अंशो नानाव्यपदेशादन्यथा चापि दाशकितवादित्वमधीयत एके ॥ ४३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अंसो नानाव्यबदेसादन्यदा साबिदासगिदवादित्वमबिदीयद एगे ॥ ४३ ॥
किं जीवेश्वरसाङ्कर्यं व्यवस्था वा श्रुतिद्वयात् ॥
अभेदभेदविषयात्साङ्कर्यं न निवार्यते ॥ ३३ ॥
अंशोऽवच्छिन्न आभास इत्यौपाधिककल्पनैः ॥
जीवेशयोर्व्यवस्था स्याज्जीवानां च परस्परम् ॥ ३४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जीवऩुक्कुम् ईसुवररुक्कुम् कलप्पा? अल्लदु तऩित्त ऩियॆऩ्ऱु वियवस्तै उण्डा? वेऱिल्लैयॆऩ्ऱुम्, वेऱु ऎऩ्ऱुम् इरण्डु विषयमागवुम्, इरण्डु विद वाक्कियङ् गळिरुप्पदाल् कलप्पु परिहरिक्क मुडियादु। (अदऩाल् वियवस्तैगिडैयादु)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अंसम्, अवच्चिऩ्ऩम्, आबासम् ऎऩ्ऱु उबादिगळाल् एऱ्पट्ट कल्बऩैगळाल् जीवऩुक्कुम् ईसुवररुक्कुम् वियवस् तै उण्डु, अप्पडिये जीवर्गळुक्कुळ् ऒव्वॊरु वरुक्कुम् (वियवस्तै उण्डु)।
जीवेश्वरयोरुपकार्योपकारकभाव उक्तः। स च सम्बद्धयोरेव लोके दृष्टः — यथा स्वामिभृत्ययोः, यथा वा अग्निविस्फुलिङ्गयोः। ततश्च जीवेश्वरयोरप्युपकार्योपकारकभावाभ्युपगमात् किं स्वामिभृत्यवत्सम्बन्धः, आहोस्विदग्निविस्फुलिङ्गवत् इत्यस्यां विचिकित्सायाम् अनियमो वा प्राप्नोति, अथवा स्वामिभृत्यप्रकारेष्वेव ईशित्रीशितव्यभावस्य प्रसिद्धत्वात्तद्विध एव सम्बन्ध इति प्राप्नोति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(ईसुवरऩे जीवऩ् ऎऩ्ऱु जीवऩैयुम् ईसुवरऩैयुम् ऒरे तत्वमाग सिल सुरुदिगळ् कूऱुगिऩ्ऱऩ। जीवऩ् अऱिगिऱवऩ्, ईसुवरऩ् अऱियप्पड वेण्डियवर् ऎऩ्ऱु जीवऩैयुम्, ईसुवरऩैयुम् वॆव्वेऱु तत्वमाग वेऱु सिल सुरुदिगळ् कूऱुगिऩ्ऱऩ। इरण्डु विदमाऩ सुरुदिगळुम् नमक्कु पिरमाणम्दाऩ्। सुरुदिये वेऱ्ऱुमैयैक् कूऱुवदाल् ईसुवरऩैक् काट्टिलुम् वेऱाग जीवऩे किडैयादु ऎऩ्ऱु कूऱ मुडियादु। अबेद सुरुदि इरुप्पदाल् जीवऩै ईसुवरऩैक् काट्टिलुम् वेऱाऩ तत्वमागवुम् कूऱ मुडियादु। आगवे जीव स्वरूबत्तैयुम् ईसुवर स्वरूबत्तैयुम् कलप्पिल् लामल् तॆरिन्दु कॊळ्ळ मुडियादु। साङ्गर्यम् ऎऩ्ऱ तोषमेऱ्पडुम्। ऎल्ला जीवर्गळुक्कुम् ईसुवरऩोडु अबेदम् सॊल्वदाल् जीवर्गळुक्कुम् साङ्गर्यम् एऱ्पडुम् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वास्तवत्तिल् जीवस्वरूबम् ईसुवरऩैक् काट्टिलुम् वेऱाग इल्लै। आऩालुम् व्यवहार तसैयिल् अवित्यैयाल् एऱ्पट्ट उबादियिऩ्मूलम् जीवऩुक्कुम् ईसुवरऩुक्कुम् पेदत्तैक् कल्बित्तुक् कूऱलाम्। इदु वास्तवमल्ल। इदै मूऩ्ऱु विदमागक् कूऱलाम्। नॆरुप्पुप्पॊऱियाऩदु पॆरिय नॆरुप्पिऩ् अंसमाग इरुप्पदुबोल् जीवऩै ईसुवरऩुडैय अंसमागक् कूऱलाम्। अल्लदु आगासम् ऒऩ्ऱाग पॆरियदाग इरुन्दालुम् कुडम् ऎऩ्ऱ उबादियैक् कॊण्डु अदैप्पिरित्तु कडागासम् ऎऩ्ऱु कूऱुवदु पोल् अन्दक्करणम् ऎऩ्ऱ उबादियैक् कॊण्डु ईसुवर स्वरूबत्तैये पिरित्तु जीवऩ् ऎऩ्ऱु सॊल्ललाम्। अन्दक्करणत्तुडऩ् सेर्न्द सैदऩ्यम् जीवऩ् अल्लदु सन्दिरऩ् ऒऩ्ऱाग इरुन्दालुम् आगासत्तिल् पिम्बमागवुम् जलत्तिल् पिरदिबिम्बमागवुम् वॆव्वेऱागक् काणप्पडु वदुबोल् ऒरे सैदऩ्यम् ईसुवरऩ् ऎऩ्ऱ पिम्बमागवुम् अन्दक्करणत्तिल् पिरदिबिम्ब जीवऩागवुम् वॆव्वेऱागक् काणप्पडुगिऱाऩ्। अनेग जलबात्रङ्गळिल् अनेग सन्दिरऩ्गळ् काणप्पडुवदु पोल् अन्दक् करणङ्गळ् अनेगमाग इरुप्पदाल् अवऱ्ऱिल् पिरदिबिम्बित्त जीवर्गळुम् अनेगर्गळाग काणप्पडुगिऱार्गळ्। प्रह्म ञाऩत्ताल् अवित्यै नीङ्गिविट्टाल् उबादिगळुम् विलगिविडुमाऩदाल् जीवऩ् वेऱागक् काणप्पड माट्टाऩ् ; प्रह्म स्वरूबम् ऒऩ्ऱे विळङ्गुम् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जीवऩुक्कुम् ईसुवरऩुक्कुमुळ्ळ उदवि सॆय्यप् पडुम् तऩ्मै उदवि सॆय्युम् तऩ्मै सॊल्लप्पट्टदु। अदु सम्बन्दप्पट्टुळ्ळ इरण्डु पदार्त्तङ्गळुक् कुळ्दाऩ् उलगत्तिल् काणप्पडुगिऱदु। यजमाऩऩ्, सेवगऩ् ऎऩ्ऱावदु अक्ऩि तीप्पॊऱि ऎऩ्ऱावदुबोल। आगैयाल् जीवऩुक्कुम्, ईसुवरऩुक्कुम् उदवि सॆय्यप्पडुबवऩ्, उदवि सॆय्गिऱवर् ऎऩ्ऱ तऩ्मै ऒप्पुक्कॊळ्वदाल् (अवर्गळुक्कुळ् इरुक्किऱ) सम्बन्दम् यजमाऩऩ्, सेवगऩ् पोलवा, अल्लदु अक्ऩि तीप्पॊऱि पोलवा ऎऩ्ऱ इन्द सन्देहम् एऱ्पडुम् पोदु, तक्क युक्तियिल्लाददाल् इऩ्ऩ सम्बन्दम् ताऩ् ऎऩ्ऱ तीर्माऩम् एऱ्पडादु। नियमम् इल्लै ऎऩ्ऱु एऱ्पडुम्; अल्लदु, यजमाऩऩ्, सेवगऩ् ऎऩ्ऱ मुऱैगळिलेये आळुबवर् आळप्पडुबवऩ् ऎऩ्ऱ तऩ्मै पिरसित्तमायिरुप्पदाल्, अव्विदमाऩ सम्बन्दम्दाऩ् ऎऩ्ऱुम् एऱ्पडुम्।
अतो ब्रवीति अंश इति। जीव ईश्वरस्यांशो भवितुमर्हति, यथाग्नेर्विस्फुलिङ्गः। अंश इवांशः। न हि निरवयवस्य मुख्योंऽशः सम्भवति। कस्मात्पुनः निरवयवत्वात् स एव न भवति ? नानाव्यपदेशात्। ‘सोऽन्वेष्टव्यः स विजिज्ञासितव्यः’ ‘एतमेव विदित्वा मुनिर्भवति’ ‘य आत्मनि तिष्ठन्नात्मानमन्तरो यमयति’ इति च एवंजातीयको भेदनिर्देशो नासति भेदे युज्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदिऩाल् सॊल्लुगिऱार् “अंसम्” ऎऩ्ऱु, जीवऩ् ईसुवरऩुडैय अंसमायिरुप्पदु न्यायम्, पॊऱि अक्ऩियिऩुडैयदुबोल। अंसम्बोल् अंसम्; एऩॆऩ्ऱाल्, अवयवमऱ्ऱदिऱ्कु मुक्कियमाऩ अंसम् सम्बविक्कादु, अवयवमऱ्ऱिरुप्पदाल् अदुवागवे (पिरह्ममागवे) एऩ् (जीवऩ् इरुक्कक्कूडादु) ऎऩिल्? पलवागक् कुऱिप्पिट्टिरुप्पदाल्। “अवर् तेड वेण्डि यवर् अवर् अऱियप्पड वेण्डियवर्” (सान्। VII।७-१), “इवरैये अऱिन्दु मुऩियागिऱाऩ्”, “ऎवर् आत्माविल् इरुन्दु उळ्ळेयिरुप्पवराय् आत्मावै नियमऩम् सॆय्गिऱारो” ऎऩ्बदु पोल उळ्ळ पेदत्तैक् कुऱिप्पिडुदल्, पेदम् इल्लैयाऩाल् युक्तमागादु।
