वैषम्यनैर्घृण्ये न सापेक्षत्वात्तथाहि दर्शयति ॥ ३४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वै षम्यनैर्क्रुण्ये न साबेक्षत्वात्तदाहि तर्सयदि ॥ ३४ ॥
वैषम्याघापतेन्नो वा सुखदुःखे नृभेदतः ॥
सृजन्विषम ईशः स्यान्निर्घृणश्चोपसंहरन् ॥ २३ ॥
प्राण्यनुफ़ितधर्मादिमपेक्ष्येशः प्रवर्तते ॥
नातो वैषम्यनैर्घृण्ये संसारस्तु न चाऽऽदिमान् ॥ २४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(परमेसुवररुक्कु) वै षम्यम् (समाऩमागयिल्लात् तऩ्मै अदावदु पक्षबादत्तुडऩिरुत्तल्) मुदलाऩदु एऱ्पडुमा? एऱ्पडादा? जऩङ्गळुक्कुळ् पेदप्पडुत्ति सुगत् तैयुम्, तुक्कत्तैयुम् स्रुष्टिक्कुम् ईसुवरर् सममायिरुप्प वरल्लवॆऩ्ऱु ताऩ् एऱ्पडुम्। (कडैसियिल् ऎल्लारैयुम् पिरळयत्तिल्) ऒडुङ्गच् चॆय्गिऱवर्, करुणैयऱ्ऱवरागवुम् आवार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पिराणिगळाल् अऩुष्टिक्कप्पट्ट तर्मम् मुदला ऩदै अबेक्षित्ते ईसुवरर् पिरविरुत्तिक्किऱार् आगैयाल् अवरुक्कु वै षम्यमावदु करुणैयिऩ् मैयावदु एऱ्पडादु। संसारमो आदियुळ्ळदल्ल।
पुनश्च जगज्जन्मादिहेतुत्वमीश्वरस्याक्षिप्यते, स्थूणानिखननन्यायेन प्रतिज्ञातस्यार्थस्य दृढीकरणाय ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
(ईसुवरऩ् ताऩ् पडैत्त उलगिल् सिलरुक्कु सुगत्तैयुम् सिलरुक्कु तुक्कत्तैयुम् कॊडुक्किऱार्। इदऩ् मूलम् ईसुवरऩ् पक्षबादमुळ्ळवरॆऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। पिरळय कालत्तिल् ऎल्लारैयुमऴिप्पदाल् ईसुवरऩ् करुणैयऱ्ऱवर् ऎऩ्ऱु तॆरिगिऱदु। पक्षबादियुम् करुणैयिल्लादवरुमाऩ ईसुवरऩ् जगत् कारणमॆऩ्ऱु सॊल्वदु पॊरुन्दादु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। पिराणिगळ् मुऩ्ऩर् सॆय्द पुण्यबाबङ्गळै अऩुसरित्ते ईसुवरऩ् सॆयल् पडुवदाल् ईसुवरऩुक्कु पक्षबादम् इरक्कमिऩ्मै ऎऩ्ऱ तोषम् किडैयादु। अवर् जगत् कारणमागलाम्)।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ईसुवरऩुक्कुळ्ळ जगत्तिऩ् जऩ्मम् मुदलाऩदिऩ् कारणत्तऩ्मै मऱुबडियुम् आक्षेबिक्कप्पडुगिऱदु। तूणै असैत्तु ऊऩ्ऱुम् नियायप्पडि पिरदिक्ञै सॆय्दिरुक्कुम् विषयत्तै उऱुदिप्पडुत्तुवदऱ्काग।
