ज्योतिराद्यधिष्ठानं तु तदामननात् ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ज्योदिरात्यदिष्टानम् तु तदामऩनात् ॥ १४ ॥
स्वतन्त्रा देवतन्त्रा वा वागाद्याः स्युः स्वतन्त्रता ॥
नो चेद्वागादिजो भोगो देवानां स्यान्न चाऽऽत्मनः ॥ १३ ॥
श्रुतमग्न्यादितन्त्रत्वं भोगोऽग्न्यादेस्तु नोचितः ॥
देवदेहेषु सिद्धत्वाज्जीवो भुङ्क्ते स्वकर्मणा ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वाक्कु मुदलियवै स्वदन्दिरमायुळ्ळवैगळा? अल्लदु तेवर्गळुक्कु उळ्बट्टवैगळा? स्वदन्दिरम् ताऩ्, अप्पडियिल्लैयाऩाल्, वाक्कु मुदलियदाल् एऱ्पडुम् पोगम् तेवर्गळुक्कु ऎऩ्ऱु एऱ्पट्टु विडुम् (अन्द पोगम्) आत्मावुक्कु इल्लै (ऎऩ्ऱुम् एऱ्पट्टु विडुम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उळ्बट्टिरुक्कुम् तऩ्मै वेदत्तिल् सॊल्लप्पट्टि रुक्किऱदु। तेवर्गळुडैय सरीरत्तिलेये पोगम् सित्तित् तिरुप्पदाल्, (इन्द) पोगमो अक्ऩि मुदलाऩ तेवर्गळुक्कु उसिदमागादु। जीवऩ् ताऩ् तऩ्ऩुडैय कर्माऩुसारमाग (पोगत्तै) अऩुबविक्किऱाऩ्।
ते पुनः प्रकृताः प्राणाः किं स्वमहिम्नैव स्वस्मै स्वस्मै कार्याय प्रभवन्ति, आहोस्विद्देवताधिष्ठिताः प्रभवन्ति इति विचार्यते। तत्र प्राप्तं तावत् — यथास्वं कार्यशक्तियोगात् स्वमहिम्नैव प्राणाः प्रवर्तेरन्निति। अपि च देवताधिष्ठितानां प्राणानां प्रवृत्तावभ्युपगम्यमानायां तासामेवाधिष्ठात्रीणां देवतानां भोक्तृत्वप्रसङ्गात् शारीरस्य भोक्तृत्वं प्रलीयेत। अतः स्वमहिम्नैव एषां प्रवृत्तिरिति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(इन्दिरियङ्गळ् ताङ्गळागवे स्वदन्दिरमाग तङ्गळ् कारियङ्गळैच् चॆय्गिऩ्ऱऩवा अल्लदु तेवदै कळुक्कुक् कट्टुप्पट्टु अवर्गळिऩ् अऩुक्रहत्ताल् सॆय्गिऩ्ऱऩवा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। इन्दिरियङ्गळुक्कु सक्ति इरुप्पदाल् तेवदैगळुक्कुक् कट्टुप्पडामल् ताङ्गळागवेदाऩ् तङ्गळ् कारियङ्गळै सॆय्गिऩ्ऱऩ। तेवदैगळुक्कुक् कट्टुप्पट्टिरुक्कुमाऩाल् इन्द इन्दिरियङ्गळिऩ् सॆयल्गळाल् अदावदु पार्प्पदु, केट्पदु मुदलियवैगळाल् इन्द सरीरत्तिल् अन्द तेवदैगळुक्कुत्ताऩ् पोगम् एऱ्पडुमे तविर जीवऩुक्कु एऱ्पडादु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। ‘अक्ऩि वाक्काग आगि मुगत्तिल् पिरवेसित्तदु’ इदु मुदलाऩ सुरुदिगळाल् अदिष्टाऩ तेवदैगळिऩ् अरुळाल्दाऩ् इन्दिरियङ्गळ् तङ्गळ् कारियङ्गळैच् चॆय्गिऩ्ऱऩ। इन्दिरियङ्गळ् ऎप्पॊऴुदुम् जीवऩुडऩ् सेर्न्दिरुप्पदाल्; जीवऩ्दाऩ् मुऱ्पिऱविगळिल् सॆय्द कर्माक्कळिऩ् पलऩै अऩुबविप् पदऱ्कागवे इन्द सरीरत्तिल् नुऴैन्दिरुप्पदाल् अदिष्टाऩ तेवदैगळिऩ् अनुक्रहत्ताल् सॆयल्दिऱऩ् पॆऱ्ऱ इन्दिरियङ्गळ् मूलम् जीवऩ् कर्मबलऩैयऩु