अनिष्टादिकारिणामपि च श्रुतम् ॥ १२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अऩिष्टादिगारिणामबि स च्रुदम् ॥ १२ ॥
चन्द्रं याति न वा पापी ते सर्व इति वाक्यतः ॥
पञ्चमाहुतिलाभार्थं भोगाभावेऽपि यात्यसौ ॥ ५ ॥
भोगार्थमेव गमनमाहुतिर्व्यभिचारिणी ॥
सर्वश्रुतिः सुकृतिनां, याम्ये पापिगतिः श्रुता ॥ ६ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पाबम् सॆय्दवऩ् सन्दिरऩै अडैगिऱाऩा, इल्लैया? “अवर्गळ् ऎल्लारुम्” ऎऩ्ऱु वाक्कियमिरुप्पदालुम्, ऐन्दा वदु आहुदि किडैप्पदऱ्कागवुम्, पोगमिल्लैयाऩालुम् इवऩ् पोगिऱाऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पोवदु ऎऩ्बदु पोगत्तिऱ्कागत्ताऩ्। आहुदि पिसगक् कूडियदु। “ऎल्लारुम्” ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩदु पुण्यम् सॆय्दवर्गळुक्काग। पाबम् सॆय्दवर्गळुक्कुप् पोक्कु यम लोगत्तिल् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु।
इष्टादिकारिणश्चन्द्रमसं गच्छन्तीत्युक्तम्। ये त्वितरेऽनिष्टादिकारिणः, तेऽपि किं चन्द्रमसं गच्छन्ति, उत न गच्छन्तीति चिन्त्यते। तत्र तावदाहुः — इष्टादिकारिण एव चन्द्रमसं गच्छन्तीत्येतत् न। कस्मात् ? यतोऽनिष्टादिकारिणामपि चन्द्रमण्डलं गन्तव्यत्वेन श्रुतम्। तथा हि अविशेषेण कौषीतकिनः समामनन्ति — ‘ये वै के चास्माल्लोकात्प्रयन्ति चन्द्रमसमेव ते सर्वे गच्छन्ति’ (कौ. उ. १। २) इति। देहारम्भोऽपि च पुनर्जायमानानां न अन्तरेण चन्द्रप्राप्तिम् अवकल्पते, ‘पञ्चम्यामाहुतौ’ इत्याहुतिसंख्यानियमात्। तस्मात्सर्व एव चन्द्रमसमासीदेयुः। इष्टादिकारिणामितरेषां च समानगतित्वं न युक्तमिति चेत् , न, इतरेषां चन्द्रमण्डले भोगाभावात् ॥ १२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(पुण्यम् सॆय्दवर्गळ् सन्दिरऩैयडैवदैप् पोल पाबम् सॆय्दवर्गळ् सन्दिरऩैयडैगिऱार्गळा इल्लैया ऎऩ्ऱु सन्देहम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द लोगत्तिलिरुन्दु पोगिऱवर्गळॆल्लारुम् सन्दिरऩैयेयडैगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु पॊदुवागच् चॊल्लियिरुप्पदाल् पाबिगळुम् स्वर्क्कम् पोगिऱार्गळ् पाबिगळुक्कु सन्दिर लोगत्तिल् सुगाऩुबवमिल्ला विट्टालुम् ५वदु आहुदियिल् सरीरम् एऱ्पडुवदऱ्काग पाबिगळुम् स्वर्गम् पोवदै ऒप्पुक्कॊळ्ळ वेण्डुम् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्वर्क्कत्तिल् सुगत्तै अऩुबविप्पदऱ्का कत्ताऩ् पुण्यसालिगळ् अङ्गु पोगिऱार्गळ्। अङ्गु सुगाऩुबवमिल्लाविट्टाल् पाबिगळ् ऎदऱ्कागप् पोग वेण्डुम्। वेऱु पिरयोजऩम् इल्लामल् कीऴे इऱङ्गुवदऱ्काग ऒरुवऩुम् उयरे एऱमाट्टाऩ्। पाबिगळ् यमलोगम् पोय् नरगङ्गळिल् तुक्कत्तै अऩुबवित्तु विट्टुत् तिरुम्बुवदाग पुराणम् कूऱुगिऱदु। ५-वदु आहुदियिल् सरीरम् पॆऱुवदु ऎल्लोरुक्कुमिल्लै। त्रोणर्, सीदै तिरुष्टत्युम्ऩऩ्, त्रौबदि मुदलाऩवर्गळुक्कु ५ आहुदिगळिल्लामले सरीरम् एऱ्पडुगिऱदु। ऎल्लोरुम् ऎऩ्बदु पुण्यम् सॆय्दवर् कळैत्ताऩ् कुऱिक्कुम् पाबिगळैक् कुऱिक्कादु। आगैयाल् पाबिगळ् स्वर्गम् पोवदिल्लै ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
