तदन्तरप्रतिपत्तौ रंहति सम्परिष्वक्तः प्रश्ननिरूपणाभ्याम् ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तदन्दरप्रदिबत्तौ रम्हदि सम्बरिष्वक्त: प्रच्ननिरूबणाप्याम् ॥ १ ॥
अवेष्टितो वेष्टितो वा भूतसूक्ष्मैः पुमान्व्रजेत् ॥
भूतानां सुलभत्वेन यात्यवेष्टित एव सः ॥ १ ॥
बीजानां दुर्लभत्वेन निराधारेन्द्रियागतेः ॥
पञ्चमाहुतितोक्तेश्च जीवस्तैर्याति वेष्टितः ॥ २ ॥
–वैयासिकन्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूद सुक्ष्मङ्गळिऩाल् सूऴप्पडामल् जीवऩ् पोगिऱाऩा? अल्लदु सूऴप्पट्टवऩागवा? पूदङ्गळ् सुलबमाय् किडैक्कुमाऩदाल्, सूऴप्पडामल् ताऩ् अवऩ् पोगिऱाऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पीजङ्गळ् किडैक्कक्कूडियदु इल्लाददिऩालुम्, आदारमऱ्ऱु इन्दिरियङ्गळुक्कु पोवदु सात्तियमिल्लै आऩदिऩालुम्, ऐन्दावदु आहुदियॆऩ्ऱु सॊल्लियिरुप् पदालुम्, अवैगळाल् (पूद सुक्ष्मङ्गळाल्) सूऴप्पट्टु ताऩ् जीवऩ् पोगिऱाऩ्।
द्वितीयेऽध्याये स्मृतिन्यायविरोधो वेदान्तविहिते ब्रह्मदर्शने परिहृतः, परपक्षाणां च अनपेक्षत्वं प्रपञ्चितम् , श्रुतिविप्रतिषेधश्च परिहृतः। तत्र च जीवव्यतिरिक्तानि तत्त्वानि जीवोपकरणानि ब्रह्मणो जायन्त इत्युक्तम्। अथेदानीम् उपकरणोपहितस्य जीवस्य संसारगतिप्रकारः तदवस्थान्तराणि ब्रह्मसतत्त्वं विद्याभेदाभेदौ गुणोपसंहारानुपसंहारौ सम्यग्दर्शनात्पुरुषार्थसिद्धिः सम्यग्दर्शनोपायविधिप्रभेदः मुक्तिफलानियमश्च — इत्येतदर्थजातं तृतीये निरूपयिष्यते; प्रसङ्गागतं च किमप्यन्यत् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
[मुदलावदाऩ समऩ्वयात्यायत्तिल् ऎल्ला उबनिषत्तुक्कळुक्कुम् अत्वैदमाऩ पिरह्मत्तिल् समऩ्वयम् (तात्पर्यम्) ऎऩ्ऱु तीर्माऩिक्कप्पट्टदु। इरण्डावदाऩ अविरोदात्यायत्तिल् साङ्ग्यादिस् मिरुदिगळालुम् युक्तिगळालुम् विरोदम् सुरुदिगळिलेये ऒऩ्ऱुक्कॊऩ्ऱु विरोदम् इवैगळुक्कु परिहारम् कूऱि साङ्ग्यादि तर्सऩङ्गळिल् तोषमुम् ऎडुत्तक् कूऱप्पट्टदु। मूऩ्ऱावदाऩ इन्द सादऩात्यायत्तिल् मुक्तियिऩ् सादऩङ्गळ् काट्टप्पडुगिऩ्ऱऩ। मुदलावदु पादत्तिल् ञाऩत्तिऱ्कु सादऩमाऩ वैराक्यम् वर्णिक्कप्पडुगिऱदु। जीवर्गळ् लोगान्दरम् पोय् कर्म पलऩैयऩुबवित्तुविट्टु तिरुम्बिवन्दु पिऱक्किऱार्गळ् ऎऩ्ऱु कूऱुवदाल् कर्म पलऩाऩ विषय पोगत्तिल् वैराक्यम् एऱ्पडुम्। आरम्बत्तिल् मुदल् सूत्रत्तिल् सादऩ सदुष्टयत्तिल् वैराक्यम् कूऱप्पट्टिरुन्द पोदिलुम् इङ्गु संसार कदियै वर्णिप्पदऩ् मूलम् अदु उऱुदिप्पडुत्तप्पडुगिऱदु। २-वदु पादत्तिल् स्वप्ऩम् मुदलाऩ अवस्तैगळ् मूलम् त्वम्बदार्त् तमाऩ जीवस्वरूबमुम् तत्पदार्त्तमाऩ पिरह्मस् वरूबमुम् सोदित्तुक् काट्टप्पडुगिऱदु। ३वदु पादत्तिल् सित्त ऐगाक्र्यत्तिऱ्कु सादऩमाग उबासऩङ्गळुम् ४वदु पादत्तिल् ञाऩमुम् अदऩ् सादऩङ्गळुम् वर्णिक्कप् पडुगिऩ्ऱऩ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुन्दिऩ पादत्तिल् पिराणऩ्, इन्दिरियङ्गळ् इवैगळ् पऱ्ऱि विसारिक्कप्पट्टदु। अवैगळुडऩ् जीवऩ् लोगान्दरम् पोगुम्बॊऴुदु पूद सूक्ष्मङ्गळुम् कूडप् पोगिऩ्ऱऩवा अल्लदु पूद सूक्ष्मङ्गळिल् लामलेये जीवऩ् पोगिऱाऩा ऎऩ्ऱु सन्देहम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूद सूक्ष्मङ्गळ् अङ्गङ्गे किडैक्कुमाऩ तालुम्, इवैगळै ऎडुत्तुच्चॆल्वदाग सुरुदि कूऱाद तालुम्, पूद सूक्ष्मङ्गळ् इल्लामलेये जीवऩ् लोगान्दरम् पोगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तेहत्तिऱ्कु कारणमाऩ पूदङ्गळ् ऎङ्गुम् किडैक्काददालुम् इव्वुलगिल् पूदङ्गळिल्लामल् तऩियाग पिराणऩ्गळ् वॆळिये सॆल्लमुडियाददु पोल् पूदङ्गळिल्लामल् पिराणऩ्गळ् मट्टुम् लोगान्दरम् सॆल्लमुडियाददालुम् जीवऩ् पूदङ्गळुडऩ् सेर्न्दुदाऩ् लोगान्दरम् सॆल्गिऱाऩ्। मेलुम् सान्दोक्य उबनिषत् तिल् जीवर्गळ् स्वर्क्कत्तिल् सुगत्तै अऩुबवित्तु विट्टु कर्मा मुडिन्ददुम् पर्जऩ्यम्। मऴै, पूमि, अऩ्ऩम्, पुरुषऩ्, रेदस् स्तिरी वऴियाग सरीरत्तै ऎडुक्किऱाऩ् ऎऩ्ऱु सॊल्लुमिडत्तिल् जीवऩुडऩ् सेर्न्दिरुक्कुम् पूद सूक्ष्मङ्गळ् ५वदु इडत्तिल् पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ पॆयरैय टैगिऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु सॊल्वदाल् पूद सूक्ष्मङ्गळुडऩ् सेर्न्दुदाऩ् जीवऩ् लोगान्दरम् पोगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्।]
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उबनिषत्तुक्कळिल् विहिदमाऩ पिरह्मक्ञाऩ विषयत्तिल् स्मिरुदिगळ् मूलमुम् न्यायम् मूलमुम् वरुगिऩ्ऱ विरोदम् इरण्डावदु अत्यायत्तिल् परिहरिक्कप्पट्टदु। मऱ्ऱ वादङ्गळुडैय अङ्गीगरिक्कक् कूडाद तऩ्मैयुम् विस्तरिक्कप्पट्टदु। वेदावाक्यङ् गळुक्कुळ्ळे उळ्ळ वेऱ्ऱुमैयुम् परिहरिक्कप्पट्टदु। जीवऩुक्कु वेऱायुळ्ळदुम् जीवऩुक्कु उबगारमायुळ्ळ तुमाऩ तत्वङ्गळ् पिरह्मत्तिलिरुन्दु उण्डागिऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱुम् अङ्गे सॊल्लप्पट्टदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिऱगु इप्पॊऴुदु उबगरणङ्गळुडऩ् कूडिय जीवऩुडैय संसारगदियिऩ् पिरगारम्, अवऩुडैय मऱ्ऱ निलैगळ्, पिरह्मत्तिऩ् तत्वम्, उबासऩै कळुक्कुळ् वेऱ्ऱुमै ऒऱ्ऱुमै, कुणङ्गळै सेर्प्पदु सेर्क्कामल् इरुप्पदु, तत्व ञाऩत्ताल् पुरुषार्त्तम् सित्तिप्पदु, तत्वञाऩत्तिऩ् उबायङ्गळैच् चॊल्लुम् विदिगळिऩ् पेदम्, मोक्षमागिऱ पलऩिल् न्यायमिल्ला तिरुत्तल् (उयर्वु ताऴ्वु इल्लामल् ऒरे विदमायि रुत्तल्) आगिय इन्द विषय समूहम् मूऩ्ऱावदु अत्यायत्तिल् निरूबणम् सॆय्यप्पडप्पोगिऱदु। पिरगिरु तत्तै अऩुसरित्तुवरुम् एदेऩुम् ‘वेऱु विषयमुम्।