पविक्किऱाऩ् ऎऩ्ऱु सॊल्वदुदाऩ् युक्तम्। मेलुम् सिऱन्द पुण्यङ्गळाल् उयर्न्द तेवप् पिऱवियैप् पॆऱ्ऱु अदिल् मेलाऩ पोगङ्गळै अऩुबविक्कुम् तेवदैगळ् मऩिद सरीरत्तिल् ताऴ्न्द पोगङ्गळैयऩुबविप्पदागच् चॊल्वदु युक्तमल्ल ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरगिरुदमायुळ्ळ अन्द पिराणऩ्गळ् तङ्गळुडैय महिमैयिऩालेये तम् तम् कार्यम् सॆय्य सक्तियुळ्ळ वैगळा? अल्लदु, तेवदैगळाल् अदिष्टिक्कप्पट्टवर् कळागविरुन्दु सॆय्गिऱार्गळा? ऎऩ्ऱु विसारिक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: तङ्गळ् कार्यत्तैच् चॆय्युम् सक्ति इरुप्पदाल् तङ्गळुडैय महिमैयिऩालेये पिराणऩ्गळ् पिरविरुत्तिक्किऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु। मेलुम्, तेवदैगळाल् अदिष्टिक्कप्पट्ट पिराणऩ्ग ळुक्कुप् पिरविरुत्ति ऎऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊण्डाल्, अन्द अदिष्टादावाऩ तेवदैगळुक्कुत्ताऩ् पोक्त्रु (अऩुबविक्कुम्) तऩ्मै एऱ्पडुमाऩदिऩाल् जीवऩुक्कु अऩुबविक्कुम् तऩ्मै पोय्विडुम्। आगैयाल् इवैगळिऩ् पिरविरुत्ति तङ्गळुडैय महिमैयिऩाल्दाऩ्, ऎऩ्ऱु।
एवं प्राप्ते, इदमुच्यते — ज्योतिराद्यधिष्ठानं तु — इति। तुशब्देन पूर्वपक्षो व्यावर्त्यते। ज्योतिरादिभिरग्न्याद्यभिमानिनीभिर्देवताभिरधिष्ठितं वागादिकरणजातं स्वकार्येषु प्रवर्तत इति प्रतिजानीते। हेतुं व्याचष्टे — तदामननादिति। तथा हि आमनन्ति — ‘अग्निर्वाग्भूत्वा मुखं प्राविशत्’ (ऐ. उ. १। २। ४) इत्यादि। अग्नेश्चायं वाग्भावो मुखप्रवेशश्च देवतात्मना अधिष्ठातृत्वमङ्गीकृत्य उच्यते। न हि देवतासम्बन्धं प्रत्याख्याय अग्नेः वाचि मुखे वा कश्चिद्विशेषसम्बन्धो दृश्यते। तथा ‘वायुः प्राणो भूत्वा नासिके प्राविशत्’ (ऐ. उ. १। २। ४) इत्येवमाद्यपि योजयितव्यम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् एऱ्पडुम्बोदु सॊल्लप् पडुगिऱदु। “आऩाल् ज्योदिस् मुदलियवैगळै अदिष्टाऩमाग उडैयदु” ऎऩ्ऱु। “आऩाल्” ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् पूर्वबक्षम् विलक्कप्पडुगिऱदु। ज्योदिस् मुदलियवर्गळाल् अक्ऩि मुदलाऩ अबिमाऩि तेवदैगळाल्, अदिष्टिदमाय् इरुन्दु कॊण्डु वाक्कु मुदलाऩ इन्दिरिय समूहम् तङ्गळ् कार्यङ्गळिल् पिरविरुत्तिक्किऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु पिरदिक्ञै सॆय्गिऱार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘अदु सॊल्लियिरुप्पदाल्" ऎऩ्ऱु कारणत्तैच् चॊल्गिऱार्। “अक्ऩि वाक्काग आगि वायिल् पुगुन्ददु” (ऐत्रेय।II;४) ऎऩ्बदु मुदलाग अप्पडियल्लवा सॊल्गिऱार्गळ्? अक्ऩिक्कु इन्द वाक्काग आवदुम्। वायिल् पुगुवदुम् तेवदास्वरूबमाग अदिष्टादावाग इरुक्कुम् तऩ्मैयै अङ्गीगरित्तुच् चॊल्लप्पडुगिऱदु। तेवदा सम्बन्दमऩ्ऩियिल्, अक्ऩिक्कु वाक्किलो वायिलो ऎव्विद विसेष सम्बन्दमुम् काणप्पड विल्लै। अप्पडिये “वायु पिराणऩाग आगि इरण्डु मूक्कुत्तुवारङ्गळिलुम् पुगुन्ददु” (ऐत्रेय।II;४) ऎऩ्बदु मुदलाऩदुम् सेर्त्तुक्कॊळ्ळ वेण्डुम्।
