फलमत उपपत्तेः ॥ ३८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पलमद उबबत्ते: ॥ ३८ ॥
कर्मैव फलदं यद्वा कर्माराधित ईश्वरः ॥
अपूर्वावान्तरद्वारा कर्मणः फलदातृता ॥ १५ ॥
अचेतनात्फलासूतेः शास्त्रीयात्पूजितेश्वरात् ॥
कालान्तरे फलोत्पत्तेर्नापूर्वपरिकल्पना ॥ १६ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पलऩैक् कॊडुप्पदु कर्मावेदाऩा? अल्लदु कर्मा विऩाल् आरादिक्कप्पट्ट ईसुवररा? अबूर्वम्" ऎऩ्ऱु मत्तियिल् उळ्ळदिऩ् वऴियाग कर्मावुक्के पलऩैक् कॊडुक् कुम् तऩ्मै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
असेदऩत्तिलिरुन्दु पलऩ् एऱ्पडाददिऩाल्, सास्तिरत्तिल् सॊल्लप्पट्टवराय् पूजिक्कप्पट्टवरायुळ्ळ ईसुवररिडमिरुन्दु वेऱु (पिऩ्) कालत्तिल् पलऩ् एऱ्पडुमा ऩदिऩाल् अबूर्वम् ऎऩ्ऱु ऒऩ्ऱै कल्बिक्क वेण्डियदिल्लै।
तस्यैव ब्रह्मणो व्यावहारिक्याम् ईशित्रीशितव्यविभागावस्थायाम् , अयमन्यः स्वभावो वर्ण्यते। यदेतत् इष्टानिष्टव्यामिश्रलक्षणं कर्मफलं संसारगोचरं त्रिविधं प्रसिद्धं जन्तूनाम् , किमेतत् कर्मणो भवति, आहोस्विदीश्वरादिति भवति विचारणा। तत्र तावत्प्रतिपाद्यते — फलम् अतः ईश्वरात् भवितुमर्हति। कुतः ? उपपत्तेः। स हि सर्वाध्यक्षः सृष्टिस्थितिसंहारान् विचित्रान् विदधत् देशकालविशेषाभिज्ञत्वात् कर्मिणां कर्मानुरूपं फलं सम्पादयतीत्युपपद्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(कर्मा पलऩैक् कॊडुक्किऱदा अल्लदु कर्माविऩाल् आरादिक्कप्पट्ट ईसुवरऩ् पलऩैक् कॊडुक्किऱाऩा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। कर्मादाऩ् पलऩैक् कॊडुक्किऱदु। कर्मा नासमडैन्दालुम् अदिलिरुन्दु उण्डागुम् अबूर्वमिरुप्पदाल् इन्द अबूर्वम् मूलम् कर्मा पलऩै कॊडुक्किऱदु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
असेदऩमाऩदाल् कर्माविऱ्कुम्, अबूर्वत्तिऱ्कुम् अददऱ्कुत् तक्क पलऩै कॊडुक्क सामर्त्यम् किडैयादु। उलगिलुम् सेदऩऩाऩ मऩिदऩ्दाऩ् वेलैक्कुत् तक्कबडि कूलि कॊडुक्किऱाऩ्। कर्मावुक्कुत् तक्कबडि पलऩैक् कॊडुप्पदाल् ईसुवरऩुक्कु पक्षबादम् मुदलाऩ तोषम् किडैयादु। ईसुवरऩ् पलऩैक् कॊडुप्पवर् ऎऩ्ऱु सुरुदि कूऱुवदालुम्, अबूर्वत्तैक् कल्बिप्पदऱ्कु पिरमाणमिल्लाददालुम् कर्माक्कळुक्कु पलऩैक्कॊडुप्पवऩ् ईसुवरऩ्दाऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द पादत्तिल् मुदल् ४ अदिगरणङ्गळिलुम् त्वम् पदार्त्तसोदऩम्, अडुत्त ४ अदिगरणङ्गळिल् तत्पदार्त्तसोदऩम्। अदिल् ५वदु अदिगरणत्तिल् प्रह्मम् निरूबम् ऎऩ्बदुम्, ६वदिल् प्रह्मत्तै मऱुक्कविल्लैयॆऩ्बदुम् ७वदिल् अत्विदीयम् ऎऩ्बदुम्, ८वदिल् व्यवहार तसैयिल् कर्मबलऩैक् कॊडुप्पवरैक्कूऱि अदऩ् उबलक्षणमाग सुत्त पिरह्ममुम् विळक्कप्पट्टदु)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अन्द पिरह्मत्तिऱ्के, आळुवदु, आळप्पडुवदु ऎऩ्ऱ विबागम् एऱ्पडुम् व्यवहार निलैयिल्, इन्द वेऱु स्वबावम् वर्णिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