यागम् मुदलियदै सॆय्दवर्गळ् सन्दिरऩै अडैगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु। वेऱु ऎवर्गळ् यागम् मुदलियदु सॆय्यादवर्गळाय् पाबम् सॆय्गिऱार् कळो, अवर्गळुम्गूड सन्दिरऩै अडैगिऱार्गळा? अल्लदु अडैगिऱदिल्लैया? ऎऩ्ऱु सिन्दिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम् : अव्विषयत्तिल्, यागम् मुदलियदै सॆय्दवर्गळ्दाऩ् सन्दिरऩै अडैगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱ इदु इल्लै ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्गळ्। ऎऩ्ऩ कारणत्तिऩाल्? पाबम् सॆय्दवर्गळुक्कुम्गूड सन्दिरमण्डलम् पोग वेण्डिय इडमाग सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु ऎऩ्बदिऩाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये कौषीदगिगळ् वित्यासमऩ्ऩियिल् सॊल्गिऱार्गळ्। “ऎवर्गळॆल्लाम् इन्द उलगत्तिलिरुन्दु पोगिऱार्गळो अवर्गळ् ऎल्लोरुम् सन्दिरऩैये अडैगिऱार्गळ्”, (कौषीदगि।१;२) ऎऩ्ऱु। मऱुबडियुम् पिऱक्किऱवर्गळुक्कु सरीरम् आरम्बिप्पदुम् सन्दिरऩै अडैयामल् एऱ्पडुवदिल्लै, “ऐन्दावदु आहुदियिल्” ऎऩ्ऱु आहुदियिऩ् ऎण्णिक्कै कुऱिक्कप्पट्टिरुक्किऱ पडियाल्; अदिऩाल् ऎल्लारुमे सन्दिरऩै अडैवार्गळ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
यागम् मुदलियदु सॆय्दवर्गळुक्कुम्, मऱ्ऱवर्ग ळुक्कुम् समाऩमाऩ पोक्कैयुडैय तऩ्मै उसिदमिल्लैये ऎऩ्ऱाल्, अप्पडियल्ल ; मऱ्ऱवर्गळुक्कु सन्दिरमण्डलत्तिल् अऩुबवम् किडैयाददिऩाल्।
संयमने त्वनुभूयेतरेषामारोहावरोहौ तद्गतिदर्शनात् ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सम्यमऩे त्वाऩुबूयेदरे षामारो हावरोहौत्तगदिदार्सऩात् ॥ १३ ॥
तुशब्दः पक्षं व्यावर्तयति। नैतदस्ति — सर्वे चन्द्रमसं गच्छन्तीति। कस्मात् ? भोगायैव हि चन्द्रारोहणम् , न निष्प्रयोजनम्। नापि प्रत्यवरोहायैव, — यथा कश्चिद्वृक्षमारोहति पुष्पफलोपादानायैव, न निष्प्रयोजनम् , नापि पतनायैव। भोगश्च अनिष्टादिकारिणां चन्द्रमसि नास्तीत्युक्तम्। तस्मादिष्टादिकारिण एव चन्द्रमसमारोहन्ति, नेतरे ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम् : ‘तु’ ऎऩ्ऱ सप्तम् मुऩ्सॊऩ्ऩ पक्षत्तै मऱुक्किऱदु, ऎल्लारुम् सन्दिरऩै अडैगिऱार्गळॆऩ्बदु इल्लै ऎऩ्ऱु। इदु ऎऩ्ऩ कारणत्तिऩाल्? पोगत्तिऱ्कागत्ताऩ् सन्दिरलोगम् एऱुवदु ऎऩ्बदिऩाल् ; पिरयोजऩ मऩ्ऩियिल् एऱुवदु किडैयादु। इऱङ्गुवदऱ्कागवे एऱुवदु ऎऩ्बदुम् किडैयादु ; ऒरुवऩ् पुष्पम्, पऴम् पऱिप्पदऱ्कागवे मरम् एऱुगिऱाऩ्, पिरयोजऩमऩ्ऩियिल् किडैयादु, कीऴे विऴुवदऱ्कागवे ऎऩ्बदुम् किडैयादु। यागम् मुदलियदु सॆय्यादवर्गळुक्कु सन्दिरऩिल् पोगमो किडैयादु ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टुविट्टदु। आगैयाल् यागम् मुदलियदै सॆय्दवर्गळ्दाऩ् सन्दिरऩिल् एऱुगिऱार्गळ्, मऱ्ऱवर्गळ् इल्लै।
