पुरुषार्थोऽतः शब्दादिति बादरायणः ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पुरुषार्दोद: सप्तादिदि पादरायण: ॥ १ ॥
क्रत्वर्थमात्मविज्ञानं स्वतन्त्रं वाऽऽत्मनो यतः ॥
देहातिरेकमज्ञात्वा न कुर्यात्क्रतुगं ततः ॥ १ ॥
नाद्वैतधीः कर्महेतुर्हन्ति प्रत्युत कर्म सा ॥
आचारो लोकसङ्ग्राही स्वतन्त्रा ब्रह्मधीस्ततः ॥ २ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आत्मावै अऱिदल् यागत्तिऱ्कागवा? अल्लदु स्व तन्दिरमा? आत्मा तेहत्तै विड वेऱु ऎऩ्ऱु अऱियामल् (यागत्तै) सॆय्य मुडियादु ऎऩ्बदिऩाल् (आत्मक् ञाऩम्) कर्मावुक्कागत्ताऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इरण्डावदऱ्ऱदैयऱिवदु कर्मावुक्कुक् कारणमा कादु। मेलुम् अदु कर्मावैये नासम् सॆय्दु विडुम्। आसार मिरुप्पदु लोग सङ्गिरहत्तिऱ्काग। आगैयाल् पिरह्म ञाऩम् स्वदन्दिरमे।
अथेदानीम् औपनिषदमात्मज्ञानं किमधिकारिद्वारेण कर्मण्येवानुप्रविशति, आहोस्वित् स्वतन्त्रमेव पुरुषार्थसाधनं भवतीति मीमांसमानः, सिद्धान्तेनैव तावदुपक्रमते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(मूऩ्ऱावदु सादऩात्यायत्तिल् इन्द नाऩ्गावदु पादत्तिल् मुक्तिक्कु सादऩमाऩ तत्वञाऩत्तैप् पऱ्ऱियुम् अदऩ् सादऩमाऩ यक्ञम्, समदमादि, सन्यासम् मुदलियवैबऱ्ऱियुम् कूऱप्पडुगिऱदु, आत्म ञाऩम् कर्मावुक्कु अङ्गमाग इरुन्दु कॊण्डु पलऩैक् कॊडुक्किऱदा अल्लदु स्वदन्दिरमाग पलऩै कॊडुक्किऱदा ऎऩ्ऱु सन्देहम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द सरीरत्तै विट्टु किळम्बि वेऱु सरीरम् अडैन्दबिऩ् कर्मा पलऩैक् कॊडुप्पदाल् सरीरत्तैक् काट्टिलुम् आत्मा वेऱु ऎऩ्ऱु अऱिन्दवऩ् ताऩ् कर्मावैच् चॆय्वाऩ्। आगैयाल् ञाऩम् कर्माविऱ्कु अङ्गम् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्मावैच् चॆय्वदऱ्कु तेहत्तैविड आत्मा वेऱु ऎऩ्ऱ ञाऩम् मट्टुमिरुन्दाल् पोदुम्। अन्द आत्मा पिरह्मम्दाऩ् ऎऩ्ऱ ञाऩम् कर्मावैच् चॆय्वदऱ्कुत् तेवैयिल्लै। मेलुम् अगर्त्तावुम् अबोक्तावुमाऩ पिरह्ममे नाऩ् ऎऩ्ऱ ञाऩम् कर्मा सॆय्वदैये तडुत्तुविडुम्। आदलाल् आत्म ञाऩम् तऩियागवे मुक्ति पलऩैक् कॊडुक्किऱदु। ञाऩिगळ् कर्मावैच् चॆय्वदु लोगसङ्ग्रहत्तिऱ्काग ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इऩि इप्पॊऴुदु, उबनिषत्तिल् कण्ड आत्म ञाऩम् अदिगारि मूलमाय् कर्माविलेये उळ्बट्टु विडुगिऱदा? अल्लदु स्वदन्दिरमागवे पुरुषार्त्त सादऩमाग इरुक्किऱदा? ऎऩ्ऱु विसारऩै सॆय्बवर् “पुरुषार्त्तम् इदिलिरुन्दु” ऎऩ्ऱु सित्तान्दत्तैच् चॊल्लिये आरम्बिक्किऱार्।
पुरुषार्थोऽत इति। अस्माद्वेदान्तविहितादात्मज्ञानात् स्वतन्त्रात् पुरुषार्थः सिध्यतीति बादरायण आचार्यो मन्यते। कुत एतदवगम्यते ? शब्दादित्याह। तथा हि — ‘तरति शोकमात्मवित्’ (छा. उ. ७। १। ३) ‘स यो ह वै तत्परमं ब्रह्म वेद ब्रह्मैव भवति’ (मु. उ. ३। २। ९) ‘ब्रह्मविदाप्नोति परम्’ (तै. उ. २। १। १) ‘आचार्यवान्पुरुषो वेद तस्य तावदेव चिरं यावन्न विमोक्ष्येऽथ सम्पत्स्ये’ (छा. उ. ६। १४। २) ‘य आत्मापहतपाप्मा’ (छा. उ. ८। ७। १) इत्युपक्रम्य, ‘स सर्वाँश्च लोकानाप्नोति सर्वाँश्च कामान्यस्तमात्मानमनुविद्य विजानाति’ (छा. उ. ८। ७। १) इति; ‘आत्मा वा अरे द्रष्टव्यः’ (बृ. उ. ४। ५। ६) इत्युपक्रम्य, ‘एतावदरे खल्वमृतत्वम्’ (बृ. उ. ४। ५। १५) इति एवंजातीयका श्रुतिः केवलाया विद्यायाः पुरुषार्थहेतुत्वं श्रावयति ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदिलिरुन्दु उबनिषत्तुक्कळिल् विदिक्कप्पट्टि रुक्कुम् स्वदन्दिरमायुळ्ळ आत्म ञाऩत्तिलिरुन्दु, पुरुषार्त्तम् सित्तिक्किऱदु ऎऩ्ऱु पादरायण आसार्यार् ऎण्णुगिऱार्। इदु ऎदऩाल् अऱियप्पडुगिऱदु? सप्तत्ति लिरुन्दु ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्। अप्पडिये “आत्मावै अऱिन्दवऩ् सोगत्तैक्कडक्किऱाऩ्” (सान्दोक्यम्।VII-१-३), “ऎवऩ् अन्द मेलाऩ पिरह्मत्तै अऱिगिऱाऩो, अवऩ् पिरह्ममागवे आगिऱाऩ्” (मुण्डग।III-२-९), “पिरह्मत् तै अऱिगिऱवऩ् मेलाऩदै अडैगिऱाऩ्” (तैत्तिरीय। II-१-१), “आसार्यरैयुडैय पुरुषऩ् अऱिवाऩ अवऩुक्कु ऎदुवरै विडुबडविल्लैयो अदुवरैदाऩ् तामदम्; पिऱगु ऒऩ्ऱागिविडुगिऱाऩ्” (सान्।VI-१४-२), ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ऎन्द आत्मा पाबङ्गळ् विलगिऩदो”(सान्दोक् यम्।VIII-७-१) ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु “ऎल्ला लोगङ्गळैयुम् अडैगिऱाऩ्, ऎल्ला कर्मङ्गळैयुम् अडैगिऱाऩ्, ऎवऩ् अन्द आत्मावै अऱिन्दु साक्षात्करिक्किऱाऩो” ऎऩ्ऱुम्; “अये, आत्मावे अऱियत्तक्कदु” (पिरुहत्।IV-५-६) ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु “अये, अमिरुदत्तऩ्मै इव्वळवुदाऩ्” (पिरुहत्।IV-५-१५) ऎऩ्बदु पोल उळ्ळ सुरुदि तऩित्तुळ्ळ वित्यैक्कु पुरुषार्त्तत्तिऱ्कु हेदुवायिरुक्कुम् तऩ्मैयैच् चॊल्गिऱदु।
अथात्र प्रत्यवतिष्ठते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इऩि इव्विषयत्तिल् अक्षेषबिक्किऱार्:-