तत्र प्रथमे तावत्पादे पञ्चाग्निविद्यामाश्रित्य संसारगतिप्रभेदः प्रदर्श्यते वैराग्यहेतोः — ‘तस्माज्जुगुप्सेत’ इति च अन्ते श्रवणात्। जीवो मुख्यप्राणसचिवः सेन्द्रियः समनस्कोऽविद्याकर्मपूर्वप्रज्ञापरिग्रहः पूर्वदेहं विहाय देहान्तरं प्रतिपद्यत इत्येतदवगतम् — ‘अथैनमेते प्राणा अभिसमायन्ति’ (बृ. उ. ४। ४। १) इत्येवमादेः ‘अन्यन्नवतरँ कल्याणतरं रूपं कुरुते’ (बृ. उ. ४। ४। ४) इत्येवमन्तात् संसारप्रकरणस्थाच्छब्दात् , धर्माधर्मफलोपभोगसम्भवाच्च। स किं देहबीजैर्भूतसूक्ष्मैरसम्परिष्वक्तो गच्छति, आहोस्वित्सम्परिष्वक्तः — इति चिन्त्यते ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिल् मुदलावदु पादत्तिल्, पञ्जाक्ऩि वित्यै यै ऎडुत्तुक्कॊण्डु संसारगदियिलुळ्ळ पेदम्, वैराक्यमुण्डागवेण्डिय कारणत्तिऱ्काग, नऩ्गु काट्टप्पडुगिऱदु। “आगैयाल् वॆऱुक्कवेण्डुम्” ऎऩ्ऱु कडैसियिल् सॊल्लियिरुप्पदाल्, मुक्किय पिराणऩै सहायमागक् कॊण्डु इन्दिरियङ्गळोडुगूड, मऩ्सु टऩ् कूड, अवित्या, कर्मा, पूर्वञाऩम् इवैगळै ऎडुत्तुक्कॊण्डु, मुऩ्ऩुळ्ळ तेहत्तै विट्टु विट्टु वेऱु तेहत्तै अडैगिऱाऩ् ऎऩ्बदु अऱियप्पट्टदु। “पिऱगु (मरणगालत्तिल्) इवऩै (जीवऩै) इन्द पिराणऩ्गळ् अडैगिऩ्ऱऩ" ऎऩ्बदु मुदल् “मिगवुम् पुदिदाऩ मिगवुम् अऴगाऩ वेऱु सरीरत्तै ऎडुक्किऱाऩ्” ऎऩ्बदु मुडिय (पिरुहत्। IV-४-१,४) संसारत्तैच् चॊल्लुम् पिरगरणत्तिल् उळ्ळ सप्तत्तिऩाल् तर्मम्, अदर्मम् इवैगळिऩ् पलऩ्गळै अऩुबविक्क वेण्डियदु एऱ्पडुमाऩदिऩालुम्, अवऩ् पिऩ्वरुम्) तेहत्तिऱ्कु कारणमायुळ्ळ पूदङ्गळिऩ् सूक्ष्माम् सङ्गळाल् सूऴप्पडामल् पोगिऱाऩा? अल्लदु सूऴप्पट् टुक्कॊण्डु पोगिऱाऩा? ऎऩ्बदु विसारिक्कप्पडुगिऱदु।
किं तावत्प्राप्तम् ? असम्परिष्वक्त इति। कुतः ? करणोपादानवद्भूतोपादानस्य अश्रुतत्वात् — ‘स एतास्तेजोमात्राः समभ्याददानः’ (बृ. उ. ४। ४। १) इति ह्यत्र तेजोमात्राशब्देन करणानामुपादानं सङ्कीर्तयति, वाक्यशेषे चक्षुरादिसङ्कीर्तनात्। नैवं भूतमात्रोपादानसङ्कीर्तनमस्ति। सुलभाश्च सर्वत्र भूतमात्राः, यत्रैव देह आरब्धव्यस्तत्रैव सन्ति। ततश्च तासां नयनं निष्प्रयोजनम्। तस्मादसम्परिष्वक्तो याति — इत्येवं प्राप्ते, पठत्याचार्यः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम् :- ऎदु न्यायम्! सूऴप्पडामल् ऎऩ्ऱु एऩ्? करणङ्गळै ऎडुत्तुक्कॊळ्वदै सॊऩ्ऩदु पोल, पूदङ्गळै ऎडुत्तुक्कॊण्डुबोवदु सॊल्लप् पडाददिऩाल् “अवऩ् इन्द तेजो मात्तिरैगळै नऩ्गु ऎडुत्तुक्कॊण्डवऩाग” (पिरुहत् IV ४-१) ऎऩ्ऱ इडत्तिल् तेजोमात्तिरै ऎऩ्ऱ वार्त्तैयिऩाल् करणङ्गळै ऎडुत्तुक्कॊळ्वदु सॊल्लप्पडुगिऱदु। पिऩ् वाक्कियत्तिल् कण् मुदलियदे सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱ पडियाल्; इव्विदम् पूदङ्गळिऩ् मात्तिरैगळै ऎडुत्तुक्कॊळ्वदाग सॊल्लप्पडविल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् ऎङ्गेयुम् पूद मात्तिरैगळ् सुलबमाय् किडैक्कुम्। ऎव्विडत्तिलेये तेहम् एऱ्पड वेण्डियदो अङ्गेये अवैगळ् इरुक्किऩ्ऱऩ। अदिऩाल् अवैगळैक् कॊण्डुबोवदु पिरयो जऩमऱ्ऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् सूऴप्पडामल् पोगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इप्पडि वरुम्बोदु आसार्यार् सॊल्गिऱार्-
अनात्मवित्त्वात् तथा हि दर्शयति इत्यस्य अपरा व्याख्या — अनात्मविदो ह्येते केवलकर्मिण इष्टादिकारिणः, न ज्ञानकर्मसमुच्चयानुष्ठायिनः। पञ्चाग्निविद्यामिह आत्मविद्येत्युपचरन्ति, प्रकरणात्। पञ्चाग्निविद्याविहीनत्वाच्चेदमिष्टादिकारिणां गुणवादेनान्नत्वमुद्भाव्यते पञ्चाग्निविज्ञानप्रशंसायै। पञ्चाग्निविद्या हीह विधित्सिता, वाक्यतात्पर्यावगमात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“आत्मवित् इल्लाददिऩाल्, अप्पडिये काट्टु किऱदु” ऎऩ्बदऱ्कु मऱ्ऱॊरुवियाक्याऩम्-इवर्गळ् आत्मावै अऱियादवर्गळ्दाऩे? वॆऱुम् कर्मावै सॆय्दवर्गळ् इन्द यागम् मुदलियदु सॆय्दवर्गळ्; उबासऩैयैयुम् कर्मावैयुम् सेर्त्तु अऩुष्टिक्काद वर्गळ्। पञ्जाक्ऩिवित्यै इङ्गु आत्मवित्यैयॆऩ्ऱु उबसारमाग सॊल्लप्पडुगिऱदु। अदऩ् पिरगरणमायिरुप् पदाल्, पञ्जाक्ऩिवित्यै इल्लाददिऩाल्, यागम् मुदलियदु सॆय्गिऱवर्गळुक्कु कीऴ्बडिदल् मूलमाय् अऩ्ऩत्तऩ्मै सॊल्लप्पडुगिऱदु। पञ्जाक्ऩि वित्यैयै स्तोत्तिरम् सॆय्वदऱ्काग इङ्गे पञ्जाक्ऩि वित्यैयल्लवा विदिक्क उत्तेसित्तुळ्ळदु। वाक्कियत्तिऩ् तात्पर्यत्तिलिरुन्दु तॆरिवदाल्,
