कृतात्ययेऽनुशयवान्दृष्टस्मृतिभ्यां यथेतमनेवं च ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
क्रुदात्ययेअऩुसयवाऩ्त्रुष्टस्म्रुदिप्याम् यदेदमऩेवम् स ॥ ८ ॥
स्वर्गावरोही क्षीणानुशयः सानुशयोऽथवा ॥
यावत्सम्पातवचनात्क्षीणानुशय इष्यते ॥ ३ ॥
जातमात्रस्य भोगित्वादैकभव्ये विरोधतः ॥
चरणश्रुतितः सानुशयः कर्मान्तरैरयम् ॥ ४ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्वर्क्कत्तिलिरुन्दु इऱङ्गुगिऱवऩ् कर्मा पूरावुम् सिलवु सॆय्दु मिच्चमिल्लामल् इरुप्पवऩा? अल्लदु मिच्च मुळ्ळ कर्मावैयुडैयवऩा? “ऎदुवरै कर्मावो” ऎऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदाल् मिच्चमिल्लादवऩ् ताऩ् ऎऩ्ऱु ऎण्णप् पडुगिऱदु। पिऱन्द वुडऩेये अऩुबविक्कुम् तऩ्मैयिरुप्प तालुम्, ऒरे समयत्तिल् ऎल्लाम् (अऩुबविक्कप्पडुगिऱदु) ऎऩ्बदु विरोदम् आऩदिऩालुम्, सरणच्चुरुदियिल् सॊल्लप् पडुवदालुम्, वेऱु कर्माक्कळिऩाल् मिच्चमुळ्ळवऩागवे इवऩ् इरुक्किऱाऩ्।
इष्टादिकारिणां चन्द्रमण्डलमधिरूढानां भुक्तभोगानां ततः प्रत्यवरोह आम्नायते — ‘तस्मिन्यावत्सम्पातमुषित्वाथैतमेवाध्वानं पुनर्निवर्तन्ते यथेतम्’ (छा. उ. ५। १०। ५) इत्यारभ्य, — यावत् — रमणीयचरणा ब्राह्मणादियोनिमापद्यन्ते कपूयचरणाः श्वादियोनिमिति। तत्रेदं विचार्यते — किं निरनुशया भुक्तकृत्स्नकर्माणोऽवरोहन्ति, आहोस्वित्सानुशया इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(स्वर्गलोगत्तिऱ्कु पोवदैप्पऱ्ऱि विसारित्तु विट्टु तिरुम्बि वरुवदैप् पऱ्ऱि विसारिक्किऱार्। स्वर्गलोगम् सॆऩ्ऱु अङ्गु कर्मबलऩैयऩुबवित्तु विट्टुत्तिरुम्बि वरुम् पोदु कर्मसेषत्तुडऩ् इङ्गि वरुगिऩ्ऱाऩा अल्लदु कर्मा इल्लामलेये वरुगिऱाऩा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। कर्मा इल्लामलेये वरुगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। स्वर्गलोगत्तिल् ऎल्ला कर्म पलऩैयुम् अऩुबवित्तुविट्टबडियाल् इवऩिडम् कर्मा मीदमिल्लाददाल् कर्मा इल्लामलेये वरुगिऱाऩ्। कर्मा इरुक्कुंवरै अदऩ् पलऩै अऩुबविप्पदऱ्काग स्वर्गलोगत्तिल् तङ्गिविट्टु कर्मा मुडिन्ददुम् इन्द वऴियिल् तिरुम्बि वरुगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु वेऱॊरु सुरुदि मीदियऩ्ऩियिल् ऎल्ला कर्म पलऩैयुम् स्वर्क्कत्तिल् अऩुबविप्पदाग सॊल्गिऱदु। आदलाल् कर्मा मीदियिल्लामले इऱङ्गुगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्व्र्गत्तिल् सुगत्तै अऩुबविप्पदऱ्काग सॆय्यप्पट्ट कर्मा मुऴुवदुम् तीर्न्दुबोऩालुम् पलऩैक् कॊडुक्काद सञ्जिदमाऩ पुण्य पाप् कर्माक्कळ् एराळमाग इरुप्पदाल् कर्मावुडऩेये तिरुम्बि वरुगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्। कर्मा मीदमिल्लाविट्टाल् पिऱन्द कुऴन्दैगळुक्कु सुग तुक्काऩुबवमिरुक्कादु। पिऱन्दबिऩ् कुऴन्दैगळ् पुण्य पाबङ्गळैच् चॆय्यविल्लैये! ऒरु पिऱवियिल् सॆय्यप्पट्ट ऎल्ला कर्माक्कळुम् मऱु पिऱवियिलेये पलऩैगॊडुत्तुत् तीर्न्दुविडुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱ वादम् सरियल्ल इन्दिरबदवियैक् कॊडुक्किऱ अच्वमेदम् मुदलाऩ पुण्य कर्माक्कळैयुम् पऩ्ऱि, नाय् मुदलिय पिऱवियैक् कॊडुक्किऱ पाब कर्माक्कळैयुम् ऒरे पिऱवियिल् अऩुबविक्क मुडियाददाल् ऎल्ला कर्माक्कळुम् ऒरे पिऱवियिल् तीर्न्दु पोगादु। आगवे सञ्जिद कर्माक्कळिल् स्वर्गलोग सौक्यत्तैक् कॊडुत्त सोमयागम् ऎऩ्ऱ कर्मा मुडिन्दु पोऩालुम् पलऩैक्कॊडुक्कादमऱ्ऱ कर्माक्कळ् मिञ्जित्ताऩि रुक्कुम्। सुरुदियिल् ‘सम्बादम्’ ऎऩ्ऱ सॊल् स्वर्ग सौक्यत्तै कॊडुक्कुम् पुण्य कर्मावैत्ताऩ् कुऱिक्कुम्। स्वर्गत्तिलिरुन्दु इऱङ्गि ५वदु आहुदियिल् सरीरत्तै ऎडुक्कुम्बॊऴुदु पुण्यमुळ्ळवर्गळ् उयर्न्द पिऱवियैयुम् पाबमुळ्ळवर्गळ् ताऴ्न्द पिऱवियैयुम् अडैगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु सुरुदि स्वर्गत्तिलिरुन्दु पूमिक्कु वरुबवर्गळुक्कु कर्मसेषम् इरुप्पदैक् काट्टुगिऱदु। आगैयाल् कर्मसेषत्तुडऩ् तिरुम्बि वरुगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