नेश्वरो जगतः कारणमुपपद्यते। कुतः ? वैषम्यनैर्घृण्यप्रसङ्गात् — कांश्चिदत्यन्तसुखभाजः करोति देवादीन् , कांश्चिदत्यन्तदुःखभाजः पश्वादीन् , कांश्चिन्मध्यमभोगभाजो मनुष्यादीन् — इत्येवं विषमां सृष्टिं निर्मिमाणस्येश्वरस्य पृथग्जनस्येव रागद्वेषोपपत्तेः, श्रुतिस्मृत्यवधारितस्वच्छत्वादीश्वरस्वभावविलोपः प्रसज्येत। तथा खलजनैरपि जुगुप्सितं निर्घृणत्वमतिक्रूरत्वं दुःखयोगविधानात्सर्वप्रजोपसंहाराच्च प्रसज्येत। तस्माद्वैषम्यनैर्घृण्यप्रसङ्गान्नेश्वरः
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: ईसुवरऩ् जगत्तिऱ्कु कारणम् ऎऩ्बदु पॊरुन्दादु, एऩ्? वै षम्यम् (समाऩमा यिल्लामै) नैर्क्रुण्यम् (तयैयिल्लामै) इवै एऱ्पडुमाऩ तिऩाल् तेवर् मुदलाऩ सिलरै वॆगु सुगमुळ्ळवरागच् चॆय्गिऱार्। पसु मुदलाऩ सिलरै मिगवुम् तुक्कमुळ्ळ वरागच् चॆय्गिऱार्, मऩुष्यर् मुदलाऩ सिलरै नडुत्तर पोगमुळ्ळवरागच् चॆय्गिऱार्, ऎऩ्ऱु इव्विदमाग सममागयिल्लाद स्रुष्टियै सॆय्युम् ईसुवरऩुक्कु, सामाऩ्य जऩङ्गळैप्पोल, रागमुम्, तुवे षमुम् इरुप्पदाय् एऱ्पडुवदाल्। सुरुदि स्मिरुदिगळाल् तीर्माऩम् सॆय्यप्पट्टिरुक्किऱ मिगवुम् निर्मलमाग (तोष मऱ्ऱवराग) इरुक्कुम् तऩ्मै मुदलाऩ ईसुवरऩुडैय स्वबावत्तिऱ्कु कॆडुदल् एऱ्पडुम्। अप्पडिये तुक्कत्तैच् चेर्त्तु विडुवदिऩालुम् ऎल्ला पिरजै कळैयुम् उबसम्हारम् (नासम्) सॆय्व तिऩालुम्, तुष्टजऩङ्गळाल् कूड वॆऱुक्कप्पडुगिऱ तयैयिल् लामै, मिगवुम् क्रूरमायिरुक्कुम् तऩ्मै एऱ्पडुम्। आगैयाल् सममायिल्लामै, तयैयिल्लामै इवै एऱ्पडुमाऩदिऩाल् ईसुवरऩ् कारणम् अल्ल, ऎऩ्ऱु।
कारणमित्येवं प्राप्ते ब्रूमः — वैषम्यनैर्घृण्ये नेश्वरस्य प्रसज्येते। कस्मात् ? सापेक्षत्वात्। यदि हि निरपेक्षः केवल ईश्वरो विषमां सृष्टिं निर्मिमीते, स्यातामेतौ दोषौ — वैषम्यं नैर्घृण्यं च। न तु निरपेक्षस्य निर्मातृत्वमस्ति। सापेक्षो हीश्वरो विषमां सृष्टिं निर्मिमीते। किमपेक्षत इति चेत् — धर्माधर्मावपेक्षत इति वदामः। अतः सृज्यमानप्राणिधर्माधर्मापेक्षा विषमा सृष्टिरिति नायमीश्वरस्यापराधः। ईश्वरस्तु पर्जन्यवद्द्रष्टव्यः — यथा हि पर्जन्यो व्रीहियवादिसृष्टौ साधारणं कारणं भवति, व्रीहियवादिवैषम्ये तु तत्तद्बीजगतान्येवासाधारणानि सामर्थ्यानि कारणानि भवन्ति, एवमीश्वरो देवमनुष्यादिसृष्टौ साधारणं कारणं भवति, देवमनुष्यादिवैषम्ये तु