तथा हि श्रुत्यन्तरं चन्द्रमण्डले भोगसद्भावं दर्शयति — ‘स सोमलोके विभूतिमनुभूय पुनरावर्तते’ (प्र. उ. ५। ४) इति। तथा अन्यदपि श्रुत्यन्तरम् ‘अथ ये शतं पितॄणां जितलोकानामानन्दाः … स एकः कर्मदेवानामानन्दो ये कर्मणा देवत्वमभिसम्पद्यन्ते’ (बृ. उ. ४। ३। ३३) इति इष्टादिकारिणां देवैः सह संवसतां भोगप्राप्तिं दर्शयति। एवं भाक्तत्वादन्नभाववचनस्य, इष्टादिकारिणोऽत्र जीवा रंहन्तीति प्रतीयते। तस्मात् ‘रंहति सम्परिष्वक्तः’ इति युक्तमेवोक्तम् ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये वेऱु सुरुदियुम् सन्दिरमण्डलत्तिल् पोगमिरुप्पदैक् काट्टुगिऱदु, “अवऩ् सन्दिर लोगत् तिल् पॆरुमैयै अऩुबवित्तुविट्टुत् तिरुम्बिवरु किऱाऩ्” (पिरच्ऩ V ४) ऎऩ्ऱु अप्पडियेवेऱु सुरुदियुम् “लोगङ्गळै जयित्त पित्रुक्कळुडैय नूऱु आऩन्दङ्गळ् ऎवैयो अदु कर्मदेवर्गळुक्कु ऒरु आऩन्दम् ऎवर्गळ् कर्माविऩाल् तेवत्तऩ्मैयै अडैगिऱार्गळो” (पिरुहत् IV ३-३३) ऎऩ्ऱु यागम् मुदलियदु सॆय्दु तेवर्गळ्गूड वसिप्पवर्गळुक्कु पोगम् एऱ्पडुवदै तॆरिविक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदम् अऩ्ऩत् तऩ्मैयै सॊल्लुम् वसऩम् पाक्तमाऩदिऩाल् इङ्गु यागम् मुदलियदु सॆय्दवर् कळागिय जीवर्गळ् पोगिऱार्गळॆऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदम् अऩ्ऩत् तऩ्मैयै सॊल्लुम् वसऩम् पाक्तमाऩदिऩाल् इङ्गु यागम् मुदलियदु सॆय्दवर् कळागिय जीवर्गळ् पोगिऱार्गळॆऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।
तदन्तरप्रतिपत्तौ रंहति सम्परिष्वक्त इति। तदन्तरप्रतिपत्तौ देहान्तरप्रतिपत्तौ, देहबीजैर्भूतसूक्ष्मैः सम्परिष्वक्तः, रंहति गच्छति — इत्यवगन्तव्यम्। कुतः ? प्रश्ननिरूपणाभ्याम्; तथा हि प्रश्नः — ‘वेत्थ यथा पञ्चम्यामाहुतावापः पुरुषवचसो भवन्ति’ (छा. उ. ५। ३। ३) इति। निरूपणं च प्रतिवचनम् , द्युपर्जन्यपृथिवीपुरुषयोषित्सु पञ्चस्वग्निषु श्रद्धासोमवृष्ट्यन्नरेतोरूपाः पञ्च आहुतीर्दर्शयित्वा, — ‘इति तु पञ्चम्यामाहुतावापः पुरुषवचसो भवन्ति’ (छा. उ. ५। ९। १) इति। तस्मादद्भिः परिवेष्टितो जीवो रंहति व्रजतीति गम्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: “वेऱु (तेहम्) पोगुम्बोदु सूऴप्पट्टुप्पोगिऱाऩ्” ऎऩ्ऱु वेऱु पोगुम्बोदु, वेऱ तेहत्तै अडैयुम्बोदु, तेहत्तिऱ्कु पीजङ्गळा युळ्ळ पूदङ्गळिऩ् सूक्ष्मांसङ्गळाल् सूऴप्पट्टु पोगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम् एऩ्? “केळ्वियिलि रुन्दुम्, निरूबणत्तिलिरुन्दुम्" अप्पडिये केळ्वि “ऐन्दावदु आहुदियिल् जलम् ऎप्पडि पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ पॆयरुळ्ळदाग आगिऱदु ऎऩ्ऱु तॆरिन्दु कॊण्डि रुक्किऱाया?” (सान् V ३-३) निरूबणम् अदावदु पदिल्, त्युलोगम्, पर्जऩ्यऩ्, पूमि, पुरुषऩ्, स्तिरी आगिय ऐन्दु अक्ऩिगळिल् सिरत्तै, सोमम्, विरुष्टि, अऩ्ऩम्, रेदस्, ऎऩ्ऱ ऐन्दुआहुदिगळै काट्टिविट्टु “इप्पडियल्लवा ऐन्दावदु आहुदियिल् जलम् पुरुषण् ऎऩ्ऱ पॆयरुळ्ळदाग आगिऱदु" (सान् V ९–१) ऎऩ्ऱु। आगैयाल् जलत्तिऩाल् सूऴप्पट्टु जीवऩ् पोगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।
नन्वन्या श्रुतिः जलूकावत्पूर्वदेहं न मुञ्चति यावन्न देहान्तरमाक्रमतीति दर्शयति — ‘तद्यथा तृणजलायुका’ (बृ. उ. ४। ४। ३) इति। तत्राप्यप्परिवेष्टितस्यैव जीवस्य कर्मोपस्थापितप्रतिपत्तव्यदेहविषयभावनादीर्घीभावमात्रं जलूकयोपमीयत इत्यविरोधः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अप्पॊऴुदु ऎप्पडि पुल्लिलुळ्ळ पुऴुवो” (पिरुहत् IV ४३) ऎऩ्ऱु वेऱु सुरुदि पुऴुवैप्पोल, मऱ्ऱॊरु तेहत्तै पिडित्तुक्कॊळ्ळामल् इरुक्कुम् वरै मुऩ् तेहत्तै विडुवदिल्लैयॆऩ्ऱु काट्टु किऱदिल्लैया? अङ्गेयुम्गूड जलत्तिऩाल् सूऴप्पट्ट जीवऩुक्कुत्ताऩ् कर्माविऩाल् एऱ्पट्टु अडैयवेण् डियदायुळ्ळ सरीर विषयमाऩ पावऩै नीण्डिरुक्कु मॆऩ्बदु मात्तिरम्दाऩ् पुऴुवुडऩ् - उबमाऩमागच् चॊल्लप्पडुगिऱदु; ऎऩ्बदिऩाल् विरोमिल्लै
एवं श्रुत्युक्ते देहान्तरप्रतिपत्तिप्रकारे सति, याः पुरुषमतिप्रभवाः कल्पनाः — व्यापिनां करणानामात्मनश्च देहान्तरप्रतिपत्तौ कर्मवशाद्वृत्तिलाभस्तत्र भवति, — केवलस्यैवात्मनो वृत्तिलाभस्तत्र भवति, इन्द्रियाणि तु देहवदभिनवान्येव तत्र तत्र भोगस्थाने उत्पद्यन्ते, — मन एव वा केवलं भोगस्थानमभिप्रतिष्ठते, — जीव एव वा उत्प्लुत्य देहाद्देहान्तरं प्रतिपद्यते, शुक इव वृक्षाद्वृक्षान्तरम् — इत्येवमाद्याः, ताः सर्वा एव अनादर्तव्याः, श्रुतिविरोधात् ॥ १ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदमाग वेदत्तिल् सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱ वेऱु तेहत्तैयडैयुम् मुऱै इरुक्कैयिल्, मऩिदऩुडैय पुत्तियिलिरुन्दु एऱ्पडुम् कल्बऩैगळ् ‘करणङ्गळुम् आत्मावुम् वियाबगङ्गळाग इरुप्पदाल् वेऱु तेहम् पोगैयिल् कर्म वसत्तिऩालेये अङ्गु विरुत्ति एऱ्पडुम्। अङ्गु “वॆऱुम् आत्माविऱ्कुत्ताऩ् विरुत्ति एऱ्पडुगिऱदु। इन्दिरियङ्गळो तेहत्तैप् पोल अन्दन्द पोग स्ताऩत्तिल् पुदिदागवे एऱ्पडु किऩ्ऱऩ’। मऩस् मात्तिरम् पोगस्ताऩत्तैक् कुऱित्तुप् पोगिऱदु’। किळि ऒरु मरत्तिलिरुन्दु वेऱु मरम् पोवदु पोल, जीवऩ् मट्टुमे ऒरु तेहत्तिलिरुन्दु तुळ्ळि मऱ्ऱॊरु तेहत्तैयडैगिऱाऩ् ऎऩ्बदु मुदलाऩवै ऎवै उण्डो, अवै ऎल्लामे सुरुदिक्कु विरोदमायि रुप्पदाल् आदरिक्कत्तक्कवैयल्ल।