ननु च अयं नानाव्यपदेशः सुतरां स्वामिभृत्यसारूप्ये युज्यत इति, अत आह — अन्यथा चापीति। न च नानाव्यपदेशादेव केवलादंशत्वप्रतिपत्तिः। किं तर्हि ? अन्यथा चापि व्यपदेशो भवत्यनानात्वस्य प्रतिपादकः। तथा ह्येके शाखिनो दाशकितवादिभावं ब्रह्मण आमनन्त्याथर्वणिका ब्रह्मसूक्ते — ‘ब्रह्म दाशा ब्रह्म दासा ब्रह्मैवेमे कितवाः’ इत्यादिना। दाशा य एते कैवर्ताः प्रसिद्धाः, ये च अमी दासाः स्वामिष्वात्मानमुपक्षपयन्ति, ये च अन्ये कितवा द्यूतकृतः, ते सर्वे ब्रह्मैव — इति हीनजन्तूदाहरणेन सर्वेषामेव नामरूपकृतकार्यकरणसङ्घातप्रविष्टानां जीवानां ब्रह्मत्वमाह ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द पलवागक् कुऱिप्पिडुदल् यजमाऩ्, सेवगऩ् पोलवॆऩ्ऱिरुन्दाल् इऩ्ऩमुम् नऩ्ऱाग पॊरुन्दुमे ऎऩ्बदऱ्काग सॊल्गिऱार् - “वेऱुविदमागवुम्गूड ऎऩ्ऱु पलवागक्” कुऱिप्पिडुवदिऩाल् मात्तिरमे अंसत्तऩ्मै तॆरिगिऱदु ऎऩ्बदिल्लै। अप्पडियाऩाल् ऎऩ्ऩ? वेऱु विदमागवुम् पलवल्लवॆऩ्बदै ऎडुत्तुक्काट्टुम् कुऱिप् पिडुदलुम् इरुक्किऱदु। अप्पडिये “सिलर्” अदर्ववेद सागैयैच् चेर्न्दवर्गळ् पिरह्मत्तिऱ्कु तासऩ्गिदवऩ् मुदलागविरुक्कुम् तऩ्मैयै पिरह्म सूक्तत्तिल् “तासर्गळ् पिरह्मम्, तासर्गळ् पिरह्मम् इन्द किदवर्गळ् पिरह्ममे” ऎऩ्बदु मुदलियदाल् सॊल्गिऱार्गळ्। इन्द कैवर्त्तगरॆऩ्ऱु ऎवर्गळ् पिरसित्तवर्गळाग इरुक्किऱार् कळो अवर्गळ् तासर्गळ्; ऎन्द इवर्गळ् तङ्गळै यजमाऩर्गळिडम् ऒप्पुवित्तुविडुगिऱार्गळो अवर्गळ् तासर्गळ्; किदवर् ऎऩ्ऱु वेऱाग ऎवर् सॊल्लप्पट्टिरुक् किऱार्गळो अवर्गळ् सूदाडुगिऱवर्गळ्। इवर्गळ् ऎल्लोरुमे पिरह्मम्दाऩ् ऎऩ्ऱु कीऴ्बट्ट जीवर्गळै उदाहरिप्पदिऩाल् नामरूबङ्गळाल् एऱ्पट्टिरुक्किऱ सरीरम्, इन्दिरियङ्गळ् इवैगळिऩ् कूट्टत्तिल् पुगुन्दिरुक्कुम् ऎल्ला जीवर्गळुक्कुमे पिरह्मत् तऩ्मैयैच् चॊल्गिऱदु।
तथा अन्यत्रापि ब्रह्मप्रक्रियायामेवायमर्थः प्रपञ्च्यते — ‘त्वं स्त्री त्वं पुमानसि त्वं कुमार उत वा कुमारी। त्वं जीर्णो दण्डेन वञ्चसि त्वं जातो भवसि विश्वतोमुखः’ (श्वे. उ. ४। ३) इति, ‘सर्वाणि रूपाणि विचित्य धीरो नामानि कृत्वाभिवदन्यदास्ते’ इति च । ‘नान्योऽतोऽस्ति द्रष्टा’ (बृ. उ. ३। ७। २३) इत्यादिश्रुतिभ्यश्च अस्यार्थस्य सिद्धिः। चैतन्यं च अविशिष्टं जीवेश्वरयोः, यथाग्निविस्फुलिङ्गयोरौष्ण्यम्। अतो भेदाभेदावगमाभ्यामंशत्वावगमः ॥ ४३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडिये वेऱु इडत्तिलुम् पिरह्मत्तैच् चॊल्लुम् पिरगरणत्तिलेये इन्द विषयम् “नी स्तिरीयाग, नी पुरुषऩाग, नी कुमारऩाग अल्लदु कुमारियाग इरुक्किऱाय्। नी वयदु मुदिर्न्दवऩाय् कम्बैक् कॊण्डु नडक्किऱाय्, ऎल्ला पक्कङ्गळिलुम् मुगमुळ्ळ वऩाग (पऱ्पल विदमाग) नी पिऱन्दवऩायिरुक्किऱाय्” (सुवेदा। IV;३) ऎऩ्ऱु विस्तरिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु। “तीरऩ् (अऱिवुळ्ळवऩ्) ऎल्ला रूबङ्गळैयुम् स्रुष्टित्तु पॆयर्गळैक् कॊडुत्तु व्यवहारम् सॆय्दु कॊण्डु इरुक्किऱाऩ्” ऎऩ्ऱुम्, “इवरैत्तविर वेऱाग पार्प्पवऩ् किडैयादु” (पिरुहत्। III;७-२३) ऎऩ्बदु मुदलाऩ सुरुदिगळिलिरुन्दुम् इन्द अर्त्तम् सित्तिक्किऱदु। अक्ऩिक्कुम् तीप्पॊऱिक्कुम् उष्णत्तऩ्मै ऎप्पडि पॊदुवो, अप्पडिये जीवऩुक्कुम्, ईसुवरऩुक्कुम् सैदऩ्यम् पॊदु। अदिऩाल् पेदम्, पेदमिऩ्मै इरण्डुम् अऱियप्पडुवदाल् अंसमायिरुप्पदु अऱियप्पडुगिऱदु।
कुतश्च अंशत्वावगमः ? —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इऩ्ऩमुम् ऎदिऩाल् अंसत्तऩ्मै अऱियप् पडुगिऱदु?
मन्त्रवर्णाच्च ॥ ४४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मन्द्रवर्णाच्च ॥ ४४ ॥
मन्त्रवर्णश्चैतमर्थमवगमयति — ‘तावानस्य महिमा ततो ज्यायाँश्च पूरुषः। पादोऽस्य सर्वा भूतानि त्रिपादस्यामृतं दिवि’ (छा. उ. ३। १२। ६) इति। अत्र भूतशब्देन जीवप्रधानानि स्थावरजङ्गमानि निर्दिशति, ‘अहिंसन्सर्वभूतान्यन्यत्र तीर्थेभ्यः’ इति प्रयोगात्; अंशः पादो भाग इत्यनर्थान्तरम्; तस्मादप्यंशत्वावगमः ॥ ४४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मन्दिरवर्णमुम् इन्द विषयत्तै अऱिविक्किऱदु। “इदऱ्कु अव्वळवु महिमै, अदैविडप् पॆरियवर् पुरुषऩ्; इवरुडैय काल्बागम् ऎल्ला पूदङ्गळुम्; इवरुडैय मुक्काल् पागम् मरणमऱ्ऱदाग त्युलो कत्तिल् इरुक्किऱदु" (सान्। III।१२-६) ऎऩ्ऱु। इङ्गे पूदम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् जीवऩै पिरदाऩमायुळ्ळ स्तावरजङ्गमङ्गळै कुऱिक्किऱदु, “तीर्त्तङ्गळुक्कु (विदिक्कप्पट्ट इडङ्गळुक्कु) वेऱिडत्तिल् ऎव्विद पूदङ्गळैयुम् हिंसिक्कामल्" ऎऩ्ऱु पिरयोग मिरुप्पदाल्। अंसम्, काल्, पागम् ऎऩ्बदु वॆव्वेऱु अर्त्तमिल्लै। आगैयिऩालुम् अंसत्तऩ्मै अऱियप्पडुगिऱदु।
कुतश्च अंशत्वावगमः ? —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम् ऎदऩाल् अंसत्तऩ्मै अऱियप्पडुगिऱदु?