तत्तज्जीवगतान्येवासाधारणानि कर्माणि कारणानि भवन्ति। एवमीश्वरः सापेक्षत्वान्न वैषम्यनैर्घृण्याभ्यां दुष्यति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सित्तान्दम्: इव्विदम् वरुम्बोदु सॊल्गिऱोम्। ईसुवरऩुक्कु सममायिल्लामै, तयैयिल्लामै इवै एऱ्पडादु। ऎदिऩाल्? साबेक्षमायिरुप्पदाल्। ईसुवरऩ् वॆऱुम् निरबेक्षऩायिरुन्दु कॊण्डु विषममाऩ स्रुष्टियै सॆय्गिऱार्। ऎऩ्ऱलल्लवा सममायिल्लामै तयैयिल्लामै ऎऩ्ऱ इन्द इरण्डु तोषङ्गळुम् एऱ्पडुम्? निरबेक्षऩायिरुप्पवरुक्कु स्रुष्टि सॆय्युम् तऩ्मैये किडैयादु। ईसुवरऩ् साबेक्षरायिरुन्दु कॊण्डुदाऩ् विषममाऩ स्रुष्टियै सॆय्गिऱार्। ऎदै अबेक्षिक्किऱार्? ऎऩ्ऱाल्, तर्मादर्मङ्गळै अबेक्षिक् किऱार् ऎऩ्ऱु सॊल्गिऱोम्। आगैयाल्, स्रुष्टिक्कप् पडुम् पिराणिगळुडैय तर्मादर्मङ्गळै अबेक्षित् तदाग विषममाऩ स्रुष्टि ऎऩ्बदिऩाल् इदु ईसुवरऩुडैय कुऱ्ऱमागादु। ईसुवरऩो मऴैबोल अऱियवेण्डियवर्, नॆल् यवम् मुदलाऩवैगळै स्रुष्टि सॆय्वदिल् ऎप्पडि मऴै पॊदुवाऩ कारणमा यिरुक्किऱदो, नॆल् यवम् मुदलाऩ वैगळिलुळ्ळ वित्तियास विषयत्तिल् अन्दन्द विदैगळिलुळ्ळ सिऱप्पाऩ (अदिल् मट्टुमुळ्ळ) सामर्त्तियङ्गळे कारण मायिरुक्किऩ्ऱऩवो, इव्विदमे, ईसुवरऩ् तेवर् मऩुष्यर् मुदलाऩवर्गळिऩ् स्रुष्टि विषयत्तिल् पॊदुवाऩ कारणमाग इरुक्किऱार्। तेवर् मऩुष्यर् मुदलाऩवर् कळुक्कुळ् इरुक्कुम् वित्तियास विषयत् तिलो, अन्दन्द जीवर्गळैच् चेर्न्द पॊदुवल्लाद कर्माक्कळे कारणङ्गळाग इरुक्किऩ्ऱऩ। इव्विदम् ईसुवरऩ् साबेक्षऩायिरुप्पदाल् सममिल्लामै तयैयिल्लामै ऎऩ्बवैगळाल् तोषमडैवदिल्लै।
कथं पुनरवगम्यते सापेक्ष ईश्वरो नीचमध्यमोत्तमं संसारं निर्मिमीत इति ? तथा हि दर्शयति श्रुतिः — ‘एष ह्येव साधु कर्म कारयति तं यमेभ्यो लोकेभ्य उन्निनीषत एष उ एवासाधु कर्म कारयति तं यमधो निनीषते’ (कौ. उ. ३। ८) इति, ‘पुण्यो वै पुण्येन कर्मणा भवति पापः पापेन’ (बृ. उ. ३। २। १३) इति च। स्मृतिरपि प्राणिकर्मविशेषापेक्षमेवेश्वरस्यानुग्रहीतृत्वं निग्रहीतृत्वं च दर्शयति — ‘ये यथा मां प्रपद्यन्ते तांस्तथैव भजाम्यहम्’ (भ. गी. ४। ११) इत्येवंजातीयका ॥ ३४ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ईसुवरऩ् साबेक्षराग इरुन्दु कॊण्डु ताऩ् कीऴ् नडुत्तरम् मेलायुळ्ळ संसारत्तै एऱ्पडुत्तु किऱारॆऩ्ऱु ऎप्पडि अऱियप्पडुगिऱदु? अव्विदमे सुरुदि काट्टुगिऱदु। “ऎवऩै इन्द उलगङ्गळिलिरुन्दु मेले कॊण्डु पोग विरुम्बुगिऱारो, अवऩै इवरे नल्ल कर्मावै सॆय्युम्बडि सॆय्गिऱार्; ऎवऩै कीऴे कॊण्डु पोग विरुम्बुगिऱारो, अवऩैयो इवरै कॆट्ट कर्मावै सॆय्युम्बडि सॆय्गिऱार्” (कौषीदगि पिराह्मणम् III-८) ऎऩ्ऱुम्: “पुण्यमाऩ कर्माविऩाल् पुण्यऩाग आगिऱाऩ्; पाबत्तिऩाल् पाबऩाग” (पिरुहत् III २-१३) ऎऩ्ऱुम्। पिराणिगळिऩ् कर्माक्कळिलुळ्ळ विसेषत्तै अबक्षेक्षित् तुत्ताऩ् ईसुवरऩुक्कु अऩुक्रहिक्कुम् तऩ्मैयुम् निक्रहिक्कुम् तऩ्मैयुम् ऎऩ्ऱु स्मिरुदियुम् काट्टुगिऱदु। “ऎवर्गळ् ऎप्पडि ऎऩ्ऩै पजिक्किऱार् कळो अवर्गळै अप्पडिये नाऩ् पजिक्किऱेऩ्” (कीदै IV-११) ऎऩ्बदु पोलुळ्ळदु। (३४)
न कर्माविभागादिति चेन्नानादित्वात् ॥ ३५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
न कर्माविबागादिदि सेन्नानादित्वात् ॥ ३५ ॥
‘सदेव सोम्येदमग्र आसीदेकमेवाद्वितीयम्’ (छा. उ. ६। २। १) इति प्राक्सृष्टेरविभागावधारणान्नास्ति कर्म, यदपेक्ष्य विषमा सृष्टिः स्यात्। सृष्ट्युत्तरकालं हि शरीरादिविभागापेक्षं कर्म, कर्मापेक्षश्च शरीरादिविभागः — इतीतरेतराश्रयत्वं प्रसज्येत। अतो विभागादूर्ध्वं कर्मापेक्ष ईश्वरः प्रवर्ततां नाम। प्राग्विभागाद्वैचित्र्यनिमित्तस्य कर्मणोऽभावात्तुल्यैवाद्या सृष्टिः प्राप्नोतीति चेत् , नैष दोषः। अनादित्वात्संसारस्य; भवेदेष दोषः, यद्यादिमान् संसारः स्यात्। अनादौ तु संसारे बीजाङ्कुरवद्धेतुहेतुमद्भावेन कर्मणः सर्गवैषम्यस्य च प्रवृत्तिर्न विरुध्यते ॥ ३५ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
“हे सोम्य, इदु मुऩ्ऩाल् सत्तागवे इरुन्ददु, ऒऩ्ऱाग, इरण्डावदऱ्ऱदाग” (सान्। VI-२-१) ऎऩ्ऱु स्रुष्टिक्कु मुऩ्ऩाल् पिरिविऩ्मै उऱुदियाय् सॊल्लप्पट्टिरुप्पदाल्, ऎदै अबक्षेक्षित्तु विषममाऩ स्रुष्टि एऱ्पडलामो अव्विद कर्मा इल्लै; स्रुष्टिक्कुप् पिऱ्कालत्तिलल्लवा सरीरम् मुदलाऩ पिरिवै अबेक्षिक्कुम् कर्मावुम्, कर्मावै अबेक्षिक्कुम् सरीरम् मुदलाऩ पिरिवुम्, ऎऩ्ऱु ऒऩ्ऱुक्कॊऩ्ऱु आसिरयमायिरुक्कुम् तऩ्मै एऱ्पडुम्? अदिऩाल् पिरिवुक्कु मेलाल् वेण्डुमाऩाल् ईसुवरऩ् कर्मावै अबेक्षित्तु पिरविरुत्तिक्कट्टुम्। पिरिवुक्कु मुऩ्ऩालो