ननु उदाहृताभ्यां प्रश्नप्रतिवचनाभ्यां केवलाभिरद्भिः सम्परिष्वक्तो रंहतीति प्राप्नोति, अप्शब्दश्रवणसामर्थ्यात्। तत्र कथं सामान्येन प्रतिज्ञायते — सर्वैरेव भूतसूक्ष्मैः सम्परिष्वक्तो रंहतीति ? अत उत्तरं पठति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎडुत्तुक्काट्टिऩ् केळ्वि पदिल् इवैगळिलि रुन्दु, वॆऱुम् जलत्तिऩाल् मट्टुम् सूऴप्पट्टुप् पोगिऱाऩ् ऎऩ्बदुदाऩे एऱ्पडुगिऱदु। “जलम्” ऎऩ्ऱ सप्तम् सॊल्लप्पट्टु इरुक्कुम् पलत्तिऩाल्? अप्पडि यिरुक्क, पॊदुवाग ऎल्ला पूद सूक्ष्मङ्गळालुमे सूऴप्पट्टवऩागप् पोगिऱाऩ् ऎऩ्ऱु ऎप्पडि पिरदिक्ञै सॆय्यप्पडुगिऱदु। इव्विषयत्तिल् पदिल् सॊल्गिऱार्।
त्र्यात्मकत्वात्तु भूयस्त्वात् ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
त्रयात्मगत्वात्तु पूयस्त्वात् ॥ २ ॥
तुशब्देन चोदितामाशङ्कामुच्छिनत्ति। त्र्यात्मिका हि आपः, त्रिवृत्करणश्रुतेः। तास्वारम्भिकास्वभ्युपगतास्वितरदपि भूतद्वयमवश्यमभ्युपगन्तव्यं भवति। त्र्यात्मकश्च देहः, त्रयाणामपि तेजोबन्नानां तस्मिन्कार्योपलब्धेः। पुनश्च त्र्यात्मकः, त्रिधातुत्वात् — त्रिभिर्वातपित्तश्लेष्मभिः। न स भूतान्तराणि प्रत्याख्याय केवलाभिरद्भिरारब्धुं शक्यते। तस्माद्भूयस्त्वापेक्षोऽयम् — ‘आपः पुरुषवचसः’ इति — प्रश्नप्रतिवचनयोरप्शब्दः, न कैवल्यापेक्षः। सर्वदेहेषु हि रसलोहितादिद्रवद्रव्यभूयस्त्वं दृश्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘ताऩ्’ वार्त्तैयिऩाल् केट्ट सन्देहत्तै पोक्कडिक्किऱार्, जलम्, त्रिविरुत्करणत्तै (मूऩ्ऱागच् चॆय्ददु ऎऩ्बदै सॊल्लुम् वेद वाक्कियत्तिऩाल्, मूऩ्ऱु तऩ्मैयुळ्ळदल्लवा? अदु (जलम्) (तेहत्तै) आरम्बिक्किऱदॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्ळुम् विषयत्तिल् मऱ्ऱ इरण्डु पूदङ्गळुम् अवसियम् ऒप्पुक् कॊळ्ळप्पट्टदाग आगिविडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सरीरमुम् मूऩ्ऱु तऩ्मैयुळ्ळदु। तेजस्, जलम् ’ अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱ मूऩ्ऱिऩ् कार्यम् अदिल् तॆरिवदाल्, तविरवुम् वादम् पित्तम् सिलेष्मम् ऎऩ्ऱ मूऩ्ऱिऩाल् सरीरम् मूऩ्ऱु “तादुक्कळुडऩ् कूडियदाल् मूऩ्ऱु तऩ्मैयुळ्ळदागुम्। मऱ्ऱ पूदङ्गळैत् तळ्ळिविट्टु वॆऱुम् जलत्तिऩालेये सरीरम् एऱ्पड मुडियादु। आगैयिऩाल् “जलम् पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ पॆयरुळ्ळदाय्” ऎऩ्ऱु केळ्वि। पदिल् इवैगळिलुळ्ळ जलम् ऎऩ्ऱ सप्तम् अदिगमाय् इरुक्कुम् तऩ्मैयिऩाल्दाऩ्, तऩित्तिरुक्कुम् तऩ्मैयै अबेक्षिक्कविल्लै। ऎल्ला सरीरङ्गळिलुमे अऩ्ऩरसम्, रक्तम् मुदलाऩ तिरवमाऩ तिरवियङ्गळ् अदिगमायिरुक्कुम् तऩ्मै काणप्पडुगिऱदु अल्लवा?
ननु पार्थिवो धातुर्भूयिष्ठो देहेषूपलक्ष्यते। नैष दोषः — इतरापेक्षया अपां बाहुल्यं भविष्यति। दृश्यते च शुक्रशोणितलक्षणेऽपि देहबीजे द्रवबाहुल्यम्। कर्म च निमित्तकारणं देहान्तरारम्भे। कर्माणि च अग्निहोत्रादीनि सोमाज्यपयःप्रभृतिद्रवद्रव्यव्यपाश्रयाणि। कर्मसमवायिन्यश्च आपः श्रद्धाशब्दोदिताः सह कर्मभिर्द्युलोकाख्येऽग्नौ हूयन्त इति वक्ष्यति। तस्मादप्यपां बाहुल्यप्रसिद्धिः। बाहुल्याच्च अप्शब्देन सर्वेषामेव देहबीजानां भूतसूक्ष्माणामुपादानमिति निरवद्यम् ॥ २ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तेहङ्गळिल् पिरुदिवी सम्बन्दमाऩ तादु अल्लवा अदिगमागक् काणप्पडुगिऱदु? ऎऩ्ऱाल् इदु तोषमिल्लै। मऱ्ऱवैगळै उत्तेसित्तु जलत्तिऱ्के अदिगमायिरुक्कुम् तऩ्मै इरुक्कुम्। तविरवुम्, तेहत्तिऱ्कु पीजमायुळ्ळ रेदस् सोणिदमॆऩ्बदिलुम् तिरवमायुळ्ळदु अदिगमायिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, सरीरम् एऱ्पडुवदिल् निमित्तगारणम् कर्मा। अक्ऩिहोत्रम् मुदलाऩ कर्माक्कळुम्, सोमम्, नॆय्, पाल् मुदलाऩ तिरवमाऩ तिरवियङ्गळै आसिरयित् तिरुक्किऩ्ऱऩ; कर्मावुडऩ् सम्बन्दप्पट्ट ताय्, सिरत्तै यॆऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुवदाय् इरुक्कुम् जलम् कर्माक्कळुडऩ्गूड त्युलोगम् ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पडुगिऱ अक्ऩियिल् आहुदि सॆय्यप्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱदु। आगैयालुम् जलत्तिऱ्कु अदिगमायिरुक्कुम् तऩ्मै सित्तिक्किऱदु। अदिगमायिरुप्पदिऩाल् जलम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् तेहत्तिऱ्कु पीजङ्गळायुळ्ळ ऎल्ला पूद सूक्ष्मङ्गळुक्कुमे ऎडुत्तल् ऎऩ्बदु तोषमऱ्ऱदु।
प्राणगतेश्च ॥ ३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
प्राणगदेच्च ॥ ३ ॥