शेषत्वात्पुरुषार्थवादो यथान्येष्विति जैमिनिः ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
से षत्वात्पुरुषार्दवादो यदाअन्येष्विदि जैमिदि: ॥ २ ॥
कर्तृत्वेन आत्मनः कर्मशेषत्वात् , तद्विज्ञानमपि व्रीहिप्रोक्षणादिवत् विषयद्वारेण कर्मसम्बन्ध्येव — इत्यतः, तस्मिन् अवगतप्रयोजने आत्मज्ञाने या फलश्रुतिः, सा अर्थवादः — इति जैमिनिराचार्यो मन्यते। यथा अन्येषु द्रव्यसंस्कारकर्मसु ‘यस्य पर्णमयी जुहूर्भवति न स पापँ श्लोकँ शृणोति’ (तै॰सं॰ ३-५-७) ‘यदाङ्क्ते चक्षुरेव भ्रातृव्यस्य वृङ्क्ते’(तै॰सं॰ ६-१-१) ‘यत्प्रयाजानूयाजा इज्यन्ते, वर्म वा एतद्यज्ञस्य क्रियते वर्म यजमानस्य भ्रातृव्याभिभूत्यै’(तै॰सं॰ २-६-१) इत्येवंजातीयका फलश्रुतिः अर्थवादः — तद्वत् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आत्मा, सॆय्गिऱवऩ् ऎऩ्ऱ मुऱैयिल् कर्मावुक्कु सेषऩायिरुप्पदाल्, अवऩै अऱिवदुम्, नॆल्लै पुरोक्षणम् सॆय्वदु मुदलियदैप्पोल, विषयम् मूलमाग कर्मावुडऩ् सम्बन्दप्पट्टदे, ऎऩ्ऱिरुप्प तिऩाल् पिरयोजऩत्तुडऩ् कूडिऩदाग अऱियप्पडुगिऱ अन्द आत्मक्ञाऩ विषयत्तिल् ऎन्द पल सुरुदि इरुक्किऱदो, अदु अर्त्तवादम्, ऎऩ्ऱु जैमिऩि आसार्यार् ऎण्णुगिऱार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“मऱ्ऱवैगळिल् पोल”, तिरवियङ्गळुक्कु संस् कारत्तै सॆय्युम् कर्माक्कळिल् “ऎवऩुक्कु पलास मरत् ताल् सॆय्यप्पट्ट जूहु इरुक्किऱदो अवऩ् कॆट्ट वार्त्तैयैक् केट्पदिल्लै। कण्णुक्कुमै तीट्टिक् कॊळ्गिऱाऩ्। अदऩाल् सत्रुक्कळुडैय कण्णैये मऱैत्तुविडुगिऱाऩ्। पिरयाजम्, अऩुयाजम् इवैगळ् सॆय्यप्पडुवदु ऎदुवो, इवै यक्ञत्तिऱ्कु कवसमग सॆय्यप्पडुगिऩ्ऱऩ। सत्रुक्कळै जयिप्पदऱ्कु यजमाऩ ऩुक्कु कवसम्” ऎऩ्ऱु इदु पोलुळ्ळ पलसुरुदि ऎप्पडि अर्त्तवादमो, अदैप्पोल।
कथं पुनः अस्य अनारभ्याधीतस्य आत्मज्ञानस्य प्रकरणादीनामन्यतमेनापि हेतुना विना क्रतुप्रवेश आशङ्क्यते ? कर्तृद्वारेण वाक्यात् तद्विज्ञानस्य क्रतुसम्बन्ध इति चेत् , न, वाक्याद्विनियोगानुपपत्तेः; अव्यभिचारिणा हि केनचिद्द्वारेण अनारभ्याधीतानामपि वाक्यनिमित्तः क्रतुसम्बन्धोऽवकल्पते। कर्ता तु व्यभिचारि द्वारम् , लौकिकवैदिककर्मसाधारण्यात्। तस्मान्न तद्द्वारेण आत्मज्ञानस्य क्रतुसम्बन्धसिद्धिरिति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(कर्मावै) आरम्बित्तुच् चॊल्लप्पट्टदिल्लाद इन्द आत्मक्ञाऩत्तिऱ्कु पिरगरणम् मुदलाऩवैगळिल् सेर्न्द ऒरु हेदुवुम् कूड इल्लामले, कर्माविल् उळ् पडुदल् ऎप्पडि निऩैक्कप्पडुगिऱदु? वाक्कियत्तिऩाल् कर्त्ता मूलमाग अवऩ् विषयमाऩ अऱिवुक्कु कर्माविऩ् सम्बन्दम् ऎऩ्ऱाल्, सरियल्ल। वाक्कियत्तिऩाल् विनियोग मॆऩ्बदु पॊरुन्दाददिऩाल्। आरम्बित्तुच् चॊल्लप्पडा तवैगळुक्कुम् वियबिसारमिल्लाद (कर्मावुडऩ् ऎप्पॊ ऴुदुम् सेर्न्दिरुक्किऱ) एदो ऒरु वस्तुविऩ् मूलमाग वाक्कियत्तिऩ् कारणमाग कर्माविऩ् सम्बन्दमॆऩ्बदु, पॊरुन्दुम्, कर्त्तावो वियबिसारमुळ्ळ (सेर्न्दिराद) तुवारम्, लौगिगम्, वैदिगम् ऎऩ्ऱ (इरण्डु) कर्माक्कळिलुम् पॊदुवायिरुप्पदाल्। आगैयाल् अदऩ् तुवारमाग आत्मक्ञाऩत्तिऱ्कु कर्माविऩ् सम्बन्दम् सित्तिक्किऱदु ऎऩ्बदिल्लै ऎऩ्ऱु।
न, व्यतिरेकविज्ञानस्य वैदिकेभ्यः कर्मभ्योऽन्यत्र अनुपयोगात्। न हि देहव्यतिरिक्तात्मज्ञानं लौकिकेषु कर्मसु उपयुज्यते, सर्वथा दृष्टार्थप्रवृत्त्युपपत्तेः। वैदिकेषु तु देहपातोत्तरकालफलेषु देहव्यतिरिक्तात्मज्ञानमन्तरेण प्रवृत्तिः नोपपद्यत इति, उपयुज्यते व्यतिरेकविज्ञानम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडियल्ल, (आत्मा) वेऱु ऎऩ्ऱ अऱिविऱ्कु वैदिगमाऩ कर्माक्कळैत् तविर वेऱु इडत्तिल् उबयोग मिल्लाददिऩाल्, तेहत्तिऱ्कु वेऱायुळ्ळ आत्म विषय माऩ ञाऩम् लौगिगमाऩ कर्माक्कळिल् उबयोगप्पडु वदिल्लैयल्लवा? ऎव्विदत्तिलुम् पार्क्कप्पडुम् पिरयोजऩत्तै युत्तेसित्ते पिरविरुत्ति यिरुप्पदु पॊरुन्दुवदिऩाल्, सरीरम् विऴुन्ददऱ्कुप् पिऩ्ऩुळ्ळ कालत्तिल् एऱ्पडुम् पलऩ्गळैयुडैय आत्मविषयमाऩ ञाऩमिल्लामल् पिरविरुत्ति युक्तमा कादु ऎऩ्बदिऩाल् वेऱॆऩ्ऱु अऱिवदु उबयोगप् पडुगिऱदु।
ननु अपहतपाप्मत्वादिविशेषणात् असंसार्यात्मविषयम् औपनिषदं दर्शनं न प्रवृत्त्यङ्गं स्यात् — न, प्रियादिसंसूचितस्य संसारिण एव आत्मनो द्रष्टव्यत्वेनोपदेशात्। अपहतपाप्मत्वादि विशेषणं तु स्तुत्यर्थं भविष्यति। ननु तत्र तत्र प्रसाधितमेतत् — अधिकमसंसारि ब्रह्म जगत्कारणम्। तदेव च संसारिण आत्मनः पारमार्थिकं स्वरूपम् उपनिषत्सु उपदिश्यत इति — सत्यं प्रसाधितम्। तस्यैव तु स्थूणानिखननवत् फलद्वारेण आक्षेपसमाधाने क्रियेते दार्ढ्याय ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पाबमऱ्ऱवर् मुदलाऩ विसे षणमिरुप्पदाल् संसारियल्लाद आत्मावै विषयमायुळ्ळ उबनिषत् तिल् काणुम् तर्सऩम् पिरविरुत्तिक्कु अङ्गमाग आगादे, ऎऩ्ऱाल्, अप्पडियल्ल। पिरियम् मुदलियदाल् सूसिक्कप् पडुगिऱ संसारियाऩ आत्मावुक्कुत्ताऩ् अऱियप्पड वेण्डिय तऩ्मै उबदेसिक्कप्पट्टिरुप्पदाल्। पाबमऱ्ऱदु मुदलाऩ विसेषणमो स्तोत्तिरत्तिऱ्काग इरुक्कुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिगमाऩ संसारियल्लाद पिरह्मम् जगत्तिऱ् कुक् कारणम्; अदुवे ताऩ् संसारियायुळ्ळ आत्माविऩ् वास्तवमाऩ स्वरूबम्, ऎऩ्ऱु उबनिषत्तुक्कळिल् उबदेसिक्कबट्टिरुक्किऱदु ऎऩ्ऱ इन्द विषयम् अङ्गङ्गु सादिक्कप्पट्टिरुक्किऱदे? ऎऩ्ऱाल्, सादिक्कप्पट्टदु वास्तवम्। आऩाल् अदुवे नऩ्गु उऱुदिप्पडुवदऱ्काग तूणै असैत्तु नाट्टुवदुबोल, पलऩ्मूलमाग आक्षेबणैयुम् समादाऩमुम् सॆय्यप्पडुगिऩ्ऱऩ।