विसित्तिरत् तऩ्मैक्कुक् कारणमायुळ्ळ कर्मा इल्लादबडियाल् मुदल् स्रुष्टि ऒरे मादिरिदाऩ् इरुक्कवेण्डुमॆऩ्ऱु एऱ्पडुगिऱदु, ऎऩ्ऱु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु तोषमिल्लै, संसारम् आदियिल्ला तदाल्, संसारम् आदियुळ्ळदाग इरुन्ददेयाऩाल्, इन्द तोषम् एऱ्पडुम्। संसारम् आदियिल्लामलिरुक्कै यिलो, विदै मुळैबोल, कारणम् कारणत्तै युडैयदु (कारियम्) ऎऩ्ऱ तऩ्मैयिऩाल् कर्मावुम् स्रुष्टियिल् वै षम्यमुम् एऱ्पडुवदु विरोदम् इल्लै।
कथं पुनरवगम्यते — अनादिरेष संसार इति ? अत उत्तरं पठति —
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदऱ्कु संसारम् आदियऱ्ऱदु ऎऩ्ऱु ऎप्पडित् तॆरिगिऱदु? ऎऩ्बदऱ्काग पदिल् सॊल्गिऱार्:-
उपपद्यते चाप्युपलभ्यते च ॥ ३६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उबबत्यदे साप्युबलप्यदे स ॥ ३६ ॥
उपपद्यते च संसारस्यानादित्वम् — आदिमत्त्वे हि संसारस्याकस्मादुद्भूतेर्मुक्तानामपि पुनः संसारोद्भूतिप्रसङ्गः, अकृताभ्यागमप्रसङ्गश्च, सुखदुःखादिवैषम्यस्य निर्निमित्तत्वात्; न चेश्वरो वैषम्यहेतुरित्युक्तम्। न चाविद्या केवला वैषम्यस्य कारणम् , एकरूपत्वात्। रागादिक्लेशवासनाक्षिप्तकर्मापेक्षा त्वविद्या वैषम्यकरी स्यात्। न च कर्म अन्तरेण शरीरं सम्भवति, न च शरीरमन्तरेण कर्म सम्भवति — इतीतरेतराश्रयत्वप्रसङ्गः। अनादित्वे तु बीजाङ्कुरन्यायेनोपपत्तेर्न कश्चिद्दोषो भवति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
संसारत्तिऩुडैय अऩादित्तऩ्मै पॊरुन्दु किऱदु। संसारम् आदियुडैयदायिरुन्दाल्, कारणमिल् लामल् उण्डावदाल्, मुक्तर्गळुक्कुगूड मऱुबडियुम् संसारम् उण्डावदु एऱ्पडुम्; सॆय्याददु वरुगिऱदु ऎऩ्ऱुम् एऱ्पडुम् सुगम्, तुक्कम् मुदलिय वित्तियासत्तिऱ्कु निमित्तमिल्लाददिऩाल्, ईसुवरऩो वित्तियासत्तिऱ्कुक् कारणमिल्लै ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु। वॆऱुम् अवित् तैयुम् वित्तियासत्तिऱ्कु कारणमागादु, ऒरे स्वरूब मायिरुप्पदाल्, आसै मुदलिय किलेसङ्गळुडैय वासऩैयाल् एऱ्पडुम् कर्मावै अबेक्षित्तुत्ताऩ् अवित्यै वित्तियासत्तै उण्डु पण्णुवदाग एऱ्पडुम्। कर्माविल्लामलो सरीरम् सम्बविक्कादु ; सरीरम् इल्लामल् कर्मा सम्बविक्कादु; ऎऩ्ऱु ऒऩ्ऱुक्कॊऩ्ऱु आसिरयमाग इरुक्कुम् तऩ्मैयेऱ्पडुम्। अऩादिया यिरुन्दालो विदै मुळै ऎऩ्ऱ नियायप्पडि पॊरुत्तमाय् उळ्ळदाल् ऎव्विद तोषमुम् एऱ्पडादु।