संसारत्तिऱ्कु विषयमायुळ्ळ, विरुम्बप्पडुवदु, विरुम्बप्पडाददु, कलन्ददु, ऎऩ्ऱ लक्षणत्तैयुडैय, ऎन्द इन्द मूऩ्ऱुविदमाऩ कर्माक्कळिऩ् पलऩ् पिराणिगळुक्कु पिरसित्तमाग इरुक्किऱदो, इदु कर्माविऩाल् एऱ्पडुगिऱदा? अल्लदु, ईसुवरऩिड मिरुन्दा? ऎऩ्ऱु विसारणै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गु “पलऩ् इवरिडमिरुन्दु”, ईसुवरऩिडमिरुन्दु एऱ्पडुवदु न्यायम् ऎऩ्ऱु पिरदिबादिक्कप्पडुगिऱदु। एऩ्? “पॊरुत्तमाऩदिऩाल्”, अवरल्लवा ऎल्लावऱ्ऱिऱ्कुम् अत्यक्षर् (मेलेयिरुन्दु पार्प्पवर्); स्रुष्टि, स्तिदि, सम्हारम् इवैगळै पलविदमाग सॆय्दुगॊण्डु, तेसम्, कालम् इवऱ्ऱिऩ् विसेषत्तै अऱिन्दिरुक्कुम् तऩ्मैयिऩाल्, कर्माक्कळै सॆय्दवर्गळुक्कु कर्माक्क ळुक्कुत्तक्कबडि पलऩै सेरुम्बडि सॆय्गिऱार् ऎऩ्बदु पॊरुन्दुम्।
कर्मणस्तु अनुक्षणविनाशिनः कालान्तरभावि फलं भवतीत्यनुपपन्नम् , अभावाद्भावानुत्पत्तेः। स्यादेतत् — कर्म विनश्यत् स्वकालमेव स्वानुरूपं फलं जनयित्वा विनश्यति, तत्फलं कालान्तरितं कर्त्रा भोक्ष्यत इति; तदपि न परिशुध्यति, प्राग्भोक्तृसम्बन्धात् फलत्वानुपपत्तेः — यत्कालं हि यत् सुखं दुःखं वा आत्मना भुज्यते, तस्यैव लोके फलत्वं प्रसिद्धम्। न हि असम्बद्धस्यात्मना सुखस्य दुःखस्य वा फलत्वं प्रतियन्ति लौकिकाः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अडुत्त क्षणत्तिलेये नासत्तैयडैगिऱ कर्माविलिरुन्दो, पिऩ् वेऱु ऒरु कालत्तिल् उण्डा वदाग पलऩ् एऱ्पडुगिऱदॆऩ्बदु पॊरुत्तमिल्लै। इल्लाददिलिरुन्दु इरुप्पदु उण्डागाददिऩाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्मा नासमडैन्दालुम् ताऩ् इरुक्कुम्बोदे तऩक्कु अऩुरूबमाऩ पलऩै उण्डुबण्णिविट्टु, नासत्तैयडैगिऱदु। अन्द पलऩ् कालम् सॆऩ्ऱु सॆय्दवऩाल् अऩुबविक्कप्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱु इव्विदम् इरुक्कलामे ऎऩ्ऱाल्, अदुवुम् सरियागादु। अऩुबविक्किऱ वऩुडऩ् सम्बन्दप्पडुवदऱ्कु मुऩ्ऩाल् पलऩ् ऎऩ्ऱ तऩ्मैये पॊरुन्दाददिऩाल्, ऎक्कालत्तिल् ऎन्द सुगमो, तुक्कमो आत्मावाल् अऩुबविक्कप्पडु किऱदो, अदऱ्कुत्ताऩ् उलगत्तिल् पलऩ् ऎऩ्ऱदऩ्मै पिरसित्तम्। आत्मावुडऩ् सम्बन्दप्पडाद सुगत्तिऱ्को, तुक्कत्तिऱ्को पलऩ् ऎऩ्ऱ तऩ्मै इरुप्पदाग उलगमऱिन्दवर्गळ् उणर्वदिल्लैये।