अपिच स्मर्यते ॥ ४५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अबिस स्मर्दे ॥ ४५ ॥
ईश्वरगीतास्वपि च ईश्वरांशत्वं जीवस्य स्मर्यते — ‘ममैवांशो जीवलोके जीवभूतः सनातनः’ (भ. गी. १५। ७) इति। तस्मादप्यंशत्वावगमः। यत्तूक्तम् , स्वामिभृत्यादिष्वेव ईशित्रीशितव्यभावो लोके प्रसिद्ध इति — यद्यप्येषा लोके प्रसिद्धिः, तथापि शास्त्रात्तु अत्र अंशांशित्वमीशित्रीशितव्यभावश्च निश्चीयते। निरतिशयोपाधिसम्पन्नश्चेश्वरो निहीनोपाधिसम्पन्नाञ्जीवान् प्रशास्तीति न किञ्चिद्विप्रतिषिध्यते ॥ ४५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पगवत् कीदैयिलुम् जीवऩुक्कु ईसुवरऩिऩ् अंसमायिरुक्कुम् तऩ्मै स्मरिक्कप्पडुगिऱदु। ‘‘जीवर् कळिऩ् उलगत्तिल् ऎप्पॊऴुदुमुळ्ळ जीवऩायिरुप्पवऩ् ऎऩ्ऩुडैय अंसमे" (कीदै। XV। ७) ऎऩ्ऱु। अदिऩालुम् अंसत्तऩ्मै अऱियप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
यजमाऩऩ्, सेवगऩ् मुदलाऩवैगळिल् ताऩ्, आळुगिऱवऩ्, आळप्पडुबवऩ् ऎऩ्ऱ तऩ्मै उलगत्तिल् पिरसित्तमायिरुक्किऱदॆऩ्ऱु ऎदु सॊल्लप्पट्टदो, (अदिल्) इन्द पिरसित्ति उलगत्तिल् इरुन्द पोदिलुम् अप्पडियुम् सास्तिरत्तिलिरुन्दु इङ्गे अंसम् अंसित् तऩ्मैयुम्, आळुबवऩ् आळप्पडुबवऩ् तऩ्मैयुम् निच्चयिक्कप्पडुगिऱदु। निरदिसयमाऩ (मिगच्चिऱन्द) उबादियोडु कूडिऩ ईसुवरऩ् मिगवुम् कीऴ्बट्ट उबादि योडु कूडिऩ जीवर्गळै आळुगिऱार् ऎऩ्बदिल् ऎदुवुम् विरोदमिल्लै।
अत्राह — ननु जीवस्येश्वरांशत्वाभ्युपगमे तदीयेन संसारदुःखोपभोगेनांशिन ईश्वरस्यापि दुःखित्वं स्यात् — यथा लोके हस्तपादाद्यन्यतमाङ्गगतेन दुःखेन अङ्गिनो देवदत्तस्य दुःखित्वम् , तद्वत्। ततश्च तत्प्राप्तानां महत्तरं दुःखं प्राप्नुयात्। अतो वरं पूर्वावस्थः संसार एवास्तु — इति सम्यग्दर्शनानर्थक्यप्रसङ्गः स्यात् — इति। अत्रोच्यते —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गे सॊल्गिऱाऩ् - जीवऩुक्कु ईसुवरऩिऩ् अंसमायिरुक्कुम् तऩ्मैयै ऒप्पुक्कॊण्डाल् अवऩु टैय संसार तुक्कत्तिऩ् अऩुबवत्तिऩाल् अंसियाऩ ईसुवरऩुक्कुम्गूड तुक्कमुडैय तऩ्मै एऱ्पडुमे? ऎप्पडि उलगत्तिल् कै, काल् मुदलिय एदोवॊरु अङ्गत्तिलुळ्ळ तुक्कत्तिऩाल् अङ्गत्तैयुडैय तेवदत्तऩुक्कु तुक्कमुडैय तऩ्मै एऱ्पडुगिऱदो अप्पडि अदिऩाल् अदै (ईसुवरऩै) यडैन्दवर्ग ळुक्कु मिगवुम् अदिगमाऩ तुक्कमे एऱ्पडुम्; अदै विड मुऩ् निलैयाऩ संसारमे नल्लदु। इरुक्कट्टुम् ऎऩ्ऱु सम्यक् तरिसऩत्तिऱ्कु पिरयोजऩमऱ्ऱ तऩ्मै एऱ्पडुमे ऎऩ्ऱु, अव्विषयत्तिल् सॊल्लप्पडुगिऱदु:-
प्रकाशादिवन्नैवं परः ॥ ४६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
प्रगासादिवन्नैवम् पर: ॥ ४६ ॥
यथा जीवः संसारदुःखमनुभवति, नैवं पर ईश्वरोऽनुभवतीति प्रतिजानीमहे। जीवो हि अविद्यावेशवशात् देहाद्यात्मभावमिव गत्वा, तत्कृतेन दुःखेन दुःखी अहम् इति अविद्यया कृतं दुःखोपभोगम् अभिमन्यते। नैवं परमेश्वरस्य देहाद्यात्मभावो दुःखाभिमानो वा अस्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जीवऩ् ऎव्विदम् संसार तुक्कत्तै अऩुबविक् किऱाऩो, अव्विदम् परऩाऩ ईसुवरऩ् अऩुबविप्प तिल्लै ऎऩ्ऱु पिरदिज्ञै सॆय्गिऱोम्। जीवऩ् अवित्या सम्बन्दत्तिऩाल् तेहम् मुदलियदिल् आत्मावॆऩ्ऱ ऎण्णत्तै अडैन्दवऩ्बोल अदिऩाल् एऱ्पडुम् तुक्कत्तिऩाल् नाऩ् तुक्कियॆऩ्ऱु अवित्यैयिऩाल् एऱ्पडुम् तुक्कत्तिऩ् अऩुबवत्तै अबिमाऩिक्किऱाऩ्; इव्विदम् परमेसुवरऩुक्कु तेहम् मुदलियदिल् ताऩ् ऎऩ्ऱ ऎण्णमो तुक्कत्तिल् अबिमाऩमो किडैयादु।
जीवस्याप्यविद्याकृतनामरूपनिर्वृत्तदेहेन्द्रियाद्युपाध्यविवेकभ्रमनिमित्त एव दुःखाभिमानः, न तु पारमार्थिकोऽस्ति। यथा च स्वदेहगतदाहच्छेदादिनिमित्तं दुःखं तदभिमानभ्रान्त्यानुभवति, तथा पुत्रमित्रादिगोचरमपि दुःखं तदभिमानभ्रान्त्यैवानुभवति — अहमेव पुत्रः, अहमेव मित्रम् इत्येवं स्नेहवशेन पुत्रमित्रादिष्वभिनिविशमानः। ततश्च निश्चितमेतदवगम्यते — मिथ्याभिमानभ्रमनिमित्त एव दुःखानुभव इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जीवऩुक्कुम्गूड अवित्यैयिऩाल् एऱ्पट्ट नाम रूबङ्गळिऩाल् सॆय्यप्पट्टिरुक्कुम् तेहम् इन्दिरियम् मुदलाऩ उबादिगळै पिरित्तऱियाद पिरान्दियै निमित्त मागक् कॊण्डु ताऩ् तुक्कत्तिल् अबिमाऩम्, पारमार्त्तिग मागवोगिडैयादु। तऩ् तेहत्तिलुळ्ळ ऎरिच्चल् वॆट्टु मुदलियदै निमित्तमायुळ्ळ तुक्कत्तै अदिलुळ्ळ अबिमाऩ पिरान्दियिऩाल् ऎप्पडि अऩुबविक्किऱाऩो, अप्पडिये पुत्तिरऩ् मित्तिरऩ् मुदलाऩवर्गळिडमुळ्ळ तुक्कत्तैयुम् अवर्गळिडमुळ्ळ अबिमाऩ पिरान्दियिऩा लेये “नाऩे पुत्तिरऩ् नाऩे मित्तिरऩ्” ऎऩ्ऱु स्नेह वसत्तिऩाल् पुत्तिरमित्तिरादिगळिल् अबिमाऩमुळ्ळवऩाग अऩुबविक्किऱाऩ्। अदिऩाल् इदु निच्चयमाग अऱियप् पडुगिऱदु। मित्यैयाऩ अबिमाऩ पिरान्दियै निमित्तमा युळ्ळदु ताऩ् तुक्कत्तिऩ् अऩुबवम् ऎऩ्ऱु।
व्यतिरेकदर्शनाच्च एवमवगम्यते। तथा हि — पुत्रमित्रादिमत्सु बहुषूपविष्टेषु तत्सम्बन्धाभिमानिष्वितरेषु च, पुत्रो मृतो मित्रं मृतमित्येवमाद्युद्घोषिते, येषामेव पुत्रमित्रादिमत्त्वाभिमानस्तेषामेव तन्निमित्तं दुःखमुत्पद्यते, न अभिमानहीनानां परिव्राजकादीनाम्। अतश्च लौकिकस्यापि पुंसः सम्यग्दर्शनार्थवत्त्वं दृष्टम् , किमुत विषयशून्यादात्मनोऽन्यद्वस्त्वन्तरमपश्यतो नित्यचैतन्यमात्रस्वरूपस्येति। तस्मान्नास्ति सम्यग्दर्शनानर्थक्यप्रसङ्गः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
माऱ्ऱिप्पार्प्पदिऩालुम् इव्विदमे अऱियप्पडुगिऱदु। ऎप्पडियॆऩ्ऱाल्, पुत्तिरऩ्, मित्तिरऩ् मुदलियवर्गळै युडैयवर्गळाय् अवर्गळुडैय सम्बन्दत्तिल् अबिमाऩम् उळ्ळवर्गळुम् अबिमाऩमऱ्ऱवर्गळुमाग वॆगु पेर्गळ् उट्कार्न्दिरुक्किऱ समयत्तिल्, “पुत्तिरऩ् इऱन्दुविट्टाऩ्, मित्तिरऩ् इऱन्दुविट्टाऩ्” ऎऩ्बदु मुदलियदु अङ्गु उरैक्कप्पट्टाल्, ऎवर्गळुक्कु पुत्तिरऩ्, मित्तिरऩ् मुदलियवरुडऩ् कूडिऩवर् ऎऩ्ऱ अबिमाऩमिरुक्कुमो, अवरुक्कुत्ताऩ् अदऩ् निमित्त माऩ तुक्कम् उण्डागिऱदु; अबिमाऩमिल्लाद सऩ्ऩि यासि मुदलाऩवर्गळुक्कु उण्डागिऱदिल्लै अदिऩाल् लौगिगमायुळ्ळ पुरुषऩुक्कुक्कूड सम्यक् तर्सऩत्तिऩ् पिरयोजऩमुळ्ळदायिरुक्कुम् तऩ्मै काणप्पडुगिऱदु। विषयमेयिल्लाद आत्मावुक्कु वेऱाग वेऱु वस्तुवैप् पार्क्कादवऩाय् ऎप्पॊऴुदुमुळ्ळ सैदऩ्य मात्तिर स्वरूबऩायिरुप्पवऩुक्कु केट्पाऩेऩ्? आगैयाल् सम्यक् तर्सऩत्तिऱ्कु पिरयोजऩमऱ्ऱ तऩ्मै एऱ्पडुमे ऎऩ्बदु किडैयादु।
