सर्वोपेता च तद्दर्शनात् ॥ ३० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सर्वोबेदा स तत्तर्सनात् ॥ ३० ॥
नाशरीरस्य मायाऽस्ति यदि वाऽस्ति, न विद्यते ॥
ये हि मायाविनो लोके ते सर्वेऽपि शरीरिणः ॥ १९ ॥
बाह्यहेतुमृते यद्वन्मायया कार्यकारिता ॥
ऋतेऽपि देहं मायैवं ब्रह्मण्यस्तु प्रमाणतः ॥ २० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
–वैयासिक-न्यायमाला
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
सरीरमऱ्ऱदऱ्कु मायै इरुक्कुमा? अल्लदु इरुक्कादा? उलगत्तिल् ऎवर्गळ् मायैयुळ्ळवर्गळाग इरुक्किऱार् कळो, अवर्गळ् ऎल्लोरुम् सरीरमुळ्ळवर्गळाग इरुक्किऱार्गळ् ऎऩ्बदु पिरसित्तम् (आगैयाल्) (सरीरमऱ्ऱ तिऱ्कु मायै) किडैयादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वॆळिक्कारणङ्गळ् (सामक्रिगळ्) ऎदुवुमऩ्ऩियिल् मायैयिऩाल् कार्यङ्गळै सॆय्युम् तऩ्मै (पदार्त्तङ्गळै उण्डु पण्णुम् तऩ्मै) ऎप्पडि इरुन्दु वरुगिऱदो, अव्विदमे (वेदमागिऱ) पिरमाणम् सॊल्वदाल् पिरह्मत् तिल् सरीरमिल्लामल् मायै इरुक्कट्टुमे।
एकस्यापि ब्रह्मणो विचित्रशक्तियोगादुपपद्यते विचित्रो विकारप्रपञ्च इत्युक्तम्। तत्पुनः कथमवगम्यते — विचित्रशक्तियुक्तं परं ब्रह्मेति ? तदुच्यते — सर्वोपेता च तद्दर्शनात्। सर्वशक्तियुक्ता च परा देवतेत्यभ्युपगन्तव्यम्। कुतः ? तद्दर्शनात्। तथा हि दर्शयति श्रुतिः सर्वशक्तियोगं परस्या देवतायाः — ‘सर्वकर्मा सर्वकामः सर्वगन्धः सर्वरसः सर्वमिदमभ्यात्तोऽवाक्यनादरः’ (छा. उ. ३। १४। ४) ‘सत्यकामः सत्यसङ्कल्पः’ (छा. उ. ८। ७। १) ‘यः सर्वज्ञः सर्ववित्’ (मु. उ. १। १। ९) ‘एतस्य वा अक्षरस्य प्रशासने गार्गि सूर्याचन्द्रमसौ विधृतौ तिष्ठतः’ (बृ. उ. ३। ८। ९) इत्येवंजातीयका ॥ ३० ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
[निरवयवमाऩ पिरह्मम् मायैयिऩाल् सर्वजगत् कारणम् ऎऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु। उलगिल् सरीरत्तुडऩ् कूडिय तेवर्गळ्दाऩ् मायैयुडऩ् कूडिय वर्गळाग इरुक्किऱार्गळ्। पिरह्मत्तिऱ्कु सरीरमिल्लाददाल् अदिल् मायै ऎप्पडि इरुक्कमुडियुम्? ऎऩ्ऱु पूर्वबक्षम्। वॆळिप्पडैयाऩ कारणमॊऩ्ऱु