ते तु संयमनं यमालयमवगाह्य स्वदुष्कृतानुरूपा यामीर्यातना अनुभूय पुनरेव इमं लोकं प्रत्यवरोहन्ति। एवंभूतौ तेषामारोहावरोहौ भवतः। कुतः ? तद्गतिदर्शनात्। तथा हि यमवचनसरूपा श्रुतिः प्रयताम् अनिष्टादिकारिणां यमवश्यतां दर्शयति — ‘न साम्परायः प्रतिभाति बालं प्रमाद्यन्तं वित्तमोहेन मूढम्। अयं लोको नास्ति पर इति मानी पुनः पुनर्वशमापद्यते मे’ (क. उ. १। २। ६) इति। ‘वैवस्वतं सङ्गमनं जनानाम्’ इत्येवंजातीयकं च बह्वेव यमवश्यताप्राप्तिलिङ्गं भवति ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अवर्गळो सम्यमऩत्तै यमऩुडैय लोगत्तै अडैन्दु तङ्गळुडैय पाबङ्गळुक्कुत्तक्कबडियमाऩाल् एऱ्पडुम् यादऩैगळै अऩुबवित्तुविट्टु, पिऱगु इन्द लोगत्तै उत्तेसित्ते इऱङ्गुगिऱार्गळ्। इव्विदमाग अवर्गळुडैय एऱुदलुम्, इऱङ्गुवदुम् इरुक्किऩ्ऱऩ। एऩ्? ‘अङ्गु पोवदागक् काण्गिऱ पडियाल्’ अप्पडियेयमऩुडैय वसऩत्तैप् पोऩ्ऱ सुरुदि, यागम् सॆय्यामल् इरुन्दु इऱप्पवर्गळुक्कु यमऩुक्कु वसमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै काट्टुगिऱदु। “अऱिवऱ्ऱु पिसगु सॆय्गिऱवऩाय् सॆल्वत्तिऩ् मोहत्तिऩाल् मूडऩायिरुप्पवऩुक्कु परलोग उबायम् तोऩ्ऱुव तिल्लै। इन्द उलगम् ताऩ्, परलोगम् किडैयादु ऎऩ्ऱु ऎण्णुबवऩ् अडिक्कडि ऎऩ् वसत्तै अडैगिऱाऩ्” (कडII;६) ऎऩ्ऱु, “इऱन्दबिऩ् पाबि जऩङ्गळ् पोय्च्चेरुगिऱ यमऩै” ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ यमऩुक्कु वसमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै अडैवदैक्काट्टुम् अनेग सुरुदि लिङ्गम् इरुक्किऩ्ऱऩ।
स्मरन्ति च ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्म्रन्दि स ॥ १४ ॥
अपि च मनुव्यासप्रभृतयः शिष्टाः संयमने पुरे यमायत्तं कपूयकर्मविपाकं स्मरन्ति नाचिकेतोपाख्यानादिषु ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, मऩु वियासर् मुदलाऩ सिष्टर्गळ् यमबट्टणत्तिल् यमऩुक्कुक् कट्टुप्पट्ट कॆट्ट कर्माक्कळिऩ् पलऩुण्डॆऩ्बदै, नासिगेद सरित्तिरम् मुदलियवऱ्ऱिल् स्मरित्तिरुक्किऱार्गळ्।
अपि च सप्त ॥ १५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अबि स सप्त ॥ १५ ॥
अपि च सप्त नरका रौरवप्रमुखा दुष्कृतफलोपभोगभूमित्वेन स्मर्यन्ते पौराणिकैः। ताननिष्टादिकारिणः प्राप्नुवन्ति। कुतस्ते चन्द्रं प्राप्नुयुः इत्यभिप्रायः ॥ १५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, रौरवम् मुदलिय एऴु नरगङ्गळ्, पाबङ्गळिऩ् पलऩै अऩुबविप्पदऱ्कागवुळ्ळ स्ताऩङ् गळॆऩ्ऱु, पौराणिगर्गळालुम् स्मरिक्कप्पट्टिरुक् किऩ्ऱऩ। अवैगळै यागम् मुदलियदु सॆय्याद पाबिगळ् अडैगिऱार्गळ्। अवर्गळ् ऎदऱ्काग सन्दिरऩै अडैय वेण्डुम्, ऎऩ्ऱु अबिप्पिरायम्।