प्रकाशादिवदिति निदर्शनोपन्यासः — यथा प्रकाशः सौरश्चान्द्रमसो वा वियद्व्याप्य अवतिष्ठमानः अङ्गुल्याद्युपाधिसम्बन्धात् तेषु ऋजुवक्रादिभावं प्रतिपद्यमानेषु तत्तद्भावमिव प्रतिपद्यमानोऽपि न परमार्थतस्तद्भावं प्रतिपद्यते, यथा च आकाशो घटादिषु गच्छत्सु गच्छन्निव विभाव्यमानोऽपि न परमार्थतो गच्छति, यथा च उदशरावादिकम्पनात्तद्गते सूर्यप्रतिबिम्बे कम्पमानेऽपि न तद्वान्सूर्यः कम्पते — एवमविद्याप्रत्युपस्थापिते बुद्ध्याद्युपहिते जीवाख्ये अंशे दुःखायमानेऽपि न तद्वानीश्वरो दुःखायते। जीवस्यापि दुःखप्राप्तिरविद्यानिमित्तैवेत्युक्तम्। तथा च अविद्यानिमित्तजीवभावव्युदासेन ब्रह्मभावमेव जीवस्य प्रतिपादयन्ति वेदान्ताः — ‘तत्त्वमसि’ इत्येवमादयः। तस्मान्नास्ति जैवेन दुःखेन परमात्मनो दुःखित्वप्रसङ्गः ॥ ४६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“पिरगासम् मुदलियदैप्पोल” ऎऩ्ऱु तिरुष् टान्दम् काट्टप्पडुगिऱदु। सूर्यऩुडैयदो सन्दिरऩु टैयदो पिरगासम् आगासत्तै वियाबित्तुक् कॊण्डि रुन्दबोदिलुम् विरल् मुदलाऩ उबादियिऩ् सम्बन्दत् तिऩाल् अवैगळ् (विरल् मुदलियवैगळ्) नेर्, कोणल् मुदलाऩ तऩ्मैयै अडैयुम्बोदु अन्दन्द तऩ्मैयैप्पोल अडैन्दालुम् वास्तवत्तिल् अन्दत् तऩ्मैयै ऎप्पडि अडैवदिल्लैयो, कुडम् मुदलियवै सॆल्लुम्बोदु आगासम् पोवदु पोल् काणप्पट्टालुम् ऎप्पडि वास्तवमागच् चॆल्गिऱदु इल्लैयो, जलमुळ्ळ सरावम् मुदलियदु असैव तिऩाल् अदिलुळ्ळ सूर्य पिरदिबिम्बम् असैन्द पोदिलुम् अदै (पिरदिबिम्बत्तै)युडैय सूर्यऩ् ऎप्पडि असैवदु इल्लैयो, इव्विदमे अवित्यै यिऩाल् एऱ्पट्टवऩाय् पुत्ति मुदलियदुडऩ् सेर्न्दव ऩाय् जीवऩ् ऎऩ्ऱ पॆयरुडैय अंसम् तुक्कप्पट्टालुम् अदैयुडैय ईसुवरऩ् तुक्कप्पडुवदिल्लै। जीवऩुक्कुम् कूड अवित्यै निमित्तमागत्ताऩ् तुक्कम् एऱ्पडुवदु ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टुविट्टदु। अप्पडिये अवित्यैयै निमित्तमायुळ्ळ जीवत्तऩ्मैयै विलक्कि जीवऩुडैय पिरह्ममायिरुक्कुम् तऩ्मैयैये “तत् त्वम् असि” ऎऩ्बदु मुदलाऩ उबनिषत्तुक्कळ् पिरदिबादिक्किऩ्ऱऩ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् जीवऩिडमुळ्ळ तुक्कत्तिऩाल् परमात् मावुक्कु तुक्कमुडैयदऩ्मै एऱ्पडुवदु किडैयादु।
स्मरन्ति च ॥ ४७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
स्मरन्दि स ॥ ४७ ॥
स्मरन्ति च व्यासादयः — यथा जैवेन दुःखेन न परमात्मा दुःखायत इति; ‘तत्र यः परमात्मा हि स नित्यो निर्गुणः स्मृतः ।’,‘ न लिप्यते फलैश्चापि पद्मपत्रमिवाम्भसा। कर्मात्मा त्वपरो योऽसौ मोक्षबन्धैः स युज्यते ॥’,‘ स सप्तदशकेनापि राशिना युज्यते पुनः’ इति। चशब्दात् समामनन्ति च — इति वाक्यशेषः — ‘तयोरन्यः पिप्पलं स्वाद्वत्त्यनश्नन्नन्यो अभिचाकशीति’ (श्वे. उ. ४। ६) इति, ‘एकस्तथा सर्वभूतान्तरात्मा न लिप्यते लोकदुःखेन बाह्यः’ (क. उ. २। २। ११) इति च ॥ ४७ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जीवऩिडमुळ्ळ तुक्कत्तिऩाल् परमात्मा तुक्कमुडैयवराग आवदिल्लै ऎऩ्ऱबडि वियासर् मुदलाऩवर्गळुम् स्मरिक्किऱार्गळ्। “अवर्गळिल् ऎवर् परमात्मावो अवर् नित्यर् निर्गुणर् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱार्। जलत्तिऩाल् तामरैयिलैबोल, अवर् पलऩ्गळिऩाल् तीण्डप्पडुवदिल्लै वेऱाग ऎवऩ् इन्द कर्मात्मावाग इरुक्किऱाऩो, अवऩ्, मोक्षम्, पन्दम् इवैगळुडऩ् सम्बन्दप्पडुगिऱाऩ्। पदिऩेऴु अंसङ्गळैयुडैय कूट्टत्तुडऩ् (सूक्ष्म सरीरत्तुडऩ्) अवऩ् सेरुगिऱाऩ्” ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘उम्’ ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् (वेदत्तिल्) सॊल्लुगिऱार्गळ् ऎऩ्ऱु वाक्कियत्तिल् सेर्त्तुक् कॊळ्ळ वेण्डुम्। “अव्विरुवर्गळिल् ऒरुवऩ् रुसियाग कर्म पलऩै साप्पिडुगिऱाऩ्। मऱ्ऱवर् साप्पिडामल् नाला पक्कमुम् पिरगासित्तुक् कॊण्डिरुक्किऱार्" (सुवेदा IV-६) ऎऩ्ऱुम्, (सूर्यऩ् ऎप्पडि तऩ्ऩाल् पिरगासिक्कप्पडुम् वस्तुविऩ् तोषत्तुडऩ् ऒट्टुवदिल्लैयो अप्पडि) ऎल्ला पिराणिगळुक्कुम् उळ्ळेयिरुक्कुम् आत्मावा यिरुन्दु कॊण्डु वॆळिप्पट्टवराऩ ऒरुवर् उलगत्ति लुळ्ळ, तुक्कत्तिऩाल् तीण्डप्पडुवदिल्लै (काडग।V।११) ऎऩ्ऱुम्,
अत्राह — यदि तर्ह्येक एव सर्वेषां भूतानामन्तरात्मा स्यात् , कथमनुज्ञापरिहारौ स्यातां लौकिकौ वैदिकौ चेति। ननु च अंशो जीव ईश्वरस्य इत्युक्तम्। तद्भेदाच्चानुज्ञापरिहारौ तदाश्रयावव्यतिकीर्णावुपपद्येते। किमत्र चोद्यत इति, उच्यते — नैतदेवम्। अनंशत्वमपि हि जीवस्याभेदवादिन्यः श्रुतयः प्रतिपादयन्ति — ‘तत्सृष्ट्वा तदेवानुप्राविशत्’ (तै. उ. २। ६। १) ‘नान्योऽतोऽस्ति द्रष्टा’ (बृ. उ. ३। ७। २३) ‘मृत्योः स मृत्युमाप्नोति य इह नानेव पश्यति’ (बृ. उ. ४। ४। १९) ‘तत्त्वमसि’ (छा. उ. ६। ८। ७) ‘अहं ब्रह्मास्मि’ (बृ. उ. १। ४। १०) इत्येवंजातीयकाः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इङ्गु सॊल्गिऱाऩ्। ऎल्ला पिराणिगळिलुम् उळ्ळेयिरुक्कुम् आत्मा ऒरुवरेयाऩल् लौगिगमागवुम् वैदिगमागवुमुळ्ळ अऩुमदि परिहारम् इव्विरण्डुम् ऎप्पडि इरुक्क मुडियुम्?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जीवऩ् ईसुवरऩुडैय अंसम् ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पट्टदे; अन्द पेदमिरुप्पदाल् अदै आसिरयित्तुळ्ळ अऩुमदियुम् परिहारमुम् कलक्कामले पॊरुन्दक् कूडियदे; अदिल् ऎऩ्ऩ केळ्वि? ऎऩ्ऱाल् सॊल्गिऱोम्। इदु इप्पडियल्ल। जीवऩुक्कु अबेदत्तैच् चॊल्लुम् सुरुदिगळ् अंसमिल्लादत्तऩ्मैयैयुम् ऎडुत्तुक् काट्टुगिऩ्ऱऩ। “अदु स्रुष्टित्तु विट्टु अदुवे उळ् पुगुन्ददु” (तैत्तिरीय II।६-१) इवरै विड पार्प्पवऩ् वेऱु किडैयादु (पिरुहत्। III।७-२३), “ऎवऩ् इङ्गे पल पोल पार्क्किऱाऩो अवऩ् मरणत्तिलिरुन्दु मरणत् तैयडैगिऱाऩ्” (पिरुहत्। IV।४-१९), ‘अदुवाग नी इरुक्किऱाय्”(सान्।VI-८-७), ‘नाऩ् प्रह्ममाग इरुक्किऱेऩ्’ (पिरुहत्। I।४-१०), ऎऩ्बदु पोलुळ्ळवैगळ्।