यागम् मुदलियदु सॆय्दु पुगै मुदलाऩ वऴियाग सन्दिर मण्डलत्तिऱ्कु एऱि पोगङ्गळै अऩुबवित्तु विट्टवर्गळुक्कु अङ्गिरुन्दु तिरुम्ब कीऴे इऱङ्गुवदु सॊल्लप्पडुगिऱदु। “अव्विडत्तिल् सम्बादम् इरुक्कुम् वरै इरुन्दुविट्टु पिऱगु ऎप्पडि पोगप्पट्टदो अदे वऴियाग मऱुबडियुम् तिरुम्बुगिऱार्गळ्” (सान्।V;१०-५) ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु नल्ल कर्मा उळ्ळवर्गळ् पिराह्मणर् मुदलाऩ जऩ्मावै अडैगिऱार्गळ्। कॆट्ट कर्मा उळ्ळवर्गळ् नाय् मुदलाऩ जऩ्मावै अडैगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गु इदु विसारिक्कप्पडुगिऱदु। ऎल्ला कर्माक्कळैयुम् अऩुबवित्तुविट्टु पाक्कि कर्मायिल् लामले इऱङ्गुगिऱार्गळा? अल्लदु पाक्कि कर्मावुडऩ् इऱङ्गुगिऱार्गळा? ऎऩ्ऱु।
किं तावत्प्राप्तम् ? निरनुशया इति। कुतः ? ‘यावत्सम्पातम्’ इति विशेषणात् — सम्पातशब्देनात्र कर्माशय उच्यते, सम्पतन्ति अनेन अस्माल्लोकात् अमुं लोकं फलोपभोगायेति। ‘यावत्सम्पातमुषित्वा’ इति च कृत्स्नस्य तस्य कृतस्य तत्रैव भुक्ततां दर्शयति । ‘तेषां यदा तत्पर्यवैति’ (बृ. उ. ६। २। १६) इति च श्रुत्यन्तरेणैष एवार्थः प्रदर्श्यते। स्यादेतत् — यावदमुष्मिल्ँलोके उपभोक्तव्यं कर्म तावदुपभुङ्क्त इति कल्पयिष्यामीति। नैवं कल्पयितुं शक्यते, ‘यत्किञ्च’ इत्यन्यत्र परामर्शात् — ‘प्राप्यान्तं कर्मणस्तस्य यत्किञ्चेह करोत्ययम्। तस्माल्लोकात्पुनरैत्यस्मै लोकाय कर्मणे’ (बृ. उ. ४। ४। ६) इति हि अपरा श्रुतिः ‘यत्किञ्च’ इत्यविशेषपरामर्शेन कृत्स्नस्येह कृतस्य कर्मणः तत्र क्षयिततां दर्शयति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: ऎदु न्यायम्? कर्मा अऩ्ऩियिल् ऎऩ्ऱु। एऩ्? सम्बादमिरुक्कुम् वरैयॆऩ्ऱु कुऱिप्पिट्टि रुक्किऱबडियाल्। इङ्गु सम्बादम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् कर्माविऩ् सम्बन्दम् सॊल्लप्पडुगिऱदु। इदऩाल् इन्द लोगत्तिलिरुन्दु अन्द लोगत्तिऱ्कु पलऩैयऩुबविप् पदऱ्काग पोगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु। कर्मा इरुक्कुंवरै इरुन्दुविट्टु ऎऩ्बदिऩाल् सॆय्यप्पट्टुळ्ळ अन्द ऎल्ला कर्माविऱ्कुम् अङ्गेये अऩुबविक्कप्पट्ट तऩ्मैयै काट्टुगिऱदु। “अवर्गळुक्कु ऎप्पॊऴुदु अदु मुडिगिऱदो (अप्पॊऴुदु तिरुम्बि वरुगिऱार्गळ्)” (पिरुहत्।VI;२-१६) ऎऩ्ऩुम् वेऱु सुरुदियिऩाल् इदे विषयम् काट्टप्पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अन्द लोगत्तिल् ऎव्वळवु कर्मा अऩुबविक्क वेण्डियदो, अव्वळवैयुम् अऩुबविक्किऱाऩ् ऎऩ्ऱु कल्बिक्किऱेऩ् ऎऩ्ऱु इदु इरुक्कलाम्। अव्विदम् कल्बिक्क मुडियादु। वेऱु इडत्तिल् “ऎदॆल्लामो" ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिट्टिरुप्पदाल् “ऎदैयॆल्लाम् इङ्गे इवऩ् सॆय्गिऱाऩो, अन्द कर्माविऩ् मुडिवै अडैन्दु, अन्द लोगत्तिलिरुन्दु मऱुबडियुम् इन्द लोगत्तिऱ्कु कर्माविऱ्काग वरुगिऱाऩ्” (पिरुहत्।IV;४-६) ऎऩ्ऱ वेऱु सुरुदि “ऎदॆल्लामो” ऎऩ्ऱु विसेष मऩ्ऩियिल् कुऱिप्पिडुवदाल् इङ्गे सॆय्यप्पट्ट ऎल्ला कर्माविऱ्कुम् अङ्गे क्षयमेऱ्पडुवदै काट्टुगिऱदु।
अपि च प्रायणमनारब्धफलस्य कर्मणोऽभिव्यञ्जकम्; प्राक्प्रायणात् आरब्धफलेन कर्मणा प्रतिबद्धस्याभिव्यक्त्यनुपपत्तेः। तच्च अविशेषाद्यावत्किञ्चिदनारब्धफलं तस्य सर्वस्याभिव्यञ्जकम्। न हि साधारणे निमित्ते नैमित्तिकमसाधारणं भवितुमर्हति। न ह्यविशिष्टे प्रदीपसन्निधौ, घटोऽभिव्यज्यते न पट इत्युपपद्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम्, मरणम् पलऩै कॊडुक्कवारम्बिक्काद कर्माविऱ्कु अबिव्यञ्जगम् (पलऩै कॊडुक्क तयाराक् कुवदु) मरणत्तिऱ्कु मुऩ्ऩाल् पलऩै कॊडुक्क आरम्बित्तिरुक्कुम् कर्माविऩाल् तडैबट्टिरुप्पदऱ्कु (अप्पॊऴुदु) अबिव्यक्ति पॊरुन्दादागैयाल्। अदिल् विसेषमिल्लाददिऩाल् पलऩ् कॊडुक्क आरम्बिक्काद कर्मा ऎव्वळवु उण्डो अदु ऎल्लावऱ्ऱैयुमे तॆरियप्पडुत्तुम्। निमित्तम् पॊदुवाग इरुक्कुम्बोदु, नैमित्तिगम् पॊदुविल्लामल् इरुक्क मुडियादल्लवा? तीबत्तिऩुडैय सन्निदि वित्यासमऩ्ऩियिल् इरुक्कुम् पोदु, कुडम् तॆरिगिऱदु। पडम् तॆरियविल्लै, ऎऩ्बदु उसिदमागादु।
तस्मान्निरनुशया अवरोहन्तीत्येवं प्राप्ते ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् कर्मसेषमिल्लामल् इऱङ्गुगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु।