ननु विरुद्धमिदम् — यमायत्ता यातनाः पापकर्माणोऽनुभवन्तीति, यावता तेषु रौरवादिषु अन्ये चित्रगुप्तादयो नानाधिष्ठातारः स्मर्यन्त इति; नेत्याह —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अन्द रौरवम् मुदलियवैगळिल् सित्तिरगुप्तऩ् मुदलाऩ वेऱु पलविद अदिगारिगळ् सॊल्लप्पट्टि रुक्कैयिल्, पाबम् सॆय्दवर्गळ् यमऩुक्कुक् कट्टुप्पट्टु यादऩैगळै अऩुबविक्किऱार्गळॆऩ्ऱ इदु विरुत्त मिल्लैया? इल्लैयॆऩ्ऱु सॊल्गिऱार्:-
तत्रापि च तद्व्यापारादविरोधः ॥ १६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तत्राबि स तत्व्याबारादविरोद: ॥ १६ ॥
तेष्वपि सप्तसु नरकेषु तस्यैव यमस्याधिष्ठातृत्वव्यापाराभ्युपगमादविरोधः। यमप्रयुक्ता एव हि ते चित्रगुप्तादयोऽधिष्ठातारः स्मर्यन्ते ॥ १६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अन्द एऴु नरगङ्गळिलुम्गूड अन्द यमऩुक्के अदिगारत्तऩ्मैयुळ्ळ वियाबारम् उण्डॆऩ्ऱु ऒप्पुक् कॊळ्वदिऩाल् विरोदमिल्लै। अन्द सित्तिरगुप्तऩ् मुदलाऩ अदिगारिगळ् यमऩाल् एवप्पट्टवर्गळेयॆऩ् ऱल्लवा सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु?
विद्याकर्मणोरिति तु प्रकृतत्वात् ॥ १७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वित्यागर्मणोरिदि तु प्रक्रुदत्वात् ॥ १७ ॥
पञ्चाग्निविद्यायाम् ‘वेत्थ यथासौ लोको न सम्पूर्यते’ (छा. उ. ५। ३। ३) इत्यस्य प्रश्नस्य प्रतिवचनावसरे श्रूयते — ‘अथैतयोः पथोर्न कतरेणचन तानीमानि क्षुद्राण्यसकृदावर्तीनि भूतानि भवन्ति जायस्य म्रियस्त्वेत्येतत्तृतीयँ स्थानं तेनासौ लोको न सम्पूर्यते’ (छा. उ. ५। १०। ८) इति। तत्र एतयोः पथोरिति विद्याकर्मणोरित्येतत्। कस्मात् ? प्रकृतत्वात्। विद्याकर्मणी हि देवयानपितृयाणयोः पथोः प्रतिपत्तौ प्रकृते — ‘तद्य इत्थं विदुः’ (छा. उ. ५। १०। १) इति विद्या, तया प्रतिपत्तव्यो देवयानः पन्थाः प्रकीर्तितः । ‘इष्टापूर्ते दत्तम्’ (छा. उ. ५। १०। ३) इति कर्म, तेन प्रतिपत्तव्यः पितृयाणः पन्थाः प्रकीर्तितः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पञ्जाक्ऩि वित्यैयिल् “अन्द उलगम् ऎदिऩाल् निरम्बुगिऱदिल्लैयॆऩ्ऱु अऱिन्दीरा?” (सान्।V;३-३) ऎऩ्ऱ इन्द केळ्विक्कु पदिल् सॊल्लुम्बोदु “इन्द इरण्डु वऴिगळिल् ऒऩ्ऱिऩाल्गूड पोगविल्लैयो? अवर्गळ् अडिक्कडि पिऱक्किऱ अल्बमाऩ पिराणिगळागिऱार्गळ् पिऱक्किऱदु, इऱक्किऱदु ऎऩ्ऱ इदु मूऩ्ऱावदु स्ताऩम् आगैयाल् अन्द उलगम् निरम्बुगिऱदिल्लै” (सान्।