आचारदर्शनात् ॥ ३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आसारदर्सनात् ॥ ३ ॥
‘जनको ह वैदेहो बहुदक्षिणेन यज्ञेनेजे’ (बृ. उ. ३। १। १) ‘यक्ष्यमाणो वै भगवन्तोऽहमस्मि’ (छा. उ. ५। ११। ५) इत्येवमादीनि ब्रह्मविदामपि अन्यपरेषु वाक्येषु कर्मसम्बन्धदर्शनानि भवन्ति। तथा उद्दालकादीनामपि पुत्रानुशासनादिदर्शनात् गार्हस्थ्यसम्बन्धोऽवगम्यते। केवलाच्चेत् ज्ञानात् पुरुषार्थसिद्धिः स्यात् , किमर्थम् अनेकायाससमन्वितानि कर्माणि ते कुर्युः ? ‘अर्के चेन्मधु विन्देत किमर्थं पर्वतं व्रजेत्’ इति न्यायात् ॥ ३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“वैदेहराऩ जऩगर् एराळमाऩ तक्षिणै युळ्ळ यक्ञत्तिऩाल् यागम् सॆय्दार्” (पिरुहत्।III-१-१) “पॆरियोर्गळे, नाऩ् यक्ञम् सॆय्यप्पोगिऱवऩर्ग इरुक्किऱेऩ्” (सान्।V-११-५) ऎऩ्बदु मुदलियवै। (कर्माविऱ्कु) वेऱायुळ्ळ ञाऩत्तिल् तात्पर्यमुळ्ळ वाक्कियङ्गळिल् पिरह्मत्तै अऱिन्दवर्गळुक्कुक्कूड कर्म सम्बन्दत्तैक् काट्टुबवैगळाग इरुक्किऩ्ऱऩ। अप्पडिये उत्तालगर् मुदलाऩवर्गळुक्कुम् पुत्तिरऩुक्कु उबदेसिप्पदु मुदलियदु काणप्पडुवदाल्, किरुहस् तासिरम् सम्बन्दम् तॆरिगिऱदु। वॆऱुम् ञाऩत्तिऩालेये पुरुषार्त्त सित्तियेऱ्पडुमेयाऩाल्, अवर्गळ् ऎदऱ्काग वॆगुसिरमत्तुडऩ् कूडिऩ कर्माक्कळै सॆय्यवेण्डुम्? “पक्कत्तिलेये तेऩ् किडैक्कुमेयाऩाल् ऎदऱ्काग मलैक्कुप् पोग वेण्डुम्”, ऎऩ्ऱ नियायत्तिऩाल्।
तच्छ्रुतेः ॥ ४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तच्च्रुदे ॥ ४ ॥
‘यदेव विद्यया करोति श्रद्धयोपनिषदा तदेव वीर्यवत्तरं भवति’ (छा. उ. १। १। १०) इति च कर्मशेषत्वश्रवणात् विद्याया न केवलायाः पुरुषार्थहेतुत्वम् ॥ ४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“वित्यैयुडऩ् सिरत्तैयुडऩ् रहस्य ञाऩत् तुडऩ् ऎदै सॆय्गिऱाऩो अदुवे अदिग वीर्यमुळ्ळदाग एऱ्पडुगिऱदु” (सान्।I-१-१०) ऎऩ्ऱु वित्यैक्कु कर्मावुक्कु सेषमायिरुक्कुम् तऩ्मै सॊल्लियिरुप्पदाल्, वॆऱुम् वित्यैक्कु पुरुषार्त्तत्तिऱ्कु हेदुवायिरुक्कुम् तऩ्मै किडैयादु।
समन्वारम्भणात् ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समन्वारम्बणात् ॥ ५ ॥
‘तं विद्याकर्मणी समन्वारभेते’ (बृ. उ. ४। ४। २) इति च विद्याकर्मणोः फलारम्भे साहित्यदर्शनात् न स्वातन्त्र्यं विद्यायाः ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अवऩै वित्यैयुम् कर्मावुम् पिऩ् तॊडर्न्दु सॆल्गिऩ्ऱऩ" (पिरुहत्।IV-४-२) ऎऩ्ऱु पलऩै आरम्बिक् कुम् विषयत्तिल् वित्यै, कर्मा इरण्डुक्कुम् सेर्न्दु सॆय्युम् तऩ्मै काणप्पडुवदालुम्, वित्यैक्कु स्वदन्दिरत्तऩ्मै किडैयादु।
तद्वतो विधानात् ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तत्वदो विदानात् ॥ ६ ॥
‘आचार्यकुलाद्वेदमधीत्य यथाविधानं गुरोः कर्मातिशेषेणाभिसमावृत्य कुटुम्बे शुचौ देशे स्वाध्यायमधीयानः’ (छा. उ. ८। १५। १) इति च एवंजातीयका श्रुतिः समस्तवेदार्थविज्ञानवतः कर्माधिकारं दर्शयति। तस्मादपि न विज्ञानस्य स्वातन्त्र्येण फलहेतुत्वम्। ननु अत्र ‘अधीत्य’ इत्यध्ययनमात्रं वेदस्य श्रूयते, न अर्थविज्ञानम् — नैष दोषः। दृष्टार्थत्वात् वेदाध्ययनम् अर्थावबोधपर्यन्तमिति स्थितम् ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कुरुविऩ् कर्मावै (सुसुरूषैयै) सॆय्दु मीदमुळ्ळ कालत्तिल् विदिप्पडि वेदत्तै अत्ययऩम् सॆय्दुविट्टु आसार्यरुडैय किरुहत्तिलिरुन्दु तिरुम्बि वन्दु कुडुम्बत्तिल् इरुन्दु कॊण्डु सुत्तमाऩ इडत्तिल् तऩ् वेदत्तै अत्ययऩम् सॆय्दुगॊण्डु” (सान्दोक्यम्।VIII-१५-१) ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ सुरुदि ऎल्ला वेदङ्गळुडैय अर्त्तत्तै अऱिन्दवऩुक्कु कर्माविल् अदिगारत्तैक् काट्टुगिऱदु। अदऩालुम् अऱिवुक्कु स्वदन्दिरमाग पलऩुक्कु हेदुवायिरुक्कुम् तऩ्मै किडैयादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गे “अत्ययऩम् सॆय्दुविट्टु” ऎऩ्ऱु वेद विषयमाऩ अत्ययऩम् मात्तिरम् ताऩे सॊल्लप्पडु किऱदु? अर्त्तत्तै अऱिवदु सॊल्लप्पडविल्लैये? ऎऩ्ऱाल् इदु तोषमिल्लै। पार्क्कक्कूडिय पिरयोजऩ मुळ्ळदाल् वेदात्ययऩम् अर्त्तत्तैत् तॆरिन्दु कॊळ्ळुंवरै ऎऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु?
