चराचरव्यपाश्रयस्तु स्यात्तद्व्यपदेशो भाक्तस्तद्भावभावित्वात् ॥ १६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सरासरव्यबाच्रयस्तु स्यात्तत्व्यबदेसो पाक्तस्तत्पावबावित्वात् ॥ १६ ॥
जीवस्य जन्ममरणे वपुषो वाऽऽत्मनो हि ते ॥
जातो मे पुत्र इत्युक्तेर्जातकर्मादितस्तथा ॥ १९ ॥
>मुख्ये ते वपुषो भाक्ते जीवस्यैते अपेक्ष्य हि ॥
जातकर्म च लोकोक्तिर्जीवापेतेतिशास्त्रतः ॥ २० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिऱप्पु इऱप्पु इरण्डुम् जीवऩुक्का? सरीरत्तिऱ्का? “ऎऩक्कु पुत्तिरऩ् पिऱन्दिरुक्किऱाऩ्” ऎऩ्ऱु (उलगत्तिल्) सॊल्वदिऩालुम्, अप्पडिये (सास्तिरत्तिल्) जादगर्मा मुदलियदु सॊल्लियिरुप् पदिऩालुम्, अवै इरण्डुम् आत्मावुक्कुत्ताऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अवैयिरण्डुम् सरीरत्तिऱ्कुत्ताऩ् मुक्कियमायुळ्ळवै, जीवऩुक्कु उबसारमाय्च् चॊल्लप्पडुबवै। (सरीरत्तिऱ्कुरिय) अवैगळैयबेक्षित्तु (सास्तिरत्तिल्) जादगर्मावुम्, उलगप् पेच्चुम् एऱ्पट्टिरुक्किऩ्ऱऩ। “जीवऩाल् विडप्पट्ट” ऎऩ्ऱु सास्तिरम् सॊल्वदाल्।
स्तो जीवस्याप्युत्पत्तिप्रलयौ, जातो देवदत्तो मृतो देवदत्त इत्येवंजातीयकाल्लौकिकव्यपदेशात् जातकर्मादिसंस्कारविधानाच्च — इति स्यात्कस्यचिद्भ्रान्तिः। तामपनुदामः। न जीवस्योत्पत्तिप्रलयौ स्तः, शास्त्रफलसम्बन्धोपपत्तेः। शरीरानुविनाशिनि हि जीवे शरीरान्तरगतेष्टानिष्टप्राप्तिपरिहारार्थौ विधिप्रतिषेधावनर्थकौ स्याताम्। श्रूयते च — ‘जीवापेतं वाव किलेदं म्रियते न जीवो म्रियते’ (छा. उ. ६। ११। ३) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदुवरै तत्पदवाच्यमाऩ जगत्कारण ईसुवर स्वरूबत्तै निर्णयम् सॆय्वदऱ्काग पूदङ्गळैप् पऱ्ऱिच् चॊल्लुम् सुरुदिगळिल् काणप्पडुम् विरोदत् तिऱ्कु परिहारम् सॊऩ्ऩार्। इऩि पाद मुडिवुवरै त्वम् पदार्त्त सोदऩत्तिऱ्काग जीवऩैच् चॊल्लुम् सुरुदि कळिल् काणप्पडुम् विरोदम् पोक्कप्पडुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सरीरम् उण्डागुम् पॊऴुदुम् नासमडैयुम् पॊऴुदुम् जीवऩुक्कु पिऱप्पुम् मरणमुमुण्डा इल्लैया ऎऩ्ऱु सन्देहम्। तेवदत्तऩ् पिऱन्दाऩ्। तेवदत्तऩ् इऱन्दाऩ् ऎऩ्ऱु उलग व्यवहारत्तिल् जीवऩुक्के पिऱवियुम् मरणमुम् सॊल्वदालुम्, पिऱन्दवुडऩ् जीवऩुक्कु जादगर्मा सॆय्युम्बडि सास्तिरत्तिल् सॊल्लियिरुप्पदालुम् जीवऩुक्कु पिऱवियुम् मरणमुम् उण्डु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जीवऩुक्कु