V;१०-८) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। अङ्गे “इव्विरण्डु वऴिगळिल्” ऎऩ्बदु उबासऩैयिऩुडैयदुम् कर्माविऩु टैयदुम् ऎऩ्बदे। एऩ्? पिरुगिरुदमायिरुप्पदाल्, तेवयाऩम् पित्रुयाणम् ऎऩ्ऱ वऴिगळै अडैयुम् विषयत्तिल् उबासऩैयुम् कर्मावुम् अल्लवा पिरगिरुदमायिरुक्किऩ्ऱऩ! “अङ्गु ऎवर्गळ् इव्विदम् अऱिगिऱार्गळो” ऎऩ्बदिऩाल् वित्यै (उबासऩै), अदिऩाल् अडैयवेण्डिय तेवयाऩ वऴि सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। “यागम्, पूर्त्तम्, ताऩम्” सान्।V;१०-१;३) ऎऩ्ऱु कर्मा, अदिऩाल् अडैयवेण्डिय पित्रुयाण वऴि सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु।
तत्प्रक्रियायाम् ‘अथैतयोः पथोर्न कतरेणचन’ इति श्रुतम्। एतदुक्तं भवति — ये न विद्यासाधनेन देवयाने पथ्यधिकृताः, नापि कर्मणा पितृयाणे, तेषामेष क्षुद्रजन्तुलक्षणोऽसकृदावर्ती तृतीयः पन्था भवतीति। तस्मादपि न अनिष्टादिकारिभिश्चन्द्रमाः प्राप्यते। स्यादेतत् — तेऽपि चन्द्रबिम्बमारुह्य ततोऽवरुह्य क्षुद्रजन्तुत्वं प्रतिपत्स्यन्त इति। तदपि नास्ति, आरोहानर्थक्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अन्द सन्दर्प्पत्तिल् “पिऱगु इव्विरण्डु वऴिगळिल् ऒऩ्ऱिऩालुमिल्लामल्” ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदु। ऎवर्गळ् वित्यैयागिऱ सादऩत्तिऩाल् तेवयाऩ वऴियिल् पोगवुम्, कर्माविऩाल् पित्रुयाणत् तिल् पोगवुम्, अदिगारम् पॆऱविल्लैयो, अवर्गळुक्कु अल्बप् पिराणियायिरुक्कुम् लक्षणत्तैयुडैय अडिक्कडि पिऱक्कवेण्डियदाऩ मूऩ्ऱावदु वऴि एऱ्पडु किऱदु ऎऩ्ऱ इदु सॊऩ्ऩदाग आगिऱदु। आगैयिऩालुम् यागम् मुदलियदु सॆय्दवर्गळैत् तविर मऱ्ऱवर्गळाल् सन्दिरऩ् अडैयप्पडुवदिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इप्पडियिरुक्कलामे, अवर्गळुम् सन्दिरमण्डलत् तिऱ्कु एऱिविट्टु अङ्गिरुन्दु इऱङ्गि वन्दु अल्बमाऩ पिराणियायिरुक्कुम् तऩ्मैयै अडैगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु? अदुवुम् किडैयादु। एऱुवदऱ्कु पिरयोजऩमिल्लाददिऩाल्।
अपि च सर्वेषु प्रयत्सु चन्द्रलोकं प्राप्नुवत्सु असौ लोकः प्रयद्भिः सम्पूर्येत — इत्यतः प्रश्नविरुद्धं प्रतिवचनं प्रसज्येत; तथा हि प्रतिवचनं दातव्यम् , यथा असौ लोको न सम्पूर्यते। अवरोहाभ्युपगमादसम्पूरणोपपत्तिरिति चेत् , न, अश्रुतत्वात्। सत्यम् अवरोहादप्यसम्पूरणमुपपद्यते। श्रुतिस्तु तृतीयस्थानसङ्कीर्तनेन असम्पूरणं दर्शयति — ‘एतत्तृतीयं स्थानँ तेनासौ लोको न सम्पूर्यते’ (छा. उ. ५। १०। ८) इति। तेन अनारोहादेव असम्पूरणमिति युक्तम्। अवरोहस्येष्टादिकारिष्वप्यविशिष्टत्वे सति तृतीयस्थानोक्त्यानर्थक्यप्रसङ्गात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् इऱक्किऱवर्गळ् ऎल्लोरुमे सन्दिरलोगम् पोवदायिरुक्कुम्बोदु, अन्द लोगम् इऱप्पवर्गळाल् निरप्पप्पडुवदागवेयागुम् ऎऩ्बदिऩाल् केळ्विक्कु विरोदमाय् पदिल् ऎऩ्ऱु एऱ्पडुम्। ऎप्पडि अन्द लोगम् निरप्पप्पडविल्लैयॆऩ्बदऱ्कल्लवा पदिल् कॊडुक्क वेण्डुम्?