अथोच्येत — मा भूत्कर्मानन्तरं फलोत्पादः, कर्मकार्यादपूर्वात्फलमुत्पत्स्यत इति, तदपि नोपपद्यते, अपूर्वस्याचेतनस्य काष्ठलोष्टसमस्य चेतनेनाप्रवर्तितस्य प्रवृत्त्यनुपपत्तेः, तदस्तित्वे च प्रमाणाभावात्। अर्थापत्तिः प्रमाणमिति चेत् , न, ईश्वरसिद्धेरर्थापत्तिक्षयात् ॥ ३८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु, कर्मावै अडुत्तु पलऩ् एऱ्पडुवदु वेण्डाम्; कर्माविऩाल् एऱ्पडुम् अबूर्वत्तिलिरुन्दु पलऩ् एऱ्पडुम्; ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩाल्, अदुवुम् पॊरुन्दादु। असेदऩमाय्, कट्टै मण्णुक्कु समाऩमायिरुक्कुम् अबूर्वम् सेदऩऩाल् पिरविरुत्तिक्कुम्बडि सॆय्यामलि रुन्दाल् अदऱ्कु पिरविरुत्ति पॊरुन्दाददिऩाल्। अदु (अबूर्वम्) ऎऩ्ऱु ऒऩ्ऱु इरुक्किऱदु ऎऩ्बदऱ्के पिरमाणमिल्लाददिऩालुम्। अर्त्ताबत्ति पिरमाणम् ऎऩ्ऱाल्, सरियल्ल, ईसुवरऩ् इरुक्किऱबोदु अर्त्ताबत्ति पोय्विडुमाऩदिऩाल्।
श्रुतत्वाच्च ॥ ३९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
च्रुदत्वाच्च ॥ ३९ ॥
न केवलम् उपपत्तेरेव ईश्वरं फलहेतुं कल्पयामः — किं तर्हि ? — श्रुतत्वादपि ईश्वरमेव फलहेतुं मन्यामहे, तथा च श्रुतिर्भवति — ‘स वा एष महानज आत्मान्नादो वसुदानः’ (बृ. उ. ४। ४। २४) इत्येवंजातीयका ॥ ३९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“पॊरुत्तमाऩदिऩाल्” ऎऩ्बदिऩाल् मात्तिरम् ईसुवरऩै पलऩुक्कु कारणमॆऩ्ऱु नाम् कल्बिक्क विल्लै। वेऱु ऎऩ्ऩ?“सॊल्लप्पट्टिरुप्पदालुम्” कूड ईसुवरऩैये पलऩुक्कु कारणमाग ऎण्णुगिऱोम्। अप्पडिये"इन्द पॆरियवराय्, पिऱप्पऱ्ऱवराय् इरुक्कुम् अन्द आत्मा ताऩ् ऎल्लारुक्कुम् अऩ्ऩत्तैक् कॊडुप्पवर्, तऩत्तैक् कॊडुप्पवर्" (पिरुहत्।IV;४-२४) ऎऩ्ऱु इदुबोलुळ्ळ सुरुदियुमिरुक्किऱदु।
धर्मं जैमिनिरत एव ॥ ४० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तर्मम् जैमिनिरद एव ॥ ४० ॥
जैमिनिस्त्वाचार्यो धर्मं फलस्य दातारं मन्यते, अत एव हेतोः — श्रुतेः उपपत्तेश्च। श्रूयते तावदयमर्थः ‘स्वर्गकामो यजेत’ इत्येवमादिषु वाक्येषु। तत्र च विधिश्रुतेर्विषयभावोपगमात् यागः स्वर्गस्योत्पादक इति गम्यते। अन्यथा हि अननुष्ठातृको याग आपद्येत। तत्र अस्य उपदेशवैयर्थ्यं स्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जैमिऩि ऎऩ्ऱ आसार्यरो, “तर्मत्तै” पलऩैक् कॊडुप्पदाग ऎण्णुगिऱार्। “इदिऩालेये” सॊल्लप् पट्टु इरुक्किऱदु, पॊरुत्तमाऩदु, ऎऩ्ऱ कारणत्ति ऩालेये।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द तात्पर्यम् “स्वर्क्कत्तै विरुम्बुगिऱवऩ् यागम् सॆय्य वेण्डुम्” ऎऩ्बदु मुदलाऩ वाक्कियङ् गळिल् सॊल्लप्पडुगिऱदु। विदिक्कुम्, सुरुदिक्कु विषयमा यिरुक्कुम् तऩ्मै तॆरिवदाल्, यागम् स्वर्क्कत्तै उण्डु पण्णुवदु ऎऩ्ऱु अऱियप्पडुगिऱदु। अप्पडि यिल्लैयाऩाल्, यागम् अऩुष्टिक्किऱवऩिल्लामल् पोय्विडुम्; अप्पॊऴुदु इदऱ्कु उबदेसम् वीण् ऎऩ्ऱु एऱ्पडुम्।