ननु भेदाभेदावगमाभ्यामंशत्वं सिध्यतीत्युक्तम् — स्यादेतदेवम् , यद्युभावपि भेदाभेदौ प्रतिपिपादयिषितौ स्याताम्। अभेद एव त्वत्र प्रतिपिपादयिषितः, ब्रह्मात्मत्वप्रतिपत्तौ पुरुषार्थसिद्धेः। स्वभावप्राप्तस्तु भेदोऽनूद्यते। न च निरवयवस्य ब्रह्मणो मुख्योंऽशो जीवः सम्भवतीत्युक्तम्। तस्मात्पर एवैकः सर्वेषां भूतानामन्तरात्मा जीवभावेनावस्थित इत्यतो वक्तव्या अनुज्ञापरिहारोपपत्तिः। तां ब्रूमः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पेदम्, अबेदम् इरण्डुम् अऱियप्पडुवदाल् अंसत्तऩ्मै एऱ्पडुगिऱदु ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदे? ऎऩ्ऱाल्, पेदम्, अबेदम् इरण्डुमे ऎडुत्तुक्काट्ट विरुम्बप्पट्टवैगळाग इरुन्ददेयाऩाल्, इदु इव्विदम् इरुक्कलाम्; आऩाल् अबेदम् ताऩ् इङ्गु ऎडुत्तुक्काट्ट विरुम्बप्पडुवदु, पिरह्ममे आत्मा वॆऩ्ऱु अऱिन्दाल् ताऩे पुरुषार्त्तम् सित्तिप्पदिऩाल्। स्वबावत्तिलिरुन्दु वरुम् पेदम् अऩुवदिक्कत्ताऩ् पडुगिऱदु। अवयवमऱ्ऱ पिरह्मत्तिऱ्कु जीवऩ् मुक्किय अंसमागविरुप्पदु सम्बविक्कादु ऎऩ्ऱुम् सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् ऎल्ला पिराणिगळुक्कुम् उळ्ळे यिरुक्किऱ आत्मा परमात्मा ऒरुवरेदाऩ्। जीवत्तऩ्मै युडऩ् इरुक्किऱार् ऎऩ्ऱ कारणत्तिऩाल्, अऩुमदि परिहारम् इवैगळुक्कु उबबत्ति (न्यायम्) सॊल्ल वेण्डुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अदैच् चॊल्गिऱोम्:
अनुज्ञापरिहारौ देहसम्बन्धाज्ज्योतिरादिवत् ॥ ४८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अनुज्ञाबरिहारौ तेहसम्बन्दाच्ज्योदिरादिवत् ॥ ४८ ॥
‘ऋतौ भार्यामुपेयात्’ इत्यनुज्ञा, ‘गुर्वङ्गनां नोपगच्छेत्’ इति परिहारः। तथा ‘अग्नीषोमीयं पशुं संज्ञपयेत्’ इत्यनुज्ञा, ‘न हिंस्यात्सर्वा भूतानि’ इति परिहारः। एवं लोकेऽपि मित्रमुपसेवितव्यमित्यनुज्ञा, शत्रुः परिहर्तव्य इति परिहारः —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“रुदु कालत्तिल् मऩैवियै सेर वेण्डुम्” ऎऩ्बदु अऩुक्ञै (विदि); कुरुबत्ऩियुडऩ् सेरलागादु ऎऩ्बदु परिहारम् (विलक्कु)। अप्पडिये “अक्ऩि सोमऩ् इवर्गळुक्कुळ्ळ पसुवै सम्ञबऩम् सॆय्” ऎऩ्बदु अऩुक्ञै; “ऎल्ला पिराणिगळैयुमे हिंसिक् कक्कूडादु” ऎऩ्बदु परिहारम्। इव्विदम् उलगत्तिलुम् “मित्तिरऩै सेविक्क वेण्डियदु” ऎऩ्बदु अऩुक्ञै; “सत्रुवै विलक्क वेण्डियदु” ऎऩ्बदु परिहारम्।
एवंप्रकारावनुज्ञापरिहारौ एकत्वेऽप्यात्मनः देहसम्बन्धात् स्याताम्। देहैः सम्बन्धो देहसम्बन्धः। कः पुनर्देहसम्बन्धः ? देहादिरयं सङ्घातोऽहमेव — इत्यात्मनि विपरीतप्रत्ययोत्पत्तिः। दृष्टा च सा सर्वप्राणिनाम् — अहं गच्छामि अहमागच्छामि, अहमन्धः अहमनन्धः, अहं मूढः अहममूढः इत्येवमात्मिका। न हि अस्याः सम्यग्दर्शनादन्यन्निवारकमस्ति। प्राक्तु सम्यग्दर्शनात्प्रततैषा भ्रान्तिः सर्वजन्तुषु। तदेवमविद्यानिमित्तदेहाद्युपाधिसम्बन्धकृताद्विशेषादैकात्म्याभ्युपगमेऽप्यनुज्ञापरिहाराववकल्पेते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इम्मुऱैयुळ्ळ अऩुक्ञैयुम् परिहारमुम् आत्मा ऒऩ्ऱागयिरुन्दालुम् कूड तेहत्तिऩ् सम्बन्दत्तिऩाल् इरुक्कलाम्। तेहसम्बन्दम् ऎऩ्बदु तेहङ्गळुडऩ् सम्बन्दम्। तेहसम्बन्दम् ऎदु? तेहम् मुदलाऩ इन्दक् कूट्टम् नाऩे ऎऩ्ऱु आत्मा विषयत्तिल् विबरीदमाऩ ऎण्णम् एऱ्पडुवदु। अदुवो ऎल्ला पिराणिगळुक्कुम् “नाऩ् पोगिऱेऩ्, नाऩ् वरुगिऱेऩ्; नाऩ् कुरुडु, नाऩ् कुरुडु । इल्लै; नाऩ् मूडऩ्, नाऩ् मूडऩ् इल्लै” ऎऩ्ऱु इव्विद स्वरूबमागक् काणप्पडुगिऱदु। इदैप् पोक्कडिक्कक् कूडियदाग सम्यक्तर्सऩत्तैत्तविर वेऱु ऎदुवुम् किडैयादु। सम्यक्तर्सऩम् एऱ्पडुदवऱ्कु मुन्दियो इन्द पिरान्दि ऎल्ला पिराणिगळिडत्तिलुम् परवियिरुक् किऱदु। आगैयाल् इव्विदम् अवित्यैयै निमित्तमा युळ्ळ तेहम् मुदलाऩ उबादिगळिऩ् सम्बन्दत्तिऩाल् एऱ्पडुम् विसेषत्तिऩाल्, आत्मा ऒऩ्ऱुदाऩॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊण्डालुम्गूड, अऩुक्ञैयुम् परिहारमुम् पॊरुन्दक्कूडियदे।
सम्यग्दर्शिनस्तर्ह्यनुज्ञापरिहारानर्थक्यं प्राप्तम् — न, तस्य कृतार्थत्वान्नियोज्यत्वानुपपत्तेः — हेयोपादेययोर्हि नियोज्यो नियोक्तव्यः स्यात्। आत्मनस्त्वतिरिक्तं हेयमुपादेयं वा वस्त्वपश्यन् कथं नियुज्येत। न च आत्मा आत्मन्येव नियोज्यः स्यात्। शरीरव्यतिरेकदर्शिन एव नियोज्यत्वमिति चेत् , न; तत्संहतत्वाभिमानात् — सत्यं व्यतिरेकदर्शिनो नियोज्यत्वम्। तथापि व्योमादिवद्देहाद्यसंहतत्वमपश्यत एव आत्मनो नियोज्यत्वाभिमानः। न हि देहाद्यसंहतत्वदर्शिनः कस्यचिदपि नियोगो दृष्टः, किमुतैकात्म्यदर्शिनः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अप्पडियाऩाल्, सम्यक्तर्सऩम् उळ्ळवऩुक्कु अऩुक्ञै परिहारम् पिरयोजऩमऱ्ऱदॆऩ्ऱु एऱ्पडुमे? अप्पडियल्ल, अवऩ् किरुदार्त्तऩाय् (सॆय्य वेण्डियदै ऎल्लाम् सॆय्दु पिरयोजऩत्तै अडैन्दु विट्टवऩाय्) इरुप्पदाल्, एवप्पडुम् तऩ्मै अवऩुक्कुप् पॊरुन्दाददिऩाल्। तळ्ळ वेण्डियदु ऎडुक्क वेण्डियदु ऎऩ्ऱ विषयङ्गळिल् एवक्कूडियवऩ् अल्लवा एवप्पड वेण्डियवऩावाऩ्। तऩक्कु वेऱाग तळ्ळ वेण्डियदागवो ऎडुत्तुक् कॊळ्ळवेण्डिय तागवो वस्तुवैप् पार्क्कादवऩ् ऎप्पडि एवप्पड मुडियुम्? मेलुम्, आत्मा आत्माविषयमागवे एवप्पडुबवऩाग इरुक्कमुडियादु, सरीरम् वेऱु ऎऩ्ऱु पार्क्किऱवऩुक्के एवप्पडुम् तऩ्मै ऎऩ्ऱाल्, सरियिल्लै, अदऩुडऩ् सेर्न्दिरुप्पदाग अबिमाऩ मिरुप्पदाल्। वेऱु ऎऩ्ऱु पार्क्किऱवऩुक्कु एवप्पडुम् तऩ्मै ऎऩ्बदु वास्तवम्; अप्पडियाऩालुम्, आगासम् मुदलियदैप्पोल। तेहम् मुदलाऩदुडऩ् सेरामलि रुक्कुम् तऩ्मैयैप् पार्क्कामलिरुक्कुम् आत्मावुक् कुत्ताऩ् एवप्पडुबवदायुळ्ळ अबिमाऩम्। तेहम् मुदलियदुडऩ् सेर्न्ददिल्लैयॆऩ्ऱु पार्क्कुम् ऎवऩुक् कुम् एवुदल् काणप्पडुवदिल्लैये? अप्पडियिरुक्क आत्मा ऒऩ्ऱे ऎऩ्ऱु पार्क्किऱवऩुक्कुक् केट्पाऩेऩ्?