कृतात्ययेऽनुशयवानिति। येन कर्मबृन्देन चन्द्रमसमारूढाः फलोपभोगाय, तस्मिन्नुपभोगेन क्षयिते, तेषां यदम्मयं शरीरं चन्द्रमस्युपभोगायारब्धम् , तत् उपभोगक्षयदर्शनशोकाग्निसम्पर्कात्प्रविलीयते — सवितृकिरणसम्पर्कादिव हिमकरकाः, हुतभुगर्चिःसम्पर्कादिव च घृतकाठिन्यम्। ततः कृतात्यये कृतस्येष्टादेः कर्मणः फलोपभोगेनोपक्षये सति, सानुशया एवेममवरोहन्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समादाऩम्: इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्गिऱोम्। “सॆय्ददु मुडिन्दवुडऩ्, कर्मावुडऩ्” ऎऩ्ऱु ऎन्द कर्मक्कूट्टत्तिऩाल् पलऩै अऩुबविप्पदऱ्काग सन्दिरमण्डलम् सॆऩ्ऱार्गळो, अदु अऩुबवत्तिऩाल् क्षयमाऩवुडऩ्, अवर्गळुडैय ऎन्द जलमयमाऩ सरीरम् सन्दिरऩिल् अऩुबविप्पदऱ्काग एऱ्पट्टदो अदु पोगत् तिऩ् क्षयत्तैप् पार्प्पदिऩाल् एऱ्पडुम् सोगमॆऩ्ऱ अक्ऩियिऩ् सेर्क्कैयिऩाल् लयत्तैयडैन्दु विडुगिऱदु। (उरुगिविडुगिऱदु) सूर्य किरणम् पडुवदाल् पऩिक्कट्टिगळैप्पोल, अक्ऩियिऩ् ज्वालै पडुवदाल् नॆय्यिऩ् कॆट्टियायिरुक्कुम् तऩ्मै पोल। आगैयाल् सॆय्ददु मुडिन्दवुडऩ्; सॆय्यप्पट्ट यागम् मुदलाऩ कर्माविऱ्कु पलऩै अऩुबविप्पदाल् क्षयम् एऱ्पडुम्बोदु, (पाक्कि) कर्मावुडऩेये इङ्गु इऱङ्गि वरुगिऱार्गळ्।
केन हेतुना ? दृष्टस्मृतिभ्यामित्याह। तथा हि प्रत्यक्षा श्रुतिः सानुशयानामवरोहं दर्शयति — ‘तद्य इह रमणीयचरणा अभ्याशो ह यत्ते रमणीयां योनिमापद्येरन्ब्राह्मणयोनिं वा क्षत्रिययोनिं वा वैश्ययोनिं वाथ य इह कपूयचरणा अभ्याशो ह यत्ते कपूयां योनिमापद्येरञ्श्वयोनिं वा सूकरयोनिं वा चण्डालयोनिं वा’ (छा. उ. ५। १०। ७) इति। चरणशब्देनात्रानुशयः सूच्यत इति वर्णयिष्यति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎऩ्ऩ कारणत्तिऩाल्? “सुरुदि स्मिरुदिगळि लिरुन्दु” ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्। अप्पडिये पिरत्यक्षमाग सुरुदि कर्मा उडैयवर्गळुक्कु इऱङ्गुदलैक् काट्टुगिऱदु, ‘अवर्गळुक्कुळ् ऎवर्गळ् इङ्गे नल्ल कर्मा उळ्ळवर्गळो अवर्गळ् नल्ल जऩ्मावै अडैगि ऱार्गळ् ऎऩ्बदु निच्चयम्, पिराह्मण जऩ्मावैयो, क्षत्तिरिय जऩ्मावैयो, वैसिय जऩ्मावैयो; मेलुम् ऎवर् इङ्गे कॆट्ट कर्मा उळ्ळवर्गळो अवर्गळ् कॆट्ट जऩ्मावै अडैगिऱार्गळ् ऎऩ्बदुम् निच्चयम्, नाय् जऩ्मावैयो पऩ्ऱि जऩ्मावैयो सण्डाळ जऩ्मावैयो’ (सान्।V;१०-७) ऎऩ्ऱु। “सरणम्” ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् कर्मा कुऱिक्कप्पडुगिऱदु। ऎऩ्बदै पिऩ्ऩाल् वर्णिप्पार्।
दृष्टश्चायं जन्मनैव प्रतिप्राण्युच्चावचरूप उपभोगः प्रविभज्यमान आकस्मिकत्वासम्भवादनुशयसद्भावं सूचयति, अभ्युदयप्रत्यवाययोः सुकृतदुष्कृतहेतुत्वस्य सामान्यतः शास्त्रेणावगमितत्वात्। स्मृतिरपि — ‘वर्णा आश्रमाश्च स्वकर्मनिष्ठाः प्रेत्य कर्मफलमनुभूय ततः शेषेण विशिष्टदेशजातिकुलरूपायुःश्रुतवृत्तवित्तसुखमेधसो जन्म प्रतिपद्यन्ते’ (गौ. ध. सू. २। २। २९) इति सानुशयानामेवावरोहं दर्शयति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऒव्वॊरु पिराणिक्कुम् पिऱवियिलेये तॆरिगिऱ उयर्वु, ताऴ्वाग वित्यासप्पट्टिरुक्किऱ अऩुबवम्, कारणम् इल्लामले एऱ्पट्टिरुप्पदु सम्बविक्काद तिऩाल्, कर्माविऩ् इरुप्पैक् काट्टुगिऱदु। सॆल्वत् तुडऩ् इरुप्पदऱ्कुम् सिरमप्पडुवदऱ्कुम् पुण्णियमुम्, पाबमुम् कारणमॆऩ्बदु पॊदुवाग सास्तिरत्तिऩाल् अऱियप्पडुवदाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वर्णत्तैयुम् आच्रमत्तैयुम् उडैयवर्गळ् तङ्गळ् कर्माविल् ईडुबट्टिरुन्दु इऱन्द पिऱगु कर्मबलऩै अऩुबवित्तुविट्टु, पिऱगु मीदमुळ्ळ कर्माविऩाल् कुऱिप्पिट्ट इडम्, इऩम्, कुलम्, रूबम्, आयुस्, वित्यै, नडत्तै, सॆल्वम्, सुगम्, पुत्ति इवैयुळ्ळवर्गळाग जऩ्मावै अडैगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱुळ्ळ स्मिरुदियुम् कर्मावुडैयवर्गळुक्के इऱङ्गुदलैक् काट्टुगिऱदु।
कः पुनरनुशयो नामेति ? केचित्तावदाहुः — स्वर्गार्थस्य कर्मणो भुक्तफलस्यावशेषः कश्चिदनुशयो नाम, भाण्डानुसारिस्नेहवत् — यथा हि स्नेहभाण्डं रिच्यमानं न सर्वात्मना रिच्यते, भाण्डानुसार्येव कश्चित्स्नेहशेषोऽवतिष्ठते, तथा अनुशयोऽपीति। ननु कार्यविरोधित्वाददृष्टस्य न भुक्तफलस्यावशेषावस्थानं न्याय्यम्; नायं दोषः। न हि सर्वात्मना भुक्तफलत्वं कर्मणः प्रतिजानीमहे ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अऩुसयम्” (कर्मा) ऎऩ्बदु ऎदु? ऎऩ्बदिल् सिलर् सॊल्गिऱार्गळ्। स्वर्क्कत्तै पिरयोजऩ मायुडैयदाय् पलऩ् अऩुबविक्कप्पट्टदाय् इरुक्कुम् कर्माविऩुडैय एदो मीदमुळ्ळदु अऩुसयम्; पात्तिरत्तिल् ऒट्टिक् कॊण्डु इरुक्कुम् ऎण्णॆय्बोल, ऎऩ्ऱु ऎप्पडि ऎण्णॆय् पात्तिरम् वडित्तालुम्गूड पूरावुम् वडिक्क मुडिगिऱदिल्लै। पात्तिरत्तिल् ऒट्टिक्कॊण्डे कॊञ्जम् ऎण्णै मीदम् इरुक्कवेयिरुक्कुमो, अदु पोल अऩुसयमुम् ऎऩ्ऱु