मिल्लामले मायै याल् पिरह्मम् कारणमावदु पोल सरीरमिल्लाद पिरह्मत्तिल् मायै सम्बविक्कलाम् सुरुदि पिरमाणत्तैक् कॊण्डु इदै ऒप्पुक्कॊळ्ळत्ताऩ् वेण्डुम्। इदुबोलवे ऒरे पिरह्मत्तिल् मायैयाल् विसित्तिरमाऩ सक्ति इरुप्पदुम्, अदऩाल् विसित्तिरमाऩ पिरबञ्जम् उण्डावदुम् सुरुदि पिरमाणत्ताल् ऒप्पुक्कॊळ्गिऱोम्।]
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऒऩ्ऱागवेयिरुक्कुम् पिरह्मत्तिऱ्कु विसित्तिर माऩ सक्तियिऩ् सेर्क्कैयिऩाल् विसित्तिरमायुळ्ळ विगार पिरबञ्जम् पॊरुन्दुमॆऩ्ऱु सॊल्लप्पट्टदु। विसित्तिरमाऩ सक्तियुडऩ् कूडियदु परबिरह्मम् ऎऩ्ऱ अदु ऎप्पडि अऱियप्पडुगिऱदु? अदु सॊल्लप्पडुगिऱदु; “ऎल्लामुळ्ळदुम्, अव्विदम् काणुवदाल्” ऎल्ला सक्तियुडऩ् कूडियदु परदेवदै (पिरह्मम्) ऎऩ्ऱु ऒप्पुक्कॊळ्ळवेण्डुम्। एऩ्? अव्विदम् काणुवदाल्, अप्पडियेयल्लवा सुरुदि परदेवदैक्कु ऎल्ला सक्तियिऩ् सेर्क्कैयै काट्टुगिऱदु! “ऎल्ला सॆयलुमुळ्ळदु, ऎल्ला काममुमुळ्ळदु, ऎल्ला कन्दमुमुळ्ळदु, ऎल्ला रसमुमुळ्ळदु, इदु ऎल्लावऱ्ऱैयुम् वियाबित्तुळ्ळदु, वाक्कु अऱ्ऱदु, आसै अऱ्ऱदु" (सान्।३-१४-४) “सत्य कामऩ्, सत्य सङ्गल्प्पऩ्” (सान्।८-७-१), “ऎवर् (पॊदुवाग) ऎल्लामऱिन्दवरो, (कुऱिप्पिट्टु) ऎल्लावऱ्ऱैयुम् अऱिन्दवरो’ (मुण्डग। १-१-९), ‘“इन्द अक्षरत्तिऩुडैय आळुगैयिल्दाऩ्, हे कार्क्कि, सूर्यऩुम्, सन्दिरऩुम् ताङ्गप्पट्टु निऱ्किऩ्ऱऩ” (पिरुहत् ३-८-९), ऎऩ्ऱु इदुबोलुळ्ळदु।
विकरणत्वान्नेति चेत्तदुक्तम् ॥ ३१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
विगरणत्वान्नेदि सेत्तदुक्तम् ॥ ३१ ॥
स्यादेतत् — विकरणां परां देवतां शास्ति शास्त्रम् — ‘अचक्षुष्कमश्रोत्रमवागमनाः’ (बृ. उ. ३। ८। ८) इत्येवंजातीयकम्। कथं सा सर्वशक्तियुक्तापि सती कार्याय प्रभवेत् ? देवादयो हि चेतनाः सर्वशक्तियुक्ता अपि सन्त आध्यात्मिककार्यकरणसम्पन्ना एव तस्मै तस्मै कार्याय प्रभवन्तो विज्ञायन्ते। कथं च ‘नेति नेति’ (बृ. उ. ३। ९। २६) इति प्रतिषिद्धसर्वविशेषाया देवतायाः सर्वशक्तियोगः सम्भवेत् , इति चेत् — यदत्र वक्तव्यं तत्पुरस्तादेवोक्तम् ।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
