पृथिव्यधिकाररूपशब्दान्तरेभ्यः ॥ १२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरुदिव्यदिगाररूबसप्तान्दरेप्य: ॥ १२ ॥
ता अन्नमसृजन्तेति श्रुतमन्नं यवादिकम् ॥
पृथिवी वा यवाद्येव लोकेऽन्नत्वप्रसिद्धितः ॥ ११ ॥
भूताधिकारात्कृष्णस्य रूपस्य श्रवणादपि ॥
तथाऽद्भ्यः पृथिवीत्युक्तेरन्नं पृथ्व्यन्नहेतुतः ॥ १२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अदु अऩ्ऩत्तै स्रुष्टित्तदु" ऎऩ्ऱु सॊल्लप् पट्टिरुक्किऱ अऩ्ऩम्, यवम् मुदलाऩदा? अल्लदु पिरुदिवीया? (यवम् मुदलियदिलेये) उलगत्तिल् अऩ्ऩमॆऩ्ऱ पिरसित्तियिरुप्पदाल्, यवम् मुदलियदु ताऩ्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूदङ्गळैच् चॊल्लिविडुम् पिरगरणमायिरुप्पदालुम्, करुप्पुरूबम् सॊल्लप्पडुवदालुम्, अप्पडिये “जलत्ति लिरुन्दु पिरुदिवि” ऎऩ्ऱु वेदवाक्कियमिरुप्पदालुम्, अऩ्ऩम् ऎऩ्बदु पिरुदिवीदाऩ्, अऩ्ऩत्तिऱ्कुक् कारणमायिरुप्पदाल्।
‘ता आप ऐक्षन्त बह्व्यः स्याम प्रजायेमहीति ता अन्नमसृजन्त’ (छा. उ. ६। २। ४) इति श्रूयते। तत्र संशयः — किमनेनान्नशब्देन व्रीहियवाद्यभ्यवहार्यं वा ओदनाद्युच्यते, किं वा पृथिवीति। तत्र प्राप्तं तावत् — व्रीहियवादि ओदनादि वा परिग्रहीतव्यमिति। तत्र ह्यन्नशब्दः प्रसिद्धो लोके। वाक्यशेषोऽप्येतमर्थमुपोद्बलयति — ‘तस्माद्यत्र वर्षति तदेव भूयिष्ठमन्नं भवति’ इति व्रीहियवाद्येव हि सति वर्षणे बहु भवति, न पृथिवीति ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(‘अवै अऩ्ऩत्तैप् पडैत्तऩ’ ऎऩ्ऱ सान्दोक्य सुरुदियिल् अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱ पदम् नॆल्, सादम् मुदलाऩ उणवुप्पॊरुळैक् कुऱिक्किऱदा अल्लदु पिरुदिवियैक् कुऱिक्किऱदा ऎऩ्ऱु सन्देहम्। लोग पिरसित्तियैक्कॊण्डु अऩ्ऩ पदम् उणवुप् पॊरुळैत्ताऩ् कुऱिक्किऱदु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। इदऱ्कु अडुत्त वाक्यत्तिल् ‘ऎङ्गे मऴै पॆय्गिऱदो अङ्गे अदिगमाग अऩ्ऩम् उण्डागिऱदु’ ऎऩ्ऱु मऴैयिऩाल् उण्डावदागच् चॊल्वदाल् उणवुप्पॊरुळ् ताऩ् अऩ्ऩम्। मऴैयिऩाल् पूमि उण्डावदिल्लैये ऎऩ्बदु पूर्वबक्षियिऩ् अबिप्पिरायम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
कीऴे तेजस्, जलम् ऎऩ्ऱ पूदङ्गळैच् चॊल्लियिरुप्पदाल् इन्द सन्दर्प्पत्तिल् उळ्ळ अऩ्ऩबदम् पिरुदिवि ऎऩ्ऱ पूदत्तैत्ताऩ् कुऱिक्कुम्। पिऩ्ऩाल् अऩ्ऩत्तिऱ्कुक् करुप्पु निऱम् कूऱियिरुप् पदालुम्, तैत्तिरीय सुरुदियिल् ‘जलत्तिलिरुन्दु पिरुदिवि’ ऎऩ्ऱु स्पष्टमागवे पिरुदिवियै कूऱियिरुप्पदालुम् अऩ्ऩबदम् पिरुदिवियैत्ताऩ् कुऱिक्कुम्। जलत्तिलिरुन्दु उण्डावदु