प्राणानां च देहान्तरप्रतिपत्तौ गतिः श्राव्यते — ‘तमुत्क्रामन्तं प्राणोऽनूत्क्रामति प्राणमनूत्क्रामन्तँ सर्वे प्राणा अनूत्क्रामन्ति’ (बृ. उ. ४। ४। २) इत्यादिश्रुतिभिः। सा च प्राणानां गतिर्नाश्रयमन्तरेण सम्भवतीत्यतः प्राणगतिप्रयुक्ता तदाश्रयभूतानामपामपि भूतान्तरोपसृष्टानां गतिरवगम्यते। न हि निराश्रयाः प्राणाः क्वचिद्गच्छन्ति तिष्ठन्ति वा, जीवतो दर्शनात् ॥ ३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेऱु तेहम् पोगुम्बोदु पिराणऩ्गळुक्कुम् कदि सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। “पुऱप्पडुगिऱ अवऩै पिराणऩ् अऩुसरित्तु पुऱप्पडुगिऱदु; पुऱप्पडुगिऱ पिराणऩै अऩुसरित्तु ऎल्ला पिराणऩ्गळुम् पुऱप्पडुगिऩ्ऱऩ (पिरुहत् IV ४-२) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदिगळाल्, अन्द पिराणऩ्गळुडैय पोगुदल् आसिरयमऩ्ऩियिल् सम्बविक्कादॆऩ्बदिऩाल्। पिराणऩ्गळुडैय पोगुद लैयॊट्टि अवैगळुक्कु आसिरयङ्गळायिरुक्कुम् मऱ्ऱ पूदङ्गळुडऩ् सेर्न्द जलत्तिऱ्कुगदि उण्डॆऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। आसिरयमऩ्ऩियिल् पिराणऩ्गळ् ऎङ्गुम् पोवदुमिल्लै, इरुप्पदुमिल्लै ऎऩ्बदु पिरसित्तम्, उयिरुडऩिरुक्कुम्बोदु अप्पडिये काणुवदाल्।
अग्न्यादिगतिश्रुतेरिति चेन्न भाक्तत्वात् ॥ ४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अक्न्यादिगदिच्रुदेरिदि सेन्न पाक्तत्वात् ॥ ४ ॥
स्यादेतत् — नैव प्राणा देहान्तरप्रतिपत्तौ सह जीवेन गच्छन्ति, अग्न्यादिगतिश्रुतेः। तथा हि श्रुतिः मरणकाले वागादयः प्राणा अग्न्यादीन्देवान्गच्छन्तीति दर्शयति — ‘यत्रास्य पुरुषस्य मृतस्याग्निं वागप्येति वातं प्राणः’ (बृ. उ. ३। २। १३) इत्यादिना इति चेत् , न, भाक्तत्वात्। वागादीनामग्न्यादिगतिश्रुतिर्गौणी, लोमसु केशेषु च अदर्शनात् — ‘ओषधीर्लोमानि वनस्पतीन्केशाः’ (बृ. उ. ३। २। १३) इति हि तत्राम्नायते, न हि लोमानि केशाश्चोत्प्लुत्य ओषधीर्वनस्पतींश्च गच्छन्तीति सम्भवति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इप्पडियिरुक्कलाम् अक्ऩि मुदलियदैयडैवदाग सुरुदियिरुप्पदिऩाल्, वेऱु तेहत्तिऱ्कुप् पोगुम्बोदु, जीवऩुडऩ् पिराणऩ्गळ् पोवदे किडैयादु। अप्पडिये सुरुदि मरणगालत्तिल् वाक्कु मुदलाऩ पिराणऩ्गळ् अक्ऩि मुदलाऩ तेवदैगळैयडैगिऩ्ऱऩवॆऩ्ऱु काट्टुगिऱदु। “ऎप्पॊऴुदु इन्द इऱन्दुबोऩ पुरुषऩु टैय वाक्कु अक्ऩियै अडैगिऱदु। पिराणऩ् वायुवै” ऎऩ्बदु मुदलाऩदिऩाल्, ऎऩ्ऱाल्, सरियल्ल पाक्तमायिरुप्पदाल् (कौणमायिरुप्पदाल्)
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वाक्कु मुदलियदिऱ्कु अक्ऩि मुदलाऩदै अडैवदु ऎऩ्बदै सॊल्लुम् सुरुदि कौणमे, लोमङ्गळिलुम् केसङ्गळिलुम् काणाददिऩाल् “लोमङ् गळ् ओषदिगळैयुम्, केसङ्गळ् वऩस्पदिगळैयुम्” (पिरुहत् III२-१३) ऎऩ्ऱल्लवा अङ्गे सॊल्लप्पट्टि रुक्किऱदु। लोमङ्गळुम् केसङ्गळुम् वॆळिक्किळम्बि ओषदिगळैयुम् वऩस्पदिगळैयुम् अडैगिऩ्ऱऩ ऎऩ्बदु सम्बविक्कादु अल्लवा?
न च जीवस्य प्राणोपाधिप्रत्याख्याने गमनमवकल्पते। नापि प्राणैर्विना देहान्तरे उपभोग उपपद्यते। विस्पष्टं च प्राणानां सह जीवेन गमनमन्यत्र श्रावितम्। अतो वागाद्यधिष्ठात्रीणामग्न्यादिदेवतानां वागाद्युपकारिणीनां मरणकाले उपकारनिवृत्तिमात्रमपेक्ष्य वागादयोऽग्न्यादीन्गच्छन्तीत्युपचर्यते ॥ ४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, पिराणऩ्गळागिऱ उबादिगळै विलक्कि विडुम् पक्षत्तिल् जीवऩुक्कु पोवदॆऩ्बदे एऱ्पडादु। तविरवुम् पिराणऩ्गळिल्लामल् वेऱु सरीरत्तिल् अऩुबवम् पॊरुन्दादु। वेऱु इडत्तिल् तॆळिवागवे जीवऩुडऩ्गूड पिराणऩ्गळुक्कुप्पोगुदल् सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् वाक्कु मुदलियवैगळुक्कु अदिदेवदै कळायुळ्ळदुम् वाक्कु मुदलियवैगळुक्कु अऩुक्रहम् सॆय्वदुमाऩ अक्ऩि मुदलिय तेवदैगळुडैय उबगारम् मरणगालत्तिल् निविरुत्तियावदै मात्तिरम् उत्तेसित्तु वाक्कु मुदलियवै अक्ऩि मुदलाऩवै कळै अडैवदाग उबसारमाग सॊल्लप्पडुगिऱदु।
प्रथमेऽश्रवणादिति चेन्न ता एव ह्युपपत्तेः ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
प्रदमेअच्रवाणादिदि सेन्न ता एव ह्युबबत्ते: ॥ ५ ॥
स्यादेतत् — कथं पुनः ‘पञ्चम्यामाहुतावापः पुरुषवचसो भवन्ति’ (छा. उ. ५। ३। ३) इत्येतत् निर्धारयितुं पार्यते, यावता नैव प्रथमेऽग्नावपां श्रवणमस्ति ? इह हि द्युलोकप्रभृतयः पञ्चाग्नयः पञ्चानामाहुतीनामाधारत्वेनाधीताः। तेषां च प्रमुखे ‘असौ वाव लोको गौतमाग्निः’ (छा. उ. ५। ४। १) इत्युपन्यस्य ‘तस्मिन्नेतस्मिन्नग्नौ देवाः श्रद्धां जुह्वति’ (छा. उ. ५। ४। २) इति श्रद्धा होम्यद्रव्यत्वेन आवेदिता। न तत्र आपो होम्यद्रव्यतया श्रुताः। यदि नाम पर्जन्यादिषूत्तरेषु चतुर्ष्वग्निष्वपां होम्यद्रव्यता परिकल्प्येत, परिकल्प्यतां नाम, तेषु होतव्यतयोपात्तानां सोमादीनामब्बहुलत्वोपपत्तेः। प्रथमे त्वग्नौ श्रुतां श्रद्धां परित्यज्य अश्रुता आपः परिकल्प्यन्त इति साहसमेतत्। श्रद्धा च नाम प्रत्ययविशेषः, प्रसिद्धिसामर्थ्यात्। तस्मादयुक्तः पञ्चम्यामाहुतावपां पुरुषभाव इति चेत् —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्:- इदु इरुक्कलाम्, आऩाल् ऐन्दावदु आहूदियिल् जलङ्गळ् पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ पॆयरुळ्ळ वैगळाग आगिऩ्ऱऩ” (सान् V ३-३) ऎऩ्ऱु इदु ऎप्पडि तीर्माऩिक्क मुडिगिऱदु। एऩॆऩ्ऱाल् मुदल् अक्ऩियिल्, जलत्तिऱ्कु पिरस्ताबमेयिल्लैये? इङ्गे त्युलोगम् मुदलाऩ ऐन्दु अक्ऩिगळ् ऐन्दु