न च नियोगाभावात् सम्यग्दर्शिनो यथेष्टचेष्टाप्रसङ्गः, सर्वत्राभिमानस्यैव प्रवर्तकत्वात् , अभिमानाभावाच्च सम्यग्दर्शिनः। तस्माद्देहसम्बन्धादेवानुज्ञापरिहारौ — ज्योतिरादिवत् — यथा ज्योतिष एकत्वेऽप्यग्निः क्रव्यात्परिह्रियते, नेतरः। यथा च प्रकाश एकस्यापि सवितुरमेध्यदेशसम्बद्धः परिह्रियते, नेतरः शुचिभूमिष्ठः। यथा भौमाः प्रदेशा वज्रवैडूर्यादय उपादीयन्ते, भौमा अपि सन्तो नरकलेबरादयः परिह्रियन्ते। यथा मूत्रपुरीषं गवां पवित्रतया परिगृह्यते, तदेव जात्यन्तरे परिवर्ज्यते — तद्वत् ॥ ४८ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
एवुदल् इल्लाददिऩाल् सम्यक्तर्सऩमुळ्ळव ऩुक्कु इष्टप्पडि नडक्क एऱ्पडुमॆऩ्बदुम् किडैयादु। ऎल्ला विषयत्तिलुम् अबिमाऩत्तिऱ्के पिरविरुत्तिक्कच् चॆय्युम् तऩ्मैयुळ्ळदाल्, सम्यक्तर्सऩमुळ्ळवऩुक्कु अबिमाऩम् इल्लाददिऩालुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् तेह सम्बन्दत्तिऩाल्दाऩ् अऩुक्ञैयुम् परिहारमुम् “ज्योदिस् मुदलियदैप् पोल” ऎप्पडि ज्योदिस् ऒऩ्ऱाग इरुन्दबोदिलुम् कूड मांसत्तै साप्पिडुगिऱ (मयाऩत्तिलुळ्ळ) अक्ऩि परिहरिक्कप्पडुगिऱदु, मऱ्ऱदु परिहरिक्कप्पडुवदिल् लैयो; ऎप्पडि ऒऩ्ऱागवेयिरुक्कुम् सूर्यऩुडैय पिरगासम् असुत्तमाऩ तेसत्तिल् सम्बन्दप्पट्टदु परिहरिक्कप्पडुगिऱदु। सुत्तमाऩ पूमियिल् उळ्ळदु परिहरिक्कप्पडुवदिल्लैयो; ऎप्पडि पूमि सम्बन्दमाऩ इडङ्गळागिय वैरम्, वैडूर्यम् मुदलियवै किरहिक्कप्पडुगिऩ्ऱऩ। पूमि सम्बन्दमागवे इरुन्दुम् मऩिदऩुडैय सरीरम् मुदलियवै परिहरिक्कप् पडुगिऩ्ऱऩवो; अप्पडिये कोक्कळुडैय मूत्रमुम्, पुरीषमुम् सुत्तमॆऩ्ऱु ऎडुत्तुक् कॊळ्ळप्पडुगिऱदु। अदुवे मऱ्ऱ इऩमायिरुन्दाल् वर्जिक्कप्पडुगिऱदो; अदैप्पोल।
असन्ततेश्चाव्यतिकरः ॥ ४९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
असन्ददेच्चाव्यदिगर: ॥ ४९ ॥
स्यातां नाम अनुज्ञापरिहारावेकस्याप्यात्मनो देहविशेषयोगात्। यस्त्वयं कर्मफलसम्बन्धः, स च ऐकात्म्याभ्युपगमे व्यतिकीर्येत, स्वाम्येकत्वादिति चेत् , नैतदेवम् , असन्ततेः। न हि कर्तुर्भोक्तुश्चात्मनः सन्ततः सर्वैः शरीरैः सम्बन्धोऽस्ति। उपाधितन्त्रो हि जीव इत्युक्तम्। उपाध्यसन्तानाच्च नास्ति जीवसन्तानः — ततश्च कर्मव्यतिकरः फलव्यतिकरो वा न भविष्यति ॥ ४९ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऒरे आत्मावुक्कुम् कुऱिप्पिट्ट तेहत्तिऩ् सेर्क्कैयाल् अऩुक्ञैयुम् परिहारमुम् इरुक्कलाम्। आऩाल् कर्म पलऩुडैय सम्बन्दम् ऎदुवो अदु, ऒरे आत्मावॆऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊण्डाल् स्वामि ऒरुवऩे यॆऩ्ऱु एऱ्पडुवदाल्, कलन्दुविडुम् ऎऩ्ऱाल्, इदु अप्पडियल्ल। “तुडर्बु इल्लाददिऩाल्” कर्त्तावागवुम्, पोक्तावागवुम् इरुक्किऱ आत्मावुक्कु ऎल्ला सरीरङ् गळुडऩ् तुडर्च्चियाऩ सम्बन्दम् इल्लै। उबादिक्कु उळ्बट्टवऩ् अल्लवा जीवऩ् ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पट्टदु। उबादिक्कु तुडर्बु इल्लाददिऩाल् जीवऩुक्कु तुडर्बु इल्लै। आगैयिऩाल् कर्मा विषयमाऩ कलप्पो पलऩ् विषयमाऩ कलप्पो एऱ्पडादु।
आभास एव च ॥ ५० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आबास एव स ॥ ५० ॥
आभास एव च एष जीवः परस्यात्मनो जलसूर्यकादिवत्प्रतिपत्तव्यः, न स एव साक्षात् , नापि वस्त्वन्तरम्। अतश्च यथा नैकस्मिञ्जलसूर्यके कम्पमाने जलसूर्यकान्तरं कम्पते, एवं नैकस्मिञ्जीवे कर्मफलसम्बन्धिनि जीवान्तरस्य तत्सम्बन्धः। एवमप्यव्यतिकर एव कर्मफलयोः। आभासस्य च अविद्याकृतत्वात्तदाश्रयस्य संसारस्याविद्याकृतत्वोपपत्तिरिति, तद्व्युदासेन च पारमार्थिकस्य ब्रह्मात्मभावस्योपदेशोपपत्तिः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जलत्तिलुळ्ळ पिरदिबिम्ब सूर्यऩ् मुदलियदैप् पोल परमात्माविऩुडैय पिरदिबिम्बम् ऎप्पडि असैवदिल् लैयो, ल्, अदै आसिरयित्तिरुक्किऱ संसारत्तिऱ्कुम् अवित्यैयिऩाल् एऱ्पट्टिरुक्कुम् तऩ्मै पॊरुन्दुगिऱदु ऎऩ्ऱु अदै विलक्कि विडुवदिऩाल्, पिरह्ममे आत्मावाग इरुक्किऱदॆऩ्ऱ उबदेसत्तिऱ्कुम् पॊरुत्तम् एऱ्पडुगिऱदु।
येषां तु बहव आत्मानः, ते च सर्वे सर्वगताः, तेषामेवैष व्यतिकरः प्राप्नोति। कथम् ? बहवो विभवश्चात्मानश्चैतन्यमात्रस्वरूपा निर्गुणा निरतिशयाश्च। तदर्थं साधारणं प्रधानम्। तन्निमित्तैषां भोगापवर्गसिद्धिरिति साङ्ख्याः। सति बहुत्वे विभुत्वे च घटकुड्यादिसमाना द्रव्यमात्रस्वरूपाः स्वतोऽचेतना आत्मानः, तदुपकरणानि च अणूनि मनांस्यचेतनानि, तत्र आत्मद्रव्याणां मनोद्रव्याणां च संयोगात् नव इच्छादयो वैशेषिका आत्मगुणा उत्पद्यन्ते, ते च अव्यतिकरेण प्रत्येकमात्मसु समवयन्ति, स संसारः। तेषां नवानामात्मगुणानामत्यन्तानुत्पादो मोक्ष इति काणादाः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आत्माक्कळ् पल ऎऩ्ऱु ऎवर्गळुक्कु इरुक्किऱदो, अवर्गळ् ऎल्लारुम् ऎङ्गेयुमुळ्ळवर्गळ् ऎऩ्ऱुमिरुक् किऱदो, अवर्गळुक्कुत्ताऩ् इन्द कलप्पु एऱ्पडुम् ऎप्पडि? वियाबगर्गळाय् सैदऩ्यत्तै मात्तिरम् स्वरूबमायुळ्ळवर्गळाय् कुणमऱ्ऱवर्गळाय् वित्तियास मऱ्ऱवर्गळाय् उळ्ळ जीवर्गळ् पल, अवर्गळुक्कुप् पॊदुवायिरुप्पदु पिरदाऩम् अदै निमित्तमागक् कॊण्डु इवर्गळुक्कु पोगमो मोक्षमो सित्तिक्किऱदु, ऎऩ्ऱु साङ्गियर् सॊल्लुगिऱार्गळ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पलवागवुम् वियाबगमागवुम् इरुन्दु कॊण्डु कुडम्, सुवर् मुदलियदऱ्कु समाऩमाय् तिरवियमाग मात्तिरमिरुक्कुम् स्वरूबमुळ्ळदाय् तऩ्ऩिलैयिल् असेदऩमाय् आत्माक्कळ् इरुक्किऱार्गळ्; अवर्गळुक्कु उदवि सॆय्गिऱ अणुवाऩ मऩस्कळुम् असेदऩङ्गळ् अङ्गे आत्मावागिऱ तिरवियङ्गळुक्कुम् मऩसागिऱ तिरवियङ्गळुक्कुम् सेर्क्कै एऱ्पडुवदाल् इच्चै मुदलाऩ विसेषमायुळ्ळ ‘ऒऩ्बदु आत्म कुणङ्गळ् उण्डागिऩ्ऱऩ ; अवैगळ् आत्माक्कळिल् तऩित्तऩिये कलप्पऩ्ऩियिल् सम्बन्दप्पडुगिऩ्ऱऩ; इदुवे संसारम्; अन्द ऒऩ्बदु आत्म कुणङ्गळुक्कु मुऴुदुम् उण्डागामलिरुप्पदु मोक्षम्, ऎऩ्ऱु काणादर्गळ् (तार्गगिगर्गळ्) सॊल्लुगिऱार्गळ्।