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिरुष्टत्तिऱ्कु कार्यत्तै विरोदियायुडैय तऩ्मै (पलऩ् एऱ्पट्टाल् नासम् अडैय वेण्डिय तऩ्मै) इरुप्पदाल्, पलऩ् अऩुबविक्कप्पट्ट कर्मा विऱ्कु मीदम् इरुप्पदु न्यायमिल्लैये ऎऩ्ऱाल् इदु तोषमिल्लै। कर्माविऱ्कु पूरावुम् पलऩ् अऩुबविक्कप् पडुम् तऩ्मैयैच् चॊल्लविल्लै।
ननु निरवशेषकर्मफलोपभोगाय चन्द्रमण्डलमारूढाः; बाढम् — तथापि स्वल्पकर्मावशेषमात्रेण तत्रावस्थातुं न लभ्यते। यथा किल कश्चित्सेवकः सकलैः सेवोपकरणैः राजकुलमुपसृप्तश्चिरप्रवासात्परिक्षीणबहूपकरणश्छत्रपादुकादिमात्रावशेषो न राजकुलेऽवस्थातुं शक्नोति, एवमनुशयमात्रपरिग्रहो न चन्द्रमण्डलेऽवस्थातुं शक्नोतीति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पाक्कियऩ्ऩियिल् कर्मबलऩै अऩुबविक्कवल्लवा सन्दिरमण्डलम् एऱिच्चॆऩ्ऱदु? वास्तवम्। आऩालुम् कर्माविऩ् सेषम् वॆगु अल्बमायिरुन्दाल् मात्तिरम् अङ्गे इरुक्क मुडियादु। सेवैक्कु वेण्डिय सगल उबगरणङ्गळुडऩ् राजगुलम् सॆऩ्ऱ सेवगळ् वॆगुनाळ् वॆळियिल् पोय् इरुन्दबडियाल् अनेग उबगरणङ्गळ् कुऱैन्दुबोय् कुडै, पादुगै मुदलियदु मात्तिरम् मीदमुळ्ळवऩाय् राजगुलत्तिल् इरुक्कमुडिया तल्लवा? अदैप्पोल। इव्विदमे मीदमुळ्ळ कर्मावै मात्तिरमुडैयवऩ् सन्दिरमण्डलत्तिल् इरुप्पदु मुडियादु ऎऩ्ऱु।
न चैतद्युक्तमिव। न हि स्वर्गार्थस्य कर्मणो भुक्तफलस्यावशेषानुवृत्तिरुपपद्यते, कार्यविरोधित्वात् — इत्युक्तम्। नन्वेतदप्युक्तम् — न स्वर्गफलस्य कर्मणो निखिलस्य भुक्तफलत्वं भविष्यतीति; तदेतदपेशलम् — स्वर्गार्थं किल कर्म स्वर्गस्थस्यैव स्वर्गफलं निखिलं न जनयति, स्वर्गच्युतस्यापि कञ्चित्फललेशं जनयतीति। न शब्दप्रमाणकानामीदृशी कल्पना अवकल्पते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदुवुम् युक्तमिल्लै। स्वर्क्कत्तै पिरयोजऩ माय् उडैयदुम् पलऩै अऩुबविक्कप्पट्टदुमाऩ कर्माविऱ्कु मीदमिरुक्कुमॆऩ्बदु पॊरुन्दादु। कार्यत् तिऱ्कु विरोदत्तऩ्मैयुळ्ळदाल् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु। स्वर्क्कत्तै पलऩायुळ्ळ कर्मा पूरावुम् पलऩ् अऩुब विक्कप्पट्टदाग इरादु ऎऩ्ऱु इदुवुम् सॊऩ्ऩोमे ऎऩ्ऱाल्, अदुवुम् न्यायमागादु। स्वर्क्कत्तै पिरयोजऩमायुळ्ळ कर्मा स्वर्क्कत्तिलिरुप्पवऩुक्कु पूरा स्वर्क्क पलऩैयुम् एऱ्पडुत्तुवदु इल्लै, स्वर्क्कत्तिलिरुन्दु नऴुविऩवऩुक्कुम् एदो कॊञ्जम् पलऩै एऱ्पडुत्तुगिऱदु ऎऩ्ऱु। सप्तत्तै पिरमाणमाय् उळ्ळवर्गळुक्कु इदुबोलवुळ्ळ कल्बऩै उसिद मिल्लै।
स्नेहभाण्डे तु स्नेहलेशानुवृत्तिर्दृष्टत्वादुपपद्यते। तथा सेवकस्योपकरणलेशानुवृत्तिश्च दृश्यते। न त्विह तथा स्वर्गफलस्य कर्मणो लेशानुवृत्तिर्दृश्यते। नापि कल्पयितुं शक्यते, स्वर्गफलत्वशास्त्रविरोधात्। अवश्यं चैतदेवं विज्ञेयम् — न स्वर्गफलस्येष्टादेः कर्मणो भाण्डानुसारिस्नेहवदेकदेशोऽनुवर्तमानोऽनुशय इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎण्णॆय् पात्तिरत्तिलो कॊञ्जम् ऎण्णॆय् ऒट्टिक्कॊण्डिरुप्पदु नेरिल् पार्क्कप्पडुगिऱ पडियाल् पॊरुत्तमागुम्। अप्पडिये सेवगऩुक्कु कॊञ्जम् उबगरणङ्गळ् मीदमिरुप्पदु काणप्पडुगिऱदु। इङ्गेयो अदैप्पोल, स्वर्क्कत्तै पलऩायुळ्ळ कर्माविऩ् मीदमिरुप्पदु काणप्पडविल्लै, स्वर्क्कत्तै पलऩा युळ्ळदॆऩ्ऱु सॊल्लुम् सास्तिरत्तिऱ्कु विरोदमायिरुप् पदाल् कल्बिक्कवुम् मुडियादु। इदै अवसियम् अऱिन्दु कॊळ्ळ वेण्डुम्। स्वर्क्कत्तै पलऩागवुडैय यागम् मुदलिय कर्माविऱ्कु पात्तिरत्तिल् ऒट्टिक्कॊण्डिरुक्कुम् ऎण्णैयैप्पोल, ऒट्टिक्कॊण्डु कूडवेवरुगिऱ ऒरु अंसम् अऩुसयम् अल्ल।