आहूदिगळुक्कु आदारमाग सॊल्लप्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ। इवैगळिऩ् आरम्बत्तिल् “हे कौदम, अन्द लोगमे अक्ऩि” (सान् V४-१) ऎऩ्ऱु सॊल्लिविट्टु “अप्पेऱ्प्पट्ट इन्द अक्ऩियिल् तेवर्गळ् सिरत्तैयै होमम् सॆय्गिऱार्गळ्” (सान् V ४-२) ऎऩ्ऱु होम तिरवियमाग सिरत्तै सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। अङ्गे जलम् होम तिरव्यमाग सॊल्लप्पडविल्लै पर्जऩ्यऩ् मुदलाऩ मेल् उळ्ळ नाऩ्गु अक्ऩिगळिल् होम तिरव्यमा युळ्ळदाय् एऱ्पट्टिरुक्किऱ सोमम् मुदलियवैगळुक्कु जलम् अदिगमागयिरुक्कुम् तऩ्मै पॊरुन्दुमाऩदिऩाल् अङ्गे जलत्तिऱ्कु होम तिरवियत्तऩ्मै कल्बिप्प तऩाल् कल्बिक्कप्पडट्टुम्। मुदलावदाऩ अक्ऩियिलो सॊल्लियिरुक्किऱ सिरत्तैयै विट्टुविट्टु सॊल्लप् पडाद जलङ्गळ् कल्बिक्कप्पडुगिऩ्ऱऩ ऎऩ्बदु साहसम्। सिरत्तै ऎऩ्बदो माऩसिग विरुत्ति विसेषम्, पिरसित्तियिऩ् पलत्तिऩाल् आगैयाल् ऐन्दावदु आहूदियिल् जलत्तिऱ्कु पुरुषऩायिरुक्कुम् तऩ्मै ऎऩ्बदु पॊरुन्दादु, ऎऩ्ऱाल्
नैष दोषः; हि यतः तत्रापि प्रथमेऽग्नौ ता एवापः श्रद्धाशब्देनाभिप्रेयन्ते। कुतः ? उपपत्तेः। एवं ह्यादिमध्यावसानसंगानात् अनाकुलमेतदेकवाक्यमुपपद्यते। इतरथा पुनः, पञ्चम्यामाहुतौ अपां पुरुषवचस्त्वप्रकारे पृष्टे, प्रतिवचनावसरे प्रथमाहुतिस्थाने यद्यनपो होम्यद्रव्यं श्रद्धां नामावतारयेत् — ततः अन्यथा प्रश्नोऽन्यथा प्रतिवचनमित्येकवाक्यता न स्यात्। ‘इति तु पञ्चम्यामाहुतावापः पुरुषवचसो भवन्ति’ इति च उपसंहरन् एतदेव दर्शयति। श्रद्धाकार्यं च सोमवृष्ट्यादि स्थूलीभवदब्बहुलं लक्ष्यते। सा च श्रद्धाया अप्त्वे युक्तिः। कारणानुरूपं हि कार्यं भवति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्:- इदु तोषमिल्लै एऩॆऩ्ऱाल्, अङ्गेयुम् कूड मुदलावदाऩ अक्ऩियिल्, सिरत्तै ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् अन्द जलङ्गळे करुदप्पडुगिऩ्ऱऩ। एऩ्? पॊरुन्दुवदाल् इप्पडियिरुन्दालल्लवा आरम्बम् मत्ति मुडिवु ऎल्लाम् ऒत्तुप्पोवदिऩाल् इदु सिरममऩ्ऩियिल् ऒरे अर्त्तमुळ्ळ वाक्कियमायिरुप्पदु पॊरुत्तमागुम्? इप्पडियिल्लामल्, ऐन्दावदु आहूदियिल् जलत्तिऱ्कु पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ पॆयर् एऱ्पडुम्मुऱै केट्कप्पट्टिरुक्कुम् पोदु, पदिल् सॊल्लुम् समयत्तिल् मुदल् आहूदि स्ताऩत्तिल् जलमल्लाद सिरत्तैयॆऩ्बदै होम तिरवियमागच् चॊल्लियिरुन्दाल् अप्पॊऴुदु केळ्वि ऒरुविदम् पदिल् वेऱु विदम् ऎऩ्ऱु ऒरे वाक्किय मायिरुक्कुम् तऩ्मैयिरादु। “इव्विदमे ऐन्दावदु आहूदियिल् जूलम् पुरुषऩ् ऎऩ्ऱ पॆयर् उळ्ळदाग आगिऱदु” ऎऩ्ऱु मुडिप्पदुम् इदैये काट्टुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिरत्तैयिऩाल् एऱ्पडुम् सोमम् विरुष्टि मुदलियदु स्तूलमाग आगि जलम् अदिगमुळ्ळदागक् काण्गिऱदु। अदुवुम् सिरत्तैयिऩ् जलत्तऩ्मै विषयत्तिल् युक्ति कार्यम् ऎऩ्बदु कारणत्तिऱ्कु अऩुरूबमायिरुक्कुमल्लवा?
न च श्रद्धाख्यः प्रत्ययः, मनसो जीवस्य वा धर्मः सन् धर्मिणो निष्कृष्य होमायोपादातुं शक्यते — पश्वादिभ्य इव हृदयादीनि इति, आप एव श्रद्धाशब्दा भवेयुः। श्रद्धाशब्दश्चाप्सूपपद्यते, वैदिकप्रयोगदर्शनात् — ‘श्रद्धा वा आपः’ इति। तनुत्वं श्रद्धासारूप्यं गच्छन्त्य आपो देहबीजभूता इत्यतः श्रद्धाशब्दाः स्युः — यथा सिंहपराक्रमो नरः सिंहशब्दो भवति। श्रद्धापूर्वककर्मसमवायाच्च अप्सु श्रद्धाशब्द उपपद्यते, मञ्चशब्द इव पुरुषेषु। श्रद्धाहेतुत्वाच्च श्रद्धाशब्दोपपत्तिः, ‘आपो हास्मै श्रद्धां संनमन्ते पुण्याय कर्मणे’ इति श्रुतेः ॥ ५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, मऩसिऩुडैयवो जीवऩुडैयवो तर्म मायुळ्ळ सिरत्तै ऎऩ्ऱ पॆयरुडैय ऎण्णत्तै तर्मत् तैयुडैयदिलिरुन्दु पिरित्तु होमत्तिऱ्काग ऎडुत्तुक् कॊळ्ळ मुडियादु। पसु मुदलाऩदिलिरुन्दु ह्रुदयम् मुदलि यदै ऎडुप्पदुबोल, आगैयाल् सिरत्तै ऎऩ्ऱ सप्तत्ति ऩाल् सॊल्लप्पडुवदु जलमागत्ताऩ् इरुक्क वेण्डुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिरत्तै ऎऩ्ऱ सप्तमुम् जलमॆऩ्बदिल् उसिदमे यागुम्। वेद सम्बन्दमाऩ पिरयोगमिरुप्पदिऩाल् “सिरत्तैये जलम्” ऎऩ्ऱु तेहत्तिऱ्कु पीजमायिरुक्कुम् जलम् सिरत्तैक्कु समाऩमाग वॆगु सूक्ष्ममायिरुक् कुम् तऩ्मैयै अडैगिऩ्ऱदु ऎऩ्बदाल् सिरत्तै ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩालेये सॊल्लप्पडुगिऩ्ऱदु। ऎप्पडि सिम्हत् तैप्पोल पराक्किरममुळ्ळ मऩिदऩ् सिम्हम् ऎऩ्ऱ सप्तत्ताल् सॊल्लप्पडुबवऩाग आगिऱाऩो अप्पडि
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिरत्तैयै मुऩ्ऩिट्टु सॆय्यप्पडुम् कर्माक् कळिऩ् सम्बन्दम् इरुप्पदिऩालुम् जल विषयत्तिल् सिरत्तै ऎऩ्ऱ सप्तम् पॊरुन्दुम्, पुरुषर्गळिडत्तिल् कट्टिल् ऎऩ्ऱ सप्तम् पोल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिरत्तैक्कुक् कारणमाय् इरुप्पदिऩालुम् (जलत्तिऱ्कु) सिरत्तैयॆऩ्ऱ सप्तम् पॊरुन्दुम्। “जलम् इवऩुक्कु पुण्णियगर्मा सॆय्वदऱ्कु सिरत्तैयै उण्डुबण्णुगिऱदु, ऎऩ्ऱ सुरुदियिऩाल्।