पिरुदिविदाऩ्। पिरुदिवियिलिरुन्दु उण्डाऩ ओ षदिगळिलिरुन्दु अऩ्ऩम् उण्डागिऱदु। मऴैयिऩाल् अऩ्ऩम् उण्डावदागच् चॊल्वदुम् अऩ्ऩम् पार्त्तिवमाऩदाल् पिरुदिवि जलत्तिलिरुन्दु उण्डाऩदु ऎऩ्बदैये काट्टुगिऱदु। आगैयाल् अऩ्ऩ पदम् पिरुदिवियै कुऱिक्किऱदु)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“अन्द जलम् पलवाग आवेऩ्। उण्डावेऩ्, ऎऩ्ऱु ऎण्णिऱ्ऱु, अदु अऩ्ऩत्तै स्रुष्टित्तदु” (सान्। VI। २-४) ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पडुगिऱदु। अङ्गे इन्द अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् नॆय्, यवम् मुदलियदो अल्लदु साप्पिडक्कूडिय सादम् मुदलियदो सॊल्लप् पडुगिऱदा अल्लदु पिरुदिवीया ऎऩ्ऱु सन्देहम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम् : अङ्गे नॆल्, यवम् मुदलियदो सादम् मुदलियदो किरहिक्क वेण्डियदाय् एऱ्पडुगिऱदु। अवैगळिल् अल्लवा अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱ सप्तम् उलगत्तिल् पिरसित्तमायिरुक्किऱदु; पिऩ्ऩुळ्ळ वाक्कियमुम् इन्द विषयत्तैये पलप्पडुत्तुगिऱदु। “आगैयाल् ऎङ्गे यॆल्लाम् मऴै पॆय्गिऱदो अङ्गेये एराळमाऩ अऩ्ऩम् उण्डागिऱदु" ऎऩ्ऱु। नॆल्, यवम् मुदलियदु ताऩे मऴै पॆय्दाल् अदिगमाग एऱ्पडुगिऱदु? पिरुदिवी अल्लवे?
एवं प्राप्ते, ब्रूमः — पृथिव्येवेयमन्नशब्देनाद्भ्यो जायमाना विवक्ष्यत इति। कस्मात् ? अधिकारात् , रूपात् , शब्दान्तराच्च। अधिकारस्तावत् — ‘तत्तेजोऽसृजत’ ‘तदपोऽसृजत’ इति महाभूतविषयो वर्तते। तत्र क्रमप्राप्तां पृथिवीं महाभूतं विलङ्घ्य नाकस्माद्व्रीह्यादिपरिग्रहो न्याय्यः। तथा रूपमपि वाक्यशेषे पृथिव्यनुगुणं दृश्यते — ‘यत्कृष्णं तदन्नस्य’ इति। न ह्योदनादेरभ्यवहार्यस्य कृष्णत्वनियमोऽस्ति, नापि व्रीह्यादीनाम्। ननु पृथिव्या अपि नैव कृष्णत्वनियमोऽस्ति, पयःपाण्डुरस्याङ्गाररोहितस्य च क्षेत्रस्य दर्शनात्; नायं दोषः — बाहुल्यापेक्षत्वात्। भूयिष्ठं हि पृथिव्याः कृष्णं रूपम् , न तथा श्वेतरोहिते। पौराणिका अपि पृथिवीच्छायां शर्वरीमुपदिशन्ति, सा च कृष्णाभासा — इत्यतः कृष्णं रूपं पृथिव्या इति श्लिष्यते ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम् : ऎऩ्ऱु वरुम् पोदु सॊल्गिऱोम्। जलत्तिलिरुन्दु उण्डागिऱ इन्द पिरुदिविदाऩ् अऩ्ऩम् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्ल विरुम्बप्पडुगिऱदु एऩ्? अदिगारत्तिऩालुम्, रूबत्तिऩालुम्, वेऱु सप्तङ्ग ळिऩालुम्, अदिगारमो (पिरगरणमो) “अदु तेजसै स्रुष्टित्तदु”, “अदु जलत्तै स्रुष्टित्तदु” ऎऩ्ऱु महाबूदङ्गळै विषयमागवुळ्ळदाग इरुक्किऱदु। अङ्गे मुऱैप्पडि वरुगिऱ पिरुदिवी ऎऩ्ऱ महाबूदत्तै ताण्डिक्कॊण्डु कारणमिल्लामल् नॆल् मुदलियदै ऎडुत्तुक्कॊळ्वदु न्यायमिल्लै। अप्पडिये रूबमुम् पिरुदिविक्कु अऩुगूलमाग “ऎदु करुप्पो अदु अऩ्ऩत्तैच् चेर्न्ददु” ऎऩ्ऱ वाक्किय सेषत्तिल् काणप्पडुगिऱदु। साप्पिडक्कूडिय सादम् मुदलियदिऱ्कु करुप्पायिरुक्कुम् तऩ्मैयिल् नियमम् इल्लै। नॆल् मुदलियवैगळुक्कु इल्लै।