तथा अन्यत्रापि ‘वागेव ब्रह्मणश्चतुर्थः पादः सोऽग्निना ज्योतिषा भाति च तपति च’ (छा. उ. ३। १८। ३) इत्येवमादिना वागादीनां अग्न्यादिज्योतिष्ट्वादिवचनेन एतमेवार्थं द्रढयति । ‘स वै वाचमेव प्रथमामत्यवहत्सा यदा मृत्युमत्यमुच्यत सोऽग्निरभवत्’ (बृ. उ. १। ३। १२) इति च एवमादिना वागादीनामग्न्यादिभावापत्तिवचनेन एतमेवार्थं द्योतयति। सर्वत्र च अध्यात्माधिदैवतविभागेन वागाद्यग्न्याद्यनुक्रमणम् अनयैव प्रत्यासत्त्या भवति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये वेऱिडत्तिलुम् “वाक्कुत्ताऩ् पिरह्मत्तिऩ् नाऩ्गावदु पादम्। अदु अक्ऩियागिऱ ज्योदिसिऩाल् पिरगासिक्किऱदु। तबिक्किऱदु”(सान्।III;१८-३) ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ, वाक्कु मुदलियवैगळुक्कु अक्ऩि मुदलाऩवै ज्योदिस्साग पिरगासमाग इरुक्कुम् तऩ्मै मुदलियदै सॊल्लुम् वसऩङ्गळाल्, इन्द विषयत्तैये उऱुदिप्पडुत्तुगिऱदु। “अन्द पिराणऩ् उत्कीद कर्माविल् पिरदाऩमाऩ वाक्कैये मिरुत्युवैत् ताण्डि अऴैत्तुच्चॆऩ्ऱदु। अदु ऎप्पॊऴुदु मिरुत्युविलिरुन्दु विडुबट्टदो अप्पॊऴुदु अदु अक्ऩियाग आगिविट्टदु” (पिरुहत्।१;३-१२) ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ, वाक्कु मुदलिय वैगळुक्कु अक्ऩि मुदलाऩ तऩ्मैयै अडैवदैच् चॊल्लुम् वसऩत्तिऩाल् इन्द विषयत्तैत्ताऩ् विळक्कुगिऱदु। ऎल्ला इडत्तिलुम् अत्यात्मम् अदिदैवदम् ऎऩ्ऱु पिरित्तु वाक्कु मुदलियदैयुम् अक्ऩि मुदलियदैयुम् सॊल्वदु इन्द सम्बन्दत्तिऩाल् ताऩ् एऱ्पडुगिऱदु।
स्मृतावपि — ‘वागध्यात्ममिति प्राहुर्ब्राह्मणास्तत्त्वदर्शिनः। वक्तव्यमधिभूतं तु वह्निस्तत्राधिदैवतम्’ इत्यादिना वागादीनामग्न्यादिदेवताधिष्ठितत्वं सप्रपञ्चं प्रदर्शितम्। यदुक्तम् — स्वकार्यशक्तियोगात्स्वमहिम्नैव प्राणाः प्रवर्तेरन्निति, तदयुक्तम् , शक्तानामपि शकटादीनामनडुदाद्यधिष्ठितानां प्रवृत्तिदर्शनात्। उभयथोपपत्तौ च आगमात् वागादीनां देवताधिष्ठितत्वमेव निश्चीयते ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्मिरुदियिलुम्गूड “तत्वत्तै अऱिन्द पिराह् मणर्गळ् वाक्कु अत्यात्मम्, सॊल्लप्पडुवदु अदिबूदम्, अक्ऩि। अदिदैवदम् ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्गळ्” ऎऩ्बदु मुदलाऩदिऩाल् वाक्कु मुदलियवैगळुक्कु अक्ऩि मुदलिय तेवदैगळाल् अदिष्टिक्कप्पट्टिरुक्कुम् तऩ्मै विस्तारमाग काट्टप्पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तऩ्ऩुडैय