यदि हि येन सुकृतेन कर्मणा इष्टादिना स्वर्गमन्वभूवन् , तस्यैव कश्चिदेकदेशोऽनुशयः कल्प्येत, ततो रमणीय एवैकोऽनुशयः स्यात् , न विपरीतः। तत्रेयमनुशयविभागश्रुतिरुपरुध्येत — ‘तद्य इह रमणीयचरणाः … अथ य इह कपूयचरणाः’ (छा. उ. ५। १०। ७) इति। तस्मादामुष्मिकफले कर्मजाते उपभुक्तेऽवशिष्टमैहिकफलं कर्मान्तरजातमनुशयः, तद्वन्तोऽवरोहन्तीति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎन्द यागम् मुदलाऩ पुण्णिय कर्माविऩाल् स्वर्गत्तै अऩुबवित्तार्गळो, अदे कर्माविऩुडैय ऒरु अंसम् अऩुसयम् ऎऩ्ऱु कल्बिक्कप्पडुमेयाऩाल्, अप्पॊऴुदु ऒरे नल्लदागत्ताऩ् अऩुसयम् इरुक्क मुडियुम्। माऱुदलाग इरुक्क मुडियादु। “अप्पॊऴुदु इङ्गे नल्ल नडत्तैयुळ्ळवर्गळ्, अप्पडिये कॆट्ट नडत्तैयुळ्ळवर्गळ् ऎवर्गळो” (सान्।V;१०-३) ऎऩ्ऱु अऩुसयत्तै पिरित्तुच् चॊल्लुम् इन्द सुरुदि पादिक्कप् पट्टु विडुम्। आगैयाल् मऱुलोगत्तिल् उळ्ळदै पलऩायुडैय कर्मक्कूट्टम् अऩुबविक्कप्पट्ट पिऱगु, मीदमिरुक्कुम् इन्द लोगत्तिलुळ्ळ पलऩैक् कॊडुक्कुम् वेऱु कर्माक्कळिऩ् कूट्टम्दाऩ् अऩुसयम्; अदैयुडै यवर्गळ् इऱङ्गि वरुगिऱार्गळ्, ऎऩ्ऱु।
यदुक्तम् — ‘यत्किञ्च’ इत्यविशेषपरामर्शात्सर्वस्येह कृतस्य कर्मणः फलोपभोगेनान्तं प्राप्य निरनुशया अवरोहन्तीति, नैतदेवम्। अनुशयसद्भावस्यावगमितत्वात् , यत्किञ्चिदिह कृतमामुष्मिकफलं कर्म आरब्धभोगम् , तत्सर्वं फलोपभोगेन क्षपयित्वा — इति गम्यते। यदप्युक्तम् — प्रायणम् अविशेषादनारब्धफलं कृत्स्नमेव कर्माभिव्यनक्ति। तत्र केनचित्कर्मणामुष्मिल्ँलोके फलमारभ्यते, केनचिदस्मिन् इत्ययं विभागो न सम्भवतीति — तदप्यनुशयसद्भावप्रतिपादनेनैव प्रत्युक्तम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ऎदु ऎल्लामो" ऎऩ्ऱु। वित्यासप्पडुत्तामल् सॊल्लियिरुप्पदाल् इङ्गे सॆय्यप्पट्टिरुक्किऱ ऎल्ला कर्माविऩुडैय मुडिवैयुम् पलऩै अऩुबविप्पदिऩाल् अडैन्दु, अऩुसयमऩ्ऩियिलेये वरुगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु अप्पडियल्ल। अऩुसयमुण् डॆऩ्बदु तॆरिगिऱबडियाल् मऱु उलगत्तै पलऩायुळ्ळ ऎन्द कर्मा ऎल्लाम् इङ्गे सॆय्यप्पट्टिरुक्किऱदो अदु पलऩ् कॊडुक्कवारम्बित्तु अदु पूरावैयुम् पलऩै अऩुबविप्पदिऩाल् क्षयम् सॆय्दु ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मरणम् ऎऩ्बदु पॊदुवाऩदाल् पलऩ् कॊडुक्क आरम्बिक्काद ऎल्ला कर्मावैयुम् काट्टुगिऱदु, अदिल् सिल कर्माविऩाल् मऱु उलगत्तिल् पलऩै आरम्बिक्किऱदु सिल कर्माविऩाल् इङ्गे पलऩैक् कॊडुक्किऱदु ऎऩ्ऱु पिरिप्पदु सम्बविक्कादु, ऎऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदुवुम्गूड अऩुसयम् उण्डु ऎऩ्ऱु ऎडुत्तुक् काट्टिऩ तिऩालेये पदिल् सॊल्लप्पट्टुविट्टदु।
अपि च केन हेतुना प्रायणमनारब्धफलस्य कर्मणोऽभिव्यञ्जकं प्रतिज्ञायत इति वक्तव्यम्। आरब्धफलेन कर्मणा प्रतिबद्धस्येतरस्य वृत्त्युद्भवानुपपत्तेः, तदुपशमात् प्रायणकाले वृत्त्युद्भवो भवतीति यद्युच्येत — ततो वक्तव्यम् — यथैव तर्हि प्राक्प्रायणात् आरब्धफलेन कर्मणा प्रतिबद्धस्य इतरस्य वृत्त्युद्भवानुपपत्तिः, एवं प्रायणकालेऽपि विरुद्धफलस्यानेकस्य कर्मणो युगपत्फलारम्भासम्भवात् बलवता प्रतिबद्धस्य दुर्बलस्य वृत्त्युद्भवानुपपत्तिरिति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, पलऩ् कॊडुक्क आरम्बिक्काद कर्मावै मरणम् काट्टुगिऱदु ऎऩ्ऱु ऎन्दक् कारणत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुगिऱदु? पलऩैक् कॊडुक्क आरम्बित् तिरुक्कुम् कर्माविऩाल् तडैबट्टिरुक्किऱ मऱ्ऱत्तिऱ्कु विरुत्तियेऱ्पडुवदु न्यायमिल्लाददिऩाल्, मरण कालत्तिल् अदु अडङ्गिविट्टबडियाल् विरुत्ति एऱ्पडु किऱदु ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱदाऩाल्, अप्पॊऴुदु सॊल्ल वेण्डुम्-मरणत्तिऱ्कु मुऩ्ऩाल् पलऩैक् कॊडुक्क वारम्बित्तुळ्ळ कर्माविऩाल् तडैबट्टिरुक्किऱ मऱ्ऱ तिऱ्कु विरुत्तियेऱ्पडुवदु ऎप्पडि न्यायमिल् लैयो, अप्पडिये मरण कालत्तिलुम्गूड विरुत्तमाऩ पलऩ् कळैयुडैय पल कर्माक्कळुक्कु ऒरे समयत्तिल् पलऩ् कॊडुक्क आरम्बिप्पदु सम्बविक्काददिऩाल्, पलमायुळ्ळ तिऩाल् तडैबट्टुळ्ळ तुर्बलमाऩ कर्माविऱ्कु विरुत्ति येऱ्पडुवदु न्यायमिल्लै,