इदु इरुक्कलाम्: “कण् इल्लाददु, कादु इल्लाददु, वाक्कु इल्लाददु, मऩस् इल्लाददु” (पिरुहत् ३-८-८) ऎऩ्बदु पोलुळ्ळ सास्तिरम् परदेवदैयै इन्दिरियमऱ्ऱदु ऎऩ्ऱु सॊल्लुगिऱदु। ऎल्ला सक्तियुडऩ् कूडियिरुन्दालुम्गूड अदु ऎप्पडि कार्यत्तिऩ् पॊरुट्टु सामर्त्तियमुळ्ळदाग इरुक्कुम्? तेवर्गळ् मुदलाऩ सेदऩर्गळ् ऎल्ला सक्तियुडऩ् कूडियवर्गळाग इरुन्दुम्गूड आत्यात्मिगमाऩ सरीरम् इन्दिरियङ्गळ् इवैगळै उडैयवर्गळागवे ताऩ् अन्दन्द कार्यत्तिऩ् पॊरुट्टु सामर्त्तिय मुळ्ळवर्गळाग अऱियप्पडुगिऱार्गळ्। “इदु अल्ल, इदु अल्ल” (पिरुहत् ३-९-२६) ऎऩ्ऱु ऎल्ला विसे षङ्गळुम् मऱुक्कप्पट्टुळ्ळ तेवदैक्कु ऎल्ला सक्तियुडऩ् सेर्क्कै ऎप्पडि सम्बविक्कुम्? ऎऩ्ऱाल्, इव्विष यत्तिल् ऎदु सॊल्ल वेण्डियदो अदु मुऩ्ऩालेये सॊल्लप्पट्टुविट्टदु।
श्रुत्यवगाह्यमेवेदमतिगम्भीरं ब्रह्म न तर्कावगाह्यम्। न च यथैकस्य सामर्थ्यं दृष्टं तथान्यस्यापि सामर्थ्येन भवितव्यमिति नियमोऽस्तीति। प्रतिषिद्धसर्वविशेषस्यापि ब्रह्मणः सर्वशक्तियोगः सम्भवतीत्येतदप्यविद्याकल्पितरूपभेदोपन्यासेनोक्तमेव। तथा च शास्त्रम् — ‘अपाणिपादो जवनो ग्रहीता पश्यत्यचक्षुः स शृणोत्यकर्णः’ (श्वे. उ. ३। १९) इत्यकरणस्यापि ब्रह्मणः सर्वसामर्थ्ययोगं दर्शयति ॥ ३१ ॥
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
वॆगु कम्बीरमायुळ्ळ इन्द पिरह्मम् सुरुदियिऩाल् अऱिय वेण्डियदे तविर, तर्क्कत्तिऩाल् अऱियक्कूडिय तिल्लै। मेलुम् ऒरु वस्तुविऩ् सामर्त्तियम् ऎव्विदम् पार्क्कप्पट्टदो, अप्पडिये ताऩ् मऱ्ऱ वस्तुविऱ्कुम् सामर्त्तियम् इरुक्कवेण्डु मॆऩ्ऱ नियमम् किडैयादु।
ज्ञानानन्द-भारती - द्राविडी
ऎल्ला विसेषङ्गळुम् मऱुक्कप्पट्टिरुक्कुम् पिरह्मत्तिऱ्कुम्, ऎल्ला सक्तियुडऩ् सेर्क्कै सम्ब विक्कुम् ऎऩ्ऱ इन्द विषयमुम् अवित्यैयिऩाल् कल्बिक् कप्पट्ट रूबबेद विषयमाग सॊऩ्ऩदिऩालेये सॊल्लप्पट्टदु। अप्पडिये सास्तिरमुम् “कै कालऱ्ऱदु वेगमाग सॆल्गिऱवर् ऎडुप्पवर्, कण् इल्लादवर् पार्क्किऱार्, कादिल्लादवर् केट्किऱार्" (सुवेदा ३-१९) ऎऩ्ऱु इन्दिरियमिल्लाद पिरह्मत्तिऱ्कुम् ऎल्ला सामर्त्तियत्तिऩ् सेर्क्कैयैक् काट्टुगिऱदु। (३१)