कार्यत्तुक्कु सक्तियिरुप्पदाल् तऩ् महिमैयिऩालेये पिराणऩ्गळ् पिरविरुत्तिक्कला मॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु युक्तमिल्लै। सक्ति युळ्ळवैगळाग इरुन्दालुम् वण्डि मुदलियवैगळुक्कु माडु मुदलियदाल् अदिष्टिदमायिरुप्पवैगळुक्के पिरविरुत्ति काणप्पडुवदाल्। इरण्डु विदमागवुमि रुक्कला मॆऩ्ऱालुम्, वेदत्तिऩाल् तेवदैगळाल् अदिष्टिदम् ऎऩ्ऱे निच्चयिक्कप्पडुगिऱदु।
यदप्युक्तम् — देवतानामेवाधिष्ठात्रीणां भोक्तृत्वप्रसङ्गः, न शारीरस्येति, तत्परिह्रियते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिष्टादाक्कळाऩ तेवदैगळुक्के (सरीरत्तिल्) अऩुबविक्कुम् तऩ्मै एऱ्पडुमॆऩ्ऱुम्, जीवऩुक्कु एऱ्पडादॆऩ्ऱुम्, ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, अदु परिहरिक्कप्पडुगिऱदु।
प्राणवता शब्दात् ॥ १५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
प्राणवदा सप्तात् ॥ १५ ॥
सतीष्वपि प्राणानामधिष्ठात्रीषु देवतासु प्राणवता कार्यकरणसङ्घातस्वामिना शारीरेणैव एषां प्राणानां सम्बन्धः श्रुतेरवगम्यते। तथा हि श्रुतिः — ‘अथ यत्रैतदाकाशमनुविषण्णं चक्षुः स चाक्षुषः पुरुषो दर्शनाय चक्षुरथ यो वेदेदं जिघ्राणीति स आत्मा गन्धाय घ्राणम्’ (छा. उ. ८। १२। ४) इत्येवंजातीयका शारीरेणैव प्राणानां सम्बन्धं श्रावयति। अपि च अनेकत्वात्प्रतिकरणमधिष्ठात्रीणां देवतानां न भोक्तृत्वम् अस्मिन् शरीरेऽवकल्पते। एको ह्ययमस्मिन् शरीरे शारीरो भोक्ता प्रतिसन्धानादिसम्भवादवगम्यते ॥ १५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिराणऩ्गळुक्कु अदिष्टादाक्कळाग तेवदैगळ् इरुन्दालुम्गूड, इन्द पिराणऩ्गळुक्कु पिराणऩुळ्ळ वऩाऩ, सरीरम् इन्दिरियङ्गळ् सेर्न्द कूट्टत्तिऩ् स्वाऩ्दाराऩ, (स्वामियाऩ) सारीरऩुडऩेये (जीवऩुड ऩेये) सम्बन्दम् सुरुदियिलिरुन्दु तॆरिगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये, “ऎङ्गे इन्द आगासत्तिल् पुगुन्दिरुक् किऱदो, अदु कण्; अन्द कण्णै अबिमाऩिप्पवऩ् साक्षुषीष् पुरुषऩ्; अवऩ् पार्प्पदऱ्कागक् कण्। इदै मुगर्गिऱेऩ् ऎऩ्ऱु ऎवऩ् अऱिगिऱाऩो अवऩ् आत्मा अवऩ् मुगर्वदऱ्काग मूक्कु” (सान्।VIII;१२-४) ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ सुरुदिगळ् सारीरऩुडऩ्दाऩ् पिराणऩ्गळुक्कु सम्बन्दत्तैच् चॊल्गिऩ्ऱऩ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तविरवुम्, ऒव्वॊरु इन्दिरियत्तिऱ्कुम् अदिष्टा तावायिरुक्कुम् तेवदैगळ् पलरायिरुप्पदाल्, इन्द सरीरत्तिल् अवर्गळुक्कु पोक्ता ऎऩ्ऱ तऩ्मै पॊरुन्दादु। इन्द सरीरत्तिल् (पार्क्किऱवऩे केट्पवऩ् ऎऩ्बदु पोल’) पिरदि सन्दाऩम् मुदलियदु इरुप्पदाल् पोक्तावायिरुप्पदु सारीरऩाऩ ऒरुवऩे अल्लवा अऱियप्पडुगिऱाऩ्?