न हि अनारब्धफलत्वसामान्येन जात्यन्तरोपभोग्यफलमप्यनेकं कर्म एकस्मिन्प्रायणे युगपदभिव्यक्तं सत् एकां जातिमारभत इति शक्यं वक्तुम् , प्रतिनियतफलत्वविरोधात्। नापि कस्यचित्कर्मणः प्रायणेऽभिव्यक्तिः कस्यचिदुच्छेद इति शक्यते वक्तुम् , ऐकान्तिकफलत्वविरोधात्। न हि प्रायश्चित्तादिभिर्हेतुभिर्विना कर्मणामुच्छेदः सम्भाव्यते। स्मृतिरपि विरुद्धफलेन कर्मणा प्रतिबद्धस्य कर्मान्तरस्य चिरमवस्थानं दर्शयति — ‘कदाचित्सुकृतं कर्म कूटस्थमिह तिष्ठति। मज्जमानस्य संसारे यावद्दुःखाद्विमुच्यते’ (म. भा. १२। २९०। १८) इत्येवंजातीयका ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वॆव्वेऱु जऩ्माक्कळिल् पलऩै अऩुबविक्क वेण्डिय पलविद कर्मावुम्गूड, पलऩ्गॊडुक्क आरम्बिक्कविल्लै ऎऩ्ऱ समाऩत्तऩ्मैयिऩाल्, ऒरे मरणत्तिल् सेर्न्दाऱ्पोल वियक्तमाग आगि ऒरु जऩ्मावै आरम्बिक्किऱदु ऎऩ्ऱु सॊल्लवुम् मुडियादु, अदऱ्कु एऱ्पट्ट तऩित्तऩियाऩ पलऩैयुडैय तऩ्मैक्कु विरोदमागैयाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मरणगालत्तिल् सिल कर्माविऱ्कु वियक्ति, सिलदिऱ्कु नासम् ऎऩ्ऱु सॊल्लवुम् मुडियादु। पलऩैक् कॊडुत्ताग वेण्डुमॆऩ्ऱ तऩ्मैक्कु विरोदमा कैयाल्, पिरायच्चित्तम् मुदलाऩ कारणङ्गळ् अऩ्ऩियिल् कर्माक्कळुक्कु नासम् सम्बविक्कादु ऎऩ्बदु पिरसित्तम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विरुत्तमाऩ पलऩैक्कॊडुक्कुम् कर्माविऩाल् तडैबट्टिरुक्कुम् वेऱु कर्माविऱ्कु वॆगुनाळ् इरुप्पु उण्डु ऎऩ्बदै स्मिरुदियुम् काट्टुगिऱदु। “संसारत्तिल् मूऴ्गि इरुप्पवऩ् ऎप्पॊऴुदु तुक्कत् तिलिरुन्दु विडुबडुगिऱाऩो अदुवरै, सिल समयम् पुण्णिय कर्मा इङ्गु अऴियामल् इरुक्कुम्” ऎऩ्बदु पोलवुळ्ळदु।
यदि च कृत्स्नमनारब्धफलं कर्म एकस्मिन्प्रायणेऽभिव्यक्तं सत् एकां जातिमारभेत, ततः स्वर्गनरकतिर्यग्योनिष्वधिकारानवगमात् धर्माधर्मानुत्पत्तौ निमित्ताभावात् नोत्तरा जातिरुपपद्येत, ब्रह्महत्यादीनां च एकैकस्य कर्मणोऽनेकजन्मनिमित्तत्वं स्मर्यमाणमुपरुध्येत। न च धर्माधर्मयोः स्वरूपफलसाधनादिसमधिगमे शास्त्रादतिरिक्तं कारणं शक्यं सम्भावयितुम्। न च दृष्टफलस्य कर्मणः कारीर्यादेः प्रायणमभिव्यञ्जकं सम्भवतीति, अव्यापिकापीयं प्रायणस्याभिव्यञ्जकत्वकल्पना ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पलऩै कॊडुक्कवारम्बिक्काद ऎल्ला कर्मावुमे ऒरे मरणत्तिल् वियक्तमागि ऒरे जऩ्मावैक् कॊडुक् कुमेयाऩाल्, अप्पॊऴुदु स्वर्क्कम्। नरगम्, मिरुगम् इप्पिऱविगळुक्कु कर्माविल् अदिगारम् काणादबडियाल्, तर्ममो, अदर्ममो एऱ्पडमुडियाददिऩाल् निमित्त मिल्लै ऎऩ्बदाल्, मेले पिऱप्पे एऱ्पड नियाय मिल्लै। पिरह्महत्ति मुदलियवैगळिल् ऒव्वॊरु कर्माविऱ्कुम् पल जऩ्माक्कळुक्कु कारणमायिरुक्कुम् तऩ्मै स्मिरुदिगळिल् सॊल्लप्पट्टिरुप्पदु पादिक्कप् पट्टुविडुम्। तर्मम्, अदर्मम् इवैगळुडैय स्वरूबम्, पलऩ्, सादऩम् मुदलियदै अऱियुम् विषयत्तिल् सास्तिरत्तिऱ्कु वेऱाग कारणम् इरुक्कलामॆऩ्ऱु ऎण्ण मुडियादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, मरणत्तिऱ्कु कर्मावैक् काट्टुम् तऩ्मै उण्डॆऩ्ऱ कल्बऩै नेरिल् पार्क्कक्कूडिय पलऩुळ्ळ कारीरि मुदलाऩ कर्माक्कळुक्कु मरणम् काट्टुगिऱ तॆऩ्बदु पॊरुन्दादॆऩ्बदिऩाल् वियाबगमाऩदु मिल्लै।
प्रदीपोपन्यासोऽपि कर्मबलाबलप्रदर्शनेनैव प्रतिनीतः। स्थूलसूक्ष्मरूपाभिव्यक्त्यनभिव्यक्तिवच्चेदं द्रष्टव्यम् — यथा हि प्रदीपः समानेऽपि सन्निधाने स्थूलं रूपमभिव्यनक्ति, न सूक्ष्मम् — एवं प्रायणं समानेऽप्यनारब्धफलस्य कर्मजातस्य प्राप्तावसरत्वे बलवतः कर्मणो वृत्तिमुद्भावयति, न दुर्बलस्येति। तस्माच्छ्रुतिस्मृतिन्यायविरोधादश्लिष्टोऽयमशेषकर्माभिव्यक्त्यभ्युपगमः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तीब तिरुष्टान्दम् सॊऩ्ऩदुम् कर्माक्कळिऩ् पलाबलऩ्गळिऩालेये पदिल् सॊल्लप्पट्टुविट्टदु, स्तूलमायुळ्ळ रूबम् तॆरिगिऱदु सूक्ष्ममायुळ्ळ रूबम् तॆरिगिऱदिल्लै, ऎऩ्बदुबोल इदु अऱियप्पड वेण्डुम्। मुऩ्ऩाल् इरुप्पदु ऎऩ्बदु समाऩमायिरुन्द पोदिलुम्, तीबम् ऎप्पडि स्तूलमाऩ रूबत्तै विळक्कुगिऱदु। सूक्ष्ममाऩ रूबत्तै विळक्कुवदिल् लैयो, अप्पडिये पलऩैक् कॊडुक्क आरम्बिक्काद कर्म कूट्टत्तिऱ्कु इडम् किडैप्पदु पॊदुवायिरुन्द पोदिलुम्, मरणम् पलमाऩ कर्माविऩ् विरुत्तियै एऱ्पडुत्तुगिऱदु। तुर्बलमाऩ कर्माविऱ्किल्लै, ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् पाक्कियऩ्ऩियिल् ऎल्ला कर्मावुम् वियक्तमागिऱदु ऎऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्वदु सुरुदि, स्मिरुदि न्यायङ्गळुक्कु विरोदमायिरुप्पदाल् पॊरुत्तमिल्लै।
