श्रेष्ठश्च ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
च्रेष्टच्च ॥ ८ ॥
मुख्यः प्राणः स्यादनादिर्जायते वा न जायते ॥
आनीदिति प्राणचेष्टा प्राक्सृष्टेः श्रूयते यतः ॥ ७ ॥
आनीदिति ब्रह्मसत्त्वं प्रोक्तं वातनिषेधनात् ॥
एतस्माज्जायते प्राण इत्युक्तेरेष जायते ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुगत्तिलिरुक्कुम् पिराणऩ् आदियऱ्ऱदा? अल्लदु ण्डागिऱदा? स्रुष्टिक्कु मुऩ्ऩालेये “आनीत्’’ (मूच्चु विट्टदु) ऎऩ्ऱु पिराणऩुडैय सॆयल् सॊल्लप्पडुवदाल्, (पिराणऩ्) उण्डावदिल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“आनीत्” ऎऩ्ऱु पिरह्मत्तिऩ् इरुप्पु ताऩ् सॊल्लप् पट्टदु, वायु मऱुक्कप्पट्टिरुप्पदाल्, “इदिलिरुन्दु पिराणऩ् उण्डागिऱदु” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुप्पदाल्, तु (पिराणऩ्) उण्डागिऱदु।
मुख्यश्च प्राण इतरप्राणवद्ब्रह्मविकारः — इत्यतिदिशति। तच्च अविशेषेणैव सर्वप्राणानां ब्रह्मविकारत्वमाख्यातम् — ‘एतस्माज्जायते प्राणो मनः सर्वेन्द्रियाणि च’ (मु. उ. २। १। ३) इति सेन्द्रियमनोव्यतिरेकेण प्राणस्योत्पत्तिश्रवणात् , ‘स प्राणमसृजत’ (प्र. उ. ६। ४) इत्यादिश्रवणेभ्यश्च। किमर्थः पुनरतिदेशः ? अधिकाशङ्कापाकरणार्थः — नासदासीये हि ब्रह्मप्रधाने सूक्ते मन्त्रवर्णो भवति — ‘न मृत्युरासीदमृतं न तर्हि न रात्र्या अह्न आसीत्प्रकेतः। आनीदवातं स्वधया तदेकं तस्माद्धान्यन्न परः किञ्चनास’ (ऋ. सं. ८। ७। १७) इति। ‘आनीत्’ इति प्राणकर्मोपादानात् प्रागुत्पत्तेः सन्तमिव प्राणं सूचयति। तस्मादजः प्राण इति जायते कस्यचिन्मतिः; तामतिदेशेनापनुदति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(इदुवरै मूऩ्ऱु अदिगरणङ्गळाल् इन्दिरियङ् गळैप्पऱ्ऱि विसारित्तुविट्टु इन्द अदिगरणत्तिल् मुक्य पिराणऩैप्पऱ्ऱि विसारिक्किऱार्। इन्दिरियङ्गळ्, मऩस्, पिराणऩ् ऎल्लावऱ्ऱिऱ्कुम् पिराणऩ् ऎऩ्ऱ पॆयरिरुन्द पोदिलुम् मुगत्तिलुळ्ळ वायु रूबमाऩ पिराणऩुक्कु मुक्य पिराणऩ् ऎऩ्ऱु पॆयर्। इन्द पिराणऩ्गळुक्कुळ् मुक्य पिराणऩ् कर्बत्तिल् मुदलिल् पिरवेसिप्पदाल् ज्येष्टऩ्। पिराणवायु इल्लामल् कण् मुदलाऩ वैगळ् सरीरत्तिल् इरुक्क मुडियादादलाल् इवऩे सिरेष्टऩ्। इन्द मुक्य