अश्रुतत्वादिति चेन्नेष्टादिकारिणां प्रतीतेः ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अच्रुदत्वादिदि सेन्नेष्टादिगारिणाम् प्रदीदे: ॥ ६ ॥
अथापि स्यात् — प्रश्नप्रतिवचनाभ्यां नाम आपः श्रद्धादिक्रमेण पञ्चम्यामाहुतौ पुरुषाकारं प्रतिपद्येरन्; न तु तत्सम्परिष्वक्ता जीवा रंहेयुः, अश्रुतत्वात् — न ह्यत्र अपामिव जीवानां श्रावयिता कश्चिच्छब्दोऽस्ति। तस्मात् ‘रंहति सम्परिष्वक्तः’ इत्ययुक्तम् — इति चेत् , नैष दोषः। कुतः ? इष्टादिकारिणां प्रतीतेः — ‘अथ य इमे ग्राम इष्टापूर्ते दत्तमित्युपासते ते धूममभिसम्भवन्ति’ (छा. उ. ५। १०। ३) इत्युपक्रम्य इष्टादिकारिणां धूमादिना पितृयाणेन पथा चन्द्रप्राप्तिं कथयति ‘आकाशाच्चन्द्रमसमेष सोमो राजा’ (छा. उ. ५। १०। ४) इति। त एवेहापि प्रतीयन्ते, ‘तस्मिन्नेतस्मिन्नग्नौ देवाः श्रद्धां जुह्वति तस्या आहुतेः सोमो राजा सम्भवति’ (छा. उ. ५। ४। २) इति श्रुतिसामान्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्:- केळ्वि पदिल् इवैगळिलिरुन्दु जलम् सिरत्तै मुदलाऩ वरिसैयाग ऐन्दावदु आहुदियिल् पुरुषरूबत्तै अडैगिऱदु ऎऩ्बदु इरुक्कट्टुम्। आऩाल् अदिऩाल् सूऴप्पट्टु जीवर्गळ् पोगिऱार्गळ् ऎऩ्बदिल्लै, सॊल्लप्पडाददिऩाल्, इङ्गे जलत्तैच् चॊल्वदुबोल्, जीवर्गळै सॊल्लुम् ऎव्विद सप्तमुम् इल्लै। आगैयाल् सूऴप्पट्टुप् पोगिऱाऩ् ऎऩ्बदु युक्तमिल्लै, ऎऩ्ऱाल्,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम् :- इदु तोषमिल्लै। एऩ्? “यागम् मुदलियदु सॆय्दवर्गळुक्कु पिरदीदियिरुप्पदाल्” “ऎन्द इवर्गळ् किरामत्तिल् इष्टम् पूर्त्तम् ताऩम् इदुबोऩ्ऱवैगळैये सॆय्गिऱार्गळो, अवर्गळ् पुगैयै अडैगिऱार्गळ्” (सान्।V-१०-३) ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु यागम् मुदलियदु सॆय्गिऱवर्गळुक्कु पुगै मुदलियदैयुडैय पित्रुयाणम् मार्क्कमाग सन्दिरऩै अडैवदैच् चॊल्गिऱदु। “आगासत्तिलिरुन्दु सन्दिरऩै, इवर् सोमराजा” (सान् V १०-४) ऎऩ्ऱु “अन्द इन्द अक्ऩियिल् तेवर्गळ् सिरत्तैयै होमम् सॆय्गिऱार्गळ्। अन्द आहूदियिलिरुन्दु,, सोमराजा एऱ्पडुगिऱार्”। (सान् V ४-२) ऎऩ्ऱु सुरुदि समाऩमाय् इरुप्पदाल्, अवर्गळे इङ्गेयुम् अऱियप्पडुगिऱार्गळ्।
तेषां च अग्निहोत्रदर्शपूर्णमासादिकर्मसाधनभूता दधिपयःप्रभृतयो द्रवद्रव्यभूयस्त्वात्प्रत्यक्षमेव आपः सन्ति। ता आहवनीये हुताः सूक्ष्मा आहुत्योऽपूर्वरूपाः सत्यः तानिष्टादिकारिण आश्रयन्ति — तेषां च शरीरं नैधनेन विधानेनान्त्येऽग्नावृत्विजो जुह्वति — ‘असौ स्वर्गाय लोकाय स्वाहा’ इति। ततस्ताः श्रद्धापूर्वककर्मसमवायिन्य आहुतिमय्य आपोऽपूर्वरूपाः सत्यः तानिष्टादिकारिणो जीवान्परिवेष्ट्य अमुं लोकं फलदानाय नयन्तीति यत् , तदत्र जुहोतिना अभिधीयते — ‘श्रद्धां जुह्वतीति’ (बृ. उ. ६। २। ९) ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अवर्गळुक्कु अक्ऩिहोत्रम् तर्सबूर्णमासम् मुदलाऩ कर्माक्कळुक्कु सादऩमायुळ्ळ तयिर् पाल् मुदलियवै तिरवमाऩ तिरवियमदिगमागयिरुप्पदाल् पिरत्यक्षमागवे जलम् इरुक्किऱदु। अवैगळ् आहवनीयत्तिल् होमम् सॆय्यप्पट्टु सूक्ष्ममाऩ आहुदिगळाग अबूर्वमॆऩ्ऱ रूबमुळ्ळवैगळाग इरुन्दुगॊण्डु अन्द इष्टम् मुदलियवैगळै सॆय्गिऱवर्गळै आसिरयिक्किऩ्ऱऩ। अवर्गळुडैय सरीरत्तै मरणत्तिल् सॆय्यवेण्डिय विदिप्पडि रित्विक्कुगळ् अक्ऩियिल् होमम् सॆय्गिऱार्गळ्। “अन्द यजमाऩऩ् स्वर्क्कलोगत्तिऱ्कु सॆल्लट्टुम्” ऎऩ्ऱु पिऱगु सिरत्तैयै मुऩ्ऩिट्टु सॆय्यप्पट्ट कर्माक् कळुडऩ् सम्बन्दप्पट्टु आहुदिरूबमायिरुन्दु वन्द अन्द जलम् अबूर्वरूबमायिरुन्दु अन्द यागम् मुदलियदै सॆय्दिरुन्द जीवर्गळै सुऱ्ऱिक्कॊण्डु पलऩ् कॊडुप्पदऱ्काग अन्द लोगम् कॊण्डु पोगिऱदु ऎऩ्बदु ऎदुवो अदु इङ्गे “होमम् सॆय्गिऱाऩ्” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु “सिरत्तैयै होमम् सॆय्गिऱार्गळ्” (पिरुहत् VI२-४) ऎऩ्ऱु।
तथा च अग्निहोत्रे वाक्यशेषेण ‘ते वा एते आहुती हुते उत्क्रामतः’ इत्येवमादिना अग्निहोत्राहुत्योः फलारम्भाय लोकान्तरप्राप्तिर्दर्शिता। तस्मादाहुतिमयीभिरद्भिः सम्परिष्वक्ता जीवा रंहन्ति स्वकर्मफलोपभोगायेति श्लिष्यते ॥ ६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये अक्ऩिहोत्र विषयमाग केट्ट आऱु केळ्विगळुक्कु पदिल् रूबमायुळ्ळ पिऩ् वाक्कियत्तिऩाल्, ‘अन्द इन्द होमम् सॆय्यप्पट्ट आहुदिगळे किळम्बुगिऩ्ऱऩ” ऎऩ्बदु मुदलाऩदिऩाल्, पलऩै आरम्बिप्पदऱ्काग अक्ऩिहोत्र आहुदिगळुक्कु वेऱु लोगम् पोवदु काट्टप्पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् आहुदिमयमाऩ जलङ्गळाल् सूऴप्पट्टु जीवर्गळ् तङ्गळुडैय कर्माक्कळिऩ् पलऩ्गळै अऩुबविप्पदऱ्कागप् पोगिऱार्गळ् ऎऩ्बदु पॊरुत्तमायिरुक्किऱदु।
