत् तऩियाय् विदित्तिरुप्पदिऩालुम्, “इऩि विरदमऱ्ऱवऩो विरदमुळ्ळवऩो, स्नादगऩो स्नादगऩिल्लादवऩो, अक्ऩियै विट्टवऩो अक्ऩि यिल्लादवऩो” (जाबाल।IV) ऎऩ्बदु मुदलियदाल् मेलुम् सऩ्ऩियासम्, पिरह्मञाऩम् परिबागमडैव तऱ्कु अङ्गमायिरुप्पदाल्, अदिगारमऱ्ऱवर्गळै विषय मायुळ्ळदल्ल। “इऩि सऩ्ऩियासि वेऱु वर्णमुळ्ळ वस्तिरमुडैयवर्, मुण्डऩम् सॆय्दु कॊण्डवर्, परिक्रहम् (तऩ्ऩुडैयदु ऎऩ्ऱु ऎदुवुम्) इल्लादवर्, सुत्तमायिरुप्पवर्, तुरोहमऱ्ऱवर्, पिक्षैयॆडुप्पवर्, पिरह्मबावमडैगिऱार्” (जाबाल।V) ऎऩ्ऱु अदैक् काट्टुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् ऊर्त्वरेदसायिरुप्पवर्गळुडैय आसिरमङ्गळ् सित्तिक्किऩ्ऱऩ। ऊर्त्वरेदसायिरुप्पवर् विषयत्तिल् विदिक्कप्पट्टिरुप्पदाल्, वित्यैक्कु स्वदन् दिरत्तऩ्मैयुम् सित्तिक्किऱदु।