पिराणऩ् अनादिया, उत्पत्ति यडैगिऱाऩा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। मुक्य पिराणऩ् अनादि उत्पत्ति किडैयादु। एऩॆऩिल् सुरुदियिल् ‘aाप्’ ऎऩ्ऱ पदत्ताल् ऎल्लामऴिन्द महाबिरळयत्तिल् कूड मूच्चुविट्टुक्कॊण्डिरुन्ददु ऎऩ्ऱु कूऱप्पडुगिऱदु। मूच्चु विडुवदु ऎऩ्बदु मुक्य पिराणऩुडैय वेलै। इदऩाल् अप्पॊऴुदु मुक्य पिराणऩ् इरुन्ददागत् तॆरिगिऱदु। आगैयाल् पिराणऩुक्कु उत्पत्ति इल्लै ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदे सुरुदि अaāi ऎऩ्ऱ पदत्ताल् अच्चमयम् वायु इल्लै ऎऩ्बदै कुऱिप्पिडुगिऱदु। इदिलिरुन्दु वायुरू पमाऩ पिराणऩ् इल्लैयॆऩ्ऱु तॆरिवदाल् पिऩ्ऩाल् ताऩ् इदु उण्डायिरुक्क वेण्डुम्। आगैयाल् पिराणऩ् अनादियल्ल। मऱ्ऱॊरु सुरुदि इन्दिरियम्, मऩस्, पिराणऩ् मुदलियऩ पिरह्मत्तिलिरुन्दु उण्डा किऱदु ऎऩ्ऱु स्पष्टमागच् चॊल्गिऱदु। इदैयऩुसरित्तु अाळ् ऎऩ्ऱ पदत्तिऱ्कु पिरह्मम् इरुन्ददु ऎऩ्ऱुदाऩ् अर्त्तम् सॊल्ल वेण्डुम् ऎऩ्बदु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मुक्किय पिराणऩुम्, मऱ्ऱ पिराणऩ्गळैप्पोल पिरह्मत्तिऩ् कार्यम् ऎऩ्ऱु अदिदेसम् सॆय्गिऱार्। अन्द पिरह्मत्तिऩ् विगारमायिरुक्कुम् तऩ्मै ऎल्ला पिराणऩ्गळुक्कुमे वित्तियासमिल्लामल् पॊदुवागवे सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदु। “इदिलिरुन्दु उण्डागिऱदु पिराणऩ्। मऩस् ऎल्ला इन्दिरियङ्गळुम्” (मुण्डग। II;१-३) ऎऩ्ऱु इन्दिरियङ्गळोडु कूडिऩ मऩसुक्कु वेऱाग पिराणऩुक्कु उत्पत्ति सॊल्लप्पट्टिरुप् पदालुम्, “अवर् पिराणऩै स्रुष्टित्तार्” (पिरच्ऩ। VI;४) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदिगळिलिरुन्दुम्, अप्पडि इरुक्क अदिदेसम् ऎदऱ्काग? अदिगमायुळ्ळ सन्देहत् तैप् पोक्कडिप्पदऱ्काग। पिरह्म पिरदाऩ मायुळ्ळ नासदासीय सूक्तत्तिल् “अप्पॊऴुदु (पिरळय कालत्तिल्, स्रुष्टिक्कु मुऩ्ऩाल्) मिरुत्यु किडैयादु। अमिरुदम् किडैयादु। रात्तिरियिऩ् त्वजम् (सन्दिरऩो) पगलिऩ् त्वजम् (सूर्यऩो इरुक्कविल्लै, अदु ऒऩ्ऱु मट्टुम् काऱ्ऱिल्लामल् स्वदैयुडऩ् (मायैयुडऩ्) इरुन्ददु। अदैत् तविर वेऱु ऎदुवुम् इल्लै” (रुक्स्म्हिदै।VIII;७-१७) ऎऩ्ऱ मन्दिर वर्णम् इरुक्किऱदु। आनीत् ऎऩ्ऱु पिराणऩुडैय सॆय्गै सॊल्लप्पट्टु इरुप्पदाल्, उत्पत्तिक्कु मुऩ्ऩाल् पिराणऩ् इरुप्पदागवे सूसिक्किऱदु। आगैयाल् पिराणऩ् पिऱप्पऱ्ऱदु ऎऩ्ऱु यारुक्केऩुम् ऎण्णम् एऱ्पडलाम्। अदै अदिदेसत्तिऩाल् पोक्कडिक्किऱार्।
