तदभिध्यानादेव तु तल्लिङ्गात्सः ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तदबित्याऩादेव तु तल्लिङ्गात् स: ॥ १३ ॥
व्योमाद्याः कार्यकर्तारो ब्रह्म वा तदुपाधिकम् ॥
व्योम्नो वायुर्वायुतोऽग्निरित्युक्तेः स्वादिकर्तृता ॥ १३ ॥
ईश्वरोऽन्तर्यमयतीत्युक्तेर्व्योमाद्युपाधिकम् ॥
ब्रह्म वाय्वादिहेतुः स्यात्तेजआदीक्षणादपि ॥ १४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कार्यङ्गळै स्रुष्टि सॆय्वदु आगासम् मुदलाऩवैगळा? अल्लदु अवैगळै उबादियायुडैय पिरह्ममा? आगासत्तिलिरुन्दु वायु, वायुविलिरुन्दु अक्ऩि ऎऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदाल् आगासम् मुदलियदिऱ्के स्रुष्टि सॆय्युम् तऩ्मै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“ईसुवरर् उळ्ळिरुन्दु नियमऩम् सॊल्गिऱार्” ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱ पडियाल्, आगासम् मुदलियदै उबादियायुडैय पिरह्मम् ताऩ् वायु मुदलियवऱ्ऱुक्कु कारणम्। तेजस् मुदलाऩदु आलोसित्तदु ऎऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदिऩालुम्।
किमिमानि वियदादीनि भूतानि स्वयमेव स्वविकारान्सृजन्ति, आहोस्वित्परमेश्वर एव तेन तेन आत्मनावतिष्ठमानोऽभिध्यायन् तं तं विकारं सृजतीति सन्देहे सति, प्राप्तं तावत् — स्वयमेव सृजन्तीति। कुतः ? ‘आकाशाद्वायुर्वायोरग्निः’ (तै. उ. २। १। १) इत्यादिस्वातन्त्र्यश्रवणात्। ननु अचेतनानां स्वतन्त्राणां प्रवृत्तिः प्रतिषिद्धा; नैष दोषः — ‘तत्तेज ऐक्षत’ (छा. उ. ६। २। ३) ‘ता आप ऐक्षन्त’ (छा. उ. ६। २। ४) इति च भूतानामपि चेतनत्वश्रवणादिति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(आगासम् मुदलाऩ पूदङ्गळे तऩ्दऩ् कारियत्तै उण्डुबण्णुगिऩ्ऱदा अल्लदु आगासम् मुदलाऩ अन्दन्द पूदङ्गळाग इरुन्दुगॊण्डु पिरह्मम् अन्दन्द कारियत्तै उण्डुबण्णुगिऱदा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। आगासत्तिलिरुन्दु वायु, वायुविलिरुन्दु तेजस् ऎऩ्ऱ विदमागच् चॊल्लियिरुक्किऱदे तविर इङ्गु कारणमाग आत्मावैप्पऱ्ऱिच् चॊल्लविल्लै। तेजस् आलोसित्तदु, जलम् आलोसित्तदु ऎऩ्ऱु सॊल्लि यिरुप्पदाल् तेजस्, जलम् मुदलाऩ पदङ्गळ् अदऩदऩ् अबिमाऩि तेवदैगळै कुऱिक्किऩ्ऱऩ। सरीरत्तैक् कुऱिक्किऱ मऩुष्य पदम् सरीराबिमाऩियाऩ जीवऩैक् कुऱिप्पदु पोल। आगवे अन्दन्द पूद तेवदैगळे ईसुवरऩै ऎदिर्बार्क्कामल् अन्दन्द कारियङ्गळै सिरुष्टिक्किऩ्ऱऩर् ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“आगासत्तिलिरुन्दु ऎऩ्ऱ ऐन्दावदु वेऱ्ऱु मैयाल् आगासम् उबादाऩम् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। अदु जडमाऩ पूदमे तविर तेवदैयल्ल। असेदऩमाऩ पूदत्तिऱ्कु आलोसित्तु सिरुष्टि सॆय्युम् सामर्त्यम् किडैयादु। पिरह्मम् आलोसित्तु आगासत्तै स्रुष्टित्तदु; आगासमाग इरुक्किऱ प्रह्मम् आलोसित्तु वायुवै स्रुष्टित्तदु। इव्वाऱु आलोसित्तु स्रुष्टियै सॊल्लियिरुप्पदालुम्, अन्दर्यामि पिराह्मणत्तिल् आगासम् मुदलाऩ पूदङ्गळिलुम् अन्दर्यामियाग ईसुवरऩ् इरुप्पदाग कूऱियिरुप्पदालुम्, ईसुवरऩुक्कु कट्टुबट्ट तेवदैगळुक्कु स्वादन्द्रियमिल्लाददालुम् ईसुवरऩ् ताऩे स्रुष्टित्तार् ऎऩ्ऱु सॊल्लियिरुप्पदालुम् ऎल्लावऱ्ऱैयुम् सिरुष्टित्तदु पिरह्मम् ताऩ् ऎऩ्ऱु सित्तान्दम्”।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इन्द आगासम् मुदलाऩ पूदङ्गळ् ताऩागवे तङ्गळ् विगारङ्गळै (कार्यङ्गळै) स्रुष्टिक् किऩ्ऱऩवा? अल्लदु परमेसुवरऩे अन्दन्द स्वरूब मायिरुन्दु कॊण्डु आलोसित्तु अन्दन्द विगारत्तै स्रुष्टिक्किऱारा? ऎऩ्ऱु सन्देहम् वरुम्बोदु