तत्र साङ्ख्यानां तावच्चैतन्यस्वरूपत्वात्सर्वात्मनां सन्निधानाद्यविशेषाच्च एकस्य सुखदुःखसम्बन्धे सर्वेषां सुखदुःखसम्बन्धः प्राप्नोति। स्यादेतत् — प्रधानप्रवृत्तेः पुरुषकैवल्यार्थत्वाद्व्यवस्था भविष्यति। अन्यथा हि स्वविभूतिख्यापनार्था प्रधानप्रवृत्तिः स्यात्। तथा च अनिर्मोक्षः प्रसज्येतेति — नैतत्सारम् — न हि अभिलषितसिद्धिनिबन्धना व्यवस्था शक्या विज्ञातुम्। उपपत्त्या तु कयाचिद्व्यवस्थोच्येत। असत्यां पुनरुपपत्तौ कामं मा भूदभिलषितं पुरुषकैवल्यम्। प्राप्नोति तु व्यवस्थाहेत्वभावाद्व्यतिकरः ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गे साङ्गियर्गळुक्कु, सैदऩ्यस्वरूब मायिरुप्पदाल् ऎल्ला आत्माक्कळुक्कुमे मुऩ्ऩिरुप्पदु मुदलियदिल् वित्तियासमिल्लाददिऩाल्, ऒरुवऩुक्कु सुग तुक्क सम्बन्दम् एऱ्पडुम् पोदु ऎल्लोरुक्कुमे सुग तुक्क सम्बन्दम् ऎऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु। इदु इरुक्कलाम् पिरदाऩत्तिऩुडैय पिरविरुत्ति पुरुषऩुडैय मुक्तियै पिरयोजऩमायुडैयदाल्, वियवस्तै इरुक्कलाम्; अप्पडियिल्लैयाऩालो, पिरदाऩत्तिऩ् पिरविरुत्ति तऩ्ऩुडैय पॆरुमैयै वॆळिप्पडुत्तुवदऱ्काग ऎऩ्ऱु आगिविडुम्; अप्पडि याऩाल्, मोक्षमिल्लैयॆऩ्ऱु एऱ्पट्टुविडुम्, ऎऩ्ऱु। इदु सारमिल्लै। विरुम्बप्पडुवदु सित्तिप्पदै वैत्तु वियवस्तैयै अऱिय मुडियादु; एदेऩुम् उबबत्तियिऩाल्दाऩ् वियवस्तै सॊल्लप्पड वेण्डुम्; उबबत्ति इल्लैयॆऩ्ऱालो, विरुम्बप् पट्ट पुरुषऩुडैय मोक्षम् एऱ्पडामल् पोगुम् वियवस्तैक्कु कारणमिल्लाददिऩाल् कलप्पे एऱ्पडुगिऱदु।
काणादानामपि — यदा एकेनात्मना मनः संयुज्यते, तदा आत्मान्तरैरपि नान्तरीयकः संयोगः स्यात् , सन्निधानाद्यविशेषात्। ततश्च हेत्वविशेषात्फलाविशेष इत्येकस्यात्मनः सुखदुःखयोगे सर्वात्मनामपि समानं सुखदुःखित्वं प्रसज्येत ॥ ५० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
काणादर्गळुक्कुम्गूड ऒरु आत्मावुडऩ् ऎप्पॊऴुदु मऩस् सम्बन्दप्पडुगिऱदो अप्पॊऴुदु मऱ्ऱ आत्माक्कळुडऩुम् सम्बन्दम् कट्टायमेऱ्पडुम्। मुऩ्ऩिरुप्पदु मुदलियदिल् वित्तियासमिल्लाददिऩाल्। अदिऩाल् कारणत्तिल् विसेषमिल्लाददिऩाल् पलऩिलुम् विसेषमिल्लै ऎऩ्ऱ नियायत्तिऩाल् ऒरु आत्मावुक्कु सुग तुक्कत्तुडऩ् सेर्क्कैयिरुन्दाल् ऎल्ला आत्माक् कळुक्कुमे सुग तुक्कमुळ्ळदायिरुक्कुम् तऩ्मै समाऩमाग एऱ्पट्टुविडुम्।
स्यादेतत् — अदृष्टनिमित्तो नियमो भविष्यतीति। नेत्याह —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु इरुक्कलाम्। अदिरुष्टत्तै निमित्तमा युळ्ळदाय् नियमम् इरुक्कलाम् ऎऩ्ऱु। इल्लैयॆऩ्ऱु सॊल्गिऱार्।
अदृष्टानियमात् ॥ ५१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अत्रुष्टानियमात् ॥ ५१ ॥
बहुष्वात्मस्वाकाशवत्सर्वगतेषु प्रतिशरीरं बाह्याभ्यन्तराविशेषेण सन्निहितेषु मनोवाक्कायैर्धर्माधर्मलक्षणमदृष्टमुपार्ज्यते। साङ्ख्यानां तावत् तदनात्मसमवायि प्रधानवर्ति। प्रधानसाधारण्यान्न प्रत्यात्मं सुखदुःखोपभोगस्य नियामकमुपपद्यते। काणादानामपि पूर्ववत्साधारणेनात्ममनःसंयोगेन निर्वर्तितस्यादृष्टस्यापि अस्यैवात्मन इदमदृष्टमिति नियमे हेत्वभावादेष एव दोषः ॥ ५१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पल आत्माक्कळ् आगासम् पोल ऎङ्गुमुळ्ळवर् कळाग ऒव्वॊरु सरीरत्तिलुम् वॆळि, उळ् ऎऩ्ऱ वित्तियासमऩ्ऩियिल् मुऩ्ऩिरुक्कुम्बोदु, मऩस्, वाक्कु, सरीरम् इवैगळैक् कॊण्डु, तर्मम्, अदर्मम् ऎऩ्ऱ अदिरुष्टम् सम्बादिक्कप्पडुगिऱदु। साङ्गियर् कळुक्को, अदु आत्मावुडऩ् ऒट्टाददु। पिरदाऩत्तिल् इरुप्पदु पिरदाऩम् पॊदुवायिरुप्पदाल्, ऒव्वॊरु आत्मावुक्कुम् सुग तुक्क अऩुबवत्तै नियमऩम् सॆय्गिऱदॆऩ्बदु पॊरुन्दादु। काणादर्गळुक्कुम्, मुऩ् पोलवे पॊदुवायुळ्ळ आत्मा, मऩस् इवैगळिऩ् सेर्क्कैयिऩाल् सॆय्यप्पट्टिरुक्कुम् अदिरुष्टत् तिऱ्कुम्गूड “इन्द अदिरुष्टम् इन्द आत्मावैये सेर्न्ददु” ऎऩ्ऱु नियमऩम् सॆय्वदऱ्कु कारणमिल्ला तदिऩाल्, इदे तोषम् एऱ्पडुगिऱदु।
स्यादेतत् — अहमिदं फलं प्राप्नवानि, इदं परिहराणि, इत्थं प्रयतै, इत्थं करवाणि — इत्येवंविधा अभिसन्ध्यादयः प्रत्यात्मं प्रवर्तमाना अदृष्टस्यात्मनां च स्वस्वामिभावं नियंस्यन्तीति; नेत्याह —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु इरुक्कलाम्; “नाऩ् इन्द पलऩै अडैवेऩ्, इदै परिहरिप्पेऩ्, इव्विदम् पिरयत्तिऩम् सॆय्वेऩ्, इव्विदम् सॆय्वेऩ्” ऎऩ्ऱु इव्विदमाऩ अबिसन्दि (सङ्गल्बम् मुदलियवै ऒव्वॊरु आत्माविलुम् इरुन्दु कॊण्डिरुप्पवै अदिरुष्टत्तिऱ्कुम्, आत्माक्कळुक्कुम् “तऩ्ऩुडैयदु, अदैयुडैयवऩ्” ऎऩ्ऱ तऩ्मैयै नियमऩम् सॆय्यलाम् ऎऩ्ऱु। सरियिल्लैयॆऩ्ऱु सॊल्गिऱार्:-
अभिसन्ध्यादिष्वपि चैवम् ॥ ५२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अबिसन्द्यादिष्वबि सैवम् ॥ ५२ ॥