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इऱङ्गुवदाग ऒप्पुक्कॊळ्वदाल् निरप्पप्पडामल् इरुप्पदु पॊरुन्दुमे ऎऩ्ऱाल्, सरियल्ल, सॊल्लप् पडाददिऩाल्, वास्तवम्, इऱङ्गिविडुवदिऩालुम् निरम्बा मलिरुप्पदु उसिदमे; आऩाल्, वेदमो मूऩ्ऱावदु स्ताऩत्तैच् चॊल्वदिऩाल् निरम्बामलिरुप्पदैक् काट्टुगिऱदु। “इदु मूऩ्ऱावदु स्ताऩम्। इदिऩाल् अन्द उलगम् निरम्बुवदिल्लै” (सान्।V;१०-८) ऎऩ्ऱु, आगैयाल् एऱिप्पोगाददिऩाल्दाऩ् निरम्बामलिरुप्पदु ऎऩ्बदु ताऩ् उसिदम्। यागम् मुदलियदु सॆय्दवर्गळिलुम्गूड इऱङ्गुवदु समाऩमायिरुक्किऱबडियाल्, मूऩ्ऱावदु स्ताऩत्तैच् चॊऩ्ऩदु पिरयोजऩ मऱ्ऱदॆऩ्ऱु एऱ्पट्टुविडुम्।
तुशब्दस्तु शाखान्तरीयवाक्यप्रभवामशेषगमनाशङ्कामुच्छिनत्ति। एवं सति अधिकृतापेक्षः शाखान्तरीये वाक्ये सर्वशब्दोऽवतिष्ठते — ये वै केचिदधिकृता अस्माल्लोकात्प्रयन्ति चन्द्रमसमेव ते सर्वे गच्छन्तीति ॥ १७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ताऩ्” ऎऩ्बदो वेऱु सागैयिलुळ्ळ वाक्कि यत्तिऩाल् एऱ्पडक्कूडिय ऎल्लारुम् पोगिऱदॆऩ्ऱ सङ्गैयै निविरुत्ति सॆय्गिऱदु। इव्विदमिरुप्पदाल्, वेऱु सागैयिल् उळ्ळ वाक्कियत्तिल् काण्गिऱ “ऎल्ला” ऎऩ्ऱसप्तमाऩदु अदिगारम् पॆऱ्ऱवर्गळै अबेक्षित् तदाग निलैक्किऱदु। ऎवर्गळ् ऎल्लारुम् अदिगारम् पॆऱ्ऱवर्गळाग (योक्कियदैयुळ्ळवर्गळाग) इन्द लोगत्तिलिरुन्दु सॆल्लुगिऱार्गळो, अवर्गळ् ऎल्लारुम् सन्दिरऩैये अडैगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु।
यत्पुनरुक्तम् — देहलाभोपपत्तये सर्वे चन्द्रमसं गन्तुमर्हन्ति, ‘पञ्चम्यामाहुतौ’ इत्याहुतिसंख्यानियमादिति, तत्प्रत्युच्यते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऐन्दावदु आहुदियिल् ऎऩ्ऱु आहुदियिऩ् ऎण्णिक्कै कुऱिप्पिट्टिरुक्किऱबडियाल्,तेहत्तै अडैवदऱ्काग ऎल्लारुमे सन्दिरऩै अडैवदुदाऩ् उसिदमॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदऱ्कु पदिल् सॊल्लप्पडुगिऱदु:-
न तृतीये तथोपलब्धेः ॥ १८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
न त्रुदीये तदोबलप्ते: ॥ १८ ॥
न तृतीये स्थाने देहलाभाय पञ्चसंख्यानियम आहुतीनामादर्तव्यः। कुतः ? तथोपलब्धेः। तथा हि अन्तरेणैवाहुतिसंख्यानियमं वर्णितेन प्रकारेण तृतीयस्थानप्राप्तिरुपलभ्यते — ‘जायस्व म्रियस्वेत्येतत्तृतीयँ स्थानम्’ (छा. उ. ५। १०। ८) इति। अपि च ‘पञ्चम्यामाहुतावापः पुरुषवचसो भवन्ति’ (छा. उ. ५। ३। ३) इति मनुष्यशरीरहेतुत्वेन आहुतिसंख्या सङ्कीर्त्यते, न कीटपतङ्गादिशरीरहेतुत्वेन, पुरुषशब्दस्य मनुष्यजातिवचनत्वात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मूऩ्ऱावदु स्ताऩ विषयत्तिल् तेहत्तैयडै वदऱ्काग आहुदिगळिल् ऐन्दु ऎऩ्ऱ ऎण्णिक्कैयिऩ् नियमम् आदरिक्कवेण्डियदिल्लै एऩ्? अव्विदम् काणु वदाल् अप्पडिये, आहुदि ऎण्णिक्कैयिल् नियममिल् लामले वर्णिक्कप्पट्टुळ्ळ मुऱैयिल् मूऩ्ऱावदु स्ता ऩत्तिऩ् अडैवु काणप्पडुगिऱदु। “पिऱक्किऱदु, इऱक्किऱदु ऎऩ्ऱ इन्द मूऩ्ऱावदु स्ताऩम्" (सान्। V;१०-८) ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम् “ऐन्दावदु आहुदियिल् जलम्, पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ पॆयरुळ्ळदाग आगिऱदु” (सान्।