शेषकर्मसद्भावेऽनिर्मोक्षप्रसङ्ग इत्ययमप्यस्थाने सम्भ्रमः, सम्यग्दर्शनादशेषकर्मक्षयश्रुतेः। तस्मात् स्थितमेतदेव — अनुशयवन्तोऽवरोहन्तीति। ते च अवरोहन्तो यथेतमनेवं च अवरोहन्ति। यथेतमिति यथागतमित्यर्थः। अनेवमिति तद्विपर्ययेणेत्यर्थः। धूमाकाशयोः पितृयाणेऽध्वन्युपात्तयोरवरोहे सङ्कीर्तनात् यथेतंशब्दाच्च यथागतमिति प्रतीयते। रात्र्याद्यसङ्कीर्तनादभ्राद्युपसंख्यानाच्च विपर्ययोऽपि प्रतीयते ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कर्मा पाक्कियिरुन्दाल् मोक्षमिल्लामल् पोय् विडुम् ऎऩ्गिऱ इदुवुम् न्यायमिल्लाद पदट्टम्, नल्ल अऱिविऩाल् (आत्म (आत्म साक्षात्कारत्तिऩाल्) ऎल्ला कर्माक्कळुम् क्षयमागिविडुमॆऩ्ऱु सुरुदियिरुप्पदिऩाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् अऩुसयत्तोडु कूडिऩवर्गळाग कीऴे इऱङ्गुगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱ इदुदाऩ् निलैक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इऱङ्गुगिऱ अवर्गळुम् पोऩबडियायुम्, अप्पडि यऩ्ऩियिलुम् इऱङ्गुगिऱार्गळ्। “पोऩबडि” ऎऩ्ऱाल् ऎन्द किरमप्पडिप् पोऩार्गळो अप्पडि ऎऩ्ऱु अर्त्तम्। “अप्पडियऩ्ऩियिल्” ऎऩ्ऱाल् अदऱ्कु विबरीदमाय् ऎऩ्ऱु अर्त्तम्। तिरुम्बिवरुगैयिल् पित्रुयाण मार्क्कत्तिल् उळ्ळ पुगै, आगासम् इरण्डैयुम् सॊल्लियिरुप् पदालुम् पोऩबडि ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩालुम् पोऩ किरमप्पडि ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। रात्तिरि मुदलियदै सॊल्लाददिऩालुम् मेगम् मुदलियदै सॊल्लियिरुप्प तालुम् विबरीदत्तऩ्मैयुम् तॆरिगिऱदु।
चरणादिति चेन्नोपलक्षणार्थेति कार्ष्णाजिनिः ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सरणादिदि सेऩ्ऩोबलक्षणार्देदि कार्ष्णाजिऩि: ॥ ९ ॥
अथापि स्यात् — या श्रुतिरनुशयसद्भावप्रतिपादनायोदाहृता — ‘तद्य इह रमणीयचरणाः’ (छा. उ. ५। १०। ७) इति, सा खलु चरणात् योन्यापत्तिं दर्शयति, नानुशयात्। अन्यच्चरणम् , अन्योऽनुशयः — चरणं चारित्रम् आचारः शीलमित्यनर्थान्तरम् , अनुशयस्तु भुक्तफलात्कर्मणोऽतिरिक्तं कर्म अभिप्रेतम्। श्रुतिश्च कर्मचरणे भेदेन व्यपदिशति — ‘यथाकारी यथाचारी तथा भवति’ (बृ. उ. ४। ४। ५) इति, ‘यान्यनवद्यानि कर्माणि तानि सेवितव्यानि। नो इतराणि। यान्यस्माकँ सुचरितानि तानि त्वयोपास्यानि’ (तै. उ. १। ११। २) इति च। तस्मात् चरणाद्योन्यापत्तिश्रुतेः नानुशयसिद्धिः इति चेत् , नैष दोषः — यतोऽनुशयोपलक्षणार्थैव एषा चरणश्रुतिरिति कार्ष्णाजिनिराचार्यो मन्यते ॥ ९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: इप्पडियिरुक्कलामे? अऩुसयम् उण्डु ऎऩ्ऱु पिरदिबादऩम् सॆय्वदऱ्काग “अप्पॊऴुदु ऎवर्गळ् इङ्गे नल्ल सरणमुडैयवर्गळो" (सान्।V;१०-७) ऎऩ्ऱ ऎन्द सुरुदि ऎडुत्तुक्काट्टप्पट्टदो, अदु नडत्तैयिलिरुन्दल्लवा जऩ्ममडैवदैक् काट्टु किऱदु, अऩुसयत्तिलिरुन्दु इल्लैये? नडत्तै वेऱु, अऩुसयम् वेऱु। नडत्तै, सारित्तिरम्, आसारम्, सीलम् वै वेऱुबडाद अर्त्तत्तोडु कूडियवै। अऩुसयमो पलऩैयऩुबविक्कप्पट्ट कर्माविऱ्कु वेऱायुळ्ळ कर्मावागक् करुदप्पडुगिऱदु। सुरुदियुम् कर्मावैयुम् नडत्तैयैयुम् वेऱ्ऱुमैयुडऩेये कुऱिप्पिडुगिऱदु। “ऎप्पडि सॆय्गिऱाऩो, ऎप्पडि नडक्कि ऱाऩो, अप्पडि आगिऱाऩ्” (पिरुहत्।IV;४-५) ऎऩ्ऱुम्, “तोषमऱ्ऱ कर्माक्कळ् ऎवैयो अवै अऩुष्टिक्कत् तक्कवै। मऱ्ऱवैयल्ल; ऎङ्गळिडमुळ्ळ नल्ल नडत्तै कळ् ऎवैयो अवै उऩ्ऩाल् कैप्पऱ्ऱत्तक्कवै” (तैत्तिरीय।I;११-२) ऎऩ्ऱुम्, आगैयाल् नडत्तैयाल् जऩ्माविऩ् अडैवु ऎऩ्ऱु सुरुदियिरुप्पदाल्, अऩुसयम् ऎऩ्बदु सित्तिक्कविल्लै ऎऩ्ऱाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समादाऩम्: इदु तोषमिल्लै। एऩॆऩ्ऱाल्, इन्द नडत्तैयॆऩ्ऱ सुरुदि अऩुसयत्तिऱ्कु उबलक्ष णमागत् ताऩ् ऎऩ्ऱु कार्ष्णाजिऩि आसार्यार् ऎण्णुगिऱार्।
आनर्थक्यमिति चेन्न तदपेक्षत्वात् ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आऩर्दक्यमिदि सेऩ्ऩ तदबेक्षत्वात् ॥ १० ॥