पिऱवियुम् मरणमुम् ऒप्पुक्कॊण्डाल् जीवऩ् ताऩ् सॆय्द पुण्य पाब कर्म पलऩ्गळै अऩुबविक्क मुडियादु। कर्माक्कळैच् चॆय्द जीवऩ् इऱन्दु विट्टबडियाल्, पुदिय सरीरत्तिल् पुदिय जीवऩ् पिऱन्दिरुक्किऱबडियाल्दाऩ् सॆय्याद कर्माक्कळिऩ् पलऩै इवऩ् अऩुबविक्कुम्बडि नेरिडुम्। आगवे सॆय्द कर्मा पलऩैक्कॊडुक्कामले नासमडैवदु, कर्मा इल्लामलेये पलऩ् एऱ्पडुवदु ऎऩ्ऱ तोषङ्गळ् एऱ्पडुम्। आगैयाल् जीवऩुक्कु पिऱवियुम् मरणमुम् किडैयादु। सरीरत्तिऱ्कुत्ताऩ् पिऱवियुम् मरणमुम्। इदैयॊट्टि सरीरत्तिलुळ्ळ जीवऩुक्कु कौणमाग पिऱवि मरणङ्गळैच् चॊल्गिऱार्गळ्। सरीरम् पिऱक्कुम् पॊऴुदुदाऩे जीवऩ् पिऱन्दाऩ् ऎऩ्ऱुम्, सरीरम् इऱन्दबॊऴुदु ताऩे इऱन्दाऩ् ऎऩ्ऱुम् सॊल्गिऱर्गळ्। वेऱु समयङ्गळिल् सॊल्वदिल्लैये इदऩाल् लोग व्यवहारम् कौणम्, सरीरम् पिऱक्कुम्बॊऴुदु ताऩ् अदैयॊट्टि जाद कर्मावै सास्तिरम् विदिक्किऱदु। जीवऩुक्कु पिऱप्पुम् मरणमुम् किडैयादु ऎऩ्ऱु स्पष्टमागवे सुरुदिगळ् कूऱुगिऩ्ऱऩ। आगैयाल् जीवऩुक्कु पिऱवि मरणङ्गळ् किडैयादु ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तेवदत्तऩ् पिऱन्दाऩ्, तेवदत्तऩ् इऱन्दाऩ् ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ उलगत्तिलुळ्ळ व्यबदेसत्तिऩालुम्, जादगर्मा मुदलाऩ संस्कारङ्गळ् विदिक्कप्पट्टिरुप् पदालुम्, जीवऩुक्कुम् उत्पत्तियुम्, पिरळयमुम् उण्डु ऎऩ्ऱु यारुक्कावदु पिरान्दि एऱ्पडलाम्। अदै विलक्कु किऱोम्। जीवऩुक्कु उत्पत्तियुम् पिरळयमुम् किडैयादु, सास्तिरत्तिल् सॊल्लिय पलऩुडैय सम्बन्दम् पॊरुन्द वेण्डियिरुप्पदाल्, सरीरत्तिऩ् कूडवे जीवऩुम् नासम् अडैवदायिरुन्दाल्, वेऱु सरीरत्तिलुळ्ळ वेण्डियदै अडैदल्, वेण्डाददैत् तडुत्तल् ऎऩ्बदै पिरयोजऩमायुडैय विदियुम् निषेदमुम् अर्त्तमऱ्ऱदाग आगिविडुम्। “जीवऩ् विलगिऩ इदु (सरीरम्) ताऩ् सागिऱदु, जीवऩ् सावदिल्लै” (सान्। VI।११-३) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु।
ननु लौकिको जन्ममरणव्यपदेशो जीवस्य दर्शितः। सत्यं दर्शितः। भाक्तस्त्वेष जीवस्य जन्ममरणव्यपदेशः। किमाश्रयः पुनरयं मुख्यः, यदपेक्षया भाक्त इति ? उच्यते — चराचरव्यपाश्रयः। स्थावरजङ्गमशरीरविषयौ जन्ममरणशब्दौ। स्थावरजङ्गमानि हि भूतानि जायन्ते च म्रियन्ते च। अतस्तद्विषयौ जन्ममरणशब्दौ मुख्यौ सन्तौ तत्स्थे जीवात्मन्युपचर्येते, तद्भावभावित्वात् — शरीरप्रादुर्भावतिरोभावयोर्हि