ननु अनुक्षणविनाशिनः कर्मणः फलं नोपपद्यत इति, परित्यक्तोऽयं पक्षः; नैष दोषः, श्रुतिप्रामाण्यात् — श्रुतिश्चेत् प्रमाणम् , यथायं कर्मफलसम्बन्धः श्रुत उपपद्यते, तथा कल्पयितव्यः। न च अनुत्पाद्य किमप्यपूर्वं कर्म विनश्यत् कालान्तरितं फलं दातुं शक्नोति। अतः कर्मणो वा सूक्ष्मा काचिदुत्तरावस्था फलस्य वा पूर्वावस्था अपूर्वं नाम अस्तीति तर्क्यते। उपपद्यते च अयमर्थ उक्तेन प्रकारेण। ईश्वरस्तु फलं ददातीत्यनुपपन्नम् , अविचित्रस्य कारणस्य विचित्रकार्यानुपपत्तेः वैषम्यनैर्घृण्यप्रसङ्गात् , अनुष्ठानवैयर्थ्यापत्तेश्च। तस्मात् धर्मादेव फलमिति ॥ ४० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अडुत्त क्षणमे नासमडैयुम् कर्माविलिरुन्दु पलऩ् एऱ्पडुवदु पॊरुन्दादु ऎऩ्ऱु इन्द पक्षम् कैविडप्पट्टदिल्लैया? ऎऩ्ऱाल्। इदु तोषमिल्लै, सुरुदिक्कु पिरामाण्यमुळ्ळदाल् सुरुदि पिरमाणमायिरुक् कुमेयाऩाल्, इन्द सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱ कर्माविऱ्कुम् पलऩुक्कुमुळ्ळ सम्बन्दम् ऎव्विदम् पॊरुत्तमागुमो, अव्विदम् कल्बिक्क वेण्डुम्। अबूर्वम् ऎऩ्ऱु ऎदैयुम् उण्डुबण्णामले नासत्तैयडैयुम् कर्मा नाळ् सॆऩ्ऱु पलऩैक् कॊडुक्क मुडियादु ऎऩ्ऱ कारणत् तिऩाल्, कर्माविऱ्के सूक्ष्ममाऩ मेलालुळ्ळ निलैया कवो, अल्लदु पलऩुक्कु मुऩ्ऩुळ्ळ निलैयागवो अबूर्वम् ऎऩ्बदु उण्डॆऩ्ऱु ऊहिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सॊऩ्ऩ पिरगारमाय् इव्विषयम् पॊरुत्तमा कवुम् इरुक्किऱदु। ईसुवरऩ् पलऩैक् कॊडुक्किऱा रॆऩ्बदो पॊरुन्दादु। विसित्तिरमिल्लाद कारणत्तिऱ्कु विसित्तिरमाऩ कार्यम् पॊरुन्दादिऩाल्; पक्षबादम् इरक्कमऱ्ऱ तऩ्मै इवै एऱ्पडुमाऩदिऩालुम्, अऩुष्टाऩम् वीणाय्बोय् विडुमाऩदिऩालुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् तर्मत्तिलिरुन्दु ताऩ् पलऩ्, ऎऩ्ऱु।
पूर्वं तु बादरायणो हेतुव्यपदेशात् ॥ ४१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वम् तु पादरायणो हेदुव्यबदेसात् ॥ ४१ ॥
बादरायणस्त्वाचार्यः पूर्वोक्तमेव ईश्वरं फलहेतुं मन्यते। केवलात्कर्मणः अपूर्वाद्वा केवलात् फलमित्ययं पक्षः तुशब्देन व्यावर्त्यते। कर्मापेक्षात् अपूर्वापेक्षाद्वा यथा तथास्तु ईश्वरात्फलमिति सिद्धान्तः। कुतः ? हेतुव्यपदेशात्। धर्माधर्मयोरपि हि कारयितृत्वेन ईश्वरो हेतुः व्यपदिश्यते, फलस्य च दातृत्वेन — ‘एष ह्येव साधु कर्म कारयति तं यमेभ्यो लोकेभ्य उन्निनीषते। एष उ एवासाधु कर्म कारयति तं यमधो निनीषते’ इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पादरायण