उपलभ्यते च संसारस्यानादित्वं श्रुतिस्मृत्योः। श्रुतौ तावत् — ‘अनेन जीवेनात्मना’ (छा. उ. ६। ३। २) इति सर्गप्रमुखे शारीरमात्मानं जीवशब्देन प्राणधारणनिमित्तेनाभिलपन्ननादिः संसार इति दर्शयति। आदिमत्त्वे तु प्रागधारितप्राणः सन् कथं प्राणधारणनिमित्तेन जीवशब्देन सर्गप्रमुखेऽभिलप्येत ? न च धारयिष्यतीत्यतोऽभिलप्येत — अनागताद्धि सम्बन्धादतीतः सम्बन्धो बलवान्भवति, अभिनिष्पन्नत्वात् । ‘सूर्याचन्द्रमसौ धाता यथापूर्वमकल्पयत्’ (ऋ. सं. १०। १९०। ३) इति च मन्त्रवर्णः पूर्वकल्पसद्भावं दर्शयति। स्मृतावप्यनादित्वं संसारस्योपलभ्यते — ‘न रूपमस्येह तथोपलभ्यते नान्तो न चादिर्न च सम्प्रतिष्ठा’ (भ. गी. १५। ३) इति। पुराणे चातीतानामनागतानां च कल्पानां न परिमाणमस्तीति स्थापितम् ॥ ३६ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
संसारत्तिऩ् अऩादित्तऩ्मै सुरुदि स्मिरुदिगळिलुम् काणप्पडुगिऱदु। सुरुदियिल् “इन्द जीवऩागिऱ आत्मावाग” (सान् VI-३-२) ऎऩ्ऱु स्रुष्टि आरम्बत्तिल् सारीरऩाऩ आत्मावै, पिराणऩै तरिक्किऱदॆऩ्ऱदै निमित्तमायुळ्ळ जीवऩ् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् सॊल्लुगिऱदाय् संसारम् अऩादि ऎऩ्ऱु काट्टुगिऱदु। आदियुळ्ळदाग इरुक्कुमे याऩालो, मुऩ्ऩाल् पिराणऩै तरिक्काददाय्क् कॊण्डु पिराणऩै तरिक्किऱदॆऩ्बदै निमित्तमायुडैय जीवऩ् ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् स्रुष्टि आरम्बत्तिल् ऎप्पडि सॊल्लमुडियुम्? पिऩ्ऩाल् तरिक्कप्पोगिऱदॆऩ्बदिऩाल् अव्वाऱु सॊल्लप्पड मुडियादु। वरप्पोगिऱ सम्बन्दत्तै विड एऱ्पट्टिरुक्किऱ सम्बन्दम् पलमुळ्ळदल्लवा! एऱ्कऩवे एऱ्पट्टिरुप्पदाल्, “सूर्यऩैयुम्, सन्दिरऩैयुम् मुऩ्बोलवे ईसुवरऩ् एऱ्पडुत्तिऩार्” (रिक् संसिदै X - १९० - ३) ऎऩ्ऱु मन्दिर वर्णमुम् मुन्दिऩ कल्बत्तिऩ् इरुप्पैक् काट्टुगिऱदु। स्मिरुदियिलुम् कूड संसारत्तिऩ् अऩादित्तऩ्मै काणप्पडुगिऱदु। “इदऱ्कु इङ्गे रूबम् तॆरिवदिल्लै, मुडिवुमिल्लै, आदियुमिल्लै, निलैयुमिल्लै” (कीदै XV - ३) ऎऩ्ऱु। पुराणत्तिलुम् सॆऩ्ऱदुम् वरप् पोवदुमाऩ कल्बङ्गळुक्कु अळवु इल्लैयॆऩ्ऱु स्ताबिक्कप्पट्टिरुक्किऱदु।