तस्य च नित्यत्वात् ॥ १६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तस्य स नित्यत्वात् ॥ १६ ॥
तस्य च शारीरस्यास्मिन् शरीरे भोक्तृत्वेन नित्यत्वम् — पुण्यपापोपलेपसम्भवात् सुखदुःखोपभोगसम्भवाच्च, न देवतानाम्। ता हि परस्मिन्नैश्वरे पदेऽवतिष्ठमाना न हीनेऽस्मिन् शरीरे भोक्तृत्वं प्रतिलब्धुमर्हन्ति। श्रुतिश्च भवति — ‘पुण्यमेवामुं गच्छति न ह वै देवान्पापं गच्छति’ (बृ. उ. १। ५। २०) इति। शारीरेणैव च नित्यः प्राणानां सम्बन्धः, उत्क्रान्त्यादिषु तदनुवृत्तिदर्शनात् — ‘तमुत्क्रामन्तं प्राणोऽनूत्क्रामति प्राणमनूत्क्रामन्तं सर्वे प्राणा अनूत्क्रामन्ति’ (बृ. उ. ४। ४। २) इत्यादिश्रुतिभ्यः। तस्मात् सतीष्वपि करणानां नियन्त्रीषु देवतासु न शारीरस्य भोक्तृत्वमपगच्छति। करणपक्षस्यैव हि देवता, न भोक्तृपक्षस्येति ॥ १६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अन्द सारीरऩुक्कु इन्द सरीरत्तिल् पुण्य पाब सम्बन्दमिरुप्पदिऩालुम् सुग, तुक्कङ्गळिऩ् अऩुबव मिरुप्पदिऩालुम् पोक्ता ऎऩ्ऱ मुऱैयिल् नित्यत् तऩ्मै; इदु तेवदैगळुक्कु सम्बविक्कादु। अवर्गळो उत्तममाऩ ऐसुवर्यमुळ्ळ पदवियिल् इरुप्पवर्गळ्। इन्द कीऴ्बट्ट सरीरत्तिल् पोक्ता ऎऩ्ऱ तऩ्मैयै अडैवदु न्यायमागादु। सुरुदियुम् “पुण्यम्दाऩ् अवऩै अडैगिऱदु; पाबम् तेवर्गळै अडैगिऱ तिल्लै” (पिरुहत्।१;५-३) ऎऩ्ऱिरुक्किऱदु; सारीरऩुडऩ् ताऩ् पिराणऩ्गळुक्कु ऎप्पॊऴुदुम् सम्बन्दम्, वॆळिक्किळम्बुदल् मुदलिय समयङ्गळिल् अदऩ् कूडवेयिरुप्पदु काणप्पडुवदाल्, वॆळिक्किळम्बुम् अवऩै अऩुसरित्तु पिराणऩ् किळम्बुगिऱदु ; “वॆळिक्किळम्बुम् पिराणऩै अऩुसरित्तु ऎल्ला पिराणऩ्गळुम् वॆळिक्किळम्बुगिऩ्ऱऩ” (पिरुहत्।IV;४-२) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदिगळाल्
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् इन्दिरियङ्गळुक्कु - नियन्दाक्कळाग तेवदैगळ् इरुन्दबोदिलुम्, जीवऩुक्कु पोक्ता ऎऩ्ऱ तऩ्मै विलगुवदिल्लै। एऩॆऩ्ऱाल् करुवि ऎऩ्ऱ अंसत्तिऱ्कुत्ताऩ् तेवदैये तविर पोक्ता ऎऩ्ऱ अंसत्तिऱ्कु अल्ल, ऎऩ्ऱु।