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: ताऩागवे स्रुष्टिक्किऩ्ऱऩ ऎऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु एऩ्? “आगासत्तिलिरुन्दु वायु, वायुविलि रुन्दु अक्ऩि” ऎऩ्बदु मुदलाग स्वादन्दिरियम् सॊल्लप्पडुवदाल्। स्वदन्दिरमाऩ असेदऩङ्गळुक्कुप् पिरविरुत्ति मऱुक्कप्पट्टुळ्ळदे ऎऩ्ऱाल् इदु तोषमिल्लै। “अन्द तेजस् आलोसित्तदु”, “अन्द जलम् आलोसित्तदु" (सान्।VI। २-४) ऎऩ्ऱु पूदङ्गळुक्कुम् अबिमाऩि तेवदैगळुक्कु सेदऩत्तऩ्मै सॊल्लप् पडुवदाल्, ऎऩ्ऱु
एवं प्राप्ते, अभिधीयते — स एव परमेश्वरस्तेन तेन आत्मना अवतिष्ठमानोऽभिध्यायन् तं तं विकारं सृजतीति। कुतः ? तल्लिङ्गात्। तथा हि शास्त्रम् — ‘यः पृथिव्यां तिष्ठन् पृथिव्या अन्तरो यं पृथिवी न वेद यस्य पृथिवी शरीरं यः पृथिवीमन्तरो यमयति’ (बृ. उ. ३। ७। ३) इत्येवंजातीयकम् — साध्यक्षाणामेव भूतानां प्रवृत्तिं दर्शयति। तथा ‘सोऽकामयत बहु स्यां प्रजायेयेति’ (तै. उ. २। ६। १) इति प्रस्तुत्य, ‘सच्च त्यच्चाभवत्’ (तै. उ. २। ६। १) , ‘तदात्मानँ स्वयमकुरुत’ (तै. उ. २। ७। १) इति च तस्यैव च सर्वात्मभावं दर्शयति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्लप् पडुगिऱदु। अन्द परमेसुवरऩेदाऩ् अन्दन्द स्वरूबमा यिरुन्दु कॊण्डु आलोसित्तु अन्दन्द विगारत्तै स्रुष्टिक्किऱार् ऎऩ्ऱु ऎदिऩाल्? अवरुक्कुळ्ळ लिङ्गम् काणप्पडुवदाल् अप्पडिये “ऎवर् पिरुदिवियिल् इरुन्दु कॊण्डु, ऎवर् पिरुदिविक्कु उळ्ळे इरुक्किऱारो, ऎवरै पिरुदिवी अऱिवदिल्लैयो, ऎवरुक्कु पिरुदिवी सरीरमो, ऎवर् पिरुदिवियै उळ्ळिरुन्दु नियमऩम् सॆय्गिऱारो” (पिरुषत्। III।७-३) ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ सास्तिरम् अत्यक्षरुडऩ् कूडिऩ पूदङ्गळुक्कुत्ताऩ् पिरविरुत्तियै काट्टुगिऱदु। अप्पडिये, “अवर् पलवाग आवेऩ् उण्डावेऩ् ऎऩ्ऱु ऎण्णिऩार्” ऎऩ्ऱु आरम्बित्तु “सत्तागवुम् (पिरुदिवि, अप्, तेजसागवुम्) त्यत्तागवुम् (वायु आगासमागवुम्) आऩार् अदु तऩ्ऩैत् ताऩे सॆय्दुगॊण्डदु” (तैत्तिरीय। II। ६-१) ऎऩ्ऱुम् अवरुक्के ऎल्लामागविरुक्कुम् तऩ्मैयैक् काट्टुगिऱदु।
यत्तु ईक्षणश्रवणमप्तेजसोः, तत्परमेश्वरावेशवशादेव द्रष्टव्यम् — ‘नान्योऽतोऽस्ति द्रष्टा’ (बृ. उ. ३। ७। २३) इतीक्षित्रन्तरप्रतिषेधात् , प्रकृतत्वाच्च सत ईक्षितुः ‘तदैक्षत बहु स्यां प्रजायेयेति’ (तै. उ. २। ६। १) इत्यत्र ॥ १३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जलम्, तेजस् इवैगळुक्कु आलोसऩै ऎदु सॊल्लप्पट्टिरुक्किऱदो, अदु परमेसुवरऩ् उळ् पुगुन्दु इरुप्पदिऩालेये ऎऩ्ऱु अऱियवुम्। “इवरैत् तविर पार्क्किऱवऩ् वेऱु किडैयादु” (पिरुहत्। III। ७-२३) ऎऩ्ऱु वेऱु अऱिगिऱवर् मऱुक्कप्पट्टिरुप्पदाल्, “अदु पलवाग आवेऩ् उण्डावेऩ् ऎऩऱु ऎण्णिऱ्ऱु” ऎऩ्ऱविडत्तिल् आलोसऩै सॆय्गिऱ सत्वस्तुवे पिरगिरुदमायिरुप्पदालुम्।