कथं पुनरिदमिष्टादिकारिणां स्वकर्मफलोपभोगाय रंहणं प्रतिज्ञायते, यावता तेषां धूमप्रतीकेन वर्त्मना चन्द्रमसमधिरूढानामन्नभावं दर्शयति — ‘एष सोमो राजा तद्देवानामन्नं तं देवा भक्षयन्ति’ (छा. उ. ५। १०। ४) इति ? ‘ते चन्द्रं प्राप्यान्नं भवन्ति ताँस्तत्र देवा यथा सोमँ राजानमाप्यायस्वापक्षीयस्वेत्येवमेनाँस्तत्र भक्षयन्ति’ (बृ. उ. ६। २। १६) इति च समानविषयं श्रुत्यन्तरम्। न च व्याघ्रादिभिरिव देवैर्भक्ष्यमाणानामुपभोगः सम्भवतीति। अत उत्तरं पठति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्:- यागम् मुदलियदु सॆय्दवर्गळुक्कु तङ्गळ् कर्माक्कळिऩ् पलऩ्गळै अऩुबविप्पदऱ्काग पोगिऱदु ऎऩ्ऱ इदु ऎव्विदम् पिरदिक्ञै सॆय्यप् पडुगिऱदु? अवर्गळुक्कु पुगैयै अडैयाळमायुळ्ळ मार्क्कम् वऴियाग सन्दिरऩै अडैन्दवर्गळुक्कु अऩ्ऩमायिरुक्कुम् तऩ्मै सॊल्लप्पट्टिरुक्कैयिल् “इवऩ् सोमराजा, अदु तेवर्गळुक्कु अऩ्ऩम्, अवऩै तेवर्गळ् साप्पिडुगिऱार्गळ्” (सान्।V-१०-४) ऎऩ्ऱु। “अवर्गळ् सन्दिरऩै अडैन्दु अऩ्ऩमाग आगिऱार्गळ्। अङ्गे अवर्गळै, तेवर्गळ् ऎप्पडि सोमराजऩै (सोमरसत्तै) अदिगप्पडुत्ति, अदिगप् पडुत्ति साप्पिट्टु कुऱैक्किऱार्गळो, अप्पडिये इवर् कळैयुम् अङ्गु साप्पिडुगिऱार्गळ्” (पिरुहत् VI २-१६) ऎऩ्ऱु अदेविषयमाऩ वेऱु सुरुदियुम् पुलि मुदलियवैगळाल् पोल तेवर्गळाल् साप्पिडप्पडु किऱवर्गळुक्कु पोगम् सम्बविक्कादे? ऎऩ्ऱाल् अदऱ्कु पदिल् सॊल्गिऱार्:-
भाक्तं वानात्मवित्त्वात्तथाहि दर्शयति ॥ ७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पाक्तम् वानात्मवित्त्वात्तदाहि तर्सयदि ॥ ७ ॥
वाशब्दश्चोदितदोषव्यावर्तनार्थः। भाक्तमेषामन्नत्वम् , न मुख्यम्। मुख्ये ह्यन्नत्वे ‘स्वर्गकामो यजेत’ इत्येवंजातीयकाधिकारश्रुतिरुपरुध्येत। चन्द्रमण्डले चेदिष्टादिकारिणामुपभोगो न स्यात् , किमर्थमधिकारिण इष्टादि आयासबहुलं कर्म कुर्युः। अन्नशब्दश्चोपभोगहेतुत्वसामान्यात् अनन्नेऽप्युपचर्यमाणो दृश्यते, यथा — विशोऽन्नं राज्ञां पशवोऽन्नं विशामिति। तस्मादिष्टस्त्रीपुत्रमित्रभृत्यादिभिरिव गुणभावोपगतैरिष्टादिकारिभिर्यत्सुखविहरणं देवानाम् , तदेवैषां भक्षणमभिप्रेतम् , न मोदकादिवच्चर्वणं निगरणं वा ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्:- ‘वा’ऎऩ्ऱ सप्तम् सॊऩ्ऩ तोषत्तै निविरुत्ति सॆय्वदै पिरयोजऩमायु टैयदु। “पाक्तम्” इवर्गळुडैय अऩ्ऩत्तऩ्मै मुक्कियमऩ्ऱु अऩ्ऩत् तऩ्मै मुक्कियमायिरुन्ददेयाऩाल्, ‘स्वर्क्कत्तिल् विरुप्पमुळ्ळवऩ् यागम् सॆय्यवेण्डुम्’ ऎऩ्ऱदु पोलुळ्ळ ‘अदिगारत्तैच् चॊल्लुम् सुरुदि पादिक्कप् पट्टुविडुमल्लवा? यागम् मुदलियदु सॆय्गिऱवर्गळुक्कु सन्दिर मण्डलत्तिल् पोगमिल्लैयेयाऩाल्, ऎदऱ्काग अदिगारिगळ् यागम् मुदलिय आयासम् निऱैन्द कर्मावै सॆय्वार्गळ्?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अऩ्ऩमिल्लाददिलुम् पोगत्तिऱ्कु कारणमायि रुप्पदु ऎऩ्ऱ पॊदुत्तऩ्मैयिऩाल् अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱ सप्तम् उबसारमाग सॊल्लप्पडुवदु काण्गिऱदु। अरसर् कळुक्कु वैसियर्, अऩ्ऩम्; पसुक्कळ् वैसियर् कळुक्कु अऩ्ऩम्, ऎऩ्ऱु। आगैयाल्, विरुम्बक्कूडिय स्तिरी, पुत्तिरऩ्, मित्तिरऩ्, वेलैक्कारऩ् मुदलियवर्गळुडऩ् पोल, तऩक्कु कीऴ्प्पट्टु वन्दुळ्ळ यागम् मुदलियदै सॆय्दवर्गळुडऩ् सुगमाग तेवर्गळ् विहारम् सॆय्वदु ऎदुवो अदुदाऩ् इवर्गळै साप्पिडुगिऱदु ऎऩ्बदु; कॊऴुक्कट्टै मुदलियवैगळैप् पोल कडिप्पदो मुऴुङ्गुवदो इल्लै।
‘न ह वै देवा अश्नन्ति न पिबन्त्येतदेवामृतं दृष्ट्वा तृप्यन्ति’ (छा. उ. ३। ६। १) इति च देवानां चर्वणादिव्यापारं वारयति। तेषां च इष्टादिकारिणां देवान्प्रति गुणभावोपगतानामप्युपभोग उपपद्यते, राजोपजीविनामिव परिजनानाम्। अनात्मवित्त्वाच्च इष्टादिकारिणां देवोपभोग्यभाव उपपद्यते। तथा हि श्रुतिरनात्मविदां देवोपभोग्यतां दर्शयति — ‘अथ योऽन्यां देवतामुपास्तेऽन्योऽसावन्योऽहमस्मीति न स वेद यथा पशुरेवँ स देवानाम्’ (बृ. उ. १। ४। १०) इति। स चास्मिन्नपि लोके इष्टादिभिः कर्मभिः प्रीणयन्पशुवद्देवानामुपकरोति, अमुष्मिन्नपि लोके तदुपजीवी तदादिष्टं फलमुपभुञ्जानः पशुवदेव देवानामुपकरोतीति गम्यते ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम् “तेवर्गळ् साप्पिडुवदे किडैयादु। कुडिप्पदुम् किडैयादु इन्द अमिरुदत्तै पार्त्ते तिरुप्तियडैगिऱार्गळ्” (सान् III६-१) ऎऩ्ऱु तेवर्गळुक्कु कुडिप्पदु मुदलिय कार्यत्तै मऱुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अन्द यागम् मुदलियदु सॆय्दवर्गळुक्कुम्, तेवर्गळै उत्तेसित्तु कीऴ्प्पट्ट तऩ्मैयुळ्ळवर्ग ळाऩालुम्गूड पोगम् न्यायमे, अरसऩैयण्डि जीविक्किऱ परिजऩङ्गळुक्कुप्पोल।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आत्मावै अऱिन्द तऩ्मैयिल्लाद कारणत् तिऩालुम्, यागादिसॆय्दवर्गळुक्कु तेवर्गळाल् अऩुबविक्कप्पडुम् तऩ्मै न्यायमे। अप्पडिये सुरुदि “ऎवऩ् तेवदैयै अऩ्यमाग उबासिक्किऱाऩो, अवर् वेऱु नाऩ् वेऱु ऎऩ्ऱु, अवऩ् अऱिन्दवऩल्ल। अवऩ् तेवर्गळुक्कु पसुवैप्पोल” (पिरुहत् १-४-१०) ऎऩ्ऱु आत्मवित्तल्लादवर्गळुक्कु, तेवर्गळुक्कु पोक्यमा यिरुक्कुम् तऩ्मैयै काट्टुगिऱदु। अवऩ् इन्द लोगत्तिलुम्गूड यागम् मुदलाऩ ‘कर्माक्कळिऩाल् सन्दोषप्पडुत्ति पसुवैप्पोल,-तेवर्गळुक्कु उबगारम् सॆय्गिऱाऩ्। अन्द लोगत्तिलुम् अवर्गळै यण्डि जीवित्तुक्कॊण्डु अवर्गळ् कॊडुक्कुम् पलऩै अऩुबवित्तुक्कॊण्डु पसुवैप्पोल तेवर्गळुक्कु उबगारम् सॆय्गिऱाऩ् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु।