न प्रयोजनवत्त्वात् ॥ ३२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
न प्रयोजऩवत्वात् ॥ ३२ ॥
तृप्तोऽस्रष्टाऽथवा स्रष्टा, न स्रष्टा फलवाञ्छने ॥
अतृप्तिः स्यादवाञ्छायामुन्मत्तनरतुल्यता ॥ २१ ॥
लीलाश्वासवृथाचेष्टा अनुद्दिश्य फलं यतः ॥
अनुन्मत्तैर्विरच्यन्ते तस्मात्तृप्तस्तथा सृजेत् ॥ २२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
तिरुप्तियुळ्ळवऩ् स्रुष्टिक्किऱवऩाग इरुक्क माट् टाऩा? अल्लदु स्रुष्टिक्किऱवऩाग इरुप्पाऩा? पलऩिल् आसैयिरुक्कुमाऩाल् तिरुप्तियऱ्ऱ तऩ्मै ताऩ् इरुक्कुम्। आसैयिल्लामले (स्रुष्टिक्किऱाऩ्) ऎऩ्ऱाल् पैत्तियम् पिडित्त मऩिदऩुक्कु समाऩमाऩ तऩ्मै ताऩ् अवऩुक्कु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पैत्तियम् इल्लादवर्गळाल् कूड विळैयाट्टु, मूच्चु विडुवदु। वॆऱुम् सेष्टैगळ्। इवै ऎव्विद पलऩैयुम् उत्तेसिक्कामल् सॆय्यप्पडुगिऩ्ऱऩ। आगैयाल् अप्पडिये पिरह्ममुम् (ऎव्विद पलऩैयुम् उत्तेसिक्कामल्) ताऩ् तिरुप्तियुडऩ् इरुन्दालुम् स्रुष्टिक्कलाम्।
अन्यथा पुनश्चेतनकर्तृकत्वं जगत आक्षिपति — न खलु चेतनः परमात्मेदं जगद्बिम्बं विरचयितुमर्हति। कुतः ? प्रयोजनवत्त्वात्प्रवृत्तीनाम्। चेतनो हि लोके बुद्धिपूर्वकारी पुरुषः प्रवर्तमानो न मन्दोपक्रमामपि तावत्प्रवृत्तिमात्मप्रयोजनानुपयोगिनीमारभमाणो दृष्टः, किमुत गुरुतरसंरम्भाम्। भवति च लोकप्रसिद्ध्यनुवादिनी श्रुतिः — ‘न वा अरे सर्वस्य कामाय सर्वं प्रियं भवत्यात्मनस्तु कामाय सर्वं प्रियं भवति’ (बृ. उ. २। ४। ५) इति ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
[पुत्तिसालि पलऩिल्लामल् ऒरु कारियत्तैयुम् सॆय्यमाट्टाऩ्। सर्वक्ञरायुम् अवाप्तसमस्त कामऩायुमुळ्ळ ईसुवरऩुक्कु तेवै ऒऩ्ऱुमिल्लाददाल् सिरुष्टि ऎऩ्ऩुम् पॆरिय कारियत्तैच् चॆय्वदागच् चॊल्लुवदु पॊरुन्दादु ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। विळैयाट्टु, मूच्चुविडुदल्, वीण् सेष्टै मुदलाऩ कारियङ्गळै ऎव्विदप् पलऩैयुम् ऎदिर्बारामलेये पुत्तिमाऩ्गळुम् सॆय्वदै उलगिल् काण्गिऱोम्। इदुबोल् ईस्वरऩुम् पलऩै ऎदिर्बारामलेये सिरुष्टियैच् चॆय्यलाम्। सिरुष्टि ऎऩ्बदु ईसुवरऩुक्कु विळैयाट्टुत्ताऩ् ऎऩ्बदु सित्तान्दम्]
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
जगत् सेदऩऩै कर्त्तावागवुडैय तॆऩ्बदै मऱुबडियुम् वेऱु विदमाग आक्षेबिक्किऱार्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
पूर्वबक्षम्: सेदऩऩायिरुक्किऱ परात् इन्द जगत्तागिऱ पिम्बत्तै उण्डु पण्णमुडियादु। एऩ्? पिरविरुत्तिगळुक्कु पिरयोजऩमुळ्ळ तऩ्मैयिरुप् पदाल्। उलगत्तिल् पुत्ति पूर्वगमाय् सॆय्गिऱ सेदऩऩाऩ पुरुषऩ् पिरविरुत्तिक्किऱवऩ् सिऱिय कार्यमायिरुन्दालुम् तऩ्ऩुडैय पिरयोजऩत्तिऱ्कु उबयोगप्पडाद पिरविरुत्तियै आरम्बिप्पदाग काणप्पडुवदिल्लै यल्लवा? वॆगु पॆरिदाऩ कार्य विषयमाऩ पिरविरुत्तियै केट्पाऩेऩ्? उलगत्तिलुळ्ळ पिरसित्तियै अऩुसरित्तुच् चॊल्लुगिऱ सुरुदियुम् अये, ऎल्लावऱ्ऱिऩुडैय कामत्तिऱ्काग ऎल्लाम् पिरियमाग इरुप्पदिल्लै; तऩ्ऩुडैय कामत्तिऱ्का कत्ताऩ् ऎल्लाम् पिरियमाग इरुक्किऱदु" (पिरुहत् २-४-५) ऎऩ्ऱु इरुक्किऱदु।
गुरुतरसंरम्भा चेयं प्रवृत्तिः — यदुच्चावचप्रपञ्चं जगद्बिम्बं विरचयितव्यम्। यदीयमपि प्रवृत्तिश्चेतनस्य परमात्मन आत्मप्रयोजनोपयोगिनी परिकल्प्येत, परितृप्तत्वं परमात्मनः श्रूयमाणं बाध्येत। प्रयोजनाभावे वा प्रवृत्त्यभावोऽपि स्यात्। अथ चेतनोऽपि सन् उन्मत्तो बुद्ध्यपराधादन्तरेणैवात्मप्रयोजनं प्रवर्तमानो दृष्टः, तथा परमात्मापि प्रवर्तिष्यते इत्युच्येत — तथा सति सर्वज्ञत्वं परमात्मनः श्रूयमाणं बाध्येत। तस्मादश्लिष्टा चेतनात्सृष्टिरिति ॥ ३२ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेल्गीऴ् विस्तारमायुळ्ळ जगत्तागिय पिम्बम् रसऩै सॆय्यवेण्डियदु ऎऩ्बदुवो वॆगु पॆरिय कार्यत्तै विषयमायुळ्ळ पिरविरुत्ति इन्दप् पिरविरुत्तियुम् सेदऩऩाऩ परमात्माविऱ्कु तऩ् पिरयोजऩत्तिऱ्कु उबयोगमुळ्ळदॆऩ्ऱु कल्बिक्कप् पडुमेयाऩाल्, परमात्माविऱ्कुच् चॊल्लप्पडुम् तिरुप्तरायिरुक्कुम् तऩ्मै पादिक्कप्पडुम्। पिरयोजऩ मिल्लैयॆऩ्ऱालो, पिरविरुत्तियुम् इरुक्कक्कूडादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
अल्लदु, सेदऩऩायिरुन्द पोदिलुम् पुत्ति तोषत्तिऩाल् पैत्तिमायिरुप्पवऩ् तऩक्कु पिरयोजऩ मऩ्ऩियिलेये पिरविरुत्तिप्पदाग ऎप्पडि काणप्पडुगिऱाऩो, अप्पडि परमात्मावुम् पिरविरुत् तिक्कलाम् ऎऩ्ऱु सॊऩ्ऩाल्, अप्पडियिरुन्दाल् परमात्मावुक्कु सॊल्लप्पडुम् सर्वक्ञत्तऩ्मै पादिक्कप्पडुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
आगैयाल् सेदऩऩिडमिरुन्दु स्रुष्टि ऎऩ्बदु पॊरुन्दादु, ऎऩ्ऱु।
लोकवत्तु लीलाकैवल्यम् ॥ ३३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
लोगवत्तु लीलागैवल्यम् ॥ ३३ ॥
तुशब्देनाक्षेपं परिहरति। यथा लोके कस्यचिदाप्तैषणस्य राज्ञो राजामात्यस्य वा व्यतिरिक्तं किञ्चित्प्रयोजनमनभिसन्धाय केवलं लीलारूपाः प्रवृत्तयः क्रीडाविहारेषु भवन्ति; यथा चोच्छ्वासप्रश्वासादयोऽनभिसन्धाय बाह्यं किञ्चित्प्रयोजनं स्वभावादेव सम्भवन्ति; एवमीश्वरस्याप्यनपेक्ष्य किञ्चित्प्रयोजनान्तरं स्वभावादेव केवलं लीलारूपा प्रवृत्तिर्भविष्यति। न हीश्वरस्य प्रयोजनान्तरं निरूप्यमाणं न्यायतः श्रुतितो वा सम्भवति। न च स्वभावः पर्यनुयोक्तुं शक्यते। यद्यप्यस्माकमियं जगद्बिम्बविरचना गुरुतरसंरम्भेवाभाति, तथापि परमेश्वरस्य लीलैव केवलेयम् , अपरिमितशक्तित्वात् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
‘आऩाल्’ ऎऩ्ऱ सप्तत्तिऩाल् आक्षेबत्तै मऱुक् किऱार्। उलगत्तिल् ऎल्ला आसैगळुम् निऱैवेऱियुळ्ळ ऒरु अरसऩुक्को अल्लदु राजमन्दिरिक्को, वेऱु ऎव्विद पिरयोजऩत्तैयुम् उत्तेसिक्कामल्, विळैयाट्टु विवहारङ्गळिल् वॆऱुम् लीलारूबमाऩ पिरविरुत्तिगळ् ऎप्पडि इरुन्दु वरुगिऩ्ऱऩवो, ऎप्पडि मूच्चु विडुवदु, इऴुप्पदु मुदलियवैगळ् वॆळियिलुळ्ळ ऎव्विद पिरयो जऩत्तैयुम् उत्तेसिक्कामल्, स्वबाव माग एऱ्पडुगिऩ्ऱऩवो, अप्पडिये ईसुरवऩुक्कुम् वेऱु ऎव्विद पिरयोजऩत्तैयुम् अबेक्षिक्कामल् स्वबावत् तिऩालेये वॆऱुम् लीलारूबमाग पिरविरुत्ति इरुक्कुम् ईसुवरऩुक्को ऎडुत्तुक्काट्टक्कूडियदाग वेऱु पिरयोजऩम् नियायप्पडिक्को वेदत्तिऩ्बडिक्को सम्बविक्कादु। स्वबावत्तै मऱुक्कवुम् मुडियादु। इन्द जगत् पिम्बत्तै रसऩै सॆय्वदु नमक्कु वॆगु पॆरिय कार्यमाग तोऩ्ऱिऩ पोदिलुम्, ईसुवरऩुक्कु, अळवऱ्ऱ सक्तियुळ्ळवरा यिरुप्पदाल् इदु वॆऱुम् लीलैदाऩ्।
यदि नाम लोके लीलास्वपि किञ्चित्सूक्ष्मं प्रयोजनमुत्प्रेक्ष्येत, तथापि नैवात्र किञ्चित्प्रयोजनमुत्प्रेक्षितुं शक्यते, आप्तकामश्रुतेः। नाप्यप्रवृत्तिरुन्मत्तप्रवृत्तिर्वा, सृष्टिश्रुतेः, सर्वज्ञश्रुतेश्च। न चेयं परमार्थविषया सृष्टिश्रुतिः। अविद्याकल्पितनामरूपव्यवहारगोचरत्वात् , ब्रह्मात्मभावप्रतिपादनपरत्वाच्च — इत्येतदपि नैव विस्मर्तव्यम् ॥ ३३ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
उलगत्तिल् लीलैगळिल्गूड एदेऩुम् सूक्ष्म माऩ पिरयोजऩम् उत्पिरेक्षिक्कक् कूडुमाऩालुम्, अप्पडियुम् इङ्गे ऎव्विद पिरयोजऩमुम् उत्पिरेक्षिक्कमुडियादु। ऎल्ला कामङ्गळैयुम् अडैन्द वरॆऩ्ऱ सुरुदियिऩाल्? पिरविरुत्तियेयिल्लैयॆऩ् ऱावदु पैत्तिय पिरविरुत्ति यॆऩ्ऱावदु सॊल्लवुम् मुडियादु, स्रुष्टि सॊल्लप्पट्टिरुप्पदालुम् सर्वक्ञ ऩॆऩ्ऱु सॊल्लप् पट्टिरुप्पदालुम्।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
मेलुम्, इन्द स्रुष्टियैच् चॊल्लियिरुप्पदु वास्तवत्तै विषयमायुळ्ळदल्ल। अवित्यैयिऩाल् कल्बिक्कप्पडुम् नामरूब व्यवहारङ्गळुक्कु विषयमा यिरुप्पदालुम् पिरह्म स्वरूबमागवेयिरुक्किऱ तॆऩ्बदै ऎडुत्तुक्काट्टुवदिल् तात्पर्यमुळ्ळदालुम् - ऎऩ्गिऱ इदुवुम् मऱक्कवे कूडादु।