नियमाच्च ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
नियमाच्च ॥ ७ ॥
‘कुर्वन्नेवेह कर्माणि जिजीविषेच्छतँ समाः। एवं त्वयि नान्यथेतोऽस्ति न कर्म लिप्यते नरे’ (ई. उ. २) इति — तथा ‘एतद्वै जरामर्यं सत्रं यदग्निहोत्रं जरया वा ह्येवास्मान्मुच्यते मृत्युना वा’ — इत्येवंजातीयकात् नियमादपि कर्मशेषत्वमेव विद्याया इति ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“इङ्गे कर्माक्कळै सॆय्दु कॊण्डे नूऱु वरुषङ्गळ् जीवित्तिरुक्क विरुम्ब वेण्डुम्। इव्विद माऩाल् मऩुष्यऩायुळ्ळ उऩ्ऩिडत्तिल् कर्मा ऒट्टादु; इदैविड वेऱुविदमाग (सिरेयस्) किडैयादु” (ईसा-II) “ऎदु अक्ऩि होत्तिरमो अदु जरै मरणम् वरैयुळ्ळ सत्रम्, इदिलिरुन्दु जरैयिऩालेयो मरणत्तिऩालेयो ताऩ् विडुबडुगिऱाऩ्” ऎऩ्बदु मुदलाऩ नियमम् इरुप्प तिऩालुम् वित्यैक्कु कर्मसेषत् तऩ्मै ताऩ्।
एवं प्राप्ते, प्रतिविधत्ते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदम् वरुम्बोदु समादाऩम् सॊल्गिऱार्:-
अधिकोपदेशात्तु बादरायणस्यैवं तद्दर्शनात् ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिगोबदेसात्तु पादरायणस्यैवम् तत्तार्सनात् ॥ ८ ॥
तुशब्दात् पक्षो विपरिवर्तते। यदुक्तम् ‘शेषत्वात्पुरुषार्थवादः’ (ब्र. सू. ३। ४। २) इति, तत् नोपपद्यते। कस्मात् ? अधिकोपदेशात्। यदि संसार्येव आत्मा शारीरः कर्ता भोक्ता च शरीरमात्रव्यतिरेकेण वेदान्तेषु उपदिष्टः स्यात् , ततो वर्णितेन प्रकारेण फलश्रुतेरर्थवादत्वं स्यात्। अधिकस्तावत् शारीरादात्मनः असंसारी ईश्वरः कर्तृत्वादिसंसारिधर्मरहितोऽपहतपाप्मत्वादिविशेषणः परमात्मा वेद्यत्वेनोपदिश्यते वेदान्तेषु ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“आऩाल्” ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् (मुऩ्सॊऩ्ऩ) पक्षम् निरागरिक्कप्पडुगिऱदु। “सेषमायिरुप्पदाल् पुरुषार्त्तम् ऎऩ्बदु अर्त्तवादम् (सूत्रम्।III-४-२) ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो अदु पॊरुन्दादु ऎदिऩाल्?” अदिगत् तिऱ्कु उबदेसमिरुप्पदाल् सरीत्तिऱ्कु मात्तिरम् वेऱाग कर्त्तावाग पोक्तावाग संसारियायुळ्ळ सारीर् आत्मा मात्तिरम् उबनिषत्तुक्कळिल् उबदेसिक्कप्पट्टदाग विरुन्दाल्, अप्पॊऴुदु वर्णित्त पिरगारमाग पलऩै सॊल्लुम् सुरुदिक्कु अर्त्तवादत्तऩ्मैयेऱ्पडलाम्। आऩाल्, सारीर आत्मावुक्कु अदिगमाय्, संसारियल्लाद, ईसुवरऩाय्, कर्त्तादऩ्मै मुदलाऩ संसारि तर्मङ्ग ळिल्लाद, पाबमऱ्ऱदु मुदलिय विसेषणङ्गळैयुडैय, परमात्मा उबनिषत्तुक्कळिल् अऱियप्पडवेण्डियवराग उबदेसिक्कप्पट्टिरुक्किऱार्।
न च तद्विज्ञानं कर्मणां प्रवर्तकं भवति, प्रत्युत कर्माण्युच्छिनत्ति — इति वक्ष्यति ‘उपमर्दं च’ (ब्र. सू. ३। ४। १६) इत्यत्र। तस्मात् ‘पुरुषार्थोऽतः शब्दात्’ (ब्र. सू. ३। ४। १) इति यन्मतं भगवतो बादरायणस्य, तत् तथैव तिष्ठति; न शेषत्वप्रभृतिभिर्हेत्वाभासैश्चालयितुं शक्यते। तथा हि तमधिकं शारीरात् ईश्वरमात्मानं दर्शयन्ति श्रुतयः — ‘यः सर्वज्ञः सर्ववित्’ (मु. उ. १। १। ९) ‘भीषास्माद्वातः पवते’ (तै. उ. २। ८। १) ‘महद्भयं वज्रमुद्यतम्’ (क. उ. २। ३। २) ‘एतस्य वा अक्षरस्य प्रशासने गार्गि’ (बृ. उ. ३। ८। ९) ‘तदैक्षत बहु स्यां प्रजायेयेति तत्तेजोऽसृजत’ (छा. उ. ६। २। ३) इत्येवमाद्याः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अवरै अऱिवदु कर्माक्कळुक्कु पिरवर्त्तगमाग आगादु ऎऩ्बदु तविर कर्माक्कळैये अऱुत्तु विडुगिऱदु ऎऩ्ऱु “नसुक्कुदलुम्” (सूत्रम्।III-४-१६) ऎऩ्ऱविडत्तिल् सॊल्लप्पोगिऱार्। आगैयाल्, “इदिलिरुन्दु पुरुषार्त्तम् सप्तत्तिऩाल्” ऎऩ्ऱु पगवाऩ् पादरायणरुडैय मदम् ऎदुवो अदु अप्पडिये निलैक्किऱदु; से षत्तऩ्मै मुदलाऩ हेदुक्कळ् पोल् तोऩ्ऱुबवैगळाल् असैक्क मुडियादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये सारीरऩुक्कु अदिगमायुळ्ळ ईसुवरऩा किय अन्द आत्मावै “ऎवर् ऎल्लावऱ्ऱैयुम् पॊदुवाग अऱिन्दवर्, तऩित्तऩियागवुम् अऱिन्दवरो” (मुण्डग।I- १-९) “इवरिडमिरुन्दु पयत्तिऩाल् काऱ्ऱु वीसुगिऱदु” (तैत्तिरीय।II-८-१), “ओङ्गिऩ वज्रायुदम्बोल् मिगवुम् पयङ्गरम्” (काडग।VI-२), “इन्द अक्षरत्तिऩुडैय आळु कैयिल् ताऩ् ए कार्क्कि” (पिरुहत्।III-८-९), “पलवाग आवेऩ्, उण्डागुवेऩ् ऎऩ्ऱु अदु आलोसित्तदु। अदु तेजसै स्रुष्टित्तदु” (सान्।VI-२-३) ऎऩ्बदु मुदलिय सुरुदिगळ् काट्टुगिऩ्ऱऩ।