आनीच्छब्दोऽपि न प्रागुत्पत्तेः प्राणसद्भावं सूचयति, ‘अवातम्’ इति विशेषणात् , ‘अप्राणो ह्यमनाः शुभ्रः’ इति च मूलप्रकृतेः प्राणादिसमस्तविशेषरहितत्वस्य दर्शितत्वात्। तस्मात्कारणसद्भावप्रदर्शनार्थ एवायम् आनीच्छब्द इति। ‘श्रेष्ठः’ इति च मुख्यं प्राणमभिदधाति, ‘प्राणो वाव ज्येष्ठश्च श्रेष्ठश्च’ (छा. उ. ५। १। १) इति श्रुतिनिर्देशात्। ज्येष्ठश्च प्राणः, शुक्रनिषेककालादारभ्य तस्य वृत्तिलाभात् — न चेत्तस्य तदानीं वृत्तिलाभः स्यात् , योनौ निषिक्तं शुक्रं पूयेत, न सम्भवेद्वा। श्रोत्रादीनां तु कर्णशष्कुल्यादिस्थानविभागनिष्पत्तौ वृत्तिलाभान्न ज्येष्ठत्वम्। श्रेष्ठश्च प्राणः, गुणाधिक्यात् — ‘न वै शक्ष्यामस्त्वदृते जीवितुम्’ (बृ. उ. ६। १। १३) इति श्रुतेः ॥ ८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आनीत् ऎऩ्ऱ सप्तमुम् उत्पत्तिक्कु मुऩ्ऩाल् पिराणऩिऩ् इरुप्पै सूसिक्कविल्लै, काऱ्ऱऱ्ऱदाय् ऎऩ्ऱु कुऱिप्पिट्टु इरुक्किऱबडियाल्, “पिराणऩ् अऱ्ऱदु, मऩस् अऱ्ऱदु, सुत्तमाऩदु” ऎऩ्ऱु मूलगारणत्तिऱ्कु पिराणऩ् मुदलाऩ ऎल्ला विसेषङ्गळिऩ् इल्लामै काट्टप्पट्टिरुप्पदालुम्, आगैयाल् कारणत्तिऩ् इरुप् पैक् काट्टुवदऱ्कागत्ताऩ् आनीत् ऎऩ्ऱ सप्तम् ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सिरेष्टऩ् ऎऩ्ऱु मुक्किय पिराणऩै सॊल्लु किऱार्। “पिराणऩ्दाऩ् ज्येष्टऩुम् सिरेष्टऩुम्” (सान्।V;१-१) ऎऩ्ऱु सुरुदि कुऱिप्पिडुवदाल्, पिराणऩ् ज्येष्टऩुम् (मुन्दिऩवऩुम्) कूड सुक्र निषेग कालम् मुदल् कॊण्डु अदऱ्कु विरुत्तियेऱ्पट्टिरुप्पदाल्, अप्पॊऴुदु अदऱ्कु विरुत्तियेऱ्पडामलिरुन्ददे याऩाल्, योऩियिल् विडप्पट्ट सुक्रम् अऴुगि विडुम्, अल्लदु कर्प्पम् उण्डागादु। कादु मुदलियवैगळुक्कु कर्णसष्कुली मुदलाऩ स्ताऩङ्गळ् तऩित्तऩियाग एऱ्पट्ट पिऱगे विरुत्ति एऱ्पडुवदाल् अवैगळुक्कु ज्येष्टत्तऩ्मै किडैयादु। पिराणऩ् सिरेष्टऩुम् कूड, कुणम् अदिगमायिरुप्पदाल्, “नी इल्लामल् नाङ्गळ् जीविक्कवे मुडियविल्लै” (पिरुहत्।VI;१-१३) ऎऩ्ऱ सुरुदियिऩाल्।