आसार्यरो, मुऩ्सॊऩ्ऩ ईसुवरऩैत् ताऩ् पलऩुक्कुक् कारणमागक् करुदुगिऱार्। “तु” ऎऩ्ऱ वार्त्तैयिऩाल्, वॆऱुम् कर्माविलिरुन्दो, वॆऱुम् अबूर्वत्तिलिरुन्दो, पलऩ् एऱ्पडुगिऱदॆऩ्ऱ इन्द पक्षम् निरागरिक्कप्पडुगिऱदु। कर्मावै अबेक्षित्तो, अल्लदु अबूर्वत्तै अबेक्षित्तो, ऎप्पडि वेण्डुमा ऩालुम् अप्पडि इरुक्कट्टुम् ; ईसुवरऩिडमिरुन्दु पलऩ् ऎऩ्बदु सित्तान्दम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
एऩ्? “कारणमॆऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदाल्” तर्मम्, अदर्मम् इवैगळुक्कुम्गूड सॆय्विप्पवरागवुम्, पलऩैक् कॊडुप्पवरागवुम्, ईसुवरऩ् कारणमाग सॊल्लप्पडुगिऱार्, “ऎवऩै इन्द लोगङ्गळिलिरुन्दु मेले अऴैत्तुच्चॆल्ल निऩैक्किऱारो अवऩै, इवरेदाऩ् नल्ल कर्मावै सॆय्युम्बडि सॆय्गिऱार्। ऎवऩै कीऴे अऴैत्तुच्चॆल्ल निऩैक्किऱारो, अवऩै इवरे ताऩ् कॆट्ट कर्मावै सॆय्युम्बडि सॆय्गिऱार्”।
स्मर्यते च अयमर्थो भगवद्गीतासु — ‘यो यो यां यां तनुं भक्तः श्रद्धयार्चितुमिच्छति। तस्य तस्याचलां श्रद्धां तामेव विदधाम्यहम् ॥’ (भ. गी. ७। २१) ‘स तया श्रद्धया युक्तस्तस्याराधनमीहते। लभते च ततः कामान् मयैव विहितान्हितान्’ (भ. गी. ७। २२) इति। सर्ववेदान्तेषु च ईश्वरहेतुका एव सृष्टयो व्यपदिश्यन्ते। तदेव च ईश्वरस्य फलहेतुत्वम् , यत् स्वकर्मानुरूपाः प्रजाः सृजतीति। विचित्रकार्यानुपपत्त्यादयोऽपि दोषाः कृतप्रयत्नापेक्षत्वादीश्वरस्य न प्रसज्यन्ते ॥ ४१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विषयम् पगवत्कीदैयिलुम् स्मरिक्कप् पडुगिऱदु। “ऎवऩ् ऎवऩ् ऎन्द ऎन्द तेवदारूबत्तै सिरत्तैयुडऩ् पक्तियुळ्ळवऩाग अर्च्चिक्क ऎण्णुगि ऱाऩो, अवऩ् अवऩुक्कु अन्दन्द सिरत्तैयैये नाऩ् निलैनिऱुत्तुगिऱेऩ्, अवऩ् अन्द सिरत्तैयुडऩ् कूडि अन्द स्वरूबत्तिऩ् आरादऩत्तैच् चॆय्गिऱाऩ्। ऎऩ्ऩालेये एऱ्पडुत्तप्पट्टु इरुक्कुम् अन्द कामङ्गळै अदिलिरुन्दे अडैगिऱाऩ्” (कीदै।VII;२१,२२)ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् ऎल्ला उबनिषत्तुगळिलुम् ईसुवरऩैक् कारणमायुळ्ळदागवे स्रुष्टिगळ् सॊल्लप्पट्टिरुक् किऩ्ऱऩ। अवरवर् कर्माविऱ्कुत् तगुन्दबडि पिरजैगळै स्रुष्टिक्किऱार् ऎऩ्बदु ऎदुवो, अदुवेदाऩ् ईसुवरऩुडैय पलऩुक्कुक् कारणमायिरुक्कुम् तऩ्मै। जीवर्गळाल् सॆय्यप्पट्ट कर्माक्कळै अबेक्षिप्पदाल् ईसुवरऩुक्कु विसित्तिरमाऩ कार्यम् पॊरुन्दादु ऎऩ्बदु मुदलिय तोषङ्गळुम्, एऱ्पडादु।
इति श्रीमत्परमहंसपरिव्राजकाचार्यस्य श्रीगोविन्दभगवत्पूज्यपादशिष्यस्य
श्रीमच्छङ्करभगवतः कृतौ शारीरकमीमांसासूत्रभाष्ये
तृतीयाध्यायस्य द्वितीयः पादः ॥
மூன்றாவது அத்யாயத்தின்
இரண்டாவது பாதம் முற்றும்.