यत्तु प्रियादिसंसूचितस्य संसारिण एव आत्मनो वेद्यतया अनुकर्षणम् — ‘आत्मनस्तु कामाय सर्वं प्रियं भवति। आत्मा वा अरे द्रष्टव्यः’ (बृ. उ. २। ४। ५) ‘यः प्राणेन प्राणिति स त आत्मा सर्वान्तरः’ (बृ. उ. ३। ४। १) ‘य एषोऽक्षिणि पुरुषो दृश्यते’ (छा. उ. ८। ७। ४) इत्युपक्रम्य ‘एतं त्वेव ते भूयोऽनुव्याख्यास्यामि’ (छा. उ. ८। ९। ३) इति चैवमादि — तदपि, ‘अस्य महतो भूतस्य निःश्वसितमेतद्यदृग्वेदः’ (बृ. उ. २। ४। १०) ‘योऽशनायापिपासे शोकं मोहं जरां मृत्युमत्येति’ (बृ. उ. ३। ५। १) ‘परं ज्योतिरुपसम्पद्य स्वेन रूपेणाभिनिष्पद्यते स उत्तमः पुरुषः’ (छा. उ. ८। १२। ३) इत्येवमादिभिर्वाक्यशेषैः सत्यामेव अधिकोपदिदिक्षायाम् , अत्यन्ताभेदाभिप्रायमित्यविरोधः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“आत्माविऩुडैय कामत्तिऱ्कागत्ताऩ् ऎल्लाम् पिरियमायिरुक्किऱदु। अये आत्मादाऩ् अऱियप्पड वेण् डियदु” (पिरुहत्।II-४-५), “ऎवऩ् पिराणऩैक् कॊण्डु जीविक्किऱाऩो अवऩ् उऩ् आत्मा, ऎल्लावऱ्ऱिऱ्कुम् उळ्ळेयिरुप्पवऩ्” (पिरुहत्।III-४-१), “ऎन्द इन्द पुरुषऩ् कण्णिल् तॆरिगिऱाऩो’ (सान्।VIII-७-४) ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु “इवरैये ताऩ् उऩक्कु मऱुबडियुम् तुडर्न्दु तॆळिवाय् सॊल्लुगिऱेऩ्” (सान्।VIII-९-३) ऎऩ्बदु मुदलिय पिरियम् मुदलियदाल् सूसिप्पिक्कप्पट्ट संसारियाऩ आत्मावैये अऱियप्पडवेण्डियदाग इऴुत्तुच् चॊल्लियिरुप्पदु ऎदुवो, अदुवुम्गूड “रिक्वेदम् ऎदुवो अदु इन्द पॆरिय पूदत्तिऩ् मूच्चु” (पिरुहत्।II-४-१०)।“ऎवर् पसि तागम् सोगम् मोहम् जरै मिरुत्यु इवैगळैक्कडन्दवरो” (पिरुहत्।III-५-१), “मेलाऩ ज्योदिस्सैयडैन्दु ऒऩ्ऱागि तऩ् स्वरू पमाग आगिविडुगिऱाऩ्। अवऩ् उत्तममाऩ पुरुषऩ्” (सान्।VIII-१२-३) ऎऩ्बदु मुदलाऩ पिऩ्ऩुळ्ळ वाक्कियङ्ग ळिऩाल् अदिगमायुळ्ळदै उबदेसिक्क उत्तेसमिरुक्किऱ पडियिऩालेये पूरावुम् अबेदत्तिलेये अबिप्पिराय मुळ्ळदाल् विरोदमिल्लै।
पारमेश्वरमेव हि शारीरस्य पारमार्थिकं स्वरूपम्; उपाधिकृतं तु शारीरत्वम् , ‘तत्त्वमसि’ (छा. उ. ६। ८। ७) ‘नान्यदतोऽस्ति द्रष्टृ’ (बृ. उ. ३। ८। ११) इत्यादिश्रुतिभ्यः। सर्वं च एतत् विस्तरेणास्माभिः पुरस्तात् तत्र तत्र वर्णितम् ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सारीरऩुडैय वास्तवमाऩ स्वरूबम् परमेसुवर ऩुडैयदेयल्लवा? सारीरऩायिरुक्कुम् तऩ्मैयो उबादियिऩाल् एऱ्पट्टदु, “अदुवाय् नी इरुक्किऱाय्” (सान्।VI-८-७) “इदैविड पार्प्पदु वेऱु किडैयादु” (पिरुहत्।III-८-११) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदिगळाल्, इदुवॆल्लाम् मुऩ्ऩमेये नम्माल् विस्तारमाग अङ्गङ्गु वर्णिक्कप्पट्टुमिरुक्किऱदु।
तुल्यं तु दर्शनम् ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तुल्यम् तु तर्सनम् ॥ ९ ॥
यत्तूक्तम् — आचारदर्शनात्कर्मशेषो विद्येति, अत्र ब्रूमः — तुल्यमाचारदर्शनम् अकर्मशेषत्वेऽपि विद्यायाः। तथा हि श्रुतिर्भवति — ‘एतद्ध स्म वै तद्विद्वांस कावषेयाः किमर्था वयमध्येष्यामहे किमर्था वयं यक्ष्यामहे’ ‘एतद्ध स्म वै तत्पूर्वे विद्वांसोऽग्निहोत्रं न जुहवाञ्चक्रिरे’ ‘एतं वै तमात्मानं विदित्वा ब्राह्मणाः पुत्रैषणायाश्च वित्तैषणायाश्च लोकैषणायाश्च व्युत्थायाथ भिक्षाचर्यं चरन्ति’ (बृ. उ. ३। ५। १) इत्येवंजातीयका। याज्ञवल्क्यादीनामपि ब्रह्मविदाम् अकर्मनिष्ठत्वं दृश्यते — ‘एतावदरे खल्वमृतत्वमिति होक्त्वा याज्ञवल्क्यो विजहार’ (बृ. उ. ८। ७। २) इत्यादिश्रुतिभ्यः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आसारम् काण्बदाल् वित्यै कर्माविऩ् सेषम् ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो अव्विषयत्तिल् सॊल्गि ऱोम्। वित्यै कर्माविऩ् सेषमिल्लैयॆऩ्गिऱ विषयत्तिलुम् समाऩमाग आसारम् काण्गिऱदु। अप्पडिये “इव्विदम् अदैयऱिन्द कावषेय रिषिगळ् इव्विदमल्लवा सॊऩ्ऩार्गळ्। नाङ्गळ् ऎदऱ्काग अक्ययऩम् सॆय्य वेण्डुम्? ऎदऱ्काग नाङ्गळ् यागम् सॆय्य वेण्डुम्? इव्विदम् अदै अऱिन्द मुऩ्ऩोर्गळ् अक्ऩिहोत्र होमम् सॆय्ददिल्लैये?” “इन्द अन्द आत्मावै अऱिन्दु पिराह्मणर्गळ् पुत्तिरऩि टमुळ्ळ आसैयिलिरुन्दुम् सॊत्तिलुळ्ळ आसैयिलि रुन्दुम् उलगत्तिलुळ्ळ आसैयिलिरुन्दुम् नऩ्गु वॆळियेऱि पिऱगु पिक्षैयॆडुप्पदै अऩुष्टिक् किऱार्गळ्” (पिरुहत्।III-५-१) ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ सुरुदि इरुक्किऱदु। पिरह्मत्तै अऱिन्दवर्गळाऩ याक्ञवल् कियर् मुदलाऩवर्गळुम् कर्मनिष्टर्गळाग इल्लाददु काणप्पडुगिऱदु। ‘अये! इदुवरै ताऩ् मरणमऱ्ऱनिलै ऎऩ्ऱु सॊल्लिविट्टु याक्ञवल्गियर् पुऱप्पट्टार्’ (पिरुहत्।IV-५-१५) ऎऩ्बदु मुदलिय सुरुदिगळिलिरुन्दु।