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिरुदिविक्कुम् ताऩ् करुप्पायिरुक्कुम् तऩ्मैयिल्, नियममे इल्लैये, पाल्बोल् वॆळुप्पागवुम् नॆरुप्पुदणल्बोल् सिवप्पागवुम् पूमि काणप्पडुवदाल् ; इदु तोषमिल्लै। अदिगमायुळ्ळदै अबेक्षित्तुच् चॊल्वदाल्; पिरुदिविक्कु अदिगमाग करुप्पाऩ रूबमेयि रुक्किऱदु। अव्विदम् अदिगमाग वॆळुप्पुम्, सिवप्पुम् इल्लै। पौराणिगर्गळुम् इरवै पिरुदिवियिऩ् निऴल् ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱार्गळ् ; अदु करुप्पागत् तोऱ्ऱमुळ्ळदु ऎऩ्बदिऩालुम् पिरुदिवीक्कु रूबम् करुप्पु ऎऩ्बदु पॊरुन्दुगिऱदु।
श्रुत्यन्तरमपि समानाधिकारम् — ‘अद्भ्यः पृथिवी’ इति भवति, ‘तद्यदपां शर आसीत्तत्समहन्यत सा पृथिव्यभवत्’ (बृ. उ. १। २। २) इति च। पृथिव्यास्तु व्रीह्यादेरुत्पत्तिं दर्शयति — ‘पृथिव्या ओषधय ओषधीभ्योऽन्नम्’ इति च। एवमधिकारादिषु पृथिव्याः प्रतिपादकेषु सत्सु कुतो व्रीह्यादिप्रतिपत्तिः ? प्रसिद्धिरप्यधिकारादिभिरेव बाध्यते। वाक्यशेषोऽपि पार्थिवत्वादन्नाद्यस्य तद्द्वारेण पृथिव्या एवाद्भ्यः प्रभवत्वं सूचयतीति द्रष्टव्यम्। तस्मात्पृथिवीयमन्नशब्देति ॥ १२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वेऱु सुरुदियिलुळ्ळ समाऩमाऩ पिरगरणमुम् जलत्तिलिरुन्दु पिरुदिवी ऎऩ्ऱिरुक्किऱदु। “अप्पॊऴुदु जलत्तिल् कट्टियाग ऎदु इरुन्ददो अदु ऒऩ्ऱु सेर्न्दु कॊण्डदु; अदु पिरुदिवीयाग आयिऱ्ऱु” (पिरुहत् I।२-२) ऎऩ्ऱुम् “पिरुदिवियिलिरुन्दु ओषदिगळ्। ओषदिगळिलिरुन्दु अऩ्ऩम्” ऎऩ्ऱुम् पिरुदिवियिलिरुन्दे नॆल् मुदलियदिऩ् उत्पत्तियैक् काट्टुगिऱदु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इव्विदम् पिरुदिवियै विळक्कुबवैगळाऩ पिरगरणम् मुदलाऩवैगळ् इरुक्कुम्बोदु, नॆल् मुदलियदु ऎऩ्ऱ अऱिवु ऎप्पडि वरुम्? पिरगरणम् मुदलाऩवैगळिऩालेये लोग पिरसित्तियुम् पादिक्कप् पट्टुविडुगिऱदु। वाक्किय सेषमुम्गूड, अऩ्ऩम् मुदलाऩदु पिरुदिवीयिऩ् कार्यमाय् इरुप्पदाल् अवै मूलमाग पिरुदिविक्के जलत्तिलिरुन्दु उण्डागुम् तऩ्मैयैये काट्टुगिऱदु ऎऩ्ऱु अऱिय वेण्डुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् “अऩ्ऩम्” ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लप्पडुवदु इन्द पिरुदिवी ऎऩ्ऱु।