V;३-३) ऎऩ्ऱु आहुदि ऎण्णिक्कै मऩुष्य सरीरत्तिऱ्कु कारणमाग सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। पुऴु, पक्षि मुदलिय सरीरत्तिऱ्कल्ल। पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऱ्कु मऩुष्य जादियैये सॊल्लुम् तऩ्मैयुळ्ळदाल्,
अपि च पञ्चम्यामाहुतावपां पुरुषवचस्त्वमुपदिश्यते, न अपञ्चम्यामाहुतौ पुरुषवचस्त्वं प्रतिषिध्यते, वाक्यस्य द्व्यर्थतादोषात्। तत्र येषामारोहावरोहौ सम्भवतः, तेषां पञ्चम्यामाहुतौ देह उद्भविष्यति। अन्येषां तु विनैवाहुतिसंख्यया भूतान्तरोपसृष्टाभिरद्भिर्देह आरप्स्यते ॥ १८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् ऐन्दावदु आहुदियिल् जलत्तिऱ्कु पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ पॆयरुडैय तऩ्मै सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदु; ऐन्दावदल्लाद आहुदियिल् पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ पॆयरुडैय तऩ्मै तडुक्कप्पडविल्लै; ऒरे वाक्कियत्तिऱ्कु इरण्डु विद अर्त्तम् ऎऩ्ऱ तोषमेऱ्पडुमाऩदिऩाल् अङ्गे ऎवर्गळुक्कु एऱुवदु, इऱङ्गुवदु सम्बविक्किऱदो अवर्गळुक्कु ऐन्दावदु आहुदियिल् तेहम् उण्डागुम्। मऱ्ऱवर्गळुक्को आहुदिक् कणक्किल्लामले मऱ्ऱ पूदङ्गळुडऩ् कलन्द जलत्तिऩाल् तेहम् आरम्बिक्कप्पडुम्।
स्मर्यतेऽपि च लोके ॥ १९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्मर्यदेअबि स लोगे ॥ १९ ॥
अपि च स्मर्यते लोके, द्रोणधृष्टद्युम्नप्रभृतीनां सीताद्रौपदीप्रभृतीनां च अयोनिजत्वम्। तत्र द्रोणादीनां योषिद्विषया एका आहुतिर्नास्ति। धृष्टद्युम्नादीनां तु योषित्पुरुषविषये द्वे अप्याहुती न स्तः। यथा च तत्र आहुतिसंख्यानियमानादरो भवति, एवमन्यत्रापि भविष्यति। बलाकापि अन्तरेणैव रेतःसेकं गर्भं धत्त इति लोकरूढिः ॥ १९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् उलगत्तिल् (पारदम् मुदलाऩ इदिहा सत्तिल्) स्मरिक्कप्पडुगिऱदु। तुरोणर्, त्रुष्टत्युम्ऩऩ् मुदलाऩवर्गळुक्कुम्, सीदै, तिरौबदि मुदलाऩवर् कळुक्कुम् अयोऩिजत्तऩ्मै; अवर्गळिल् तुरोणर् मुदलाऩवर्गळुक्कु स्तिरी विषयमायुळ्ळ ऒरु आहुदि यिल्लै; त्रुष्टत्युम्ऩऩ् मुदलावऩर्गळुक्को स्तिरी पुरुषऩ् विषयमायुळ्ळ इरण्डु आहुदिगळुम्गूड इल्लै। अङ्गे ऎप्पडि आहुदिगळिऩ् ऎण्णिक्कैक्कु आदरविल्लैयो, अप्पडिये मऱ्ऱ इडङ्गळिलुम्गूड इरुक्कुम् कॊक्कु कूड रेदस्सेगमिल्लामले कर्प्पम् तरिक्किऱदॆऩ्ऱु उलगत्तिल् पिरसित्ति इरुक्किऱदु।