अपि च ‘यक्ष्यमाणो वै भगवन्तोऽहमस्मि’ (छा. उ. ५। ११। ५) इत्येतत् लिङ्गदर्शनं वैश्वानरविद्याविषयम्। सम्भवति च सोपाधिकायां ब्रह्मविद्यायां कर्मसाहित्यदर्शनम्। न तु अत्रापि कर्माङ्गत्वमस्ति, प्रकरणाद्यभावात् ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् ‘पॆरियोर्गळे, नाऩ् यक्ञम् सॆय्य उत्ते सिक्किऱेऩ्’ (सान्।V-११-५) ऎऩ्ऱ इन्द लिङ्गम् काण्बदु वैसुवानर वित्यैयै विषयमायुळ्ळदु। उबादियुडऩ् कूडिय पिरह्म वित्यैयिल् कर्मावुम् कूडवे काण्बदु सम्बविक्कुम्; इङ्गेयुम् कर्मावुक्कु अङ्गम् ऎऩ्बदु किडैयादु, पिरगरणम् मुदलाऩदु इल्लाददिऩाल्।
यत्पुनरुक्तम् — ‘तच्छ्रुतेः’ (ब्र. सू. ३। ४। ४) इति, अत्र ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अदु सॊल्लियिरुप्पदाल्” ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अङ्गु सॊल्गिऱोम्।
असार्वत्रिकी ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
असार्वत्रिगी ॥ १० ॥
‘यदेव विद्यया करोति’ (छा. उ. १। १। १०) इत्येषा श्रुतिर्न सर्वविद्याविषया, प्रकृतविद्याभिसम्बन्धात्। प्रकृता च उद्गीथविद्या — ‘ओमित्येतदक्षरमुद्गीथमुपासीत’ (छा. उ. १। १। १) इत्यत्र ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ऎदै वित्यैयुडऩ् सॆय्गिऱाऩो” (सान्।I-१-१०) ऎऩ्ऱ इन्द सुरुदि ऎल्ला वित्यैगळैयुम् विषयममा युळ्ळदल्ल, पिरगिरुदमायुळ्ळ वित्यैयुडऩ् सम्बन्दमि रुप्पदाल्, उत्कीदावयवमाऩ “ओम् ऎऩ्ऱ इन्द अक्षरत् तै उबासिक्कवुम्” (सान्।I-१-१) ऎऩ्ऱविडत्तिल् उत्कीद वित्यैदाऩ् पिरगिरुदम्।
विभागः शतवत् ॥ ११ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विबाग: सदवत् ॥ ११ ॥
यदप्युक्तम् — ‘तं विद्याकर्मणी समन्वारभेते’ (बृ. उ. ४। ४। २) इत्येतत् समन्वारम्भवचनम् अस्वातन्त्र्ये विद्याया लिङ्गमिति, तत् प्रत्युच्यते — विभागोऽत्र द्रष्टव्यः — विद्या अन्यं पुरुषमन्वारभते, कर्म अन्यमिति। शतवत् — यथा शतम् आभ्यां दीयतामित्युक्ते विभज्य दीयते — पञ्चाशदेकस्मै पञ्चाशदपरस्मै, तद्वत् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अवऩै वित्यैयुम् कर्मावुम् कूडवे पोय् आरम्बिक्किऩ्ऱऩ” (पिरुहत्। IV-४-६) ऎऩ्ऱुळ्ळ इन्द कूडवे पोय् आरम्बिप्पदैच् चॊल्वदु वित्यैक्कु स्वादन्दिरियमिल्लैयॆऩ्बदिल् लिङ्गम् ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदऱ्कु पदिल् सॊल्लप्पडुगिऱदु। इङ्गे पिरित्तल् अऱियप्पडवेण्डुम्। ऒरु पुरुषऩै वित्यै कूडच्चॆऩ्ऱु आरम्बिक्किऱदु। वेऱॊरुवऩै कर्मा, ऎऩ्ऱु “नूऱैप्पोल” “इव्विरुवर्गळुक्कुम् नूऱु कॊडुक्कवुम्” ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩाल् ऎप्पडि ऒरुवऩुक्कु ऐम्बदु मऱ्ऱॊरुवऩुक्कु ऐम्बदु ऎऩ्ऱु पिरित्तुक्कॊडुक् कप्पडुगिऱदो, अदैप्पोल।
न च इदं समन्वारम्भवचनं मुमुक्षुविषयम् — ‘इति नु कामयमानः’ (बृ. उ. ४। ४। ६) इति संसारिविषयत्वोपसंहारात् , ‘अथाकामयमानः’ (बृ. उ. ४। ४। ६) इति च मुमुक्षोः पृथगुपक्रमात्। तत्र संसारिविषये विद्या विहिता प्रतिषिद्धा च परिगृह्यते, विशेषाभावात्। कर्मापि विहितं प्रतिषिद्धं च, यथाप्राप्तानुवादित्वात्। एवं सति अविभागेनापि इदं समन्वारम्भवचनमवकल्पते ॥ ११ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् इन्द कूडवे पोय् आरम्बिप्पदैच् चॊल्वदु मोक्षत्तै विरुम्बुगिऱवऩै विषयमाग वुळ्ळदल्ल, “इव्विदमाग आसैप्पडुगिऱवऩ्” (पिरुहत्। IV-४-६) ऎऩ्ऱु संसारि विषयत्तै मुडित्तिरुप्पदाल् “इऩि आसैप्पडादवऩ्” ऎऩ्ऱु मोक्षत्तै विरुम्बुब वऩैप्पऱ्ऱि तऩियाग आरम्बित्तिरुप्पदिऩाल्। अङ्गु संसारि विषयत्तिल् विदिक्कप्पट्ट वित्यै तडुक्कप् पट्ट वित्यै इरण्डुमे किरहिक्कप्पडुगिऱदु, वित्तिया समिल्लाददिऩाल् ; अप्पडिये कर्मावुम् विदिक्कप्पट्टदु, तडुक्कप्पट्टदु इरण्डुमे किरहिक्कप्पडुगिऱदु ऎप्पडि एऱ्पट्टिरुक्किऱदो अप्पडिये अऩुवादम् सॆय्वदाल्। इव्विदमाऩाल् इन्द कूडवे पोय् आरम्बिप्पदैच् चॊऩ्ऩदु पिरिविल्लामलुम् पॊरुन्दुम्।
यच्चैतत् — ‘तद्वतो विधानात्’ (ब्र. सू. ३। ४। ६) इति, अत उत्तरं पठति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अदुळ्ळवऩुक्कु विदिक्कप्पट्टिरुप्पदिऩाल्” ऎऩ्ऱु ऎन्द इदु सॊल्लप्पट्टदो अदऱ्कु पदिल् सॊल्लुगिऱार्:-