सतोर्जन्ममरणशब्दौ भवतः, नासतोः। न हि शरीरसम्बन्धादन्यत्र जीवो जातो मृतो वा केनचिल्लक्ष्यते । ‘स वा अयं पुरुषो जायमानः शरीरमभिसम्पद्यमानः स उत्क्रामन् म्रियमाणः’ (बृ. उ. ४। ३। ८) इति च शरीरसंयोगवियोगनिमित्तावेव जन्ममरणशब्दौ दर्शयति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जीवऩुक्कु उलगत्तिलुळ्ळ पिऱप्पु, इऱप्पु ऎऩ्ऱ वियबदेसम् काट्टप्पट्टदे ऎऩ्ऱाल्, वास्तवम् काट्टप्पट्टदु। आऩाल् जीवऩुक्कुळ्ळ इन्द पिऱप्पु, इऱप्पु ऎऩ्ऱ व्यबदेसम् कौणम् ऎदै अबेक्षित्तु इदु कौणमागिऱदो अन्द मुक्यमाऩ वियबदेसम् ऎदै आच्रयित्तदु? सॊल्गिऱोम्। सरासरत्तै आसिरयित्तदु पिऱप्पु, इऱप्पु ऎऩ्ऱ सप्तङ्गळ् स्तावर मायुम् जङ्गममायुमुळ्ळ सरीरत्तै विषयमायुळ्ळवै। स्तावरजङ्गममायुळ्ळ पूदङ्गळ् अल्लवा पिऱक्किऩ्ऱऩ, इऱक्किऩ्ऱऩ? अदिऩाल् अवैगळै विषयमायुळ्ळ पिऱप्पु, इऱप्पु ऎऩ्ऱ सप्तङ्गळ् मुक्कियमाय् इरुप्पवैगळ् अवैगळिल् इरुक्किऱ जीवात्माविडम् उबसारमाग सॊल्लप्पडुगिऩ्ऱऩ। अवैयिरुक्कुम्बोदु इरुप्पदिऩाल् सरीरत्तिऱ्कु तोऱ्ऱमुम् मऱैवुम् इरुक्कुम् पे लवा पिऱप्पु, इऱप्पु ऎऩ्ऱ सप्तङ्गळ् एऱ्पडु किऩ्ऱऩ। इल्लाद पोदु इल्लै सरीर सम्बन्दत्तै विट्टु वेऱु वगैयिल् जीवऩ् पिऱन्दाऩ् ऎऩ्ऱो इऱन्दाऩ् ऎऩ्ऱो यारालुम् काणप्पडुवदिल्लैये? अन्द इन्द पुरुषऩ् सरीरत्तै अडैगिऱवऩ् पिऱप्पवऩागिऱाऩ्; वॆळिक्किळम्बुम् अवऩ् इऱप्पवऩ् आगिऱाऩ्" (पिरुहत्। IV। ३-८) ऎऩ्बदुम् सरीरत्तिऩ् सेर्क्कैयैयुम्, पिरिवैयुम् निमित्तमायुळ्ळदागवे पिऱप्पु, इऱप्पु ऎऩ्ऱ सप्तङ्गळै काट्टुगिऩ्ऱऩ।
जातकर्मादिविधानमपि देहप्रादुर्भावापेक्षमेव द्रष्टव्यम् , अभावाज्जीवप्रादुर्भावस्य। जीवस्य परस्मादात्मन उत्पत्तिर्वियदादीनामिवास्ति नास्ति वेत्येतदुत्तरेण सूत्रेण वक्ष्यति। देहाश्रयौ तावज्जीवस्य स्थूलावुत्पत्तिप्रलयौ न स्तः इत्येतदनेन सूत्रेणावोचत् ॥ १६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जादगर्मा मुदलाऩदै विदिप्पदुम् उण्डावदै अबेक्षित्तुत्ताऩ् ऎऩ्ऱु अऱियवेण्डुम्, जीवऩुक्कु उण्डावदु किडैयाददिऩाल्,
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगासम् मुदलियवैगळैप् पोल जीवऩुक्कु परमात्माविऩिडमिरुन्दु उत्पत्ति उण्डा, इल्लैया ऎऩ्बदै इदु मेल् सूत्तिरत्तिऩाल् सॊल्लप् पोगिऱार्। तेहत्तै आसिरयित्तुळ्ळ स्तूलमाऩ उत्पत्तियुम्, पिरळयमुम् जीवऩुक्कु किडैयादु ऎऩ्बदै इन्द सूत्रत्तिऩाल् सॊऩ्ऩार्।