दर्शनाच्च ॥ २० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तर्सऩाच्च ॥ २० ॥
अपि च चतुर्विधे भूतग्रामे जरायुजाण्डजस्वेदजोद्भिज्जलक्षणे स्वेदजोद्भिज्जयोः अन्तरेणैव ग्राम्यधर्मम् उत्पत्तिदर्शनात् आहुतिसंख्यानादरो भवति। एवमन्यत्रापि भविष्यति ॥ २० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, जरायुजम् (कर्प्पप्पैयिलिरुन्दु उण्डावदु), अण्डजम् (मुट्टैयिलिरुन्दु उण्डावदु), स्वेदजम् (पुऴुक्कत्तिऩाल् उण्डावदु), उत्पिज्जम् (मेल् किळम्बि उण्डावदु) ऎऩ्ऱ लक्षण मुडैय नाऩ्गुविद पिराणिक्कूट्टङ्गळिल्, स्वेदजम्, उत्पिज्जम् इवैगळिल् किराम्य तर्मम् (स्तिरी पुरुष सम्योगम्) इल्लामले उत्पत्ति काणप्पडुवदाल् आहुदिगळिऩ् ऎण्णिक्कैक्कु अऩादरवु एऱ्पडुगिऱदु। इप्पडि मऱ्ऱविडङ्गळिलुमिरुक्कुम्।
ननु तेषां खल्वेषां भूतानां त्रीण्येव बीजानि भवन्ति ‘आण्डजं जीवजमुद्भिज्जम्’ (छा. उ. ६। ३। १) इत्यत्र त्रिविध एव भूतग्रामः श्रूयते। कथं चतुर्विधत्वं भूतग्रामस्य प्रतिज्ञातमिति, अत्रोच्यते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अन्द इन्द पिराणिगळुक्कु अण्डत्तिलुण् डाऩदु, जीवऩिडमुण्डाऩदु, मेल्गिळम्बि उण्डाऩदु” ऎऩ्ऱु मूऩ्ऱु पीजङ्गळ् ताऩ् उळ्ळऩ। (सान्।VI;३-१) ऎऩ्ऱु इङ्गु मूऩ्ऱु विदमाऩ पिराणिक्कूट्टम् ताऩे सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। पिराणिक्कूट्टम् नाऩ्गुविद मुळ्ळदॆऩ्ऱु ऎप्पडि निच्चयिक्कप्पट्टदु? ऎऩ्ऱाल्, इङ्गु सॊल्गिऱोम्:-
तृतीयशब्दावरोधः संशोकजस्य ॥ २१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
त्रुदीयसप्तावरोद: संसोगजस्य। ॥ २१ ॥
‘आण्डजं जीवजमुद्भिज्जम्’ (छा. उ. ६। ३। १) इत्यत्र तृतीयेनोद्भिज्जशब्देनैव स्वेदजोपसङ्ग्रहः कृतः प्रत्येतव्यः, उभयोरपि स्वेदजोद्भिज्जयोः भूम्युदकोद्भेदप्रभवत्वस्य तुल्यत्वात्। स्थावरोद्भेदात्तु विलक्षणो जङ्गमोद्भेद इत्यन्यत्र स्वेदजोद्भिज्जयोर्भेदवाद इत्यविरोधः ॥ २१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘अण्डत्तिलुण्डाऩदु, जीवऩिडमुण्डाऩदु, मेल् किळम्बि उण्डाऩदु” (सान्।VI;३-१) ऎऩ्ऩुमिडत् तिल् मूऩ्ऱावदाऩ मेल् किळम्बि उण्डाऩदु ऎऩ्ऱ सप्तत्ति ऩालेये पुऴुक्कत्तिऩाल् उण्डाऩदै सेर्त्तुच्चॊऩ् ऩदाग अऱिय वेण्डुम्; पुऴुक्कत्तिऩाल् उण्डाऩदु, मेल् किळम्बि उण्डाऩदु इरण्डुक्कुमे पूमियैयो, जलत्तैयो पेदित्तुक्कॊण्डु मेले वन्दु उण्डागुम् तऩ्मै पॊदुवायिरुप्पदिऩाल्। (मरम् मुदलिय) असैवऱ्ऱदिऩ् वॆळिक्किळम्बुदलुक्कुम् (पेऩ् मुदलिय) असैवऱ्ऱदिऩ् वॆळिक्किळम्बुदलुक्कुम् वेऱ्ऱुमैयिरुप्पदाल् मऱ्ऱविडङ्गळिल् पुऴुक्कत्ति लुण्डाऩदु, मेल्गिळम्बि उण्डाऩदु ऎऩ्ऱु पिरित्तु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु ऎऩ्बदिऩाल् विरोदमिल्लै।