अध्ययनमात्रवतः ॥ १२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अत्ययनमात्रवद: ॥ १२ ॥
‘आचार्यकुलाद्वेदमधीत्य’ (छा. उ. ८। १५। १) इत्यत्र अध्ययनमात्रस्य श्रवणात् अध्ययनमात्रवत एव कर्मविधिरित्यध्यवस्यामः। ननु एवं सति अविद्यत्वात् अनधिकारः कर्मसु प्रसज्येत — नैष दोषः। न वयम् अध्ययनप्रभवं कर्मावबोधनम् अधिकारकारणं वारयामः। किं तर्हि ? औपनिषदमात्मज्ञानम् स्वातन्त्र्येणैव प्रयोजनवत् प्रतीयमानम् न कर्माधिकारकारणतां प्रतिपद्यते — इत्येतावत्प्रतिपादयामः। यथा च न क्रत्वन्तरज्ञानं क्रत्वन्तराधिकारेण अपेक्ष्यते, एवमेतदपि द्रष्टव्यमिति ॥ १२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“वेदत्तै अत्ययऩम् सॆय्दुविट्टु, आसार्यारु टैय किरहत्तिलिरुन्दु” (सान्।VIII-१५-१) ऎऩ्ऱविडत्तिल् अत्ययऩम् मात्तिरम् सॊल्लप्पट्टिरुप्पदिऩाल्, अत्य यऩम् मात्तिरम् उळ्ळवऩुक्कुत् ताऩ् कर्म विदियॆऩ्ऱु तीर्माऩिक्किऱोम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदमाऩाल्, वित्यैयिल्लाददिऩाल् कर्माक् कळिल् अदिगारम् इल्लै ऎऩ्ऱु एऱ्पडुमे। ऎऩ्ऱाल् इदु तोषमिल्लै। अदिगारत्तिऱ्कु कारणमायिरुक्किऱदुम् अत्ययऩत्तिऩाल् एऱ्पडुवदुमाऩ कर्मा विषयमाऩ अऱिवै नाम् तडुक्कविल्लै। आऩाल् ऎऩ्ऩ? स्वदन् दिरमागवे पिरयोजऩत्तुडऩ् कूडिऩदागत् तॆरिगिऱ उबनिषत्तिल् कण्ड आत्मञाऩम् कर्माविल् अदिगारत् तिऱ्कु कारणमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै अडैयादु, ऎऩ्ऱु इव्वळवुदाऩ् नाङ्गळ् ऎडुत्तुच्चॊल्गिऱोम्। ऒरु कर्मा विषयमाऩ अऱिवु मऱ्ऱॊरु कर्मा विषयमाऩ अदिगार त्तिऩाल् ऎप्पडि अबेक्षिक्कप्पडुवदिल्लैयो, अप्पडिये इदैयुम् अऱिय वेण्डुम्, ऎऩ्ऱु।
यदप्युक्तम् — ‘नियमाच्च’ (ब्र. सू. ३। ४। ७) इति, अत्राभिधीयते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“नियमम् इरुप्पदिऩालुम्" ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अव्विषयत्तिल् सॊल्लप्पडुगिऱदु:-
नाविशेषात् ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
नाविसे षात् ॥ १३ ॥
‘कुर्वन्नेवेह कर्माणि जिजीविषेत्’ (ई. उ. २) इत्येवमादिषु नियमश्रवणेषु न विदुष इति विशेषोऽस्ति, अविशेषेण नियमविधानात् ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“इङ्गे कर्माक्कळैच् चॆय्दुगॊण्डे जीविक्क विरुम्ब वेण्डुम्” (ईसा।II) ऎऩ्बदु मुदलाऩ नियमम् सॊल्लुमिडङ्गळिल् वित्वाऩुक्कु ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिडल् इल्लै, पॊदुवाग नियमम् विदिक्कप्पट्टिरुप्पदाल्,
स्तुतयेऽनुमतिर्वा ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्तुदयेअऩुमदिर्वा ॥ १४ ॥
‘कुर्वन्नेवेह कर्माणि’ (ई. उ. २) इत्यत्र अपरो विशेष आख्यायते। यद्यपि अत्र प्रकरणसामर्थ्यात् विद्वानेव — कुर्वन् — इति सम्बध्यते, तथापि विद्यास्तुतये कर्मानुज्ञानम् एतद्द्रष्टव्यम् । ‘न कर्म लिप्यते नरे’ (ई. उ. २) इति हि वक्ष्यति। एतदुक्तं भवति — यावज्जीवं कर्म कुर्वत्यपि विदुषि पुरुषे न कर्म लेपाय भवति, विद्यासामर्थ्यादिति — तदेवं विद्या स्तूयते ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“इङ्गे कर्माक्कळै सॆय्दुगॊण्डे ऎऩ्ऱ विषयत्तिल् वेऱु विसेषम् सॊल्लप्पडुगिऱदु। इङ्गे पिरगरणत्तिऩ् सामर्त्तियत्तिऩाल् वित्वाऩे सॆय्दु कॊण्डे” ऎऩ्बदुडऩ् सम्बन्दप्पडुवदायिरुन्दालुम्, अप्पडियुम् वित्यैयै स्तुदिप्पदऱ्काग इन्द कर्मा विषयमाऩ अऩुमदियॆऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्, “मऩिद ऩिडत्तिल् कर्मा ऒट्टुवदिल्लै” ऎऩ्ऱल्लवा मेलाल् सॊल्लुगिऱदु। इदु सॊऩ्ऩदाग आगिऱदु। जीविक्कुम् वरै कर्मावै सॆय्दुगॊण्डिरुन्दालुम् वित्वाऩाऩ मऩिदऩिडत्तिल् कर्मा ऒट्टुवदिल्लै, वित्यैयिऩ् सामर्त्तियत्तिऩाल्, ऎऩ्ऱु। आगैयाल् इव्विदम् वित्यै स्तुदिक्कप्पडुगिऱदु।
कामकारेण चैके ॥ १५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कामगारेण सैगे ॥ १५ ॥