अभिसन्ध्यादीनामपि साधारणेनैवात्ममनःसंयोगेन सर्वात्मसन्निधौ क्रियमाणानां नियमहेतुत्वानुपपत्तेरुक्तदोषानुषङ्ग एव ॥ ५२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पॊदुवागवेयिरुक्किऱ आत्मा, मऩस् इवैगळुडैय सेर्क्कैयिऩाल्, ऎल्ला आत्माक्कळिऩ् मुऩ्ऩिलैयिल् सॆय्यप्पडुगिऱ अबिसन्दि मुदलियवैगळुक्कुम्गूड, नियमऩम् सॆय्वदऱ्कुळ्ळ कारणत्तऩ्मै पॊरुन्दाद तिऩाल् मुऩ् सॊऩ्ऩ तोषम् कूडवे इरुक्कुम्।
प्रदेशादिति चेन्नान्तर्भावात् ॥ ५३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
प्रदेसादिदि सेन्नान्दर्बावात् ॥ ५३ ॥
अथोच्येत — विभुत्वेऽप्यात्मनः शरीरप्रतिष्ठेन मनसा संयोगः शरीरावच्छिन्न एव आत्मप्रदेशे भविष्यति; अतः प्रदेशकृता व्यवस्था अभिसन्ध्यादीनामदृष्टस्य सुखदुःखयोश्च भविष्यतीति। तदपि नोपपद्यते। कस्मात् ? अन्तर्भावात्। विभुत्वाविशेषाद्धि सर्व एवात्मानः सर्वशरीरेष्वन्तर्भवन्ति। तत्र न वैशेषिकैः शरीरावच्छिन्नोऽप्यात्मनः प्रदेशः कल्पयितुं शक्यः। कल्प्यमानोऽप्ययं निष्प्रदेशस्यात्मनः प्रदेशः काल्पनिकत्वादेव न पारमार्थिकं कार्यं नियन्तुं शक्नोति। शरीरमपि सर्वात्मसन्निधावुत्पद्यमानम् — अस्यैव आत्मनः, नेतरेषाम् — इति न नियन्तुं शक्यम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु, आत्मा वियाबगमायिरुन्द पोदिलुम्, सरीरत्तिल् निलैत्तिरुक्किऱ मऩसुडऩ् सेर्क्कैयाऩदु सरीरवरम्बुक्कुळ्बट्ट आत्म पिरदेसत्तिल्दाऩ् एऱ्पडुगिऱदु ऎऩ्बदिऩाल् अबिसन्दि मुदलियवैगळुक्कुम्, अदिरुष् टत्तिऱ्कुम्, सुग, तुक्कङ्गळुक्कुम् पिरदेसत्तिऩाल् एऱ्पडुम् वियवस्तै इरुक्कलाम्। ऎऩ्ऱु। अदुवुम् पॊरुन्दादु। एऩ्? “उळ्ळे इरुप्पदाल्” वियाबगत्तऩ् मैयिल् वित्तियासमिल्लाददिऩाल् ऎल्ला आत्माक्कळुम् ऎल्ला सरीरङ्गळिलुमे उळ्ळे इरुक्किऱार् कळल्लवा?
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अङ्गु वैसेषिगर्गळाल्, आत्मावुक्कु सरीर वरम्बुक्कुट्पट्ट पिरदेसम् ऎऩ्ऱु कल्बिक्क मुडियादु। कल्बित्तालुम् कूड, पिरदेसमऱ्ऱ आत्मावुक्कु इन्द पिरदेसम् कल्बिक्कप्पट्टदु ऎऩ्बदिऩालेये वास्त वमाऩ कार्यत्तै नियमऩम् सॆय्य सक्तियऱ्ऱदु। सरीरमुम् ऎल्ला आत्माक्कळिऩ् सऩ्ऩिदियिल् उण्डावदु इन्द आत्माविऩुडैयदे, मऱ्ऱ आत्माक्कळिऩुडैयदिल्लै ऎऩ्ऱु नियमऩम् सॆय्यवुम् मुडियादु।
प्रदेशविशेषाभ्युपगमेऽपि च द्वयोरात्मनोः समानसुखदुःखभाजोः कदाचिदेकेनैव तावच्छरीरेणोपभोगसिद्धिः स्यात् , समानप्रदेशस्यापि द्वयोरात्मनोरदृष्टस्य सम्भवात्। तथा हि — देवदत्तो यस्मिन्प्रदेशे सुखदुःखमन्वभूत् , तस्मात्प्रदेशादपक्रान्ते तच्छरीरे, यज्ञदत्तशरीरे च तं प्रदेशमनुप्राप्ते, तस्यापि इतरेण समानः सुखदुःखानुभवो दृश्यते। स न स्यात् , यदि देवदत्तयज्ञदत्तयोः समानप्रदेशमदृष्टं न स्यात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरदेसत्तिल् विसेषत्तै ऒप्पुक्कॊण्डालुम् कूड, समाऩमाऩ सुग, तुक्कङ्गळैयुडैय इरण्डु आत्माक्कळुक्कु ऒरु समयम् ऒरे सरीरत्तैक्कॊण्डु अऩुबवम् सित्तिक्कलामॆऩ्ऱु एऱ्पडुम्। इरण्डु आत्माक्कळुक्कु समाऩमाऩ पिरदेसमुळ्ळ अदिरुष्टम् इरुक्कक्कूडियदाल्, अप्पडिये तेवदत्तऩ् ऎन्द पिरदेसत्तिल् सुग, तुक्कत्तै अऩुबवित्ताऩो अन्द पिरदेसत्तिलिरुन्दु अवऩुडैय सरीरम् विलगि यक्ञदत्तऩुडैय सरीरम् अन्द पिरदेसत्तिल् वन्दाल् अवऩुक्कुम् मऱ्ऱवऩुक्कु समाऩमाऩ सुग, तुक्क अऩुबवम् काणप्पडुगिऱदु; तेवदत्तऩ् यक्ञदत्तऩ् इरुवरुक्कुम् समाऩ पिरदेसमुळ्ळ अदिरुष्टम् इल्लैयाऩाल् अदु इरुक्क मुडियादु।
स्वर्गाद्यनुपभोगप्रसङ्गश्च प्रदेशवादिनः स्यात् , ब्राह्मणादिशरीरप्रदेशेष्वदृष्टनिष्पत्तेः प्रदेशान्तरवर्तित्वाच्च स्वर्गाद्युपभोगस्य। सर्वगतत्वानुपपत्तिश्च बहूनामात्मनाम् , दृष्टान्ताभावात्। वद तावत् त्वम् — के बहवः समानप्रदेशाश्चेति। रूपादय इति चेत् , न; तेषामपि धर्म्यंशेनाभेदात् , लक्षणभेदाच्च — न तु बहूनामात्मनां लक्षणभेदोऽस्ति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, पिरदेसत्तै सॊल्गिऱवरुक्कु, स्वर्क्कम् मुदलिय अऩुबवमिल्लैयॆऩ्ऱुम् एऱ्पडुम्। पिराह्मणऩ् मुदलाऩ सरीरप्पिरदेसङ्गळिल् अदिरुष्टम् उण्डावदालुम् स्वर्क्कम् मुदलिय अऩुबवम् वेऱु पिरदेसङ्गळिल् इरुप्पदालुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पल आत्माक्कळुक्कु ऎङ्गुम् वियाबिक्कुम् तऩ्मै पॊरुन्दादु, तिरुष्टान्दम् इल्लाददिऩाल्। समाऩ पिरदेसमुळ्ळवैगळागयिरुक्कुम् पलवाग इरुप्पवै ऎवै ऎऩ्ऱु नी सॊल्लु। रूबम् मुदलाऩवै ऎऩ्ऱाल्, सरियल्ल, अवैगळुक्कुम् तर्मियंसत्तुडऩ् अबेदमिरुप्पदालुम्, लक्षणत्तिल् पेदमिरुप्पदालुम्। पलवायुळ्ळ आत्माक्कळिलो लक्षणत्तिल् पेदमिल्लै।
अन्त्यविशेषवशाद्भेदोपपत्तिरिति चेत् , न; भेदकल्पनाया अन्त्यविशेषकल्पनायाश्च इतरेतराश्रयत्वात्। आकाशादीनामपि विभुत्वं ब्रह्मवादिनोऽसिद्धम् , कार्यत्वाभ्युपगमात्। तस्मादात्मैकत्वपक्ष एव सर्वदोषाभाव इति सिद्धम् ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कडैसियिलुळ्ळ विसेषत्तै वैत्तु पेदम् पॊरुन्दुम् ऎऩ्ऱाल्, सरियल्ल। पेदगल्बऩै, कडैसियाऩ विसेषगल्बऩै, इव्विरण्डुम् ऒऩ्ऱुक् कॊऩ्ऱु आसिरयमागिऱ पडियाल्। आगासम् मुदलियवै कळुक्कुम् वियाबगत्तऩ्मै ऎऩ्बदु, पिरह्मत्तैच् चॊल्लुगिऱवरुक्कु, सित्तमिल्लै, उण्डागुम् तऩ्मैयै ऒप्पुक्कॊळ्वदाल्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् आत्मा ऒऩ्ऱुदाऩ् ऎऩ्ऱ पक्षत्तिल् ताऩ् ऎव्विद तोषमुम् किडैयादु ऎऩ्बदु सित्तम्।
इति श्रीमत्परमहंसपरिव्राजकाचार्यस्य श्रीगोविन्दभगवत्पूज्यपादशिष्यस्य श्रीमच्छङ्करभगवतः कृतौ शारीरकमीमांसासूत्रभाष्ये द्वितीयाध्यायस्य तृतीयः पादः ॥
இரண்டாவது அத்யாயத்தின் மூன்றாவது பாதம் முற்றிற்று