स्यादेतत् — कस्मात्पुनश्चरणशब्देन श्रौतं शीलं विहाय लाक्षणिकः अनुशयः प्रत्याय्यते ? ननु शीलस्यैव श्रौतस्य विहितप्रतिषिद्धस्य साध्वसाधुरूपस्य शुभाशुभयोन्यापत्तिः फलं भविष्यति; अवश्यं च शीलस्यापि किञ्चित्फलमभ्युपगन्तव्यम् , अन्यथा ह्यानर्थक्यमेव शीलस्य प्रसज्येत — इति चेत् ,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: इदु इरुक्कलाम्। आऩाल् सरणम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् कुऱिक्कप्पडुगिऱ सीलम् ऎऩ्ऱ अर्त्तत्तै विट्टु विट्टु, ऎदऱ्काग लक्षणैयाल् किडैक्कुम् अऩुसयम् ऎऩ्ऱु अर्त्तम् सॆय्यप्पडुगिऱदु? सुरुदियिऩाल् सॊल्लप्पट्टदाय् विहिदमायुम्, पिरदिषित् तमायुमुळ्ळदाय् नल्लदु कॆट्टदु ऎऩ्ऱ स्वरूबमुळ्ळ नडत्तैक्के पलऩाग नल्लदु, कॆट्टदु ऎऩ्ऱ जऩ्मावै अडैवदु इरुक्कलामे? मेलुम्, नडत्तैक्कुम् एदेऩुम् पलऩ् उण्डॆऩ्ऱु अवसियम् ऒप्पुक्कॊळ्ळ वेण्डुम् ; इल्लैयाऩाल्, नडत्तैक्कु वीणागुम् तऩ्मैयॆऩ्ऱे एऱ्पट्टुविडुम् ऎऩ्ऱाल्,
नैष दोषः। कुतः ? तदपेक्षत्वात्। इष्टादि हि कर्मजातं चरणापेक्षम्। न हि सदाचारहीनः कश्चिदधिकृतः स्यात् — ‘आचारहीनं न पुनन्ति वेदाः’ इत्यादिस्मृतिभ्यः। पुरुषार्थत्वेऽप्याचारस्य न आनर्थक्यम्। इष्टादौ हि कर्मजाते फलमारभमाणे तदपेक्ष एवाचारस्तत्रैव कञ्चिदतिशयमारप्स्यते। कर्म च सर्वार्थकारि — इति श्रुतिस्मृतिप्रसिद्धिः। तस्मात्कर्मैव शीलोपलक्षितमनुशयभूतं योन्यापत्तौ कारणमिति कार्ष्णाजिनेर्मतम्। न हि कर्मणि सम्भवति शीलात् योन्यापत्तिर्युक्ता। न हि पद्भ्यां पलायितुं पारयमाणो जानुभ्यां रंहितुमर्हति — इति ॥ १० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
समादाऩम्: इदु तोषमिल्लै एऩ्? अदै अबेक्षिक्किऱबडियाल्। यागम् मुदलाऩ कर्माक्कूट्टम् नडत्तैयै अबेक्षिक्किऱदॆऩ्बदु पिरसित्तम्। नल्ल नडत्तैयिल्लाद ऎवऩुम् (कर्माविल् अदिगारमुळ्ळ वऩाग आगमाट्टाऩ् अल्लवा? ‘आसारमऱ्ऱवऩै वेदङ्गळ् सुत्तप्पडुत्तादु” ऎऩ्बदु मुदलाऩ स्मिरुदिगळाल्, पुरुषऩुक्काग एऱ्पट्टिरुन्दबोदिलुम् आसारत्तिऱ्कु वीणागुम् तऩ्मैगिडैयादु। यागम् मुदलिय कर्मक्कूट्टम् पलऩै कॊडुक्क आरम्बिक्कुम् पोदु, अदिऩाल् अबेक्षिक्कप्पडुम् आसारमे अदिलेये (अन्द पलऩिलेये) ऒरु विसेषत्तै आरम्बित्तुक् कॊडुक्कुम्। मेलुम् ऎल्लाविद पिरयोजऩत्तैयुम् सॆय्दुगॊडुप्पदु कर्मा ऎऩ्ऱु सुरुदि स्मिरुदिगळिल् पिरसित्ति इरुक्किऱदु। आगैयाल्, आसारत्तिऩाल् काट्टप्पट्ट अऩुसयमायिरुक्कुम् कर्मादाऩ् जऩ्मावै अडैवदिल् कारणम् ऎऩ्ऱु कार्ष्णाजिऩियिऩ् अबिप्पिरायम्। जऩ्मावै अडैवदु कर्माविऩाल् एऱ्पडक्कूडियदायिरुक्कैयिल् नडत्तैयिऩाल् ऎऩ्बदु उसिदमागादु; कालाल् ओडुवदऱ्कु सक्तियुळ्ळवऩ् मुऴङ् गालाल् पोवाऩ् ऎऩ्बदु किडैयादल्लवा?
सुकृतदुष्कृते एवेति तु बादरिः ॥ ११ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सुक्रुददुष्क्रुदे एवेदि तु पादरि: ॥ ११ ॥
बादरिस्त्वाचार्यः सुकृतदुष्कृते एव चरणशब्देन प्रत्याय्येते इति मन्यते। चरणम् अनुष्ठानं कर्मेत्यनर्थान्तरम्। तथा हि अविशेषेण कर्ममात्रे चरतिः प्रयुज्यमानो दृश्यते — यो हि इष्टादिलक्षणं पुण्यं कर्म करोति, तं लौकिका आचक्षते — धर्मं चरत्येष महात्मेति। आचारोऽपि च धर्मविशेष एव। भेदव्यपदेशस्तु कर्मचरणयोर्ब्राह्मणपरिव्राजकन्यायेनाप्युपपद्यते। तस्मात् रमणीयचरणाः प्रशस्तकर्माणः, कपूयचरणा निन्दितकर्माणः इति निर्णयः ॥ ११ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पादरि ऎऩ्ऱ आसार्यरो, सरणम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् पुण्णिय पाबङ्गळे ताऩ् अऱिविक्कप् पडुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु अबिप्पिरायप्पडुगिऱार्, सरणम्, अऩुष्टाऩम्, कर्मा इवै वेऱुबट्ट अर्त्तमुळ्ळ वैयऩ्ऱु। अप्पडिये वित्यासप्पडुत्तामल् ऎल्ला कर्माविलुम् ‘सर’ तादु उबयोगप्पडुवदु काण्गिऱदु। यागम् मुदलाऩ लक्षणमुळ्ळ पुण्णिय कर्मावै ऎवऩ् सॆय्गिऱाऩो, अवऩै उलगत्तार् “इन्द महात्मा तर्मत्तै आसरिक्किऱाऩ्” ऎऩ्ऱु सॊल्लुगिऱार् कळल्लवा? आसारमुम्गूड तर्मत्तिलेये ऒरुविदम्दाऩ्। कर्मावुम्, आसारमुम् वॆव्वेऱागक् कुऱिप्पिडप्पट्टि रुप्पदो, पिराह्मणर् सऩ्यासिगळ् ऎऩ्ऱ नियायत्तिऩ् पडिक्कुम् पॊरुन्दुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल्, नल्ल सरणत्तैयुडैयवर्गळ् ऎऩ्ऱाल् उत्तममाऩ कर्माक्कळै सॆय्दवर्गळ्, ऎऩ्ऱुम् कॆट्ट सरणमुळ्ळवर्गळ् ऎऩ्ऱाल् निन्दिक्कप्पट्टिरुक्किऱ कर्माक्कळै सॆय्दवर्गळ् ऎऩ्ऱुम् निर्णयम्।