अपि च एके विद्वांसः प्रत्यक्षीकृतविद्याफलाः सन्तः, तदवष्टम्भात् फलान्तरसाधनेषु प्रजादिषु प्रयोजनाभावं परामृशन्ति कामकारेण — इति श्रुतिर्भवति वाजसनेयिनाम् — ‘एतद्ध स्म वै तत्पूर्वे विद्वांसः प्रजां न कामयन्ते किं प्रजया करिष्यामो येषां नोऽयमात्मायं लोक इति’ (बृ. उ. ४। ४। २२) । अनुभवारूढमेव च विद्याफलं न क्रियाफलवत् कालान्तरभावि — इत्यसकृदवोचाम। अतोऽपि न विद्यायाः कर्मशेषत्वं नापि तद्विषयायाः फलश्रुतेरयथार्थत्वं शक्यमाश्रयितुम् ॥ १५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, सिल वित्वाऩ्गळ् वित्यैयिऩ् पलऩै नेरिल् अऱिन्दवर्गळाग इरुन्दु कॊण्डु, अदिलुळ्ळ पिडिमाऩत्तिऩाल्, वेऱु पलऩ्गळैक् कॊडुक्कुम् पिरजै मुदलाऩ सादऩङ्गळिल् पिरयोजऩमिल्लै ऎऩ्बदै तमदु इष्टप्पडि उणर्गिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु वाजसनेयिगळिऩ् च्रुदि उळ्ळदु। “इव्विदम् अदैयऱिन्द मुऩ्ऩोर्गळ् पिरजैयै विरुम्बिऩदिल् लै, ऎन्द ऎङ्गळुक्कु इदुवे आत्मा इदुवे लोगमो (पुरुषार्त्तमो) अन्द नाङ्गळ् पिरजैयिऩाल् ऎऩ्ऩ सॆय्वोम्?” (पिरुहत्।IV-४-२२) ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम्, वित्यैयिऩ् पलऩ् नेरिल् अऩुब वत्तिल् वरक्कूडियदु, कर्मबलऩैप्पोल पिऩ्ऩाल् वेऱु कालत्तिल् एऱ्पडप्पोवदल्ल, ऎऩ्ऱु अडिक्कडि सॊल्लियिरुक्किऱोम्। इदिऩालेयुम् वित्यैक्कु कर्मावुक्कु सेषमायिरुक्कुम् तऩ्मै ऎऩ्ऱावदु, अन्द वित्यैयिऩ् पलऩैच्चॊल्लुम् सुरुदिक्कु वास्तवमिल् लाद तऩ्मै ऎऩ्ऱावदु आसिरयिप्पदऱ्कु मुडियादु।
उपमर्दं च ॥ १६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उबमर्दम् स ॥ १६ ॥
अपि च कर्माधिकारहेतोः क्रियाकारकफललक्षणस्य समस्तस्य प्रपञ्चस्य अविद्याकृतस्य विद्यासामर्थ्यात् स्वरूपोपमर्दमामनन्ति — ‘यत्र त्वस्य सर्वमात्मैवाभूत्तत्केन कं पश्येत्तत्केन कं जिघ्रेत्’ (बृ. उ. २। ४। १४) इत्यादिना। वेदान्तोदितात्मज्ञानपूर्विकां तु कर्माधिकारसिद्धिं प्रत्याशासानस्य कर्माधिकारोच्छित्तिरेव प्रसज्येत। तस्मादपि स्वातन्त्र्यं विद्यायाः ॥ १६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, कर्माविल् अदिगारत्तिऱ्कुक् कारणमायुळ्ळ, किरियै कारगम् पलऩ् ऎऩ्ऱ लक्षणमुडैय, अवित्यैयिऩाल् एऱ्पट्ट, ऎल्ला पिरबञ्जत्तिऱ्कुमे, वित्यैयिऩ् सामर्त्तियत्तिऩाल्, स्वरूबम् नसुक्कप् पडुवदै सॊल्गिऱार्गळ्। “ऎङ्गे इवऩुक्कु ऎल्लाम् आत्मावागवे इरुक्कुमो, अङ्गे ऎदिऩाल् ऎदैप् पार्प्पाऩ्, ऎदिऩाल् ऎदै मुगर्वाऩ्?” (पिरुहत्।II-४-१४) ऎऩ्बदु मुदलियदाल् उबनिषत्तिल् सॊल्लप्पट्टिरुक्कुम् आत्मञाऩत्तै मुऩ्ऩिट्टु कर्माविल् अदिगारम् सित्तिक्किऱदॆऩ्ऱु निऩैप्पवऩुक्कु कर्माविल् अदिगारमे अऱुबट्टुविड नेरिडुम्। अदिऩालुम् वित्यैक्कु स्वदन्दिरत्तऩ्मै।
ऊर्ध्वरेतःसु च शब्दे हि ॥ १७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऊर्त्वरेद: सु स सप्ते हि ॥ १७ ॥
ऊर्ध्वरेतःसु च आश्रमेषु विद्या श्रूयते। न च तत्र कर्माङ्गत्वं विद्याया उपपद्यते, कर्माभावात्। न हि अग्निहोत्रादीनि वैदिकानि कर्माणि तेषां सन्ति। स्यादेतत् , ऊर्ध्वरेतस आश्रमा न श्रूयन्ते वेद इति — तदपि नास्ति। तेऽपि हि वैदिकेषु शब्देष्ववगम्यन्ते — ‘त्रयो धर्मस्कन्धाः’ (छा. उ. २। २३। १) ‘ये चेमेऽरण्ये श्रद्धा तप इत्युपासते’ (छा. उ. ५। १०। १) ‘तपःश्रद्धे ये ह्युपवसन्त्यरण्ये’ (मु. उ. १। २। ११) ‘एतमेव प्रव्राजिनो लोकमिच्छन्तः प्रव्रजन्ति’ (बृ. उ. ४। ४। २२) ‘ब्रह्मचर्यादेव प्रव्रजेत्’ (जा. उ. ४) इत्येवमादिषु। प्रतिपन्नाप्रतिपन्नगार्हस्थ्यानाम् अपाकृतानपाकृतर्णत्रयाणां च ऊर्ध्वरेतस्त्वं श्रुतिस्मृतिप्रसिद्धम्। तस्मादपि स्वातन्त्र्यं विद्यायाः ॥ १७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऊर्त्वरेदसायिरुक्कुम् आसिरमङ्गळिलुम् वित्यै सॊल्लप्पडुगिऱदु। अङ्गेयो वित्यैक्कु कर्मावुक्कु अङ्गमायिरुक्कुम् तऩ्मै पॊरुन्दादु, कर्मावे इल्लाददिऩाल्। अक्ऩिहोत्रम् मुदलाऩ वैदिग कर्माक्कळ् अवर्गळुक्कु किडैयादॆऩ्बदु पिरसित्तम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु इरुक्कट्टुम् वेदत्तिल् ऊर्त्वरेदसायुळ्ळ आसिरमङ्गळे सॊल्लप्पडविल्लै। ऎऩ्ऱाल् अदुवुमिल् लै, वैदिगमाऩ सप्तङ्गळिल् अवैगळुम् अऱियप्पडु किऩ्ऱऩ। “मूऩ्ऱु तर्मस्कन्दङ्गळ्” (सान्।II-२३-१), “ऎन्द इवर्गळ्, अरण्यत्तिल् सिरत्तै तबस् ऎऩ्ऱु उबासिक्कि ऱार्गळो”(सान्।V-१०-१),“ऎवर्गळ् अरण्यत्तिल् तबसैयुम् सिरत्तैयैयुम् उबासिक्किऱार्गळो” (मुण्डग।१-२-११), “इन्द सन्यासयिऩ् लोगत्तैये विरुम्बिऩवर्गळाग सऩ्ऩियासियागिऱार्गळ्" (पिरुहत्।IV-४-२२), “पिरह्म सर्यत्तिलिरुन्दे सन्यासियागवेणुम्” (जाबाल।IV), ऎऩ्बदु मुदलाऩवैगळिल्, कार्हस्तियत्तै अडैन्द वर्गळ् अडैयादवर्गळ्, मूऩ्ऱु कडऩ्गळैयुम् तीर्त्तवर्गळ् तीर्क्कादवर्गळ्, इवर्गळुक्कुम् सन्यासम् सुरुदि स्मिरुदिगळिल् पिरसित्तमायिरुक्किऱदु। अदिऩालुम् वित्यैक्कु स्वदन्दिरत्तऩ्मै।